คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Fic khunwoo]Love is feeling 6
itle:Love is feeling 6
Couple: KhunWoo
Writer: ilovekw
Rate : PG
Gente : Romance
หลังจากที่อูยองเข้ามาติวเข้มกับนิชคุณทุกอาทิตย์ ในที่สุดอูยองก็สอบติดมหาวิทยาลัยโซล
ในรอบโควต้า และเป็นคณะตามที่ตัวเองต้องการ
“พี่แทคยอน~ อูยองขออยู่กับพี่คุณได้มั้ยอะ อูยองไม่อยากอยู่หอคนเดียว”
“ทำไมต้องไปอยู่?” ทั้งๆที่แทคยอนก็รู้แหละว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันแล้ว
แต่ก็ไม่อยากให้น้องไปอยู่กับไอ้หมอนั่นอยู่ดี
“ก็อูยองกับพี่คุณเป็นแฟนกันแล้วอะ”
“อืมอันนั้นพี่รู้ แล้วเป็นแฟนกันจำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน?” แทคยอนยืนกอดอกถามน้อง
“แล้วทีพี่แทคยอนกับพี่มินจุนยังอยู่ด้วยกันได้เลย”
อูยองสวนกลับทำเอาพี่ชายตัวเองแทบหน้าหงาย
นั่นดิอันนั้นก็จริงอย่างที่อูยองว่า
ที่อูยองตอบมาเมื่อกี้ทำเอาแทคยอนไม่รู้จะพูดยังไงต่อดี
“นะพี่แทคยอนนะ ให้อูยองไปอยู่กับพี่คุณนะ” อูยองเขย่าแขนอ้อนพี่ชายเต็มที่
“แล้วเจ้าของบ้านเค้าว่าไงล่ะ มาอ้อนพี่แบบนี้ถ้าเจ้าของบ้านไม่ให้ไปพี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้นะ”
“ก็พี่คุณนั่นแหละครับที่บอกให้อูยองมาขอพี่แทคยอนอะ”
แทคยอนพยักหน้ารับเบาๆ “อืมๆ ก็ได้ๆไปอยู่ก็ไปอยู่ อย่างน้อยก็มีคนดูแลเราอะ
ไปอยู่กับเค้าก็อย่าไปอ้อนเค้านักน่ะ”
“รู้แล้วน่า ไม่เห็นจะเคยอ้อนเลยสักครั้ง”
“เหรอออออออออ” แทคยอนลากเสียงยาวๆกวนๆ
“ยังไงก็เถอะรักนวลสงวนตัวด้วยนะอูยอง บอกไว้เลยว่าพี่ก็หวงน้องของพี่”
“คิกคิก พี่ชายอูยองนี่ก็มีมุมน่ารักเนอะ”
อูยองไม่เคยเห็นพี่ชายตัวเองหวงออกกน้าออกตาขนาดนี้มาก่อน
.
.
.
.
.
.
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก อูยองตื่นเต้นกับการได้ใส่ชุดนักศึกษาและตื่นเต้นที่จะได้ใช้ชีวิตแบบนักศึกษามหาวิทยาลัยเสียเที
“พี่คุณครับ วันนี้เปิดเรียนวันแรกอูยองต้องเอาอะไรไปบ้างอะครับ”
“อืม~ของเล่นกับขนมเอาติดกระเป๋าไปเยอะๆดีมั้ยครับจะได้ไม่งอแง”
“พี่คุณอะ อูยองไม่ใช่เด็กๆซะหน่อย”
“อ้าวเหรอ นึกว่าแฟนพี่คุณเป็นเด็กห้าขวบซะอีกฮ่าๆ”
“ไม่ใช่แล่ว พี่คุณอ่ะ!” เด็กน้อยอูยองทำท่างอนๆแล้วตีๆลงไปที่แขนของคนที่ชอบแกล้ง
“พี่คุณเจ็บน้า~ ไม่แกล้งแล้วก็ได้ครับ เอางี้นะอูยองพี่คุณว่าปีหนึ่งเปิดเทอมวันแรก ยังไม่ได้เรียนหรอกตัวเล็กเอาแค่สมุดเล่มเล็กๆไปก็ได้ครับ….แล้วตอนนี้พร้อมจะไปมหาวิทยาลัยรึยังครับนึกศึกษาตัวน้อย”
อูยองกระชับกระเป๋าเป้
“พร้อมแล้วครับพี่นิคคุณ~ไปส่งอูยองหน่อยนะครับพี่นิคคุณ~นะ”
อูยองเกาะแขนและช้อนตามองออดอ้อนคนตัวสูงกว่า
“เรื่องอ้อนมาเป็นที่หนึ่งอะเรา เรื่องไปส่ง พี่คุณไปส่งเราได้ทุกวันอยู่แล้วครับเพราะคณะของเราสองคนใกล้กัน แล้วก็ถ้ามีปัญหาอะไรหรือถ้าโดนใครแกล้งวิ่งมาฟ้องพี่คุณที่คณะได้เลยนะครับ”
“ค๊าบ แต่คงไม่มีใครขี้แกล้งเท่าพี่คุณแล้วล่ะมั้งครับจริงมั้ย คิกคิก”
“ก็รักหรอกถึงหยอกเล่น แต่พี่คุณหยอกได้คนเดียวนะคนอื่นห้าม! แล้วก็แฟนพี่คุณน่ารักขนาดนี้อย่าไปเที่ยวหว่านเสน่ห์ให้ใครเค้าหลงล่ะไม่งั้นจะโดนดีแน่!”
