คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 4
CHAPTER 4
เช้าวันใหม่ที่อากาศสดใส แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเขัามาผ่านหน้าต่างของห้อง
ความหนาวเหน็บถูกแทนที่ด้วยอากาศที่อบอุ่น อากาศแบบนี้อยากจะนอนมันทั้งวันเลย แต่..
อะไรหนักๆมาทับตัวผมเนี่ย หรือว่าผีอำาาา อ๊ากกก
"ผมไม่เข้าใจเลยว่าฮยองจะนอนอะไรนักหนาเนี่ย ตื่นได้แล้วฮะ"นั่น ชัดเลยครับเจลโล่นั่งทับผมอยู่ คิดว่าตัวเองตัวเล็กมากหรือไงวะครับ
"ก็ฉันง่วงนี่นา"ผมดึงผ้าห่มลายกบน้อยมาคลุมตัวพร้อมกับเอาหน้าซุกหมอน
"ย๊า ดำฮยองตื่นนะ"นายจะกลิ้งทำไมเนี้ยยย หนักกกกก
"นายทำหยั่งงี้กับผู้มีพระคุณได้ยังไงห๊าาา"ผมพูดพลางมองอีกคนที่ยังกลิ้งไปกลิ้งมาบนตัวผมไม่เลิก เหนื่อยบ้างก็ดีนะ = =
"อะไร ผู้มีพระคุณอะไรฮะ"เจลโล่กลิ้งลงมานอนข้างๆผม พลางมองหน้าผมด้วยความสงสัย
"ผู้มีพระคุณที่ช่วยให้นายหายหนาวไง ไม่งั้นนายคงแข็งตายไปแล้ว"
"เมื่อคืน...ฮยองกอดผม?"
"อื้ม"
"หง่า งั้นก็...ขอบคุณนะฮะ ./////."
"ฮ่าๆๆๆๆ หน้าแดงเป็นมะเขือเทศแล้ว"
"หยุดล้อผมเลยนะฮะ -///3///-"
"น้องมะเขือเทศ ฮ่าๆๆๆๆ"
"หยุดนะ นี่แน่ะๆๆ"เจลโล่ตีแขนผมรัวๆ ด้วยความที่เขินจนทำอะไรไม่ถูก
ท่าทางนายแบบนี้น่ารักมากเลยนะ รู้ตัวเปล่า
"ไปส่องกระจกดูดิ หน้านายแดงหมดแล้ว คึคึ"
"เชอะ ผมไปดีกว่า"ผมหันไปมองเจลโล่ที่เลือนหายไปเลย นี่เขาไม่รู้จริงๆหรอว่าผมเป็นคนที่กอดเขาเมื่อคืน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
เช้าแบบนี้ใครมาเคาะประตูนะ ไอ้หมูแจก็ไปบ้านย่า คงไม่ใช่ยงกุกฮยองแน่เลย ฮยองแกชอบมาแบบส่งเสียงดัง กลัวผมไม่โดนไล่ออกจากหอ -___- หรือจะเป็นฮิมชานฮยองกันนะ?
“เปิดช้าจังเลยนะ ปล่อยให้คนสวยยืนรอนานไปแล้ว”ผมมองหน้าป้าแก่(?)ที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ตรงหน้าผม
“มาหาผมมีอะไรครับ เอ้อ.. ผมมีอ..”
“ไม่ต้องบอกหรอก ฉันรู้แล้วว่าเครื่องทำน้ำอุ่นแกเสียใช่ไหม ฉันเลยเรียกช่างมาซ่อมให้นี่ไง”อ้าวเห้ย ป้าแกรู้ได้ไงวะครับ ผมยังไม่บอกอะไรเลยนะ อีกอย่าง ผมลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ
“อะ..เชิญครับ แหะๆ ป้ารู้ได้ไงเนี้ยผมยังไม่บอกป้าเลยนะ”ผมเปิดทางให้ช่างซ่อมเข้าไปซ่อมเครื่องทำน้ำอุ่นก่อนจะกลับหันมาป้าจีอึนต่อ (แกยังจำชื่อฉันได้ด้วยหรอยะ แหม เข้ามาก็เรียกป้าๆๆ ชิ : จีอึน )
“ก็เหมือนฉันได้ยินเสียงผู้ชายคนนึงอ่ะพูดว่าห้องนายเครื่องทำน้ำอุ่นเสีย ฉันก็เลยตามช่างมาให้”เจลโล่แน่เลย...
