คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1
บทที่ 1
อาาศในห้อพับนโรแรมหรูระับห้าาว มัน่าหนาวเหน็บเ้าไปถึระูไสันหลัเสียเหลือเิน
ถึแม้ะไม่มีใรเ้ามาเพิ่มอุหภูมิอเรื่อปรับอาาศในห้อให้่าไปาเิมเลย็าม
และยิ่เหน็บหนาวเ้าไปถึั้วหัวใ
เมื่อนที่อยู่ในห้อน้ำรับรู้ว่านเอำลัะเผิหน้าับใรและะระทำอะไร่อานั้น
“ฟู่!!”
เสียเป่าลมออาปาอย่าไม่มั่นใ
ัมาาสาวร่าอวบอัและยิ่อวบัรทรวมหึมาที่่าให่โเินัวรับับเอวอเว้า
่อนที่สรีระยั่วเย้าะ่อยๆ ผายออรสะโพลมลึ
ึ่ทุส่วนสับนร่าสาวประอบันึ้นมาเป็นทรวทรอ์เอวที่ปลุราะผู้ายีนัแล
แ่ระนั้นเ้าอร่าที่น่าะภาภูมิใับนเอ
ลับไม่เยไ้หลื่นมในุสมบัิอันีพร้อมอนเลยสัรั้เียว
เพราะเธอไม่เยไ้ใส่ใในรูปร่าหน้าา ้วยิว่านเรา็เหมือนๆ ันทั้นั้น
รูปร่าหน้าาเป็นเพียสิ่ไม่เที่ย ย่อมเหี่ยวย่นไปามาลเวลา
ไม่มีอะไรทนยืนยาวเท่าุามวามีที่ไ้ระทำใน่วเวลาที่มีีวิอยู่
หิสาวึเลือที่ะทำวามี
้วยารอบแทนบุุให้แ่ผู้มีพระุ อย่าเ่นที่ะทำหลัานี้…
เมื่อัสินใันั้นหิสาว็ำปมผ้านหนูที่ห่อหุ้มายเอาไว้แน่นนเ็บปลายนิ้วไปหม
่อนะ้าวเินไปหาเ้าอห้ออย่าเื่อ้า
ท่ามลาวามสลัวมีเพียแสสีส้มเท่านั้นนำทา หิสาวรับรู้ว่ามีเาะุ่มๆ
อยู่รหัวเียสะท้อนเาวามำยำทรเสน่ห์น่ามอ
เธอเห็นเาำลัเอนายพิพนัเีย้วยท่วท่าสมาร์เหลือใ
้ำไม่ไ้สวมใส่อะไรเลยสัิ้นเียว
แ่เพียเท่านั้นหัวใอหิสาว็เ้นโรมรามึ้นมาแทบทะลุอออมา้านนอเสียแล้ว
“ั้า! รู้ไหมสาวน้อย
ยัไเสียวันนี้เราสอน็ไม่แล้ว้อเมเลิฟันวันยั่ำ
ะทอเวลาไปทำไมันให้เนิ่นนาน”
ำประาศศัาอย่าโอหันั่น
ทำเอาสาวเ้าผวานแทบสะุปลายเท้าอนเอล้ม
ร่าอวบ็เริ่มสั่นพร่าไปทั่วสรรพา์
อยาะเปลี่ยนใวิ่หนีไปาที่นี่เสียหลายลบ แ่มันไม่มีหนทาให้เธอเลือมานั
นอาเินรเ้าไปหาเ้าที่เียว้า้วยฝ่าเท้าน้อยๆ
อันสั่นเทานแทบะประอร่าไม่อยู่
หิสาวรู้สึว่าผ้านหนูที่ห่อายสะราเอาไว้มัน่าเล็้อยนปปิอะไรไม่พ้นาสายามล้าู่นั้นเลย
