คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Fic khunwoo] Love is feeling 3
Title:Love is feeling 3
Couple: KhunWoo
Writer: ilovekw
Rate : PG
Gente : Romance
ตึก 63 แทคยอนพาอูยองมาเที่ยวตึก 63 ก็เพราะมีโซนให้เที่ยวชมหลายโซน โดยเฉพาะโซน sea world จะมีการแสดงสัตว์ทะเลต่างๆนาๆไว้ที่นี่ ตอนเด็กๆอูยองชอบไปสวนสัตว์ งอแงให้พ่อกับแม่พาไปทุกวันหยุด ที่นี่อาจไม่มีสัตว์มากมายให้อูยองดูแต่จะมีสัตว์ทะเลน่ารักๆอยู่มากมายหลายชนิด
“ว้าว ว ว ว ว พี่แทคยอนๆๆมาดูนี่เร็ว” อูยองกวักมือเรียกพี่มาดูปลาโลมาตัวโตๆ
แทคยอนชักจะเหนื่อยที่ต้องวิ่งตามน้อง คิดถูกหรือคิดผิดที่พามาที่นี่ วิ่งซนอย่างกับเด็กอนุบาลมาทัศนศึกษายังไงอย่างงั้น
“อูยองพี่เหนื่อยจะวิ่งตามแล้วนะ ไม่ต้องวิ่งได้ไหมเดินดูไปเรื่อยๆเป็นได้เนี่ย” แทคยอนบ่นพร้อมปาดเหงื่อ
ส่วนคนที่ขอตามมาด้วยก็เอาแต่ถ่ายรูป ไม่ใช่ถ่ายรูปบรรยากาศรอบๆนะ แต่ถ่ายรูปอูยองต่างหาก ไม่ว่าจะมุมไหน อิริยาบถไหนรูปที่ถ่ายออกมาอูยองก็น่ารักไปซะทุกรูป คิดถูกแล้วจริงๆที่เอากล้องมาด้วย
“นี่จะถ่ายรูปน้องกูทำไมนักวะเนี่ย ปกติกูก็เห็นแต่มึงชอบถ่ายรูปวิวสวยๆไม่ใช่เหรอวะ น้อยครั้งอะที่จะถ่ายรูปคน” แกล้งถามไปงั้นเพราะรู้อยู่แล้วว่านิชคุณมันนิสัยยังไงจีบเด็กไปเรื่อย จะจีบใครทีก็ถือกล้องวิ่งตามถ่ายรูปทุกคน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่านิชคุณกำลังจะจีบน้องตัวเอง
“กุก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศมาถ่ายอะไรน่ารักๆบ้างไม่ได้รึไง แล้วนี่พี่มินจุนยังไม่คืนดีกับมึงอีกเหรอวะ” นิชคุณรีบตัดบทก่อนที่แทคยอนมันจะอ้าปากด่า รู้หรอกว่ามันหวงน้องดูก็รู้ ว่าไม่อยากให้ใครมาแทะโลมน้องมัน
“มึงก็รู้ ต่อให้กูง้อตอนนี้พี่มินจุนก็ไม่มีทางคืนดี เดี๋ยวไม่เกินอาทิตย์ก็กลับมาหากูเองแหละ ไปไหนไม่รอดหรอก” แทคยอนยิ้มมุมปาก พี่มินจุนยังไง๊ยังไงซะเดี๋ยวก็กลับมา พูดไปแล้วก็อยากไปแกล้ง อยากไปง้อให้พี่แกตะเพิดออกมา ง้อทีไรไม่เคยสำเร็จ ต้องรอให้กลับมาเอง ก็สนุกไปอีกแบบ
“มึงก็สมควรโดน ก็ไปแอบเหล่สาวให้พี่มินจุนเห็นเองหนิ”
“เออน่า สีสันชีวิต กูอยากโดนพี่มินจุนงอนบ่อยๆ มันสนุกดีนะ”
“มึงนี่มันโรคจิตชัดๆ อยู่ดีไม่ว่าดี”
****put your hands up put put put put put ***
“ฝากดูน้องทีนะอย่าให้คลาดสายตาเชียวล่ะ ไม่งั้นจะหาไม่เจอ กูไปรับโทรศัพท์แป้บ”
“อืม จะไม่ให้คลาดสายตาเลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว =] ”
.
.
.
.
.
