คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [Fic khunwoo] Love is feeling [Special]
itle:Love is feeling [Special]
Couple: KhunWoo
Writer: ilovekw
สี่ปี หลังจากที่อูยองเรียนจบมหาวิทยาลัย นิชคุณยกร้านอาหารให้อูยองบริหารต่อแต่ยังคงเป็นร้านอาหายไทยเหมือนเดิมแต่ถ้าลูกค้าสนใจที่จะสั่งอาหารเกาหลีด้วยอูยองก็จัดให้ตามใจลูกค้า ส่วนนิชคุณเป็นคนรักเด็กจึงได้เรียนต่อเฉพาะทางกุมารแพทย์ อีกอย่างคือตอนนั้นอูยองก็ยังเรียนไม่จบจะได้เรียนเป็นเพื่อนอูยองด้วย หลังจากจบแล้วมาเปิดคลินิกเด็กข้างๆร้านอาหารร้านเดิมซึ่งตอนนี้กลายเป็นร้านอาหารของเจ้าเด็กแก้มนิ่มคนนั้นไปแล้วแหละ
“วันนี้ลูกค้าเยอะเป็นพิเศษแฮะ”
อูยองบ่นกับตัวเองและรีบทำอาหารให้ลูกค้าต่อ เสร็จแล้วอูยองต้องเอาไปเสิร์ฟให้ลูกค้าเองต้องวิ่งวุ่นคนเดียวเลย เพราะวันนี้พนักงานของร้านดันขอลาพักร้อนพร้อมกันสามคน บอกขอนะ อยากไปเที่ยวพร้อมกันสามกันไอ้เราก็เออ ออตามใจให้ลา
“วันนี้คุณลูกค้าต้องรอนานเลยเพราะวันนี้ผมทำงานคนเดียว เสิร์ฟช้าต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะรอได้ อาหารร้านคุณอูยองอร่อย นานแค่ไหนก็รอได้ค่ะ”
“คุณลูกค้าน่ารักแบบนี้ วันหลังผมจะจัดโปรโมชั่นพิเศษเพื่อตอบแทนนะครับ”
อูยองวางอาหารลงที่โต๊ะของลูกค้าและยิ้มให้
“ค่ะจะรอโปรโมชั่นดีๆจากคุณอูยองนะคะ”
“ครับคุณลูกค้า” อูยองตอบพร้อมกับยิ้มให้กับลูกค้าของตัวเอง
อูยองไปเสิร์ฟโต๊ะไหนต้องเอ่ยขอโทษลูกค้าทุกโต๊ะแล้วต้องรีบกลับเข้าครัวมาทำอาหารต่อ
“ขยันจังเลยอะ ลูกค้าเยอะแบบนี้เหนื่อยมั้ยครับ วันนี้ทำงานคนเดียวด้วย”
ถามพร้อมเดินเข้ามากอดเอวอูยองทางด้านหลังแล้วเอาคางเกยไหล่ของคนที่ตัวเล็กกว่า
“อ้าวพี่คุณ ไม่มีคนไข้แล้วเหรอครับ” อูยองเอียงคอหันไปถามอีกคนงงๆที่อยู่ๆก็โผล่มาในครัวทำตัวเหมือนว่างงานยังไงอย่างงั้น
“มีครับคนไข้เยอะด้วย” พูดพร้อมกระชับกอดเอวอูยองแน่นขึ้น
“ฮืออ พี่คุณปล่อยก่อนอูยองทำอาหารไม่ถนัด แพี่คุณกลับไปทำงานของตัวเองเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ก็คนมันคิดถึงแฟนอะ เหนื่อยด้วย เลยแอบแวะมาขอกำลังใจ มาให้แฟนหอมแก้มสักฟอดก็คงจะชื่นใจน่าดู” นิชคุณทำท่าเอานิ้มจิ้มๆที่แก้มตัวเอง
“ไม่เอา ตอนนี้อูยองงานยุ่งอยู่นะครับพี่คุณ”
“น่านะ หอมสักฟอดสิครับ...เร็วสิหอมแก้มฟอดนึงจะรีบไปทำงานแล้ว เร็วๆคนไข้รออยู่นะ อูยองเร็วๆ ฟอดนึงนะ ฟอดเดียวเร็วๆ”
“พี่คุณ! คนไข้รอแล้วมันใช่ความผิดของอูยองมั้ยล่ะ แทนที่จะเอาเวลามาอ้อนอูยองไปตรวจคนไข้ของตัวเอง แล้วเห็นมั้ยครับว่าอูยองทำลังทำอาหารให้ลูกค้าอยู่”
อูยองเริ่มหงุดหงิดที่พี่คุณเอาแต่ใจไม่ถูกเวล่ำเวลา
พี่คุณเป็นคนที่เอาแต่ใจมาก มากที่สุด ใครว่าอูยองเอาแต่ใจไม่ใช่แล้วดูพฤติกรรมพี่คุณสิมาอ้อนให้หอมแก้มแล้วยังบอกเร็วๆมันใช่เรื่องซะที่ไหนล่ะ คนเอาแต่ใจ!
