คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Fic khunwoo]Love is feeling 8
itle:Love is feeling 8
Couple: KhunWoo
Writer: ilovekw
Rate : PG
Gente : Romance
“พี่คุณ~ พี่คุณยังไม่กลับบ้านใช่มั้ยครับ”
“ครับ มีอะไรรึเปล่านะเรา”
“เปล่าครับ อูยองแค่จะบอกว่าถ้าพี่คุณจะกลับบ้านแวะมารับอูยองที่คอนโดพี่แทคยอนด้วย
นะครับ พอดีพี่แทคยอนบอกว่าพี่มินจุนซื้อน้องหมามาใหม่ อูยองเลยจะแวะไปเล่นกับน้องหมาอะครับ”
“อื้ม ได้ครับ เดี๋ยวพี่คุณเลิกเรียนแล้วจะไปรับนะอูยอง อยู่เล่นกับพี่มินจุนกับน้องหมาไปก่อน อย่าซนนะครับ”
“ค๊าบพี่นิคคุณ”
.
.
.
“พี่มินจุน เห็นพี่แทคยอนบอกว่าพี่มินจุนซื้อน้องหมามาเลี้ยงหรอครับ อูยองเลยแวะมาเล่นด้วย”
“อื้ม นี่ไงอูยอง น่ารักมั้ย ชื่อออเดรย์”
“ออเดรย์ ออเดรย์~ น่ารักจัง นี่อูยองซื้อของมาฝากเจ้านี่ด้วย”
“ขอบใจนะอูยอง ดูท่าเจ้าออเดรย์มันจะชอบนะเนี่ยกระดิกหางให้อูยองใหญ่เลย”
“นั่นน่ะสิครับ ฮ่าๆ อ้อ แล้วอูยองก็ซื้อตุ๊กตาน้องหมามาด้วยหนึ่งตัวเอาไว้ให้ออเดรย์เล่นจะได้เป็นเพื่อนกัน” อูยองหยิบตุ๊กตาหมาสีน้ำตาขนฟูออกมาจากกระเป๋า
มินจุนเป็นต้องหัวเราะออกมาดังๆ “อูยอง เจ้านี่อะนะพี่ว่ามันคงเล่นไม่เป็นหรอก กลัวว่ามันจะกัดขาดก่อนอะดิ ดูสิยังไม่ทันไรก็งับเข้าให้แล้ว”
“ไม่ได้นะออเดรย์!! ห้ามกัดตุ๊กตาที่พี่อูยองซื้อให้นะ!!! ถ้าแกกัดอีกนะพี่อูยองจะจับแก
มาตีก้น!!” อูยองบอกพร้อมชี้หน้าทำเสียงดุๆไปทางเจ้าออเดรย์
ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
“สงสัยสองคนนั้นเค้าจะมาแล้วล่ะอูยองพี่ไปเปิดประตูก่อนนะ”
“ครับพี่มินจุน”
อูยองอุ้มเจ้าออเดรย์ขึ้นมานั่งตักแล้วลูบหลังเจ้าลูกหมาขนปุยไปมา
“ออเดรย์เจ้าหน่ะอย่าดื้อ อย่าซนนะ แล้วพี่อูยองจะซื้อของเล่นมาให้เยอะๆรู้มั้ย เจ้าเด็กดื้อ!”
“ไงครับระหว่างน้องหมากับอูยองใครซนกว่ากันหื้ม~” นิชคุณทรุดตัวนั่งลงข้างๆอูยองที่กำลังเล่นกับเจ้าออเดรย์อยู่
“ก็ต้องเจ้าออเดรย์สิครับ เจ้านี่นะมันจะกัดตุ๊กตาที่อูยองซื้อให้ด้วยครับพี่คุณ อูยองต้องดุมันไปทีนึง”
“หึ้ม~จริงๆเลยเรานี่ ดุได้แม้กระทั้งลูกหมาตัวน้อยๆ ถ้าเจ้านี่พูดได้มันคงบอกว่าพี่อูยองนี่ดุจังนะ!”