“เมื่อกี้ใครโทรมา พี่มินจุนเหรอ” นิชคุณอดแซวไม่ได้
“พี่มินจุนอะไรล่ะ อาจารย์ นัมยองโทรมาบอกคนไข้ขอเลื่อนนัดมาเป็นวันนี้ ตอนนี้คนไข้อยู่โรงพยาบาลแล้ว งั้นกูคงต้องพาน้องกลับไปด้วย”
“จะให้อูยองรีบกลับไปไหนล่ะ ดูสิกำลังตื่นเต้นกับสัตว์โลกใต้ทะเลอยู่นั่นหน่ะ ฝากน้องไว้กับกูก็ได้ เดี๋ยวดูแลให้อย่างดี”
ก็จริงอย่างนิชคุณว่า น้องกำลังมีความสุข ไม่อยากจะขัด แต่มันจะเป็นการฝากเนื้อไว้กับเสือรึเปล่าเนี้ย
“คิดอะไรอยู่ล่ะ รีบๆไปสิ ให้คนไข้รอมันไม่ดีนะครับคุณหมอแทคยอน” นิชคุณยิ้มอย่างมีเลศนัย
“แหมมาทำเป็นพูดดี จริงๆอยากอยู่กับน้องกูสองคนจะแย่แล้วสิมึง”
“เออ! เห้ยใช่ที่ไหนล่ะ จรรยาบรรณแพทย์หน่ะ จรรยาบรรณแพทย์! อย่าให้คนไข้ต้องรอครับ ไปสิครับ เร็วๆ”
ไม่พูดเปล่า มันยังเอามือผลักอีกต่างหาก
ข้ออ้างดี๊ ดี นะครับมึงหึหึ!! แทคยอนคิดในใจ แทคยอนหันไปมองน้องที่กำลังโบกมือทักทายคุณแพนกวิ้นหยอยๆ ท่าทางดูสนุกสนานเชียว
"ถ้าไม่เห็นว่าน้องกำลังสนุกอยู่กับแพนกวิ้นตอนนี้ กูไม่ปล่อยน้องไว้กับมึงหรอกนะ"
"พี่ชายที่ดีก็ต้องเลือกแบบนี้แหละ กูไม่เสือ งาบน้องมึงหรอก ไปเร็วๆสิวะ"
“เออๆ ไงก็ฝากน้องด้วยแล้วกัน ถ้าน้องหิวก็ฝากซื้ออะไรให้น้องกินด้วย แล้วค่อยมาคิดเงินกับกู"
"ไม่ต้องห่วง กูเลี้ยงเอง" นิชคุณกระตุกยิ้มมุมปาก จึงโดนแทคยอนเตะปากเข้าให้หนึ่งที ไม่น่าไว้ใจจริงๆเลยกับไอ้เพื่อนคนนี้
แทคยอนเดินไปหาน้องที่กำลังนั่งมองแพนกวิ้นอย่างสนใจ ก่อนจะสะกิดเรียก "อูยองพี่ต้องไปแล้วนะ ไงก็อยู่กับพี่คุณไปก่อนแล้วกัน”
อูยองที่กำลังสนใจอยู่กับลูกแพนกวิน ทำหน้างงๆทำไมจู่ๆ พี่แทคยอต้องรีบไป
“พี่แทคยอน พี่แทคยอน นน น ไปไหนอ่ะ” อูยองตะโกนถาม แต่แทคยอนเดินตัวปลิวไปไกลแล้ว
“อูยองอยู่กับพี่คุณนะครับ พี่แทคยอนเขามีธุระนิดหน่อยหน่ะเลยต้องรีบไป”
“งั้นเหรอฮะ” ยังคงทำหน้าสงสัย
“ครับ เอาเป็นว่าอยู่กับพี่คุณ พี่คุณจะตามใจทุกอย่างเลย ไม่ต้องกลัวพี่คุณนะ พี่คุณไม่ทำอะไรน้องอูยองหรอก ไว้ใจได้ พี่คุณใจดี =]”
“พี่คุณไม่ได้เป็นพวกหลอกเด็กใช่มั้ยครับฮ่าๆ” อูยองหัวเราะออกมาก ก็ดูพี่คุณพูดสิยังกะพวกหลอกเด็กไม่มีผิด
“ทำไมน้องอูยองถามงั้นล่ะครับ พี่คุณเสียหายนะ” พูดจบก็หัวเราะออกมา อูยองเล่นมาพี่คุณก็เล่นกลับ
“อูยองก็แค่แซวเล่นเฉยๆครับ”
“น่ารักจริงๆนะเราเนี้ย ขี้เล่น น่าหมั่นเขี้ยว น่าหอมสักฟอด" สองคำหลังพูดออกมาเบาๆ
“เมื่อกี้พี่คุณว่าไงนะครับ อะไรหอมๆ”
“เอ่อ... คือ..พี่คุณบอกว่ากลิ่นน้ำหอมของน้องอูยองหอมดีนะครับ”
“อ่าครับ น้ำหอมกลิ่นนี้อูยองเลือกเองเลยน้า ขอบคุณนะครับพี่คุณที่ชมว่ามันหอม ปกติจะมีแต่คนบอกว่ากลิ่นอย่างกับสบู่อาบน้ำเด็ก”
คือมันก็กลิ่นเด็กจริงๆน่ะแหละ เด็กทารกด้วยซ้ำ แต่ไม่เป็นไรกลิ่นนี้เหมาะกับคนหน้าตาน่ารักๆเหมือนเด็กห้าขวบแบบน้องอูยองดี
“หอม ครับหอม พี่คุณชอบ” ถ้าขืนบอกไปว่ากลิ่นยังกะเด็ก งานจะเข้าหนะสิ
.
.
.
