คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : You know I can't smile without you~~ (ครบแบบกากๆแล้ว)
จูลาย ตื่น ตื่น ตื่นนนนน เดี๋ยวสายยยยยยย
เสียงอีตาหยองปลุกอยู่ข้างๆ อืมตื่นก็ได้
จูลาย ตื่น ตื่น ตื่นนนนน เดี๋ยวสายยยยยยย
“อ๊ากกกกกก ตื่นแล้วววววว” ฉันตะโกนขึ้นมาเสียงดัง แต่... เฮ้ยๆทำไมมีแต่เสียงเจ้าตัวอยู่ไหน?
จูลาย ตื่น ตื่น ตื่นนนนน เดี๋ยวสายยยยยยย
หืม ที่แท้ก็เสียงในเครื่องอัดเสียงนี่เอง แล้วเจ้าตัวอยู่ไหน ช่างเหอะสงสัยไปเหล่สาวมั่ง รีบอาบน้ำดีกว่าเดี๋ยวตานั้นกลับมาจะได้ไปมหาลัยเลย
ฉันรีบวิ่งลงมาข้างล่างเทื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จหมดแล้ววันนี้มีเรียนเรื่องการประพันธ์และสื่อสารให้ผู้อ่านชอบ มันเป็นบทที่ฉันอยากเรียนมากๆเลย ><
“แฮร์รี่ นายอยู่ไหนยู้ฮู้!~~” ฉันเรียกอีตาหยองเพราะยังไม่เห็นหมอนั่นตั้งแต่ตื่นมาเลย -3-
“..................................................” ไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าของชื่อที่ท่านเรียกกรุณาเรียกมันใหม่อีกครั้งค่ะ
“แฮร์รี่หัวหยอง แฮร์รี่จะตาย นายออกมาเดี๋ยวนี้อยู่ไส!!!” คอจะแหบอยู่แล้วอยู่ไหนของเขาฟ่ะ!!! เงอะ!ห้องนอนก็ไม่มี ห้องน้ำก็ไม่มี ห้องนั่งเล่นก็ไม่มี ห้องเก็บของก็ไม่มี หน้าบ้านก็ไม่มี ในลิ้นชักก็ไม่เจอ แว๊กมันอยู่ไสแว๊!!!! (เจ้ๆหาในห้องครัวยัง ) หึ้! ยังเลยยย เออใช่ในห้องครัว
“*บักหยองงงง คิงจะออกมาก๊ะว่าบ่าออก ฮาจะไห้แล้วหนาบ่ะ คิงออกมาเดี๋ยวนี้!!”ฉันเรียกเป็นภาษาเหนือแล้วนะเว้ย อย่าให้ขึ้นซี๊
*(แปลนะคะ: ไอ้หยอง นายจะออกมาหรือว่าไม่ออก ฉันจะร้องไห้แล้วนะเว้ย นายออกมาเดี๋ยวนี้)
แล้วจมูกเจ้ากรรมของฉันก็ไปสะดุดกับกลิ่นหอมๆที่ลอยมาจากในครัว อ๊ายมันยั่วน้ำลายจริงๆเบย เอ๋! แต่ว่าไม่มีใครอยู่จริงๆอ่ะ หืมนี่มันกระดาษอะไรเนี่ยสีชมพูแปร๊ดเลย
‘ถึงเบบี๋ คืนนี้หวังว่าจะนอนคนเดียวได้นะ เพราะแฮซซ่าสุดหล่อจะไม่อยู่ หนึ่งอาทิตย์ ฉันวานให้เพื่อนเธอมารับไปมหาลัยแล้วนะ เดี๋ยวสักพักก็คงมา’
ติ๊งต๊อง!
