[END] [Mpreg] Royal Gentlemen #สุภาพบุรุษมบ (MarkBam)

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ❁ พันธะสัญญาระหว่างตระกูล 100% ❁

CR.SHL

CR.SHL

CR.SHL

ตอนที่ 1

เมฆาสีนวลอยู่ใกล้คล้ายได้สัมผัส กลายเป็นสหายใกล้ชิดยามได้โบยบิน ดวงตาเรียวคมภายใต้เลแบนด์สีชากรอกซ้ายขวามองภาพตรงหน้าด้วยความนิ่งสงบ ด้วยยศเรืออากาศเอกที่สั่งสมประสบการณ์มามากพอที่จะไม่ไหวหวั่นเพียงความสูงระดับหมื่นฟุต การขึ้นบินเพื่อสำรวจพื้นที่ในครั้งนี้เป็นเพียงข้ออ้าง ขึ้นบินเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ช่วยให้จิตใจของชายหนุ่มสงบลง แต่ครั้งนี้กลับไม่ได้ช่วยเขาได้เลย

‘ท่านชายมาร์ค’ หม่อมเจ้ามกรธวัช เทวะโรจนหิรัญ แห่งวังเทวะโรจนหิรัญกำลังถูกความสับสนโจมตีอย่างหนัก เหตุผลคงไม่พ้นเรื่องที่เด็จย่าเรียกเข้าเฝ้าเมื่อรุ่งอรุณที่ผ่านมา กับเนื้อหาใจความที่ทำให้ชายหนุ่มเชื้อพระวงศ์รู้สึกว้าวุ่นเป็นที่สุด

‘พระองค์เจ้าเมทิน เด็จพ่อของเธอตรัสพันธะผูกสัญญาไว้กับวังภูวกุลถึงการเกี่ยวดองรวมเป็นหนึ่งเดียวกับบุตรหนึ่งในสามของภูวกุล... ท่านชายต้องเลือกว่าจะเสกสมรสกับผู้ใด’

สิ่งที่เด็จย่าบอกเหมือนเขาต้องเลือกว่าใช้ชีวิตกับใคร แม้ด้วยฐานะหรือเกียรติยศหรือแม้แต่สภาพแวดล้อมจะชี้ให้เห็นว่าตนสามารถมีภริยาได้กี่คนก็ได้ แต่เขาไม่ใช่คนมักมากหลายใจหรือชอบความวุ่นวายหากต้องมีเมียหนึ่งสองหรือสามสี่ ด้วยอายุอานามเพียงยี่สิบหกเศษ มันเร็วไปสำหรับการมีคู่ครอง แต่สำหรับคนในวังเทวะโรจนหิรัญอายุของเขาถือว่ามากเกินพอด้วยซ้ำ เด็จพ่อกับเด็จแม่ต้องการมีหลานสืบตระกูลในเร็ววัน

เขาเคยพบเจอกับคุณชายของวังภูวกุลแล้วสองคน ด้วยยุคสมัยล้ำหน้าไปมากล้นจึงทำให้ชายสามารถตั้งครรภ์ได้ และไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของเขากันที่บุตรชายทั้งสามของตระกูลภูวกุลสามารถมีบุตรให้เขาได้กันทุกคน ด้วยเหตุที่เด็จพ่อกับท่านชายภาษกร ภูวกุลเป็นสหายสนิทกันแต่เยาว์วัย ด้วยคำมั่นสัญญาตามสไตล์เดิมที่ต้องการดองกัน มันจึงหนีไม่พ้นความซวยของท่านชายมาร์คที่ต้องรับภาระทั้งหมดไว้

เรือบินยักษ์ถูกจอดลงอย่างปลอดภัย ก่อนที่ร่างของนายเรืออากาศเอกจะลงมาด้วยท่าทางทรงสง่าสมเกียรติอกผายไหล่ผึ่งตามแบบฉบับนายทหารอากาศ ใบหน้าหล่อเหลาซึ่งถูกบดบังเพียงแว่นตาสีชา แต่ก็ไม่ได้ลดเสน่ห์เหลือร้ายของท่านชายแห่งวังเทวะโรจนหิรัญได้เลยสักนิด