“ก็ต้องดุไว้ก่อนสิครับ เจ้านี่ยังเด็กอยู่ดุตอนนี้โตมาจะได้เชื่อฟังอูยอง”
“แหนะ พูดอย่างกับเราเป็นเจ้าของออเดรย์”
“ก็เดี๋ยวอูยองมาเล่นกับเจ้านี่ทุกวัน ก็เหมือนเจ้าของออเดรย์คนนึงแหละน่า”
“แล้วถามพี่มินจุนเค้ารึยังครับ ว่าจะให้เราเป็นเจ้าของออเดรย์ด้วยรึเปล่า”
“ใช่มั้ยครับพี่มินจุน”
คนถูกถามยืนยิ้มให้ “ครับ พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรอูยองอยากมาเลี้ยงก็มานะ ก็เหมือนๆเจ้าของเจ้านี่คนนึงแหละ”
“พี่มินจุนใจดีที่สุด....งั้นอูยองขอยืมออเดรย์ไปเลี้ยงหนึ่งวันได้มั้ยครับ”
“ไม่เอาน่าอูยอง ปล่อยให้ออเดรย์อยู่กับพี่มินจุนดีแล้ว” นิชคุณรีบขัดขึ้นมาทันทีขืนอูยองเอาออเดรย์ไปเลี้ยงมีหวังออเดรย์คงตายคามือแน่ๆ
“แต่อูยองอยากเลี้ยงออเดรย์นี่!!”
“พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้นี่ครับ เราฟังพี่คุณนะ ออเดรย์ยังเด็ก ออเดรย์ต้องกินนม ต้องกินข้าวตามเวลา ต้องเลี้ยงให้ถูกวิธี ต้องมีบ้านให้ออเดรย์อยู่อย่างอบอุ่นนะ แล้วที่บ้านเรามีอะไรบ้างครับ ไม่มีอะไรที่พร้อมจะเลี้ยงออเดรย์เลยใช่มั้ย? ถ้าเจ้านี่มันเกิดป่วยขึ้นมาเราจะทำยังไง เจ้านี่ยังเด็กไว้ให้โตกว่านี้เราค่อยเอาไปเลี้ยงดีมั้ยครับ”
นิชคุณต้องหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้าเหตุผลมาหลอกเด็กบ้างล่ะ เอามาอธิบายให้อูยองเข้าใจ
ไม่อย่างงั้นก็คงจะดื้อดึงงอแงเอาเจ้าออเดรย์ไปเลี้ยง
“ก็คงจริงอย่างพี่คุณว่า งั้นไม่เอาไปแล้วก็ได้”
“ดีมากครับ ป่ะเรากลับกันได้รึยัง”
“ไม่เอาอะพี่คุณ อูยองอยากเล่นกับออเดรย์ต่อ พี่คุณไม่เอาเอาออเดรย์ไปเลี้ยงบ้าน อูยองขอเล่นกับออเดรย์ต่อนะ”
“แต่วันนี้พี่คุณเหนื่อยมากเลยนะครับ พี่คุณอยากกลับไปพักผ่อนแล้ว นะเด็กดีกลับกันนะครับ”
“ไม่เอาอูยองจะเล่นกับออเดรย์!! จะเล่นกับออเดรย์!! จะเล่นกับออเดรย์!!!”
“อูยอง! อย่าเป็นเด็กเอาแต่ใจแบบนี้สิ วันนี้พวกพี่เรียนหนักมาทั้งวัน กลับไปกับพี่คุณ อย่าดื้อ!”