“จูลายเปิดประตูหน่อย”
เอ่อ.... ยังไม่ทันอ่านจบมันก็มาแล้วสินะ แถมเสียงกริ่งก็ยังแปลกๆ มันกดยังไงของมันวะเนี่ย ยัยมารีอาน่า
“แปบๆ รอแปบ”
‘สุดท้ายนี้ อย่าไปจูบกับใครนอกจากฉันล่ะ อ้อ แล้วอย่าลืม ห้ามเอาใครมาบนห้องฉันเพื่ออาบน้ำให้หมอนั่นดูนะ -*- ด้วยความหวง เอ้ย! ความห่วง’
กรี๊ดดด มันปรี๊ดซะจู๊ดปู๊ดซะจ๊าด ไอ้หมอนี่ยังไม่ลืมเรื่องเมื่อคืนอีกเหรอ
“จูลายแกจะเปิดไหม???” มารีอาน่าตะโกนเสียงน่ารำคาญ
“เออๆ จะไปเปิดเดี๋ยวนี้แหละ -*-” ฉันรีบเดินฉับๆไปเปิดประตู
“ไง! หืม!กลิ่นอะไรน่ะหอมจังกินข้าวเช้าด้วยนะฉันขี้เกียจต้มมาม่าเพราะงั้นกินด้วย!!!” เอาอีกแล้วแขกผู้มิได้รับเชิญ -_-!
@ร้านอาหารหน้ามหาลัย ยามเย็น
“เออ ยัยจูลี่” อ้าวคราวนี้เป็นชื่อซะเหมือนนางสาวจักรยานโลกเลย
“อะไร?” “แกนอนคนเดียวได้นะ” นังหมาเลียหน้าถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เอิ่ม... ร้อยวันพันปีเพิ่งเคยได้ยินน้ำเสียงเป็นห่วงเพื่อน
“แกจะมานอนกับฉันเหรอ”
“เปล่า”
“อ้าวแล้วถามทำหอกกระทะทองทำไม -*-”
“อ้ะๆ ยังไม่ใช่วันนี้ฉันอาจจะไปนอนเป็นเพื่อนแกตอนวันสุดท้ายที่แฮร์รี่ไม่อยู่ก็ได้”
“อุ๊ยตาย! ว้ายกรี๊ด! นังแมรี่เป็นห่วงช้านนนน” ฉันทำท่ากระแดะๆใส่มารีอาน่า ฮ่าๆฮาตัวเองจริงจริ๊ง
“แหมแกอย่ามา ฮ่าๆๆๆ”
“แล้วทำไมต้องวันสุดท้ายอ่ะวันนี้ไม่ได้เหรอ” ฉันถามอย่างข้องใจ ก็มันน่าสงสัยทำไมต้องวันสุดท้ายนี่ -__- “บ้าแกก็! อ๊ายเขิน” วันนี้จะรู้เรื่องไหมเนี่ย -*-
“เอาดีๆ”
“ก็ถ้าฉัน นอนวันสุดท้าย.... อ๊าย >///< แฮร์รี่อาจจะกลับก่อนเวลา ฉันก็อาจจะได้เจอแฮร์รี่บนเตียงของเขา แล้วจากนั้น จากนั้นอ๊ายยยยย ฉันก็ถูกแฮร์รี่ลวนลาม แล้วฉันก็หมดทางสู้จนปล่อยให้เค้าปล้ำกรี๊ดกร๊าดแค่คิดก็ฟินแล้ว >O< ” เอ่อ....สาบานได้ว่าที่นั่งข้างๆฉันอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่เพื่อนฉันนะจริงๆ T^T
@ที่บ้าน เพียงลำพัง
ฉันนอนเล่นแม็คบุ๊คอยู่บนเตียงคนเดียว จะว่าไปมันก็เหงานะที่ไม่มีใครมากวนประสาท แล้วฉันก็ลองเปิดทวิตเตอร์ที่หมกไว้ตั้งแต่สมัยกบสุวนันท์เล่นละคร ซึ่งฉันก็ไม่ได้เล่นมันเท่าไหร่หรอก มีแต่นังมาเรียน่าเล่นให้ทั้งนั้น ฟอลเฟออะไรก็ไม่ได้ฟอลเองหรอก มันฟอลให้ทั้งน้านนนนน - -*
อืมนี่ก็เที่ยงคืนและ แฮร์รี่จะเป็นไงบ้างนะ?
