[END] [Mpreg] Royal Gentlemen #สุภาพบุรุษมบ (MarkBam)

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 ❁ คุณแบมถูกดุ 100% ❁

CR.SHL

ตอนที่ 5

“งื้อ! ”บรรยากาศสีชมพูกำลังก่อตัวขึ้น สำหรับพื้นที่เล็กๆ อย่างม้านั่งหินอ่อนของลานสวนของคณะแพทยศาสตร์ สถานที่สำหรับนั่งพักผ่อน สังสรรค์ หรือแม้แต่ทำงานของเหล่านักศึกษาแพทย์ทุกชั้นปี

คนที่น่าสงสารที่สุดคงหนีไม่พ้นหม่อมหลวงคิม เพื่อนสนิทตัวโตของคุณชายตัวเล็กที่กำลังถูกนักบินหน่วยราดตระเวรของกองทัพอากาศแกล้งจนต้องส่งเสียงแง่วๆ เหมือนลูกแมวขู่อยู่ ซึ่งหม่อมหลวงพอจะเดาออกว่า ที่คุณแบมทำแบบนั้นเพราะคิดว่าตัวเองทำหน้าโหดที่สุดแล้ว... หึ... โหดที่สุดสำหรับลูกแมวน่ะสิ

ก็ไม่รู้ว่าบรรยากาศมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง แต่พอท่านชายมาร์ครับรู้ได้ว่าผู้ชายที่คุณแบมทำงานอยู่ด้วยคือตน ใบหน้าเย็นชาก็คลี่คลายออกราวกับหนังคนละม้วน จากที่เดินปึงปังมาราวกับพายุ ก็กลายเป็นสายลมมุ้งมิ้งกันอยู่สองคน ราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน

ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าท่านชายกับคิมนั้นรู้จักกันเป็นอย่างดี สืบเนื่องมาจากคิมเป็นลูกพี่ลูกน้องกับ ม.ร.ว เจบี ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับท่านชายมาร์ค นั่นทำให้ท่านชายกับตนพาลสนิทกันไปด้วย เขารู้จักกับท่านชายมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แม้ว่าเรื่องที่ท่านชายของตนกำลังจะกลายเป็นสามีของเพื่อนสนิทตัวเล็กอย่างคุณแบมนั้นจะมารู้เอาทีหลัง แต่ว่าด้วยนิสัยแล้ว ท่านชายน่าจะรู้ดีว่าคิมไม่ได้คิดเกินเลยกับคุณแบมเกินกว่าเพื่อนแน่ ก็นะ... เขาเป็นคนค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูง เรียกได้ว่าหวงอิสระยิ่งกว่าอะไร คงไม่มาคิดอะไรเกินเลยกับเพื่อนตัวแสบอย่างคุณแบมหรอก

“ยังเหลืองานอีกเยอะไหม พี่ว่ามันมืดแล้ว... คุณแบมไม่หิวเหรอคะ...”

เฮ้อ... อ้วกตรงนี้ได้ไหมนะ

คิมได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายใจ ก่อนจะวางปากกาลงอย่างช่วยไม่ได้ เพราะน้ำเสียงท่านชายบ่งบอกอย่างชัดเจนแบบเป็นนัยให้อยู่แล้วว่าเขาควรต้องตอบว่าอะไร นักศึกษาแพทย์ตัวสูงเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนตัวเล็กกับหม่อมเจ้าชายที่นั่งเบียดกันอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างสุดเซ็ง คุณแบมเองก็ยู่ปากพลางลูบท้องปอยๆ เป็นสัญญาณว่าเจ้าท้องกลมเล็กๆ นั่นกำลังประท้วงอยู่จริง ก็แหงล่ะ เพื่อนเขาน่ะเป็นพวกหิวตรงเวลา แล้วไม่ต้องพูดถึงตอนโมโหหิวนะ... งอแงสุดๆ เลยล่ะ

ร่างสูงเจ้าของใบหน้าเรียบนิ่งเองก็ส่งสายตากดดันลูกพี่ลูกน้องของเพื่อนสนิทกลายๆ เช่นกัน เขาดูออกว่าคนตัวเล็กค่อนข้างเกรงใจเพื่อนของตัวเอง ไม่อย่างนั้นคงจะงอแงไปแล้ว เพราะด้วยนิสัยของเจ้าตัวเวลาหิวนั้นเป็นยังไงเขารู้ดี ฉะนั้นแล้วคงต้องให้คิมเป็นคนตัดสินเรื่องนี้เอง

