คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [ Mafia's Honeymoon ] Ch.3 : The Beginning
วันต่อมา...
แสงอาทิตย์อ่อนสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามาภายในห้อง ท่าทางอากาศวันนี้จะสดใส ดูจากท้องฟ้าที่แสนปลอดโปร่งสิ
บนเตียงคิงไซส์ คู่ข้าวใหม่ปลามันยังคงนอนกอดกัน เด็กน้อยซุกอยู่ในอ้อมแขนของร่างบางที่เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“อื้อ...”
รัลค่อยๆ ลืมตา ภายในหัวคิดถึงแต่เรื่องเมื่อคืน เรื่องที่เธอเกือบพลาดท่าให้โคโรเนโร่เสียแล้ว
“...!!!”
รัลตาสว่างขึ้นมาทันใด นัยน์ตาของเธอเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าแขนทั้งสองข้างกำลังโอบกอดโคโรเนโร่ที่หลับปุ๋ย เธอรีบปล่อยมือออกทันที และนั่นเองก็ทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งตื่นขึ้นมาเช่นกัน
“...!!!”
ดูเหมือนว่าเขาก็ตกใจไม่น้อยที่ว่ามานอนอยู่แนบชิดกับรัล เพราะเขาจำได้ว่านอนอยู่ห่างกันตั้งเยอะ
ละเมอแหงๆ...
แต่เอาอีกได้มั้ย...
“อรุณสวัสดิ์เว้ยเฮ้ย”
โคโรเนโร่ยิ้มกว้างต้อนรับวันสดใส พลางเอามือปัดผมสีทองที่ปรกหน้าเล็กน้อยออก
“เช่นกัน...”
รัลทำท่าจะวีน แต่ก็เปลี่ยนใจ เมื่อนึกถึงภาพที่ตัวเองนอนกอดคนรักเมื่อคืน
ชอบมากเลยล่ะ...
มันรู้สึกดีมากอย่างนี้นี่เอง...
ดูเหมือนพวกเขาจะทำเป็นไม่สนใจเรื่องนอนกอดกัน (หรือทำเป็นลืมๆ ไปซะหว่า) ทั้งสองเลยลุกออกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ แปรงฟัน บลาๆๆ
ทันใดนั้น...
สายตาเฉียบคมของรัลก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่างบนพื้นเข้าให้
“หือ”
เธอหยิบขึ้นมาดูแล้วพลิกไปมา มันคือซองจดหมายนั่นเอง บนซองไม่ได้เขียนอะไรไว้เลยซักอย่าง ทำให้รัลหน้านิ่วคิ้วขมวด เพราะตอนแรกในห้องไม่มีของแบบนี้
น่าสงสัย...
“อะไรน่ะ”
โคโรเนโร่เอ่ยถาม เขารีบเดินมาอยู่ข้างๆ รัลเพื่อที่จะได้มองเห็นจดหมายนั่นด้วย เธอหันมามองก่อนจะเปิดซองแล้วหยิบกระดาษออกมา
กระดาษแผ่นนี้มีตราของ CEDEF ประทับไว้อยู่...
รัลกวาดสายตาอ่านข้อความจนจบ และนั่นยิ่งทำให้เธอสงสัยหนักเข้าไปอีก
ไม่ใช่เนื้อหาของจดหมาย แต่ใครกันเป็นคนส่งมา!
“...จดหมายนี้ส่งมาจาก CEDEF”
“จริงเหรอเว้ยเฮ้ย”
“ตรานี่ของจริงไม่ผิดแน่ แต่ฉันอยากรู้มากกว่าว่าใครเอามาส่งให้...” แล้วรัลก็เริ่มอ่านเนื้อหาจดหมายให้ฟัง
เรื่องมีอยู่ว่า บอสของ CEDEF หรือ ‘ซาวาดะ อิเอมิสึ’ พ่อของสึนะ เขียนจดหมายมาแจ้งว่าอนุญาตให้รัล มิลจิลาพักร้อนได้ไม่จำกัด จนกว่าจะพอใจหรือว่ามีเหตุฉุกเฉินถึงค่อยกลับมาทำงานให้องค์กร โดยให้เหตุผลว่าเธอเพิ่งจะแต่งงาน ควรมีเวลาอยู่กับคนรัก
“เจ๋งเลยเว้ยเฮ้ย!”
