คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : นายชื่อ ซีแล้วกันนะ
22.00น. ฉันนอนนานเหมือนกันนะเนี่ย รถมันนิ่งๆแฮะ ฉันหันหน้ากลับมา แล้วผู้ชายที่นอนข้างๆฉัน
ฉันหมายถึงอีตาบ้าหน้าบวมนั่น มันไปไหนแล้ว ฉันโผล่หัวออกมาดูว่าตอนนี้ เอ่อ......คือ ตอนนี้ รถมันจอดปั้ม แฮ่ๆๆ สงสัยนายนั่นจะลงไปเข้าห้องน้ำมั้ง ไปเข้าบ้างดีกว่า ปวดฉี่อยู่เหมือนกัน
“เฮ้อ......ฉี่เสร็จสักที สบายจัง”
โฉง ฉาง โฉง ฉาง แว๊กๆ ว๊ากๆ เสียงอะไร ทำมัยคนบนรถพูดกันเสียงดังจัง โหวกเหวกโวยวายอยู่นั่นแหละ น่ารำคาญ ฉันเดินก้าวขึ้นรถอย่างช้าๆ พร้อมกับเสียงชายหนุ่มร่างสูงบาง ร้องโหวกเหวกโวยวาย เดินไปมาทั่วทั้งรถ เที่ยวแวะไปทางคนโน่นทีคนนี่ที ฉันมองไม่ชัดว่าเป็นใครแต่เสียงที่ฉันได้ยินนั้นมันคุ้นๆ เค้าพยายามจะถามอะไรซักอย่างจาก เพื่อนร่วมทาง
“คุณครับ เอ่อ ป้าครับ ป้าเห็นยัยเฉิ่ม บ้างมั๊ยครับ นี่รถก็จะออกแล้วผมยังไม่เห็นเค้าเลย”
“ยัยเฉิ่มอะไรของพ่อหนุ่มน่ะ ป้าไม่รู้จักหรอกนะ คนอะไรชื่อเฉิ่ม”
“โธ่ เอ้ย !!!!ยัยบ้าหนิ ไปไหนหวะ รถก็จะออกอยู่แล้ว เธอนี่เฉิ่มสมชื่อจริงๆ เธอหายไปไหนของเธอ เฮ้อ.......”
นั่นนายหน้าบวมมันถามหาฉันหนิ อิอิ ดีใจจังเลย เป็นห่วงฉันด้วย อ่อ ฉันลืมบอกไปว่า พี่ฉันทั้ง2คน ขึ้นรถคนละคันกับฉัน ฉันนั่งรถรอบสองมาก็เพราะนายนั่น คนเดียวที่ทำให้ฉันสายรถเที่ยวแรกไม่งั้นถึงไปนานแล้ว แล้วฉันก็เดินตรงเข้าไปข้างหลังอีตาบ้านั่น
“ยัยเฉิ่ม เธออยู่ไหน” โห!!!ขนาดจะตามหาฉันยังไม่มีคารมณ์บ้างเลย แล้วตานั่นมันกล้าตะโกนลั่นรถเพื่อเรียกฉันงั้นหรอหน้าอายไม่เบาเลยนะทำแบบนี่ แต่ท่าทางมันดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆที่สายตา ของคนทั้งรถจ้องมอง มายังฉันที่ยืนอยู่ข้างหลังอีตานั่น
และก็หมอนั่นเอง ขนาดนี้แล้วยางอายมันยังไม่ปรากฏอีกเรอะ
“จะเรียกทำมัยซะดังเชียว อยู่ใกล้แค่นี่เนี่ย อายเค้าบ้างดิ”
“เฮ้ย มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮะ ยัยเฉิ่ม”
ฉันคงจะต้องพานายนี่กลับที่ซะแล้ว หน้าอาย ชิปเป้งเลย ฉันอ่ะอาย มันหนะด้านมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“นี่นาย ตามหาฉันอยู่หรอ”