Lets go crazy crazy crazy till we see the sun ~
หืม - -* เสียงเพลงอะไรของใครฉันเปิดไว้ตอนไหนเอ๊ะ รู้สึกตอนนี้ฉันเปิดเพลง คนบ้า อยู่นี่ -0-
~ I know we only met but lets pretend its love
สนุกดีแหะ ฮ่าๆ ว่าแต่เสียงมันมาจากไหนอ่ะ หรือว่าทวิตเตอร์เดี๋ยวนี้ใส่โค้ดเพลงได้ด้วย *0*
And never never never stop for anyone ♬~
อืม...เสียงโทรศัพท์นี่ใครมันมาเปลี่ยนตอนไหน เอ๊ะใครโทรมา! เอ..ใครคือแฮซซ่า? ช่างเหอะ
“แฮ่นโหลว” อิอิ คุยกับฝรั่งมันสนุกก็ตรงได้ด่าฟรีเนี่ยแหละ ขอไม่บอกนะว่ามันแปลว่าอะไรเอิ้กๆ
[“นี่ยัยบ๊อง!ฉันแฮร์รี่เอง”] อ้าวแฮร์รี่เองเหรอ โทรมาทำไมตอนเที่ยงคืนเนี่ย
“มีอะไรถึงโทรมาซะดึกเชียวหะ! คนจะหลับจะนอน (หราา~)”
[“ก็แค่คิดถึงนี่ ว่าแต่เพลงที่ตั้งใหม่ให้เป็นไงชอบป่ะ”]
“นายนี่เองที่เป็นคนตั้งเพลงบ้าๆนี่ บังอาจมากรู้ไหมถ้าเกิดพี่ปอยฝ้ายฉันเสียใจขึ้นมาจะทำยังไง!”
[“พอยฟ่าย? อะไรไม่รู้เรื่อง แค่นี้ก่อนนะดูแลตัวเองดีๆด้วย”]
“เดี๋ยวๆ”
เฮ้อ~ หมอนั่นวางสายไปแล้ว นี่ฉันต้องนอนคนเดียวจริงๆเหรอไม่ชินเลยแหะ หนาวจัง
เรื่องราวยังดำเนินผ่านไปปกติ มาเรียมารับฉันตอนเช้า ตอนกลางคืนแฮร์รี่ก็โทรมากวนประสาทจนกระทั่งวันจันทร์แล้วแฮร์รี่ก็ยังไม่กลับ เพราะติดลม วันนี้ฉันก็เลยต้องมามหาลัยกับยัยมารีอาน่าอีกครั้ง
“นี่จูลายรออยู่หน้ามหาลัยนะพี่ที่ชมรมมาเรียกฉันไปเรื่องอะไรไม่รู้เดี๋ยวมานะรอแปบนึง”
“อืมๆ เร็วๆนะ จะได้รีบไปกินมื้อเย็นด้วยกัน ”ฉันตอบส่งๆ
ผ่านไปแล้ว ครึ่งชั่วโมง.....
ไร้วี่แววยัยมารีตัวดี เอ...มันหายไปไหนของมัน -*-
“อ้าว คุณซุปเห็ดนี่” เฮ้ย!ใครมาเรียกฉันว่าซุปเห็ดปั๊ด ตะ!!! กรี๊ดดด!!!
“เจ้าชาย!!!” อ๊ากกก ฉันเผลอพูดอะไรออกไปนังจูลายปากแกนี่มัน!!!
“คะ ครับ? เรียกผมว่า ไรอั้น เถอะฮ่าๆ” อุ๊ย! หน้าแตกแล้วไง
“ค่ะ เอ่อ.. คือ ขอบคุณที่ช่วยจูลายวันนั้นนะคะ ^///^” ฉันยิ้มให้เจ้าชายบางๆอ๊าย เหมือนในฝันวาดไว้ไม่มีผิด
“ไม่เป็นไรครับ อะ ผมต้องไปแล้ว หวังว่าคงได้เจอกันอีกนะครับ คุณจูลาย ^___^” กรี๊ดดดด ยิ้มค่อยๆแค่เธอยิ้มค่อยๆหัวใจก็ลอย ไปอ่าวไทย อ๊ายยยย >O< นี่แหละสามีในอนาคต กรี๊ด วาสนาคั่กๆ
“ค่ะ แล้วเจอกะ”
“จูลายยยยยยยยยยยยยยย” ยัยมารีอาน่าวิ่งมาพร้อมกับตะโกนเสียงดังแทรกฉันที่กำลังพูดลาจากเจ้าชาย ToT
“อาร๊ายยยยย เรียกซะได้ยินทั่วมหาลัย ขอโทษทีนะคะ คุณไรอ้าว หายไปไหนแว๊เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย - -*”
“อะไรของแก พูดคนเดียวได้ด้วย? วันนี้มีข่าวดีล่ะ”
“ข่าว? ข่าวอะไรอ่ะ? โลแกนสละโสดมาขอแกแต่งงานเหรอ???”
