โฮสต์จ๋าแล้วเรามารักกันเห้อะ

ลำดับตอนที่ #3 : นายเป็นโฮสต์ฉันงั้นเหรอ?!! (100%)

    

                 “นี่ได้ยินที่ฉันพูดไหมเนี่ย -*- ”

                 “หะ!ว่าอะไรเหรอ?”

                 “เชื่อเขาเลย -*- ก็โฮสต์แกให้ไปเจอที่แมคไง!”

                 “อ่าๆ แล้วแกไม่หิวเหรอไปแม็กอ่ะ”

                 “จะหิวทำไมก็ที่นั่นมีเบอร์เกอร์ขายอ่ะ -0-”

 

                 “หะ! ร้านขายเสื้อผ้ามีเบอร์เกอร์ขายด้วยเหรอ O[ ]o!!!”

                 “โอ๊ย!!ยัยเบ๊อะแกไม่รู้หรือแกล้งโง่เนี่ย -*- แมคโดนัลไง”  

 

                  “อ่าๆ เอ๊ะดูเหมือนร้านจะอยู่ตรงนั้นนะแกเห็นมะ”ฉันบ่ายเบี่ยงประเด็นเพื่อไม่ให้ตัวเองดูโง่กว่านี้ T^T 

 

                   “เออๆใช่ๆ โอ๊ะว่าแต่คนมุงอะไรกันเยอะแยะอ่ะ”

                   “ฝรั่งมุงมั้งสงสัยแจกฟรี -0-” 

  

                    “เหรอๆไปดูกันเหอะ”  

                   “ไปก่อนเลยฉันขอเดินเรื่อยๆแปบ”

                   “อ่าๆ อย่าเผลอไปฉุดใครนะ ^o^”

                   “ค่ะ คุณเพื่อนที่แสนดี!!”   

    

                     “แต่ถ้าคนโดนฉุดหล่อก็มาแบ่งกันได้นะ”

                   “ยัยบ้า!!! ไปไหนก็ไปเลยไป๊!!! -*-”

                    “:P”

                   หงึกๆ หงักๆ  มันเป็น หงึกหงักๆ น้องสาวคร้าบฮับโทรศัพท์แหน่ครับ   ฮับโทรศัพท์แหน่ ฮับโทรศัพท์แหน่ ซิฮับบ่ฮ่วยยยยยย   

   

                    (  -_-)(  -_-) (  -_-) (  -_-)(  -_-) >>>  ( -_-*) <<<(-_-  )(-_-  )(-_-  )(-_-   )   

  

                    ทำไมทุกคนต้องมองฉันอย่างนั้นด้วยอ้ะ ???

                  “สวัสดีค่ะ” เบอร์แปลกใครโทรมาอีกล่ะรอบนี้ - -*                 

                  [“ไง สาวน้อยฉันผู้ปกครองเธอตอนนี้ฉันอยู่ร้านแมคแล้วอ้อ ฉันใส่เสื้อสีขาวแค่นี้นะ”]

                  “ดะ เดี๋ยว!!!”    

    

                     ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด สมน้ำหน้า สมน้ำ  หน้า พูดช้าไม่ทันกิน พูดช้าไม่ทันกิน ~~

                   เฮ้!!! ทำไมเสียงโทรศัพท์ฉันมันแปลกได้ทุกวินาทีเลยเนี่ย -*-     

                    คนเสื้อสีขาวร้านแมค คนเสื้อสีขาวร้านแมค    

                   เอ่อ...แล้วคนเสื้อขาวมันมีคนเดียวในโลกหรือไงแว๊  =*=

                  

                 ฉับ! ฉับ ฉับ!!

                 “มาริอาน่า แกอยู่ไหน?? มาเรียยยย!!!” ฉันเดินเร็วที่สุดในชีวิตเพื่อมาที่ร้านแมคไม่งั้นล่ะก็ฉันอาจจะโดนทิ้งไปอยู่กับยัยเพื่อนสุดที่เลิฟก็เป็นอันได้

                 “กรี๊ดดดดดดดด/อ๊ายยยยยยยยยย”   เสียงกรี๊ดดังมาจากข้างในเฮ้ยเกิดอะไรขึ้นอ่ะหรือว่ายัยหมาเลียหน้ากินไก่ด้วยจมูกเอ๊ะ เฮ้ยยยย!!!

                  “มาเรียน่า!!!! มาเรีย!! แกอยู่ไหน? วู้ฮู้~” ฉันพยายามตะโกนสุดเสียงเพื่อให้ยัยตัวดีได้ยิน

                  “กรี๊ดดดด แมรี่มี อ๊ายยยยยย///ฉันยอมกินหนอนสลัดเพื่อคุณ อ๊ายยยยย” อ๊างงงงงง นั่นมันยัยมาเรี่ยราดนี่ (สรุปเพื่อนเธอชื่ออะไรแน่ - -*) เออน่า ยัยนั่นไม่ได้ยินซะอย่าง ^[ ]^!

                  ‘มาเรีย มาเรีย แกไปหาโฮสต์ฉันเถอะ’

                  “อะไรนะฉันไม่ได้ยิน ว่าแต่แกจะไปไหนก็ไปก่อนเลยไป๊ แฮร์รี่ สไตล์ อยู่ตรงหน้าโฮสต์ไม่ต้องไปหามันล่ะอยู่คอนโดกับฉันแล้วกัน กรี๊ดดดด แฮร์รี่ ไอเลิฟ ยู !!”