“ดุจังเลยอะ จะไม่หอมแก้มกันจริงๆเหรอครับ” นิชคุณทำเป็นเสียงออดอ้อน
“ตอนนี้อูยองยุ่งๆอยู่นะครับพี่คุณ ลูกค้าอูยองก็รอเหมือนกันนะ” อูยองพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงจากเมื่อกี้
“งั้นพี่คุณไปแล้วก็ได้”
“แค่นี้ก็ทำเป็นงอนกันด้วย อูยองก็แค่เหนื่อยๆ วันนี้ทำงานคนเดียวด้วย ขอโทษที่พูดใช้อารมณ์ครับ”
“พี่คุณเปล่างอนนะ เข้าใจว่าเราก็ทำงานหนัก วันนี้เห็นว่าทำงานคนเดียวด้วยกลัวจะเหงาน่ะสิเลยแวะมาก่อกวนไงครับ” พูดจบก้มลงไปหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ๆ
“เราไม่หอม พี่คุณหอมเราเองก็ได้ครับ” พี่คุณยิ้มให้อย่างใจดีแล้วลูบหัวเด็กดื้อเบาๆ
พออูยองได้ฟังเหตุผลแล้วค่อยชื่นใจหน่อยที่แท้ก็กลัวจะเหงาถึงได้แวะมาก่อกวนนี่เองทำไมไม่บอกดีๆล่ะโดนดุโดนใส่อารมณ์เลยเห็นมั้ยล่ะ
ฟอด~ จุ๊บ จุ๊บ อูยองเขย่งเท้าเพื่อไปหอมแก้มคนที่ตัวสูงกว่าพอหอมแก้มเสร็จก็จุ๊บลงที่ริมฝีปากของนิชคุณไปสองที
“พอใจรึยังล่ะครับ? หอมแก้มแล้วก็แถมจุ๊บด้วย ไปได้แล้วพี่คุณอูยองจะรีบทำอาหารให้ลูกค้า เดี๋ยวเสียลูกค้าหมด” อูยองพูดยิ้มๆ
“แหนะมีแถมด้วยตอนแรกก็นึกว่าจะไม่ยอมหอมแก้มซะแล้ว”
“ไม่ต้องมาแซวเลย” อูยองพองแก้มใส่
“งั้นสรุปเราสองคนก็หายเหนื่อยแล้วนะต่างคนต่างได้กำลังใจทำงาน งั้นพี่คุณกลับไปทำงานต่อแล้วดีกว่า”
“ไปเลยคนเอาแต่ใจ! รีบไปทำงานเลยนะ อูยองไม่มีเวลาคุยด้วยแล้ว เห็นมั้ยเนี่ยยังมีเมนูที่ลูกค้าสั่งมาอีกเพียบเลย ลูกค้าอูยองหิวแย่แล้วมั้งเนี่ย ถ้าลูกค้าโวยวายอูยองจะบอกมีคนเอาแต่ใจมาก่อกวน! อูยองจะให้ลูกค้าไปจัดการพี่คุณ!”