“คุณแบมกลับก่อนเถอะ เหลืองานอีกไม่เยอะคิมทำเอง”

“ตะ แต่ว่าคุณแบมอยากช่วย ._. ” ร่างเล็กเอ่ยพร้อมก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด ด้วยนิสัยที่ไม่ชอบเอารัดเอาเปรียบใครของคุณแบม ทำให้การทิ้งเพื่อให้นั่งทำงานอยู่คนเดียวแบบนี้เป็นเรื่องผิดแบบไม่น่าให้อภัย ซึ่งคนพี่ที่ฟังอยู่รู้สึกเอ็นดู คนตัวเล็กของเขานี่ช่างเป็นเด็กดีเสียจริง

“ไม่เป็นไร นี่ไง เหลือแค่หัวข้อเดียว คุณแบมทำมาตั้งสามหัวข้อแล้ว”

“แต่ว่า...”

“เอาน่า เชื่อเพื่อนเถอะคุณแบม พี่จะพาคุณแบมแวะร้านของจูเนียร์ด้วยนะคะ”

“...ლ(o-o ლ)”

แค่มองตาก็รู้ใจ คิมส่ายหน้าเมื่อเห็นอาการดีใจออกหน้าออกตาของเพื่อนสนิท ท่านชายรู้วิธีหลอกล่อคุณแบมดีเสียจริง แค่ยกชื่อร้านของพี่จูเนียร์ขึ้นมา คุณแบมก็แทบจะลืมอาการรู้สึกผิดของตัวเองไปเสียสนิทเลยสินะ...

ภายในรถ BMW I8 คันหรู มีเสียงของตุ๊กตาหน้ารถฮัมเพลงแสนโปรดของเจ้าตัวชวนรื่นหู ส่วนคนขับรถส่วนตัวของร่างเล็กก็พลอยมีความสุขไปด้วย ตั้งแต่ที่รู้ว่าพี่ชายมาร์คจะพาไปหาพี่ชายเนียร์ เด็กน้อยของท่านชายก็กลายเป็นแมวน้อยผู้ร่าเริงชวนให้หัวใจแกร่งกระชุ่มกระชวยตามๆ กันไป

ท่ามกลางเมืองกรุงศรีวิไล ถนนเต็มไปด้วยรถราคับคั่ง ด้วยตัวแคว้นที่อุดมสมบูรณ์ ประชากรล้วนส่วนใหญ่ฐานะปานกลางจนถึงร่ำรวยมีทรัพย์สิน เช่นเดียวกับชายหนุ่มรูปร่างต่างกันทั้งสองคน ซึ่งอีกคนนั้นน่ารักน่าเอ็นดูอย่างกับหนูน้อย ราชตระกูลสูงศักดิ์ที่เกิดมาคู่ควรกันอย่างไม่ต้องสงสัย ความจริงแล้วชายมาร์คอยากจะจับคนตัวเล็กมาเป็นเจ้าสาวเสียตอนนี้ เพราะเขารู้ว่าคนตัวเล็กมีเสน่ห์ดึงดูดคนรอบข้างมากเกินจับตาดู เขาไม่ได้มีเวลาตลอดเวลาที่จะดูแลควบคุมสอดส่อง ลำพังงานราชการที่รับผิดชอบก็หนักหนา หากร่างเล็กข้างๆ จดทะเบียนตรึงตราเป็นคนในครอบครัว เขาก็คงเบาใจยิ่งขึ้น

ส่วนถามในเรื่องความรู้สึก หม่อมเจ้าชายนั้นมั่นใจแล้วว่าเขารู้สึกยังไง ตอนนี้อาจจะพูดคำว่ารักได้ไม่เต็มปาก เพราะความรู้สึกที่มีคือความประทับใจแรกเริ่มที่มันก่อตัวเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาอยากครอบครอง อยากตรึงตราคุณแบมเอาไว้ ซึ่งไม่รู้ว่าน้องนั้นจะไร้เดียงสาเกินกว่าจะรับรู้ความรู้สึกของเขาได้หรือไม่ แต่เขาก็จะไม่ยอมเสียคนตัวเล็กให้ใครเช่นกัน

