คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 5
CHAPTER 5
สายฝนที่ตกหนักตั้งแต่เมื่อคืน ทำให้อากาศในตอนเช้าค่อนข้างหนาว จนปัจจุบันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกซะที ผมเกลียดฝนตกที่สุดเลยล่ะครับ เฮ้อ
"เมี๊ยวๆ"เจ้าแมวสามสีที่ค่อยๆตะเกียกตะกายขึ้นมาบนเตียง ไม่พอมันยังเดินมานั่งจุ้มปุ้กบนตักผมอีก หายงอนแล้วหรือไง??
"ว่าไงเจ้าเหมียว หิวหรอ" (ไม่หิวเลย ตั้งแต่เก็บมาเลี้ยงยังไม่ให้อาหารเลยนะเมี๊ยว
=w= : เจ้าเหมียวสามสี)
"เมี๊ยววว~~~"
ผมอุ้มเจ้าแมวออกวางไว้ที่เตียงก่อน เดินไปดูที่ตู้ ดีนะยังเหลือปลากระป๋องอยู่
ผมหยิบปลากระป๋อง เสบียงชิ้นสุดท้ายของผม ออกมาเทใส่จานก่อนยกไปวางไว้ให้ที่พื้นใกล้ๆเตียง
"มากินมาเจ้าเหมียว"และเหมือนมันจะเข้าใจด้วย เจ้าแมวโดดลงจากเตียงก่อนตรงมาที่จานที่เต็มไปด้วยปลากระป๋อง
"งั่มๆๆ เมี๊ยว~"อร่อยละสิ แต่ว่าตอนนี้ผมคงต้องออกไปซื้อของมาตุนไว้หน่อยแล้วล่ะ ตอนนี้ไม่มีอะไรยาไส้แล้วครับ = =
"เจลโล่ เดี๋ยวฉันกลับมานะ"ผมพูดออกมาโดยที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงเจ้าตัวก็คงไม่ตอบผม
เมื่อไหร่จะหายโกรธนะ...
ผมคว้ากระเป๋าตังค์แสนเน่าที่ใช้มาหลายปีกับโทรศัพท์มือถือที่ใกล้เจ๊งเต็มทน(นี่มีอะไรดีไหมเนี้ย - -;)ใส่กระเป๋าก่อนเดินออกจากห้องโดยไม่ลืมที่จะล็อคห้องให้เรียบร้อย ขณะเดินลงผมเห็นป้าจีอึนนั่งเงียบเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
"ป้า คิดไรอยู่อ่ะ นั่งนิ่งอย่างกะรูปปั้น"
"นายเล่าเรื่องเมื่อวานมาเดี๋ยวนี้นะ มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่"
"เอ่อคือ..."นี่ผมต้องเล่าจริงๆสินะ นายจะไม่ว่าอะไรใช่ไหมถ้าเล่าให้ป้าฟังเนี่ย
"สิ่งที่ป้าเจอคือผีที่ติดตู้ที่ผมซื้อมาใหม่ครับ แต่เขาไม่ได้ทำอะไรร้ายแรง ผมก็เลยปล่อยไว้งั้น"
"เหอะ ไม่ทำอะไรร้ายแรงงั้นหรอ?แล้วไอ้หนังสือที่มันลอยมาโดนหัวฉันนี่คืออะไร
รู้ไหมว่ามันเขียวเลยนะ!"
"แต่ปกติเขาก็ไม่ทำอะไรใครนะ สงสัยเขาคงคิดว่าป้าไม่สวยเลยหมั่นไส้มั้ง ฮ่าๆๆๆๆ"
"ฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะ มันคงจะหึงแกมากละสิท่า เข้าห้องหน่อยไม่ได้เลย ฉันไม่ทำอะไรเจ้าของแกหรอกนะ รู้ไว้ซะด้วย!!"
