คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [Fic khunwoo]Love is feeling 7
itle:Love is feeling 7
Couple: KhunWoo
Writer: ilovekw
Rate : PG
Gente : Romance
หลังจากลงเวรนิชคุณก็รีบกลับบ้านทันทีแต่ก็ลุ้นอยู่ว่าวันนี้อูยองจะหนีเขาไปนอนกับพี่ชายรึเปล่าเพราะดูท่าอูยองจะงอนมาก จะง้อยังไงยังไม่รู้เลยเพราะยังไม่เคยโดนอูยองงอนแรงขนาดนี้มาก่อนพอจะเปิดประตูก็เหลือบไปเห็นโพสอิทสีเหลืองแปะไว้ที่หน้าประตู
“คนใจร้าย!!”
“กลับมาแล้วให้ไปที่โซฟาด้วย!!”
ทำเอานิชคุณเครียด จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย นิชคุณรีบเดินตรงไปที่โซฟาทันที เห็นกล่องไอติมหนึ่งกล่อง น้ำหนึ่งขวด และข้าวหนึ่งจาน วางไว้ข้างกันอย่างเป็นระเบียบ มีโพสอิทแปะติดไว้ด้วย
รู้หรอกว่ายังไม่ทานข้าว
กลับมาแล้วทานข้าวด้วย
อูยองซื้อไอติมมาฝาก
อูยองจะนอนแล้ว!!
นิชคุณคลี่ยิ้มออกมาบางๆ และรีบทำตามคำสั่งในโพสอิทอย่างรวดเร็ว รู้สึกหายเหนื่อย หายเครียดเป็นปลิดทิ้งเลย คิดว่าจะโดนเจ้าเด็กดื้อเล่นงานซะอีก
หลังจากทานข้าวเสร็จร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนอนและก้มลงจุ๊บแก้มป่องลงไปหนึ่งทีเป็นการของคุณสำหรับข้าวที่แสนอร่อยในมื้อนี้
“คนใจร้าย” น้ำเสียงอู้อี้ในลำคอ
นิชคุณเป็นต้องเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ยังไม่นอนอีกเหรอ หรือแค่ละเมอกันนะ
“หืม? ยังไม่นอนอีกเหรอครับไหนในโพสอิทเขียนบอกว่าจะนอนแล้วไง”
อูยองลืมตาขึ้นมาแล้วส่ายไปมา “อูยองนอนไม่หลับครับ”
“ทำไมนอนไม่หลับ ปวดแผลเหรอครับ”
อูยองส่ายหน้า “ตอนนี้ไม่เจ็บครับ แต่ตอนเย็บแผลเจ็บมากเลย”
“พี่คุณขอโทษนะครับ แต่มันจำเป็นต้องเย็บนะครับ”
นิชคุณทรุดตัวลงไปนั่งข้างๆเตียงนอนแล้วลูบหัวเด็กดื้อเบาๆด้วยความเอ็นดู
“แล้วคุณพยาบาลก็จับแขนจับขาอูยองแน่นเลย เจ็บกว่าที่พี่คุณเย็บซะอีก พี่คุณอะใจร้ายจะสั่งให้พยาบาลจับอูยองทำไมล่ะ”
“ก็เรางอแงนี่ครับจริงมั้ยหืม...งั้นแสดงว่าเราไม่ได้งอนพี่คุณ แต่งอนพี่พยาบาล?”
“งอนพี่คุณด้วย คนใจร้าย”
“แล้วตอนนี้หายงอนรึยังครับ”
อูยองสะบัดหน้าหนีทันที
“หายงอนเถอะนะ อูยองรู้มั้ยพี่คุณเครียดมาก ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย พี่คุณคิดว่าเราจะไปนอนกับพี่แทคยอนของเราซะอีก ถ้าอูยองไปนอนกับแทคยอนจริงๆ คืนนี้พี่คุณคงนอนไม่หลับ คงนอนเครียดทั้งคืนแน่ๆเลย”
“ดูคนใจร้ายพูดเข้าสิแบบนี้ถ้าอูยองไม่หายงอนก็จะดูใจร้ายเกินไปใช่มั้ยละครับ”
“งั้นพี่คุณขอโทษอีกครั้งนะครับ”
คนผิดก้มลงไปกดจูบที่แก้มซ้ายแก้มขวาหลายๆครั้งเป็นการขอโทษ
“แต่พี่คุณก็ไม่ผิดหรอกครับ ไม่ผิดเลยต่างหาก พี่แทคยอนบอกว่าถ้าอูยองไม่เย็บแผล แผลอาจเน่าแล้วก็โดนตัดขาทิ้ง งั้นอูยองต้องขอบคุณที่พี่คุณใจร้ายบังคับให้อูยองเย็บแผลแล้วกันนะครับ” บอกขอบคุณด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
นิชคุณหัวเราะออกมาในความเป็นเด็กของอูยอง“แล้วพี่คุณใจร้ายแบบนี้เราชอบมั้ยครับ”
“ไม่เอาครับไม่ชอบ เวลาพี่คุณใจร้ายพี่คุณน่ากลัวเกินไปอูยองไม่ชอบ”
“ครับ งั้นถ้าอูยองไม่ชอบพี่คุณจะไม่ทำ แต่ถ้าอูยองเป็นเด็กดื้อพี่คุณก็จำเป็นต้องใจร้ายตกลงมั้ยครับเด็กดื้อ”