เดินวนมาจนถึงจุดเริ่มต้นของโซน sea world แล้ว
“ว้าา โลกใต้ทะเล~เดินดูหมดแล้วเหรอเนี่ย พี่คุณครับ อูยองอยากไปโซนอื่นๆมั่ง พาอูยองไปหน่อยสิครับ”
อูยองช้อนตามองเชิงอ้อนๆ
ขี้อ้อนจริงๆเลยวุ้ยเด็กคนนี้ใครสอนให้ช้อนตามอบแบบนี้กันล่ะ สายตาแบบนี้มันอาจทำให้หัวใจพี่เต้นแรงจนหลุดออกมาก็ได้นะครับน้องอูยอง
ตึก 63เนี้ย นิชคุณก็เคยมาเดินเล่นนะ แต่นั่นก็นานมาแล้ว ก็พอจะจำได้มามีหลายโซนที่น่าสนใจ แต่มีอยู่โซนหนึ่งที่ประทับใจมากๆที่อยากพาอูยองไป
.
.
.
Wax Museum โซนนี้จะมีหุ่นขี้ผึ้งของคนดังของหลายๆประเทศไว้ที่นี่ ไม่รู้ว่าอูยองจะชอบโซนนี้หรือเปล่า
อูยองกำลังมองหุ่นขี้ผึ้งตัวหนึ่งที่อยู่หน้าทางเข้ามิวเซียม แต่ต้องตกใจเพราะหุ้นขี้ผึ้งตัวนั้นขยับมือทักทายได้
“โอ๊ะ!!” อูยองถึงกับเข่าอ่อน ใจหายแว๊บไปเลย กำลังจดจ้องหุ่นตัวนั้นอยู่ดีๆ แต่มันดันขยับมือขึ้นมาทักทายได้ด้วย อูยองตาไม่ได้ฝาดใช่ไหมเนี่ย
อูยองไม่เคยไปพิพิธภัณฑ์หุ้นขี้ผึ้งหรอก แต่ตอนเด็กๆเคยจิตนาการไว้ว่า ถ้าเกิดไปพิพิธภัณฑ์หุ้นขี้ผึ้งแล้วหุ่นขี้ผึ้งมันเกิดขยับตัวได้ล่ะ คงน่ากลัวน่าดู วันนี้อูยองมาเจอกับตา หุ่นขี้ผึ้งมันขยับได้จริงๆด้วย!!
“ฮึ้อ อ อ บ้าจริง!! ตกใจหมดเลย อูยองไม่เข้าไปข้างในแล้วครับพี่คุณ อูยองไม่ไปนะ” ไม่พูดเปล่าน้ำตายังคลอเบ้าด้วย น่ากลัวจะตายหุ่นขี้ผึ้งขยับได้ขวัญเสียหมด
“โอ๋ๆ มานะขวัญมา ไม่ต้องกลัวนะครับ นั่นหน่ะเป็นพนักงานต้อนรับ ไม่ใช่หุ่นขี้ผึ้งจริงๆสักหน่อย”
“คนจริงเหรอครับพี่คุณ แต่ แต่มันเหมือนหุ่นนะครับ อูยองกลัว อูยองไม่ชอบหุ่นขี้ผึ้งแล้ว”
“จริงครับ ลองดูดีๆสิ ไม่เอาไม่กลัวแล้วนะครับเด็กน้อย”
อูยองมองหุ่นขี้ผึ้งอย่างกล้าๆกลัว เพ่งมองว่าใช่คนจริงๆหรือเปล่าทำไมถึงได้แต่งตัวเหมือนหุ่นขี้ผึ้งขนาดนั้น
“ป่ะ เข้าไปข้างในกับพี่คุณนะ พี่คุณจะจับมืออูยองไว้เอง เชื่อพี่คุณสิ มันไม่มีอะไรแล้ว”
"แต่มันน่ากลัว"
"ไม่เห็นมีอะไรเลยครับ ไม่น่ากลัวเลยสักนิด"
หลังจากที่นิชคุณเกลี้ยกล่อมเด็กให้เข้าไปข้างในอยู่นาน อูยองก็ยอมเข้าไปข้างใน wax museum สักที เด็กจริงๆเลย เด็กยิ่งกว่าเด็กที่มาทัศนศึกษาที่นี่ซะอีก ดูซิเด็กพวกนั้นยังไม่กลัวเลย ยังเข้าไปทักทายกับหุ่นขี้ผึ้งขยับได้ตัวนั้นเลย
ถึงตอนนี้อูยองจะเข้ามาข้างในแล้วก็เถอะยังตกใจกับพนักงานต้อนรับบ้านั่นยังไม่หาย ยังกล้าๆกลัวๆที่จะดูหุ่นขี้ผึ้งทุกตัวในนี้อยู่ดี
อูยองเดินจับมือนิชคุณไว้แน่นมือ เย็นเฉียบ และยังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่ออีกต่างหาก เพราะกลัวว่าจะมีอะไรแบบนั้นอีกน่ะสิ ส่วนนิชคุณก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มือน้องอูยองนิ้ม นิ่ม >//<
“โอ๊ะนั่นๆไมเคิล แจ็คสันนี่นา Hello how are you? My name is wooyoung”
อูยองตื่นเต้นที่มีหุ่นขี้ผึ้งของไมเคิล แจ็คสันอยู่ด้วย เป็นนักร้องที่อูยองชื่นชอบที่สุดเลยก็ว่าได้ เลยต้องทักทายเป็นภาษาอังกฤษซะหน่อย
“อูยองชอบไมเคิล แจ็กสันเหมือนกันเหรอครับ”
“ครับ ชอบมากๆเลยครับพี่คุณ” ไม่พูดเปล่ายังเต้นท่า moon walk ให้เขาดูอีก
“โอเคๆพี่คุณเชื่อแล้วล่ะครับว่าน้องอูยองชอบขนาดไหน ก็เต้นเป๊ะซะขนาดนี้”
ทั้งคู่หัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน ก็พอจะทำให้อูยองลืมความกลัวจากเหตุการณ์เมื่อครู่ได้
ทั้งสองคนเดินถ่ายรูปเล่นเลียนแบบหุ่นไปเรื่อยๆ หุ่นนั่งก็นั่งตาม หุ่นทำท่าไหนก็ทำตาม แต่คนที่ทำตามเป็นอูยองนะเพราะนิชคุณเป็นคนถ่ายรูป นิชคุณรู้สึกมีความสุขจริงๆ รู้สึกโชคเข้าข้างยังไงไม่รู้อยู่ๆก็ได้อยู่กับน้องอูยองสองคน
.
