รักนาย เจ้าชายแวมไพร์ของผม

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ชายปริศนา

ตอนที่ 1 ชายปริศนา         
‘ฉันรักนาย นายได้ยินไหม’

          เฮ้อ! เฮ้อ! เฮ้อ!

            แทนไทสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมหยาดเหงื่อที่ท่วมเต็มตัวจากชุดนอนสีฟ้าตอนนี้ติดแนบเนื้อเพราะเหงื่อที่ท่วมตัว แทนไทรู้สึกทั้งร้อนทั้งหนาวทั้งร่างกายสั่นเทาไปหมด‘นี้มันเกิดอะไรขึ้น’แทนไทคิดในใจ แทนหันหน้ามองไปที่นาฬกาตอนนี้มันยังคงบอกเวลา 23.53 น. ซึ่งยังคงดึกเกินไปที่แทนจะลุกขึ้นไปโรงเรียน

            “ทำไมนายไม่เลิกตามผมสะที”

          แทนพูดพลางเอามือมากุมหัวความฝันและเสียงที่ดังก้องอยู่ในหูทุกวันม่สามารถจางหายไปได้เลย

            “สวัสดีครับ”

          แทนรับสายโทรศัพร์ที่โชว์ว่าเป็นเบอร์ของคุณป้า

            “ไง หลานรักของป้า”

          แทนเดินไปรอบๆแล้วควานมือไปทั่วเหมือนหาของอะไรสักอย่าง

            “แหวนเงินล่ะจ๊ะหลาน”คุณป้าพูดเสียงเข้มใส่

            “อ่ะ คุณป้าครับแค่นี้ก่อนนะครับ”

          แทนพูดจบก็รีบวางสายทันที เดินวนไปในห้องเหมือนเดิมแล้วก็ค้นของจนห้องกระจัดกระจายเวลาในตอนนี้ก็ใกล้เข้าเที่ยงคืนมาทุกทีแทนเริ่มขยี้ตาตัวเองอย่างแรงเพราะอาการง่วงนอนแทนเดินไปที่เตียงเมื่อหัวถึงหมอนเขาก็หลับลึกไปโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีเงาลึกลับเคลื่อนไหวภายในห้อง

โรงเรียน

          ผมแทนไทเป็นนักศึกษาทั่วไปและไม่เป็นที่สนใจในเรื่องหน้าตาแต่ใครจะไปอยากให้คนมาวิจารณ์หน้าตาเราแบบนั้นละ

          ผมเดินก้าวเข้ามาในห้องที่ตอนเสียงดังมากกว่าทุกวันพวกผู้หญิงต่างพากันมาจ้องที่ผมแล้วมองไปมาอย่างเสียมารยาท ผมเดินเข้าไปนั่งโต๊ะตัวเองแล้วเปิดกระเป๋าหยิบหนังสือออกมานักเรียนในห้องต่างทะยอยกันออกไปข้างนอกแล้วปล่อยให้ผมนั่งอยู่คนเดียว

            เพื่อให้ผมหายสงสัยว่านักเรียนพากันออกไปไหนกันหมด ผมเดินมาตามราวระเบียงที่เงียบสะงันพอที่จะทำให้ผมได้ยินเสียงสายลม

เป้ง! เป้ง! เป้ง!

          เสียงเหมือนปืนของเล่นดังขึ้นสามารถทะลุหน้าต่างได้ตอนนั้นเองภาพนั้นเป็นภาพที่ผมเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนกระจกแตกกระจายและมีเสี้ยวกระจกหนึ่งบาดเข้าที่หลังข้อมือผมอย่างจัง

            ผมอุทานออกมาพร้อมชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่งที่มากันผมไว้ให้เขามีผมสีดำที่ดูแล้วขุนตามากเขาจับแขนผมแล้วดมเลือดที่ไหลออกมามากยิ่งขึ้น

..........................................................................................................................................................  “เลือดนายยังหอมหวานไม่เปลี่ยนเลยนะ”ชายตรงหน้าพูด

            ชายหนุ่มที่ช่วยแทนไว้กดไหล่แทนลงกับพื้นแล้วโน้มหน้าเขามาใกล้จนแทนหน้าแดง ชายหนุ่มตรงหน้าจับมือแทนไว้และยกขึ้นมาดมอีกครั้งหนึ่ง

