คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Fic khunwoo] Love is feeling 4
Title:Love is feeling 4
Couple: KhunWoo
Writer: ilovekw
Rate : PG
Gente : Romance
สายๆของวัน วันนี้เป็นวันสบายๆที่หายากของนักศึกษาแพทย์อย่างนิชคุณอีกหนึ่งวันไม่มีเคสพิเศษไม่มีนัดกับคนไข้ แต่วันนี้มีเด็กน่ารักมาให้ดูแล ไม่ได้ขโมยพี่เขาแม่แต่อย่างใดแต่เมื่อคืนอูยองเผลอหลับไปเองก็ถือเป็นการดีได้นอนกับอูยองตั้งหนึ่งคืนแหน่ะ วันนี้จะไปส่งอูยองตอนไหนก็ได้ แทคยอนถ้ามันห่วงน้องเดี๋ยวมันคงโทรมาตามเอง แต่ตอนนี้อาจทำธุระส่วนตัวอยู่กับ พี่มินจุนอยู่ก็ได้ใครจะรู้ ยิ่งตอนนี้เพิ่งจะกลับมาคืนดีกันด้วยสินะ
ปกตินิชคุณเป็นคนตื่นเช้าและมานั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะข้างๆริมหน้าต่างเป็นประจำ แต่วันนี้คงไม่ค่อยมีสมาธิอ่านหนังสือเท่าไหร่ก็เพราะมัวแต่มองเจ้าเด็กแก้มป่องที่นอนอยู่บนเตียงอยู่หน่ะสิ ยิ่งมองยิ่งเพลิน คนอะไรแค่มองก็ทำให้ยิ้มได้แล้ว
ก้อนกลมๆในผ้าห่มเริ่มขยับตัว “ตื่นแล้วเหรอครับ หืม”
อูยองทำหน้าตกใจที่ตื่นมาตัวเองอยู่ในห้องนอนของพี่คุณ
“เมื่อคืน... อูยอง....ง่วงจนหลับไปเลยเหรอครับพี่คุณ” อูยองทำท่าถามงงๆกระพริบตาปริบๆให้กับอีกคน
“ใช่ครับ หลับได้ทั้งๆที่ของเล่นยังคามือ จะเอาของเล่นออกจากมือก็งอแงไม่ยอมปล่อยเหมือนเด็กไม่มีผิด”
“อ๊ะของเล่น ยังมีอีกตั้งหลายชิ้นที่อูยองชอบแต่ยังไม่ได้ดูเลยนี่นา”
พูดจบอูยองทำท่าจะวิ่งออกไปหาของกองโตกองเดิม
“จะไปไหนครับ...จะไปไหน หื้ม อาบน้ำก่อนสิครับเด็กดี ไม่อาบน้ำพี่คุณไม่อนุญาตให้เล่นจริงๆด้วย”
“แต่พี่คุณครับ อูยองไม่มีชุดเปลี่ยน ไว้อูยองกลับไปอาบที่ห้องพี่แทคยอนก็ได้” เด็กน้อยรีบเอ่ยปากต่อรองทันที
“ไม่ต้องมาต่อรองเลยครับ เมื่อคืนเราก็ไม่ได้อาบน้ำ สกปรกจะแย่” พูดพรางเดินไปตู้เสื้อผ้าของตัวเองและหยิบเสื้อกับ กางเกงให้อูยอง
“ใส่ชุดของพี่คุณไปก่อนนะเด็กดี อย่าดื้อนะครับ” นิชคุณชี้หน้าอูยองและทำท่าดุหน่อยๆ
อูยองทำหน้างอเพราะโดนขัดใจ ก็ตอนนี้ใจมันอยากเล่นของเล่นนี่นา แต่ก็ไม่กล้างอแงอะไรมากเพราะเพิ่งรู้จักพี่คุณไม่กี่วันเอง นิชคุณยืนกอดอกมองคนที่กำลังหน้างอก็ได้แต่อมยิ้ม เราจะน่ารักทุกอิริยาบถเลยใช่ไหมจางอูยอง
“เลิกหน้างอ แล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้วครับ ห้องน้ำอยู่ทางนั้นนะ”
อูยองยังคงทำหน้างออย่างขัดใจ
“แนะ!! ยังอีก หรือต้องให้พี่คุณอาบให้ครับ”
อูยองส่ายหน้ารีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที พร้อมทั้งชะโงกหน้าออกมาจากประตูห้องน้ำ
“ถ้าอาบเสร็จแล้วอูยองต้องได้เล่นของเล่นน้าาาาาา”
“ค๊าบบบ” ตอบเพียงสั้นๆแต่ยิ้มให้อย่างใจดี ใครจะไปกล้าขัดใจเด็กดื้อกันล่ะ
แล้วก็บ่นว่า “ใครๆก็เห็นอูยองเป็นเด็ก” แล้วดูทำตัวซิ ไม่เด็กตรงไหนกัน
.