“ว่าไงกระหม่อม วันนี้บินนานจังนะท่านชาย” ร่างสูงโปร่งของท่านชายหยุดชะงักฝีเทาเมื่อถูกขัดด้วยเสียงทุ้มที่คุ้นเคย ร่างสมส่วนเต็มไปด้วยกล้ามมัดของเพื่อนสนิทในชุดสีเขียว Seaweed เหมือนกับตนเดินตามมา ‘แจ็คสัน’ ร.อ. เจตนิพัทธ์ ไกรเลิศวาทิน เป็นทั้งเพื่อนร่วมรุ่นและเพื่อนสนิทของท่านชายมาร์คเอง

“เครียดเรื่องนั้นเหรอท่านชาย” แจ็คสันเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของท่านชายแสดงสีหน้าออกมาอย่างเห็นได้ชัด ปกติแล้วท่านชายมาร์คจะเป็นคนที่ค่อนข้างสุขุม เหล่าเด็กๆ ในกรมต่างเกรงใจเพราะความน่าเกรงขามของเจ้าตัว แม้แต่เพื่อนสนิทด้วยกันยังรู้สึกถึงความสามารถนี้ได้เลย

“พยายามหยุดคิดแต่ก็หยุดไม่ได้ ฉันแค่รู้สึกว่ามันเร็วไป” ริมฝีปากบางเอ่ยออกมาด้วยความจริง ไม่มีความจำเป็นที่ต้องปิดบัง ท่านชายรู้ตัวว่าตัวเองแสดงออกมาทางสีหน้ามากขนาดไหน

“เหล่าคุณชายภูวกุลน่ารักน่าชังกันทั้งนั้น อย่าทรงกังวลไปเลยกระหม่อม พระองค์เจ้าท่านยังทรงให้เวลาศึกษาดูใจ” แจ็คสันปลอบใจท่านชาย ความจริงก็นึกเห็นใจเพื่อนสนิท ด้วยที่รู้นิสัยรักสันโดษและความเป็นส่วนตัวสูง จึงไม่น่าแปลกใจที่ท่านชายแห่งวังเทวะโรจนหิรัญจะกลุ้มใจในเรื่องนี้

แต่มันก็จริงอย่างที่แจ็คสันว่า ก่อนหน้านี้เขาเคยเจอมาแล้ว คุณชายใหญ่ของวังภูวกุลอย่างคุณชายจูเนียร์และคุณชายกลางหรือคุณชายแจน ทั้งสองคนน่ารักอย่างที่แจ็คสันว่า ทั้งรูปร่างอ้อนแอ้นไม่สมกับความเป็นบุรุษให้กระดากใจ หรือใบหน้าติดหวานไปทางผู้เป็นมารดา ท่านชายภาษกรมีภริยาถึงสามคน แต่ละคนให้กำเนิดบุตรชายให้แก่พระองค์ทุกคนคนละหนึ่ง คุณชายจูเนียร์หรือชายเนียร์เป็นคนนิสัยอ่อนโยน นิสัยอ่อนหวานแม่บ้านแม่เรือนพร้อมเป็นศรีภรรยา เกิดจากภรรยาคนที่สองของท่านชายภาษกร มารดาเป็นเพียงสามัญชนธรรมดาเจ้าของร้านขนมหวานเท่านั้น จึงค่อนข้างเป็นคนขี้อายและเจียมตัว ท่านชายยอมรับว่าชายเนียร์นั้นทำให้เขาถูกชะตา แต่ทำได้มากแค่ความเอ็นดูเท่านั้น

ส่วนชายแจน ลูกชายคนกลางของท่านชายภาษกรเช่นเดียวกันกับชายเนียร์ ภริยาคนสุดท้ายของท่านชายภาษกรเป็นสามัญชนหากแต่เป็นลูกสาวของเจ้าสัวเหมืองแร่ทางเหนือ ความร่ำรวยนี้คือข้อแตกต่างของทั้งสองคนแต่รู้สึกว่าทั้งสองพี่น้องจะรักกันดี ชายแจนยังเป็นนักศึกษาฝึกงานอายุเพียง 21 ตอนนี้ทำงานเป็นอาจารย์ฝึกสอนวิชาแร่และอัญมณีอยู่ที่มหาวิทยาลัย ค่อนข้างมีนิสัยเป็นผู้ใหญ่ มีเหตุมีผลและมีคติพจน์ของตัวเอง รายนี้ปฏิเสธอย่างชัดเจนกับเขาด้วยประโยคเด็ดขาด ซึ่งท่านชายเองก็เห็นด้วยกับสิ่งที่อีกฝ่ายบอก