ข้อตกลงเมื้อกี้ทำเอาอูยองหน้างอเข้าให้
“ไม่ใจร้ายเลยไม่ได้เหรอครับ”
“งั้นเราก็อย่าดื้อสิครับ”
“อูยองไม่ใช่เด็กดื้อ”
“แล้วตอนเย็นได้ข่าวว่างอแงจะไม่ยอมไปหาหมอเหรอ ทำไมทำแบบนั้นล่ะครับ”
“ก็อีกนิดเดียวอูยองจะวิ่งถึงเส้นชัยแล้วนี่ครับ อีกนิดเดียวก็ชนะแล้ว แต่จุนโฮอ่ะขู่ว่าถ้า
ไม่ไปหาหมอจะหยิกแก้ม อูยองก็ต้องไปไม่งั้นนะอูยองก็ได้รางวัลแล้ว”
“เราน่ะมันเด็กดื้อชัดๆถ้าพี่คุณเป็นจุนโฮนะพี่คุณจะไม่ขู่แต่จะหยิกแก้มเข้าให้ตอนนั้นเลย ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ ถ้าเกิดอุบัติเหตุอีกให้รีบมาหาหมอ หรือไม่ก็ให้โทรหาพี่คุณนะ ถ้าอูยองเป็นอะไรขึ้นมาพี่คุณจะทำยังไงหื้ม พี่คุณไม่ได้อยู่ข้างๆเราตลอดนะเพราะงั้นห่วงตัวเองด้วยรู้มั้ยครับ”
อูยองโดนดุเข้าให้ แต่ยังรับรู้ได้ว่าอีกคนแฝงไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
“ครับ ทีหลังอูยองจะไม่ดื้อ อูยองจะไม่ทำให้พี่คุณเป็นห่วงก็ได้”
“ให้มันจริงแล้วกัน”
“พี่คุณเมื่อวานมีคนมาขอเบอร์อูยองด้วยนะ”
“หืม? ใคร?!”
นิชคุณถามเสียงดังทำเอาอูยองต้องตกใจ
“ถามดีๆก็ได้นี่ ทำไมต้องทำเสียงดุกันด้วยเล่า”
“ก็หวงนี่ครับ แฟนใคร ใครก็หวงแค่รู้ว่ามีคนมาขอเบอร์ก็งอนแล้ว พี่คุณงอนแล้วด้วย!”
“พี่คุณไม่มีสิทธิ์งอนอูยองเพราะอูยองไม่ผิด เค้ามาขอเบอร์อูยองเองนะอูยองยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ก็ไปทำตัวน่ารักสะดุดตาเค้ารึเปล่าล่ะเค้าถึงได้มาขอเบอร์อะ”
“เปล่าเลย แค่เดินพองแก้มเล่นเฉยๆ แล้วทำไมต้องทำเสียงดุกันเล่า!”
“นั่นแหละเค้าเรียกว่าทำตัวน่ารัก แก้มจะไปพองมันทำไมนัก!”
“แล้วทำไมต้องดุเล่า!! จะดุอูยองทำไมล่ะ!”
“ก็หึงไง! ทำตัวแบบนี้ถ้าโดนใครฉุดไปปล้ำจะทำไงล่ะ!” นิชคุณเริ่มคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ รู้ตัวว่าพูดด้วยอารมณ์หึงล้วนๆ ก็มันน่าให้หึงมั้ยล่ะดูทำตัวเข้าสิ
“ล แล้วเสียงดังใส่อูยองทำไมล่ะ” อูยองเริ่มทำหน้าเบะ
“ขอโทษครับ พี่คุณขอโทษ” นิชคุณเริ่มพูดด้วย้ำเสียงที่เย็นลง
“แต่พี่คุณครับ อูยองไม่ได้ให้เบอร์เค้านะ”
“แล้วเราบอกมันไปว่าไงครับ”
“อูยองบอกไปว่าไม่ให้ แฟนหวงจบป่ะ”
“บอกว่าแฟนหวง? แล้วไอ้คนนั้นมันว่าไงครับ” นิชคุณอดที่จะขำไม่ได้ อูยองนี่มันเด็กชัดๆ
ใสซื่อแล้วแบบนี้จะไม่ให้หึงไม่ให้หวงได้ยังไง
“บอกไม่ยุ่งก็ได้ แล้วอูยองก็รีบเดินหนีไปเลย”
“อื้ม งั้นก็ทำดีมากครับ”
นิชคุณจุ๊บลงบนริมปากบางหนึ่งที “นี่เป็นรางวัลสำหรับเด็กดี ขอบคุณนะอูยองที่ไม่สนใจคนอื่น ตอนนี้นอนได้แล้วนะครับมันดึกแล้ว”
อูยองส่ายหน้า “อูยองนอนไม่หลับ”
“นอนไม่หลับเพราะไม่มีคนกล่อมนอนใช่มั้ยล่ะ อาบน้ำเสร็จแล้วพี่คุณจะรีบมานอนกอดนะครับเมื่อกี้พี่คุณขอโทษนะที่ใช้อารมณ์แล้วก็หึงแรงไปหน่อย”
อูยองอมยิ้มและพยักหน้าให้
“พี่คุณ~~~อาบน้ำช้าจังเลยครับ” เด็กน้อยทำเสียงงัวเงีย
“ถ้าไม่ได้นอนกอดพี่คุณเราจะไม่ยอมหลับจริงๆใช่มั้ยครับหืม” นิชคุณรั้งคนตัวเล็กเข้ามานอนกอดในอ้อมแขน “แฟนพี่คุณอายุกี่ขวบกันครับ ต้องให้เล่านิทานก่อนนอนด้วยดีมั้ยนะ”
“ก็มันชินนี่ครับ” อูยองย่นจมูกใส่อีกคน
นิชคุณขยี้หัวอูยองไปมาทำเอาคนถูกกล่อมหลับปุ๋ยภายในไม่กี่นาที
.
