[END] [Mpreg] Royal Gentlemen #สุภาพบุรุษมบ (MarkBam)

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 ❁ พี่จะรับผิดชอบ 100% ❁

CR.SHL

ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ 

http://aminoapps.com/page/anime/4487441/my-manga-list

ตอนที่ 7

“คุณต้องลงสำรวจที่เหมืองโรเซล เก็บรวบรวมตัวอย่างแร่และอัญมณีมาให้มากที่สุด และนี่คือ ร.อ. เจตนิพัทธ์ ไกรเลิศวาทิน นักบินและผู้ดูแลทุกอย่างในครั้งนี้”

เสียงของศาตราอาจารย์วัยชราเอ่ยจบ ร่างบางของคุณชายคนของที่สองแห่งวังภูวกุลก็หันไปมองบุคคลที่สามที่ถูกกล่าวถึง นักศึกษาฝึกสอนของคุณชายแจนจำเป็นต้องทำวิจัยก่อนจบ ซึ่งหน้าที่ของนักศึกฝึกสอนในวิชาแร่และอัญมณีนั้นจำเป็นอย่างมากที่ต้องลงนอกสถานที่ ซึ่งการสำรวจเหมืองก็ถือว่าเป็นที่หลักๆ เลยก็ว่าได้

ร่างสันทัดของชายชาติชาตรียืนตรงเหมือนไม้กระดานทำเอาคนสวยนึกขำ ความจริงคุณชายแจนลอบมองอีกคนมาสักพักแล้ว ร.อ. แจ็คสันเคร่งครัดในระเบียบมากไปหรือเปล่า ตั้งแต่เข้ามาในห้องของอาศาสตราจารย์ เรายังไม่เห็นว่าชายคนนี้จะไหวติง หรือว่าเขาจะเป็นไม้กระดานจริงๆ

ส่วนคนที่ถูกมองขำก็รู้ตัว คุณชายตัวเล็กชื่อเสียงเรื่องลือมาไกล หนึ่งในสามของคุณชายแห่งวังภูวกุล เขายังไม่พบอีกสองคนหรอก เพราะวันๆ อยู่แต่กับการลาดตะเวน แม้จะมีป๊าเป็นเจ้าสัวผู้ยิ่งใหญ่ แต่เขาก็ไม่ใช่คนเข้าสังคม นอกจากท่านชายมาร์คกับคุณชายเจปแล้ว แจ็คสันก็ไม่ค่อยรู้จักใครเลย

ในทางกลับกัน ใครบ้างจะไม่รู้จักสิงห์แห่งท้องนภา สามหนุ่มนายเรืออากาศผู้ที่ครอบครองใจหญิงสาวไปทั่วนคร หนึ่งในนั้นคุณชายคนสวยได้พบแล้วในฐานะน้องเขยของตน ส่วนคนข้างๆ นี้คือบุคคลเพียงคนเดียวที่ไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ แต่ถึงอย่างนั้นก็มีบิดาเป็นถึงนายห้างเซนซิล่า ห้องดังของแคว้น แน่ล่ะ ครอบครัวนี้รวยกว่าเชื้อพระวงศ์บางคนเสียอีก ใครบ้างจะไม่อยากฝากตัวเป็นลูกสะใภ้

หลังจากพูดคุยกับศาสตราจารย์เรียบร้อย คุณชายแจนก็เดินออกมาจากห้องพร้อมกับแจ็คสัน ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยกันมาก มีรอยยิ้มทักทายจากคุณชายแจนเท่านั้น ส่วนแจ็คสันก็ตีหน้านิ่ง ตามนิสัยแล้วความห่ามที่มีสะสมมันอาจจะส่งผลต่อการสร้างไมตรีต่อผู้อื่น แจ็คสันชินต่อการวางตัวในค่ายทหารมากกว่า จึงไม่รู้วิธีการวางตัวนุ่มนวลอบอุ่นเหมือนใครๆ

แน่นอนว่าการถูกผู้บังคับบัญชาการสูงสุดสั่งตรงมาเพื่อคุ้มครองคุณชายคนสวยแห่งวังภูวกุล กับการลงพื้นที่ ณ เหมืองแร่ติดชายแดน ซึ่งเป็นแหล่งของผู้ทรงอิทธิพล แน่นอนว่าอันตรายรอบทิศแน่นอน แต่เมื่อเทียบกับข้อมูลที่จะไปศึกษาแล้วก็คงคุ้ม ไม่อย่างนั้นคุณชายข้างๆ คงไม่ตกปากรับทำโดยง่ายเช่นนี้ ทั้งที่สามารถค้านได้ ก็ใครจะไปกล้าขัดใจคุณชายของวังภูวกุลได้ล่ะจริงไหม