แทคยอนเป็นต้องดุน้อง เรียนมาเหนื่อยๆแทคยอนก็อยากจะอ้อนมินจุนสองต่อสองบ้าง จะอ้อนแฟนต่อหน้าน้องก็กระไรอยู่ ไม่ได้เหมือนนิชคุณนะที่มันคิดอยากจะหวานใส่แฟนมันก็หวานไม่ได้เกรงใจชาวบ้านชาวเมืองเค้า
“ฮึ้พี่แทคยอนอะ กลับก็ด่ะ”
“ดีมากครับเด็กดีวันหลังค่อยมาใหม่เนอะ กลับถึงบ้านจุ๊บพี่คุณสักฟอด สองฟอดให้หน่อยเหนื่อยหน่อยนะครับเหนื๊อยเหนื่อย เหนื่อยจริงๆเลย~”
“ตอนนี้ก็ได้นะครับ จุ๊บ~~” พูดจบอูยองก็จุ๊บที่แก้มนิชคุณไปหนึ่งที
“ตัวเล็กของพี่คุณน่ารักที่สุดล่ะ” พูดพรางๆเอามือสองข้างหยิกแก้มป่องๆนั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว เด็กบ้าอะไรเปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก เมื่อกี้ยังงอนอยู่เลย ตอนนี้มานึกอยากจะจุ๊บก็จุ๊บเอาซะดื้อๆ แต่ก็ดีเหมือนกัน
“กลับแล้วนะครับพี่แทคยอนพี่มินจุน”
พอสองคนนั้นออกจากห้องแทคยินก็ทำท่าดิ้นๆงอแงใส่มินจุนทันที
“มินจุนอ่า แทคยอนอยากได้แบบนี้อะ อยากได้แบบนี้ๆๆ”
“นายนี่ท่าจะเพี้ยนทำตัวเป็นเด็กๆไปได้เหมียวเอ้ย”
“ไม่ได้เหรอ งั้นแทคยอนจะงอนแล้วนะ”
มินจุนขำท่าแบ้วๆของแทคยอนซึ่งทำแล้วมันช่างขัดกับหุ่นขัดกับหน้าของเจ้าแมวนั่นคนละขั้ว ถ้าทำแล้วน่ารักจะไม่ว่าอะไรเลย แต่พอเห็นท่าแบ้วๆของแทคยอนมันก็ทำให้อารมณ์ดีมีความสุขไปอีกแบบ มีแรงแบ้วก็แบ้วไปสิ ดิ้นเป็นเด็กๆไปสิ
“จะงอนก็งอนไปสิ”
“มินจุนอะ จุ๊บแทคยอนหน่อย มินจุนอะ จะไปไหน” แทคยอนทำท่าดิ้นๆ ก่อนที่มินจุนจะทำท่าขำๆและเดินหนีไปที่อื่น
“อย่าให้ฉันได้รุกนายจริงๆจังๆแล้วกันนะ แล้วจะไม่มีแรงงอน! หึหึ” แทคยอนตะโกนไล่หลัง
มินจุนผู้เย็นชา
.
.
.
.
.
“อูยอง อาทิตย์นี้พี่คุณมีเคสเยอะเลยอะ เราไม่ต้องเอาข้าวไปส่งพี่คุณนะครับ บางเคสใช้เวลานาน อาจเกินเที่ยงเลยก็ได้”
“แล้วแบบนี้พี่คุณก็ไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเลยสิครับ”
“ก็อาจได้ทานตอนบ่ายโมงหน่ะครับ”
“พี่คุณคงเหนื่อยแย่เลย พี่คุณอ่ะ! ทำไมต้องเลือกเรียนคณะที่มันเหนื่อยขนาดนี้ด้วยล่ะครับ”
“ตอนนั้นก็ลองลงดูเฉยๆครับ มันติดก็เลยเรียน เราน้อยใจพี่คุณเหรอที่ไม่มีเวลาให้แบบคนอื่นๆที่คนเป็นแฟนเค้าทำกัน” คนตัวสูงกว่ายกมือขึ้นมาลูบหัวคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเบาๆ
“ก็ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ อูยองห่วงกลัวพี่คุณจะเหนื่อยเกินไปต่างหากล่ะ”
“ขอบคุณนะครับตัวเล็ก ที่คอยเป็นกำลังใจให้ แค่นี้ก็หายเหนื่อยแล้ว”
“สู้ๆนะครับว่าที่คุณหมอ”
.
.
.
.
.
“อูยองวันนี้นายไม่ต้องเอาข้าวไปทานกับพี่คุณเหรอ”
“ไม่ได้ไปอะจุนโฮ พี่คุณบอกอาทิตย์นี้ยุ่งๆ เค้าบอกว่าบางเคสอาจใช้เวลาเกินเที่ยงเลยไม่อยากให้ฉันเสียเวลาไปอะ แต่ฉันว่าจะเอาข้าวไปไว้ที่โต๊ะพี่คุณจะดีมั้ยจุนโฮ นายคิดว่าไงขอความเห็นหน่อยดิ”
“อืม~ก็ดีนะอูยอง ถ้าพี่คุณกลับมาเจอข้าวกล่องที่นายวางไว้คงดีใจมากๆเลยอะ”
“อื้มนั่นสิเนอะ พี่คุณคงหายเหนื่อย งั้นฉันเอาข้าวไปไว้โต๊ะพี่คุณเลยดีกว่า นี่ใกล้จะบ่ายแล้วจุนโฮนายเข้าห้องเรียนก่อนเลยก็ได้นะ”
.
