ตอนที่ 2 : ☼ Baekfuku 01 ☼ 100%
“บยอนคนเล็ก”
“ (´･ω･`) ”
คนตัวเล็กหันไปมองเพื่อนที่ส่งเสียงเรียกมาตั้งแต่หน้าประตูห้องเรียน หัวกลมสีน้ำตาลธรรมชาติทำหน้าน่ารักใส่ ‘คิมจงอิน’ เจอแอทแทคของคุณบยอนคนเล็กเข้าไปแต่เช้า แต่อย่าคิดว่าเขาจะมีภูมิต้านทานนะ ถึงแม้จะรู้จักกับบยอนคนเล็กมาเกือบสามปีแล้วก็เถอะ
เพราะภายใต้ความน่ารัก...
คลืด
“คนเล็กทำไข่ม้วนเองเลย อินนี่ได้ชิ้นใหญ่ด้วยนะ ._.”
มันมีความโคตรน่ารักแฝงอยู่ตัวเท่าตึก
แอทแทครอบที่สองของวัน เมื่อกล่องเบนโตะถูกห่อด้วยผ้าสีเหลืองลายไข่ขี้เกียจ ซึ่งเป็นการ์ตูนที่คุณบยอนกำลังคลั่งไคร้ถึงขั้นให้จงอินพาไปซื้อตุ๊กตาเจ้าตัวไข่หน้าขี้เกียจมานอนกอด ซึ่งขนาดตัวนี่ใหญ่กว่าเจ้าตัวเล็กอีก
เป็นปกติทุกวันที่จงอินจะได้รับกล่องเบนโตะในทุกๆ เช้า เพราะคุณนายบยอนมักจะห่อเบนโตะมาให้คุณบยอนตัวเล็กเสมอ ซึ่งคนจิตใจดีอย่างบยอนคนเล็กนั้นก็มักจะให้คุณนายบยอนทำมาเผื่อเพื่อนสนิทด้วยอีกกล่อง
ร่างสูงผิวแทนเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะด้านหลังบยอนคนเล็กเช่นทุกวัน เพราะคุณบยอนตัวเล็กถึงได้ถูกจับมานั่งข้างหน้าห้อง ส่วนองครักษ์ประจำตัวอย่างจงอินก็ต้องมานั่งถัดจากเพื่อนตัวเล็ก ด้วยเพราะการจัดที่นั่งถูกจัดเป็นโต๊ะเดี่ยว ไม่มีการนั่งคู่กันเพื่อสมาธิของนักเรียนเอง
“มีแต่ของไอ้กัมจงเหรอคุณบยอนคนเล็ก แบบนี้เราน้อยใจแย่เลยนะ”
“ฮุนนน~”
คนตัวเล็กฉีกยิ้มกว้างเช่นเคยเหมือนเห็นเพื่อนตัวสูงอีกคน โอเซฮุนเปรียบเสมือนเจ้าชายอัศวินที่พร้อมดูแลองค์ชายตัวน้อยของคุณนายบยอน ทั้งจงอินและเซฮุนเป็นเพื่อนสนิทของบยอนแบคฮยอนมาตั้งแต่สมัยอนุบาล คอยอารักษ์ขาราวกับทหารเอกคู่ใจ
“ว่าไงครับบยอนคนเล็ก ไหนของเราเหรอ” ร่างสูงขาวเอ่ยพร้อมส่งฝ่ามือใหญ่มาลูบเส้นผมกลุ่มนุ่มของคุณบยอนคนเล็ก
“ฮุนนี่ไม่ชอบไข้ม้วน คนเล็กเลยทำข้าวปั้นมาให้”
“น่ารักที่สุดเลย”
ฟอดดด!
“งื้อ ._.”
