นางบำเรอข้างถนน

แสงอรุณ เกลียดเขา ผู้ชายที่ทิ้งทุกคนไปหลายปีอย่างไม่ดูดำดูดี ด้วยเหตุผลเพียงเพื่อความก้าวหน้าของตัวเอง ในสายตาของเธอ คันฉัตร เป็นผู้ชายเห็นแก่ตัว มักมาก เขาเป็นเพลย์บอยที่มีพฤติกรรมน่ารังเกียจ ไม่สมควรยุ่งเกี่ยวด้วยแม้แต่น้อย แต่เขากลับถือไพ่เหนือกว่าทั้งเจ้าเล่ห์ร้ายกาจเสียจนเธอตามไม่ทัน เขาประจบเอาใจผู้ใหญ่ทำตัวเป็นลูกหลานที่ดีว่านอนสอนง่ายด้วยการยอมแต่งงานกับเธออย่างเต็มใจแต่ลับหลังกลับคอยก่อกวนทั้งทางใจและทางกาย

            “ปล่อยนะคุณฉัตร”

            “เสื้อชั้นในก็ไม่ใส่ จงใจยั่วกันชัดๆ” เขาบอกตาวาว แสงอรุณหน้าแดงก่ำเถียงกลับทันควัน

            “บ้า คนจะเข้านอนแล้วใครเขาใส่เต็มยศกันเล่า หาเรื่องกันเห็นๆ”

            “ฟังนะ เมื่อไรที่เราแต่งงานกันฉันจะเล่นกับเธอให้สนุกกว่านี้อีกจะบอกให้” เขาคำรามชิดนวลแก้ม แสงอรุณหนาวเยือกไปทั้งตัว นี่เขากล้าดีอย่างไรถึงได้ประกาศโต้งๆว่าจะรังแกเธอเมื่อมีโอกาส

            “รุ่งไม่แต่ง รุ่งไม่แต่งกับคุณฉัตร”

            “แม่จะให้เธอแต่งนี่นาเธอปฏิเสธไม่ได้หรอก”

            แสงอรุณหน้าซีดแต่หัวใจกลับเต้นโครมครามรู้สึกทั้งตื่นเต้นหวาดกลัวรังเกียจ

            “รูปร่างหน้าตาอย่างคุณก็ไม่น่าขาดแคลนผู้หญิง คุณรังแกรุ่งทำไม”

            “เขาไม่เรียกรังแกเขาเรียกหยั่งเชิงต่างหาก”

------

งานเก่าหมดสัญญา ลงเป็นตัวอย่างบางส่วนเช่นเคยนะคะ เพื่อประกอบการตัดสินใจซื้ออีบุ๊กค่ะ