ตาของโคโรเนโร่เป็นประกาย ยิ้มไม่หุบเลย ดูท่าจะเก็บอาการดีใจไม่มิดซะแล้ว
เขาจะได้อยู่กับรัลยาวๆ แล้วสิน้า...
“คงจะคิดถึงตอนตัวเองกับภรรยาน่ะสิ”
รัลนึกถึงอิเอมิสึกับภรรยา หรือ ‘ซาวาดะ นานะ’ แม่ของสึนะ ซึ่งคู่นี้ถึงจะอยู่ห่างไกลกัน แต่ก็รักกันมาก หวานมาก (ก ไก่ x10)
รัลหยิบของในซองออกมาอีก เธอกลับมาหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกครั้งเมื่อเห็นว่าของชิ้นนั้นคืออะไร
“นี่มัน...”
คนที่ได้ยืนแหงนหน้ามองสงสัยในท่าทางนั้นหนักมาก ได้แต่สายตาอ้อนวอนให้รัลว่า ‘ขอดูบ้างสิคร้าบบบ’ รัลเห็นอย่างนั้นแล้วทนไม่ไหวเลยอุ้มเขาขึ้นมาเพื่อที่จะได้เห็นของด้วย
“โอ้... สนุกล่ะงานนี้”
ต่างกับโคโรเนโร่ลิบลับ เขาดูจะแฮปปี้กว่าเดิมเมื่อเห็น ‘บัตร’ ใบนี้
จะว่าไป ยังไม่ได้อธิบายถึงเลย มันคือ ‘บัตรผ่าน 2 ใบ’ ซึ่งทางนั้นให้มาเพื่อให้ไปเที่ยวพักผ่อนนั่นเอง
“วุ่นวายจะตายชัก ให้พักทั้งที ให้ไปที่แบบนี้เนี่ยนะ”
ตามด้วยถอนหายใจดังเฮือก แล้วเก็บของใส่ซองเหมือนเดิม โยนไว้บนเตียง ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ทั้งๆ ที่อุ้มเจ้าตัวเล็กแสนเริงร่านั่นแหละ
“สบายมากก็ไม่ใช่มาเฟียหรอก”
1 ชั่วโมงต่อมา
ท่าเรือที่อยู่ใกล้โรงแรมมากที่สุด
เสียงคลื่นสาดซัดดังเป็นระลอก มีนกบินว่อนไปมา ท้องฟ้าสดใสเป็นใจในการเดินทางมาก เรือจอดเรียงรายตามท่า แต่ที่จะเด่นที่สุดคงเป็นเรือสำราญขนาดมหึมาที่กำลังเคลื่อนมาที่ใครเห็นเป็นต้องอึ้ง
แต่สำหรับมาเฟียอย่างโคโรเนโร่กับรัลที่เห็นจนชินตาแล้วรู้สึกเฉยๆ ไปเลย
ทั้งสองมาขึ้นเรือตามที่กำหนดไว้ในบัตรผ่าน 2 ใบนั้น ตอนแรกก็ไม่ได้ปักใจเชื่อไป 100% หรอก (แหม ตอนแรกดีใจเชียวนะ) แต่พอรัลโทรไปถามบาจิลก็ได้คำตอบว่า...