.
.
อูยองถือข้าวกล่องมาอย่างสบายใจ มาที่ห้องพักแพทย์ห้องเดิมเช่นเคย ส่องผ่านกระจกเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ แต่ครั้งนี้ทำเอาอูยองเข่าแทบทรุดเมื่อเห็นคนที่บอกว่ายุ่งนักยุ่งหนา มีผู้หญิงนั่งอยู่ตรงหน้า แล้วภาพที่เห็นคือนิ้วเรียวของพี่คุณกำลังค่อยๆเกลี่ยผมของผู้หญิงขึ้นไปทัดหูอย่างช้าๆ ใบหน้าหล่อๆของพี่คุณเริ่มขยับเข้าใกล้ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น อูยองต้องรีบหันหน้าหนี ไม่รู้ว่าถ้าขืนยืนดูต่อไปจะเห็นอะไรเข้าให้ มือเล็กบีบกล่องข้าวแน่น แล้วรีบวิ่งไปกดลิฟต์ลงไปให้พ้นจากชั้นนี้ มือเล็กเริ่มสั่นเทาไปหมดแล้ว อูยองพยายามจะกลั้นน้ำตาไม่ไห้ไหลออกมาแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อน้ำตาเริ่มหยดลงแก้ม
แต่อูยองก็ต้องรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว กลัวว่าจะมีคนเห็นเข้า ความรู้สึกตอนนี้เหมือนมีอะไรทิ่มแทงลงกลางใจมันเจ็บไปหมด จุกอยู่ที่คอจนหายใจไม่ออก
ภาพที่เห็นเมื่อกี้ ใครก็ได้บอกอูยองทีว่ามันเป็นภาพลวงตา มันไม่จริงใช่มั้ย
.
.
.
ม้าหินใต้ต้นไม้ที่ประจำของอูยองและจุนโฮที่ชอบมานั่งเล่นกันอยู่บ่อยๆ ตอนนี้เงียบสงบเพราะทุกคนขึ้นไปเรียนกันหมดเหลือเพียงแค่อูยองที่นั่งสะอึกสะอื้นอยู่ตอนนี้
“นี่เหรอที่บอกว่าบางเคสอาจใช้เวลาเกินเที่ยง เคสนี้คงอาการหนักน่าดู!”
“แล้วนี่เหรอที่บอกว่าไม่ต้องเอาข้าวไปส่งคงเพราะกลัวความลับแตกสินะ!”
ยิ่งคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ยิ่งทำให้อูยองเจ็บ ร้องไห้โฮออกมา
“จางอูยองแม่งโคตรโง่เลย! โง่ที่ปล่อยให้ตัวเองโดนหลอก แล้วทำไมจะทำเป็นโง่ต่อไม่ได้ล่ะ
ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปสิ ทำได้มั้ย!! แค่นี้เองจางอูยองทำได้มั้ย”
อูยองกัดฟันพูดออกมาคำหยาบที่ไม่เคยหลุดออกมาจากปาก ก็หลุดออกมาด้วยอารมณ์หลายอารมณ์ปนกัน
Sexy lady Sexy lady Sexy lady
เสียงโทรศัพท์จากจุนโฮดังขึ้นคาดว่าน่าจะโทรตามไปเรียน
“จ จุนโฮ วันนี้ฉันไม่เข้าเรียนนะ ฮึก ฮึก ฮือออ ฉันไปเรียนไม่ไหวฉัน ฉันไม่ไหวแล้วจุนโฮ
ฮือออ” อูยองไม่ได้ตั้งใจที่จะร้องไห้โฮออกมาแบบนี้แต่มันทนไม่ไหวจริงๆ
“อูยองนายเป็นอะไรบอกฉันมา! นายอยู่ไหนฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้!!”
“อย่านะจุนโฮอย่ามา อย่าโดดเรียนมาเด็ดขาด!”
แล้วจุนโฮตัดสายไป
.
.
.
“อูยอง เป็นอะไรไป ทำไมถึงมานั่งร้องให้อยู่แบบนี้ แล้วกล่องข้าวนั่น? ทำไมนายไม่เอาไปให้
พี่คุณหรือเกิดอะไรขึ้นกับนาย?”