“คิดว่าลูกค้าจะเข้าข้างใครกันล่ะครับ ลูกค้าก็รู้ๆอยู่ว่าเราเป็นอะไรกัน”
“ใช่ซี๊อูยองมันไม่มีพวกหรอก น่าน้อยใจจริงๆ อูยองจะออกไปเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าแล้ว ไปทำงานไปครับคุณหมอ”
“ก็กำลังจะไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเรานั่นแหละชวนคุย ”
อูยองจิ๊ปากใส่ไปทีนึงก่อนจะเดินไปเสริฟอาหารให้ลูกค้า
.
.
.
นี่คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่นิชคุณยอมลงทุนซื้อที่ข้างๆร้านอาหารมาเปิดเป็นคลินิก เพราะถ้าคิดถึงอูยองก็แค่เปิดประตูเดินเข้ามาหาไม่ถึงสิบก้าว แล้วก็มาอ้อนขอให้อีกคนจุ๊บแก้มแบบนี้รู้สึกดีจะตาย ถึงแม้บางครั้งจะโดนอูยองหงุดหงิดใส่แบบเมื่อกี้ก็ตาม แต่สุดท้ายซะอูยองก็ยอมจุ๊บ ยอมหอมแก้มอยู่ดี ถึงอูยองไม่หอม นิชคุณก็เป็นฝ่ายหอมอยู่ดี ต่างฝ่ายต่างรู้สึกดีหายเหนื่อย แค่นี้มันก็ดีแค่ไหนแล้วความสุขเล็กๆน้อยๆระหว่างการทำงาน
.
.
.
.
เที่ยงของวันนี้อูยองยอมเสียลูกค้าเพราะต้องปิดร้านตอนเที่ยงเพื่อที่จะมีเวลาทานข้าวกับพี่คุณ อูยองจึงง้อลูกค้าด้วยการถ่ายรูปตัวเองน่ารักๆหนึ่งรูปเขียนข้อความลงไปในรูปว่า “ขอโทษนะครับอูยองขอปิดร้านเฉพาะตอนเที่ยงหนึ่งวันนี้ แค่วันนี้วันเดียวนะครับ ส่วนตอนบ่ายยังเปิดตามปกติครับ ^^ ”
“อ้าวพี่คุณมาพอดีเลย อูยองเตรียมกับข้าวไว้เสร็จพอดีเลยครับ” อูยองพูดพรางๆถอดผ้ากันเปื้อนออกเตรียมจะทานข้าว
“วันนี้ไม่หิวข้าว แต่อยากกินอูด้งคนนี้ได้มั้ย” นิชคุณส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาทางอูยอง
“ไม่ต้องเลยพี่คุณ! เมื่อคืนก็แทบจะไม่ได้นอน คนอะไรเอาแต่ใจเป็นบ้าเลย!!” อูยองแทบอยากจะเอาผ้ากันเปื้อนที่พึ่งถอดออกปาไปใส่อีกคนข้อหาหมั่นไส้
“ก็ยั่วพี่คุณทำไมเล่า~ ยั่วนักนี่เราอะแล้วใครมันจะไปอดใจไหว ตอนยั่วนะมันน่า...”
“ฮึ้พี่คุณอะพอเลยๆ จะยั่วไม่ยั่วพี่คุณก็หาเรื่องทำอย่างว่าอยู่ดีอะ นี่พี่คุณชวนคุยเรื่องอะไรเนี่ย ทานข้าวดีกว่า” อูยองหน้าแดงจัดอยู่ๆก็มาพูดถึงเรื่องเมื่อคืนถึงจะทำอะไรกันมาหลายครั้งแต่ก็ยังอายอยู่ดี ไม่เหมือนใครบางคนเจ้าเล่ห์เป็นบ้าเลย พูดไม่อายด้วย
นิชคุณได้แต่ขำๆและตักข้าวใส่จานให้อูยอง
“ทานๆเยอะๆนะครับจะได้มีแรงทำ....”