“ชิ บอกแต่คนอื่น อย่าให้รู้แล้วกันนะครับว่าพี่คุณไปหว่านเสน่ห์ให้คนอื่น อูยองมีสายสืบนะจะบอก ถ้าสายสืบของอูยองมาฟ้องว่าพี่คุณแอบเหล่สาวนะพี่คุณก็โดนดีแน่!”
“ตัวเล็กแค่นี้จะทำอะไรพี่คุณได้น้า~อยากรู้จังเลย~”
“ก็..ก็ได้แล้วกันน่า พูดแบบนี้แสดงว่าอยากลอง? อูยองโหดนะจะบอกให้!”
“หืม?” นิชคุณเลิกคิ้วแล้วก็ยิ้มๆ “ไม่เอาครับไม่ลองดีกว่า ป่ะไปเรียนกันดีกว่าเนอะ”
.
.
.
.
.
ตึกเรียนคณะคหกรรมศาสตร์
“น้องปีหนึ่งคนนั้นอะ น้องครับ น้องน่ารักพี่ขอเบอร์หน่อยสิ”
อูยองทำหน้างงที่อยู่ๆก็โดนรุ่นพี่ชี้หน้าแล้วถามขอเบอร์ ชี้นิ้วเล็กชี้เข้าหาตัวเอง “ผม?”
“อืม น้องนั่นแหละ พี่ขอเบอร์ได้ป่ะน่ารักอะ”
“ไม่ให้!! แฟนหวงมากครับ!จบมั้ย?”
“อื่มมม มีแฟนแล้วด้วย พี่ไม่ยุ่งก็ได้วะ”
“ชิ~! บ้าจริงๆคนแบบนี้” อูยองบ่นๆพร้อมเดินเร็วๆหนีห้พ้นจากไอ้รุ่นพี่บ้าคนเมื่อกี้
“เอ นั่นจุนโฮรึเปล่านะ” อูยองมองเห็นผู้ชายรูปร่างๆคุ้นๆเหมือนเคยเจอกันมาก่อน
“จุนโฮ นั่นจุนโฮใช่มั้ย”
“อ้าวอูยอง” จุนโฮวิ่งเข้าไปกอดอูยอง “สุดท้ายเราก็ได้มาเจออีกครั้งในคณะนี้นะ ยินดีที่ได้เจออีกครั้ง”
“ดีใจเหมือนกัน แล้วนั่นมากับใครเหรอ”
“อ๋อนี่พี่ชานซอง เป็นแฟนฉัน แล้วก็เป็นรุ่นพี่คณะเราด้วย”
อูยองก้มหัวให้รุ่นพี่ “ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่ชานซอง ฝากเนื้อฝากตัวเป็นรุ่นน้องด้วยนะครับ”
“ครับ ยินดีต้อนรับเข้าสู่คณะนี้นะอูยอง อืมสองคนนี้รู้รึยังว่าเย็นนี้รุ่นพี่นัดใต้ตึกนะ เย็นนี้มาเจอพี่ที่นี่ ทั้งสองคนเลยนะ”
“ครับพี่ชานซอง” จุนโฮกระโดดเกาะแขนพี่ชานซองอย่างน่ารัก
“งั้นพี่ไปเรียนแล้วนะครับจุนโฮ ตอนเย็นเจอกันนะ”
จุนโฮยิ้มตาหยี่ให้แล้วยกมือบ๊ายบาย
“จุนโฮๆ นายรู้มั้ยว่ารุ่นพี่เขานัดมาทำอะไรเหรอ”
“ก็น่าจะนัดมารับน้องล่ะมั้ง”
“เหรอ แล้วรุ่นพี่คณะนี้เค้าโหดมั้ยอะ”
“ฉันก็ไม่เห็นว่าพี่ชานซองจะโหดกับฉันนะ พี่ชานซองก็เป็นรุ่นพี่คณะนี้เหมือนกัน”
“ที่ไม่โหดด้วยเพราะเป็นแฟนกับนายรึเปล่า ใครจะกล้าโหดกับแฟนตัวเองล่ะจริงมั้ย”
อูยองย้อนกลับ
“อืม นั่นสิก็ถูกของนายนะอูยอง ถ้าพี่ชานซองลองโหดกับฉันสิ น่าดู!! อูยองแล้ว....นายมีแฟรรึยังอะ”
“มีแล้ว” อูยองตอบยิ้มๆ
“แล้วแฟนนายเคยโหดกับนายบ้างมั้ยอะ”