.
.
“พี่คุณคร๊าบบบบมานี่หน่อยเร็วๆๆๆ” เสียงตะโกนออกมาจากห้องน้ำอย่างดัง
“มีอะไรครับอูยอง เสียงดังเชียว”
“อูยองใส่กางเกงพี่คุณไม่ได้ครับ คือว่า..อูยองใส่แล้วมัน..คือมันเป็นแบบนี้อะครับ แหะๆ”
อูยองยื่นกางเกงให้นิชคุณดู
“โหถึงขนาดกางเกงปริเลยเหรอ” นิชคุณต้องหัวเราะออกมา เพราะสภาพที่เห็นคือกางเกงตะเข็บมันปริออกเป็นแถบยาว
“ยังไงนะเรา พี่ชายเรามันเลี้ยงดีเกินไปหรือเรากินเก่งกันครับ หื้ม~” นิชคุณยิ้มให้อย่าเอ็นดู
“อูยองไม่ได้อ้วนซะหน่อย กางเกงพี่คุณอะตัวเล็กเอง”
พอได้ยินนิชคุณพูดแบบนั้นก็หน้างอให้ทันที ก็ไม่ได้อ้วนซะหน่อยนี่ ก็กางเกงพี่คุณตัวเล็กเองนี่นา
“โอ๋ๆ อย่าพึ่งทำหน้าแบบนั้นสิพี่คุณยังไม่ได้ว่าเราอ้วนสักหน่อย พี่คุณโทษแทคยอนนู่นมันเลี้ยงอูยองดีเกินไป”
อูยองยืนกอดอกทำหน้างอ พองแก้มใส่
“รอเดี๋ยวนะ พี่คุณไปหากางเกงมาเปลี่ยนให้ใหม่” หวังว่ากางเกงจะไม่ปริอีกนะ...
.
.
.
.
.
.
.
“เหมียว วันนี้ไม่มีเรียนหรือไง มานอนกอดเค้าอยู่ได้”
“ถ้ามีเรียนจะมานอนกอดแพนด้าอยู่แบบนี้เหรอครับ แล้วเมื่อคืนก็คงไม่จัดหนักกันมาถึงเช้าหรอก จริงมะ”
มินจุนหยิกลงไปกล้ามโตเข้าทีนึง ทะลึ่งดีนัก
“โอ้ย!!เจ็บนะ แล้ววันนี้นายไม่ไปสอนร้องเพลงเหรอ”
“ไม่อะ ฉันไม่เจอนายเกือบๆอาทิตย์นะ คิดถึงจะแย่ ไม่คิดจะไปง้อกันบ้างเลยหรือยังไง”
“ก็ง้อแล้ว โดนตะเพิดกลับมานี่ครับ เค้าก็น้อยใจเป็นนะ” แทคยอนทำเสียงน้อยใจ
“ก็ใครบอกให้นายไปเหล่สาวพยาบาลล่ะ ฉันรู้ฉันเห็นนะ”
“ขอโทษนะ ทีหลังผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ” จริงๆมันเป็นแผนของแทคยอนมากกว่าเหล่สาวทีไรได้เรื่องตลอด เป็นสีสันชีวิต
“จริงนะ? สัญญา?”