อูยองบีบกล่องข้าวแน่นและลุกขึ้นไปเอากล่องข้าวฟาดลงถังขยะเต็มแรง
“จุนโฮ นายเคยอกหักไหม นายเคยโดนคนที่รักมากๆหลอกไหม นายเคยเจ็บที่ใจไหม ตอนนี้ฉันกำลังเจ็บ มันเจ็บมาก มันบอกไม่ถูก ฉันเจ็บแล้วก็สับสนไปหมด”
อูยองพูดพร้อมน้ำตาที่หยดลงเป็นสายและเสียงสะอื้นฮึกฮักทำเอาจุนโฮแทบฟังไม่รู้เรื่อง
“อูยองใจเย็นๆนะ ไหนเล่าให้ฉันฟังหน่อยมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ฉันเห็นพี่คุณอยู่กับผู้หญิง คือ..เค้า ก กำลังจะหอมแก้มกัน”
“นายดูไม่ผิดแน่นะอูยอง”
อูยองพยักหน้าให้พร้อมทั้งปาดน้ำตา
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเค้ารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่คุณทำดีกับฉันมาตลอด ทำเหมือนไม่มีอะไร
เกิดขึ้น ทำเหมือนมีฉันแค่คนเดียว ถ้าฉันไม่เห็นกับตา ต่อให้ใครหน้าไหนมาบอกว่าพี่คุณมีกิ๊กฉันก็ไม่มีวันเชื่อ! ฉันยังไม่อยากจะเชื่อตาตัวเองเลยจุนโฮ”
“อูยอง แล้ว...นายจะทำยังไงต่อไป ฉันหมายถึงคบต่อมั้ย”
อูยองเม้มปากแน่น เป็นคำถามที่เจ็บเหลือเกิน อูยองต้องกลืนก้อนน้ำตาลงก่อนจะตอบ
“ฉันคงรับไม่ได้อะจุนโฮ ที่พี่คุณจะมีฉันกับคนอื่นในเวลาเดียวกันฉันคบต่อไปไม่ได้หรอก
นายดูนี่สิจี้สร้อยรูปตัว N พี่คุณบอกว่าเจ้าของ ของอูยองคือนิชคุณ แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเค้าจะไปบอกแบบนี้กับใครที่ไหนอีกรึเปล่า”
เมื่อนึกถึงสร้อยที่อีกคนเอาให้ อูยองก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างหนักจุนโฮทำได้แค่เพียงเอามือลูบหลังปลอบเพื่อน
“ฉันจะถอดสร้อยอันนี้ออก แล้วจะเอาไปให้เค้า เผื่อว่าเค้าจะเอาสร้อยนี้ไปให้คนอื่น ไม่สิ สร้อยนี้พี่คุณอาจไม่ได้ทำขึ้นเพื่อฉันคนเดียว เค้าอาจทำมาหลายๆอันแล้วเอาไปให้คนอื่นที่ฉันไม่รู้ก็ได้ ฉันจะเลิกกับพี่คุณ! จ จริงๆนะจุนโฮฉันจะเลิก ฮึก ฮึก เจ็บอะจุนโฮ ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บ…….แต่ จุนโฮ ฮึก ฮึก ฉันก็ยังรักพี่คุณอยู่ แต่ถ้าให้ฉันเดินหน้าต่อไปมันเจ็บเกินที่ฉันจะรับไหว ”
“ฉันว่านายถอยออกห่างออกมาดีแล้วแหละอูยอง ถ้านายยังขืนทำแบบเดิม รักพี่คุณแบบเดิมคนที่เจ็บที่สุดคือนายนะรู้มั้ย”
“มันก็คงจะเป็นฉันที่เจ็บคนเดียว เพราะถ้าฉันเลิกกับพี่คุณ เขาก็ยังมีตัวเลือกอื่นอีก แต่ฉันนี่สิ ฉันไม่มีใครเลยจุนโฮ ฉันไม่เคยคิดนอกใจพี่คุณไปมองคนอื่นเลย”
“ไม่เอาน่าอูยอง นายยังมีฉัน มีพี่ชานซอง แล้วก็มีพี่แทคยอนนะ”
“แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนกัน ฉันก็รักนาย รักพี่ชานซองพี่แทคยอน แต่มันเป็นความรักคนละแบบกันนายเข้าใจใช่มั้ยจุนโฮ”
“อืม แต่อย่างน้อยก็ยังมีพวกฉันนะ”
“ฉันขอโทรหาพี่แทคยอนก่อนนะจุนโฮ”
“อื้ม”