“ก็อย่างที่ฉันบอกไงจุนโฮ ไม่มีแฟนคนไหนกล้าโหดกับแฟนตัวเองหรอก ลองพี่คุณโหดกับฉันสิ จะงอนให้! ฉันจะงอนไปสิบวันเลย!!”
ทั้งคู่เป็นต้องหัวเราะออกมา
“ไปเรียนกันเถอะอูยองเดี๋ยวสาย”
“อื้มไปกันจุนโฮ”
.
.
.
.
.
.
.
พักเที่ยงของวันที่โรงอาหารใต้คณะ
“โหย อะไรอะ ทำไมโรงอาหารที่นี่ใจร้ายจังมีแต่เมนูที่มีผักเยอะๆ”
อูยองยืนบ่นอุบอิบอยู่ที่หน้าร้านขายข้าว แต่สุดท้ายอูยองก็ต้องจำใจเลือกกับข้าวมาสองอย่าง
เมื่อเห็นว่าอูยองเขี่ยผักออกให้หมด เหลือหมูอยู่ไม่กี่ชิ้นให้อูยองกิน จุนโฮจึงถามด้วยความสงสัย
“อูยองนายไม่กินผักเหรอ”
อูยองทำหน้านอยด์ๆ “อืม ไม่ชอบกินผักอะจุนโฮมันไม่อร่อย”
“อ่ากินแค่นั้นแล้วนายจะไปอิ่มอะไร”
“ช่างเถอะจุนโฮ ฉันกินได้ขอแค่มันไม่มีผัก”
จุนโฮพยักหน้ารับ
“อูยอง”
คนที่กำลังตักข้าวเข้าปากเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมามอง แต่สังเกตเห็นว่าคนรอบๆโต๊ะก็มองไปที่ต้นเสียงเช่นกัน และมีเสียงซุบซิบ “แกเค้าเป็นแฟนกันเหรอ น่าอิจฉาอะแฟนมาหาถึงคณะ นั่นพี่นิคคุณนี่ เค้าเป็นแฟนกันเหรออยากกรี๊ดน่าอิจฉาที่สุด”
“พี่คุณ” อูยองเรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าแล้วยิ้มให้
“ขอพี่คุณนั่งด้วยคนนะครับ”
อูยองขยับที่ ที่เหลืออยู่น้อยนิดให้นิชคุณนั่งข้างๆ
“พี่คุณ นี่เพื่อนอูยองครับ จุนโฮ ส่วนนี่รุ่นพี่ของอูยองเป็นแฟนจุนโฮ พี่ชานซองครับ”
นิชคุณยิ้มให้ “ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่เป็นแฟนอูยองเอง”
อูยองทำท่าเขินๆ
“นายไม่ต้องเขินหรอกอูยอง แฟนมาหาถึงคณะอะน่ารักจะตาย ดูสิรอบๆมีแต่คนอิจฉานาย”
จุนโฮเอ่ยขึ้น
“จุนโฮอ่านายก็พูดไป คิกคิก” อูยองขำออกมาแก้เขิน
“พี่คุณทานข้าวรึยังครับ”
“ยังเลย พี่คุณจะมาทานพร้อมอูยองไงครับ”
นิชคุณมองไปที่จานข้าวอูยองเป็นต้องคิ้วขมวด เมื่อเห็นผักกองโตที่อูยองเขี่ยไว้ข้างๆจาน
“อูยองถ้าไม่ทานผักทำไมไม่สั่งอย่างอื่นมาล่ะครับ ดูสิเหลืออะไรที่เราทานได้บ้างล่ะ มีแค่ข้าวเปล่ากับหมูไม่กี่ชิ้นไม่เห็นน่ากินเลย”
“ก็มันไม่มีอะไรให้อูยองเลือกแล้วนี่ครับพี่คุณ แต่อูยองทานได้นะแค่นี้ก็ทานได้”
“ไม่เอาไม่เห็นน่าทานเลย ป่ะพี่คุณจะพาไปทานข้าวข้างนอกดีกว่าเนอะ” นิชคุณลุกขึ้นและดึงแขนอูยองให้ลุกขึ้นด้วยเช่นกัน
