[END] [Mpreg] Royal Gentlemen #สุภาพบุรุษมบ (MarkBam)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ❁ คุณแบมไม่ใช่ของกินนะ! 100% ❁

CR.SHL

ตอนที่ 2

รุ่งอรุณของเช้าวันใหม่สาดแสงสีทองอร่ามเข้ามายังภายตัววังภูวกุล ซึ่งตั้งอยู่กลางทุ่งสวนรายล้อมให้ผ่อนคลายหัวใจ กลางห้องรับรองขนาดใหญ่ที่เคยสงบบัดนี้มีคนนั่งเรียงรายอยู่หลายคน พระองค์เจ้าเมทินนั่งขนาบข้างกับหม่อมเจ้าหญิงม่านฟ้าพร้อมด้วยลูกชายคนเดียวอย่างท่านชายมาร์ค เช่นเดียวกันกับฝั่งเจ้าบ้าน ท่านชายภาษกรและภรรยาทั้งสามคนเอง รวมไปถึงฝ่ายผู้ใหญ่ที่เคารพนับถือนั่นคือหม่อมยายของหลานชายทั้งสามแห่งตระกูลภูวกุล

ชายเนียร์นั่งก้มหน้ากุมมือตัวเองอยู่ ใช่หาได้เขินอาย แต่ความรู้สึกนึกเศร้าในโชคชะตาตอนนี้ต่างหากที่กำลังโจมตี ชายแจนนั่งอยู่ข้างพี่ชายถึงกับอดไม่ได้ที่จะแสดงความเห็นใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ตนรู้ว่าพี่ชายกำลังเสียสละเพื่อเราทั้งสองคนอยู่ ส่วนหนึ่งเดียวที่แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดคงเป็นชายเล็กของภูวกุล น้องน้อยเมื่อเห็นพี่ชายแสดงสีหน้าออกมาแบบนั้นก็มองไปที่ตัวต้นเหตุอย่างกับจะเข่นฆ่า ติดที่ว่าเมื่อมันอยู่ที่ใบหน้าน่ารักของคุณแบม คนที่ถูกมองกับเลิกคิ้วมองคนที่กำลังจ้องหน้าตัวเองอยู่

‘น่าหมั่นเขี้ยวจริงเชียวเด็กคนนี้’

ท่านชายมาร์คยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้พบกับบุตรชายคนเล็กของภูวกุล ความน่ารักของอีกคนทำให้ตนเผลอจ้องมองอย่างลืมตัว ปากอมชมพูเหมือนเยลลี่ช่างน่าเคี้ยวน่ากัด นึกแปลกใจว่าทำไมยามเห็นน้องมองหน้าตัวเองแถมยังแสดงความเป็นศัตรูออกมาซะขนาดนั้นแต่ก็ไม่ยักนึกจะโกรธ กลับมองว่าสิ่งที่ตัวเล็กทำนั้นช่างน่ารักน่าเอ็นดูซะจริง

เห็นทีคงต้องเปลี่ยนความคิดซะใหม่ แม้ความจริงจะชอบคนอ่อนหวานเหมือนชายเนียร์มากกว่า แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ถูกชะตากับคนตัวเล็กที่สุดในภูวกุลนักนะ

“ท่านชาย พาน้องไปเดินเล่นก่อนสิ” ท่านหญิงเอ่ยบอกผู้เป็นลูก เธอมองดูลูกชายคนเดียวมาสักพัก เห็นนัยน์ตาเรียวคมที่เคยมีเรื่องให้หนักอกหนักใจในตอนแรกเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสุขสกาวแค่ไหนยามได้มองเด็กหนุ่มตัวเล็กลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่านชายภาษกร เธอเป็นแม่เธอรู้ดีว่าลูกชายรู้สึกยังไงแม้เพียงสายตา เห็นทีคงต้องปรึกษากันใหม่เครื่องคู่หมั้นคู่หมายของท่านชายมาร์ค