“เอ่อ... เราต้องฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ พี่ชาย” ร่างเล็กฉีกยิ้มกว้างให้ รอยยิ้มสดใสของอีกฝ่ายทำเอาหัวใจแกร่งกระตุก ดวงตาเรียวคมวูบไหวอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งปฏิกิริยาตรงหน้านั้นทำให้คุณชายแจนยิ้มขำ

“เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว” แจ็คสันตอบ เจ้าของร่างหนาพยายามที่จะควบคุมสติให้คงที่หลังจากเจอแอคแทคเข้าไป เขาต้องรักษามาดเอาไว้เพราะตนเป็นถึง ร.อ. หากลูกน้องมาเห็นคงได้หมดความน่าเชื่อถือ ถ้าหากมีใครรู้ว่าเขามาเสียท่าเพียงเพราะผู้ชายตัวเล็กๆ คนเดียว

ส่วนคุณชายแจนก็นึกสนุก แต่เพราะไม่อยากจะทำให้อีกคนอึดอัดจนเกินไปจึงเก็บไว้แกล้งทีหลัง เพราะถึงยังไงก็คงได้เจอกันอีกแน่ อย่างน้อยการไปลงพื้นที่ในครั้งนี้ก็ไม่ได้น่าเบื่อจนเกินไปใช่ไหมล่ะ...

กลับมาอีกครั้งกับบรรยากาศที่แสนอึดอัด เสียงถอนหายใจของท่านชายดังขึ้นมาอย่างอดไม่ได้เมื่อหันไปมองใบหน้าของคนน่ารักที่เขาหลงใหลมอบใจให้ คุณแบมนิ่งกว่าที่เขาคิด ร่างเล็กไม่ได้โวยวายที่ถูกฉุดออกมาตั้งแต่หน้างานจนมาถึงมุมหนึ่งของวังซึ่งท่านชายมั่นใจว่าปลอดคน

คุณแบมเอาแต่ยืนนิ่งและก้มหน้านิ่งหลบสายตาของเขา แน่ล่ะนี่คือครั้งแรกที่เราสองคนทะเลาะกันหนักขนาดนี้ เพราะเหตุการณ์ที่ร้านของจูเนียร์ยังไม่ร้ายเท่านี้ ท่านชายยอมรับว่าเขาอารมณ์ร้อน แต่เขาไม่รู้เหตุผลเลยว่าทำไมคุณแบมถึงได้ดื้อกับเขาโดยการเงียบไม่พูดไม่จาอะไรเลย จนบางทีร่างสูงก็สงสัยว่าต้นเหตุของเรื่องมันคืออะไรกันแน่

“ไปรู้จักกับพี่ชายคุณได้ยังไงคะคุณแบม” ท่านชายพยายามถามด้วยน้ำเสียงปกติ ทั้งที่ในใจร้อนดั่งเปลวเพลิงเมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ก่อนหน้า

“...”

“คุณแบม...” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูดอะไรออกมา ท่านชายจึงขานเรียกคนตัวเล็ก แต่คุณแบมก็ยังทำหน้านิ่งไม่สนใจ แล้วยังเอาแต่มองนอกรถราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน เสียงถอนหายใจของท่านชายทำเอาร่างเล็กอดเม้มปากไม่ได้ คุณแบมไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่ทำไมท่านชายต้องทำให้คุณแบมรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอด้วยนะ

“ถ้าคุณแบมยังเงียบแบบนี้ เรื่องมันจะไม่จบสักทีนะคะ”

“...”

“คุณแบมคะ...”

คราวนี้ น้ำเสียงของท่านชายดูอ่อนลงกว่าเดิมอีกครั้ง พี่ชายมาร์คคนเดิมของคุณชายตัวเล็กกลับมาในเวลาที่คุณแบมเสียความรู้สึกเพราะเจ้าตัวไปแล้ว มือหนาคว้ามือบางที่กำแน่นที่หน้าตักเล็กมาไว้พร้อมบีบเบาๆ ถึงแม้คุณแบมจะไม่ตอบ แต่การที่น้องไม่ปฏิเสธสัมผัสของเขานั้น ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี

“คุณแบมง่วง... พาคุณแบมกลับวังภูวกุลเถอะครับ” เสียงใสๆ ในครั้งก่อนกลับกลายเป็นน้ำเสียงเย็นชาราวกับคนไม่รู้จักกัน มันช่างทำให้หัวใจแกร่งสั่นสะท้าน ทั้งชีวิตนี้ท่านชายผ่านการทหารมาอย่างหนักหน่วง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะทำให้ทรงเจ็บถึงขนาดนี้

“พี่ไม่ให้กลับค่ะ ถ้าจะกลับก็กลับวังเทวะฯ”

“...”