.
.
“พี่คุณครับๆ ทำไมไฟมันเริ่มสลั่วๆลงแบบนี้ล่ะครับ” อูยองมองไปรอบๆ ไฟมันไม่สว่างเหมือนที่เดินผ่านๆมาเมื่อกี้เลย
นิชคุณแอบเหลือบไปเห็นป้าย Ghost Zone ถึงจะนึกขึ้นได้ว่าใน wax museumของตึก 63 มีโซนนี้ด้วย จะมีหุ่นขี้ผึ้งแต่งชุดผีแต่งหน้าผีอยู่หลายๆตัว สนุกสิงานนี้ไม่อยากแกล้งเท่าไหร่แต่ใครจะอดใจไหว
“พี่คุณครับอูยองว่าบรรยากาศมันวังเวงยังไงไม่รู้นะ อูยองว่ามันเหมือนในหนังผียังไงไม่รู้”
“ครับ..คือมันเป็น ghost zoneครับ”
“g g ghost zone เหรอครับ เราเดินกลับทางเดิมไม่ได้เหรอครับอูยองไม่อยากไปโซนนี้”
อูยองพูดเสียงเริ่มสั่น อูยองเป็นคนกลัวผีเอามากๆ ใครจะไปคิดล่ะว่าในโซนนี้จะมีโซนผีอยู่ด้วยถ้ารู้ว่ามีนะจะไม่เข้ามาตั้งแต่แรกเลย
“ที่นี่เขามีกฎว่าห้ามเดินกลับทางเดิมครับ” กฎหลอกเด็กของคนเจ้าเล่ห์ต่างหาก ไม่มีที่ไหนหลอกเขาจะห้ามเดินกลับทางเดิมมีแต่กฎของนิชคุณนี่แหละ
“งั้นก็หมายความว่า......” อูยองไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ
“ครับ เราต้องเดินผ่านมันไป แต่อูยองไม่ต้องกลัวนะ หรือถ้ากลัวผีจะมาจับตัวก็กอดเอวพี่คุณไว้แน่นๆ” นิชคุณยิ้มเจ้าเล่ห์
หลังจากที่นิชคุณพูดหลอกเด็ก อูยองรีบกอดเอวนิชคุณไว้แน่น
“ฮืออออ
พี่คุณอูยองกลัวผี”
“อย่าร้องนะ... อย่าร้องไห้นะครับอูยอง เดี๋ยวผีมันได้ยินเอานะ” กลัวว่าอูยองจะร้องไห้เลยต้องรีบพูดดักไว้ก่อน
อูยองเงียบ และกระชับกอดเอวนิชคุณเอาไว้แน่น หน้าร้อนผ่าว หัวใจเริ่มเต้นแรง
“อื้ม ทำถูกต้องแล้วครับน้องอูยอง กอดไว้แน่นๆเลยนะ พี่จะเดินนำเอง” นิชคุณฉีกยิ้ม คิดถูกจริงๆที่พามาโซนนี้ มันดีอย่างงี้นี่เอง ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอถ่ายรูปไว้หน่อยแล้วกัน
แชะๆๆๆ กดชัตเตอร์รัว
รูปคู่กับน้องอูยอง><
คนที่กอดเอวเขาอยู่ จะไปรู้อะไร ก้มเอาหน้าซุกหลังงุดๆเดินก้าวชิดก้าวเขาอยู่อย่างนั้น
“พี่คุณครับใกล้ออกจากตรงนี้หรือยังล่ะครับ ทำไมมันนานจังเลยล่ะคร๊าบบ”
“ใกล้แล้วล่ะครับอีกอึดใจเดียวนะครับน้องอูยอง ทางมันค่อนข้างมืดนะ พี่ต้องค่อยๆเดินกลัวจะเดินชนผีเข้าให้หน่ะ” หลอกเด็กมันสนุกดีจริงๆ
พอได้ยินคำว่า ผี อูยองยิ่งกระชับกอดเอวนิชคุณให้แน่นเข้าไปใหญ่
ดีจริงๆ
.
.
.