“ไปก็ได้ครับ ไปนะจุนโฮแล้วเจอกัน” อูยองบอกก่อนจะเดินไปกับนิชคุณแต่โดยดี
“พี่ชานซอง~ แฟนอูยองน่ารักจังเลยอะ ห่วงแฟนกลัวแฟนทานข้าวไม่อิ่ม ต้องออกไปทานข้างนอกกัน มุ้งมิ้งที่สุดอะ” จุนโฮพูดออกไปแต่ยังไม่ทันสังเกตสีหน้าของอีกคนที่กำลังงอนๆอยู่ตอนนี้
“แล้วพี่ไม่ดีเหรอ” ชานซองถามเสียงงอนๆ
“โอ๋ๆอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ จุนโฮก็แค่ชมแฟนอูยองเฉยๆ แต่ไม่มีใครน่ารักเท่าพี่ชานซองของจุนโฮแล้วล่ะ”
“อ่ะ อ้าปากสิครับพี่ชานซอง” จุนโฮตักข้าวในจานตัวเองขึ้นมาเพื่อป้อนอีกคนให้หายงอน ชานซองอ้าปากงับข้าวช้อนนั้น “แฟนพี่น่ารักที่สุดอะจุนโฮ” ><
.
.
.
ตอนเย็นใต้ตึกคณะ
การรับน้องของเด็กปีหนึ่งและรุ่นพี่ทั้งคึกคักและเต็มไปด้วยความสนุกสนาน
รุ่นพี่มีเกมส์ต่างๆนานๆมาให้เล่นเพื่อสร้างความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องในคณะ เกมส์สุดท้ายที่จะเล่นในวันนี้คือเกมส์วิ่งผลัดส่งของ
“พี่ชานซองอะทำไมวิ่งช้าแบบนี้ล่ะครับ เร็วๆเข้าสิพี่ชานซอง ทีมอื่นเขาแซงไปไหนต่อไหนแล้ว”
จุนโฮลุกลี้ลุกลน อยู่ในแถวบ่นให้แฟนตัวเอง เมื่อไหร่จะวิ่งกลับมาถึงจุดเริ่มต้นสักทีคนอื่นจะได้วิ่งต่อ
“พี่ชานซอง ถ้าวิ่งช้าอยู่แบบนี้จุนโฮจะไม่รักแล้วนะ” จุนโฮตะโกนให้ชานซองได้ยิน
คนที่กำลังวิ่งอยู่ก็เร่งสปีดเต็มที่ พอชานซองถึงจุดเริ่มต้นก็ถึงตาอูยองไปวิ่งบ้าง
“อูยองสู้ๆนะ” จุนโฮให้กำลังใจเพื่อน
“อื้ม จะเอาที่หนึ่งให้ได้เลยล่ะ”
ในขณะที่อูยองวิ่งไปก็สะดุดเข้ากับแก้วน้ำที่ใครเผลอเอามาวางไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทำให้แก้วแตกและเศษแก้วก็บาดเข้าให้ที่เท้า
“อ๊ะ! เจ็บ!” แต่อูยองทำท่าจะลุกขึ้นมาวิ่งต่อ
“อูยอง!!!! ” จุนโฮตกใจที่เห็นเลือดเต็มเท้าของอูยองเลยรีบวิ่งเข้าไปห้ามอูยองไม่ให้วิ่งต่อ
“หยุด หยุดเดี๋ยวนี้นะอูยองจะวิ่งต่อทำไม นายเห็นมั้ยว่าเท้านายเลือดออกเยอะขนาดไหน”
“ฮึก จุนโฮ ฉันเจ็บ แต่ฉันอยากวิ่งต่อให้ชนะอะ”
“นายจะบ้ารึไง ไปหาหมอเถอะ พี่ชานซองพาอูยองไปส่งโรงพยาบาลเถอะครับ”
“ไม่ไปนะจุนโฮ ฉันจะวิ่งต่อ”
“จางอูยอง!!ถ้านายไม่ไปโรงพยาบาลฉันจะหยิกแก้มนายแรงๆเดี๋ยวนี้เลย!!”