“อือ?” อารายหวะตอบมาแค่เนี่ย ไม่มองหน้าฉันอีก ฉันก็ค่อยๆพยายามสบตากับนายนั่นให้ได้
“เป็นห่วงฉันขนาดนั้นเชียว” ฮ่าๆๆๆแล้วปากฉันก็แหกกว้างอย่างน่ารัก
“ยัยเฉิ่มเอ้ย พูดออกมาอายบ้างมั๊ยเนี่ย(ฉันหน้าบูดแล้ว) ก็แค่ เนี่ย(ยกถุงขนมขึ้นมา)กลัวไม่มีคนกินช่วยต่างหาก”
เหตุผลนายนี่แก้ต่างไม่ขึ้นเลย เบื่อผู้ชายปากแข็ง แต่นายหน้าบวมนี่รู้สึกมันไม่ธรรมดา มันจะดูแบบไม่เหมือนผู้ชายเล้ย ไม่รู้ว่าเคยชอบใครรึป่า คำว่าโรแมนติกไม่มีในหัวสมองของนายนี่ชัวร์
“เออ ฉันผิดเองแหละ แล้วถ้านายจะไปถามหายัยเฉิ่ม คนทั้งโลกก็คงไม่รู้จักหรอก ก็เรียกชื่อฉันซะซิ”
“เออ” เอ๋า ไม่ถามต่อหรอวะว่าชื่ออะไร อีตาบ้าเอ้ย อุตส่าห์แหย่ให้ถาม กลัวเสียฟอร์มรึงัย ไอ้บ้า
“ฉันชื่อโมโม่ นายชื่ออะไรตาบ๋อง” ฉันตะโกนใส่หน้านายนั่นอย่างเบาที่สุด แล้วนายนั่นมันหัวเราะทำซากอะไรหวะนั่นน่ะ
“ฮ่าๆๆ คนอะไรชื่อโมโม่”
“ก็ฉันนี่งัย แล้วจะบอกได้ยังว่าชื่ออะไรจะได้เรียกถูก”
“คุโรชิมา (ฮ่าๆๆ อย่างไร้มารยาท) อย่าพึ่งหัวเราะดิวะ ฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น ”
“เออ ว่าแต่เขาอิเหนามาเป็นเอง ฉันก็พอดูออกอ่านะว่านาย คิกคิก”
“พอได้แล้ว กินไปขนมที่ซื้อมาให้อ่ะชอบไม่ใช่หรอ”
“ขอบใจนะ นายก็ทำตัวน่ารักเป็นเหมือนกันนะเนี่ย”
และแล้วฉันก็ลงมือสวาปามขนมที่นายนั่น เอ้ย คุโรชิมา เอ๊ะ มันแปลกๆ เรียนสั้นๆดีกว่าว่า คุโร อืม ไม่เพราะ เอาเป็น ชิมา ดีกว่าเยอะแต่ฉันก็ต้องสะดุดกับสายตาของใครบางคนที่กำลังจ้องฉันพร้อมกับรอยยิ้มใสๆ เค้าน่ารักมากเลยนะรู้มั๊ย แต่เสียอย่างเดียว
เฮ้อ...............แต่ทว่าขนมที่ไอ้หมอนั่น เอ้ย นายคุโรมันซื้อมาให้ฉัน ก็เป็นขนมที่ฉันชอบซะด้วยซิ ชักสงสัยแล้วแฮะ ถามซักหน่อยดีกว่า
“เออ นี่คุ..........เอ้า หลับแล้วหรอ” ฉันหันหน้าไปหาอีตานั่นเพื่อจะถามว่า รู้ได้ยังว่าฉันชอบขนมอะไรบ้าง แต่นายนั่นดันหลับไปซะก่อน เซ็งเลย ว่าแต่ดูๆไปแล้วเวลานายนี่นอนก็ดูน่ารักไปอีกแบบ ดูเหมือนเด็กอายุแปดขวบซะไม่มี ฮิฮิ
“ฉัน นอนแล้วนะ นายซีเรียส” ฉันกระซิบกระซาบเบาๆที่ข้างใบหูอันขาวสะอาดของนายคุโร ฉันเปลี่ยนชื่อใหม่ให้นายนี่ด้วยแหละ เพราะหละซิ “ซีเรียส(ชื่อจริง)” ชื่อเล่นก็ “ซี” แจ่มๆ
ความคิดเห็น