“อืมสัญญา” แทคยอนฉีกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ “อูยอง!! ตายจริงลืมไปเลยนะเนี่ย” แทคยอนอุทานออกมาดังๆ ลืมสนิทไปเลยว่าอูยองอยู่กับนิชคุณ มันบอกจะมาส่งน้องจนป่านนี้ยังไม่เห็นโผล่หน้ามาเลย ทิ้งน้องไว้กับมันทั้งคืน ตายแล้วโว้ยยยย มันทำอะไรน้องไปหรือยังวะเนี้ย!!!!
“อูยอง?? อูยองไหนอีกห๊ะ นายซ่อนเด็กไว้หรือไง ไหน ซ่อนไว้ไหน ตู้เสื้อผ้าใช่ไหม!!”
มินจุนรีบไปลื้อตู้เสื้อผ้าทันที หนอย! ถ้าหาเจอนะจะบิดให้หูแกขาดเลยแทคยอน!!!
“หยุดก่อนๆ ลื้อไปก็ไม่เจอหรอก อูยองนั่นน้องชายผมเองคร๊าบคุณแพนด้าขี้หึง”
“ว่าไงนะ คือ..คือ น้อง..น้องเหรอ” มินจุนถึงกับเขินที่ทำตัวหึงออกนอกหน้าแบบนั้น
“คือ กลับบ้านเมื่อกี้อูยองงอแงอยากมาด้วย ก็เลยให้มา แต่เมื่อวานพาอูยองไปเที่ยว แต่มีคนไข้ขอเลื่อนนัดเลยต้องฝากอูยองไว้กับไอ้คุณมัน จนป่านนี้ยังไม่มาส่งเลยเนี่ย”
ไม่ได้การแล้ว! จนป่านนี้แล้วนิชคุณยังไม่มาส่งน้องอีก ต้องให้ไปตามถึงที่ ปล่อยอูยองให้ไปกับนิชคุณก็เหมือน ปล่อยลูกกวางตัวน้อยเข้าถ้ำเสือ ยิ่งเสือตัวนั้นยิ่งไว้ใจไม่ได้ซะด้วย
.
.
.
.
.
.
.
.
“อ้าว พี่แทคยอนนนน” อูยองดีใจที่พี่ชายมา แต่นิชคุณรู้สึกอารมณ์เสียอย่างบอกไม่ถูก
“มาทำไมเนี่ย!!” นิชคุณถามขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
“อ่าวไอ้นี่ ลืมไปแล้วหรือไงว่าอูยองเป็นน้องกูครับ กูก็มารับน้องสิแหม!!" แทคยอนมองค้อนใส่ไอ้เพื่อนตัวดี ก่อนจะหันไปมองน้องชายตัวเอง "ไงเราอะ อยู่กับพี่คุณจนลืมพี่ไปแล้วเหรอ เพลินเลยนะ”
“คือไม่ใช่นะพี่แทคยอน อูยองเล่นของเล่นอยู่ แล้วอูยองก็อยากเล่นต่อก็เลยเพลินไปหน่อย ”
อูยองรีบแก้ตัว “แล้วพี่แทคยอนมากับใครเหรอครับ”
“มากับพี่มินจุน เป็นเอ่อ....” แทคยอนเขินๆที่จะบอก
“อูยองนั่นหน่ะหวานใจพี่แทคยอนเค้าล่ะ” นิชคุณแทรกขึ้น
“อ๋อครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่มินจุน ถึงว่าล่ะทำไมห้องพี่แทคยอนถึงเรียบร้อย สะอาดตา ปกตินะห้องพี่แทคยอนรกจะตาย เพราะพี่มินจุนเป็นคนจัดการใช่มั้ยล่ะครับ ”
น้องชายใครวะเนี่ย ช่างพูดจริงจริ๊งไม่ต้องไปบอกเค้าหมดก็ได้มั้ง แทคยอนคิดในใจ
“ก็เป็นบางครั้งล่ะครับ แทคยอนเรียนหนักพี่ต้องจัดการให้”
“ผมว่าแทคยอนมันขี้เกียจมากกว่านะพี่มินจุน ผมยังมีเวลามาดูแลร้านเลย” นิชคุณแทรกขึ้น
“เงียบไปเลยมึง มาเคลียร์กับกูนี่มา ไหนบอกจะไปส่งอูยองไง ต้องให้กูมาตามถึงบ้านมันยังไงห๊ะ มันยังไง๊!!!”