‘ของจริงสิขอรับ ก็กระผมนี่แหละที่เป็นคนใช้คนในโรงแรมเอาไปส่งให้เอง’
‘แน่ใจนะ’
‘แน่สิขอรับ’
‘แล้วทำอะไรอยู่ละนั่น’
‘ผมกำลังหัดเขียนคันจิอยู่ สนใจจะเรียนด้วยกันมั้ยขอรับ’
‘ไม่อะ แค่นี้ล่ะ’
ผ่าง!
ชัดเลย จริงแท้แน่นอน...
นั่นล่ะที่ทำให้ทั้งคู่มั่นใจที่มารอเรือที่นี่ ซึ่งก็ได้เวลาอันเป็นนิมิตหมายดีแล้ว ขอเชิญคู่บ่าวสาวกล่าวอะไรกับคนอ่านหน่อย
มันใช่ซะที่ไหนเล่า!
แล้วเรือสำราญก็แล่นมาเทียบท่าเรียบร้อย โดยมีลุงเจ้าถิ่นผู้ดูแลท่าเรือ ซึ่งก็เป็นคนของวองโกเล่ คอยดูแลความเรียบร้อย ใช้เวลาจอดไม่นาน คนขับเรือก็โผล่หน้ามาส่งซิกกับลุง เป็นอันว่ารู้กัน
“เชิญเลยครับ”
ลุงผายมือเชิญให้ขึ้นเรือ รัลพยักหน้าแล้วเดินขึ้นเรือไป ตามด้วยโคโรเนโร่ที่กระโดดตามไปรัวๆ
“โชคดีนะครับ!!!”
แล้วเรือก็ออกจากท่าทันที...
บนเรือสำราญ
ดูต่างจากปกตินะ...
บนเรือนอกจากพนักงานแล้ว ก็แทบไม่มีคนอื่นเลย เหมือนกับจะสื่อว่านี่คือเรือส่วนตัวสำหรับรัลและโคโรเนโร่โดยเฉพาะ
เรือลำนี้ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ก็ดูหรูหรามาก ภายในกว้างขวาง มีโต๊ะสนุกเกอร์ สระว่ายน้ำ ฟิตเนสในตัว บลาๆ แน่นอนว่าคนที่จะมาใช้บริการได้ต้องเจ๋งไม่ใช่เล่น
“เงียบดีจังเว้ยเฮ้ย”
ตอนนี้ทั้งสองกำลังนั่งชมวิวอยู่บนดาดฟ้าของเรือ บรรยากาศแสนสดชื่น ลมเย็นๆ โชยมา ทิวทัศน์สวยงาม รอบข้างเงียบสงบ เหมาะกับการพักผ่อนจริงๆ
“ฉันก็ว่าอย่างนั้น”
รัลนั่งจิบกาแฟพลางมองไปรอบๆ ถึงวันนี้จะดูสบายๆ ไม่น่ามีอะไร แต่สัญชาตญาณก็ทำไรต้องคอยสังเกตโน่นนี่เสมอ ต่างกับโคโรเนโร่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งกำลังนอนอาบแดดชิลๆ บนเตียงผ้าใบโดยมีเจ้าฟัลโก้คอยสังเกตการณ์อยู่
“อย่างกับเรากำลังฮันนีมูนกันอยู่เลยเนอะ”
“ใครให้คิดแบบนั้น”
รัลส่งสายตาดุใส่โคโรเนโร่ที่ลุกมาหยิบคุกกี้กิน แล้วเอ่ยถึงฮันนีมูนออกมาหน้าตาเฉย
ของแบบนั้นน่ะเหรอ...
“เอ้า ไม่ดีเหรอเว้ยเฮ้ย หลังแต่งงานใครๆ ก็เขาทำกันทั้งนั้นแหละ แล้วดูสิ เราได้เที่ยวด้วยกันสองต่อสอง โรแมนติกจะตายไป”
“มันก็แค่นี้ไม่ใช่รึไง”
“แต่สำหรับฉันมันมีความหมายมากเลยนะ...”