“พี่คุณอูยองบอกให้เลิกพูดเรื่องแบบนี้ไง” อูยองทำหน้างอใส่
“อะไรครับ อะไร พี่คุณจะบอกว่าทานเยอะๆจะได้มีแรงทำอาหารให้ลูกค้าต่างหากล่ะ”
อูยองจิ๊ปากใส่ไปหนึ่งที คนหื่นคนทะลึ่งชอบเว้นวรรคไม่ถูกช่วงถูกตอน
“พี่คุณ~วันนี้อูยองเหนื่อยจังเลยครับ” อูยองบ่นออกมาและทำสีหน้าและเสียงเหนื่อยๆพร้อมทำสายตาออดอ้อนมอง
“วันนี้เราคงเหนื่อยมากเลยนะ อูยองเราก็ใจดีเกินไปยอมให้พนักงานลาพร้อมๆกันสามคนแบบนี้ได้ไงล่ะครับ”
“นานๆทีเค้าจะขอลาไงครับพี่คุณ อูยองก็เลยปล่อยๆให้เค้าลา”
“คร้าบพ่อคนใจดี ดูจากสีหน้าเราแล้วไหวรึเปล่านั่นหน่ะ ปิดร้านก่อนเวลาก็ได้นี่ครับแล้วก็ไปพักผ่อนนะ”
“ไม่เอาครับไม่ปิดร้าน ช่วงบ่ายๆลูกค้าคงไม่เยอะเท่าตอนเช้าหรอกครับ ตอนบ่ายคงไม่เหนื่อยเท่าไหร่มั้ง”
“ดื้อจังเลยนะ ถ้าเกิดเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ”
“ก็วิ่งไปหาพี่คุณไงครับ อยู่ใกล้ๆกันแค่นี้เอง”
“พูดเป็นเด็กๆไปได้ เคยมีใครเป็นลมแล้วเค้าวิ่งได้มั่งล่ะ”
“ก็มันเป็นเรื่องสมมุติอ่า พี่คุณบอกว่า “ถ้าเกิด” ใช่มะ ก็แสดงว่ามันไม่ได้เป็นจริงนี่นา อูยองไม่เป็นไรหรอกน่า”
“อย่าให้เห็นว่ามีลูกค้าวิ่งไปฟ้องพี่คุณนะว่าเราเป็นลมไม่งั้นล่ะน่าดู!!”
นิชคุณทำเสียงดุ รู้สึกเหนื่อยใจกับความดื้อความอวดเก่งของอูยองจริงๆ
“ฮึพี่คุณไม่กล้าทำอะไรอูยองอยู่ดี ทานข้าวดีกว่า~” อูยองตักข้าวเข้าปากอย่างสบายใจ อ้ามม~~ แล้วเคี้ยวอาหารจนแก้มตุ่ย
ก็ใครจะไปใจร้ายทำอะไรได้ลงคอ ล่ะขนาดแค่ดุนิดหน่อยก็ทำหน้าเบะน้ำตาคลอเบ้าแล้ว เดี๋ยวก็หาว่าใจร้ายอย่างงั้นใจร้ายอย่างงี้ นิชคุณส่ายหน้าให้เบาๆ ที่สุดของที่สุดต้องยกให้อูยองทั้งดื้อ ทั้งปากดี ยกให้เป็นที่หนึ่ง
“อืม~อูยองพี่คุณว่าเราสองคนควรหาเวลาว่างไปเที่ยวไปพักผ่อนที่ไหนสักที่กันดีมั้ย อยากไปเที่ยวไหนรึเปล่า”
“ก็อยากไปอยู่เหมือนกันนะครับพี่คุณ อูยองอยากไปหลายที่เลย อยากไปดูหนัง อยากไปเล่นเกม อยากไปสวนสนุก อยากไปปั่นจักรยานเล่น อูยองอยากไปหลายที่มากเลยอะครับพี่คุณ”
“งั้นเราไปกันมั้ย หลายที่ไม่เป็นไรพี่คุณพาไปได้หมดเลย เราปิดร้านกันสักวันนึงเนอะหาเวลาพักผ่อน”
“แต่อูยองก็ไม่ค่อยอยากปิดร้านเลยครับพี่คุณ ลูกค้าเยอะทุกวันเลย กลัวลูกค้าบ่นคิดถึง”
“วันเดียวเองครับไม่เห็นเป็นไรเลย เราหน่ะบ้างานกว่าพี่คุณอีกนะรู้มั้ยหืมตัวเล็ก พักบ้างก็ดีนะครับ ตัวก็แค่เนี้ย ยังจะโหมงานหนักอีก”
“งั้น~อูยองขอคิดวันที่จะปิดร้านก่อนนะครับ เอาเป็นวันไหนดีนะ อืม~เสาร์ดีมั้ยครับ หรืออาทิตย์ดี”
“แล้วแต่เราเลยครับ พี่คุณไปได้ทุกวันแหละ แต่ตอนนี้ทานข้าวก่อนดีมั้ยกับข้าวจะเย็นหมดแล้ว”
.
