คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ตอนพิเศษ 3 100%
“เอาน่า น้องแค่ไปเล่นน้ำ
แกจะคิดมากทำไม?” ชายหนุ่มตาสีน้ำข้าวเอ่ยกับเพื่อนสนิท
พลางมองไปยังธารน้ำตกซึ่งมีหนึ่งหนุ่มน้อยกับเด็กหญิงวัย 10 ขวบ
กำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน
คุณชายแจนเข้ากันได้ดีกับน้องสาวตัวเล็กของแฮรี่
เด็กหญิงฮันนาดูจะชอบพี่ชายตัวเล็กหน้าหมวยมาก เพราะทั้งใจดีและมีเกมใหม่ ๆ
มาเล่นกับตนเสมอ
กว่าสามวันแล้วตั้งแต่กลับมาเยือนเหมืองอีกครั้ง
คราวนี้เป็นทริปพักผ่อนของคู่รักคู่นี้
แจ็คสันเข้าไปขออนุญาตท่านชายภาษกรถึงวังภูวกุล ทั้งคู่คบหาดูใจกันในสายตาผู้ใหญ่
การพาลูกชายของเขามาพักแรมหากไม่ขออนุญาตเป็นพิธีคงจะเสียมารยาทเกินไป
คุณชายแจนเป็นคนเลือกที่จะกลับมาเมืองโรเซลอีกครั้งด้วยเพราะเป็นสถานที่ ๆ
ยังคงตราตรึงใจของตนอยู่ และแน่นอนว่าแจ็คสันนั้นไม่ขัดอยู่แล้ว
ย้อนกลับมาเรื่องที่แฮรี่กล่าวนั้น
สืบเนื่องมาจากการที่คุณแจนนั้นกำลังเล่นน้ำอยู่ที่น้ำตกขนาดกลางข้างบ้านพักในป่าของแฮรี่
หากเพียงแต่เล่นน้ำก็คงไม่มีปัญหาอะไร
แต่ไอ้เสื้อสีขาวบางที่ใส่มาเล่นยามเปียกแล้วมันเห็นอะไรไม่รู้ต่อมิอะไรนี่สิ
มันทำให้คนข้าง ๆ แฮรี่หัวลุกเป็นไฟ
แต่ใครล่ะจะห้ามคนหัวรั้นอย่างชายแจนได้
แจ็คสันทำอะไรไม่ได้มากเพียงแค่เปรยตามองกดดันเพื่อนสนิทให้หันไปสั่งลูกน้องชายชุดดำที่ยืนอาลักษณ์ขาอยู่หันหลังไม่มองไปที่คนตัวเล็กของตนเท่านั้น
“เฮ้อ... อย่าให้ถึงตาแกบ้างล่ะ
แล้วจะรู้สึก” แจ็คสันเหน็บชายลูกครึ่งข้างกาย
“นานหน่อยว่ะ
ตอนนี้ฉันยังหวงพื้นที่ส่วนตัว”
คนเจ้าสำราญตอบอย่างไม่ยี่หระ
เป็นอย่างที่รู้กัน แฮรี่นั้นไม่เคยผูกใจไว้กับใครมาตั้งแต่ไหนแต่ไร จวนจะย่างเข้าเลขสามก็ยังไม่คิดจะเปลี่ยน
คนที่จะเข้ามาร่วมเส้นทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามกับเขา จะมีหรือเปล่าก็ไม่รู้
เสียงหัวเราะคิกคักจากคนที่สนุกสนานกันอยู่ที่ธารน้ำตก
เรียกสติให้สองหนุ่มหันไปมอง แจ็คสันเผลอเขม่นเพื่อนเหมือนกันที่แอบมองคนรักของคน
ในที่สุดร่างหนาของนายทหารก็อดไม่ไหว
เดินไปคว้าผ้าขนหนูสีขาวมาไว้ในมือโดยไม่ลืมหยิบผ้าขนหนูของฮันนามาด้วยเพื่อที่จะไม่ได้เป็นข้อวิพากษ์มากนักหากจะให้เพียงคุณชายของเขาขึ้นจากน้ำเพียงลำพัง