“บ้า! ฉันได้เล่นละครตอนงานรับน้องด้วยละ” มันน่าดีใจตรงไหนได้โชว์ความอุบาทว์ให้คนเยอะๆนี่ เออแหะลืมไปยัยนี่เรียนการแสดง -_-*
“เออๆ ดีใจด้วยแล้วมีแค่นี้ใช่ไหม? รีบไปดินเนอร์เร็วหิว -3-”
“นี่แกไม่คิดจะฉลองกับฉันบ้างเหรอ T^T แกมันคนใจร้าย นังมาร ยัยปลวก ผีเสื้อผิวซีด เตี้ยแคระเกร็น ไม่มีสมอง ปัญญาอ่อน”
“พ้อ!!!!!!!!!!!!! เออๆจะให้ไปฉลองด้วยก็ไม่บอกตั้งแต่แรก ฉลองอะไรเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวก็ได้”ฉันรีบตัดบทก่อนที่มันจะด่าฉันไปมากกว่านี้ - -* เอาซะจุกจนอิ่มแทนข้าวเลย
“ม่ายอาววววววววว เก๊าจะไปดริ๊งค์”
“ห๊ะ! นังบ้าแกเพี้ยนหรือโง่หะ รู้ทั้งรู้ว่าฉันคออ่อน แถมยังเมาเหมือนหมา!!!”
“น้าๆ ครั้งเดียวแล้วฉันจะไม่ชวนแกอีกเลย แฮร์รี่ก็ไม่อยู่ทิ้งแกไว้คนเดียวแกจะแคร์อะไรวะ” นั่นสิ! หมอนั่นติดลมจีบสาวหึ!ไม่ยอมให้เที่ยวคนเดียวหรอก ไปเที่ยวมั่งก็ได้
“เออก็ได้ แล้วไปกันแค่สองคน?” “บ้าสองคนหนุกไรเอาเดฟไปด้วยเดี๋ยวโทรตามแปบๆ”
“อืมๆ แล้วนี่เพิ่งจะหกโมงเย็น มันจะเปิดแล้วเหรอ -*-”
“นังโง่ เราก็ไปเที่ยวก่อนสิรอจนสามทุ่มเราก็เข้าเสียบ สถานอโคจรโลดดดด” หน็อย! ด่าฉันโง่อีกแล้ว “เฮ้อ~ ก็ใครจะไปถนัดเรื่องแบบนี้อย่างคุณล่ะคะ:P ” ฉันแซะกลับ แล้วมันก็ตามความคาดหมายมารีหันขวับมาถลึงตาใส่ แทงใจล่ะซี้~~~
@Pub ที่ไหนก็ได้ไม่เกี่ยวกับคุณ :P (ไรท์เตอร์หมั่นไส้มันขอกระทืบที -*-) กรี๊ดอย่า!!!
“เย้! เรามาฉลองให้กับมารีอาน่า สาวผู้ได้บทละครตามใจหมาย”เดฟพูดขึ้นพร้อมกับแก้วพั้นช์ผสมแอลกอฮอล์
“เพื่อบทละครของฉัน!”
“อืม เพื่อแก!”
เคร้ง!
เราสามคนกระดกแก้งพร้อมกัน จะว่าไปพั้นช์นี่ก็รสชาติไม่เลวนะ
“พี่คะ ขออีกแก้วค่ะ” ฉันสั่งเพิ่มเมื่อได้ลิ้มลองรสชาติของมัน
“แกแน่ใจแล้วเหรอจะเพิ่มอ่ะ?” มารีอาน่าถามอย่างเป็นห่วง
“สบายมาก แกไปดิ้นเหอะฉันดูแลตัวเองได้”
“หราาา อย่าไปลวนลามใครนะเว้ยฉันไปและ”
“เออ ค่ะ!”