.
.
“พี่ชานซอง~”
“ครับ?” ชานซองละสายตาออกจากหนังสือเรียนที่กำลังอ่านอยู่
“ขยันจังเลยครับ เพิ่งเปิดเรียนเอง จะรีบอ่านไปไหนอะ”
“แค่ดูเนื้อหาผ่านๆเฉยๆ จุนโฮก็ขยันเหมือนกันนะ”
“ขยันอะไรเหรอครับ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยแค่นอนหนุนตักเฝ้าพี่ชานซองอ่านหนังสือเฉยๆ”
“ก็นั่นแหละ ขยันเฝ้าพี่จัง ดึกแล้วยังไม่ยอมนอนอีก”
“ก็ผมทำแล้วมีความสุขนี่ครับ พี่ชานซองรู้มั้ยจุนโฮนะดีใจมากเลยที่ได้เรียนคณะเดียวกับพี่ชานซอง ตอนจุนโฮแอบชอบพี่ซานซองนะ จุนโฮตั้งเป้าว่าจะเข้าคณะนี้ตามพี่ชานซองให้ได้”
“ก็เลยให้พี่สอนพิเศษให้?ใช่มั้ย?” ชานซองก้มหน้ามองคนที่กำลังนอนหนุนตักอยู่
คนที่นอนหนุนตักพยักหน้าให้พร้อมยิ้มตาหยี่
“จอมวางแผนอะ”
“ก็ตอนนั้นพี่ชานซองเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ถ้าไม่ให้พี่ชานซองสอนพิเศษ จุนโฮจะไม่ค่อยได้เจอหน้าพี่ชานซองสิครับ คนมันแอบชอบก็ต้องอยากเจอบ่อยๆนี่นา”
“แล้วจุนโฮรู้มั้ยว่าพี่ก็ชอบเราเหมือนกัน”
“หืม?” จุนโฮทำตาโตไม่เชื่อหูตัวเองเพราะคิดว่าแอบชอบพี่ชายซองข้างเดียวมาตลอด
“พี่ชานซองชอบจุนโฮด้วยเหรอครับ”
“ถ้าพี่ไม่ชอบจุนโฮพี่ไม่ยอบรับสอนพิเศษหรอกนะ แล้วพี่ก็รับสอนจุนโฮแค่คนเดียว”
“ชอบทำไมไม่แสดงออกมาล่ะครับพี่ชานซอง”
“ก็มันไม่รู้จะแสดงออกยังไงนี่ พี่แสดงออกไม่เก่ง ไม่เหมือนใครบางคน~”
“อย่ามาพาดพิง”
“ไม่เถียงแล้ว นอนกันนะ”
“จุนโฮขอนอนหนุนแขนพี่ชานซองนะ”
“ยังต้องขออีกเหรอ ก็เห็นนอนหนุนพี่ทุกทุกวัน”
.
.
“พี่คุณครับ อูยองดูตารางเรียนแล้ว มีเรียนทำอาหารก่อนเที่ยงทุกวันเลยนะ อูยองเรียนทำอาหารเสร็จจะเอาไปส่งให้พี่คุณทุกวันเลยดีมั้ยครับ แล้วเราก็นั่งทานข้าวเที่ยงด้วยกัน”
“ทำแบบนี้แล้วมันจะลำบากเรารึเปล่าล่ะครับหืม”
“ไม่เลยครับพี่คุณ ให้อูยองเอาข้าวไปส่งพี่คุณทุกวันนะ”
“ตามใจครับ ตามใจ ก็ดีเหมือนกันเราจะได้มีเวลาทานข้าวเที่ยงทุกวัน แล้วเราไม่น้อยใจใช่มั้ย
ที่เป็นฝ่ายไปหาพี่คุณอยู่ฝ่ายเดียว”
อูยองส่ายหน้าและยิ้มให้ “ไม่หรอกครับพี่คุณ เที่ยงนี้เจอกันนะครับเดี๋ยวอูยองไปหา”
“ครับตัวเล็ก วันนี้ตั้งใจเรียนนะ”
“ครับคนตัวโต!” อูยองตอบเสียงล้อเลียน
.