จุนโฮเริ่มโมโหและขึ้นเสียงใส่อูยอง
“ฮึก จุนโฮบ้า! ทำไมต้องขู่กันด้วย ฉันก็แค่อยากจะชนะ”
“นายอยากชนะบ้าบออะไรตอนนี้!!”
สุดท้ายชานซองก็ช้อนตัวอูยองขึ้นและรีบพาอูยองไปส่งโรงพยาบาล
.
.
.
.
.
ณ ห้องฉุกเฉิน มหาวิทยาลัยโซล
อูยองเอาแต่กอดเข่าก้มหน้าร้องไห้ ไม่ยอมให้พยาบาลคนไหนเข้าใกล้เลยแม้แต่คนเดียว
“คนไข้เป็นอะไรมาครับ”
“เกิดอุบัติเหตุระหว่างการรับน้องค่ะหมอ แต่ไม่ทราบว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า เพราะคนไข้ไม่ยอมให้ใครดูแผลเลยค่ะ”
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”
เสียงเปิดม่านดังขึ้นทำเอาคนเจ็บที่นั่งอยู่บนเตียงสะดุ้งกระชับกอดเข่าตัวเองแน่นเข้าไปใหญ่
“เป็นอะไรมาครับไหนขอคุณหมอดูหน่อยนะ” เสียงนุ่มทุ้มใจดีเอ่ยถาม อูยองจึงยอมเงยหน้าขึ้นมา
นิชคุณมีสีหน้าที่ตกใจ ที่คนไข้ที่นั่งอยู่เป็นเตียงเป็นอูยอง แถมที่ข้อเท้ายังมีเลือดออกเต็มไปหมด
“พี่คุณ ฮึกฮึก อูยองเจ็บ”
“อ้าวอูยอง ไหนครับเจ็บตรงไหนขอพี่คุณดูหน่อยน้า” เสี้ยงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างใจดี
อูยองจึงยอมยื่นขาข้างที่เจ็บให้ว่าที่คุณหมอดูอย่างว่าง่าย ตอนนี้เลือดตรงแผลที่เท้าของอูยองยังไม่หยุดไหล เด็กน้อยที่เห็นเลือดจากเท้าของตัวเองก็ยิ่งเบะ แล้วร้องไห้สะอื้นฮึกฮักเข้าไปใหญ่
"ไม่ร้องนะ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง เดี๋ยวพี่คุณดูแผลให้นะครับ"
นิชคุณรีบสวมถุงยางสีขาวอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะจับข้อเท้าเล็กไว้เบาๆเพื่อเช็คว่าแผลลึกมากไหม
"ฮึ้ก.."