“กระหม่อม...” ท่านชายตอบรับมารดาก่อนจะส่งมือไปเชื้อเชิญชายเนียร์ที่กำลังนั่งมองตนด้วยนัยน์ตาที่เศร้าสร้อย ท่านชายเดินไปพร้อมกับชายเนียร์ทั้งคู่อยู่ในสายตาของร่างบางเจ้าของแก้มอวบอูมทั้งหมด อยากจะแสดงอาการฮึดฮัดออกมาบ้างแต่เพราะท่านพ่อกับท่านแม่นั่งอยู่จึงทำไม่ได้ คุณแบมยอมรับอยู่หรอกว่าท่านชายมาร์ครูปงาม แต่ไม่เห็นจะสุขุมหรือสุภาพบุรุษตรงไหน ใครกันเอาแต่ยิ้มกวนประสาทตน ถึงคุณแบมจะไม่พูดแต่คุณแบมเห็นนะ

“อยากเป็นเดินเล่นกับท่านชายเหรอคุณแบมถึงมองขนาดนั้น” เสียงของบิดาเรียกสติให้ร่างน้อยหันกลับมา คิ้วบางขมวดสื่อถึงความสงสัยในคำของท่านพ่อ แต่จู่ๆ ในสมองของว่าที่คุณหมอตัวเล็กก็มีแผนปิ๊งขึ้นมา ใช่แล้ว เขาจะไม่ยอมให้พี่ชายเนียร์ต้องมาทนทรมานกับท่านชายมาร์คคนเดียวแน่ แบบนี้มันต้องป่วนซะให้เข็ดเลยคอยดู

“คุณแบมไปได้เหรอกระหม่อม” คุณแบมเอ่ยถามเสียงใสแจ๋ว เรียกรอยยิ้มได้จากทางผู้ใหญ่ทั้งสองฝั่งเป็นอย่างดี

และเมื่อได้รับสัญญาณจากการผู้เป็นบิดาร่างเล็กก็ออกมาด้วยกิริยานอบน้อมตามที่ถูกสอนสั่งมา แต่แค่หลุดพ้นสายตาของผู้ใหญ่เท่านั้น ต้นแบบฉบับคุณชายผู้สูงศักดิ์ก็กลายเป็นนักวิ่งมารทอนที่รับบทโคนันไปในตัวทันที

“มาแอบทำอะไรตรงนี้ครับคุณชาย”

เสียงทุ้มดังขึ้นทำเอาร่างเล็กที่กำลังแอบมองอยู่ที่เสาบ้านสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันกลับไปมองที่ต้นเหตุ ดวงตากลมโตเบิกกว้างทันทีเมื่อได้พบกับเจ้าของใบหน้าของคนที่ตัวเองตั้งใจจะมาป่วน ใบหน้าหล่อเหลาของท่านชายมาร์คอยู่ไม่ไกลจากตนนัก ทั้งที่คิดว่าอีกฝ่ายเดินมาก่อนแล้ว ทำไมถึงมาอยู่ข้างหลังตนได้ล่ะ

“ทะ ท่านชาย!”

ครั้งแรกที่ได้ยินน้ำเสียงใสแจ๋วของคนตรงหน้า มันอดไม่ได้ที่จะทำให้ดวงตาแกร่งแกว่งไปตามน้ำเสียง ท่านชายผู้สูงศักดิ์กำลังถูกมนต์ต้องสะกด นึกอยากขอบคุณตนเองที่เดินมาทางนี้ ตอนแรกกะจะเดินเล่นรอชายเนียร์ที่ขอตัวไปนำของว่างมาให้ตน แต่ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกับชายแบมน้องน้อยของภูวกุล

ใบหน้าน่ารักเลิกลักไปมาด้วยอาการรนราน มันอดไม่ได้ที่ใจอยากจะแกล้งต่อ ไม่อยากเชื่อว่าความแก่นกะลาของเด็กอายุ 18 จะทำให้หัวใจสิงห์อย่างตนสั่นไหวอยากครอบครองขนาดนี้ ยามเข้าใกล้ได้สูดดมกลิ่นกายหอมราวกับดอกโรสแมรีกลางหุบเขา เข้าใกล้แล้วทำให้ผ่อนคลายจนไม่อยากห่างตัว ความน่ารักของคนตรงหน้าทำให้ตนเสียศูนย์ความสุขุมที่บ่มเพาะอยู่เลยเกิน

