คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ย้อนอดีต_2
-ณ-สวนหลังโรงพยาบาลxxx
“เต็มที่เลยน่ะ”ท๊อปบอกเพราะเค้ารู้ตัวดี
‘ช่วยไม่ได้ไอ้ท๊อป แกเอาพี่เค้าไปแล้วดูแลไม่ได้สมควรแล้วที่โดนอย่างนี้ไม่แน่แกอาจจะโดนรุมด้วยซ้ำ’ท๊อปคิด
“งั้นชั้นไม่เกรงใจแล้วน่ะ”
พลั่ก ตุบ พลั่ก พลั่กๆ ตุบๆๆๆๆๆ
“เฮ้ย!ฮยอกหยุดเดี๋ยวนี้น่ะเว้ย ไอ้ฮยอกหยุด”คีย์ตะโกนแล้วเค้าไปจับฮยอกแจแยกออกจากท๊อป
“ไอ้คีย์แกมาจับชั้นไมว่ะ แค่นี้มันยังไม่ได้ครึ่งของพี่ฮงกิด้วยซ้ำ”
“ฮยอกถ้าแกยังไม่แกจะติดคุกน่ะเว้ย แค่นี้มันก้จะกระอักเลือดตายอยู่แล้ว”คีย์เตือยสติฮยอกแจก่อนที่จะมีใครตาย
“ฮึ้ย”ฮยอกแจสะบัดตัวให้หลุดจากการจับของคีย์แล้วก้เดินหายไปในมุมมืด(น่ากลัวแฮะ)
“แทมนี่นายช่วยไปคุยกับฮยอกก่อนน่ะ พวกเราทั้งหมดเนี่ยแกใจเย็นสุดแระ(หรอ)เดี๋ยวชั้นจะไปดูอาการพี่ฮงกิและพาไอ้นี่ไปทำแผล”คีย์บอกก่อนจะเดินเข้าโรงพยาบาลไป
“ได้ๆ”แทมินบอกแล้วเดินตามฮยอกแจเข้าไปในมุมมืด
-ณ-มุมมืดของสวน
“ฮึก ฮึก ฮือๆ”เสียงสะอื้นจากใครบางคน
“เฮ้ยฮยอกอยู่ไหนว่ะ หวังว่าเสียงสะอื้นนี้คงเป็นของแกน่ะเว้ย”แทมินพูดทั้งๆที่ยังไม่เห็นตัวของฮยอกแจและในที่สุดเค้าก้เจอตัวฮยอกแจจนได้
“ฮยอกอย่าร้องไห้น่ะ”แทมินปลอบ
“บ้าป่ะ ตั้งแต่เดินมาเนี่ยยังไม่ได้อ้าปากเลยจนแกมานี่แหละ”
“อ้าวละ...แล้วเมื่อกี้เสียงใครอ่ะ”
“จะรู้ไม๊หล่ะแต่ว่าฮยอกไม่เห็นได้ยินอะไรเลย”
“ถ้างั้นคงเป็นเสียงผะ...ผะ...ผี!!แง๊ๆฮยอกเค้ากลัวง่า ฮือๆ คุณผีจ๋าอย่ามาหลอกคนหน้าดีๆอนาคตไกลอย่างชั้นเลยน้า”
“คนไรว่ะกลัวผียังห่วงหน้าตา”
“หน้าตามันเป็นเรื่องสำคัญระดับชาติเรยน้าเฟร้ย
“เออนี่พวกซินส่งแกมาปลอบชั้นใช่ม่ะ”
“ใช่ แต่ตอนนี้แกต้องปลอบช้านก่อน”
“โอ๋แทมนี่ไม่ต้องกลัวน้าอยู่กลับฮยอกซะอย่างผีไม่มาหรอก พอใจยัง!!”