“แผลลึกจังเลย ไปเล่นซนอะไรมาครับหื้ม เปิดเทอมวันแรกก็ได้แผลเลยเหรอครับเด็กดื้อ”
“ฮึ้ก อูยองเปล่าซนนะครับพี่คุณ แต่อูยองวิ่งเตะแก้วที่ใครก็ไม่รู้เอามาวางไว้ต่างหากล่ะ แล้วมันบาดเท้าของอูยอง ฮึก ฮึก”
นิชคุณถอดถุงมือยางออก มือหนาเอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่เลอะแก้มออกให้ พร้อมลูบหัวคนเจ็บเบาๆ
“ครับอูยองของพี่คุณไม่ซนก็ไม่ซน แต่เป็นอุบัติเหตุเนอะ"
"เสร็จแล้วใช่ไหมครับพี่คุณ"
เด็กน้อยปิดโหมดร้องไห้งอแง ก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่เลอะแก้มของตัวเอง ทำท่าจะโดดลงจากเตียงคนไข้ แต่นิชคุณกลับรีบยกมือขึ้นมาห้ามไว้ก่อน ว่าที่คุณหมอยิ้มใจดีพร้อมกับลูบกลุ่มผมนิ่มของคนตัวเล็กเบาๆ
"ยังไม่เสร็จครับ เมื่อกี้พี่คุณแค่ดูแผลเอง แผลลึกมากเลยนะ เอาล่ะ ต่อไปเด็กดีต้องนั่งนิ่งๆนะครับ พี่คุณจะเย็บแผลให้เนอะ”
อูยองรีบชักขาหนีจากมือว่าที่คุณหมอทันที คนเจ็บแผดเสียงร้องไห้งอแงดังลั่นห้องฉุกเฉินอีกครั้ง
“ม่ายยยยยยยยยย!!!! ไม่เอาอูยองไม่เย็บอ่ะ!! ฮึก ฮึก”
ด้วยความกลัวตัวเล็กจึงตะคอกออกมาเสียงดังมือเล็กผลักว่าที่คุณหมอไม่ให้เข้ามาใกล้
"ชู่วๆ ไม่เอา คนเก่งไม่ร้องนะครับ"
"มันเจ็บ อูยองไม่อยากเย็บ ฮึก ฮืออออ จุนโฮ พี่ชานซองไปจากที่นี่กันเถอะ ฮึก ฮึก”
"ไม่เย็บไม่ได้นะครับ"
"ได้สิครับ ฮึก ก็อูยองไม่อยากเย็บนี่"
“ไม่เอาน่าอูยอง อย่าดื้อนักสิครับ มันจำเป็นต้องเย็บแผลนะครับ เชื่อพี่คุณนะคนเก่ง”
“ไม่เอานะครับพี่คุณไม่เย็บ ฮึกฮึก อูยองจะกลับบ้าน”
“เด็กดีฟังพี่คุณนะครับ”
“ไม่เอา อูยองไม่ฟัง!” สองมือยกขึ้นมาปิดหูตัวเอง พร้อมกับกำลังจะกระโดดลงจากเตียงคนไข้
“พี่พยาบาลล็อคตัวคนไข้ไว้ให้ผมด้วยครับ” ว่าที่คุณหมอสั่งพยาบาลเสียงเข้ม
ในเมื่อบอกดีๆไม่ฟังกันก็ต้องเล่นบทโหดแล้วล่ะถึงจะจัดการได้ พอพยาบาลจับแขนจับขาอูยองไว้แน่นแล้ว ว่าที่คุณหมอก็รีบสวมถุงมือยางแล้วเตรียมอุปกรณ์ที่จะเย็บแผลให้กับอูยองทันที
"ไม่เจ็บนะครับ เดี๋ยวพี่คุณจะฉีดยาชาให้ก่อนเนอะ" เสียงทุ้มใจดีของว่าที่คุณหมอบอก พลางเตรียมเข็มฉีดยาชาไปด้วย
"อูยองไม่ฉีด! อูยองไม่เย็บด้วย ฮึ้กก"
"ไม่ฉีดยาชา ตอนเย็บจะเจ็บเอาน้า"
เสียงทุ้มของว่าที่คุณหมอบอกอย่างใจดี มือหนาลงมือล้างแผลให้กับคนเจ็บ ก่อนจะทำการฉีดยาชาให้ก่อนที่จะทำการเย็บแผล ทันทีที่ลงเข็มไปเพียงเท่านั้นแหละ เสียงร้องไห้งอแงก็ดังลั่นห้องฉุกเฉินทันที
“แง๊ อ๊ากกกกกก อูยองเจ็บ ฮือออออออออ ฮึก ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!!!”