“ใครใช้ให้มึงมาก่อนล่ะ ก็กำลังจะไปส่งนี่ไง แต่พี่ชายน้องอูยองดั๊นมาก่อน กุไม่ผิดสักหน่อย”
“ช่ายพี่แทคยอนอะไม่รู้เรื่องเลย พี่คุณไม่ได้ผิดสักหน่อย”
“ให้มันน้อยๆหน่อยเราอะ ป่ะกลับได้แล้ว” แทคยอนพูดเสียงดุ
ฃมาอยู่กับนิชคุณไม่กี่วัน ก็เข้าข้างเขาซะแล้ว จริงๆเลยน้องคนนี้
“พี่แทคยอนใจร้าย พี่มินจุนครับอูยองยังอยากอยู่เล่นกับพี่คุณต่อ พี่มินจุนช่วยพูดกับพี่แทคหน่อยสิครับ นะ....”
อ่าวเป็นงั้นไป อยู่เฉยๆก็โดนขอความช่วยเหลือซะงั้น “เอ่อ แทค...” มินจุนยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยแทคยอนดุอูยองขึ้นมาทันที “อูยองเกินไปแล้วนะเรา พรุ่งนี้พี่จะเปลี่ยนไฟลท์ให้เรากลับเร็วกว่าเดิมดีมั้ยห๊ะ!!”
พอได้ยินแทคยอนพูดแบบนี้อูยองน้ำตาคลอเบ้าทันที “พี่แทคยอนทำไมพูดกับอูยองแบบนี้อีกแล้วล่ะล่ะ
ทำไมถึงไม่อยากให้อูยองอยู่นี่นี่ล่ะ ฮึก ฮึก ทำไมถึงอยากให้อูยองกลับเร็วๆล่ะครับ
อูยองทำอะไรผิดเหรอครับ ฮึก ฮึก” พูดไปสะอื้นฮึกฮักไป "น้องไม่ได้ดื้อสักหน่อย ฮึก น้องไม่ได้ซนด้วย"
ร้องไห้อีกแล้ว...ดุไม่ได้เลยน้องคนนี้ ตั้งแต่เด็กจนโต นิสัยนี้ไม่เคยหายไปเลย
“เอาล่ะๆ ไม่ผิด น้องไม่ผิด หยุดร้องไห้ได้แล้ว พี่ไม่ว่าแล้วก็ได้”
“อูยองมาหาพี่คุณนี่มา มานั่งตรงนี้เร็ว”
อูยองเดินก้มหน้างุดๆมานั่งข้างๆนิชคุณอย่างว่าง่าย มือหนาเกลี่ยเช็ดน้ำตาออกให้และลูบลังเบาๆ “ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้อง”
ดูๆเอาเข้าไป โอ๋กันเข้าไปได้ทีเอาใหญ่เลยนะ แทคยอนคิด
“จะกลับพรุ่งนี้แล้วเหรอ ไม่เห็นบอกพี่คุณสักคำเลย ถ้าอูยองอยากมาเรียนทำอาหารกับพี่คุณเมื่อไหร่บอกได้นะ พี่คุณจะรอ”
“อูยองก็ตั้งใจจะบอกพี่คุณอยู่แล้วครับ แต่พี่แทคยอนพูดก่อน”
