เสน่าหาราชันย์ (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #3 : ท่านจ้าวมังกร

เสียงอึกทึกข้างนอกทำให้ร่างของหยางเฟยค่อยๆรู้สึกตัวตื่นใบหน้าสวยหันไปมองรอบๆอย่างมึนงงพบว่าตนเองนอนบนเตียงใหญ่และห้องนี้ก็ไม่ใช่ห้องที่เขาคุ้นเคยภายในตกแต่งเรียบๆไม่ได้ดูทันสมัยกลับกันทั้งห้องดูโบราณเอามากๆ เขาจำได้ว่าครั้งสุดท้ายกำลังยืนคุยกับชายชราคนหนึ่งแต่งตัวเหมือนคนจีนโบราณซึ่งเขาคิดว่ามันเป็นเพียงความฝันหันไปมองทั่วห้องก็พบโต๊ะใบหนึ่งมีแจกันที่เขียนลวดลายดอกโบตั่นตั้งอยู่บนโต๊ะจึงละสายตามองรอบๆแต่ก็ไม่พบอะไรอีกนอกจากเตียงขณะที่กำลังเหม่ออยู่ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากทางที่คาดว่าเป็นประตู

"ฟื้นแล้วหรือ"ชายชราคนเดิมที่เขาเจอในห้องนอนเอ่ยถามยิ้มๆ

"ที่นี้คือที่ไหน"ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกนอกจากคำนี้จริงๆ

"ตำหนักวิหค ข้าจะเรื่องทั้งหมดให้เจ้าฟังไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม" หยางเฟิ่งเงียบเพื่อให้ชายตรงหน้าพูด "ครั้งก่อนมีจ้าวมังกรตนหนึ่งผู้มีอำนาจอยู่เหนือมังกรทั้งปวงจ้าวมังกรมีชายานามว่าหยางเฟิ่งนั้นคือเจ้า ท่านจ้าวรักและไหลหลงเจ้ามาก ครั้งหนึ่งเจ้าถูกเทพเซียนตนหนึ่งเข้าใจผิดว่าขโมยลูกท้อทองคำไปทำให้เขาสังหารเจ้าและนำเอาดวงวิญญาณไปกักเก็บที่กล่องสลายวิญญาณ เนิ่นนานเสียจนวิญญาณเจ้าแตกหักกว่าท่านเจ้าจะตามตัวเจ้าเจอวิญญาณเจ้าก็ไดแตกสลายไปแล้วท่านจ้าวคลุ่มคลั่งและตามเข่นฆ่าเทพเซียนตนนั้นเหล่าเทพล้มตายหลายตนสรวงสวรรค์พินาศแล้วท่านจ้าวมังกรก็จากไป"เมื่อชายชราคนนั้นพูดจบหยางเฟิ่งก็น้ำตา

 "เจ้าสงสารเหล่าเทพหรือ" ชายชราถามด้วยความฉงน

"เปล่า ฮะ..ฮึก..ผม..สง..ฮึก..สารมังกรตนนั้นต่างหาก"

"เจ้าสงสารเขาที่เป็นคนฆ่าหรือ"หยางเฟิ่งส่ายหน้าน้อยๆ

"ผมสงสารที่คนรักเขาถูกฆ่าเขาต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นดี"

"เฮ้อ เจ้าจะสงสารตัวเองก็ไม่แปลก"

"แต่ยังไงผมก็ไม่เชื่อเรื่องแบบนี้หรอกน่ะ" เฟยถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายคว้าแขนเล็กให้เดินตามตนไปที่หน้าต่าง หยางเฟิ่งมองลงไปข้างล่างแล้วเบิกตาขึ้นเมื่อเห็นก้อนเมฆลอยอยู่ล่างที่ต่ำลงไปลึกลงไปอีกก็เห็นเพียงภาพเล็กๆบ่งบอกว่าที่ที่ตนอยู่นั้นสูงเพียงไร

“ไม่น่าเชื่อ” หยยางเฟ่งหันมามองชายชราอีกครั้งอาการตกใจยังไม่หายไป

“ละ แล้วท่านพาผมมาที่นี้ทำไมผมไมม่มีความทรงจำเกี่ยวกับภพนี้เลย”

“ตอนนี้สวรรค์กำลังลำบากธาตุหยางเกิดรอยร้าวเราต้องการให้ท่านจ้าวช่วยหลอมรวมมันแต่อย่างที่เล่าไปพวกเราทำผิดต่อท่านเจ้าอย่างร้ายแรงเพียงท่านเท่านั้นที่ท่านจ้าวจะยอมรับฟัง ท่านหยางเฟิ่งได้โปรดให้อภัยและช่วยพวกเราด้วย”เฟยคุกเข่าลงกับพื้นแล้วคำนับขอร้องนี้เป็นครั้งแรกที่เขานั้นคุกเข่าขอร้องเพราะตนเป็นถึงระดับเซียนเทพ หยางเฟิ่งเห็นดังนั้นจึงก้าวถอยหลังคุกเข่าลงข้างๆแล้วลนลานบอก

“ลุกขึ้นเถอะคุณตา ผมจะช่วยถึงแม้ผมจะจำอะไรไม่ได้ก็เถอะ” เฟยจับมือนวลอย่าซาบซึ้งทันได้เอยอะไรพายุก็พัดเข้ามาบานประตูกระแทกเปิดออกอย่างรุนแรงเศษดินที่พัดเข้ามาทำให้เขายกมือบังฝุ่นเพื่อไม่ให้เข้าตา เมื่อพายุสงบเขาก็ค่อยๆลืมตาภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาตกตะลึงไปชั่วขณะ เสียงของเขาแหบพร่า ช่างสวยงามอะไรอย่างนี้ ร่างของมังกรดำงดงามและสง่างามภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามา ดวงตาสีทองลุ่มลึกนั้นยากที่จะคาดเดาจับจ้องหยางเฟิ่งไม่กระพริบถัดจากศีรษะไล่ไปส่วนท้ายทอยมีบางอย่างคล้ายเขางอกขึ้นมา ขาหน้าที่เหมือนแขนอยู่ติดกับปีกกรงเล็บใหญ่ หนาและแข็งแรงขาหลังทั้งสองข้างดูทรงพลังมหาศาลแม้มังกรตนนั้นจะไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกจากปากหากแต่มีสีก้องกังวาลดังขึ้นทั่วบริเวร

“หยางเฟิ่งของข้า...ข้ามารับเจ้าแล้ว”