จงอินได้แต่กรอกตามองบนเมื่อไอ้เพื่อนตัวดีฉวยโอกาสหอมแก้มกลมๆ ของคุณบยอนไป ส่วนเจ้าตัวก็ส่งเสียงงุ้งงิ้งตามประสา ไม่ได้รู้เลยว่าถูกเพื่อนเอาเปรียบ แน่ล่ะ พวกเขาสองคนสนิทกับคุณบยอนคนเล็กมาเกือบ 10 ปี เราหอมแก้ม กอดกันเป็นเรื่องปกติ ก็เหมือนกับน้องชายตัวน้อยที่อยากจะปกป้องนั่นแหละ แต่บางทีมันก็อดหมั่นไส้ไม่ได้
“วันนี้มาเช้า เอาอะไรไปวางไว้ที่ล็อกเกอร์เกรด 11 แล้วใช่ไหม” จงอินเอ่ยถามอย่างจับผิด
“อะ อื้อ (.////.)”
น่าหงุดหงิดชะมัด...
สองหนุ่มหล่อแห่งไฮสคูลชื่อดังย่านโซลหันมามองหน้ากันด้วยอารมณ์คล้ายกัน คิมจงอินใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม มันรู้สึกคันยุบยิบที่หัวใจ ส่วนเซฮุนนั้นใจเย็นกว่าก็เก็บอาการได้ดี เขาทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าคุณบยอนคนเล็กกำลังมีความรัก มันก็เป็นธรรมดาที่คุณพ่อทั้งสองจะต้องหวง
ไม่รู้ว่ามันเป็นบุพเพอาละวาด (?) หรือต้องโทษจงอินที่ดันทิ้งคนตัวเล็กไว้ที่โรงยิมคนเดียวจนคุณบยอนผู้ใสซื่อได้พบไอ้รุ่นพี่นักบาสไฮสคูลกำลังลงสนามอยู่ ไม่รู้ว่าไปตกหลุมรักท่วงท่าชู๊ตบาสหรืออะไร วันต่อมาองค์ชายตัวน้อยของพวกเขาถึงได้ขอร้องให้พาไปที่ล็อกเกอร์ของเด็กเกรดสิบเพื่อนำเอาห่อผ้ากล่องเบนโตะซึ่งบรรจุไดฟูกุไปวางไว้ที่ล็อกเกอร์รูปตัว C
เอาเถอะ... พวกเขาก็แค่เพื่อน ถึงจะห่วงหรือหวงมากแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากคอยสอดส่องอยู่ห่างๆ ตอนนี้คุณบยอนคนเล็กยังไม่เปิดตัวกับใครๆ เรื่องที่แอบชอบไอ้รุ่นพี่นั่น ปริศนาของเจ้าของกล่องไดฟูกุดังไปทั่วไฮสคูล เฮอะ ใช่สิ ไอ้รุ่นพี่ปาร์คชานยอลมันคนดังนี่นะ
ทายาทสายการบินปาร์คซะอย่าง
หล่อไม่พอเสือกรวยด้วย -_-
รำๆ
“นี่คุณบยอนคิดจะเอาไดฟูกุไปเสริฟรุ่นพี่ปาร์คจนถึงเมื่อไหร่กันเหรอ ไหนบอกเรามาสิ” จงอินถาม
“อืม... จนกว่าพี่ปาร์คจะจบเลย”
=____=
โห...
ไอ้รุ่นพี่นั่นมันทำบุญด้วยอะไรมาเหรอ อินนี่ไม่เข้าใจ
“แล้วจะไม่ไปแสดงตัวหน่อยเหรอ”
“...สะ แสดงตัวเหรอ (つд⊂)”
ทำไมต้องอายม้วนแบบนั้นด้วยนะ เฮ้อ...