“เรียนทำอาหารอะไรกัน ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลยอูยอง ไหนเล่ามาซิเรื่องเป็นมายังไงถึงจะมาเรียนทำอาหารที่นี่ พี่งงไปหมดแล้ว”
“อูยองก็แค่อยากเรียนทำอาหารไทย ก็เลยจะให้พี่คุณสอนให้ครับ อูยองจะมาเรียนกับพี่คุณ ทุกอาทิตย์เลยนะพี่แทคยอน”
“ทุกอาทิตย์เลยเหรอ พี่ว่าอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านดีกว่าไหม เราหน่ะจะสอบเข้ามหาลัยแล้วนะ”
“หลักๆมันก็ไม่ใช่เรียนทำอาหารหรอกแทค กูเป็นคนขอให้น้องมาติวหนังสือที่นี่ทุกอาทิตย์เองแหละ เวลาว่างหลังจากติวหนังสือก็จะสอนอูยองทำอาหารแค่นั้นเอง ไม่เสียการเรียนหรอก โอเคป่ะ?”
จะว่าไปถ้าจะติวหนังสือให้อูยองมันก็น่าจะดีอยู่หรอกเพราะนิชคุณก็เก่งที่สุดในนักศึกษาแพทย์ปีห้าเลยก็ว่าได้
“งั้นอูยองมาตกลงกับพี่ก่อน ถ้ามาที่นี่ทุกอาทิตย์ เราจะตั้งใจเรียน ตั้งใจฟังที่พี่คุณเขาสอน แต่ถ้าเข้ามหาลัยโซลไม่ได้ล่ะน่าดู!!”
“สัญญาครับ พี่แทคยอนอนุญาตแล้วนะ ห้ามคืนคำด้วย!”
“ไหนๆอูยองก็จะมาที่นี่ทุกอาทิตย์ ให้อูยองนอนกับกูก็ได้นะแทค เพราะมึงก็มีรูมเมทแล้วนี่นอนกันหลายๆอึดอัดน่าดู”
“ไว้จะคิดดูอีกทีแล้วกัน ป่ะอูยองกลับได้แล้ว ก่อนที่จะมืดไปกว่านี้”
“กลับก็ได้ครับ พี่คุณครับ แล้วพรุ่งนี้พี่คุณจะไปส่งอูยองที่สนามบินได้มั้ยครับ”
อูยองส่งสายอ้อนวอนไปทางคนที่ถูกถาม
“พรุ่งนี้พี่คุณมีนัดกับคนไข้ช่วงเช้า ไม่ได้ไปส่งนะ เดินทางปลอดภัยนะครับไว้เจอกันใหม่นะอูยอง”
เมื่อได้คำตอบที่ไม่ค่อยตรงกับใจต้องการเท่าไหร่อูยองก็ยังคงทำสายตาละห้อยลงทันที
“ถ้างั้นไม่เป็นไรครับ ไว้อูยองจะรีบมาหาพี่คุณนะครับ”
นิชคุณพยักหน้าและขยี้หัวอูยองเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว ขอหอมแก้มสักฟอดใหญ่ๆก่อนกลับได้ไหมเนี่ย
.
.
.
.
.