วาสำรวอเา่าแพรวพราว เ้มลึ และึูนหิสาวใหาย
ไม่เยิเลยว่านนหนึ่ะมีวามปรารถนารุ่มร้อน่อนเร้นในายมาถึเพียนี้
“หน้าที่เมีย็ทำแบบนี้ันทั้นั้น
อย่าเป็นัวลไปเลย อผมไ้ลิ้มรสาิุหน่อยเถอะ ม๊า! มารนี้ ้าๆ ผมนี่
ผมอยาอุใะาแล้ว”
ายหนุ่มบฝ่ามือลบนที่นอน้าายแรๆ
เรียนที่้าวเินแ่ละย่า้าวราวับาแบโ่รวนิรึ้อเท้ามา้วย
มัน่าั้าอือาไม่ทันใเาเลยสิน่า ายหนุ่มถอนหายใแรๆ อย่าหุหิ
และในอนนั้นเอ ายร์ แมแบรน หนุ่มลูรึ่ไทย- รัสเีย
นที่เอ่ยภาษาไทยไ้ัถ้อยัำเพราะว่าแม่และแม่นมให้ารสอนมาแ่เ็
็เห็นสาวน้อยสะุ้โหยทั้ร่า่ออารม์หุหิอเา
“ฮ่าๆ มาเถอะ
ผมไม่่าุบนเียหรอที่รั
ผู้ายเราไม่่าผู้หิสวยแถมามหาัวับยาอย่าุหรอนะรับ
แ่ะทำอย่าอื่นแทนและรับรอว่าไม่ถึาย นอเสียาะสำลัวามสุในอ้อมออุ่นๆ
้ำผมเอะัสรรเลือเฟ้นลยุทธ์บนเียมาปรนเปรอุนอิ่มเอม มาเถอะรับ”
เอ่ยลั้วหัวเราะแ่ระนั้นในระแสเสีย็ปะปนมา้วยอาารแหบพร่าอย่าปิไม่มิ
ายร์ยอมรับว่าลอร่าทมิฬอนยามนี้มันเรียัไป้วยไฟปรารถนาที่สุมไหม้ร้อนแร
ทันทีที่ร่าสาวมาปราายในห้อนอนอวเรือนร่าลมลึ มัน็ราวับมีประายไฟปะทุึ้นในร่าเาอย่ารวเร็ว
สร้าระแสแห่วามพอใให้แล่นลามไปทั่วนยาะวบุม
ายหนุ่มวาปลายเท้าลเหยียบที่พื้นเย็นๆ
เบื้อล่า เินเยื้อย่าอย่าออาเ้ามาหาสาวเ้าแทน
นัยน์าสีฟ้าเ้มเหมือนเห็นนัวเล็น่าถนอมสะุ้น้อยๆ บออาารหวาลัว
แ่ระนั้นวามลัว หรือลาเินใๆ ในัวเธอ
็ไม่สามารถมาหยุวาม้อารที่เาปรารถนาในัวเธอไ้เลย
สี่ปีแห่ารรออย
อยให้สาวน้อยอเาสุ่ำทั้ร่า เปลี่ยนสาวน้อยวัยระเาะให้เป็นสาวเ็มัว
ที่อวบอัไปทุอูายเ่นอนนี้ เพื่อที่เาะไ้เวลาลิ้มิมรสาิหอมหวาน
รสาิอสาวที่พร้อมะนอนับผู้ายสัน อย่านที่เป็นเ้าอเธอเ่นเา
ารรออยนี้ายร์บอนเอว่ามัน่าุ้ม่า
อ้อมอราวับีบเหล็รัหมับเ้าที่เอวบา
ลาเอาร่าอวบๆ เ้ามาแนบิที่สะโพสอบแสนเปล่าเปลือย
นสามารถรับรู้ถึผิวายร้อนเร่าเหมือนถ่านไฟอเาไ้ี