“คุณแบม... นี่เราจะเป็นแบบนี้กันจริงๆ เหรอคะ หันมาพูดกับพี่ดีๆ ไม่ได้เหรอ”

ร่างเล็กเม้มปากแน่นอีกครั้งเมื่อได้ยินน้ำเสียงเว้าวอนของพี่ชายมาร์ค ยอมรับเลยว่ามันส่งผลต่อหัวใจดวงน้อย แต่ความรู้สึกน้อยใจมันควบคุมทั้งหมด ภาพที่ท่านชายทิ้งตนไปกับคนอื่นแล้วยังไม่ให้เกียรติ์คุณแบมต่อหน้าอื่น มันทำให้คุณแบมไม่สามารถฝืนทำตัวปกติได้ในตอนนี้

“ท่านชายอย่าพยายามอะไรตอนนี้เลยกระหม่อม คุณแบมง่วงจริงๆ”

คราวนี้กลายเป็นท่านชายมาร์คที่ชะงักค้าง ความรู้สึกขุ่นมัวในหัวใจมันถาโถมเข้าใส่เมื่อได้ยินสรรพนามที่น้องเรียกตน คราวนี้ท่านชายรู้ซึ้งแล้วว่าคุณชายตัวเล็กของวังภูวกุลเป็นคนใจแข็งและใจร้ายแค่ไหน คนตัวเล็กไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าท่าทางเย็นชาแบบนั้นมันทำให้เขาเจ็บขนาดไหน

“ทำไมเรียกพี่อย่างนั้น”

“...”

“คุณแบมเป็นอะไรคะ ทำไมไม่บอกพี่ อย่าเอาแต่เงียบแล้วให้พี่เดาได้ไหมคะ” ท่านชายถามด้วยเสียงที่แข็งขึ้นตามอารมณ์

“คุณแบมไม่ได้เป็นอะ...”

“หยุดโกหกสักที!!” ท่านชายเผลอขึ้นเสียงออกไปจนร่างเล็กสะดุ้ง จู่ๆ น้ำในตาก็เอ่อล้นที่ดวงตากลมโต ท่านชายมาร์ครับรู้ได้ถึงอาการสั่นของร่างกายเล็ก และเริ่มได้สติ คุณแบมขืนมือออกจากมือหนาแต่ท่านชายก็ไม่ยอมปล่อย นั่นทำให้คุณแบมก้มหน้านิ่งพยายามสะกดอารมณ์เสียขวัญของตัวเองเอาไว้

ท่าทางของน้องทำให้คนพี่รู้สึกผิด ทั้งชีวิตทำผิดมากมายแต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาอยากจะชกตัวเองสักหมัดแบบครั้งนี้ ทั้งที่บอกว่าอยากทะนุถนอมอีกคนไว้ให้มากที่สุด แต่ก็เผลอทำให้น้องกลัวเข้าจนได้

“ฮึก... ปล่อยคุณแบม... คุณแบมเกลีย...”

หมับ!!

“พี่ขอโทษ... พี่ชายมาร์คขอโทษนะคะคุณแบม...”

ร่างเล็กถูกคว้าไปกอดจนจมอกหนา พร้อมกับน้ำเสียงของเจ้าของอ้อมแขนที่กล่าวอย่างรู้สึกผิด ท่านชายมาร์ครับรู้ได้ถึงสัมผัสที่สั่นระริกของน้องได้เป็นอย่างดีเมื่อกอดอีกคนไว้แบบนี้ คุณแบมสะอื้นออกมาอย่างน่าสงสาร มันเล่นงานหัวใจแกร่งเหมือนถูกกรีดแทง เพราะอารมณ์ของเขาถึงทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้

ตุบ ตุบ

“ฮืออ จะ ใจร้าย... พี่ชายมาร์คใจร้าย ฮืออออ”

“ค่ะ พี่มันใจร้าย... พี่ขอโทษ...”