9 โมงเช้าของวันถัดมาที่สนามบิน
“กลับถึงปูซานแล้วอย่าไปเกเรที่ไหนล่ะไอ้ตัวแสบ” แทคยอนเอ่ยบอกน้องชายตัวแสบ
“รู้แล้วน่าพี่แทคยอน”
“เข้าไปข้างในได้แล้วเดี๋ยวตกเครื่องนะ”
“บ๊ายบายพี่แทคยอน บ๊ายบายครับพี่มินจุน เดี๋ยวอูยองมาหาใหม่นะ”
“อูยอง” เสียงตะโกนเรียกมาจากไกล นิชคุณรีบวิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ
“พี่คุณณณณณค๊าบ”อูยองดีใจแทบจะกระโดดกอดนิชคุณเลยก็ว่าได้
“พี่คุณมาได้ไงครับ ไหนบอกว่ามาไม่ได้ไง”
“พอดีเคสนี้ใช้เวลาตรวจไม่นานหน่ะ ตรวจคนไข้เสร็จพี่คุณก็เลยรีบมานี่ไงครับ ดีใจนะที่มาส่งอูยองทัน”
อูยองฉีกยิ้มดีใจ
“ขอบคุณนะครับพี่คุณที่อุส่ารีบมา ”
นิชคุณยิ้มอ่อนโยนให้ “เดินทางปลอดภัยนะครับ เปิดเทอมแล้วเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนด้วยล่ะ พี่คุณคงคิดถึงเด็กดื้อน่าดูเลย อูยองอย่าลืมคิดถึงพี่คุณบ้างล่ะ ”
“พี่คุณครับ...อูยองยังไม่อยากกลับเลย” อูยองทำสายตาเศร้าลงทันที
“ไม่เอาน่า อย่างอแงสิครับเด็กดี กลับไปตั้งใจเรียน เดี๋ยวอูยองก็ได้กลับมาที่นี่ในอีกไม่นานนะครับ”
“เอาละเดี๋ยวขึ้นเครื่องไม่ทัน เข้าเกทได้แล้วนะครับ” นิชคุณลูบหัวเด็กดื้อเบาๆ
“พี่คุณครับ......”
“ว่าไงครับ?”
“คือ....คือ..ไม่มีอะไรแล้วครับ” ตอบอ้ำๆอึ้งๆแล้วก็วิ่งหนีไป
นิชคุณอมยิ้มให้กับพฤติกรรมของอูยองเมื่อครู่
อูยองแค่อยากบอกพี่คุณว่า อย่าลืมคิดถึงอูยองด้วยล่ะ แต่ไม่กล้า.....
.
.
.
ในระหว่างการเดินทางกลับบ้านอูยองคิดทบทวนตลอดว่าตอนที่อยู่สนามบินมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมถึงรู้สึกดีใจที่พี่คุณมาส่ง ดีใจกว่าเห็นพี่แทคยอนมาส่งซะอีก รู้สึกไม่อยากกลับปูซานเลยจริงๆ ภายในเวลาไม่กี่วันทำไมรู้สึกดีกับพี่คุณจังเลย ทุกครั้งที่พีคุณพูดเพราะ อ่อนโยนด้วยทำไมรู้สึกหัวใจเต้นแรงผิดปกติ ยิ่งตอนพี่คุณกอดปลอบตอนที่พี่แทคยอนดุ หรือ กอดตอนที่อยู่ในโซนหุ่นขี้ผึ้งผีนั่น ทำไมรู้สึกอบอุ่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ก็ไม่แน่ใจกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นสักเท่าไหร่ เพราะมันเป็นเพียงแค่เวลาไม่กี่วันเอง
“อูยองเป็นอะไรหรือเปล่าลูก แม่เห็นลูกนั่งเหม่อตั้งแต่ขึ้นรถ แล้วก็เอาแต่อมยิ้มอยู่แบบนี้นานแล้ว”
“เอ่อ ไม่มีอะไรครับแม่อูยองก็แค่นึกอะไรเพลินๆแค่นั้นเอง”
“งั้นเหรอ แล้วไปโซลเป็นไงบ้างลูก สนุกไหม”
“ก็ดีครับแม่ อูยองเจออะไรดีๆเยอะเลยครับ
แล้วอูยองก็มีแรงบันดาลใจในการสอบเข้ามหาลัยแล้วด้วยนะครับ”
อูยองยิ้มแล้วก็โผเข้าไปกอดเอวคนเป็นแม่
แรงบันดาลใจที่ว่า ทั้งหล่อ สุภาพ สปอร์ต ใจดี เรียนเก่ง
“อืมดีแล้วลูกเพราะงั้นลูกก็ต้องตั้งใจทำให้ได้นะ แล้วไปเมื่อกี้ไปป่วนพี่แทคเขาหรือเปล่าหืม ดื้อรึเปล่าลูก”
อูยองส่ายหน้ารัวๆ “ไม่ดื้อครับ อูยองเป็นเด็กดีมากๆ”
คนเป็นแม่ส่ายหน้าให้ ไม่รู้จะเชื่อดีหรือเปล่า
.