.
.
.
.
“จุนโฮ นายจะทำเมนูอะไรอ่ะ”
“มันฝรั่งอบชีสเบคอน เคยได้ยินพี่ชานซองบ่นว่าอยากกินฉันก็เลยจะลองทำ แต่ฉันไม่ค่อยถนัดอาหารฝรั่งเท่าไหร่ แล้ววันนี้นายทำอะไรอะ”
“สปาเก็ตตี้ขี้เมาทะเล เครื่องจะจัดจ้านหน่อย ทำเสร็จฉันจะเอาไปให้พี่คุณทานด้วย พี่คุณต้องชอบแน่ๆ”
.
.
“เสร็จแล้ว~~ หอมมากเลยนะ จุนโฮนายลองชิมให้หน่อยสิ รสชาติมันใช้ได้มั้ย”
จุนโฮตักสปาเก็ตตี้ขี้เมาของอูยองขึ้นมายิ้ม ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา “อืม~ อร่อยนะอูยอง นายทำอาหารเก่งเหมือนกันนี่”
“มันฝรั่งอบชีสเบคอนของนายก็อร่อยนะจุนโฮพี่ชานซองต้องชอบมากแน่ๆ”
อูยองยกนาฬิกาข้อมือของตัวเองขึ้นมาดูขึ้นมาดู
“ตอนนี้เที่ยงแล้วฉันต้องรีบไปหาพี่คุณแล้ว ไปนะบ๊ายบาย เจอกันตอนบ่าย”
.
.
.
ห้องพักแพทย์
อูยองส่องผ่านกระจกประตูเห็นพี่คุณนั่งอยู่ที่โต๊ะจึงเคาะประตู ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง
“อูยองเดลิเวอร์ลี่เอาหาหารมาส่งคุณหมอนิคคุงแล้วครับ” อูยองวิ่งกระโดดโลดเต้นเข้ามา
ทำเอานิชคุณต้องขำ “เดินมาดีๆก็ได้นี่ครับไม่เห็นต้องวิ่งเลย เดี๋ยวหกล้มกันพอดี”
“วันนี้ขอเสนอเมนู สปาเต็ตตี้ขี้เมาทะเล” อูยองจัดการเปิดกล่องออกเอาช้อนกับส้อมให้นิชคุณ
“น่าทานจังเลยครับห๊อมหอม”
“อูยองใส่กุ้ง ปลาหมึก แล้วก็หอยตลับมาเยอะเป็นพิเศษเพื่อพี่คุณเลยนะครับ จุนโฮกับอาจารย์ชมด้วยนะครับว่าอร่อยมากๆ”
“น่าทานขนาดนี้ งั้นพี่คุณทานแล้วน้า~”
คำแรกที่นิชคุณตักข้าวต้มเข้าปากต้องตาโตแล้วอุทานออกมา “โห นึกว่าฝีมือเชฟระดับโลก สปาเก็ตตี้ฝีมืออูยองเยี่ยมมากเลยครับ”
“พี่คุณชมแวอร์ไปรึเปล่าครับ”
“ก็มันเรื่องจริงนี่ครับ แฟนพี่คุณฝีมือเยี่ยมที่สุดล่ะ”
อูยองฉีกยิ้ม “ขอบคุณครับ”
หลังทานเสร็จอูยองแอบเหลือบไปเห็นรูปที่อยู่บนโต๊ะของพี่คุณ “พี่คุณครับรูปนี้มันอะไรครับ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!”
“อ๋อ รูปคู่รูปแรกของเราครับ พี่คุณแอบถ่ายไว้” ยังจะกล้าบอกว่าเป็นรูปคู่
เป็นรูปที่แอบถ่ายไว้ตอนที่อยู่ในโซนหุ่นขี้ผึ้งผีนั่น อูยองกลัวกอดเอวซบหลังนิชคุณแน่น
แต่อีกคนกลับถ่ายรูปยิ้มอย่างมีความสุข
“ไม่เอารูปนี้นะพี่คุณ เก็บไปเลยดูอูยองสิ ไม่น่ารักเลย ไม่เอาอะพี่คุณ เก็บๆๆ”
อูยองพยายามจะแย่งรูปมาจากมือนิชคุณแต่ไม่สำเร็จ
“งอนแล้วด้วย!!”
“เราเคยมีรูปคู่กันซะที่ไหนล่ะครับ พี่คุณก็มีแค่รูปนี้รูปเดียวนี่นา”
“ก็ทำไมไม่ขอถ่ายใหม่ล่ะครับ ถ่ายใหม่จะน่ารักกว่านี้ตั้งเยอะรูปนี้ไม่ใช่รูปคู่แบบสมยอมสักหน่อยอีกอย่างมันไม่เห็นหน้าอูยองด้วย เห็นแต่หน้าพี่คุณคนเดียว”
“มา งั้นเรามาถ่ายรูปคู่กัน” นิชคุณเปิดกล้องหน้ายกขึ้นมา อูยองหันมายิ้มให้กล้องอย่างน่ารัก
“หายงอนแล้วยัง?”