“อืม ว่าแต่แกอ่ะรีบสงบสติอารมณ์ดีกว่าแล้วเดี๋ยวเราจะได้ไปดูอาการพี่ฮงกิกัน”
“เออใช่ไปเร็วแทมไปดูพี่ฮงกิกัน”ฮยอกแจพูดแล้วฉุดมือแทมินขึ้นมา
“ไปอ่ะไปแน่แต่แกต้องสัญญาก่อนว่าถ้าแกเห็นไอ้ท๊อปหรืออะไรก้ตามแกจะต้องไม่อาละวาด”
“จร้า”
“งั้นไปกัน”แทมินพูดพร้อมจับมือฮยอกแจเดินไปเรื่อยๆและจู่ๆแทมินก้หยุดกระทันหันและพูดขึ้นว่า
“ฮยอกทำไมเป็นคนอย่างนี้”
“อะไรอีกอ่ะ”
“ก้ดูดิเศษแก้วบาดมือไม่พอใช่ม่ะดันไปต่อยไอ้ท๊อป ไงล่ะเลือดไลอย่างกับน้ำตก”แทมินจับมือฮยอกแจข้างที่เป็นแผลขึ้นมาให้สูงพอๆกับระดับสายตา
“อ๊ากๆๆๆๆเลือดไหลเจ็บหว่ะ”ฮยอกแจผู้ความรู้สึกช้าร้องลั่น
“คุณค่ะที่นี่โรงพยาบาลน่ะค่ะ”แล้วก้มีพยาบาลสาวสวยคนหนึ่งเดินมา
“กรุณาอย่าส่งเสียงดังค่ะ”ฮยอกแจและแทมินเลียนแบบพยาบาล
“ค่ะ”พยาบาลมองอย่ายิ้มๆแล้วก้เดินจากไป
“ฮยอกชั้นว่าแกไปทำแผลใหม่ก่อนแล้วค่อยไปหาพี่ฮงกิดีกว่าน่ะ”พูดจบแทมินก้พาฮยอกแจไปที่แผนกฉุกเฉิน ตอนแรกแทมินกะจะตามเข้าไปในห้องทำแผลด้วยแต่พยาบาลบอกให้รอข้างนอกเค้าก้เลยอดเข้าไปดูเลือด(เห็ดโรคจิตป่าว:ไรเตอร์)
“อ๊ากกๆ แม่จ๋าช่วยหนูด้วย อ๊ากกกก”แน่นอนเลยคับผู้อ่านทุกท่านตอนนี้ไอ้ฮญอกโดนล้างแผลด้วยแอลกอฮอล์อยู่แน่นอนเลยคับ ทำไมผมถึงรู้น่ะหรอก้เพราะทุกครั้งที่มันเป็นแผลและล้างแผลทีไรเสียงมันจะเป็นแบบนี้ทุกที
ขณะนี้ฮยอกแจออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าอยากฆ่าพยาบาลมากมาย
“ไง ฆ่าพยาบาลไปกี่คนแล้วอ่ะ”
“คิดอยู่ว่าวิธีไหนดี”
“555+”แล้วเรา2คนก้ระเบิดหัวเราะออกมาจนคนที่เดินผ่านไปมามองเรา2คนแบบ’เมิงเพิ่งหลุดมาจากร.พ.บ้าหรอ’จากนั้นเรา2คนก้เดินหัวเราะมาเรื่อยๆจนถึงห้องผ่าตัด
“อ้าวมากันแล้วหรอ”ลีทึกหันมาถาม
“ถ้าไม่มาแล้วจาเห็นไม๊”แทมินพูดอย่างกวนส้นตี-น
“ไอ้............”