หิสาวผวาเฮือ้วยวามใแมเินอาย
เธอ้อพยายามวบุมาย้วยารผ่อนลมหายใออมาแรๆ
และทันทีที่ปาน้อยเผยอึ้นริมฝีปาเ้มเ็มไป้วยวามระหาย็เลื่อนเ้าประบอย่าอ่อนโยน
ูบเธออย่าเรียร้อถือสิทธิ์ ฝ่ามือหนา็ุนันท้ายทอยสาวเ้ามาิ้าๆ
ายร์รับรู้แรสะท้านสั่นระริอายสาวไ้ี เธอแสนเียสาเหมือนเ็ทารไม่ประสา
เรียวปาน้อยๆ ที่รอรับเา็่าอ่อนหวาน นุ่มละไม
ยิ่เพิ่มีรีวามร้อนแรทาอารม์แ่เามาึ้นๆ เท่านั้น
รวปานี้เมื่อหลายปี่อน่าเื้อยแ้วสนทนาสารพันปัหา
เรียร้อวามสนใาเาราวแล้วราวเล่า ายร์รู้ีว่าผลผลิรั้นีุ้้ม่า
สมราาที่เาเ็นเ็่าย่าัวเธอไปเมื่อหลายปี่อน
เารู้ว่าเธอะยิ่ามเมื่อพ่อแม่ไ้เลี้ยูอบรมเธออย่าี
และปรนเปรอสาวน้อยนสวย้วยเสื้อผ้า้าวอราาแพให้สมราาวามามอเธอ
แ่อย่าไร็ามเถอะ เินเหล่านั้นที่เา่ายไป
มัน็แ่เศษเินที่เาะเอาไวื้อแม่พันธุ์ีๆ มาทำลูให้
ระูลแมแบรนมีแ่เานเียวเท่านั้นที่ำรำแหน่เป็นประมุอบ้าน
เาำเป็น้อมีทายาทสัน สืบทอมรมามายที่อุส่าห์หามันมา้วยวามเหนื่อยยา
และเพื่อสืบทอสายเลือผู้ีเ็มั้นอเา่อไป
วามรู้สึีถาโถมอแร่นเา้อรัายสาวเ้าิแน่นึ้นๆ
บเบียวามแร่ำยำไปับทุอูายนุ่ม ปลายลิ้นร้อน่าแทรระหวัในโพรปาอุ่น
ารรุรานร้อนแรนั้นทำเอาหิสาวไม่มีแรพยุาย ร่าเธอระทวยลพิายำยำใ้เาเป็นที่พำนัเพราะพ่ายในฤทธิ์เสน่หา
วาสอมือน้อยๆ ึ้นเาะเี่ยวบ่าแร่เอาไว้
่อนะยับปลายลิ้นอ่อน้อยประสบาร์อนหยอล้อลิ้นเา
บอวามยินยอมพร้อมรับสัมผัสารวปาเ้มที่นวลึเล้าลุบนปาอ่อนนุ่มอย่าเ็มใ
ารูบอบแบบนั้นมันเหมือนับเป็นารเื้อเิให้เาเ้าหาและสามารถยำยี้เรือนร่าเธอไ้ามประส์
ายร์้อเพิ่มแรูบลึเ้าหาสาวเ้าอย่าุันเหมือนนหิวโ
นใบหน้าสาวแหนเยึ้นในวแนอุ่น ่อนที่ปาร้อนอเาะผละห่า
ูบับไปามลำอาวที่เปิโล่ หิสาวไ้แ่ิปลายนิ้วลบนล้ามเนื้อเป็นมัที่แผ่นหลัหนา
ูบนั้นย้ำลมาที่ลาไหล่ ่อนวนึ้นไปูบับปลายา มูโ่
และิ้วโ้รับับวาลมมน
“ให้ายสิ!