            “ทำอะไรน่ะ”แทนใช้มือที่เหลือผลักอกชายหนุ่มแต่แรงผลักของแทนก็ไม่ช่วยอะไร

            “เรียกชื่อเราสิ บีช”บีชพูดพร้อมแสยะยิ้มทำให้แทนรู้สึกจนสึกจนมุม

            “ออกไปนะ”แทนผลักอกบีชอย่างแรงก่อนที่จะวิ่งตามราวระเบียง นี้มันอะไรกันเวลาอยู่ใกล้กันทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นเคยแบบนี้นะ เมื่อวิ่งออกมาแทนมองไปรอบๆแต่ก็ไม่มีใครแทนหายใจออกมาอย่างแรงและไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

            ไม่นานแทนก็เกิดอาการสงสัยทั้งที่ข้อมือโดยกระจกบาดแต่ระหว่างทางที่แทนวิ่งมากลับไม่มีรอยเลือดแม้แต่หยดเดียวแทนเริ่มก้าวขาไม่ออกพอหันหลังแทนก็เจอกับบีชที่มาอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้แทนตกใจมากล้มลงไปกับพื้น

            “กล้าหนีผมงั้นเหรอ”บีชพูดเสียงเข้มค่อยๆลงมานั่งแล้วประกบริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของแทน แทนหน้าแดงจนลืมความเจ็บปวดที่ข้อมือบีชใช้ปากลิ้นตลาดไปมาในโพร่งปากของแทนจนแทนหายใจไม่ออกจะหยุดแต่ก็รู้สึกเสียดายรสชาติหวานหอมที่แปลกประหลาดบีชปล่อยริมฝีปากออกเพื่อให้แทนพักช่วงหายใจ

            “นายเป็นใครกัน”แทนตวาลลั่นเพราะการกระทำที่แปลกประหลาดของบีช

            บีชลุกขึ้นแล้วใช้มือมือเกาหัวเหมือนไม่รู้จะอธิบายยังไงดี

            “ผมว่าเรา...ต้องได้เจอกันเร็วๆนี้”บีชโบกมือบายให้แทนก่อนที่จะหายไปราวกับฝุ่นผง

            แทนตกใจมากก่อนที่ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงลงแล้วล้มไปในที่สุดหัวแทนกระแทกพื้นอย่างแรงเลือดสีสดไหลออกมาอีกครั้งที่หัวแต่ภาพสุดท้ายที่แทนเห็นกลับเป็นบีชที่ตอนนี้ดวงตาเป็นสีแดงสด

..........................................................................................................................................................

            เอ็ดที่ได้รับหน้าที่ให้มาเป็นหมอของมหาลัยนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เก่าตัวหนึ่งข้างเตียงของแทนพร้อมหยิบสมุดเล่มเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อตัวเองแล้วจดบันทึกเล็กน้อย แทนซึ่งตอนนี้มีแผลที่หัวจนเอ็ดต้องเอาผ้ามาผันไว้ให้ร่างแทนหนาวสั่นเล็กน้อยเพราะมีเศษกระจกบาดอยู่เต็มไปหมดจึงต้องถอดเสื้อออก

            “นายเนี้ยช่างหอมหวานจังนะ”เอ็ดพูดพร้อมดมกลิ่นเลือดที่แห้งแกร้ง

          “นายกล้าดียังไงถึงพูดแบบนั้น”บีชยืนหันหลังให้เอ็ดที่กำลังหมดอารมณ์อยากลองลิ้มลองรสเลือด

            “ฉันไม่มีทางลืมแวมไพร์ชั้นต่ำแบบแกหรอ หึ แวมไพร์อะไรจะได้ขึ้นบันลังอยู่แล้วยังขอปฎิเสรที่จะปกครองเมืองอยู่อย่างสบายมีเลือดให้กินอยู่ตลอดเวลาได้อยู่ที่ดีๆแต่ก็ยังไม่เอื้อมมือไปหามันแกหน่ะมันโง่”

          บีชยืนฟังอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวหลับตาเหมือนคิดทบทวนอะไรสักอย่างก่อนที่ตาของบีชจะเปลี่ยนเป็นสีแดงสด

            “แค่นั้นเหรอ”บีชใส่มาดเข้มเดินมาอุ้มแทนอย่างอ่อนโยนเหมือนกลัวว่ามนุษย์ที่หลับใหลอยู่จะตื่นขึ้นออกจากห่วงแห่งนินทรา