อูยองคนที่เคยสดใสร่าเริงอยู่ตลอดเวลา อูยองคนที่ยิ้มแย้มแจ่มใส มีแต่เสียงหัวเราะ
คนเดิมหายไปไหน อูยองที่เห็นอยู่ตอนนี้มีแต่คราบน้ำตาแววตาเศร้า ในหัวคงคิดอยู่แต่เรื่องเดียว มันดูไม่ใช่อูยองเอาซะเลย
“จุนโฮนายกลับก่อนก็ได้นะฉันโทรให้พี่แทคยอนมาหาแล้ว”
“ไม่เป็นไร ฉันรอจนกว่าพี่นายจะมาหาดีกว่า”
“ขอบใจนะจุนโฮ”
อูยองนั่งทำหน้าเศร้าไม่พูดไม่จา นั่งจิ้มโทรศัพท์เปิดไปเจอเบอร์ที่โทรเข้าโทรออกของอูยองมีแค่คนเดียวคือ “พี่คุณ” ไม่รู้ว่าโทรศัพท์อีกคนจะเป็นแบบนี้รึเปล่าจะมีเบอร์โทรเข้าโทรออกแค่เบอร์จางอูยองคนเดียวรึเปล่า ไม่เคยเช็คไม่เคยขอดู อูยองได้แต่คิดแล้วน้ำไสๆก็หยดลงแก้ม
.
.
“พี่แทคยอนมานู่นแล้วงั้นฉันกลับนะอูยอง”
“ขอบใจที่นั่งเป็นเพื่อนนะจุนโฮ”
เมื่อเห็นพี่ชายเดินมาอูยองก็รีบวิ่งเข้าไปโผลกอดพี่ชายเอาไว้แน่นแล้วร้องไห้โฮออกมาอย่างหนัก อูยองเล่าให้แทคยอนฟังหมดทุกอย่างแล้ว แทคยอนแทบอยากจะต่อยหน้าเพื่อนตัวเองซะตอนนั้น ถ้าไม่ติดว่ามันตรวจคนไข้อยู่จะเดินเข้าไปต่อยหน้ามันแล้วจริงๆ
“สุดท้ายมึงมันก็นิสัยเดิมสินะ คิดจะจริงจังคบใครไปนานๆบ้างมั้ย! กล้ามาก!! เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับน้องชายอ๊คแทคยอน มันจะมากไปหน่อยแล้วมั้ง!!” แทคยอนระบายออกมาด้วยความโมโห
“พี่แทคยอนฮึกฮึก”
“ไม่เป็นไรนะอูยองไม่เป็นไร น้องพี่จะต้องเข้มแข็ง ป่ะอูยองเราไปนั่งคุยกันที่อื่นดีกว่า ไปหาอร่อยๆทานด้วยดีมั้ย”
อูยองพยักหน้ารับ “แต่อูยองคงกินอะไรไม่ลงหรอกครับพี่แทคยอน”
“อืมพี่เข้าใจเรานะ กินอะไรไม่ลงหรอก แต่ไปนั่งให้มันสบายใจเถอะนะ”
.
.
.
.
ร้านกาแฟนร้านประจำของแทคยอน แทคยอนเลี่ยงที่จะพาน้องไปร้านโปรดของตัวเองเพราะถ้าไปอูยองก็ต้องคิดถึง คนคนนึงที่ไปด้วยกันประจำมันอาจทำให้อูยองเจ็บไปกว่าเดิม
“พี่แทคยอน ที่พี่เคยบอกว่าถ้าจะคบกับพี่คุณให้เผื่อใจไว้ แต่.. แต่อูยองให้พี่คุณไปเต็มร้อย อูยองรักพี่คุณให้ใจพี่คุณไปหมดแล้วฮึกฮึก”
แทคยอนกำ กำปั้นแน่นยิ่งเห็นน้องชายร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดแบบนี้มันยิ่งน่าต่อยไอ้ตัวต้นเหตุนัก
“ไม่เป็นไรนะอูยอง น้องต้องเข้มแข็ง แค่คน คนเดียวช่างมันประไร”
“อูยองผิดเองที่ไม่เผื่อใจไว้ตามที่พี่แทคยอนบอก พอเจ็บ ก็เจ็บมาก อีกอย่างพี่คุณอุส่าบอกว่า
ไม่ให้เอาข้าวไปให้ แต่อูยองก็ยังดื้อ หวังดีกลัวพี่คุณเหนื่อย กลัวพี่คุณไม่ได้ทานข้าว แต่สิ่งที่ได้กลับมา มัน..... ฮือออ พี่แทคยอน อูยองรับไม่ได้ครับ ฮึกฮึก ถ้าอูยองเชื่อพี่คุณ ไม่เอาข้าวไปให้พี่คุณ อูยองคงไม่ต้องเจออะไรแบบนี้ แต่อูยองก็คงจะเป็นคนโง่ ที่ไม่รู้อะไรเลย รู้แต่พี่คุณรักอูยอง อูยองรักพี่คุณ”
“แต่ก็ดีแล้วนะอูยอง ดีกว่าที่เราไม่รู้แล้วปล่อยให้ไอ้บ้านั่นมันหลอกเราอยู่แบบนี้พี่ว่า เลิกกับมันซะ!”