"หึงเหิงอะไรเล่าป้า ผมไม่คุยกับป้าและ เดี๋ยวนะ ขอยืมร่มหน่อยละกัน ผมไปละ"
"ใครให้แกยืมห้ะไอ้ดำ เอาคืนมาาาา"
ผมกางร่มก่อนเดินออกจากตัวหอพัก วันนี้จะกินอะไรดีล่ะ ระหว่างทางผมก็นึกถึงของที่จะซื้อไปเก็บที่หอ
" คุณ.."ผมหันไปหาต้นตอของเสียงก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งยืนตากฝนจนตัวเปียกโชกไปทั้งตัว
"คุณมายืนตากฝนทำไมกันเนี้ย ตัวเปียกหมดแล้ว"ผมจับมืออีกคนให้ขึ้นมาจับที่ด้ามจับของร่มไว้
"ขอบใจสำหรับร่มนะ"
"ทำไมคุณต้องมายืนตากฝนด้วยเนี่ย เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี"
"ยังมีคนที่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณอยู่นะ..."คำพูดแผ่วเบาที่หลุดออกมาจากปากอีกคนทำผมสงสัย ผู้หญิงคนนี้พูดอะไร ไม่เห็นรู้เรื่องเลย เขาต้องการสื่ออะไรกันแน่
"คุณพูดอะไรของคุณ"
"ฉันพูดได้แค่นี้แหละ คุณรีบๆไปช่วยเขาได้แล้ว ก่อนที่มันจะสายเกินไป"ก่อนที่ผมจะถามผู้หญิงคนนั้นต่อ แต่เขากลับหันหลังแล้วเดินกลับไปโดยไม่สนใจเสียงผมที่กำลังตะโกนเรียกเขาเลยแม้แต่น้อยแต่สิ่งที่น่าแปลกใจกว่าคือ เมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินจากไป จู่ๆฝนที่ตกหนักกลับหยุดตกเฉยเลยน่ะสิ
'แล้วผมจะรู้ได้ไง ว่าใครต้องการความช่วยเหลือจากผม'
ผมเดินเข้าไปในมินิมาร์ทเล็กๆแห่งหนึ่ง สายตาของพนักงานในร้านมองผมพลางหันไปซุบซิบกันอยู่สองคน แค่ไม่ได้อาบน้ำแล้วออกมาซื้อของนี่ไปหนักหัวหรือครับแหม่ ผมเดินหยิบของมาสักสองสามอย่าง ขณะนั้นผมก็หันไปเห็นปลากระป๋องที่อยู่ถัดไปไม่มาก
'คงตัองซื้อไปเยอะๆซะแล้วสิ'
ผมหยิบปลากระป๋องมาเพิ่ม ก่อนจะสำรวจดูให้แน่ใจว่าหยิบของมาครบแล้ว ก่อนเดินลากตัวเปียกโชกของตัวเองไปที่เคาท์เตอร์
"ตัวเปียกขนาดนี้... ฉันให้ค่ะ"พนักงานวัยรุ่นกล่าวก่อนคว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่ยื่นให้ผม
"ขอบคุณครับ"ผมรับผ้าขนหนูมาเช็ดตัว พลางควักเงินในกระเป๋ายื่นให้พนักงาน
"ผ้าขนหนูน่ะ เอาไปเถอะค่ะ คุณตัวเปียกมาก เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะคะ"พนักงานคนเดิมหยิบของใส่ถุงจนหมดแล้วยื่นถุงให้
"เดี๋ยวซักแล้วเอามาคืนให้นะครับ"
"อ๋อ ไม่เป็นไรหอกค่ะ ฉันให้ ^^"
"อ่าครับ ขอบคุณครับ"ผมโค้งให้ก่อนหยิบถุงแล้ววิ่งออกจากร้านเพราะไอ้เสื้อเปียกๆเนี้ยเริ่มทำให้ผมหนาวแล้วละสิ
ที่หอ(เร็วละสิ พอดีผมวาร์ปได้อ่ะนะ : แด้ | ไม่ใช่ละ - - : ไรท์)
"เจลโล่..."ผมมองเจลโล่ที่นั่งเล่นกับแมวอย่างสนุกสนาน
"..."เจลโล่หยุดหันมามองผมด้วยสายตานิ่งๆ รู้ไหม ว่าเวลานายทำหน้าแบบนี้แล้วไม่น่ารักเลยนะ อยากให้ยิ้มเยอะๆนะรู้มั้ย
"ฉัน..ขอโทษที่พูดกับนายแรงไปนะ"
"ฮะ"
"ตอนกลางวันนายสามารถเปลี่ยนตัวเองเป็นกายเนื้อได้ไหม?"