ฉันสั่งเพิ่มอีกแก้ว เพิ่มแล้วเพิ่มอีก ฮึกๆ เมาแค่ไหนนายก็ไม่สนใจฉันหรอกแว๊กกก ดื่มให้มันลืมโง่ไปเลย วู้~~
“ขอโทษนะครับ ขอนั่งด้วยได้รึเปล่า?” ไอ้กร๊วกคนนึงมันคลานเข้ามาหาฉัน
“จา นั่ง ก็นั่งสิใครห้าม มันมีป้ายติดไว้ตอนไหนว่าห้ามนั่งโง่ป่ะหะ!”
Hazza touch a moment
ผมตามหาผู้หญิงที่ผมต้องรับผิดชอบเธอ ทั่วบ้านแต่ก็ไม่เห็นใครแถมเธอยังปิดเครื่องอีก ให้ตายสิ เธอกำลังทำผมคลั่ง ผมคิดว่าผมโทรเตือนเธอทุกคืนเลยนะว่าห้ามออกไปเที่ยวข้างนอกนี่มันก็ปาไปแล้วเที่ยงคืนยังไม่กลับอีก โทรไปก็ไม่รับ สงสัยต้องโทรหาเพื่อนยัยนั่นซะแล้ว
[“ฮัลโหล!”] เพื่อนยัยแมวเตี้ยตอบรับสายผมด้วยเสียงมึนๆ
“พวกเธออยู่ที่ผับกันใช่ไหม?!” ผมถามด้วยเสียงดุๆ
[“เอ่อ..ใช่คะ”] นั่นเดาไม่ผิดจริงๆ
“ยัยเตี้ย เอ้ย! ยัยจูลายอยู่กับเธอรึเปล่า”
[“ค่ะ อยู่ค่ะ”]
“ผับไหน??”
[“ผับผ่าค่ะ”]
“โอเคๆฉันจะรีบไป”
ผมอยู่ที่ผับบ้าบอนี่แล้ว ทุกคนรู้ว่าผมไม่ได้มาเที่ยวแต่มันก็ยากต่อการแกะมือปลาหมึกของสาวๆที่นี่จริงๆ เซ็กซี่ อึ๋ม แซบ เร่าร้อน หรือจะแก่แค่ไหนผมก็ไม่สนแล้วตอนนี้ ผมสนแค่ผู้หญิงที่กำลังหัวเราะเสียงดังกับ ไอ้หน้าปลาดุกอมฮอลล์ ได้ไง!! ปล่อยให้มันลวนลามได้ไง!
“เฮ้! เอามือสกปรกของนายออกไปจากผู้หญิงของฉัน!” มันพูดเสร็จพร้อมกับเอามือสากๆจับมือเนียนนุ่มยัยเตี้ยโชว์ให้ผมดูด้วย เฮ้ย! ได้ไงวะ จูลายของฉันเว้ย!
“อารายย~ ครายฉกปรกฉันล้างมือมาก่อนหน้านี้แย้วว” ดูท่ายัยนี่จะเมามาก ==*
“ผู้หญิงของแกงั้นเหรอ อ๋อ! นี่แปลว่าแกสองคนได้กันแล้วสินะ เด็ดป่ะ?”
“หน็อยไอ้ปากปีจอ กล้าดียังไงมาดูถูกยัยเบื๊อกหะ!”
พลั่ก!!
ผมต่อยเข้าที่หน้าหนาๆ ของไอ้ปลาดุกอมฮอลล์คูล
“จำไว้อย่ามาเล่นกับ แฮร์รี่ สไตล์ นี่ยัยเตี้ยลุกขึ้น” ผมฉุดยัยเตี้ยให้ลุกขึ้น แล้วลากตัวมา
“ฮิฮิ นายเป็นใครหรา~ รู้ป่ะพ่อฉันเป็นคราย พ่อฉันเป็นถึง หัวหน้าแผนกเลยนะ รู้จักไหมเสมียนน่ะ เอิ้ก!” เฮ้อ~ สีหน้ายัยนี่ตอนนี้มันโคตรจะอ่อยผมเลยถึงคำพูดมันจะไม่ใช่ก็เหอะ - -
“แฮร์รี่ สไตล์ไง สุดที่รักของเธออ่ะ”
“แฮร์รี่งั้นเหรอหึๆ ฮ่าๆ ” อะไรของยัยนี่ - -* จู่ๆก็หัวเราะ โอ้ ก็อด ว่าที่ศรีภรรยาของผมในอนาคตเป็นบ้าไปแล้ว
“หัวเราะทำไม ยัยเบื๊อก!” ผมถามด้วยความสงสัย ในขณะที่แขนก็ยังพยายามประคองให้ยัยเตี้ยได้ไปอยู่บนรถคู่ใจของผม เฮ้อ~ทำไมทั้งๆที่อยู่ในสถานที่บ้าๆแบบนั้นยัยนี่ก็ยังตัวหอมกลิ่นมิ้นท์ตลอดเวลานะ!