“ยัง! ถ้าพี่คุณยังเอาไม่เปลี่ยนรูปอูยองก็ไม่หายงอน”
“ก็เห็นยิ้มให้กล้องนึกว่าหายงอนแล้ว”
“ก็ยิ้มให้กล้องไงครับไม่ได้ยิ้มให้พี่คุณซะหน่อย”
“เอาเป็นว่าพี่คุณจะไปล้างรูปแล้วเอามาแทนรูปนี้พอใจรึยังครับ หายงอนนะ”
“พูดแล้วทำจริงด้วยนะครับ”
“คร้าบบบ” นิชคุณยิ้มเจ้าเล่ห์ “แล้วค่าอาหารวันนี้จะให้พี่คุณทำอะไรดีครับ กอด จูบ หอมแก้ม อะไรดีครับอูยอง”
“ไม่เอานะพี่คุณ อูยองไม่เลือกสักอย่าง! ดูแต่ละอย่างสิอูยองเสียเปรียบทั้งนั้นเลย พี่คุณคนฉวยโอกาส!”
ฟอดดดดดดด
นิชคุณแอบหอมแก้มเข้าให้ด้วยความหมั่นเขี้ยว “ขอบคุณสำหรับมื้อเที่ยงที่แสนอร่อยครับ”
อูยองจับแก้มตัวเอง “คนบ้า! อายคนอื่นบ้างสิครับพี่คุณ”
นิชคุณมองไปรอบๆห้อง “คนอื่นที่ไหน ไม่เห็นมีเลย มีแค่เราสองคนทำอย่างอื่นที่มากกว่าหอมแก้มยังได้เลย”
"อย่าอื่น?! อย่างไหน ทำอะไรครับ"
"แล้วเราคิดว่าอย่างไหนล่ะครับ" มองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“คนทะลึ่ง!อูยองไปแล้วดีกว่า” คนตัวเล็กรีบเก็บกล่องข้าวแล้วลุกขึ้นทันที โดนสายตาเจ้าเล่ห์มองแบบนั้นชักจะไม่ไว้ใจแล้วนะ คนนั้นยิ่งนึกอยากจะทำอะไรก็ทำตามใจอยู่ด้วย
“จะไปไหนครับ พี่คุณไม่ให้ไปนั่งลงก่อน”
“พี่คุณอ่า จะทำอะไรครับ”
“แล้วคิดว่าพี่คุณจะทำอะไรล่ะครับ”
“ฮื้ออพี่คุณนี่มันที่สาธารณะนะ”
“พี่คุณจะดูแผลให้ครับ จะล้างแผลให้ด้วย นี่เราคิดว่าพี่คุณจะทำอะไรเนี่ย”
“ก็...ก็ใครจะไปรู้ล่ะครับเห็นมองสายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นก็คิดว่าจะทำอะไรซะอีก”
“ทะลึ่งนะเราอะ”
“อะไรครับ! พี่คุณแหละทำให้คิดอะ”
“เลิกเถียงแล้วยื่นขามาครับ พี่คุณจะล้างแผลให้ แสบนึดนึง แต่ห้ามงอแง ตกลงมั้ยครับ ถ้างอแงจูบ!”
นิชคุณพูดเสียงจริงจัง
“พี่คุณอ่า~!!” ทำเสียงงอแง
“พี่คุณบอกว่าไงครับ ถ้างอแงจูบ! จูบจริงๆนะ!”
“อ๊ะ อย่าเพิ่งจูบครับ” อูยองรีบยกมือขึ้นปิดปากทันทีแล้วก็ยอมยื่นขาไปให้อีกคนล้างแผลให้
เมื่อแอลกอฮอล์โดนแผลทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งได้แต่ซี๊ดปากไม่กล้าร้องงอแงออกมา
นิชคุณเห็นคนตัวเล็กเม้มปากแน่นเป็นต้องกระตุกยิ้มมุมปาก “จะไม่งอแงจริงๆอะ?”
คนตัวเล็กกัดริมฝีปาก พร้อมกับส่ายหน้ารัวๆ “ไม่ครับเดี๋ยวโดนจูบ พี่คุณทำไมล้างแผลช้านักล่ะครับ! เร็วๆ อูยองแสบนะ”
“เสร็จแล้วครับ น่าเสียดายที่เราไม่งอแง ก็กะจะแกล้งให้งอแงซะหน่อยพี่คุณจะได้จูบ”
“พี่คุณอ่ะ หาเรื่องเอาเปรียบอูยองตลอดเลยนะ ไปเรียนแล้วดีกว่าขืนอยู่ต่อก็จะโดนเอาเปรียบอีก”
“ป่ะพี่คุณไปส่ง”
“พี่คุณครับอูยองลืบบอกว่าวันนี้จะกลับช้านะ พี่คุณกลับบ้านก่อนเลยนะครับไม่ต้องรอ”
“ทำไมล่ะครับพี่คุณรอได้นะ”
“ไม่เอาครับ พี่คุณกลับบ้านก่อนเลย อย่าดื้อกับอูยองนะ!”