ในที่สุดก็ออกมาจากโซนนั้น จริงๆแล้วโซนนั้นก็ไม่ได้มีอะไรมากแต่นิชคุณพาอูยองเดินวนอยู่เกือบๆสิบนาที
“เฮ้อออออ” อูยองถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ออกมาจากโซนนั้นสักทีนะ
“อูยองเหงื่อออกเยอะจังเลย ปกติเป็นคนเหงื่อออกเยอะขนาดนี้หรือเปล่าครับ” นิชคุณก้มลงไปมองคนที่หน้าเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
“ก็ไม่ครับนะครับพี่คุณ จะเป็นแบบนี้ก็แค่ตอนที่อูยองตกใจหรือกลัวแค่นั้นเอง”
“เมื่อกี้อูยองคงกลัวมากเลยสิ ดูซิเหงื่อท่วมเลย มาพี่คุณเช็ดหน้าให้นะ”
อูยองยื่นหน้าไปให้นิชคุณเช็ดให้แถมยังหลับตาเม้มปากพร้อมที่จะให้เขาซับหน้าให้อีกต่างหาก ยิ่งมองใกล้ๆยิ่งน่ารัก พวงแก้มขาวๆอมชมพูนิดๆ ปากชมพู จมูกโด่งสวยได้รูป แล้วก็กลิ่นน้ำหอมเด็กทารกนั่น รวมๆแล้วคือน่ารักที่สุด
“เสร็จแล้วครับ เอาล่ะเดี๋ยวพี่คุณพาไปหาอะไรเย็นๆกินเป็นการขอโทษที่พาอูยองไปโซนนั้นก็แล้วกันเนอะ หรือว่าเราอยากเดินเล่นต่อ?”
“ไม่อาว ไม่เดินแล้วครับอูยองเหนื่อยแล้ว” เสียงเด็กออดอ้อน อ้อนรึเปล่าไม่รู้ ไม่รู้ว่าปกติอูยองพูดแบบนี้กับคนอื่นรึเปล่าแต่วันนี้นิชคุณขอคิวว่าเป็นการอ้อนก็แล้วกัน
.
.
.
.
.
Starbucks coffee
“ผมขอโกโก้เย็นนึ่งแก้วครับ”
“ผมอเมริกาโน่หนึ่งแก้วครับ”
“อูยองไม่กินกาแฟเหรอครับ”
“ไม่กินครับอูยองไม่ชอบเพราะมันขม” จริงด้วยสิอูยองไม่ชอบอะไรขมๆแม้กระทั่งผักยังไม่กิน กินโกโก้นี่แหละเหมาะกับที่สุดอูยองแล้ว
“อูยองแล้วโรงเรียนเปิดเมื่อไหร่ครับ”
“อีกไม่กี่วันก็เปิดแล้วล่ะครับพี่คุณ ถ้าเปิดเรียนแล้วอูยองคงไม่ได้มาที่โซลจนกว่าจะสอบติดที่นี่”
“จนกว่าจะสอบติดที่นี่เลยเหรอ?... เอางี้ไหมพี่คุณว่าอูยองเข้ามาติวที่นี่ทุกอาทิตย์ดีไหม เพราะเด็กที่จะเข้าเรียนที่นี่พี่คุณก็เห็นเขาเข้ามาติวกับรุ่นพี่กันเยอะแยะ”
“ไม่ดีกว่าครับพี่คุณ ค่าติวมันคงแพงน่าดู”
“ถ้าพี่คุณจะติวให้อูยองล่ะ ไม่คิดตังค์ ติวฟรี เราจะยอมมาไหม” หาข้อเสนอให้เต็มที่ทำยังไงก็ได้ให้อูยองมาที่นี่ทุกอาทิตย์
“พี่คุณจะติว??
อูยองจะเข้าคณะคหกรรมนี่ฮะ ไม่ได้จะเรียนหมอแบบพี่คุณพี่แทค”
“พี่คุณก็เคยอยากเข้าคณะนี้เหมือนกัน เพราะพี่คุณก็ชอบทำอาหาร แล้วคุณแม่ก็เปิดร้านอาหารที่ไทยด้วย”
“แล้วทำไมพี่คุณถึงเรียนหมอล่ะครับ”
“ก็เพราะคุณแม่อยากให้เรียน เรียนมาเพื่อเป็นอาชีพหลัก ถ้าอยากทำร้านอาหารก็ค่อยมาเป็นอาชีพเสริม อ้อคุณแม่พี่คุณท่านมาเปิดสาขาร้านอาหารไทยที่นี่ด้วยนะ อูยองอยากลองไปดูรึเปล่า”
“ร้านอาหารไทยเหรอครับ ก็น่าสนใจดีนะครับพี่คุณ พี่คุณสอนอูยองทำอาหารไทยบ้างสิครับ อูยองทำเป็นแต่อาหารเกาหลี อยากทำอะไรใหม่ๆบ้าง สอนอูยองหน่อยนะ นะ น้า~ นะพี่คุณนะ ”
ทำไมอูยองอ้อนเก่งแบบนี้ นิชคุณจะไม่ทน
“สอนดีมั้ยน้า.....มันทำยากนะ” นิชคุณพูดพร้อมก้มมองหน้าเด็กขี้อ้อนแล้วยิ้มให้
“อูยองทำได้” พูดอย่างมั่นใจ
“แน่ใจ?” นิชคุณถามความั่นใจกลับ
อูยองพยักหน้ารัวๆ “อูยองทำได้จริงๆนะครับพี่คุณ สอนอูยองนะ”
“ทำได้แต่จะกินได้รึเปล่าน้า เอาเป็นว่าพี่คุณจะสอนวันนี้แค่เมนูเดียว ถ้าอูยองอยากเรียนทำอาหารอีกหลายๆเมนูอูยองต้องมาติวหนังสือกับพี่คุณทุกอาทิตย์ เวลาที่เหลือจากการติวหนังสือเราจะไปเรียนทำอาหารกัน โอเคมั้ย?”