แต่จะมีใครรู้ดีไปกว่าเพื่อนสนิทที่คบหากันมากว่าสิบปีอย่างแฮรี่ล่ะ
ฮึฮึ
“ขึ้นได้แล้ว คุณเล่นนานไปแล้วนะ”
คุณชายแจนเงยหน้ามองต้นเสียงด้วยความฉงนใจ
เพราะเขานั้นไม่ได้เล่นนานเสียหน่อย พึ่งจะลงน้ำได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ
แล้วทำไมพี่แจ็คสันถึงได้ทำหน้าเข้มขนาดนั้นด้วยนะ
“ไม่เห็นจะนานเลยครับ จริงไหมครับฮันนา”
ว่าพลางหันไปหาคนเสริมทัพ
“Yes เท่านี้เอง”
ยัยตัวเล็กยกน้ำชี้จดกับน้ำโป้งประกอบท่าทางอย่างน่าเอ็นดู
“เล่นนานกว่านี้เดี๋ยวไม่สบายครับ
ไม่สบายแล้วจะต้องไปหาหมอนะ”
ร่างสูงย่อตัวลงคุยกับเด็กหญิงตัวเล็กด้วยสายหน้าที่อ่อนลง
เพราะกับฮันนานั้นแจ็คสันไม่เคยดุว่าหรือทำหน้ายักษ์ใส่เลยแม้แต่ครั้งเดียว
แต่จะให้มาตามใจเอาตอนนี้คงไม่ได้ เพราะอย่างนั้นจึงเลือกใช้วิธีนี้จัดการ
ในขณะเดียวกัน เด็กน้อยผู้กลัวคุณหมอเป็นชีวิตจิตใจรีบเบะปากชูแขนขึ้นเพื่อให้แจ็คสันอุ้มทันที
นายเรืออากาศเอกจึงเข้าไปอุ้มร่างเล็กของน้องสาวเพื่อนสนิทมาอุ้มแม้อีกฝ่ายจะเปียก
และเมื่อเห็นว่ากองกำลังหลักเพียงคนเดียวยอมแพ้ล่าถอยแล้ว
คุณชายแจนจึงต้องยอมยกธงขาว หยิบผ้าขนหนูมาไว้ในมือ ภายใต้สายตากดดันของคนรัก
“คลุมหัวไว้ครับ”
“คลุมทำไมครับ ห่อไหล่ไว้ก็พอแล้ว
แบบนั้นมองไม่เห็นทางกันพอดี”
คุณชายแจนไม่ยอมบ้าจี้ทำตามใจของอีกฝ่าย
หยิบผ้าขึ้นมาคลุมที่ไหล่ของตัวเองเท่านั้น
ก่อนจะเดินนำออกมาเพราะเห็นว่าแจ็คสันนั้นอุ้มน้องฮันนาไว้อยู่
ร่างบางของคุณชายหน้าหมวยก้าวขาเข้ามานั่งที่ม้านั่งไม้สักตรงข้ามกับหนุ่มตาสีน้ำข้าว
“ขึ้นไวกันจัง พึ่งลงไปเอง”
แฮรี่กล่าวถามด้วยสีหน้าสงสัย แต่สายตาที่มองไปยังเพื่อนนั้นมีความขบขันอยู่ไม่น้อย
เพราะถามทั้งที่รู้สาเหตุอยู่แล้ว แค่อยากแกล้งไอ้คนฟอร์มจัดนั่นเท่านั้นแหละ
“นั่นน่ะสิครับ
พี่แจ็คสันนั่นแหละบอกว่าลงนาน ไม่เห็นจะนานตรงไหนเลย” คุณชายบ่นอุบอิบ
ในขณะที่มองไปยังแจ็คสันส่งน้องสาวให้กับแฮรี่
“คุณอยากเล่นต่อเหรอ”
คุณทหารเรือเอ่ยถามหน้าตาย
“ก็นิดหน่อย”
“ไว้ค่อยเล่นตอนกลางคืน”
“??”
แจ็คสันเห็นว่าอีกฝ่ายทำหน้าสงสัย
ส่วนเจ้าตัวนั้นกลับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ คุณชายแจนน่ะหรือจะรู้ทัน
ตัดภาพมาที่แฮรี่สิ ส่ายหัวระอาไปแล้ว แล้วดูสิ
มีเข้าไปแอบกระซิบกระซาบกันสองคนจนใบหน้าคนตัวเล็กแดงเถือกเป็นเชอรี่สุกแบบนั้น...