.
.
.
.
.
.
.
“แทคยอนฉันขอถามอะไรหน่อยสิ” มินจุนเอ่ยขึ้น
“ว่าไงครับคุณแพนด้า”
“ทำไมนายถึงไม่ชอบเวลาที่นิชคุณมาอยู่ใกล้ๆอูยองอะ ตอนอยู่บ้านนิชคุณอะฉันเห็นหน้านายไม่ค่อยสบอารมณ์ตลอดเวลาเลยนะ”
“จะให้บอกจริงๆเหรอ”
มินจุนพยักหน้า พร้อมตั้งใจรอฟังคำถาม
“จุ๊บแก้มทีนึงดิแล้วจะบอก”
“นายนี่มัน!!”
“ว่าไงล่ะจะฟังไหมล่ะคำตอบอะ”
มินจุนจำใจต้องหอมแก้มแทคยอนเพราะอยากฟังคำตอบ ฟอดดดด “ไอ้แมวบ้า!!”
แทคยอนฉีกยิ้ม
“ที่ไม่ชอบให้นิชคุณอยู่ใกล้อูยองก็เพราะมันกำลังจีบอูยองอยู่หล่ะสิ นายก็พอจะรู้ใช่มั้ยล่ะว่านิชคุณมันจีบใครไปเรื่อย คบใครอย่างมากก็ไม่ถึงเดือน”
“อื้มนั่นสิ แต่เท่าที่สังเกตดูนะ นิชคุณก็เหมือนจะทำดีกับอูยองมากเลยนะ”
“ฉันเห็นมันก็ทำแบบนี้กับทุกคนที่มันจะจีบ ไม่อยากให้มันจีบน้อง เพราะถ้านิชคุณทำกับอูยองแบบที่มันทำกับคนอื่นๆ อูยองก็ต้องเสียใจ อูยองยังไม่เคยมีความรัก กลัวว่าถ้ารักใครแล้วจะรักมาก ถ้าอูยองรักนิชคุณขึ้นมาจริงๆล่ะ แล้วถ้านิชคุณมันไม่คิดจะจริงจังกับอูยองล่ะ นี่แหละเป็นเหตุผลที่ไม่อยากให้นิชคุณมันมาเกาะแกะอูยอง”
“หูย พี่ชายที่แสนดี แทคยอนของเค้ามีเหตุผลแบบนี้นี่เอง จอมวางแผน มองไปถึงอนาคต”
“แล้วภูมิใจป่ะล่ะที่ได้เป็นแฟนเค้าอะ” แทคยอนอมยิ้ม
“อื้ม” มินจุนตอบเขินๆ
“เวลาคนแก่เขินนี่ก็น่ารักดีเนอะ”
“นี่! ห่างกันปีเดียวเอง เอะอะก็ว่ากันแก่ ดูรอยย่นของนายก่อนเถอะนำฉันไปเยอะแล้ว รู้จักฉีดโบท็อคให้ตัวเองบ้างนะคุณหมอ!”
ดีกันยังไม่ถึงนาทีทะเลาะกันอีกแล้ว
ความคิดเห็น