 ท่านชายมาร์คยอมรับคำด่าทอและไม่โวยวายเมื่อถูกมือเล็กทุบที่อก มันน้อยไปด้วยซ้ำที่เขาควรโดน เขาทำให้คุณแบมร้องไห้ น้ำตาของคนตัวเล็กมันมีค่าเกินกว่าจะมาเสียเพราะนิสัยไม่ดีของเขา ท่านชายมาร์คอยากจะต่อยตัวเองเสียด้วยซ้ำ ถ้าคนที่วังภูวกุลรู้เขาอาจจะไม่ได้คุณแบมมาเป็นภรรยาแน่ ที่มาทำให้แก้วตาดวงใจของคนในวังร้องไห้แบบนี้

หากคำขอโทษมันช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของน้องได้ ให้พูดเป็นพันครั้งเขาก็จะทำ

ต่อตรงนี้จ้า

เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงที่คุณแบมร้องไห้ ใบหน้าน่ารักแดงก่ำไปทั่วทั้งใบหน้า ซุกอยู่ที่อกแกร่งของพี่ชายมาร์คอย่างไม่ขัดขืน ท่านชายปล่อยให้คนตัวเล็กนิ่งไปสักพักก่อนจะผลักร่างคุณแบมออกอย่างแผ่วเบาเมื่อเสียงสะอื้นเริ่มจางหายไป คุณชายคนเล็กแห่งวังภูวกุลก้มหน้าไม่ยอมสบตาคนพี่ ซึ่งท่านชายมาร์ครู้ดีว่าต้องทำยังไง

“เงยหน้ามองพี่หน่อยสิคะคนดี”

“...งื้อ!”

คุณแบมไม่ชอบเสียงของพี่ชายมาร์คตอนนี้เลย มันทำให้หัวใจของคุณแบมเต้นรัวเหมือนแผ่นริกเตอร์โชว์อัตราการสั่นไหวของแผ่นเปลือกโลก นี่คงผลข้างเคียงที่ต้องจดบันทึกเอาไว้บอกอาจารย์หมอคือใบหน้าของคุณแบมร้อนวูบด้วย ถึงเวลาที่คุณแบมต้องเข้าไปปรึกษาอาจารย์หมออย่างจริงจังแล้วล่ะ

อาการครุ่นคิดของคนตรงทำเอาท่านชายนายเรือยิ้มเอ็นดู ดวงตาเรียวคมอดไม่ได้ที่จับจ้องที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูสด ความนุ่มนิ่มชวนให้นึกถึงเยลลี่ที่ตอนสมัยเด็กของทาน คล้ายกับต้องเสน่หา ใบหน้าหล่อย่ามกลายเข้าใกล้จนลมหายใจแลกผ่านกัน การกระทำที่เผลอไผลของท่านชายทำให้ร่างน้อยเบิกตากว้าง

“พี่ขอจูบได้ไหมคะ...”

“...”

“พี่อดใจไม่ไหวแล้วค่ะคนดี”

“พะ พี่ชายมะ... อื้อ!”

ริมฝีปากของท่านชายจู่โจมที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างโหยหา ความปรารถนาทั้งหมดของท่านดั่งพายุในมหาสมุทร เขาจู่โจมคนตัวเล็กด้วยความหอมหวานปานฮันนี่โทสต์ ปฏิกิริยาตอบสนองของคนตัวเล็กยิ่งชวนให้หัวใจชายชาตรีฮึกเหิม ความไม่ประสีประสาของคุณแบมช่างเป็นเสน่ห์อีกอย่างซึ่งเขาไม่อาจปฏิเสธได้เลยสักครั้ง

เสียงจ๊วบจ๊าบของบทจูบที่แสนหอมหวานดังไปทั่วรถคันหรู คุณชายคนเล็กแห่งวังภูวกุลถูกดูดกลืนสติไปเสียแล้ว ร่างน้อยไร้เรี่ยวแรงจนคนพี่ต้องใช้สองแขนประครองใบหน้าน่ารักเอาไว้เพื่อปรับองศาจูบให้พอดี กว่าห้านาทีกับการลุกล้ำของท่านชาย ก่อนที่ใบหน้าคมจะค่อยถอนออกไป คละเสียงหอบแฮกของคุณชายตัวเล็กผู้น่าสงสาร