“ตกลงครับ ถ้าคุณครูสอนใจดีอูยองก็จะมาทุกอาทิตย์ แต่ถ้าคุณครูดุ อูยองจะไม่มา เพราะฉะนั้นคุณครูต้องห้ามดุตกลงมั้ยครับ”
“ข้อตกลงเยอะจริงๆนะเรา”
“แค่ห้ามดุเอง โอเคนะครับคุณครู”
“โอเคคร้าบบ บ โอเค ไม่ดุ ก็ไม่ดุ”
“แต่....พี่คุณ อูยองว่าอูยองเปลี่ยนใจแล้วครับ”
“หืม?”
“อูยองไม่ให้พี่คุณติวหนังสือ แต่จะให้อูยองสอนทำอาหารอย่างเดียว ได้ไหมครับ”
“ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าขืนอูยองมาเรียนทำอาหารอย่างเดียว คนแรกที่จะไม่ให้อูยองมาที่นี่คือพี่ชายเรา มันไม่ยอมแน่ๆ”
“อ่านั่นสิครับ พี่แทคยอนคงไม่ยอม งั้นเอาตามที่เราตกลงกันไว้ตอนแรกก็ได้ครับ”
.
.
.
.
Thai in Seoul ชื่อร้านนี้นิชคุณเป็นคนตั้งเอง ร้านจะอยู่ใจกลางกรุงโซลห่างจากมหาวิทยาลัยอยู่ราวๆสามกิโลเมตร
ร้านอาหารนี้เป็นร้านอาหารของคุณแม่นิชคุณที่เปิดไว้ให้คลายเหงา อยู่เกาหลีตัวคนเดียว เลยมีไอเดียเปิดร้านอาหารไว้ให้ลูกชาย ก็พอจะคลายความเหงาให้นิชคุณได้บ้าง ชั้นล่างเป็นร้านอาหาร ส่วนชั้นบนเป็นห้องนอน ห้องนั่งเล่นของนิชคุณ ร้านนี้เปิดแปดโมงถึงสองทุ่ม หลังจากสองทุ่มจะไม่มีพนักงานอยู่ที่ร้านเลยเพราะนิชคุณต้องการความเป็นส่วนตัว
“สวัสดีค่ะบอส วันนี้พาใครมาด้วยคะน่าตาน่ารักเชียว” พนักงานต้อนรับแซวเพราะปกติไม่เคยเห็นมีคนมาด้วย
“เด็กผมเอง น่ารักใช่มั้ยล่ะครับ” นิชคุณหันไปตอบพนักงานต้อนรับของร้านพร้อมยิ้มให้
คนถูกชมทำตัวเก้อเขินหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ เพราะปกติคนในครอบครัวไม่เคยชมว่าน่ารักเลย แม้กระทั่งพี่แทคยอนเองก็ยังไม่เคยชม ก็เลยรู้สึกแปลกๆ ทำตัวไม่ถูก
“พี่คุณทำไมพูดแบบนั้นเล่า ไปบอกว่าอูยองน่ารักทำไมกันล่ะครับ”
“ก็อูยองน่ารักจริงๆนี่ครับ พนักงานร้านก็บอกเองว่าอูยองน่ารัก”
>//< อูยองเขินหน้าแดงเข้าไปใหญ่
“ แล้วที่พี่คุณบอกว่าอูยองเป็นเด็กของพี่คุณหมายความว่าไงเหรอครับ” อูยองดูเหมือนจะไม่เข้าใจกับว่า “เด็กผมเอง” อูยองยังเด็กอูยองยังอ่อนต่อโลก
“เรานี่มันเด็กขี้สงสัยจริงๆเลยเชียว ไม่บอกปล่อยให้งง นั่งรอตรงนี้ก่อนเดี๋ยวพี่คุณมานะครับ”
“พี่คุณอ่า อย่าทำแบบนี้มาบอกผมก่อนสิ พี่คุณณณณณง่ะ”
อูยองโวยวายใส่นิชคุณ ทำเอาพนักงานในร้านหัวเราะให้กับท่าทางน่ารักๆของอูยอง
นิชคุณเดินไปในครัวของร้านบอกให้ทุกคนเตรียมของให้พร้อมวันนี้จะสอนอูยองทำอาหาร ทุกคนในครัวเป็นต้องแปลกใจเพราะร้อยวันพันปีนิชคุณไม่เคยพาใครมาสอนทำอาหารตัวต่อตัวแบบนี้ ที่สำคัญคือนิชคุณไม่เคยสอนใครทำอาหารเลย
สงสัยว่าคนนี้เป็นคนพิเศษของบอส