"ก็ได้ฮะ ฮยองมีอะไรหรือเปล่า"
"เป็นตอนนี้แปบนึงได้ไหม แปบเดียวๆ"
"ฮยองกำลังจะทำให้ผมพลังอ่อนลงนะ ชิ -3-"ผมมองอีกคนที่ค่อยๆแปลงเป็นกายเนื้อ
ผมเดินไปใกล้ๆอีกคนก่อนยกมือทั้งสองข้างขึ้นหยิกแก้มอีกคนเล่น
"โอ้ยยยย อ๋มเอ็บนะะะะะ"หึ้ย เด็กอะไรเนี่ย น่ารักน่าฟัด(?)จริง
"ฮ่าๆๆๆๆ ปล่อยก็ได้"ผมเปลี่ยนมายีผมอีกคนเล่นแทน
"ผมแก้มยืดหมดแล้ว ผมงอนแล้วนะ หึ้ย!"ผมยืนหัวเราะอย่างชอบใจพลางมองเจลโล่ที่ยืนเบะปากเหมือนเด็กไม่ได้ของเล่น
"โอ๋ๆไม่งอนนะครับเด็กน้อยเจลโล่ ~"
"ย๊า ผมไม่เด็กแล้วนะ ชิ! ไปดีกว่า"เจลโล่ที่หันหลังขวับก่อนจะเดินหนีออกห่างไป
ผมที่หยุดหัวเราะแล้วจึงดึงข้อมืออีกคนไว้แต่ดึงแรงไปหน่อย ตอนนี้ไอ้เด็กยักษ์เลยลอยมาอยู่ในอ้อมแขนผมโดยปริยาย
"อ..เอ่อ"ผมมองหน้าคนที่กำลังถูกผมกอดอยู่ที่ตอนนี้แก้มสองข้างค่อยๆแดงระเรื่อ
"ปล่อยผมได้แล้วฮะ .///."
"ไม่ปล่อย ทำไมหล่ะ ไม่ชอบหรอหื้ม"
"ฮยองทำอย่างงี้กับทุกคนใช่ไหมล่ะ"
"ทำไมล่ะ หึงหรอ?"ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆให้อีกคนหน้าแดงเล่น แกล้งเด็กนี่สนุกชะมัด
"ใครจะไปหึงดำฮยองเล่า เชอะ"อ้าว กลายเป็นวิญญาณหายไปเฉยเลย ขี้โกงนี่หว่า
"อะไรเนี้ย ออกมานะ หึงก็บอกมาเถอะ เด็กน้อยยย"
"ดำฮยองไปอาบน้ำได้แล้วฮะ ตัวเหม็นชะมัดเลย เจ้าเหมียว อย่าไปอยู่ใกล้ดำฮยองนะ"เจลโล่ยืนเอามือปิดจมูกพลางพาแมวให้ออกห่างจากผม คือ... เสียใจ มีแต่คนรังเกียจ ฮรือออ
“คำก็ดำฮยอง สองคำก็ดำฮยอง ฉันก็มีชื่อนะโว้ยยยยย”
“ฮ่าๆๆๆ ดำฮยองๆๆ”
ผมแกล้งเดินฟึดฟัดพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนใหม่เข้าห้องน้ำไป..