ใบหน้าเล็กเปลี่ยนสีเป็นสีแดงจัด ไม่แน่ใจว่าเพราะเหนื่อยเหลือเพราะเขินกันแน่ ยิ่งน้ำนัยน์ตาที่เอ่อคลออยู่เหมือนการ์ตูนตาหวานที่เขาเคยเห็นท่านแม่อ่าน ถึงแม้น้องจะน่าสงสารที่ถูกเขาลวนลาม แต่เชื่อเถอะว่าคุณแบมทำตัวน่าสงสารได้ยั่วจริงๆ

เฮ้อ... ใจเย็นสิ... ยังไม่ถึงเวลาท่านชาย

ได้แต่ข่มความรู้สึกของตัวเอง ในขณะที่ร่างน้อยเริ่มสั่นระริกคลุกเคล้าเสียงสะอื้นอีกละลอก ทำให้ท่านชายละความส่วนใจจากความรู้สึกตัวเองเพื่อหันไปสนใจคุณแบม น้องร้องไห้อีกแล้ว ซึ่งนี่ก็เป็นความผิดของเขาอีกเช่นเคย เพราะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แท้ๆ

“อย่าร้องเลยนะคะ พี่จะขาดใจอยู่แล้ว”

“ฮือออ”

“พี่ขอโทษ”

โอบกอดร่างเล็กพร้อมข่มอารมณ์ตัวเอง ท่านชายมาร์ครู้สึกผิดอย่างไม่ต้องสงสัย เขาปวดใจทุกครั้งราวกับว่าเสียงร้องไห้ของคุณแบมมันเคลือบยาพิษ มันส่งผลตรงต่อหัวใจของเขาเลยสิ

“ฮึก...”

เสียงร้องไห้เริ่มจางหายไปหลังจากนั้นครู่ใหญ่ อีกครั้งที่คุณแบมซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของท่านชายนายเรือที่ตะกองกอดน้องอย่างปลอบโยน อาการเสียใจที่ถูกขโมยจูบอย่างอุกอาจเริ่มแปรเปลี่ยน บัดนี้ใบหน้าน่ารักเพิ่มระดับความแดงก่ำอย่างไม่ต้องสงสัย หัวใจดวงน้อยเต้นรัว จู่ๆ ก็ไม่กล้าสู้หน้าอีกฝ่ายเสียอย่างนั้น

“อย่าโกรธพี่เลยนะคะ พี่ขอโทษทุกๆ เรื่อง แต่เรื่องจูบ... พี่ตั้งใจนะ”

“...”

หงึ!! ใช่เรื่องนั้นเรื่องเดียวซะที่ไหนกัน ก็ใช่อยู่หรอกเรื่องที่ถูกพี่ชายจะ... นั่นแหละ! แต่ที่สำคัญกว่านั้น พี่ชายมาร์คคงลืมไปแล้วใช่ไหมว่าทำอะไรกับคุณแบมไว้ ความจริงตัวเองก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องรู้สึกคันยุบยิบที่หัวใจเหมือนถูกมดกัดเวลาเห็นพี่ชายมาร์คสนใจคนอื่นมากกว่า

แต่พี่ชายมาร์คเองก็นิสัยไม่ดี คุณแบมไม่อยากแต่งงานด้วยหรอกヾ( ･`⌓´･)ﾉﾞ

“คราวนี้เรามาพูดกันดีๆ ได้ไหมคะ”

“...”

“นะคะ...”

สุดท้าย คุณแบมก็ตายน้ำตื้น เมื่อท่านชายส่งเสียงเว้าวอนมาขนาดนั้น ที่สุดก็ยอมโอนอ่อนให้ คุณแบมถูกดันให้ออกห่างอ้อมอกอุ่น ก่อนจะถูกสายตาเหยี่ยวร้ายจ้องมองมาอย่างระยิบระยับ ไม่รู้ว่าท่านชายรู้สึกผิดจริงๆ ไหว ทำไมคุณแบมถึงรู้สึกว่าแววตานั้นมันช่างดูอันตรายแปลกๆ

“พี่ชายมาร์คไม่ต้องมามองคุณแบมแบบนั้นเลยนะ”

“หืม... พี่มองยังไงเลยเหรอคะ?”