“เออนี่แถวร.พ.นี้มีควายด้วยหรอ”ฮีซอลถามขึ้น
“บ้าน่าซินมันจะมีได้ไง”ดงแฮพูด
“ก็เมื่อกี้อ่ะใครก้ไม่รู้แม่งร้องโคดดัง เสียงโคดเหมือนควายออกลูกอ่ะ พวกแก2คนได้ยินป่ะ”
“เต็ม2หูเลยอ่ะ”ฮยอกแจตอบและตอนนี้แทมินก็หลุดขำออกมาจนหงายหลังไปแล้ว(เจ็บไม๊นั่น)
“จิงดิ แกอยู่แถวๆนั้นหรอ”ฮีซอลผู้แสนซื้อ(บื้อ)ถาม
“อืม เดี๋ยวเล่าให้ฟังน่ะไอ้คนที่มันร้องอ่ะมันชื่อลีฮยอกแจแหละ”
“เฮ้ยจริงดิชื่อเหมือนแกเลเฮ้ย”ฮีซอลพูดยังไม่ทันจบก็โดนฮยอกแจวิ่งไล่
“อิซินช้านจาฆ่าแกกกกกกก”เอ่อฮยอกออกแนวแรดเน้
“เฮ้ยฮยอกเค้าขอโตดดด”
“ได้”
“ทำไมฮยอกมันยอมง่ายอย่างจังฟระ”คีย์ถามขึ้น
“จริงๆน่ะ”ฮีซอลที่ยืนห่างจากฮยอกแจราว10ม.พูดอย่างกล้าๆกลัว
“จริงเด่”หึ ซินแกคิดว่าชั้นจะยอมง่ายๆหรอ
ว่าแล้วฮีซอลก็เดินอย่างระแวงมานั่งที่เก้าอี้ เมื่อฮีซอลเผลอฮยอกแจก็ส่งสายตาไปให้ลีทึกและดงแฮเป็นเชิงว่าให้จับตัวฮีซอลไว้
“นี่แก2คนมาจับชั้นทำไมเนี่ยชั้นไม่ได้ไปก่อคดีฆ่าคนตายน้าเฟร้ย”ฮีซอลโวยวายทันที
“เหอะน่า เดินมานี่หน่อย”ลีทึกพูดแล้วพาฮีซอลมาหาฮยอกแจที่นั่งร้องไห้(ไม่มีน้ำตา)อยู่ เมื่อฮยอกแจเห็นว่าฮีซอลเดินมาก้ลุกขึ้นแล้วก้วิ่งเข้าไปกอด(มันคงไม่ใช่ฮยอกซินหรือซินฮยอกใช่มั๊ย:ไรเตอร์)
“ขออยู่อย่างนี้ซักพักน่ะ”(ขอย้ำค่ะว่าเรื่องนี้คือฮันฮยอกเน้:ไรเตอร์)และทันใดนั้นฮยอกแจก้เริ่มลงมือจั๊กจี้ฮีซอลทันที
“55555อ๊ากจั๊กจี้55”ตอนนี้ฮีซอลที่โนจั๊กจี้ลงไปนอนกองกับพื้นเป็นที่เรียบร้อยโดยที่ยังมีฮยอกแจตามไล่จั๊กจี้อยู่
“ฮยอกหยุดก่อนหมอออกมาแล้ว”คีย์ตะโกน
ฮยอกแจได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งไปหาหมอทันทีโดยทิ้งให้ฮีซอลนอนพะงาบๆอยู่ที่พื้น
“หมอครับ พี่ผมรอดแล้วใช่ไม๊ครับ”
“เอ่อ............หมอช่วยอย่างสุดๆแล้วน่ะแต่พี่คุณไม่ตอบสนองเลยแล้วอีกอย่างพี่คุณก้เสียเลือดมากด้วย”
“หมอครับมันยังมีทางอื่นอีกไม่ใช่หรอครับ รับบริจาคเลือดจากคนที่เลือดกรุ๊ปเดียวกับพี่ผมก็ได้นี่ครับ”
“อันนั้นน่ะหมอทำแล้ว แต่ว่าพี่คุณก็ยังไม่ตอบสนองอยู่ดี อืมงั้นหมอขอตัวก่อนน่ะ”คุณหมอพูดแล้วเดินจากไป