“ว่าไงคุณชาย มาแอบอะไรตรงนี้เหรอ” ร่างสูงยังซัดคำถามเดิมต่อ ทำให้ร่างบอบบางขมวดคิ้วยุ่งมองแล้วนึกเอ็นดู ความเป็นธรรมชาติของอีกคนมันช่างไร้การเติมแต่งเสียจริง ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคุณคนเล็กไม่ชอบขี้หน้าตัวเอง แต่นั่นมันอยากทำให้เขาอยากชนะ ไม่ค่อยมีคนกล้าทำแบบอีกฝ่ายหรอก เพราะรู้อยู่แล้วว่าตัวเขาเป็นท่านชายของวังเทวะโรจนหิรัญ แค่ได้ยินนามสกุลก็พากันหลบเลี่ยงแล้ว

“คุณแบมแค่ออกมาเดินเล่นเองกระหม่อม ท่านชายล่ะเสด็จมาทำอะไรตรงนี้” ร่างเล็กเอ่ยถามคนตรงหน้า นึกสงสัยเหมือนกันว่าคนตัวสูงมาทำบ้าอะไรที่นี่ แถมมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงด้วย

แต่ดูเหมือนว่าคุณชายแบมจะไม่ได้รู้เลยว่าสิ่งที่ตนพูดนั้นมันยิ่งทำให้คนอายุเยอะกว่าตกหลุมเสน่ห์ของตัวเอง แทนตัวเองได้น่ารักจังเลยนะเด็กน้อย คุณแบมอย่างนั้นเหรอ?

“ฉันแค่มาเดินเล่นรอชายเนียร์น่ะ ไม่ทราบเหมือนกันว่าแถวนี้มีเจ้าของต้องขออภัยที่บุกย้ำถิ่น”

งื้อ!! คุณแบมไม่ใช่หมานะ!!

อยากจะเถียงใจจะขาดแต่ก็ทำได้แค่เม้มปากแน่นอย่าคัดแค้นใจ คนตรงหน้าไม่เห็นจะน่าเคารพเลยแถมยังเอาแต่กวนประสาทคุณแบม ท่านชายบ้าอะไรเนี่ย คุณแบมตวัดสายตามองคนตรงหน้าอย่างอดไม่ได้ ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มที่มุมปากของใบหน้าหล่อเหลาของท่านชายมาร์คแล้วก็อยากจะเอามีดผ่าตัดเลาะปากนั่นนัก

“ท่านชายเสด็จอยู่ตรงนี้เอง กระหม่อมเดินไปหาที่สวนก็ไม่พบ อ้าว... คุณแบม มาทำอะไรตรงนี้ครับคนเล็ก” หากแต่เสียงของพี่ชายเนียร์กลับดังขึ้นเสียก่อน ทำให้สงครามประสารทขนาดย่อมยุติลง คุณแบมมองไปที่ร่างบางของพี่ชายที่เดินนำสาวใช้สองคนที่ถือถาดขนมแอปเปิ้ลพายกับน้ำองุ่นสดอยู่ก็อดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้ นั่นมันพายแอปเปิ้ลที่คุณแบมแอบเล็งไว้เมื่อเช้านี่นา

เพราะถูกบังคับให้ตื่นเช้าเนื่องจากคนของตระกูลเทวะโรจนหิรัญจะเข้ามาช่วงสายจึงได้เห็นว่าพี่ชายคนโตได้เข้าครัวทำอาหารเพื่อต้อนรับ และเกิดตาดีได้พบเห็นกับพายแอปเปิ้ลของโปรดตัวเองด้วย แต่ไหงมาถูกเสิร์ฟให้ท่านชายนิสัยไม่ดีแบบนี้ล่ะ คุณแบมไม่โอเคเลย!  ( ˋ ε ˊ )

เป็นอีกครั้งที่คนน่ารักไม่ได้สังเกตว่ามีบุคคลหนึ่งลอบมองตนอยู่ ท่านชายผู้สูงศักดิ์ยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กแก่นจ้องมองไปที่พายซึ่งกำลังจะถูกนำมาให้ตนเหมือนจ้องมองเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของและอยากได้ขนาดนั้น อาการกลืนน้ำลายลงคอเหมือนของที่ชอบอยู่ตรงหน้า แต่จู่ๆ ใบหน้านั้นก็หงอยลงกลับพี่ชายคนโตจะดุเอาหากแสดงกิริยาไม่ดีออกมา

น่ารักเกินไปแล้วนะคุณชายตัวเล็ก

“พี่แค่ออกมาเดินเล่น แต่บังเอิญมาเจอคุณชายแบมแบมที่นี่เสียก่อนน่ะ”

เสียงตอบด้วยน้ำเสียงอบอุ่นของท่านชายทำให้ร่างเล็กแอบเบะปากหมั่นไส้ มาพงมาพี่ เฮอะ... สร้างภาพล่ะซิ ตาแก่เจ้าเล่ห์เอ้ย!