.
.
.
.
.
.
ตอนเย็นลูกค้าเริ่มหมดอูยองรีบปิดร้าน แล้วมาช่วยงานพี่คุณต่อที่คลินิกแต่จะว่าช่วยงานพี่คุณก็ไม่ใช่เท่าไหร่หรอกต้องพูดว่ามาเล่นกับเด็กๆคนไข้ของพี่คุณจะถูกซะมากกว่า มันสนุกไปอีกแบบแล้วก็ถือซะว่าเป็นการผ่อนคลาย เพราะอูยองได้เล่นกับเด็กๆหลายคน อูยองกับเด็กก็ดูจะเข้ากันดี เด็กๆที่เคยเล่นกับอูยองมักจะติดอูยองเพราะ อูยองใจดีน่ารัก ดูเผินๆอูยองก็เหมือนหัวหน้าแก๊งเด็กเลยก็ว่าได้
“ไงครับ ปิดร้านแล้วเหรอ งานต่อไปคือหัวหน้าแก๊งเด็กใช่มั้ยเรา” นิชคุณที่พึ่งเดินออกมาจากห้องตรวจเห็นอูยองเล่นกับเด็กๆก็อดแซวไม่ได้
“ครับปิดนานแล้ว มานั่งเล่นกับเด็กๆได้พักนึงแล้วล่ะครับ แต่อูยองไม่ใช่หัวหน้าแก๊งเด็กซะหน่อยนะพี่คุณ”
“อูยองทำตัวเหมือนเด็กๆไม่มีผิดเลยนะ ดูซิไปแอบเด็กๆกินช็อกโกแลตมารึไง เลอะปากไปหมดแล้ว เราน่ะมันหัวหน้าแก๊งเด็กชัดๆเลย” พูดพรางๆเช็ดปากออกให้หัวหน้าแก๊งเด็ก อูยองกับเด็กๆกลืนกันไปหมดชักจะแยกไม่ออกแล้วว่าไหนเด็กไหนอูยอง
“ก็ใช่หน่ะสิครับถ้าไม่แอบกินเดี๋ยวเด็กๆก็งอแงขอกินด้วย ถ้าเด็กๆเกิดไอหรือป่วยหนักกว่าเดิมแล้วต้องกลับมาหาคุณหมออีก อูยองก็โดนคุณหมอนิชคุณดุสิครับ”
“อ่าครับงั้นแอบกินก็ดีแล้ว ดูท่าเด็กจะชอบพี่อูยองยังเลยน้า~ดูซิเด็กๆไม่ยอมอยู่ห่างจากเราเลยอะ ไปโปรยเสน่ห์อะไรไว้บอกมาซะดีๆ”
“ก็ไม่ได้โปรยเสน่ห์อะไรหรอกครับ อูยองอ่ะน่ารักนี่นาเด็กๆก็เลยชอบอูยอง แล้วอูยองก็ใจดีมากๆด้วยแหละ”
จะเชื่อดีมั้ยอูยองยิ่งเป็นพวกชอบชมตัวเองอยู่ด้วย
“จริงรึเปล่า? จริงรึเปล่าคะ พี่อูยองน่ารักแล้วก็ใจดีจริงรึเปล่าน้า~ ไหนบอกคุณหมอทีสิคะ” นิชคุณก้มลงไปถามเด็กๆของอูยอง ต้องบอกว่าเด็กๆของอูยองเพราะเด็กๆดูจะชอบอูยองเอาซะมากๆ บางคนตรวจเสร็จแล้วงอแงไม่ยอมกลับบ้านเพราะบอกจะเล่นกับพี่อูยองๆอย่างเดียวเลย
“พี่อูยองของหนูๆใจดีที่ฉุดเยย”
“ช่ายแล้วค่ะคุณหมอ พี่อูยองของหนูใจดีม๊ากมาก”