“มะ ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เลย! ( 〃¬_¬)”

ร่างเล็กเผลอหลุบตามองต่ำเมื่อถูกจ้องมากๆ ท่านชายเองก็ขบขันอาการรนรานของน้องเหลือเกิน ทั้งที่บอกตัวเองว่าจะไม่แกล้งเพราะอยากจะเคลียร์ให้จบก็เถอะ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ เมื่อเห็นแก้มย้วยๆ นั่นเปลี่ยนสีไม่ต่างจากลูกพรีชที่เขาชอบ

“เอาล่ะ เรามาคุยกันดีกว่านะคะ... พี่ขอโทษที่ทำรุนแรงกับคุณแบม แต่นั่นเพราะพี่ไม่ชอบที่คุณแบมอยู่ใกล้คุณชายคุณ” ท่านชายเอ่ยออกมาเสียงเข้ม เขารู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่นึกถึงภาพของคุณแบมกับผู้ชายคนนั้น

“ก็พี่ชายมาร์คปล่อยคุณแบมไว้นี่.... ตัวเองหนีไปอยู่กับผู้หญิงแท้ๆ ยังจะมาโทษ”

ประโยคหลังเป็นเสียงบ่นงึมงำ ไม่เท่าปากอวบอิ่มที่เขามองแล้วอยากฟัดจูบนั่นก็เบะโค้งเพราะหมั่นไส้เขา แล้วอย่าคิดนะว่าการที่คุณแบมพูดเสียงเบาเท่าเป่าสากแบบนี้มันจะทำให้ท่านชายมาร์คไม่ได้ยิน เขาได้ยินมันชัดเจนทั้งหมดนั่นแหละ

อ๋อ... ที่แท้ก็งอนที่เขาไปอยู่กับหญิงโชอานี่เอง

“หึงพี่เหรอคะ?”

“ปะ เปล่านะ!”

“หือออ... ที่แท้ก็หึงพี่นี่เอง พี่ดีใจนะเนี่ย”

“คุณแบมไม่ได้หึง”

ไม่ใช่นะ คุณแบมไม่มีทางหึงหรอก... ใช่ไหม...

“หึหึ... เด็กอะไรทำไมน่ารักแบบนี้เนี่ย”

ท่านชายฉีกยิ้มกว้างราวกับโลกทั้งใบกลายเป็นสีชมพู ยิ่งเห็นท่าทางของคุณแบมเขายิ่งชอบใจ น้องกำลังหึงเขาอยู่ อาการก็ไม่ต่างจากที่เขาหึงเจ้าตัวกับคุณชายคุณ อย่างนี้มันไม่ผิดเลยใช่ไหมที่ท่านชายจะแอบหวังว่าน้องเริ่มมีใจให้กับตนแล้ว

“พี่ชายมาร์คนิสัยไม่ดีเลย ชอบแกล้งคุณแบม” ยิ่งน้องทำปากยื่นใส่อยากจะบีบปากนิ่มๆ นั่นสักที

“ก็คุณแบมน่าแกล้งนี่คะ แบบนี้เรารีบไปเร่งวันแต่งงานเลยดีไหมเนี่ย”

“(ﾟДﾟ)”

ละ เลื่อน...

“ยิ่งพี่จูบไปแล้วด้วย ผิดผีเห็นๆ เลย... ไม่ได้แล้วล่ะ ต้องรีบแล้ว”

เหมือนคุณแบมจะช็อกและกลายเป็นกองอะไรสักอย่างไปเรียบร้อยแล้ว ถ้านึกภาพไม่ออกล่ะก็... ลองคิดถึงภาพการ์ตูนที่ช็อกจนกลายเป็นกระดาษนั่นแหละ... ฮึฮึ... นิ่งแบบนี้ยิ่งเข้าทางเสือเลยสิเหยื่อตัวน้อย...

“ไม่ต้องห่วงนะคะ... พี่จะรับผิดชอบเราเอง”

100% LOADING....

♥

เปิดตอน

12/12/59

รับผิดชอบอะไรหรอม . _ .

อัพแล้วววว ไม่ได้หายไปเป็นเดือนละนะ อิอิ 

จะหนีไปเที่ยวปีใหม่แล้วด้วย อาจอัพที่เหลือหลังปีใหม่นะคะ

23/12/59

มาอัพแล้วจ้าา 

สองเดือนเลยนะคราวนี้

เขาแอบไปแต่งฟิคชานแบคมา

เมนทั้งชานแบคทั้งมาร์คแบมเลยอิอิ

ไม่ลืมคุณชายตัวน้อยแน่ๆ จ้า

ตอนหน้านี่แต่งงานกันละ -..-

สนองพี่ชายมาร์คเขาหน่อยละกัน อิอิ

15/02/60

อย่าติดแท็กด้วยนะ

#สุภาพบุรุษมบ