ปาุหวานว่าน้ำาลเสียอี ุ้ม่าุ้มราา่าัวสำหรับารเป็นแม่พันธุ์ริๆ
ผมมั่นใว่านเอไม่ไ้หน้าาี้เหร่ ุเอ็สุแสนะเพอร์เฟ ลูอผมออมาสมบูร์แบบทุประาร
เป็นนในระูลแมแบรนที่หน้าาเหมาะสมอย่าที่ผม้อาร
ุไม่้อลัวว่าลอเวลาที่เราทำลูัน ุะไม่ไ้พบวามสุ
ผมอสัาว่าุะพบแ่วามรู้สึอิ่มเอมในทุๆ รั้ที่ผมเมเลิฟุ”
ทำไมเธอะไม่อิ่มเอมล่ะ ็ในเมื่อลอหลายปีมานี้ไม่ใ่มีแ่เาหรอหรือที่ึ้น่าวหน้าหนึ่
โ่ัในเรื่อวามาวั่วหิไม่เลือหน้า แ่เาโผล่หน้าไปหาม้ายายานิหน่อย
พวหล่อน็ระริระรี้เ้ามาอยู่แทบเท้าอเาเสียแล้ว
เาพอใที่ะไ้ละเลบทรัให้พวเธอเหล่านั้นรวราโหยหาแทบลั่
พอใที่ไ้มีโอาสมอ้อเวลาใบหน้าสวยบิเบี้ยว้วยวามระสันรุนแร
ในะที่เานั้นเป็นผู้วบุมเมว่ามันวรเริ่มและบแบบไหน
เ็สาวในอ้อมอสะท้านทั้ัวเมื่อถูเหวี่ยเบาๆ
นายเธอลอยหวือึ้นไปนอนราบที่เียว้า มีายหนาำยำทาบทับลมาทุอู และในอนนั้นหิสาว็รีร้ออย่าใเมื่อรู้ว่าผ้าเ็ัวระเ็นหวือไปามเรี่ยวแรอนรหน้า
รับรู้ลมหายใอุ่นเป่ารที่ทรวอวบ
“ให้ายเถอะ! นี่… นี่… อเธอหรือ”
ราแหบพร่าอย่าื่นมหรือว่าไม่พอใหิสาว็สุะเา ท่ามลาวามสลัวเ่นนี้ วาอเาำลัสำรวเธอเ่นไรหนอ ะโหยหา ร้อนแร หรือโรธึ้ันแน่ แ่ที่รู้ือฝ่ามือแร่นี่ำลัสั่นเทาเมื่อเลื่อนเ้ามาอบุมทรวอวบ หยอล้อเหมือนว่าเล่นสนุ ทำเอาหิสาวรั่นร้ามไปหมลอร่าล้ายะับไ้ ท้อไส้อเธอปั่นป่วนไปหม
เมื่อบทพิศวาสเริ่มบรรเลหัวใวน้อยๆ
็เ้นรุนแรอยู่ใน่ออ ไม่รู้เพราะวามื่นเ้น หรือว่าวามร้อนเร่าที่เฝ้าแผเผาันแน่
แ่ที่รู้ๆ เธอำลัหิวระหายนลำอแห้ผาไปหมแล้วอนนี้
ล้ายว่านถูุให้มอยู่ับวามปรารถนา
ปรารถนาในรสรัที่ายร์ำลัำเนินหยอล้อับเนื้อัวเธอนี่
ท่ามลาวามาบ่านล้นทรว
น้อิปลายนิ้วลในผิวายแร่แน่น
เพื่อที่ะไม่ให้ัวเอรีร้ออ้อนวอนให้เาปล่อยเธอออไปาที่นี่
ออไปาเียนี้ น้อเือนัวเอว่าเธอวรยอมำนน่อเา
ยอมทอายถวายร่าแ่ายร์ แมแบรนนนี้
แรรุรานาฝ่ามือแร่เลื่อนพาวามร้อนไปามเอวอเว้าแสนอรร สำรวหน้าท้อราบเรียบ ่อนะเ้าไป้อนสะโพผายึ้นอบุม้นอนๆ เอาไว้เ็มำ หิสาวถึรู้ว่าเธอไม่้อใ้ำว่าำนนแ่เาเลย เธอเ็มใ ้ำอนนี้เธอ็ำลัหอบหายใสะท้านรุนแร และแทบรีร้อไม่เป็นเสียเมื่อรับรู้เนื้อัวเาทีุ่นันเ้ามา รอบรอเธอ ทำลายทุปราารทาธรรมาิไปนหมสิ้น
“ุายร์!”