เอาเลยจ้ะเพื่อน
ตกเย็น
แฮรี่สั่งให้แม่ครัวจัดบาบีคิวปาร์ตี้เพื่อเอาใจน้องสาวคนเก่งของตน
ที่ชื่นชอบบาบีคิวเป็นชีวิตจิตใจ โดยมีคุณชายแจนร่วมชื่นมื่นด้วย ในขณะที่สองหนุ่มนั้นเลือกที่จะนั่งดื่มเบียร์สดอยู่ไม่ห่าง
กล่าวว่าทำไมแฮรี่นั้นถึงได้ดื่มแอลกอฮอล์ทั้งที่มีน้องสาวอยู่ด้วย
นั่นเพราะฮันนาไม่ได้ถูกเลี้ยงมาเยี่ยงเจ้าหญิงแดนลาเวนเดอร์
แต่ถูกสอนให้รู้ทันโลกแล้วเข้าใจโลก
เพราะอย่างนั้นเห็นแบบนี้ใช่ว่าจะอ่อนไหวสมวัยเสียเมื่อไหร่
แต่ถึงอย่างนั้นฮันนาก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ทำตามผู้ใหญ่จนกว่าจะถึงวัยเหมาะสม
“พี่แจ็คสันกับคุณแฮรี่ทานกุ้งไหมครับ”
คุณชายแจนชูถาดกุ้งในมือไปทางชายร่างโตทั้งสองคน
“คุณทานเถอะ”
“เอาเลยครับคุณชาย”
ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน
คุณชายแจนยักไหล่ไปที ก่อนจะถือถาดกุ้งจานโตมาทานร่วมกับเด็กน้อยตัวเล็กของเขา
ทั้งสองคนจัดการอาหารตรงหน้าจนอิ่มหนำสำราญ
ก่อนจะไปนั่งที่ดูหนังกลางแปรงที่แฮรี่จัดไว้ในสวนเพื่อเป็นสถานที่พักผ่อนสำหรับทุกคน
วันนี้เป็นหนังเอาใจเด็กหญิงฮันนาและคงหนีไม่พ้นหนังค่ายยักษ์อย่างดิสนีย์
เจ้าหญิงเอลซ่าคนโปรดของน้องฮันนา ท่ามกลางชายฉกรรจ์เหล่าบอดิการ์ดของพี่ชาย
ยัยตัวเล็กนั่งอยู่หนังอย่างใจจดใจจ่อบนตักของแฮรี่
ในขณะที่คุณชายแจนเองก็นั่งอยู่ข้าง ๆ แจ็คสัน หนึ่งคนสนใจเอลซ่า
ส่วนอีกคนกลับสนใจคุณชายไม่ละสายตา นับตั้งแต่วันที่ตกลงคบกัน
แจ็คสันไม่เคยชายตามองผู้ใดอีก
เขาเข้าใจท่านชายแล้วว่าทำไมถึงได้กลายเป็นคนรักภรรยายิ่งกว่าสิ่งใด
เพราะเมื่อไหร่ที่เราเจอคน ๆ นั้น เราจะอยากทิ้งสายตาไว้แค่เขาเพียงคนเดียว
“เป็นเอลซ่านี่ดีนะครับ
สามารถเสกนั่นนี่ได้ตามใจตัวเอง”
คุณชายกล่าว
“คุณเองก็สามารถทำได้”
แจ็คสันกล่าวไม่ดังมาก เพราะไม่อยากขัดอารมณ์อินของน้องสาวเพื่อนสนิท
คุณชายแจนจึงละสายตาหันกลับมาสบกันกับคนข้างกาย
“ยังไงเหรอครับ”
“มีสิ่งไหนมากที่คุณต้องการแล้วหามาไม่ได้”
“อืม... เยอะแยะเลย”
“ยกตัวอย่างสิ”
“...”