“คนใจร้ายยยยยยยยยยยยย ฮึ้ก ฮึก”
เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับจะขาดใจ ทำเอานิชคุณที่กำลังลงมือเย็บแผลให้อยู่ ถึงกับรู้สึกเจ็บตามไปด้วยเลย และไม่นานว่าที่คุณหมอก็เย็บแผลเสร็จเรียบร้อย ใจแข็งทนฟังเสียงร้องไห้งอแงของอูยองแทบไม่ไหว
“เสร็จแล้วครับ เสร็จแล้ว ไม่เจ็บแล้วนะ”
พันแผลเสร็จว่าที่คุณหมอก็ก้มลงไปเป่าแผลให้อูยองอย่างอ่อนโยน
“เพี้ยง.....หายแล้วนะครับคนเก่ง”
“มันไม่หาย!! ฮึก ฮึก” อูยองส่ายหน้าไปมาและยังไม่หยุดงอแง
แทคยอนที่เดินผ่านห้องฉุกเฉินได้ยินเสียงร้องไห้งอแงคุ้นๆหูจึงเดินเข้ามาดู
“อูยองเป็นอะไร” แทคยอนถามเพื่อนหน้าเครียด
“เกิดอุบัติเหตุระหว่ารับน้องน่ะสิ แผลลึกเลยเย็บไปสามเข็ม”
“ถึงว่าร้องลั่นเลย”
แทคยอนเดินไปลูบหลังน้องน้อยเบาๆ อูยองโผลกอดพี่ชายเอาไว้แน่น
“พี่แทคยอน ฮึก น้องเจ็บอะ เจ็บมากเลย ฮืออออ”
“ไม่ร้องแล้วนะคนเก่ง เย็บแผลทำให้แผลหายเร็วนะ น้องของพี่เก่งที่สุดเลย"
"ฮึ้ก แต่อูยองไม่ชอบเลย เจ็บจะแย่อยู่แล้ว"
"ถ้าหยุดร้องแล้วพี่จะพาไปกินไอติม อยากไปมั้ย? ถ้าอยากไปต้องหยุดงอแงนะ”
“ฮึก......................อูยองจะไปกินไอติมกับพี่แทคยอน”
พอแทคยอนบอกจะพาไปกินไอติมอูยองถึงได้เงียบ ตอนเด็กๆเป็บแบบไหนโตมาก็ยังคงเป็นแบบนั้นอยู่ งอแงทีไรต้องมีการหลอกล่อด้วยการพาไปกินไอติมนั่นคือสิ่งล่อที่ดีที่สุด
"เก่งมาก งั้นเดี๋ยวเราไปกินไอติมกัน" แทคยอนยิ้มให้กับน้องชายคนเก่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศีรษะของคนเป็นน้องเบาๆ
“แล้วสองคนนี้เป็นเพื่อนอูยองเหรอครับ”
จุนโฮพยักหน้าให้แทคยอน “ครับ”
“ผมเป็นรุ่นพี่ของอูยองครับ ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุนะครับ”
ชานซองเอ่ยขอโทษแทคยอน
“มันคงเป็นแค่อุบัติเหตุ แต่ทีหลังอย่าให้เกิดอะไรแบบนี้ขึ้นอีกนะครับ”
ชานซองก้มหัวรับทราบและรับผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ป่ะ อูยอง น้องเดินเองได้มั้ย”
“ไม่ได้ครับพี่แทคยอน น้องเจ็บแผล อูยองจะขี่หลังพี่แทคยอน”
“มา ขี่หลังก็ขี่หลัง” แทคยอนต้องย่อตัวลงยอมให้น้องขี่หลังแต่โดยดี
“ฮึบ น้องชายใครเนี้ย โตขึ้นเยอะเลย หนักขึ้นจากตอนเด็กเยอะเลยนะเนี้ย"
“ไปกันพี่แทคยอน ไปกินไอติมกัน”
“อูยองอ่าเดี๋ยวก่อนครับ”
“ไม่!!! ไม่คุยกับคนใจร้าย!! อูยองไม่คุย!!!” อูยองพูดโดยไม่มองหน้านิชคุณ
"ไม่มีอะไรหรอกคุณ น้องอยู่ในช่วงงอแง ไม่ต้องเครียดล่ะ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง" แทคยอนหันมาบอกเพื่อนสนิทของตัวเอง ก่อนจะเดินแบกน้องชายแก้มป่องจากไป
นิชคุณอยากจะเอามือเขกหัวตัวเองจริงๆถ้าไม่ติดว่าต้องอยู่เวรต่อนะจะตามง้อถึงร้านไอติมให้รู้แล้วรู้รอดเลย คะแนนที่ทำมาดีกับอูยองมาตลอด ตอนนี้คงติดลบไปแล้วมั้ง ตอนนี้คงเป็นคนใจร้ายในสายตาอูยองไปแล้วมั้งเนี่ย
ความคิดเห็น