หิสาวรีร้อื่อเาอย่าใ
ิเล็บลบนแผ่นหลัหนาไม่สนใว่าเาะเ็บหรือไม่
เธออยาให้เาหยุวามอึอัทรมานและวามร้อนเร่าประหลาเหล่านี้ล
ใบหน้าน้อยส่ายหวือไปมาับหมอนนุ่มเหื่อเม็เล็็ผุพราว ระหว่าที่นัวโที่ไม่น่าะมีวามอ่อนโยนนั่นพร่ำบอปลอบใ
ว่ามันเป็นเรื่อธรรมาที่ารเสียสาวะ้อเ็บปวบ้าในบารั้
“อย่าลัวไปเลยรับนี
ผมะรับผิอบุอย่าีที่สุเลยหวานใ ผม…ผมไม่ิเลยว่าุะผุผ่ออย่านี้”
เสียพร่าแมหอบัเอ่ยปลุปลอบออมาอย่าาๆ
หายๆ ายร์้อใ้วามพยายามอย่ามาที่ะยับยั้่าในเอ
ไม่ให้บุ่มบ่ามเอาแ่ไ้ลำพั เือนนเอว่าหิสาวสใหม่ เธออ่อน้อยประสบาร์
เาสมวรใส่ใและเอาใใส่อย่ายิ่แ่… ระยำเถอะ! ารมีเ็ส์ับเธอมันราวับัวนเาถููึเ้าสู่หลุมำ
ไม่อา่อ้าน ัืนไ้เลย
มีแ่ิ่ล้ำแล้ว้ำเล่าในใลาวามมืมิแห่ามรีา นไม่สามารถโหัวึ้นไ้
“ไม่้อลัวผม
ผ่อนลายลนะนี ยอมรับผม โอนอ่อนไปับผม ทำเหมือนผมเป็นเพียสายลม
ุ็เพียแ่ลู่เอนไปับสายลมเ่นผม”
เสียปลอบและอ้อนวอนนั้นทำให้ร่าบอบบาในอ้อมอสะอื้นออมาเบาๆ
เธอบหน้าับอแร่ำยำที่รอบรอเธออยู่ ออิานที่เา้อารอ
นที่เาอยาปลุปลอบไม่ไ้ เานนี้่าอบอุ่นใีและเ็มไป้วยวามรั
หัวใเธอเหมือนาเป็นเส้นเล็เส้นน้อยอยู่้าในับวามริษยาที่่อเิึ้นมาในั่ววูบ
เมื่อไ้เริ่มสะอื้นไห้ออมา หิสาว็ปล่อยโฮามมาิๆ
นร่าหนาที่ทาบทับบรรเลเพลรัับเธอะััน
“อย่าร้อเลยนะรับอย่าร้อ
ผมะูแลุอย่าีและเอาใทุอย่า ะไม่ัใแม้แ่นิเียว อผมเถอะรับ
เป็นอผมนะรับ”
มันสุอยู่ในอนเ็มื่นไปหมแล้วอนนี้
สำหรับายร์มหาเศรษีหนุ่มให่วัย 32 ปี เ้าพ่ออฟ์แวร์ื่อัอรัสเีย
ทายาทระูลแมแบรนที่ผันัวามาเฟียมาเป็นนัธุริที่ทำานใสสะอา
ประาศอิทธิพลทาธุริไม่่าาอิทธิพลมาเฟียเมื่อรั้ในอีเลย
ปาเ้มปัผ่านามหน้าผามน ลมาามเปลือานุ่มนิ่ม
เหมือนับอโทษ่อบทรัิบเถื่อนเมื่อรู่
็พอายร์รับรู้ว่าเ็สาวนสวยที่สวยสุเท่าที่เาเยพบ และทั้อ่อนหวานปานาลหย
ละมุนละไมิรารึใ เธอยัผุผ่อลอาย ไม่เยไ้้อมือายที่ไหนมา่อน
มัน็ปลุวามห่ามเหมือนอสุรายหนุ่มที่เ็มไป้วยพลัรัในัวึ้นมา
นสาัเ้าหาเหมือนนบ้า ่อนะอ่อนนุ่มุปุยนุ่นเมื่อเอหยาน้ำาสาวเ้าเ้า