จงอินแอบยื่นเช้าไปเตะขาไอ้เพื่อนตัวขาวที่ยืนค้ำหัวอยู่อย่างหงุดหงิด ไม่เข้าใจเลยว่ามันจะถามแบบนั้นทำไม ตัวเล็กของเราไม่ไปแสดงตัวก็ดีแล้ว ขืนไปประกาศโต้งๆ ว่าเป็นเจ้าของไดฟูกุ มีหวังไอ้รุ่นพี่นั่นได้ล่อลวงไปแน่ น่ารักกลมดิกแบบนี้ไว้ใจไม่ได้จริงๆ
“ไม่ต้องเปิดตัวหรอกคุณบยอนคนเล็ก แบบนี้ลึกลับดีออก”
“จงอินว่าอย่างนั้นเหรอ”
“อื้ม”
“แต่คนเล็กไปปรึกษาคยองมา คยองบอกว่าให้รีบบอกนี่นา...”
ไอ้เตี้ย... (≖͞_≖̥)
“งะ งั้นเหรอ...”
“อื้ม! คยองบอกให้คนเล็กเอาไดฟูกุไส้สตอเบอรี่ไปให้พี่ปาร์ควันวาเลนไทน์ด้วยตัวเอง...”
“...”
“คยองบอกกล้ารักเขาก็ต้องกล้าบอกเขา คนเล็กต้องกล้ายอมรับความรู้สึกของพี่ปาร์ค”
“แล้วถ้าความรู้สึกนั้นมันต่างออกไปล่ะคุณบยอน” เซฮุนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
แม้จะรู้อยู่แล้วว่าใครมันจะกล้าปฏิเสธคนน่ารักของพวกเขา
“คนเล็กก็จะยอมรับ... แต่คนเล็กจะไม่เลิกชอบพี่ปาร์คหรอก”
“...”
“ชอบไปแล้ว... จะเลิกชอบง่ายๆ ได้ไง”
“...”
“อย่างน้อยได้พยายามสักนิดก็พอแล้ว”
“...”
“งื้อ... เขินจัง ( ´艸`)”
จงอินกับเซฮุนมองหน้ากันแล้วก็ได้ถอนหายใจ เมื่อเห็นแก้มกลมของคุณบยอนคนเล็กเปลี่ยนสีจางๆ แล้วก็ต้องทำใจยอมรับมัน จะไปโทษไอ้เพื่อนเตี้ยที่อยู่อีกไฮสคูลก็ไม่ได้ด้วย แค่นึกถึงร่างก้อนๆ ที่นิสัยไม่ก้อนตามร่างแล้วก็ขนลุก... ใครมันจะไปกล้าขัดลูกพี่เขาได้ล่ะ...
ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ (¬_¬)
“ได้มาอีกแล้วเหรอวะ”
ลู่หาน เอ่ยถามเพื่อนตัวสูงอย่างหมั่นไส้ ไอ้เพื่อนปาร์คเดินมาวางกระเป๋าสะพายข้างที่โต๊ะเรียนพร้อมๆ กับห่อเบนโตะสีชมพูหวานแหววไม่เข้ากับหนังหน้าเช่นทุกวัน ปาร์คชานยอลได้รับถุงกล่องเบนโตะพร้อมกับขนมแสนอร่อยมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว
ปาร์คชานยอล ทายาทเจ้าของสายการบินปาร์ค ผู้ชายสุดฮอตของไฮสคูล นอกจากรวยแล้วยังหล่อประล่ำประเหลือ แน่นอนว่าไอ้เพื่อนปาร์คของลู่หานมักถูกสารภาพรัก ภาพชินตาในทุกๆ วันคือมักจะมีเด็กสาวน่ารักหรือไม่ก็สวยระดับดาวมหาลัยมาสารภาพรักกับไอ้เพื่อนจอมเก๊กนี่ แต่ทุกรายก็มักจะถูกปฏิเสธไปอย่างน่าสงสาร เว้นแต่บางคนก็โชคดีหน่อยหากชายปาร์คถูกใจ
ปาร์คชานยอลไม่ใช่คนดี ข้อนี้ใครๆ ก็รู้