“หนูชอบเล่นกะพี่อูยองค่ะเพราะพี่อูยองของหนูใจดี”
เสียงเด็กๆสี่ห้าขวบเจื้อยแจ้วหลายๆคนแย่งกันตอบ
“อืม~เหรอคะ แล้วพี่อูยองน่ารักมั้ยคะ” คุณหมอใจดีพยักหน้ารับดูท่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เด็กๆหลายคนแย่งกันตอบเชียว
“น่ารักที่สุดเลยยย~~~”
เด็กๆหลายๆคนพากันตอบเป็นเสียงเดียวกันแล้วก็พากันวิ่งกรูวิ่งเข้าไปกอดเอวอูยอง ส่วนคนที่โดนเด็กๆกอดทำหน้าภูมิใจแล้วก็มองไปที่นิชคุณ มันทำให้อูยองรู้สึกมีพวกขึ้นมาทันที อย่างน้อยเด็กๆก็พากันเข้าข้างพี่อูยอง ชมพี่อูยองกันใหญ่เลย
นิชคุณเห็นภาพเด็กที่วิ่งกรูเข้าไปกอดอูยองแล้วอดยิ้มไม่ได้ ถึงเด็กๆเหล่านั้นจะป่วยไม่สบายแต่พอได้เล่นกับอูยองแล้วทำให้เด็กๆดูอารมณ์ดีไม่งอแงเอาซะเลย อีกอย่างถ้าไปอุ้มอูยองออกมาจากตรงนั้นไม่แน่ใจว่าเด็กๆเหล่านั้นจะงอแงประท้วงขอพี่อูยองคืนรึเปล่า
“เป็นไงครับ เด็กอูยองน่ารักล่ะสิ”
“น่ารักครับน่ารัก เด็กๆดูจะชอบพี่อูยองจริงๆสิน้า~”
อูยองยักไหล่ “ช่วยไม่ได้ครับ ก็คนมันน่ารักนี่นา อ่อพี่คุณครับวันนี้อูยองมีขนมมาให้เด็กๆด้วยนะ อูยองเอาให้ได้มั้ยครับ” ไม่พูดเปล่าแต่ยังชูขนมขึ้นมาให้นิชคุณดูด้วย ดูท่าเด็กๆเห็นขนมแล้วดีใจไม่ใช่น้อยเลย
“ได้สิครับแต่เราต้องบอกเด็กๆด้วยนะ ว่าให้หายเป็นหวัดก่อนแล้วค่อยกิน พี่อูยองบอกอะไรเด็กๆก็เชื่อทั้งนั้นแหละ แล้วก็อย่าทำคนไข้ตัวน้อยของพี่คุณต้องงอแงเพราะไม่ได้ขนมจากพี่อูยองล่ะ” นิชคุณยิ้มให้ก่อนจะเรียกคนไข้คิวต่อไปแล้วก็เดินกลับเข้าไปทำงานต่อ
แต่ต้องเดินออกมาหาอูยองอีกรอบพร้อมกับถือขนมคุกกี้และน้ำหวานหนึ่งแก้ว
“เห็นวันนี้บ่นเหนื่อยๆ ทานขนมกับน้ำหวานเย็นๆไปก่อนนะครับ”
“ขอบคุณครับพี่คุณ”
“อูยองพี่คุณว่าเราไปพักดีกว่ามั้ยครับ”
“ไม่เอาครับ ก็เล่นกับเด็กๆนี่แหละครับเป็นการพักผ่อนของอูยอง”
“งั้นตามใจครับ อย่าซนเกินเด็กๆล่ะ พี่คุณไปทำงานต่อแล้วนะ”
มือหนาเอื้อมไปหยิกแก้มใสๆของอูยองอย่างหมั่นเขี้ยว
.