“ก้อ นายน่ะทิ้งฉันอยู่โคนเดียววว มานเหงานะเว่ยเฮ้ย! ม่ายเห็นจะห่วงกันบ้างเลย ช้านน่ะหนาวเวอร์ๆ ตอนนายม่ายอยู๊ ม่ายเมครายกวนปราสาทช้าน ช้านเกลียดนาย นายจากลับมาทำไม ไปอยู๊นิวยอร์ก ให้สมจายนายเลยยยยย!!!” ฮ่าๆตอนนี้ยัยนี่เมาจนไม่รู้เรื่อง พูดบ้าอะไรก็ไม่รู้
“ยัยบ้าถ้าฉันไม่ห่วงเธอฉันก็คงไม่รีบกลับก่อนวันนึงหรอก บ๊องเอ้ย!” ผมดีดหน้าผากของจูลายเบาๆ
“นี่จูลาย เธออยากได้อะไรป่ะ อ่ะอ้าว หลับซะงั้น”
@OUR bed room
ผมค่อยๆวางแมวน้อยลง ผมควรจะเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอไหมนะ ไม่ๆเธอยังไม่ใช่ของของผม อืม...แต่ผมก็เคยเห็นสะรีระของเธอหมดแล้วนี่ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ผมเอาผ้าชุบน้ำอุ่นบิดหมาดๆ แล้วเช็ดบนตัวเธออย่างระวังมือ ก็ผมกลัวนี่กลัวว่าแมวของผมจะบอบช้ำนี่ครับ ฮ่าๆดูหน้ายัยนี่สิหยั่งกับแมว เติมหนวดให้ดีไหมเนี่ย เฮ้อ!ผมจะเอายังไงกับชุดของเธอดี
เอาวะถอดก็ถอด ผมค่อยๆปลดกระดุมทีละเม็ดเพื่อเปลี่ยนเสื้อให้เธอ บราลูกไม้สีแดงแปร๊ดนี่ขับผิวขาวของเธอได้ดีเลย หุ่นของเธอก็ไม่เลวเลยสักนิดออกจะเซ็กซี่เล็กๆ เฮ้ยๆไม่ใช่ห้ามคิด ห้ามคิดเว้ยแฮร์รี่ จากนั้นผมก็รีบดึงกางเกงสามส่วนตัวยาวของเธออกมา แล้วก็รีบสวมกางเกงวอร์มอบอุ่นเข้าไปแทน ตามด้วยเสื้อแขนยาวตัวหนา เห็นไหมล่ะแฮร์รี่ สไตล์ก็ไม่หื่นได้จริงๆนะ เชื่อผมเถอะ T^T
ผมมองยัยแมวเตี้ยของผม อย่างทบทวนรายละเอียดบนใบหน้าของ จูลาย แก้มที่แดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ขนตายาวงอน ไร้การปัดใดๆ ปากสีชมพูบางธรรมชาติ แก้มเนียนๆ ผมสีดำขลับราวกับสาหร่ายทะเล อ๊ากกกก ทนไม่ไหวแล้วเว้ย
หลับดีกว่า ไปฟินต่อในฝันก็ได้วุ้ย!
*พูดคุยจับลูกโป่งมาจิ้มให้แตก
-เมื่อกี้ใครโดนไรท์เตอร์แกล้งมั่งสารภาพมาซะดีๆ 555+
-อิอิ ไรท์เตอร์ไม่แปลให้หรอก ว่านางเอกตอนเมาพูดว่าอะไร ไรท์เตอร์รู้ว่ารีดเดอร์คนเก่งของไรท์เตอร์อ่านออก คุคุ
เครดิตธีม
LIN
PING
ความคิดเห็น