เสน่าหาราชันย์ (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : หวนคืน

     วันนี้เป็นวันเกิดของหยางเฟิ่งแทนที่เขาจะดีใจแต่ใบหน้าสวยกลับเหม่อเหมือนครุ่นคิดบางอย่างภายในใจและคงไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่ หยางเฟิ่งสะบัดหน้าเพื่อตั้งสติวันนี้เป็นวันเกิดเราจะทำให้ความฝันเมื่อคืนมารบกวนไม่ได้ วันนี้เขาตั้งใจจะซื้อเค้กก้อนเล็กๆเพื่อมาฉลองวันเกิดให้ตัวเองหยางเฟิ่งคิดถึงตอนที่ตนได้อธิฐานเป่าเค้กแล้วอดไม่ได้ที่จะกระตือรือร้นแม้มันจะเป็นอย่างนี้ทุกปีถึงแม้วันนี้จะเป็นวันธรรมดาสำหรับหลายคนแต่มันเป็นวันที่วิเศษที่สุดสำหรับคนหนึ่งคนเขาทำงานเสร็จร้านเค้กก็เกือบปิดแล้วเขาจึงเข้าไปซื้อเค้กได้อย่างเฉียดฉิวโชคดีที่ร้านจะปิดทำให้เค้กราคาถูกลงมากแต่ถึงยังนั้นเขาก็เลือกเค้ที่กถูกที่สุดอยู่ดีเขายิ้มหวานให้พนักงานหนึ่งทีแทนคำขอบคุณ เมื่อได้มาแล้วก็วางกล่องเค้กไว้ที่ตะกร้าจักรยานค่อยๆปั่นกลับห้องอย่างระมัดระวังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เอาเทียนที่จุดเมื่อปีที่แล้วแต่ยังไม่ลดลงมากมาปักเค้กต่อมันช่วยเขาประหยัดเงินได้มากเลยหล่ะใบหน้าหวานอธิฐานระลึกถึงป๊ากับม๊าที่เขาแทบไม่เคยเห็นหน้าริมฝีปากคลี่ยิ้มแล้วเริ่มเป่าเทียนทั่วทั้งห้องก็กลับมามืดอีกครั้งหยางเฟิ่งจึงลุกขึ้นไปเปิดไฟแล้วเอาเค้กใส่ในตู้อาหารทำที่เขาไม่ใส่ในตู้กนั้นก็เพราะเขาไม่มีไงหล่ะเพราะตอนที่ย้ายเขามาใหม่ๆนั้นห้องสี่เหลี่ยมแคบๆมีเพียงแค่เสื่อกับหมอนเท่านั้นขณะที่เขากำลังจะปิดไฟกลิ่นหอมของกำยานก็ลอยมาห้องที่เคยสว่างกับมีม่านหมอกควันปกคลุมเขาคิดว่าตัวเองตาฝาดจึงขยี้ตาแต่หมอกก็ยังอยู่ตอนนี้เขางงมากอาการเหมือนคนทำอะไรไม่ถูกเขาจึงตัดสินใจตะโกนเพื่อขอความช่วยเหลือ

“ช่วยด้วย”

“อย่ากลัวไปหยางเฟิ่ง”

“คุณเป็นใครครับ รู้จักชื่อผมได้ยังไง”หยางเฟิ่งมองชายชราปริศนาสวมชุดจีนโบราณเดินออกมาจากม่านหมอกด้วยความกลัว เขาคงไม่ได้ระเบิดไข่เน่าแล้วฆ่าชิงทรัพย์หรอกน่ะ

“ข้าชื่อเฟยเป็นเทพเซียนหยางเฟิ่ง เจ้าไม่ใช่คนในโลกนี้”ถอยคำที่ออกมายิ่งทำให้เขางุนงงกว่าเดิม

“ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด”  เฟยถอนหายใจอย่างคนขี้เกียจอธิบายฝ่ามือเหี่ยวโบกไปที่หน้าของหยางเฟิ่ง ทำให้ร่างบางล้มลงในอ้อมแขนจากนั้นจึงเดินกลับหลังไปทางที่จากมา

“เดี๋ยวเจ้าจะรู้เอง”

                ภายในตำหนักนภายามค่ำคืน ร่างของจินหลงนอนทอดกายอยู่บนเตียงทองที่ถูกแกะสลักไว้อย่างงดงามและปรานีตร่างสูงสวมชุดคลุมสีดำบรรยากาศภายในห้องมืดและเงียบสงัดช่างดูเปล่าเปลี่ยวแต่ดูเหมือนเจ้าของห้องกำลังฝันร้ายเพราะใบหน้ามีเหงื่อไหลคิ้วเรียวขมวดขึงใบหน้าหล่อเหลาแสดงถึงความทรมานขาแกร่งพลิกไปมาและก็สิ้นสุดลงเมื่อเจ้าของร่างลืมตาตื่นขึ้นจากห้วงของความฝัน