ด้านเจลโล่
“เมี๊ยวว~”แปลกดีแหะ ถึงผมจะเป็นผีมันก็ยังเล่นกับผมเหมือนปกติ นี่มันไม่กลัวผีบ้างหรือไง แต่ก็ดีแล้วหล่ะ ถ้ามันกลัวผี ผมคงแทบไม่ได้เล่นกับมันเลยล่ะครับ
“ทำไมน่ารักแบบนี้นะ หึ้ยย”ผมอุ้มเจ้าเหมียวขึ้นมาจุ๊บที่หัวเบาๆก่อน จับฟัด(?) ผมเป็นคนรักสัตว์อยู่แล้ว แต่ด้วยสาเหตุที่ว่า ทางครอบครัวผม แม่ดันแพ้ขนแมว ไม่พอ ท่านยังคิดว่าผมเด็กไปที่จะเลี้ยงมัน ผม 17 แล้วนะ!! แต่ผมนอกเรื่องแปบนะ ทำไม...ร่างผมเริ่มเลือนลางลงอีกแล้วล่ะ ถ้าปล่อยไว้ต้องไม่ดีแน่เลย แล้วผมจะหาคนที่มาแก้คำสาปได้ตอนนั้นเนี้ย...
แอ๊ด... ผมมองไปที่ประตูซึ่งถูกเปิดด้วยแด้ฮยองที่เดินออกมาจากห้องน้ำแบบแปลกประหลาดกว่าปกติ คือฮยองแกเอาผ้าเช็ดตัวมาคาดอกแทนอ่ะดิ โว้ยยย อย่างกะตุ๊ด = =
“เป็นอะไรของฮยองอีกเนี้ย ทำไมเอาผ้าคาดอกแบบนั้น น่าเกลียดมากอ่ะ”ผมมองอีกคนด้วยสายตาที่บ่งบอกได้ว่าเอือมสุดชีวิต
“กลัวคนแถวนี้หวั่นไหวเมื่อได้เห็นหกห่อของฉัน อิอิ”มา อิองอิอิ ลายออกแล้วหรอเนี้ย = =
“ห่อเดียวมากกว่าฮะ อย่ามาโม้เลย”
“หกห่อเว้ยยยยยยย แต่เอ๊ะ...”
“อะไรฮะ?”
“ทำไม..นายดูเลือนลางแปลกๆอ่ะ มีอะไรหรือเปล่า”
“เอ่อ สงสัยเพราะเมื่อกี้ฮยองให้ผมเป็นกายเนื้อมั้งฮะ พลังเลยลดลงเยอะไปหน่อย -3-”ผมบอกปัดๆไป เพราะ ถ้าบอกความจริงไป คงไม่ดีแน่ๆ
“ขอโทษนะที่ทำให้นายพลังอ่อนลง ไม่นึกว่ามันจะอ่อนลงจนเห็นได้ชัดแบบนี้”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ไปแต่งตัวซะทีเถอะ ผมอุบาทสะเบ้าตามากเอาจริง”
“นายนี่มันไม่เข้าถึงความหล่อของฉันเลย เฮ้อ”แด้ฮยองพูดเสร็จพลางส่ายหัว ก่อนเดินไปหาเสื้อผ้ามาใส่
ผมอยากบอกเขานะว่ายิ่งถ้าผมหาคนแก้คำสาปไม่ได้ ผมจะเลือนลางไปแบบนี้เรื่อยๆจนหายไปเลย...
สวัสดีค่ะรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน ก่อนอื่นนะ
อย่าพึ่งปารองเท้ามาเน้ออ ไรท์ยังไม่ได้รองเท้าเพิ่ม - -;
ขอโทษอย่างรุนแรงที่มาอัพช้ามากๆๆๆๆ
มีช่วงนึงคอมไรท์เสียแล้วก็ติดสอบอี วันนี้สอบเสร็จก็เลยมาปั่นสักหน่อย หวังว่าจะสนุกกันนะคะ ^^ ตอนนี้แอบให้มีโมเม้นน่ารักเล็กๆละกันเพื่อความฟิน อิอิ
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นด้วยนะคะแล้วก็ถ้าอยากทวงฟิคหรือไร ช่องทางจิกกัดมีเต็มเบยเลือกเอาเน้อ 5555
ความคิดเห็น