“ป้าไม่เห็นหรอครับว่าเขาว่าใคร?”
“ไม่เห็นนะ ได้ยินแต่เสียง แต่เสียงเขาน่ารักมากเลยนะ!!”น่าน เอาเข้าไปครับป้า ผมควรจะบอกดีไหมว่านั่นคือเสียงผีไม่ใช่คน
“ผมคงต้องไปขอบคุณเขาแล้วแหละ”
“ไม่เป็นหรอกฮะ...”เจลโล่ไม่ต้องตอบก็ได้โว้ยยยย
“ส..เสียงนี้เลยที่มาบอกฉันเมื่อกี้อ่ะ ค..ใครอ่ะแด้”ป้าจีอึน (เลิกเรียกฉันว่าป้าได้แมะ เรียกเจ๊เหมือนเดิมก็ดีแล้ว -*- : จีอึน )วิ่งมาเกาะแขนผมพลางมองไปรอบๆ
“ป้าหูแว่วเปล่า ผมไม่เห็นได้ยินอะไรเลย”
“เปล่านะเว้ย ก็เสียงนี้แหละที่มาบอกฉันว่าเครื่องทำน้ำอุ่นนายเสียอ่ะ”
“เครื่องทำน้ำอุ่นซ่อมเสร็จแล้วครับ^^”เสียงของช่างที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำดังขึ้น คือทุกคนลืมหรือเปล่า ผมยังไม่อาบน้ำเลย = =
“ผมจะได้อาบน้ำซะที ป้าก็ออกไปได้แล้วนะ ผมจะได้ไปอาบน้ำ”ช่างเขาเดินกลับไปและ แต่ป้านี่ดิยังไม่ออกเนี้ย เดี๋ยวแก้ผ้าโชว์ซะเลย(?)
“ไม่ออกจนกว่านายจะบอก”
“งั้นก็ตามใจ”ผมหันหลังกลับไปก่อนคว้าผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ที่ยังไม่เคยใช้แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่สนยัยป้าที่ยืนโวยวายอยู่ที่ประตู
“ฉันจะรอจนกว่าแกจะออกมานี่แหละ ชิ!”จีอึนปิดประตูก่อนเดินฟึดฟัดมานั่งรอบนเตียง มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย
10 นาทีผ่านไป
‘สบายตัวชะมัดเลย~’
ผมเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำอย่างมีความสุขโดยมีผ้าขนหนูผืนใหญ่พันรอบเอวไว้โดยลืมว่ายังมีป้านั่งอยู่ในห้อง
“ไอ้บ้าาาาาาาาาา ทำไมไม่แต่งตัวในห้องน้ำให้เรียบร้อยก่อนเล่าาาาา”ป้าแกยกมือปิดหน้าอย่างเร็ว น่ารักว่ะ555555
“หุ่นผมเซ็กซี่ใช่ม้า อิอิ”
“เซ็กเสื่อมละสิไม่ว่า รีบๆไปแต่งตัวได้แล้วว”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ในขณะที่แดฮยอนกำลังหัวเราะหนังสือในชั้นก็พากันร่วงลงมาจากชั้นหลายเล่ม จนจีอึนตกใจจึงต้องวิ่งมายืนอยู่หลังผม
“ทำไม..หนังสือถึงร่วงลงมาแบบนี้หล่ะ บอกมาสิไอ้แด้!!”
“ผมคงวางไม่ดีมั้งครับ แหะๆ”ทำอะไรของนายอีกเจลโล่ รอป้าไปก่อนเถอะ นายเจอดีแน่
“ฉันว่า..นายไปแต่งตัวดีกว่า .////.”ป้าที่เกาะหลังผมค่อยๆถอยออกมานั่งที่เตียงตามเดิม
“เขินเป็นด้วยหรอป้า น่ารักอ่ะ ฮ่าๆๆ”ผมยื่นมือไปหยิกแก้มอีกคนทั้งสองข้างเล่นอย่างสนุกมือ แต่จู่ๆก็มีหนังสือเล่มหนาลอยเข้ามาโดนหัวป้าเต็มๆ
“โอ๊ย ไอ้แด้ แกจะเอาหนังสือตีหัวฉันทำไม เจ็บนะ”
ไม่พอครับ ไฟดับอีกเอาแล้วสิ เจลโล่ นายเล่นอะไรของนายห้ะ !!