“อ่าครับๆ กลับก่อนก็กลับก่อน”
ที่อูยองให้พี่คุณกลับก่อนไม่ใช่อะไร เกรงใจกลัวจะไปนั่งเหงาอยู่คนเดียวเพราะอูยองต้องไปทำงานกับเพื่อนๆคงไม่ค่อยได้คุยกันสักเท่าไหร่
.
.
.
.
วันนี้อูยองเลิกเรียนช้ากว่าปกติเพราะมีงานที่ต้องทำนิดๆหน่อยๆกับกลุ่มเพื่อนๆ
“อูยองกลับมาแล้วค๊าบบ” อูยองเปิดประตูบ้านชั้นบนเข้ามาแล้วตะโกนบอกแบบทุกครั้งที่เคยทำ
“คุณครูนิคคุณ วันนี้การบ้านอูยองเยอะเลย สอนอูยองทำการบ้านหน่อยนะครับ”
“พี่คุณเงียบ หรือว่ายังไม่กลับ ทำไมวันนี้พี่คุณกลับช้า หรือว่าเรากลับเร็ว ก็ไม่น่าใช่นะ”
อูยองหยิบมือถือขึ้นมาโทรออกเบอร์ “พี่คุณ”
“พี่คุณอยู่ไหนครับ”
“อูยองนี่พี่แทคเองนะ พี่คุณของอูยองโดนแอดมิทเมื่อตอนเย็นนี่เอง”
“ห้ะ? ว่าไงนะครับพี่แทคยอน พี่คุณเป็นอะไรครับ แล้วพี่คุณอยู่ห้องไหนอูยองจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากฟังแทคยอนบอกรายละเอียด อูยองก็รีบตรงไปที่โรงพยาบาลทันที ระหว่างที่เดินทางอูยองกระวนกระวายอยู่ตลอดเวลา ทำไมอยู่ๆพี่คุณถึงได้โดนแอดมิทได้ เพราะเมื่อตอนเที่ยงยังดีๆอยู่เลย พี่คุณจะเป็นอะไรมากรึเปล่า พอถึงโรงพยาบาลอูยองก็รีบกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้น 7 ของโรงพยาบาลทันที
704
“พี่คุณณณณณณ พี่คุณเป็นอะไรครับทำไมถึงต้องนอนให้น้ำเกลือขนาดนี้ ฮึก ฮึก”
“พี่คุณไม่ได้เป็นอะไรมากครับ ท้องเสียฉับพลันเฉยๆ ตอนนี้รอผลตรวจว่าเกิดจากอะไร แล้วเราร้องไห้ทำไมครับหืม”
“ฮึก ฮึก เพราะอูยองใช่มั้ยครับ เพราะอาหารที่อูยองเอามาให้พี่คุณทานตอนเที่ยงใช่มั้ยล่ะครับ
อูยองผิดเองที่ทำให้พี่คุณต้องเป็นแบบนี้ ฮือออออ” อูยองยิ่งร้องไห้ฟูมฟายเข้าไปใหญ่
“ไม่ใช่หรอกอูยอง อย่าเอาแต่โทษตัวเองสิครับ มันอาจมีหลายสาเหตุที่ทำให้พี่คุณท้องเสีย หยุดร้องไห้นะครับ ไม่งั้นจะจูบนะ!!”
อูยองส่ายหน้ารัวปาดน้ำตาไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เพราะไม่คิดว่าฝีมือทำอาหารของตัวเองต้องทำให้คนรักต้องเข้าโรงพยาบาลขนาดนี้
“พี่คุณไม่มีแรงลุกขึ้นมาจูบหรอก ฮึกฮึกคนบ้า! ยังจะมาอารณ์มาเล่นอีก”
“อย่ามาท้า ถึงป่วยแต่แรงพี่คุณยังมีนะ”
แกร๊ก แทคยอนเปิดประตูเข้ามา อูยองก็รอดตัวไป
“ผลตรวจออกมาแล้วนะ แพ้หอยตลับขั้นรุนแรงอะ”
“เห็นมั้ยล่ะอูยองพี่คุณบอกแล้ว ว่ามันมีสาเหตุอื่น เพราะงั้นเลิกร้องไห้ได้แล้ว ไม่ใช่ความผิดของอูยองนะครับ อูยองทำอาหารเก่งจะตาย พี่คุณไม่มีทางท้องเสียเพราะฝีมือทำอาหารของ อูยองหรอก”
“ฮึก ไม่ใช่เพราะอาหารที่อูยองทำแน่นะพี่แทคยอน พี่คุณแพ้หอยตลับจริงนะพี่แทคยอน? พี่แทคยอนตรวจดีแล้วใช่มั้ย อูยองจะได้สบายใจ”
“อืมแน่ยิ่งกว่าแน่ แค่พี่คุณเขานอนให้น้ำเกลือ แล้วทำไมเราต้องร้องไห้ไอ้ขี้แย”
แทคยอนแกล้งแซวน้อง
“พี่แทคยอนลองให้พี่มินจุนมานอนเข้าน้ำเกลือแบบนี้มั้ยล่ะจะได้รู้สึก” อูยองย้อนกลับพี่ชาย
“โอ๊ะไอ้นี่ เดี๋ยวนี้ต่อปากต่อคำกับพี่นะเรา พี่ไปแล้วดีกว่า ไปนะนิชคุณพรุ่งนี้จะมาตรวจอาการให้อีกที”
“พี่คุณต้องนอนที่นี่ด้วยเหรอครับ”
“ครับ ต้องนอนให้น้ำเกลือ1คืน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายแล้ว”
“อูยองจะนอนเฝ้าพี่คุณเองนะ แต่เดี๋ยวอูยองกลับไปทำข้าวต้มร้อนๆมาให้ทานนะครับ พี่คุณจะได้สบายท้อง”
“ครับ เดินทางดีๆล่ะดูแลตัวเองด้วยนะครับตัวเล็ก”
.