                  “เอิ่มเพื่อนบังเกิดเกล้า เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนรักแสนสวยคนนี้ได้ ฉันไปหาคนเดียวก็ได้ชิ!” ว่าแต่แฮร์รี่ สไตล์นี่ใครแว๊เคยได้ยินแต่ แฮร์รี่ พอตเตอร์ - -*

                   “ขอ ให้สนุกกับการหาโฮสต์ของแกนะ กรี๊ดดดดดดดดด >O<” ณ เพลานี้หูของนังกรกฎาคมคนนี้ได้ดับลงแล้ว ขอไว้อาลัยให้หูที่ทำงานมาอย่างซื่อสัตย์ถึง 18 ปีด้วย อาเมน! สาธุ!! เพี้ยง!!!

                    เอ๊ะ! ตรงนั้นมีผู้ชายใส่เสื้อสีขาวนี่ อืมท่าทางกำลังรอใครบางคนหรือว่า...รอฉัน!!!

                   “นี่นาย!! นายคนนั้นอ่ะคนที่ใส่เสื้อสีขาวน่ะ นายมารับฉันใช่มะ XD” ดูๆไปแล้วหมอนี่หน้าตาก็โอเคนะแต่ดูแปลกๆแหะ

                    “หะ! เธอพูดกับฉัน? ” ไม่พูดกับนายแล้วจะให้ไปพูดกับกระหังที่ไหน -*-

                    “ใช่นายฉันพูดกับนาย!”

                    “เธออยากไปกับฉันงั้นเหรอสาวน้อย ป่ะงั้นเราไปกันเถอะ”

                     หมับ!

                    “เฮ้ย! ปล่อยมือฉันนะเอามือหยาบๆของนายเอาไป! ปล่อย!!!”

                    “อ้าวเธอไม่ได้อยากไปสนุกกับฉันงั้นเหรอ”       

                     “อะไอ้!!!” “ปล่อยมือนายออกจากจูลายเดี๋ยวนี้!!! ^____^”

                     “ค่ะ ค่ะ ครับ TOTลาล่ะครับ///ฟิ้วววว”

                     “แล้วไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าอีกนะเว้ยไอ้ก๊วก”          

                     “ขะ ขอบคุณ ว่าแต่นายเป็นใคร ทำไมถึงรู้ชื่อฉะ...”

                     “กรี๊ดดดดดด แฮร์รี่ จับมือผู้หญิงอยู่ตรงนั้นโชคดีจัง!!!”

                     “หึ! ฉันคือโฮสต์ของเธอไงล่ะ จับมือฉันแน่นๆนะ”

                     “ทะทำ.....อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!!”

                     พวกเราวิ่งหนีออกจากฝูงชนสาวๆที่คลั่งไคล้ผู้ชาย ที่ได้ชื่อว่าแฮร์รี่ จะตาย (สไตล์)นั่นแหละคล้ายๆกัน  จนมาถึงโรงจอดชั้นบน

                     “แฮ่กๆ นายเป็นใครทำไมผู้หญิงพวกนั้นถึงได้ไล่ตามหยั่งกะจะกินนายทั้งตัวแบบนั้นอ่ะ”

                     “เธอไม่รู้จักฉันจริงๆเหรอ?”

                     (‘’  ?)        

                     “ฉันชื่อ แฮร์รี่ สไตล์ เป็นหนึ่งในสมาชิกบอยแบนด์ วันไดเรคชั่น เธอนึกออกยัง”

                     “ใช่วงที่ร้องเพลง ก็อตต้าบียูอูอู~~ โอนลี่ยูอูอูอู อุอุ~ ใช่มะ?”ฉันบ่นอะไรออกไปเนี่ย T^T 

                     “เอ่อ ใช่แล้ว ^^*” 

 

                      คิดดูดีๆแล้วหมอนี่หล่อใช้ได้เลย ตาสีเขียว รอยบุ๋มที่แก้มซ้ายนั่น ไหนจะผมหยิกๆที่เข้ากับใบหน้าของเขาอีก มันทำให้ใบหน้านั้นสวยอย่างลงตัว 
                      "มองอะไรนักหนาฮะ อยากจับฉันปล้ำเหรอยัยบ๊อง "
                      "บ้า >///<"
                     จุ๊บ!
                      "เฮ้ย! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย" 
                      "บราซิสคิสไง จะให้จุ๊บอีกรอบมะจะได้ชิน ;) "
                      "อีตาบ้า ทะลึ่ง ลามก โรคจิต ออกไปเดี๋ยวนี้ อ๊ากกกก"
                      "ถูกเป๊ะ! ป่ะขึ้นรถกันเถอะ เบบี๋ ^_,^"
                      ซวบ!
                      "เฮ้ย!! ปล่อยนะไม่เอามันสูงปล่อย!!!"ฉันดิ้นอย่างสุดแรงในอ้อมแขนของอีตาบ้านี่ที่อุ้มฉันไว้ คนบ้าอะไรสูงชะมัด 
                      "หึ!ดิ้นเหรอเอาซิถ้าเธอตกจากแขนฉัน มันอาจจะทำให้เธอแขนหักขาหัก หัวแตก พิการ หรือตายก็ได้นะ" 
                      อ๊ากกกกก!!! นี่ฉันต้องอยู่กับนายจริงเหรอฮะ! แฮร์รี่ บ๊ายบายยยยยย (สไตล์เว้ย จำซักทีเด้) นั่นแหละ โฮสต์ของฉัน แฮร์รี่ สไตล์ หล่อ โหด ต๊อง โย่ง ทะลึ่ง โรคจิต กรี๊ดดดดด ใครก็ได้เอาฉันไปเผาทิ้งที T^T