ล้อทั้งสี่ถูกหยุดเคลื่อนเมื่อถึงจุดจอด หน้าร้านเบเกอรี่ขนาดใหญ่พอควร เพราะเป็นร้านของคุณชายเนียร์ของวังภูวกุล คนตัวเล็กรีบลงจากรถคันหรูไปอย่างไม่รอคนพี่เมื่อสิ่งล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้า ว่าที่คุณหมอตัวเล็กยิ้มจนเห็นฟันครบทุกซี่ ในขณะที่หม่อมเจ้าชายมาร์คก็เดินตาม ท่ามกลางสายตาของลูกค้าในร้าน ซึ่งส่วนหนึ่งแล้วมาเพื่อรอชมโฉมของคุณชายคนโตของวังภูวกุล คราวนี้ยังมาได้เจอคุณชายคนเล็กอีก ย่อมพากันมองอย่างอดไม่ได้

หนึ่งคนก็สวย... อีกคนก็น่ารัก...

ทำไมวังนี้ถึงได้น่าอิจฉาแบบนี้นะ

ชิ้ง!!

หนุ่มน้อยใหญ่ที่เอี้ยวตามองคุณชายหมอตัวเล็กต่างพากันสะดุ้งกันทั่วหน้า ก่อนจะพากันก้มหน้านิ่งทานขนมที่มาเสิร์ฟด้วยความหวาดวิตก เมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาเพชฌฆาตของนายเรือทหารเจ้าของใบหน้าเย็นชาซึ่งเดินตามหลังคนน่ารักเข้าร้านมา เมื่อเจ้าของตัวจริงเขามาแล้วจะทำอะไรได้ แม้แต่มองยังไม่มีสิทธิ์มองเลยด้วยซ้ำ

เป็นอีกครั้งที่ท่านชายรู้สึกหงุดหงิด พยายามเตือนตัวเองว่าคนเหล่านั้นก็แค่มอง แต่แม้แต่มองก็ทำให้คนใจแคบหวงไปหมดเสียทุกอย่าง แม้คนตัวเล็กจะไม่ได้สนใจคนรอบข้างนอกเสียจากขนมในตู้โชว์เท่านั้น เพราะถ้าคุณแบมหันมาสนใจบรรยากาศชวนอึดอัดในร้านสักนิด จะได้เห็นว่ามีสิ่งผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด เพราะยักษ์ตัวโตที่เดินคุมคุณหนูตัวเล็กนั่นเอง

“อ้าว คุณแบม มาไงครับเนี่ย” พนักงานที่แคชเชียร์เอ่ยทักร่างเล็กอย่างสนิทสนม เพราะคุ้นหน้าคุ้นตาเจ้าของร้านตัวเล็กที่มักจะเข้ามาแอบกินขนมของร้านบ่อยๆ ชายหนุ่มพนักงานคนซึ่งหน้าตาหล่อเหลาไม่หยอกได้รับรอยยิ้มจนตาหยีเจ้าของแก้มกลมไปอย่างเต็มที่ ในขณะที่ร่างเล็กเดินเข้าไปเกาะตู้กระจกที่โชว์ขนมต่างๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ

“ว้าววว (╯°0°）╯”

รัมเรซิ่นชีสพาย ช็อกโกแลตมูสเค้ก ชีสเค้ก...

อยากกิน คุณแบมอยากกินทุกอย่างเลย!!

แต่ดูเหมือนอีกคนนี่พร้อมกินหัวทุกคนเลย ให้ตายสิ (눈‸눈)

ท่านชายตัวสูงนั่งทำหน้าเรียบนิ่งอยู่ที่โต๊ะรับรอง โดยมีคนคุณชายตัวเล็กนั่งทานรัมเรซิ่นชีสพายอย่างสงบเสงี่ยม ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ท่านชายมาร์คเงียบใส่คุณแบม ซึ่งคนตัวเล็กที่ไม่รู้สาเหตุก็ได้แต่ก้มหน้างุดเพราะในใจก็หวาดกลัวคนพี่ จู่ๆ ก็มาเงียบใส่ๆ ใครจะไปตามอารมณ์ทันกัน

สงสัยเข้าสู่ยุควัยทองแล้วละมั้ง ._.