‘ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน จะรักกันได้ต้องเกิดจากคนสองคนไม่ใช่สิ่งที่ผู้ใหญ่บ่งการ กระหม่อมไม่อาจฝืนใจตัวเองได้ โปรดอภัยให้กระหม่อมที่ต้องทูลความจริง’

ใช่แล้ว ความรักมันต้องเกิดจากคนสองคนอย่างที่ชายแจนว่า อีกฝ่ายเลือกได้เพราะเขาให้โอกาส แต่ทำไมกับตัวเขาเองถึงไม่มีโอกาสเลือกบ้างนะ

“สรุปเจอมาแล้วสองคนแสดงว่าเหลือแต่ชายเล็กคนเดียวน่ะสิ... ได้ยินว่าพึ่งจะเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่งเองไม่ใช่เหรอ” แจ็คสันพูดขึ้น ซึ่งมันทำให้ท่านชายลอบถอนหายใจพรืดใหญ่ คนสุดท้ายที่เขายังไม่ได้เจอคือคุณชายคนเล็กของภูวกุลที่ต้องเป็นออกค่ายเรียนรู้ในชนบทกับหน้าที่ผู้ช่วยแพทย์เพื่อเตรียมเตรียมเป็นคุณชายหมอ ตัวเลือกสุดท้ายที่ห่างจากความเป็นไปได้ลิบลับ เขาไม่อาจแต่งงานกับเด็กที่อายุห่างกับตนถึงแปดปีได้แน่ แต่มันก็ดูไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากชายเนียร์ ท่านชายครุ่นคิดสักพักก่อนจะตัดสินใจ บางทีเขาอาจจะเปลี่ยนจากความรู้สึกนึกเอ็นดูเป็นรักเสน่หาได้... หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น

“เห... อย่างนี้พี่ชายเนียร์ก็ต้องหมั้นกับท่านชายมาร์คสินะครับ” เสียงใสแจ๋วเจ้าของใบหน้าใสสีอมชมพูยู่ลงเมื่อเห็นใบหน้าเศร้าสร้อยของพี่ชาย ‘คุณชายแบมแบม’ หรือคุณแบม หม่อมราชวงศ์กันต์พิมุก ภูวกุล บุตรชายคนเล็กลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่านชายภาษกร ภูวกุลกับภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่างหม่อมเจ้าหญิงสิรินภา ภูวกุล ผู้ซึ้งสืบสายเชื้อเจ้าบริสุทธิ์แท้จริงของภูวกุล

จูเนียร์มองน้องชายคนเล็กที่กำลังยู่ปากอยู่อย่างนึกเอ็นดู แม้จะนึกโทษโชคชะตาของตัวเองที่ไม่มีสิทธิ์เลือกแต่เพื่อน้องทั้งสองคน เขาเป็นพี่คนโตควรจะต้องเสียสละเอง เพราะแม่ของชายเนียร์เป็นเพียงเจ้าของร้านขนมหวานเล็กๆ จึงสอนให้รู้จักประมาณตัวเองเสมอ แม้ตอนนี้เขาจะทำงานเป็นถึงผู้บริหารบริษัทในเครือตระกูลภูวกุล แต่ทั้งหมดก็เพื่อทำให้น้องชายทั้งสองคนได้ทำตามฝัน ทั้งชีวิตเกิดมาเสียสละให้แก่ทุกคนมาตลอด และเขาก็เต็มใจเพราะมันแลกกับรอยยิ้มของน้องของเขา

“ใช่ครับคุณแบม พรุ่งนี้ทางผู้ใหญ่ของเทวะโรจนหิรัญจะเข้ามาสู่ขอ” ชายเนียร์เอ่ยขึ้นทั้งลูบหัวน้องชายคนเล็ก ดวงตาใสกลมโตเริ่มเอ่อคลอด้วยน้ำตา นึกโกรธแทนพี่ชายที่ต้องถูกบังคับแบบนี้