“ฮึก พี่แทคยอน อูยองทำใจลำบากนะ”
“เชื่อพี่นะอูยอง พี่ไม่อยากเห็นเราเจ็บแบบนี้”
“อูยองจะเชื่อพี่แทคยอนนะ ต่อให้อูยองเดินต่อ อูยองก็เดินต่อไม่ไหวแล้ว”
“นิชคุณสุดท้ายแม่งก็ไม่เคยเปลี่ยนนิสัย จีบไปวันๆไม่จริงจังจริงใจคนแบบนี้เลิกคบดีแล้ว”
“พี่คุณเค้าทำเกินไป มาเล่นกับความรู้สึกของอูยองแบบนี้ เห็นว่าอูยองเป็นเด็กแล้วจะไม่มีความรู้สึกเหรอ เจ็บไม่เป็นเหรอ อูยองก็คนเหมือนกันนะ”
พูดจบน้ำใสๆก็เริ่มไหลอาบแก้มอีกรอบ
“ไม่เป็นไรนะอูยอง มันมาทำกับน้องพี่แบบนี้พี่ก็คงเป็นเพื่อนกับมันต่อไปไม่ได้”
“พี่แทคยอนอย่าทำแบบนั้นนะครับ”
“ทำไมพี่จะทำแบบนั้นไม่ได้ มันมาทำน้องพี่เจ็บพี่จะคบต่อทำไมล่ะ”
อูยองนั่งเงียบคิดอะไรอยู่สักพักอยู่ๆก็พูดขึ้นมา
“น่าอิจฉาพี่มินจุน มีแฟนดีๆอย่างพี่แทคยอนฮึกฮึก”
“น้องพี่ร้องไห้อีกแล้ว เมื่อกี้คิดอะไรอยู่ คิดน้อยใจไอ้หมอนั่นอยู่ใช่มั้ยเลิกนึกถึงมัน! เชื่อพี่สิเดี๋ยวน้องก็เจอคนดีๆเข้ามานะอูยอง ครั้งนี้ถือเป็นบทเรียนต่อไปนี้รักใครให้เผื่อใจไว้ อย่างน้อยๆ1%ก็ยังดี”
“ไม่พี่แทคยอน อูยองจะไม่รักใครอีก กลัว...กลัวมันจะเป็นแบบนี้ กลัวความรู้สึกแบบนี้ เหลือเกินพี่แทคยอน บทเรียนครั้งนี้มันสอนให้อูยองเจ็บและจำ!”
“วันนี้ไปนอนห้องพี่มั้ย จะได้สบายใจ ไปหาพี่มินจุนให้พี่มินจุนร้องเพลงให้ฟังมั้ย แล้วก็ไปเล่นกับออเดรย์ด้วยไง ออเดรย์รออยู่นะ”
“ไม่ครับ อูยองจะรอเจอพี่คุณ รอขอเลิก รอเจอหน้าครั้งสุดท้าย หลังจากนั้นอย่าได้เจอหน้ากันอีกเลย อูยองจะเป็นฝ่ายไปเอง ยอมเจ็บฝ่ายเดียว เพราะอีกคนเค้าคงไม่รู้สึกรู้สาอะไรก็ไปหักอกใครต่อใครมาหลายคนแล้วนี่!!”
ความคิดเห็น