เมื่อได้ยินดังนั้นเหมือนกับว่าเรี่ยวแรงของฮยอกแจจะหายไปหมดแม้กระทั่งแรงยืนยังไม่มีเลย ฮยอกแจนั่งทรุดลงตรงนั้นแล้วร้องไห้ออกมา(อิฮยอกนี่ร้องอีกแระ:ไรเตอร์)(แล้วใครละใครที่มันแต่งน่ะห๊า:ฮยอก)
“พี่ฮงกิบอกผมทีสิว่ามันไม่ใช่ความจริง ฮือๆ นี่ผมกำลังฝันอยู่ใช่ไม๊ พี่ปลุกผมทีสิ”ฮยอกแจพึมพำถึงฮงกิตลอดเวลา
“ป่ะ ฮยอกกลับบ้านกันแล้วค่อยไปคุยกันที่บ้านน่ะ”ลีทึกบอกพลางพยุงฮยอกแจขึ้นแล้วทั้งหมดก็นั่งรถแท็กซี่เพื่อที่จะไปบ้านของฮยอกแจโดยที่ฮยอกแจนั่งพึมพำถึงฮงกิตลอดทางและในที่สุดพวกเค้าก็ถึงบ้านของฮยอกแจ
“พวกแกกลับบบ้านไปก่อนก็ได้น่ะ เดี๋ยวชั้นอยู่เฝ้าฮยอกให้”แทมินหันมาบอกทุกคน
“ไม่อาวววพวกเราจาอยู่ด้วย”
“ตามใจ”
ตั้งแต่นั้นมาฮยอกแจก็เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องคนเดียวโดยมีเพื่อนๆสลับกันขึ้นไปดูเป็นครั้งคราว เค้าเป็นอย่างนี้อยู่2อาทิตย์กว่า จนกระทั่งวันนึงฮยอกแจเดินออกมาจากห้องด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสเป้าหมายคือเพื่อนๆของเขาที่นั่งอยู่ข้างล่าง
“เฮ้ยซินชั้นตาฝาดป่าววะ”ดงแฮถาม
“ไม่รู้อ่ะ ทึกชั้นตาฝาดป่าวว่ะ”ฮีซอลถาม
“ไม่แน่ใจอ่ะ คีย์ชั้นตาฝาดป่าวว่ะ”ลีทึกถาม
“น่าจะมั้ง แทมนี่ชั้นตาไม่ดีป่าวว่ะ”คีย์ถาม
“ชั้นก็เป็นหว่ะและพวกเค้าทั้งหมด(ไม่รวมฮยอก)พร้อมใจกันขยี้ตา
“ขยี้มากเดี๋ยวก็แสบตาหรอกแล้วพวกแกอ่ะก็ไม่ได้ตาฝาดด้วย
“สงสัยนอกจากตาฝาดแล้วชั้นยังหูฝาดด้วยอ่ะ”ดงแฮพูด
“พวกแกนี่เริ่มไม่เต็ม ไม่มีใครตาฝาดหูฝาดทั้งนั้นแหละ นี่ลีฮยอกแจตัวจริงเสียงจริงไม่เชื่อมาดู”เมื่อฮยอกแจพูดจบฮีซอลก็วิ่งเข้าไปสัมผัสตัวฮยอกแจเป็นคนแรกแล้วปิดท้ายด้วยแทมิน
“เย้ ฮยอกคนเดิมกลับมาแล้ว เย้ๆ”และพวกเขาก็กอดกันใหญ่
“นี่ชั้นสัญญาน่ะว่าจะร่าเริงสดใสเหมือนเดิม”
“ใช่ๆชั้นว่าพี่ฮงกิคงอยากให้แกสดใส ร่าเริง”คีย์บอก
“เพราะว่ามันเหมาะกับแกที่สุดแล้วฮยอก”ฮีซอลพูด
“ต่อไปนี้แกห้ามเศร้าอีกน่ะ”ดงแฮเสริม
“แล้วก็อย่าทำร้ายตัวเองหล่ะ”ลีทึกเสริมอีก
“เรามาบ้ากันเหมือนเดิมน่ะ”ปิดท้ายด้วยแทมินอีกเช่นเคย
****************************************************************************************************
และแล้วก้จบการย้อนอดีต 55+
อย่าลืมน่ะค่ะอ่าน+เม้น+โหวต
ความคิดเห็น