“หึ้ย! คุณแบมจะไปฟ้องหม่อมยายให้จัดการเรื่องนี้” คนตัวเล็กทำท่าฮึดฮัดกอดอกอย่างน่ารัก ใบหน้าใสเริ่มเห่อแดงจากความโกรธ เรียกสายตาเอ็นดูให้พี่ชายคนโตได้อีกครั้ง แต่ไม่นานก็ถูกฝ่ามือบางของพี่ชายคนรองยีหัวอย่างหมั่นไส้ระคนเอ็นดู

“แก่นเซี๊ยวเกินไปแล้วนะคุณแบม จะไปฟ้องหม่อมยายแล้วไม่รู้หรือไงว่าหม่อมยายปลื้มท่านชายมาร์ค แถมอยากได้มาเป็นหลานเขยใจจะขาด” ชายแจนเดินมานั่งขนาบอีกข้างของคุณแบมเอาไว้ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ใบหน้าน่ารักยู่ลงกว่าเดิม ทำไมรู้สึกเหมือนโดนแย่งความรัก หม่อมยายเป็นของคุณแบมนะ!

“อยากจะเห็นจริงเชียวท่านชายมาร์คเนี่ยมีดีอะไรนักทำไมทุกคนถึงได้ชอบ” ร่างบางเอ่ยพร้อมกับกอดอกเอาไว้อีกต่างหาก

“ระวังคำพูดหน่อยสิคุณแบม ท่านชายเป็นเชื้อพระวงศ์ศักดิ์ใหญ่กว่าเรานะ” พี่ชายคนโตอดเอ็ดน้องชายคนเล็กไม่ได้ ซึ่งดูเหมือนจะได้ผล เพราะตอนนี้ใบหน้าน่ารักเริ่มจะหงอยลงจนคนที่ว่าจะดุต่อทำใจดุต่อไม่ได้

 “นี่คุณแบม อยากรู้ไหมว่าทำไมทุกคนถึงได้ปลื้มท่านชายมาร์คนัก” ชายแจนเอนไปกระซิบกับน้องชายต่างมารดาที่กำลังทำท่าอยากรู้อยากเห็นเหมือนสุนัขบีเกิลที่เคยอยากได้แต่เลี้ยงไม่ได้เพราะพี่ชายเนียร์แพ้ขนสุนัข

“อยากรู้สิครับพี่ชายแจน” คนน่ารักตอบกลับโดยไว

“ก็เป็นถึงเรืออากาศเอกของกองทัพทหารอากาศ นักบินรบแนวหน้าของแคว้น สุภาพบุรุษมากแถมยังสุขุมน่าเกรงขามและที่สำคัญนะ... หล่อมากด้วย” ข้อสุดท้ายชายแจนจงใจเน้นให้น้องน้อยคิดตาม ความจริงเขาไม่ได้โกหกคุณชายแบมแบมเลยสักนิด เพราะจากที่เคยสัมผัสมา ท่านชายมาร์คเป็นอย่างที่ตนพูดจริง ทั้งรูปงามและมีเหตุผล คนที่ยอมฟังสิ่งที่ตนตัดสินใจพูดตรงๆ โดยไม่ต่อว่าแบบนั้นจะมีสักกี่คน ผู้ชายคนนั้นเป็นคนดีทีเดียว แต่ก็ไม่แน่ใจว่าหากแต่งงานกับพี่ชายเนียร์แล้วทั้งคู่จะมีความสุข เพราะเห็นๆ อยู่ว่าทั้งสองคนไม่ได้มีใจให้กันเลยนอกจากความรักฉันท์พี่น้องเท่านั้น

จากที่ดูใบหน้าของคุณแบมที่กำลังนึกคิดพิจารณาตามพี่ชายแล้วมันทำให้ชายแจนอดคิดไม่ได้ว่า บางทีกับคนเล็กของภูวกุลอาจจะพลิกคดีได้เหมือนกัน

“ได้เลย! แล้วเรามาดูกันว่าท่านชายของพี่ๆ จะดีจริงอย่างที่พูดหรือเปล่า”