“งั้นเหรอกระหม่อม ถ้าอย่างนั้นเชิญเสด็จที่สวน กระหม่อมนำของว่างมาถวายแล้ว” ชายเนียร์ตอบอย่างประหม่า ความจริงแล้วเจอกันรอบนี้ก็เป็นครั้งที่สอง จากครั้งแรกก็ได้สัมผัสแล้วว่าท่านชายมาร์คนั้นไม่ใช่คนร้ายกาจอะไร แถมยังเป็นพี่ชายที่อบอุ่นอีกต่างหาก แม้อายุจะห่างกันเพียงสองปีแต่คนตรงหน้ากลับน่านับถือ แต่ความรู้สึกก็แค่พี่น้อง มันน่าลำบากใจเหมือนกันหากต้องมาแต่งงานกันเช่นนี้

“ไม่เชิญคุณชายเล็กไปด้วยกันล่ะ อยู่ด้วยกันหลายคนพี่ว่าสนุกดีนะ” ท่านชายเอ่ยขึ้น ทำให้สองพี่น้องแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา คุณแบมตัวน้อยมองไปที่เจ้าของประโยคอย่างครุ่นคิด ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรถึงได้ชวนตนไปด้วย ไม่กลัวไปเป็นก้างขวางคอหรือไงกัน

“ถ้าท่านชายทรงเห็นเช่นนั้น คุณแบมก็ไปทานของว่างด้วยกันสิครับ” เมื่อพี่ชายเอ่ยชวน คนที่เล็งพายแอปเปิ้ลอยู่ก่อนหน้าแล้วก็ไม่ยอมปล่อยโอกาสไปง่ายๆ ผมสีน้ำตาลคาราเมลสะบัดขึ้นลงอย่างรวดเร็วก่อนจะฉีกยิ้มให้พี่ชายจนคนเป็นพี่อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปยีกลุ่มผมนุ่มนิ่มของน้องชายตัวเล็ก ซึ่งจะมีบางคนเหมือนกันที่ถูกรอยยิ้มน่ารักพุ่งชนหัวใจที่กำลังเต้นตึกตักอย่างน่าแปลกใจ รอยยิ้มที่แสนสดใสมันทำให้เขาคิดว่าเป็นสิ่งที่เหมาะกับเด็กคนนี้จริงๆ

บรรยากาศภายใต้ทุ่งสวนหญ้าแสนสวย ภายใต้ศาลาสีขาวที่ตั้งอยู่ใจกลางทุ่งสวนสวยสกามีชายสามคนนั่งอยู่พร้อมทั้งบ่าวไพร่ที่ยืนรอคำสั่งจากเจ้านาย มีเพียงหนึ่งชีวิตเท่านั้นที่ดูมีความสุขที่สุดกับการได้ทานของโปรด ส่วนคนอายุเยอะกว่าทั้งสองก็ได้แต่มองน้องน้อยด้วยความเอ็นดู

ดวงตาเรียมคมจ้องมองไปที่ใบหน้าสีชมพูกับแก้มกลมที่จุพายเอาไว้เต็มปากด้วยความหลงใหล แต่ติดที่ว่าเจ้าของใบหน้านั้นไม่มีโอกาสได้รับรู้เพราะสนแต่พายตรงหน้า แผนการป่วนถูกหยุดชั่วคราวเพราะของว่างแสนอร่อย แต่มันไม่ได้รอดพ้นสายตาได้ทุกคน มีหนึ่งชีวิตในนั้นรับรู้ได้อย่างดีว่าน้องชายตัวเล็กของตนกำลังถูกสายตาของสิงห์อากาศจ้องมองด้วยความเสน่หาแค่ไหน