.
.
“อ่ะนี่ พี่อูยองให้หนูนะแจซัน หายป่วยไวๆนะคะ”
เด็กน้อยผู้หญิงส่ายหน้า “ไม่แจซันไม่อยากหายป่วย”
“อ่าวทำหนูไมถึงไม่อยากหายป่วยล่ะคะแจซัน พี่อูยองยังไม่อยากป่วยเลย พอป่วยแล้วอดกินของโปรดตั้งหลายอย่างเลยนะ ”
“ก็แจซันจะได้มาที่นี่บ่อยๆไงคะ แจซันจะได้มาเล่นกับพี่อูยอง แล้วก็จะได้ขนมจากพี่อูยองด้วยไงคะ”
“ไม่ป่วยหนูก็มาหาพี่อูยองได้นะคะ มาเล่นกับพี่อูยองได้เสมอเลยนะ”
“จริงเหรอคะพี่อูยอง? แล้วพี่อูยองจะให้ขนมหนูมั้ยคะ”
“ให้แน่นอนค่ะ ถ้าหนูหายเป็นหวัดแล้วพี่อูยองจะให้เยอะกว่าเดิมเลย เพราะงั้นหนูต้องทานยาให้หายไวๆนะแจซัน แล้วมาเอาขนมกับพี่อูยองนะคะ”
“ค่ะพี่อูยอง”
อูยองดูจะมีอิทธิพลกับเด็กๆมากเลย แม่ของแจซันได้ฟังแล้วเป็นต้องยิ้มออกมาเพราะลูกสาวเหมือนจะเชื่อพี่อูยองมากกว่าแม่ซะอีก
สักพักอูยองได้ยินเสียงเด็กร้องไห้งอแงดังออกมาจากห้องตรวจ หัวหน้าแก๊งเด็กจึงเดินเข้าไปดู
“จุ๊ๆ โซจังหนูเงียบก่อนนะคะ”
นิชคุณเป็นต้องขมวดคิ้ว เมื่อกี้หนูโซจังที่อูยองว่า งอแงไปยกใหญ่ดิ้นไม่ยอมให้ตรวจง่ายๆเลย แม้แต่คุณแม่ของเด็กยังเอาไม่อยู่ แต่พออูยองเดินเข้ามาเท่านั้นแหละหยุดงอแงซะงั้น ที่สำคัญรู้จักชื่อกันด้วยเหรอ หัวหน้าแก๊งเด็กของเราท่าจะไม่เบานะเนี่ยสงสัยคงจะรู้จักเชื่อเด็กๆทุกคนเลยมั้งนั่น
“พี่อูยอง~”
“โซจัง หนูเงียบก่อนนะ นี่พี่อูยองมีช็อกโกแลตติดมือมาหนึ่งอัน หนูอยากได้มั้ยคะ”
โซจังพยักหน้าให้อูยองและยื่นมือมาจะจับเอาช็อกโกแลตจากอูยอง แต่อูยองเก็บเข้ากระเป๋าเหมือนเดิม
“พี่อูยองหนูจาเอาช็อกโกแลต”
“แต่หนูต้องไม่งอแงแล้วยอมให้คุณหมอตรวจร่างกายก่อนนะคะคนเก่ง พี่อูยองถึงจะให้ช็อกโกแลตตกลงมั้ยคะ?”