.
.
.
“มาแล้วครับข้าวต้มหมูร้อนๆ”
อูยองพยุงคนป่วยให้ขึ้นมานั่งก่อนจะจัดแจงเอาข้าวต้มที่ตัวเองทำออกมา
“ป้อนพี่คุณหน่อยสิครับ” นิชคุณทำท่าอ้าปากรอ
“คนป่วยนี่ขี้อ้อนจังนะครับ” อูยองทำปากมุบมิบบ่นๆ แต่ก็ตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าให้หายร้อน และป้อนให้กับคนป่วย
“อร่อยมั้ยครับ”
“ทุกอย่างที่อูยองทำให้พี่คุณทานอร่อยหมดแหละครับ”
“งั้นทานเยอะๆนะครับ ครั้งนี้ท้องไม่เสียหรอกเพราะไม่มีหอยตลับ”
นิชคุณหัวเราะออกมาในลำคอ “พี่คุณก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองแพ้หอยตลับก็วันนี้แหละ”
“อ้อพี่คุณครับ วันนี้อูยองมีการบ้านเยอะเลย พี่คุณช่วยอูยองทำการบ้านหน่อยนะครับ”
“แต่วันนี้คุณครูป่วยอยู่น้า~ จะให้สอนอยู่เหรอครับหืม”
“งั้นแสดงว่าจะไม่สอน?” อูยองยืนกอดอกหน้าบึ้ง
“สอนครับ สอนก็ได้ ต้องมีอะไรตอบแทนหนักๆหน่อยนะวันนี้คุณครูป่วยแต่ยังต้องทำหน้าที่ด้วย นักเรียนคนนี้ใจร้ายที่สุดอะ”
“ไว้อูยองจะคิดดูอีกทีครับ ว่าจะให้อะไรเป็นรางวัลดี” พูดจบอูยองก็ปีนขึ้นไปบนเตียงคนป่วยไปนอนข้างๆนิชคุณและกางสมุดการบ้านออกมา
“แหนะ มาแย่งที่นอนคนป่วยอีก” นิชคุณบ่นพร้อมขยับให้อูยองขึ้นมา
“หรือพี่คุณจะลากสายน้ำเกลือไปนั่งสอนอูยองทำการบ้านตรงนู้นล่ะครับ”
“ใจร้ายกับคนป่วยจังเลยน้า~” นิชคุณทำเสียงเศร้าๆ
“จะงอนเหรอครับ อย่างอนเลยนะเพราะอูยองง้อคนไม่เป็น อูยองก็แค่ล้อเล่นเฉยๆนะ อูยองแค่อยากขึ้นมานั่งข้างๆพี่คุณ อยากนั่งใกล้ๆพี่คุณเผื่อว่าพี่คุณจะหายไวๆไงครับ”
ก่อนจะยิ้มให้และบอกต่อว่า “หายไวๆนะครับพี่คุณ” พร้อมจุ๊บแก้มให้กำลังใจคนป่วยหนึ่งที
คนป่วยหยิบสมุดการบ้านอูยองขึ้นมาดูแก้เขินเพราะปกติอูยองไม่เคยหรอกที่จะหอมแก้มเขาก่อน “อืม~ไม่เห็นยากเลยนี่ครับ ไหนลองทำมาก่อน แล้วค่อยให้พี่คุณตรวจนะ”
อูยองทำตามคำสั่ง ตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้านของตัวเอง ส่วนนิชคุณทำหน้าที่นั่งดูตัวเล็กทำการบ้าน
“เสร็จแล้วครับ พี่คุณตรวจให้หน่อยสิครับ”
นิชคุณใช้สายตากวาดแป๊บเดียวก็รู้ว่าอูยองทำการบ้านถูกหรือผิด
“เก่งนี่ครับ ทำถูกทุกข้อเลยเห็นมั้ยว่าทำเองก็ทำได้ เก่งครับเก่ง”
“งั้นอูยองก็ทำการบ้านเสร็จแล้ว ไม่รบกวนเวลาคนป่วยแล้วครับ นอนพักผ่อนได้แล้วนะครับ
พี่คุณ”
“เวลาป่วยนี่ดีจังเลยแฮะ มีพยาบาลส่วนตัวมาดูแลอย่างใกล้ชิด มาคอยเป็นห่วงเป็นไยกัน แล้วคนป่วยก็อ้อนได้ด้วย แบบนี้ชักอยากจะป่วยบ่อยๆแล้วสิ”