น้ำเสียงจริงจังกว่าปกติทำรัลพูดไม่ออก โคโรเนโร่อยากอยู่กับเธอมากแค่ไหนเธอรู้ดี ตลอดเวลาที่ได้เจอกัน เขาทำให้รู้สึกแบบนั้นมาตลอด
อยากอยู่ด้วยกัน...
อยากทำอะไรด้วยกัน...
ความรู้สึกเดียวกันแท้ๆ...
“...”
“...”
“แล้วหลังจากนี้จะทำอะไรต่อล่ะ”
“ไม่รู้สิ ที่นั่นธรรมดาซะที่ไหน”
“ไม่รู้ส่งให้ไปพักผ่อน หรือทำบ้าอะไรกันแน่”
“ฮ่าๆๆ”
โคโรเนโร่หัวเราะออกมาลั่น หยิบคุกกี้มากินอีกชิ้น ก่อนย้ายไปนอนบนเก้าอี้ผ้าใบอีกตัวที่อยู่ข้างๆ รัล
“สวยจริงๆ เลย...”
รัลรู้สึกใจเต้นตึกขึ้นมาเมื่อโคโรเนโร่มาจบประโยคตอนหันมาเธอพอดี ราวกับจะบอกว่าเธอสวยจริงๆ
ชอบเขาในมุมนี้จัง...
“วิวนะ”
เพล้ง!
#รัลมิลจิร้องไห้ทำไม
หญิงสาวมองค้อน ก่อนจะกลับมาทำสายตานิ่งๆ ปกติ
“หึ...”
“ล้อเล่นน่ะเว้ยเฮ้ย อย่าเพิ่งงอนกันสิ”
“ใครจะไปงอนนาย”
“ถึงที่พักก่อนเถอะ จะจัดหนักกว่านี้ให้ดู”
“...”
จะซึนไปไหน...
โคโรเนโร่คิดแล้วหันมานอนหงายมองฟ้า เขาไม่คิดเลยจริงๆ นะว่าจะมีโมเม้นแบบนี้ได้ เพราะที่มาก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานๆ เลย อยู่ด้วยกันก็มีแต่การฝึก การรบ สงครามต่างๆ เคยสบายใจแบบนี้ที่ไหน
เรือแล่นไปเรื่อยๆ ไม่นานก็มาจอดเทียบท่าที่เกาะแห่งหนึ่ง
เกาะแสนอลังการที่เพียบพร้อมไปทุกสิ่ง และวิวก็สวยงามมาก
แต่ใครจะรู้ว่าทันทีที่เท้าของผู้มาเยือนแตะพื้น ความวุ่นวายที่รออยู่ก็เริ่มขึ้น!
--------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ กราบขอบคุณเม้นกับผู้ชมอีกเช่นเคย มีกำลังใจขึ้นเยอะเลอ
แต่งไปขำไป ทั้งที่มันก็ไม่ได้น่าขำตรงไหนเลย 5555 ขำตรงที่พระเอกเป็นเด็กทารกมั้ง แก่แดดซะ ถถถ
อยากไปฮันนีมูนกับโคโร่จังบ้างน้อ อีกสิบปีก็รอได้ โฮะๆๆ =w= //โดนรัลตบรัวแบบสึนะ
อ๊ะ! สุดท้ายก็ไม่ได้ฮันนีมูน แค่เริ่มต้นเอง แต่ตอนหน้าเริ่มจริงๆ เพราะมาถึงสถานที่แล้ว
ส่ง sms มาทายกันได้ว่าที่นี่ไหน รางวัลคือใจของไรท์เอง #ผิด
ที่ไม่ได้มาอัพก็เพราะว่าติดเที่ยงสกรานต์กับไม่สบายนิดหน่อย ขออภัยด้วยน้า T-T
ยังไงก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยน้า ติชมกันเข้ามาได้เสมอ เลิฟฟฟ ♥
ความคิดเห็น