“สวัสดีครับท่านชาย ไม่รู้เลยว่าจะมาที่นี่เลยไม่ได้จัดเตรียมอะไรไว้ให้ ขออภัยด้วยนะครับกระหม่อม”

ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมองพี่ชายแท้ๆ ของตัวเองอย่างหาที่พึ่งพิง เพราะก่อนหน้านี้อยู่เหมือนคนกำลังถูกดุอยู่เลย พี่ชายเนียร์เดินมานั่งฝั่งเดียวกับคุณแบม พร้อมทั้งลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู ในขณะที่ท่านชายมาร์คก็เริ่มปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วส่งยิ้มทักทายน้องชายอีกคนของเขา

ความจริงแล้วชายหนุ่มนั้นไม่อยากจะทำตัวงี่เง่าเป็นเด็กอมมือแบบนี้ แต่เพราะเขาไม่อยากจะทำตัวไม่ดี เพราะด้วยนิสัยของท่านชายแล้วค่อนข้างเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง ด้วยหน้าที่การงานและฐานันดร แต่ไม่รู้ทำไมพอเป็นเรื่องนี้เขาถึงควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่เก่งแบบนี้

ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคนตัวเล็กของเขาเงียบรู้สึกเกร็งแค่ไหน จากเด็กที่ร่าเริงสดใสกลายเป็นนั่งทานสิ่งที่ชอบอย่างเงียบๆ นึกรู้สึกผิดที่ต้องทำให้คุณแบมต้องรู้สึกอึดอัด แต่เพราะก่อนหน้านี้เขายังไม่สามารถควบคุมอารมณ์ให้คงที่ได้

“ไม่ต้องพิธีรีตองมากหรอกจูเนียร์ พี่แค่พาคุณแบมมาทานเค้กเท่านั้น” ท่านชายตอบกลับไปเสียงนุ่มตามแบบฉบับ นั่นทำให้ร่างเล็กที่กำลังเป็นแมวน้อยให้ชายเนียร์ลูบหัวอยู่รู้สึกเคืองจนอดยู่ปากอวบอิ่มไม่ได้ ทีกับตนล่ะทำเย็นชา ทีกับพี่ชายเนียร์ล่ะเสียงอ่อนเสียงหวาน สองมาตรฐาน!

ไปแต่งงานกับพี่ชายเนียร์เลยไหมล่ะ! ( ˵•`⌒`•)

“เป็นอะไรครับคุณแบม เค้กฝีมือพี่ไม่อร่อยเหรอ ทำไมทำหน้ามู่ทู่แบบนี้ล่ะ” ชายเนียร์เอ่ยถามน้องชาย เมื่อเห็นสีหน้าของคนน่ารักเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด คุณแบมหลบสายตาของทุกคนแล้วก้มหน้างุดพร้อมเม้มปากแน่น นั่นเป็นพฤติกรรมปกติสำหรับคนในครอบครัว คุณแบมมักแสดงอาการแบบนี้เมื่อรู้สึกน้อยใจหรืองอนอะไรใครอยู่ ซึ่งถ้าเดาไม่ผิด...

อา... นั่งมองคนตัวเล็กอย่างอาลัยอาวรณ์แบบนี้... คงเดาได้ไม่อยากหรอก          

ชายเนียร์เงยหน้ามองท่านชายมาร์คก่อนจะแอบขำ ร่างสูงถอนหายใจออกมา พร้อมแสดงสีหน้ารู้สึกผิดยามมองมาที่ร่างเล็กของคุณแบมตลอดเวลา ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้ลูกแมวตัวน้อยของวังภูวกุลงอนเข้า

“คุณแบมคะ พี่...”

“คุณแบมอยากเข้าไปช่วยพี่ชายเนียร์ข้างใน” คนตัวเล็กจงใจพูดแทรกเสียงทุ้มขึ้นมา นั่นทำให้คนตัวโตกว่ากลืนคำพูดที่พยายามจะง้อคนตัวเล็กไปเสียสนิท ชายเนียร์หน้าเจื่อนลงทันทีกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพลางมองไปยังท่านชายมาร์คที่มองมาที่น้องชายของเขาอย่างไม่วางตา ซึ่งแววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

