คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การเดินทางที่...!!!
“ไหนแกบอกว่าแกเคยอยู่อังกฤษไง มารีอาน่า!!!”
“ใช่ ฉันเคยอยู่แต่ฉันเคยอยู่แต่ฉันเคยอยู่แต่ที่ลอนดอนอ่ะ อยู่ประมาณ 2 เดือนมั้งเฮ้ยๆไม่ใช่ประมาณ 3 เดือนใช่ 3เดือน!!” เพื่อนสาวตัวดีของฉันกำลังหาทางรอดจากความตายที่กำลังจะเกิดภายใน 10 นาทีข้างหน้านี้
“กรรมแล้วแกจะให้พ่อแกซื้อรถให้ทำไมหะ!ใบขับขี่ก็ไม่มี ขับก็ไม่เป็น สุดท้ายก็ฉันขับ -*- ”
“ก็ฉันขับไม่เป็นนี่ แล้วฉันก็เคยแต่อยู่ลอนดอนนี่นาชีวิตประจำวันของฉันก็แค่ที่โรงเรียนกับที่บ้าน เพราะงั้นฉันไม่ผิดนะ T^T”
“อ้อ ค่ะ ค่ะ ค่ะ ค่ะ!!!” มันปรี๊ดแตกมากๆ ก็ทำไมน่ะเหรอ
15 ชั่วโมงก่อนหน้านี้
หงึกๆ หงักๆ มันเป็น หงึกหงักๆ น้องสาวคร้าบฮับโทรศัพท์แหน่ครับบบบบบ~~
ไม่ต้องตกใจหรอกนั่นเสียงริงโทนฉันเอง จริงๆก็ไม่ได้อยากจะใช้มันหรอกเผอิญ ไอ้สองเพื่อนซี้สุดแสบคิวต้าร์ แอบมาเปลี่ยนตอนฉันเผื่อวางไว้ในห้องเรียนคลาสประวัติศาตร์ แต่ฉันก็ไม่คิดจะเปลี่ยนหรอกนะมันน่ารักดีออก ว่ามะ >3<
ฮับโทรศัพท์แหน่ ฮับโทรศัพท์แหน่ ซิฮับบ่ฮ่วยยยยยย !!!
เออๆ รับก็ได้
“สวัสดีค่ะ”
[“Hi! July, please!” ]
“Yeah, I’m speakin’ ”
[“Alright! I’m your host and then are you can come my home by yourself? ” ]
“What?”
[ “Oh my bad! I’m so busy I hope you come by yourself BYE!” ]
ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด จบการติดต่อแล้วครับสาวน้อย จบการติดต่อแล้วครับสาวน้อย !!
อะไรนะหน้าก็ยังไม่เคยเห็น เลือกครอบครัวก็ไม่ได้ แถมยังจะเซอร์ไพรส์ฉันโดยการให้หาทางไปหาพวกเขาเองอีก ฉันจะเอาชีวิตกลับมาไทยพร้อมใบปริญญามั้ยเนี่ย!!!
และนั่นคือมาของการหลงทางในเมืองเชสเชอร์ในครั้งนี้
“หึ! แล้วใครใช้ให้แกอยู่กับโฮสต์เองล่ะ ;P ฉันไม่ผิดเลยสักนิด” หน็อยยังมาหยอกย้อนถ้าไม่ใช่เพื่อนมีเตะทิ้งออกนอกรถแน่!
“เชอะ! แม่คนมีเงินอยู่คอนโด!!!”
“ช่วยไม่ได้คนมันสวย และรวยอ่า >o<” เอ่อ...ฉันทนคบกับมันได้ยังไงเนี่ย
หงึกๆ หงักๆ มันเป็น หงึกหงักๆ น้องสาวคร้าบฮับโทรศัพท์
“หุบปากน่ารับโทรศัพท์ให้ทีดิ”
“นี่คือคำขอร้องจากคนต้องการความช่วยเหลือเหรอคะ? ( ‘ ‘)”
“กรุณาได้โปรดเถอะค่ะรับโทรศัพท์ให้ดิฉัน นางสาว จุฑามณี ศรีเจริญ ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ -*-”
“รับทราบ!!! ^[+++]^” อ๊ากกกกก!!! อย่าให้ถึงตาฉันนะเฟ้ยเฮ้ย
“Hi!”