“ฉันว่าฉันลงไปนั่งเล่นข้างล่างดีกว่านะ ป..ไปก่อนละ บายยยย”พูดจบป้าแกก็วิ่งออกจากห้องผมหน้าตาตื่น
“เจลโล่!!ออกมานี่เดี๋ยวนี้นะ!”ผมตะโกนเสียงดังด้วยความโมโห แต่ก็ไร้วี่แวว คงต้องใช้ไม้แข็งแล้วละสิ
“ถ้าไม่ออก ฉันจะโยนตู้นี่ออกจากห้อง!!”
“ฮยองไม่กล้าทำหรอก”เสียงของเจลโล่ดังขึ้นด้านหลังผม ผมหันไปมองหน้าอีกคนด้วยความโมโห
“นายทำอะไรของนายปาหนังสือใสหัวป้าจีอึนทำไม! สนุกมากใช่ไหมแกล้งคนอื่นน่ะห้ะ!”
“ไม่สนุกฮะ ก็ผู้หญิงคนนั้นมันมานั่งบนเตียงฮยองไม่พอยังนั่งทับผ้าห่มลายกบน้อยด้วย”
“นั่งบนเตียงฉันแล้วไง นั่งทับผ้าห่มแล้วยังไง มันของของฉัน ไม่ใช่ของนาย”
“แล้วทำไมฮยองต้องโกรธแบบนี้ด้วย..ล่ะฮะ”เจลโล่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่เศร้าหมองลง นี่เราโมโหเกินไปหรือเปล่า
“...”
“ฮยองชอบผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม..”
“ไม่ต้องมายุ่ง ไม่ใช่เรื่องชองนาย”
“ฮยองคงรำคาญผมมากใช่ไหม ผมขอโทษ”
ผมยังไม่ทันได้พูดอะไร เจลโล่ก็ค่อยๆหายไป ผมโมโหมากเกินไปใช่ไหม ผมไม่ควรพูดแบบนั้นกับเขาใช่ไหม ...
“เจลโล่ ฉันขอโทษ”
“ฮึก..ฮือ..”
“เจลโล่นายอยู่ไหน ออกมาก่อนได้ไหม ฉันอยากขอโทษนาย”
“…”ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ มีแต่เสียงสะอึกสะอื้นที่ดังขึ้นเรื่อยๆ
“ขอโทษที่พูดแรงเกินไป ขอโทษ”
“ผมคงทำให้ฮยองลำบากมากใช่ไหมฮะ ฮยองรำคาญผมใช่ไหม”
ผมไม่พูดอะไรได้แต่ยืนฟังที่เจลโล่พูด ไม่มีคำใดๆหลุดออกมาจากปากอีก ผมรู้สึกผิดจริงๆนะ ทำยังไงเขาถึงจะหายโกรธผมเนี้ย
“ไม่ต้องสนใจผมหรอกฮะ ฮยองไปแต่งตัวได้แล้ว”
ผมตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนเปิดออกแล้วหยิบบ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดสีขาวมาใส่ให้เรียบร้อย แล้วเดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียง มืดแล้วหรอเนี่ย เวลาผ่านไปเร็วจัง
‘ขอโทษที่ปากไวไป ขอโทษที่ทำให้นายต้องเสียใจ ยกโทษให้ฉันด้วยนะ เจลโล่..’
“เมี๊ยว~”ผมก้มมองแมวสามสี(นานๆจะโผล่มานะเนี่ย - -...)ที่แหงนหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะสะบัดตูดเดินหนีไป สงสัยมันคงงอนที่ผมไปทำให้เจ้าของมันร้องให้ละมั้ง
ขอโทษนะคะที่มาอัพช้ามากเลย TT
สารภาพเลยว่าแอบอู้ อย่าพึ่งปารองเท้าใส่นะคะ
ไรท์ยังไม่อยากได้รองเท้าเพิ่ม T3T
แอบมีดราม่านิดๆ เพื่อสีสันของเรื่อง อิอิ
ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกเม้น+วิจารณ์+โหวตได้เต็มที่เลยนะคะ
ความคิดเห็น