ชายเนียร์ลอบมองใบหน้าของท่านชายนายเรืออากาศอยู่สักพักก็เริ่มจะมั่นใจแล้วว่าความน่ารักของน้องน้อยได้เข้าตาท่านชายเข้าให้แล้ว มันไม่ใช่เรื่องแปลกหากใครจะหลงใหลคุณแบมเพราะรายนี้มักมีเสน่ห์ดึงดูดคน ไม่ว่าใครเห็นก็หลงรักนึกเอ็นดูและดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ว่ามักแสดงความน่ารักออกมาได้ไม่มีลิมิต ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ารักไปเสียหมดทุกอย่าง เพราะฉะนั้นถึงได้เป็นที่รักของวังภูวกุล... และเหมือนว่าจะมีสมาชิกใหม่เข้าร่วมด้วย... ท่านชายมาร์คกำลังจะกลายเป็นเหมือนคนในวัง และเขาคิดว่ามันมากกว่าความเอ็นดูฉันท์น้องชายแน่นอน

ใช่ว่าจะไม่ดีใจที่ท่านชายต้องตาน้องเล็ก แต่พอนึกถึงปัญหาข้างหน้า คุณแบมต้องไม่ชอบใจแน่ถ้าตกเป็นเจ้าสาวของท่านชายแทนตน ตัวเล็กไร้ซึ่งความเผชิญโลกไม่อาจพร้อมเรียนรู้เรื่องของความรัก แม้อายุของคุณแบมจะเข้าสู่วัยผู้ใหญ่แล้วแต่ความคิดของเจ้าตัวยังเด็กเกินไป เขาไม่อยากทำให้น้องชายต้องไม่มีความสุข

“พี่ชายเนียร์ทำพายอร่อยที่สุดเลยครับ พรุ่งนี้คุณแบมอยากทานอีกทำให้คุณแบมทานอีกน้า~” เจ้าของแก้มอูมเอ่ยพร้อมทั้งใช้ศีรษะทุยกลมถูที่แขนของพี่ชายเหมือนทุกทีด้วยความเคยชิน แต่ดูเหมือนว่ามันเป็นอีกครั้งที่คุณแบมคงลืมไปว่าตอนนี้มีอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจ้องตนอยู่เช่นเดิม ท่านชายมาร์คมองพี่น้องทั้งสองด้วยความรู้สึกนึกอิจฉาผู้เป็นพี่ของคุณชายตัวเล็ก เขาเองก็อยากถูกคุณแบมอ้อนเหมือนกัน มันจะเป็นยังไงนะหากถูกอ้อนแบบนั้น... หึ... เขาคงจะตามใจร่างเล็กจนหมดตัวแน่ๆ

“คุณแบมทานเยอะไปแล้วนะครับ มันไม่ดีต่อสุขภาพนะคุณหมอตัวเล็ก” พี่ชายตอบไปพร้อมทั้งยกมือขึ้นลูบศีรษะน้อง เสียงครางอื้ออึงของคุณแบมดังขึ้นมาราวกับกำลังงอแงที่ไม่ถูกตามใจ แต่ก็ยังไม่ละใบหน้าออกจากแขนบางของพี่ชาย คุณแบมจะอ้อนให้พี่ชายยอมทำพายให้ทาน คุณแบมไม่โอเคถ้าไม่ได้ทานพายฝีมือพี่ชายเนียร์ก่อนจะต้องไปเรียนวิชาการแพทย์แสนยากนะ แต่ดูเหมือนว่าพี่ชายเนียร์จะไม่หลงกลแผนคุณแบม... (. . )

“ไม่ต้องมาอ้อนเลย โตแล้วยังมาอ้อนพี่แบบเด็กๆ ไม่อายท่านชายเหรอครับ”

เมื่อพี่ชายหยิบยกชื่อของคนที่ตนเกลียดขี้หน้าร่างเล็กก็ยู่ปากลงในทันที คุณแบมยอมผละออกจากแขนบางของชายเนียร์ก่อนจะปรับสีหน้าให้นิ่งเพื่อเก๊กต่อหน้าท่านชายขี้เก๊ก คุณแบมลืมไปได้ยังไงว่ามีคนนิสัยไม่ดีนั่งอยู่ด้วย ถึงแม้ว่าอีกคนจะชวนให้มานั่งด้วยจนตนได้กินพายอย่างหนำใจแต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าคุณแบมจะญาติดีกับท่านชายมาร์คหรอกนะ บอกแล้วไงว่าคุณแบมไม่โอเคอย่างแรง

“ดูเหมือนคุณชายจะชอบพายมากเลยสินะ” คำถามดังขึ้น แต่ร่างบางไม่เห็นอยากจะตอบ คุณแบมจะเชิด จะเชิดให้ดู!