“หยางเฟิ่ง”จินหลงพึมพำชื่อผู้ที่อยู่ในห้วงคำนึงตลอดเวลาเบาๆราวกับไม่มีแรงทั้งๆที่ร่างกายนั้นร้อนรุ่มด้วยความกระหายเลือด หลายร้อยปีมาแล้วที่ข้าต้องทนทรมานยามหลับ นับตั้งแต่ที่ข้าสูญเสียเจ้าไปหยางเฟ่ง ข้าก็ไม่อาจควบคุมธาตุหยินที่ปะทุออกมาได้เป็นเหตุให้ข้าขาดการยับยั้งจักระในกายจนก่อให้เกิดการตายของเหล่าทวยเทพมากมาย ข้าอยากจะสลายไปพร้อมเจ้าหากแต่ภาระเป็นสิ่งที่รั้งข้าไว้มิให้ไปได้ข้าทนทุกข์ทรมานใจมาหลายร้อยปีเพื่อรอวันที่เจ้าจะกับมาสู่อ้อมกอดของข้าอีกครั้ง

     สายลมร้อนพลัดพามาบ่งบอกว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาในตำหนังแห่งนี้ที่ไม่มีใครกล้าย่างกายเข้ามาตั้งแต่มันถูกปิดตายลงจินหลงขยับกายรวดเร็วปล่อยลมที่คมดังใบมีดออกไปทางประตูหวังทักทายคนที่บังอาจเข้ามาบุกรุก

“หนิงเหอ ออกมาหากยังไม่อยากตายคิดว่าข้าสัมผัสกระเเสพลังของเจ้าไม่ได้รึ”ริมฝีปากเอ่ยราบเรียบแต่ก็พาลให้คนที่ได้ยินสั่นสะท้าน

“ท่านจ้าว ช้าก่อนข้ามาในยามนี้มิได้ต้องการรบกวนท่านข้ามาในฐานนะสหายเพื่อแจ้งเรื่อง”หนิงเหอเอ่ยเสียงอ่อนเพื่อให้ท่านจ้าวมังกรคลายความงุดหงิดลงบ้างไม่มากก็น้อย

“เรื่องอันใด” เสียงทุ้มทรงพลังเอ่ยเรียบ หนิงเหอแสดงสีหน้าไม่สู้ดีนักเหมือนเจ้าตัวยังตัดสินใจไม่ได้ว่าสมควรที่จะพูดดีไหม

“หนิงเหอ อย่าทำให้ข้าอารมณ์เสีย”ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาขึ้นเสียจนหนิงเฮอเริ่มที่จะลังเล

“ตอนนี้ธาตุหยางเกิดรอยร้าวเหล่าเซียนเทพต้องการให้ท่านช่วยผนึกหลอมรวมมันหากช้าเกรงว่าจะทำให้สรวงสรรค์ขาดสมดุลจนมิสามารถพยุงปราสาทที่เป็นที่สิงสถิตของเหล่าเซียนเอาไว้ได้”หนิงเหอเล่าไปก็ลอบสังเกตสีหน้าของท่านจ้าวมังกรไปด้วยแต่ก็พบใบหน้าเรียบสนิทเช่นเคย

“ข้าไม่สนใจว่าพวกมันจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร”เมื่อได้ฟังหนิงเหอก็ตัดสินใจพูดออกมา

“พวกเซียนเทพเจอท่านหยางเฟิ่งแล้ว” หัวใจของจินหลงกระตุกเกร็งตวัดสายตาคมจ้องเขม็งที่หนิงเหอไม่ว่าเมื่อไหร่ชื่อนี้ก็มีผลต่อจินหลงเสมอ

“เจ้ารู้ใช่ไหมว่าการล้อเล่นจะทำให้เจ้าถึงแก่ชีวิต”หนิงเหอกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก

“เป็นเรื่องจริงท่านหยางเฟิ่งนั้นถือกำเนิดใหม่ในอีกภพหนึ่งพวกเซียนเทพรู้ดีว่าท่านจะมิยอมหลอมรวมหยางเข้าด้วยกันจึงเสาะแสวงหาท่านหยางเฟิ่งเพื่อเอามาต่อรอง”

“กล้ามาก พวกมันคงลืมไปแล้วสิน่ะว่าการตายเป็นเช่นไร”เสียงทรงพลังตวาดก้องหนิงเหอจจึงรีบพูดก่อนที่จะเข้าใจผิด

“ใจเย็นก่อนท่านจ้าว พวกเขาเพียงแค่ต้องการให้ท่านช่วยไม่ได้มีเจตนาทำร้ายท่านหยางเฟิ่งอย่างที่เข้าใจมิเช่นนั้นพวกเขาจะยอมเสี่ยงแหกกฎสวรรค์เพื่อนำท่านหยางเฟิ่งมาที่นี้หรือ”

“ตอนนี้หยางเฟิ่งอยู่ที่ใด”

“ตำหนังวิหคขอรับ”  จินหลงพยักหน้าเหยียดยิ้มจ้าเล่ห์แล้วแปลงกายเป็นมังกรสีดำทมิฬเขาสีงาช้างงอกออกมาหากแต่สง่างามยิ่งนักกลิ่นอายความตายแผ่ออกมาดวงตาสีทองดั่งแสงอรุณมีประกายความคะนึงหาก่อนตวัดมามอง

หนิงเหอ

“ข้าจะไปเอาหยางเฟิ่งคืน” หนิงเหอน้อมรับคำสั่งแล้วแปลงกายเป็นมังกรฟ้าอมเทาแต่ไม่มีเขาที่สง่างามอย่างจินหลงทยานตามนายของตนไป

เฝ้าฝันคะนึงหาชายาที่จากไป

เจ้าอยู่หนใดใยไม่หวนคืน

มังกรรํ่าไห้เฝ้ารอหทัย

รอวันหวนคืนเพื่ออยู่เคียงกาย