“พร้อมรึยังครับลูกศิษย์ผู้น่ารัก” นิชคุณเดินมาพร้อมผ้ากันเปื้อนหนึ่งผืนยื่นให้อูยอง
“พร้อมนานแล้วครับ คุณครูจะสอนอูยองทำเมนูอะไรเหรอครับ”
“ผัดไทครับ พี่คุณคิดว่าเมนูนี้ไม่น่าจะยากเกินไปสำหรับการทำอาหารไทยครั้งแรกของอูยอง ป่ะถ้าพร้อมแล้วเราลุยกันเลยเนอะ”
“คือ..พี่คุณครับ อูยองยังไม่ได้บอกพี่แทคยอนเลยครับว่ามาที่นี่ ”
“พี่คุณโทรไปบอกให้แล้วล่ะ โวยวายใหญ่เลย ว่าพี่คุณพาอูยองมาที่ร้านแล้วไม่ยอมบอกก่อน สงสัยจะหวงน้อง พี่บอกแล้วด้วยนะว่าจะไปส่งอูยองเอง ไม่ต้องมารับ”
“พี่แทคยอนนี่ชอบโวยวายจริงๆเลย ก็มากะพี่คุณไม่ได้ไปไหนกะใครที่ไม่รู้จักซะหน่อย” อูยองทำปากมุมมิบบ่นให้พี่ชายตัวเอง
วันนี้นิชคุณสั่งปิดร้านเร็วกว่าปกติ และให้พนักงานกลับก่อนเวลาได้ ตอนนี้ในครัวจึงมีแค่ลูกศิษย์กับอาจารย์ เพียงสองคน
ลูกศิษย์แก้มกลมตั้งอกตั้งใจฟังที่คุณครูคนหล่อสอน สอนตั้งแต่ล้างผัก จัดจาน สอนวิธีการทำสอน สอนวิธีการปรุง อูยองลงมือทำเองทุกอย่างแต่อยู่ในการควบคุมของคุณครูคนเก่ง ดูซิว่าเสร็จแล้วรสชาติที่ออกมาจะผิดแปลกไปจากต้นตำหรับรึเปล่า เวลาผ่านไปเกือบๆ ครึ่งชั่วโมงทั้งลูกศิษย์กับอาจารย์ได้ผัดไทจานใหญ่หน้าตาหน้ากิน
“ไหนขอชิมหน่อยซิว่ารสชาติจะใช้ได้รึเปล่า”
อูยองรอลุ้นคำตอบจากปากนิชคุณอย่างใจจดใจจ่อ นี่เป็นอาหารไทยที่ทำเองจานเลยเลยน้า ถึงจะอยู่ในการควบคุณของพี่คุณก็เถอะ
“เป็นไงบ้าครับพี่คุณ ฝีมืออูยองพอที่จะมาเป็นลูกจ้างร้านนี้ได้รึเปล่าครับ”
“อืมม... ไปเลวนะ เก่งเหมือนกันนี่เรา รสชาติใช้ได้ ลูกศิษย์เก่งหรือคุณครูสอนเก่งกันแน่น้า ไว้ว่างๆมาเป็นลูกจ้างพี่คุณนะ แล้วจะให้ขนมเป็นการตอบแทน”
“พี่คุณอ่าเห็นอูยองเป็นเด็กๆไปอีกคน ทำไมใครๆก็มองอูยองเป็นเด็ก” อูยองกัดริมฝีปากล่างทำท่างอนๆ ทำไมไม่มีใครคิดว่าจางอูยองโตแล้วบ้างล่ะ
“ไม่ดีหรือไงล่ะ น่ารักดีออก แล้วนี่จะไม่ชิมผัดไทที่ตัวเองทำหน่อยหรอครับ”
“กินสิครับ อูยองรอให้พี่คุณชิมก่อน เผื่อมันไม่อร่อยอูยองจะได้ไม่ต้องกิน ฮ่าๆ”
ยิ่งเริ่มสนิทกันอูยองก็ยิ่งทำตัวน่ารัก
ทะเล้น ขี้เล่น เข้าไปใหญ่
"อร่อยจัง ขอบคุณที่สอนผมนะครับ เอาไว้ผมกลับปูซานจะไปทำให้พ่อกับแม่ทาน"
.
.
.
เมื่อมองไปรอบๆร้านอูยองสังเกตเห็นว่าในร้านจะตกแต่งไปด้วยของเล่นแนววินเทจ และของเล่นน่ารักๆอีกหลายๆชิ้น และมีกล่องอโรม่าส่งกลิ่นหอมๆช่วยให้ ผ่อนคลายได้ดี
“ของเล่นพวกนี้พี่คุณซื้อมาประดับร้านเองเหรอครับ”
“เปล่าครับ แต่เป็นของเล่นที่พี่คุณชอบสะสมตอนเด็กๆ ก็เลยเอามะประดับร้าน อูยองชอบเหรอ?”