อย่ามาโลกสวยไปหน่อยเลยน่า มีคนมาเสนอให้ถึงที่ ชานยอลก็แค่คนธรรมดา ไม่ใช่สุภาพบุรุษในนิยาย เขามีความรู้สึก เขาต้องการ ต้องปลดปล่อยบ้าง แต่ชานยอลคิดเสมอว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ ผู้หญิงพวกนั้นเองก็ไม่ได้บริสุทธิ์ ข้อนี้เป็นข้อต้องห้ามสำหรับเขา ชานยอลจะไม่มีเซ็กส์กับคนบริสุทธิ์ ชายหนุ่มไม่พร้อมรับผิดชอบเรื่องวุ่นวายที่จะตามมาทีหลัง
แต่ก็ใช่ว่าจะเลวอะไรขนาดนั้น เขาให้เกียรติเพศแม่เสมอ เขาไม่ได้ทำตัวสะถุนถ่อยกับพวกเธอ และอีกอย่างหนึ่งคือ ปาร์คชานยอลไม่เคยหลอกฟันใคร ก่อนจะลงเอยกับด้วยวิธีการนั้น ชานยอลบอกข้อตกลงของเขากับพวกเธอ เขานอนด้วยเพราะพวกเธอต้องการแบบนั้น และเขาจะไม่รับผิดชอบใดๆ หากยอมรับได้ก็สุขสมอารมณ์หมายกันได้
จ้ะ....
“ก็เหมือนเดิม” ชานยอลตอบอย่างไม่ยี่หระ
“แล้วมึงไม่คิดจะหาเจ้าของห่อผ้านี้เหรอวะ”
“...”
ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เรื่องตามหาเจ้าของขนมไดฟูกุนี่ไม่ได้อยู่ในหัวสมองของเขาเลยแม้แต่น้อย ชานยอลไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะมาเล่นตามล่าหาใคร เมื่อเจ้าตัวพอใจจะเอามาให้เขา เขาก็แค่รับ แล้วถ้าอีกฝ่ายไม่เปิดเผยตัวแบบนี้ก็แสดงว่าเจ้าตัวไม่อยากให้เขารู้ ซึ่งมันก็คงไม่มีประโยชน์อะไร เจ้าของไดฟูกุไม่ได้มีผลต่อชีวิตเขาอยู่แล้ว
“กูล่ะหมั่นไส้มึงจริงๆ”
ลู่หานแสดงสีหน้าอย่างนั้นออกมาจริงๆ แต่ก็ได้รับเพียงรอยยิ้มที่มุมปากของเพื่อนหน้าหล่อกลับมา นอกจากจะไม่ทำให้หายหมั่นไส้ยังเพิ่มความหงุดหงิดอีก ให้ตายสิ สงสารคนที่มาแอบชอบมึงจริงๆ ไอ้โย่ง!
“แล้วทำไมกูต้องไปตามหาด้วยล่ะ”
“อย่างน้อยมึงก็น่าจะแสดงความสนใจเขาบ้างสิ กินของเขามาเกือบสองอาทิตย์ ทิ้งก็ไม่เคยทิ้งแถมตอนเย็นยังมีหน้าเอากล่องไปวางในล็อกเกอร์คืนอีก ก็แอบสนใจบ้างแหละวะ”
ใช่ ชานยอลไม่เคยทิ้ง แถมยังเอากล่องไปวางไว้ในล็อกเกอร์ตัวเองราวกับคืนให้เจ้าของ และหวังว่าวันต่อไปมันจะกลับมาอีกครั้งพร้อมไดฟูกุแสนอร่อยเต็มกล่อง
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาสนใจสักหน่อย
มันก็แค่อร่อยนี่นะ J
“กูไม่คิดจะตามหาคนไร้ตัวตนแบบนี้หรอก”
“...”
“ถ้าวันไหนเขาอยากมีตัวตนในชีวิตกู เขาจะปรากฏตัวเอง”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แอบเบ้ปากใส่ชานยอลแรงมาก หมั่นใส้ นี่หลอกกินของเขาป่ะวะ5555555