“ไม่อยาเื่อเลยว่าุะทำให้ผู้ายหลรูปร่าหน้าาไ้ยัไม่พอ
อนนี้ผมยัมาหล…” หลรสสวาทวามเียสา
นวบุมายแทบไม่อยู่ เาไม่เยเป็นแบบนี้มา่อนเลย ายร์ไม่เยวบุมร่าายนเอไม่ไ้มา่อน
เาเป็นนุมเมอยู่เสมอในเรื่อบทรั แ่รั้นี้มันแปลมาๆ
เาวบุมร่าายนเอไม่อยู่
วาม้อารและวามปรารถนามันพลุ่พล่านไปทั่วสรรพา์
เรือนร่าสาว่วนวลเนียนเ่ึเ็มมือไปหมทุที่เสียนี่
ำมที่ายร์อยาเอ่ยมนั้นเหือหายไปาปาเ้ม
เมื่อเาเอาแ่ำราม้อเหมือนสัว์ป่าพาัวเอพบวามสุสมเินะบรรยาย
พร้อมับร่าบาที่สะท้านไปามบทรัอเา้วยอีน
ายร์ไม่อยาบอเลยว่าเาหลใหลในรสสวาทเธอเสียแล้ว
สาวสวยบริสุทธิ์ที่ึเอาวามอ่อนหวานในัวเาออมาแทนที่วามระหายแ็ระ้าไร้หัวใ
นาที่ล้าพอะ่ายเินื้อผู้หิมาเป็นเมียทำหน้าที่เป็นแม่พันธุ์อุ้มท้อให้โยเพาะ
“อย่ายับ
อนนีุ้วรหัทำหน้าที่สำหรับเรียมมีลูเราไ้แล้วนะ”
ฝ่ามือหนาวานาบรสี้าอร่าอรรเบื้อใ้
ที่่าให้วามรู้สึีแ่ัวเาเสียเหลือเิน
ายร์ปล่อยให้สายธารอุ่นร้อนแพร่พันธุ์ในายสาวอย่าที่าหวั
ลูอระูลแมแบรนรุ่นเาำลัะไ้่อเิในนี้
เามั่นใว่าเธอะท้อั้แ่รั้แรที่เาัารวามสาวเธอนี่แหละ
ารใล้ิยาวนานนั้นยุิลเมื่อายร์ยับร่าหนาออห่าาายอรรเบื้อใ้ที่มีท่าทีุนไม่เ้าใอะไรหลายอย่า
เธอำลัถูู่โมทั้อารม์รั วามวาบหวาม
ที่ลุลาม่อวนใน่อท้อไม่ยอมอ่อนาลโย่าย เสียสะอื้นแห้ๆ
ในัวเธอยัพอมีอยู่บ้า แ่ายร์็ิเสียว่าเสียร้อไห้นั่น
เป็นเสียแห่วามพออพอใระหว่าันมาว่า
ร่าหนายับายมานั่ที่อบเียว้าบุหรี่ึ้นมาุสูบ
อีมือ็เอื้อมเปิไฟที่หัวเียับไล่วามสลัวออาห้อไปเสียสิ้น
“อนนีุ้เป็นอผมแล้วนะรับโรส
ผมภูมิใมาทีุ่เ็บวามสาววามสวยเอาไว้ให้ผม”
ายร์ยิ้มที่มุมปานิหนึ่
บ่บอภาวะอารม์อ่อนหวานอย่าลึึ้
่อนที่ะหันมามอนที่นอนหายเ่นหราอยู่ลาเียแล้ว็้อะลึัน
ปล่อยเสียำรามออมาสุเสีย
“ระยำสิวะ!”
ทะลึ่ายพรวออห่าาร่าอวบอัแสนเปล่ปลั่ทุอูายราวับเออร้อน
ผู้หินนี้ไม่ใ่นที่เา้อาร ไม่ใ่โรสนสวยที่ทำให้เาพร้อมยอม่ายราา่าว
ายหนุ่มยืนนิ่ันอยู่นาน
่อนที่ร่าหนาะลายเป็นสั่นเทิ้มไป้วยวามโรธรุ่นแทบ่านไ้ สาวปริศนาบ้าๆ
นี่เธอือใรันแน่
ความคิดเห็น