เป็นแบบนี้คงต้องเคลียร์กันยาว

ภายในห้องครัวสำหรับทำเค้ก มีเด็กแก้มตุ่ยคนหนึ่งกำลังนั่งหน้ามุ่ยกอดอกเชิดหน้าอยู่ที่เก้าอี้หน้าเคาท์เตอร์ สำหรับห้องจะให้คนทำขนมเท่านั้นที่มา ซึ่งส่วนใหญ่ก็มีชายเนียร์กับคุณแม่ของพี่จูเนียร์ แต่วันนี้คุณแม่ท่านตามท่านพ่อไปออกงานที่ต่างจังหวัด ซึ่งท่านแม่ของคุณแบมก็ไปด้วยเช่นกัน ตอนนี้ภายในครับจึงมีเพียงคุณชายขี้งอนกับชายเนียร์เท่านั้น

“เป็นอะไรครับคุณแบม งอนอะไรท่านชายเหรอ” จูเนียร์เอ่ยถามน้องชาย หลังจากที่สถานการณ์มันตึงเครียดจนเขาต้องเข้ามาช่วย ถึงแม้ว่าคุณแบมจะเป็นคนโกรธง่ายแต่ก็หายเร็วเช่นกัน ร่างเล็กซึ่งถูกถามก้มหน้างุดพร้อมทั้งอมลมจนแก้มป่อง

“คุณแบมเปล่า...”

“โกหกพี่เหรอครับ... กลายเป็นเด็กขี้โกหกอย่างนี้ได้ยังไง” แม้จะดุ แต่ก็เอื้อมมือไปบีบแก้มนิ่มอย่างเอ็นดู จนคนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าพร้อมเบะปาก ดวงตากลมไหวสั่นคล้ายมีน้ำตากำลังเอ่อ ทำเอาชายเนียร์ตกใจเพราะน้องครั้งนักที่จะเห็นคนร่าเริงแบบคุณแบมจะอยู่ในสถานการณ์นี้ เพราะส่วนใหญ่แล้วจะเอาแต่หัวเราะและป่วนคนอื่นๆ ไปเรื่อยเท่านั้น

“คุณแบมไม่อยากแต่งงานแล้ว” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นเสียงสั่น แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมา เพราะเป็นเรื่องยากที่คุณชายคนเล็กของวังภูวกุลจะเสียน้ำตา เท่าที่จำความได้ เพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นที่คุณแบมร้องไห้ เห็นตัวเล็กแบบนี้แต่จิตใจกลับเข้มแข็งอย่างกับหิน ครั้งล่าสุดที่คุณแบมร้องไห้คือตอนที่เด็จปู่สิ้นพระชนม์ ซึ่งนั่นก็เกือบเจ็ดปีมาแล้ว

“พี่ว่า...” ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากถาม สายตาของจูเนียร์ก็เลยไปเห็นใบหน้าคมทางประตูเสียก่อน ประตูไม้แบบครึ่งอันสามารถมองเห็นว่ามีคนกำลังยืนอยู่ ซึ่งประจวบเหมาะที่ร่างสูงของท่านชายเปิดประตูเข้ามาพอดี ใบหน้าท่านชายเรียบนิ่งจนน่ากลัว ซึ่งน่าจะเป็นเพราะประโยคที่คุณแบมพูด ความจริงตนก็อยากจะเข้าไปช่วยคุณแบมเหมือนกัน แต่เพราะมันเป็นเรื่องระหว่างสองคนนั้น จูเนียร์จึงคิดว่าตนควรถอยออกมาดูห่างๆ ดีกว่า อีกอย่างนี่อาจจะช่วยสอนให้คุณแบมโตขึ้นก็ได้

“พี่ต้องออกไปดูลูกค้า... เดี๋ยวพี่กลับมานะครับ”

คุณแบมต้องนั่งหงอยอยู่ในห้องครัวเพียงคนเดียวหลังจากที่พี่ชายเนียร์ออกไป ร่างเล็กเอาแต่ก้มหน้ามองมือของตัวเองที่วางของที่หน้าขา โดยไม่รู้เลยว่ากำลังถูสายตาคมของคนที่ตนไม่อยากเจอที่สุดมองอยู่ตลอดเวลา ท่านชายมาร์คกำลังสะกดกลั้นอารมณ์อยู่ เขายอมรับว่าค่อนข้างเสียความรู้สึกและใจหล่นวูบลงเหมือนตกลงจากที่สูงเมื่อได้ยินสิ่งคุณแบมพูด แต่เพราะรู้ว่าตัวเองที่เป็นฝ่ายผิดที่ไม่รู้จักมีเหตุผลมากกว่านี้ ความจริงเขาไม่ควรหวงหึงกับเรื่องแค่นี้เลยด้วยซ้ำ เพราะความงี่เง่านี้เองถึงได้ทำให้คุณแบมโกรธ

ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าอย่าเกลียดกันก็พอ

ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงรองเท้าหนักๆ ซึ่งมันไม่ใช่เสียงรองเท้าปกติแต่หากเป็นรองเท้าคอมแบท รองเท้าของทหาร ซึ่งมีคนเดียวเท่านั้นที่ใส่ในเวลานี้ เมื่อเห็นคนที่คนที่เคยทำหน้าเย็นชาใส่ตัวเองคุณแบมก็สะบัดหน้าหนีทันที ถึงแม้ว่าใบหน้าของท่านชายตอนนี้จะดูสำนึกมากก็เถอะ แต่คนนิสัยไม่ดีแบบนั้นคุณแบมไม่ยอมคืนดีด้วยหรอกนะ

“อย่างอนกันเลยนะคะคนดี... พี่ขอโทษ...”

งื้อ!... ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานเลย ._.

ร่างสูงพยายามใช้ไม้อ่อนเข้าสู้ ทั้งเดินมาคุกเข่านั่งตรงหน้าคนตัวเล็กอย่างไม่สนใจเชื้อตระกูลที่สูงศักดิ์ของตัวเอง แล้วยังฉวยโอกาสคว้ามือเล็กนุ่มนิ่มไว้ก่อนจะบีบมันเบาๆ คนตัวเล็กเผลอชำเลืองหน้าคนพี่เล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้างุดลงและเม้มปากแน่น แก้มกลมบ่อกทั้งสองแดงระเรื่อเหมือนสีเชอรี่ ปฏิกิริยาของคุณแบมทำให้ท่านชายใจชื้นขึ้นมา แม้ว่าตัวเล็กจำกำมือตัวเองไว้แน่น ไม่ยอมให้เขาจับได้ง่ายๆ ก็ตาม

“ปล่อยมือคุณแบมเลย...”

“จนกว่าคุณแบมจะหายโกรธพี่ค่ะ...”

ท่านชายสวนกลับอย่างเอาแต่ใจ แม้คนตัวเล็กอยากจะเถียงแต่ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา เพราะดาเมทที่ท่านชายกำลังโจมตีมานั้นมันมากเกินห้ามใจ หัวใจดวงน้อยไม่อาจสู้ไหวหรอก

“งื้อ!... คุณแบมไม่อยากคุยด้วย... ปะ ปล่อย...”

“แต่พี่อยากคุยด้วยนี่คะ... พี่เสียใจนะคะที่คนดีเมินกันแบบนี้...”

“ก็พี่ชายมาร์คทำหน้าดุใส่คุณแบมทำไมล่ะ” คุณแบมเงยหน้าถาม จ้องคนตรงหน้าเขม็ง ยิ่งพอนึกถึงเรื่องที่ตัวเองโดนก่อนหน้ายิ่งอยากจะกระโดดทับคนตรงหน้าให้แบนเลยให้รู้แล้วรู้รอด

“ก็พี่หึง... พี่ไม่ชอบให้คุณแบมยิ้มให้ใคร”

“...”

“พี่อยากเก็บรอยยิ้มคุณแบมไว้คนเดียวนี่คะ...”

พี่ชายมาร์ค... บะ บ้าที่สุดเลย (˵` ^ `˵)

Loading ... 

ท่านชายมาร์คคะ เก็บอาการนิดนึงค่ะ

ฝากเม้น ฝากแชร์นิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ 

รอครบ 100% เน้อ

ไปพูดคุยกันในแท็กสุภาพบุรุษมบ เลยน้า 

♥

1/10/59

5555 แต่ละตอนนี่เป็นเดือนเลยงอน =O=

อิอิ ขอบคุณที่ติดตามกันอยู่น้า 

เม้นให้กำลังใจกันหน่อยเนอะ 

หรือไปพูดคุณกันในทวิตเตอร์ในแทคข้างล่างก็ได้นะ 

ถ้าพรุ่งนี้คึกเดี๋ยวเปิดอีกตอนค่ะ 

4/11/2559

#สุภาพบุรุษมบ