“ไม่เอาไม่ให้พี่คุณป่วย พอพี่คุณป่วยแล้วอูยองอ้อนไม่ได้”
นิชคุณต้องขำออกมากับความเป็นเด็กของอูยอง
“แล้วเราจะนอนกับพี่คุณบนเตียงนี้เหรอครับหืม~”
อูยองพยักหน้ารัวๆ “ให้อูยองนอนด้วยนะครับพี่คุณ ถ้าไม่ได้นอนกอดพี่คุณให้ตายยังไงอูยองก็นอนไม่หลับ”
อ้อนมาขนาดนี้ถ้าไม่ให้นอนด้วยก็คงจะใจร้ายเกินไป
“นอนก็นอนครับ แล้ว...รางวัลพี่คุณล่ะครับ ค่าสอนการบ้านล่ะ”
อูยองยู่จมูกใส่ “นึกว่าจะลืมแล้วซะอีก แต่ครั้งนี้อูยองทำเองนะพี่คุณไม่ได้สอนเลย”
“เรื่องแบบนี้พี่คุณไม่มีทางลืม~ งั้นเอาเป็นค่าตรวจการบ้านก็ได้ครับ...ว่าไงครับรางวัล อะรางวัล”
อูยองจับหน้าคนป่วยให้หันมาและกดจูบลงไปริมฝีปากของอีกฝ่ายหนักๆและแกล้งงับริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายเบาๆ
“เป็นไงครับ รางวัลนี้พอใจมั้ยครับ”
นิชคุณยักไหล่ “ก็โอเค้”
.
.
.
.
เช้า~
“อูยยยยยยยยย เรียนหมอมาจนจะจบเพิ่งเคยเห็นการนอนเฝ้าไข้แบบเอ็กคลูซีฟก็วันนี้แหละหวะ”
แทคยอนเปิดประตูเข้ามาเป็นต้องผงะเมื่อเห็นสองคนนั้นนอนกอดกันบนเตียงแต่ก็อดจะแซวไม่ได้
“ไม่รู้เหรอว่ามันเป็นการดูแลคนไข้แบบใหม่ มันจะทำให้คนไข้หายไวกว่าเดิม เป็นศาสตร์ใหม่รู้ไว้ซะนะหมอ” นิชคุณตอบกลับ
“งั้นกูคงไม่ต้องตรวจดูอาการแล้วสิ คงหายดีแล้วม้าง?”
“ก็คงงั้นหวะ อาการปวดท้อง ท้องเสีย อาเจียนก็หายแล้ว ผื่นก็ลดลงแล้วด้วย”
“เพราะยาดีหรือกำลังใจดีวะ” แทคยอนถามเพื่อนขำๆ
“สงสัยจะเป็นกำลังใจที่อยู่ข้างๆนี่แหละว่ะ ดีกว่ายาเป็นสิบเท่า”
“ไหนๆก็มาแล้วตรวจเพื่อความแน่ใจแล้วกันว่าหายจริงรึเปล่า” แทคยอนเอ่ยพร้อมเดินเข้ามาตรวจร่างกายให้นิชคุณ
“อืม ทุกอย่างเป็นปกติแล้ว แสดงว่าหายจริง”
“เห็นมั้ยล่ะครับว่าการดูแลใกล้ๆมันช่วยให้พี่คุณหายเร็วจริงๆ เนอะพี่คุณเนอะ”
“ครับ มีพยาบาลส่วนตัวคอยดูแลอย่างใกล้ชิดขนาดนี้ไม่หายก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว”
“อูยยยยย นี่มันอะไรกันวะเนี่ย กะจะมาดูอาการให้เฉยๆ แต่ได้ของแถม มาเห็นคนเค้าสวีทหวานกันนี่มันยังไงเนี่ย ไปแล้วดีกว่า”
แทคยอนส่ายหน้าเอือมๆกับสองคนนี้จะหวานกันไปถึงไหนไม่ได้เกรงใจกันเลย ก่อนออกประตูแทคยอนหันกลับมาบอก “งั้นก็ให้พยาบาลส่วนตัวถอดสายน้ำเหลือให้แล้วกันนะ~ เสร็จแล้วก็กลับบ้านได้”
“อ่าว! แล้วมึงจะรีบไปไหนครับหมอ!”
“ก็แหม เห็นหวานกับแบบนี้กูก็อยากหวานใส่พี่มินจุนของกูบ้างสิครับ จะรีบไปโทรหาพี่มินจุน ไปนะ”
“พี่แทคยอนคนขี้อิจฉา” อูยองตะโกนไล่หลัง
ความคิดเห็น