(ขออนุญาตพิมพ์เป็นภาษาไทยเนื่องจากากอังกฤษ 555)
“อือหึ เธออยู่ข้างๆฉัน ค่ะบอกเธอว่าไงนะคะ อ้อค่ะๆ ตอนนี้เหรอค่ะอยู่ XXX สตรีท อ่าค่ะ นี่ๆแกข้างหน้าเลี้ยวขวานะ”
“โอเคๆ” ฉันตอบตกลงอย่างว่าง่าย
“อ้อนี่ผ่านจากตรงนี้ไป 10 กม.จะมีห้างอยู่ห้างนึงใหญ่ที่สุดในย่านนั้นแล้วให้ไปจอดที่นั่น จากนั้นไปเจอกันที่ร้านแมค”
“ร้านแม็ก? อ่าๆ” แม็กที่ว่านี้มันคืออะไรใช้เย็บกระดาษหรือเปล่านะ หรือว่าร้านขายเสื้อผ้าเอ๊ะ!ยังไง?
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปไวหรือเปล่า -0-
“เอ่อ...มารีอาน่า ประตูอยู่ทางไหนวะ”
“อืม...ตรงนั้นมั้งใช่ป่ะ” มารีอาน่าชี้ไปทางประตูกระจกหมุนๆบานนึง เอ่อ...ฉันเคยมีประวัติไม่ค่อยดีกับมันเท่าไหร่น่ะนะ - -*
‘จูลายเดี๋ยวพ่อไปซื้อตั๋วให้รออยู่ข้างนอกเนี่ยแหละเดี๋ยวเข้าไปจะเป็นเรื่อง’
‘ค่ะ พ่อ (_ _)’
‘ทำไมพ่อช้าจัง เข้าไปหาดีไหมเนี่ย อืมเข้าไปก็ดีนะ!! ’
เอ๊ะ ! เอ๊ะ ! เอ๊ะ!!!
ทำไมมันกลับมาที่เดิมล่ะ เฮ้ย!!! ประตูผีสิงงงงง!!! พ่อช่วยหนูด้วย
‘อ้าว จูลายทำไมทำท่าแบบนั้นล่ะลูก’
‘พ่อค่ะ ประตูผีสิงอ่ะพ่อมันหมุนกลับมาที่เดิมอ่ะ T^T’
‘โอ้ ก๊อด ใครก็ได้บอกผมทีว่าลูกผมอายุ 18 ทำตัวยิ่งกว่า 8 ขวบอีก’
‘ง่า ก็มันหมุนกลับมาที่เดิมจริงๆนะ จริงๆนะ จริงๆ’
‘ก็มันประตูหมุนนี่ - -* โอ๊ย กลับบ้านๆ’
และนั่นแหละที่ทำให้ฉันเกลียดประตูหมุนเพราะฉันไม่รู้ว่ามันจะต้องออกจากประตูตอนไหน T^T
“จะยืนไว้อาลัยให้ประตูอีกนานไหม ฉันหิวแล้วไปหาอะไรกินแล้วเดี๋ยวค่อยไปหาโฮสต์แกเหอะป่ะ”
“อืมๆ” ฉันเดินตรงไปที่ประตูอย่างกล้าๆกลัวๆ ก็คนมันมีประวัตินี่
พลั่ก!
“Sorry girl! I don’t see ;)”
“Don’t care =[ ]=! ” หมอนี่เป็นใครนะแค่เห็นแต่ข้างหลังยังเท่เลยโอ้ ถ้าพ่อฉันรู้คงเอาสินสอดไปขอมาให้ฉันเลยล่ะมั้งเนี่ย (ผู้ชายต้องให้ไม่ใช่เหรอ) พ่อฉันให้ฟรีแล้วกลัวไม่เอาเลยจ่ายสินสอดให้เลยไง T^T
“เฮ้ย! เร็วๆหน่อย”มารีอาน่าเร่งฉัน
“อ่าๆไปแล้วรอแปบ”
หมอนั่นเป็นใครนะ...------------------------ --------------------------------------
ความคิดเห็น