เงียบลงเพื่อนึกสิ่งที่ตัวเองอยากได้ ความจริงมันก็เป็นอย่างที่แจ็คสันว่า
เขานั้นอยากได้อะไรก็ได้เสมอ
เพราะเป็นคุณชายแจนไม่ว่าอะไรที่ซื้อได้ด้วยเงินมันก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา
ถึงว่าเยอะแยะแต่ก็นึกไม่ออก
“ว่ายังไง คิดออกหรือยัง”
เสียงกระซิบใกล้ใบหูทำเอาคนตัวเองขนลุกซู่
เพราะพี่แจ็คสันของตนนั้นจงใจเฉียดริมฝีปากที่แก้มของตน ปรางใสจึงเปลี่ยนสีทันควัน
“บะ แบบนี้จะคิดออกได้ยังไงล่ะครับ”
“งั้นเหรอ”
บางทีคุณชายแจนก็นึกสงสัยเหมือนกันว่า
พี่แจ็คสันนิสัยเจ้าเล่ห์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ยิ่งพักหลังมานี่ยิ่งหนักข้อขึ้นทุกวัน ทำเอาเขาหายใจหายคอไม่ค่อยสะดวกเลย
“เราอยากได้ดาว นู้นไงบนท้องฟ้าน่ะ!” คุณชายหน้าหมวยหลับหูหลับตาตอบ เพราะแจ็คสันนั้นไม่เลิกเอาจมูกมาถูแก้มตนสักที
“คุณอยากได้เหรอ”
“อื้อ
เราไม่สามารถเอามันมาได้เห็นไหม”
“ใช่... แต่ถ้าใกล้เคียงกับดาว...
อย่างอันนี้ล่ะ”
พรึบ!
แสงระยิบระยับคล้ายแสงดวงดาวสาดส่องกระตบแก้วตาใสของคุณชายกลางแห่งวังภูวกุล
สร้อยคอเส้นเล็กส่องแสงประกายแวววาวถูกปล่อยออกมาจากฝ่ามือแกร่งไม่ห่างจากใบหน้าของคนตัวเล็กสักเท่าไหร่
คุณชายแจนจ้องมองไปยังจี้ดวงดาวดวงเล็กคล้ายกับความปรารถนาของเขาโดยบังเอิญ
“นี่มันอะไรกันครับ”
คุณชายหันไปถามคนรัก
“หากมีผู้ใหญ่อยู่นี่ด้วย
ก็คงเป็นของหมั้น... แต่ก่อนจะหมั้นคงต้องทำขั้นตอนสำคัญเสียก่อน”
“...”
“พร้อมจะลดยศฐา
มาเป็นเพียงภรรยานายทหารไร้ศักดินากับผมไหม”
“พี่แจ็คสัน...”
“แต่งงานกับผมนะ”
น้ำใสเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของคุณชายแจน
ยามได้ยินประโยคนั้น
เสียงหัวใจดวงเล็กดังกึกก้องกังวานราวเสียงกลองเป็นสิ่งย้ำเตือนว่าคุณชายตัดสินใจเยี่ยงไร
ร่างเล็กโถมตัวเข้าไปกอดคนพี่เต็มรักก่อนจะร้องไห้ออกมาไม่ต่างจากเด็กน้อยตัวเล็ก
เรืออากาศเอกแจ็คสันได้เพียงแต่ยิ้มละมุนพลางลูบศีรษะของเจ้าตัวไปพร้อมกัน
ก่อนที่หยดน้ำหนึ่งหยดจะไหลออกจากตาข้างซ้ายฝั่งเดียวกับหฤทัยแกร่งของเขา...
เมื่อได้ยินคำตอบที่เฝ้ารอคอย...
“แต่ง แต่งแน่นอน แต่งๆๆๆ ฮืออออ”
คุณชายแจนไม่เคยอยากรักษาคำว่าหม่อมราชวงศ์ไว้ตลอดไป
คำนำหน้าจะเปลี่ยนไปอย่างไรมันไม่เคยสำคัญ เขาปฏิเสธการหมั้นหมายดูตัวจากหม่อมเจ้าชายมาแล้วหนหนึ่ง
นั่นเป็นสิ่งยืนยันได้ดีอยู่แล้วว่าตนนั้นไม่เคยแคร์ยศถาบรรดาศักดิ์
ของเกล่านั้นเป็นเพียงสิ่งนอกกาย
ความคิดเห็น