เสน่าหาราชันย์ (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : หยาง เฟิ่ง

     

ตอนที 1

     จิน หลง ราชาเหนือมังกรทั้งปวง เทพสวรรค์ที่มีชีวิตเป็นนิรันดร์เป็นผู้หลอมรวมหยินและหยางอาศัยอยู่บนหุบเขานภา ตำนานของเหล่า

ทวยเทพเล่าว่ามีเทพเซียนองค์หนึ่งเข้าใจผิดคิดว่าชายาของจินหลงเป็นคนขโมยลูกท้อทองคำไปโดยไม่ทราบว่าเขาเป็นชายาของจินหลง 

เทพเซียนองค์นั้นจึงฆ่าเขาและแยกวิญญาณไว้ในกล่องสลายวิญญาณจินหลงตามหาชายาของตนจนพบ แต่วิญญาณนั้นได้แตกสลายไปไม่

สามารถหลอมรวมเข้าด้วยกันได้อีก มังกรดำคุ้มคลั่งดวงตาสีทองส่องประกายแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงกํ่าดั่งโลหิต พิภพดินฟ้าพินาศ เหล่าทวย

เทพโดนเข่นฆ่าอย่างไร้ความปราณีนับเป็นเรื่อราวอันโศกเศร้าที่สุดของทวยเทพ...

" เฟย ตอนนี้ผลึกหยางเกิดรอยร้าวทำให้สมดุลของสวรรค์เปลี่ยนไปหากปล่อยไว้สวรรค์คงหายนะเป็นแน่ " ชายชราผมขาวเอ่ยเคร่งเครียดยิ่ง

ทำให้ตีนกาบนใบหน้าเด่นชัดยิ่งขึ้น 

" หนทางเดียวที่จะทำให้รอยร้าวสมานเราต้องให้ท่านจินหลงช่วยหลอมรวมอีกครั้งหากแต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่ว่าผู้ใดก็มิกล้าเอ่ย เพราะเกรง

จะทำให้อารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่แล้วปะทุขึ้นมาอีก " ชายชราวัยเดียวกันเอ่ยตอบ ทั้งสองเเสดงสีหน้าหวั่นวิตกแต่แล้วก็มีเสียงราบเรียบของหนิง

เหอเอ่ยขึ้นมา ผู้เฒ่าทั้งสองหันไปมองสหายสนิทที่เป็นองค์รักษ์ของจินหลงอย่างไม่คาดคิดว่าว่าจะเจอเขาในที่แห่งนี้ ด้วยตัวหนิงเหอนั้นจงรัก

ภัคดีต่อจินหลงเป็นอย่างมาก

" หากพวกท่านนำ หยางเฟิ่ง กลับมาได้บางทีอาจจะลบความกรุ่นโกรธของท่านจินหลงลงได้ ตอนนี้นายข้านั้นเหมือนมังกรไร้หัวใจ ธาตุหยิน

รุนแรงมากข้าเกรงว่าท่านจินหลงจะกลายเป็นปีศาจเข้าสักวัน "

" ดอกไม้มาส่งครับ " ร่างบางเสื้อเชิ้ตสีขาวกับเอี่ยมหมีที่ใส่ยิ่งทำให้คนนี้ดูน่ารักและน่าเอ็นดูมากขึ้นไปอีกปากเรียวกระจับแย้มยิ้มหวานพาล

ให้ใจคนตรงหน้าเต้นเเรง หยาง เฟิ่ง เด็กหนุ่มที่กำพร้าพ่อแม่อาศัยอยู่ประเทศจีน มณฑลกวางโจวอายุสิปแปดย่างสิบเก้าทำงานจัดส่งดอกไม้

ให้ตามร้านขายดอกไม้ตามที่บิลสั่งค่าแรงที่ได้ทำให้พอมีเงินเช่าอพาร์ทเม้นท์เล็กๆ หยางเฟิ่งเป็นคนซื่อจึงมักโดนหลอกยืมเงินเป็นประจำแต่

เจ้าตัวก็ไม่เคยเข็ดเมื่อมีคนกำลังเดือดร้อนก็พาลทำให้คนตัวเล็กใจอ่อนรํ่าไป เหมือนเจ้าของร้านจะถอนสายตาจากคนหน้าสวยได้แล้วจึงเอื้อม

มือมารับดอกไม้จากหยางเฟิ่ง

" ขอบใจมากน่ะหยางเฟิ่ง ทำงานเหนื่อยรึเปล่า " เมื่อส่งต่อดอกไม้ให้ลูกน้องเสร็จก็หันมาฉีกยิ้มใส่หยางเฟิ่งเขาเป็นหนึ่งในชายที่อยากจะสาน

สัมพันธ์กับหยางเฟิ่ง แต่คนตรงหน้าก็ซื่อเกินกว่าจะรับรู้ถ้าหากไม่เอ่ยบอกไปตรงๆ

" ไม่ครับ ไปก่อนน่ะครับต้องเอาไปส่งอีกหลายร้านเลย " หยางเฟิ่งยิ้มกว้างอย่างร่าเริงแล้วเดินออกจากร้านอย่างกระตือรือร้นส่วนเจ้าของร้าน

ได้แต่ยิ้มแห้งไล่ตามหลัง

ผมฮัมเพลงอย่างอารามณ์ดีปั่นจักรยานกับอพาร์ทเม้นท์ วันนี้ผมอารมณ์ดีเพราะพรุ่งนี้เป็นวันเกิดผมและผมจะได้อายุสิบเก้าปี ภูมิใจเล็กๆ

น่ะเนี้ยผมปั่นเข้าไปในรั้วจอดจักรยานสีฟ้าสุดรักพิงรั้วเดินเข้าไปในห้องสีเหลี่ยมเล็กที่เอาไว้ซุกหัวนอนผมเดินไปอาบนํ้าแล้วล้มตัวนอน

บนเตียงแข็งๆ แต่มันก็ไม่เป็นอุปสรรคเปลือกตาบางหลับพริ้ม ในห้วงแห่งความฝัน หยางเฟิ่งฝันห็นบุรุษปริศนารูปงามหากแต่ใบหน้าอันงดงาม

นั้นกับโศกเศร้าเสียจนหยางเฟิ่งอยากร้องไห้ บุรุษปริศนาค่อยๆหันกับมามองหน้าเขาช้าๆ ดวงตาสีทองอันแรงกล้านั้นเบิกกว้างดวงตาไหววูบ

สั่นสะท้าน เขาสะดุ้งถอยหลังเมื่อร่างสูงก้าวขาพรวดพลาดหมายจะคว้าตัวเขาแต่ก็ทำได้ยากเย็นเหมือนมีสิ่งเกี่ยวรั้งเอาไว้ บุรุษผู้นั้นเอ่ยเรียก

ชื่อเขาอย่างร้อนรนราวจะขาดใจ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือหมายจะเข้าไปสัมผัสฝ่ามือที่ไขว่คว้ามาทางเขาวินาทีที่ปลายนิ้วกำลังจะสัมผัส

ลมวูบหนึ่งก็พัดร่างเขาไปอีกทางและสะดุ้งตื่นขึ้นมา

" แฮก แฮก " หยางเฟิ่งหอบหายใจอย่างรวดเร็วหน้าาผากมนเปียกชื่นไปด้วยเหงื่อ นิ้วเรียวแตะลงที่ขอบตาเมื่อรู้สึกถึงหยาดนํ้าตาที่ไหลออก

มา เขายอมรับว่าากลัวเพราะในความฝันนั้นมันเหมือนจริงจนเกินไป...