“ชอบครับ อูยองชอบของเล่นแนวๆนี้แต่มีสะสมไว้ไม่เยอะ”
“ชั้นบนมีอีกเยอะเลยนะ จะขึ้นไปดูไหม”
“ได้เหรอครับพี่คุณ” อูยองพูดอย่างเกรงใจ มันจะดูเป็นการรบกวนพี่คุณมากไปรึเปล่าให้สอนทำอาหารไม่พอยังอยากจะขึ้นไปดูของเล่นอีกต่างหาก
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ นี่บ้านพี่คุณนะ พี่คุณอนุญาตแล้วก็ต้องได้สิครับ”
นิชคุณเดินนำอูยองขึ้นไปชั้นบนของร้าน ซึ่งชั้นบนจะแบ่งเป็นห้องทำงาน ที่จะมีชั้นหนังสืออยู่หลายๆชั้น ตรงกลางจะเป็นห้องนั่งเล่นมีโซฟายาวๆสองตัววางตั้งฉากกัน หน้าโซฟามีทีวีจอแบนจอใหญ่ๆ และข้างๆเป็นชั้นไม้เอาไว้วางของสะสมของนิชคุณ
“โหพี่คุณครับ มีแต่ของน่ารักๆทั้งนั้นเลย อูยองขอจับดูหน่อยได้ไหมครับ”
“ตามสบายเลยครับ เอ~....พี่คุณคิดค่าจับดีไหมนะ” ชอบพูดแกล้งอูยองเพราะอูยองเวลาแกล้งแล้วชอบทำหน้างอดูน่ารักไม่น้อย
“พี่คุณครับ
ชิ้นนี้ๆๆๆของเล่นชิ้นนี้อูยองก็มีเหมือนกันเป็นชิ้นโปรดของอูยองเลยล่ะ”
“ม้าหมุนไขลาน ชิ้นนี้เป็นชิ้นที่พี่คุณหวงที่สุดเลยล่ะเพราะเป็นของเล่นชิ้นแรกที่พี่คุณเก็บตังค์ซื้อเอง”
“อูยองก็เก็บตังค์ซื้อเองเหมือนกัน ตอนเด็กๆอูยองหยอดกระปุกออมสินทุกวันเพื่อซื้อมันเลยนะ”
น่าแปลกที่อูยองมีของเล่นชิ้นโปรดเป็นชิ้นเดียวกับพี่คุณบังเอิญหรือdestiny
ของเล่นสะสมมีหลายชิ้นนิชคุณกลัวว่าอูยองจะยืนเมื่อก็เลยใจดีอนุญาตให้เอาของเล่นมานั่งดูที่โซฟาได้ อูยองเพลินไปกับของที่ตัวเองชอบ หยิบจับดูไม่หวาดไม่ไหวเพราะมันเยอะมาก บางชิ้นก็น่ารัก กดแล้วมีเสียงดนตรีด้วยทำเอาอูยองเคลิ้ม เล่นเพลินจนผล็อยหลับไปคากองของเล่นกองโต นิชคุณที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ แต่งตัวเตรียมจะไปส่งอูยอง แต่ออกมาอูยองดันหลับไปแล้วท่ามกลางของเล่นกลองโต จะปลุกก็กระไรอยู่ นอนตะแคงข้างแก้มอูมๆฝังลงไปในหมอน น่ารักน่าชังจริงๆ หลับง่ายแบบนี้คงจะเหนื่อยจากการไปเที่ยวมาทั้งวันล่ะสิท่า
“แทคยอน อูยองเผลอหลับไปแล้ว ไว้พรุ่งนี้จะไปส่งนะ แล้วนั่นเสียงพี่มินจุนเหรอ”
แทคยอนอ่า คุยเร็วๆหน่อยซิ จะได้ต่อ.....
“อืมดีกันแล้วล่ะตอนนี้กำลังทำธุระส่วนตัวกับคนแก่อยู่”
แทคยอนนายว่าใครแก่ห๊ะ!! ....อ๊ะ....
“อื้อหือธุระส่วนตัวที่ว่ากูพอจะรู้แล้ว ไม่รบกวนมึงแล้วตามสบายเลยเพื่อน”
ถึงว่าล่ะทำไมมันบอกให้โทรไป ก่อนที่จะไปส่งอูยอง จะทำธุระส่วนตัวนี่เอง แล้วยังมาออกสื่อให้กันฟังอีก
นิชคุณวางโทรศัพท์และจัดการอุ้มอูยองให้เข้าไปนอนในห้องแต่ดูเหมือนอูยองจะเริ่มงอแง เพราะคงไม่ชอบให้ใครมายุ่งตอนนอน “พี่คุณจะพาอูยองไปนอนในห้องครับ ตรงนี้มันหนาว” อูยองถึงได้เลิกปัดมือนิชคุณออก
ขนาดตอนนอนยังน่ารักน่าเอ็นดูเลย อยากกดจูบลงไปสักฟอดใหญ่ให้ชื่นใจ ร่างอวบๆแบบนี้น่ากอดนัก แต่หักห้ามใจไว้เพราะยังไงซะถ้ายังไม่เป็นแฟนอูยองจริงๆ จะไม่ฉวยโอกาสอูยองเด็ดขาด อย่างมากก็ขอแค่จับมือก็พอแล้ว จะไม่ทำอะไรเวลาอูยองเผลอเด็ดขาด สัญญาว่าจะให้เกรียติอูยอง ตอนนี้ได้แค่นอนดู นอนพิจารณาความน่ารักของคนที่นอนอยู่ข้างๆ ถ้าได้นอนมองความน่ารักของอูยองทุกวันก็คงจะดีสิ
ความคิดเห็น