หนูโซจังพยักหน้าให้แล้วก็อ้าแขนทำหน้าออดอ้อนจะให้พี่อูยองอุ้ม
“หืม? จะให้พี่อูยองอุ้มเหรอคะ”
“อุ้ม อุ้ม ให้พี่อูยองอุ้ม~หนูจาให้พี่อูยองอุ้ม”
อูยองย่อลงไปอุ้มเจ้าหนูโซจังตัวน้อยขึ้นมาแนบอกแล้วเดินขยับเข้าไปใกล้ๆคุณหมอนิคคุณเพื่อให้คุณหมอตรวจร่างกายของโซจังได้สะดวกๆ
“พี่คุณช่วยตรวจเบาๆด้วยนะครับเดี๋ยวน้องสาวของอูยองงอแง”
นิชคุณยิ้มให้แล้วก็ลงมือตรวจร่างกายคนไข้ตัวน้อยซึ่งตอนนี้กลายเป็นน้องสาวของอูยองที่อูยองไปเรียบร้อยแล้ว แต่ก็เหมือนพี่น้องกันอยู่หรอกเพราะงอแงเก่งเหมือนกันไม่มีผิด
“เสร็จแล้วค่ะโซจังคนเก่ง เป็นหวัดนิดหน่อย รับยาไปทานนะคะเดี๋ยวคุณหมอจะให้วิตามินไปทานด้วย หนูจะได้ไม่ต้องป่วยบ่อยๆ” เมื่อตรวจเสร็จคุณหมอยิ้มและลูบหัวหนูโซจังเบาๆ
“พี่อูยองขาหนูขอช็อกโกแลตด้วยค่ะ”
หลังจากตรวจร่างกายเสร็จโซจังก็รีบทวงช็อกโกแลตจากพี่อูยองทันที
“อ่ะ นี่รางวัลสำหรับคนเก่งค่ะ แต่หนูต้องกินหลังจากที่หนูหายเป็นหวัดนะคะตกลงไหม”
อูยองยื่นช็อกโกแลตให้หนูโซจังและส่งโซจังคืนคุณแม่ของเด็กไป
“ตกลงค่ะ ขอบคุณนะคะพี่อูยอง” หนูน้อยวัยห้าขวบเอ่ยขอบคุณก่อนที่หนูโซจังกับคุณแม่จะเดินออกไป
“หัวหน้าแก๊งเด็กนี่เก่งจังนะครับ ทำให้เด็กหยุดงอแงได้ด้วย หรือเพราะเป็นเด็กเหมือนกันเลยคุยกันรู้เรื่อง” นิชคุณพูดแล้วก็ขำออกมา
“อูยองก็แค่เอาขนมมาล่อเฉยๆ เด็กๆต้องมีรางวัลมาแลกเปลี่ยนครับถึงจะคุยกันง่าย”
“อืมนั่นน่ะสิ อูยองก็เป็นแบบนี้ประจำนี่เนอะ……เมื่อกี้หนูโซจังคนเก่งได้ช็อกโกแลตเป็นรางวัล แล้วอูยองคนเก่งของพี่คุณจะเอาอะไรเป็นรางวัลดีครับ” นิชคุณไม่พูดเปล่าแต่ยังรวบเอวคนตัวเล็กมากอดเอาไว้จมูกโด่งซุกไซร้ไปที่ซอกคอขาวทันที
“ฮือพี่คุณเดี๋ยวมีคนมาเห็นนะ คนไข้คนต่อไปเชิญครับคุณหมอเค้าว่างแล้ว!”
อูยองตะโกนออกไปด้านนอกเพื่อเอาตัวรอดและมุดตัวออกมาจากอ้อมกอดของคนเจ้าเล่ห์ แต่นิชคุณก็มือไม้เร็ว คว้าเอาเอวบางเอาไว้ทัน แล้วดึงให้กลับมานั่งตักของตัวเองเหมือนเดิม
"วันนี้คนไข้หมดแล้วครับ ปิดคลินิกแล้ว จะเหลือก็แต่เราสองคน~"
นิชคุณมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ซึ่งอูยองก็รู้ดีว่า จะมีกิจกรรมอะไรต่อจากนี้
"อื้ออ เจ้าเล่ห์อ่ะ"
…End ^ ^
ความคิดเห็น