“...” แต่ร่างบางไม่เห็นอยากจะตอบ คุณแบมจะเชิด จะเชิดให้ดู!

“คุณแบมครับ ท่านชายถามอยู่นะ...” เมื่อเห็นว่าน้องเริ่มทำกิริยาไม่เหมาะสม พี่ชายใหญ่ของชายเนียร์จึงต้องปราม และทั้งวังรู้กันเป็นอย่างดีว่าคุณชายเนียร์เป็นเพียงคนๆ เดียวที่ร่างเล็กกลัว ขนาดท่านชายกับท่านหญิงของวังภูวกุล คุณชายตัวเล็กยังไม่กลัวเท่าพี่ชายคนนี้เลย

“งื้อ...” ส่งเสียงแบบนั้นออกมาเพราะขัดใจ แต่พอเห็นพี่ชายจ้องตาเขม็งก็ต้องตอบกลับไปจนได้ “คุณแบม... เอ้ย... กระหม่อมไม่ได้ชอบทานพาย ชอบทานแค่พายแอปเปิ้ล”

“ไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์หรอกครับคุณชาย ทำอย่างที่เคยชินเถอะฉันไม่ถือ” ท่านชายเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเผลอหลุดศัพท์นามออกมาอย่างไม่ควร เนื่องจากเขาเป็นเชื้อพระวงศ์ในยศหม่อมเจ้า จำเป็นที่คนสามัญชนจะต้องใช้คำราชาศัพท์ด้วย... แต่ความจริงแล้วตนไม่ได้ถือสาอะไร ยิ่งกับคนตรงหน้านี้แล้ว ท่านชายรู้สึกดีมากกว่าหากจะให้ใช้สรรพนามแทนตัวว่าคุณแบมมากกว่ากระหม่อม

“กระหม่อมว่ามันจะไม่ควร ท่านชายเป็นถึงหม่อมเจ้า” ชายเนียร์อดแย้งขึ้นไม่ได้

“ไม่เป็นไรหรอกชายเนียร์ พี่ไม่ถือหรอก” ... ยิ่งกับว่าที่ภริยาแล้วยิ่งไม่ถือใหญ่...

ใช่แล้ว... เขาคิดว่าจากที่ได้สัมผัสกับภูวกุลคนเล็กสักพัก มันก็ยิ่งทำให้ท่านชายมั่นใจว่าตนคงแต่งงานกับคนอื่นไม่ได้หากไม่ใช่ทายาทตัวเล็กแห่งภูวกุล คุณชายแบมแบมคนนี้... คนที่ทำให้หัวใจแกร่งของนายเรืออากาศเอกมกรธวัชหลงเสน่ห์ได้เพียงแต่กลิ่นกลายของเจ้าตัว

คุณแบมมองไปที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาของท่านชายที่จ้องมองตนด้วยสายตาแปลกๆ ก็อดใจเต้นตึกตักไม่ได้ ดวงตาเรียวคมจ้องมาเหมือนคุณแบมเป็นของกินแบบนั้นมันหมายความว่าไง... คะ คุณแบมไม่ใช่อาหารนะ คุณแบมไม่ยอมให้ท่านชายกินแน่นอน ไม่ยอม!

ปฏิกิริยาของน้องชายตัวเล็กที่กำลังเข้าใจผิดท่านชายอยู่ทำให้พี่ชายคนโตส่ายหน้าไม่ได้ ดูสิ ถูกมองด้วยความรักแบบนั้นกลับทำหน้าราวกับจะแยกเขี้ยวเข้าใส่ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะตนนั่งอยู่ ชายเนียร์ว่าสิ่งที่ตนกลัวคงใกล้มาถึงแล้วแน่ๆ ดูเหมือนสะใภ้ของเทวะโรจนหิรัญจะต้องถูกเปลี่ยนแปลงเสียแล้ว... น้องเล็กของเขาคงหนีไม่รอดแล้วสินะ