คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 3 100%
CHAPTER 3
- ด้านแดฮยอน -
แสงไฟหลากสี เสียงเพลงดังกระหึ่ม ทั้งสองอย่างนี้เป็นสิ่งที่ผมเห็นจนชินตาไปแล้วล่ะ ไม่รู้ทำงานที่นี่มากๆหูจะหนวกหรือเปล่า = = เหตุผลที่ผมมาทำงานที่นี่ เพราะ รายได้สูงกว่าที่อื่นหน่อย ถึงจะไกลจากหอและเสี่ยงอันตรายบ้างก็เถอะ วันนี้คนไม่ค่อยเยอะ คงเพราะไอ้มาเฟียที่จะมาวันนี้แน่เลย มันจะใหญ่มาจากไหนเนี่ย ชักกลัวขึ้นมานิดๆแล้วสิ
“นี่ ฉันขอบลูมาตินี่แก้วนึงสิ”ผมยืนว่างอยู่ไม่นาน ก็มีผู้หญิงโนตม(เอ้ะ - -)ในชุดเดรสสั้นสีแดงกับรองเท้าส้นสูงสีดำ ดูท่าทางจะเป็นหนึ่งในแก๊งมาเฟียด้วยนะเนี่ย
“สักครู่ครับ”ผมเดินไปหยิบส่วนผสมที่ต้องใช้ใส่ในเชคเกอร์พร้อมกับน้ำแข็ง แล้วก็เขย่าๆ เทกรองเอาแต่น้ำใส่แก้ว ทำจนเสร็จครบทุกขั้นตอน ก่อนนำไปเสิร์ฟ
“ใช้ได้นิ หล่อแล้วยังเก่งอีก”เธอยกแก้วดื่มเสร็จก็ถึงกับยกยิ้มอย่างพอใจ มือค่อยๆเอื้อมมาไล้ไปที่แก้มของผมช้าๆ
“ขอบคุณสำหรับคำชมครับ”ผมเดินถอยหลังออกมานิดหน่อยให้พ้นจากมือของอีกคน รู้สึกไม่ปลอดภัยเลยแหะ
“กลัวหรือไง ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอหื้ม”เธอดึงคอเสื้อผมเข้าไปใกล้ๆ พร้อมยื่นหน้ามาหาผม
“เปล่าครับ”เมื่อผมพูดจบ เธอยื่นหน้ามาใกล้มากขึ้น ริมฝีปากที่แต่งแต้มด้วยลิปสติกสีแดงสดค่อยๆกดลงบนมุมปากผมก่อนผละออก ทิ้งรอยลิปสติกไว้
"คุณทำอะไรของคุณ"ผมมองไปที่ใบหน้าของเธอ มือยกมาปาดรอยลิปสติกออกจนหมด ไม่เข้าใจจริงๆ ต้องการอะไรของเขานะ
"ปากบอกไม่กลัวแต่ท่าทางมันไม่ใช่เลยนะ"
ผมเดินหนีออกมาจากเธอ กะจะไปดูลูกค้าคนอื่นแทน แต่ยังไม่ทันได้เดินไป เธอก็เอ่ยประโยคนึงขึ้นมา
“ถ้านายไม่บริการฉัน ฉันจะสั่งปิดที่นี่ พร้อมบอกเจ้าของของที่นี่ด้วยว่าสาเหตุที่ฉันสั่งปิดเป็นเพราะนาย”
“...”
“ว่าไงล่ะ อยากทำให้คนอื่นๆเดือดร้อนหรอ ฉันรู้ว่านายฉลาดพอที่จะตัดสินใจนะ”
-ด้านเจลโล่-
"คุณมาหาผมทำไม ต้องการอะไรจากผมอีก"ผมมองไปที่หญิงสาวตรงหน้าอย่างเย็นชา เขาเป็นคนทำให้ผมต้องมาเป็นผีติดตู้แบบนี้...
“นายไม่อยากกลับร่างหรอ การเป็นมนุษย์นี่มันสนุกชะมัด”
“แล้วเมื่อไหร่ผมจะกลับร่างได้”
“จนกว่านายจะถอนคำสาปได้ไง คิคิ” เสียงหัวเราะคิกคักนี่มันทำให้ผมหมั่นไส้มากเต็มทนและ ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง ผมจะต่อยให้ปากแตกเลย
“พอทีเถอะ มีอะไรก็รีบๆพูดมา” มือขาวสองข้างล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อ อากาศมันเริ่มหนาวมากขึ้นแล้วสิ อยากกลับแล้วด้วย ไม่รู้แดฮยอนฮยองจะกลับบ้านหรือยัง
“วันนี้ฉันจะพานายไปหาคนที่จะถอนคำสาปให้นายไง”
“ห้ะ?? จะพาผมไปหาคนที่จะถอนคำสาปให้”
“อื้มใช่ เดินตามฉันมาละกัน” พูดเสร็จเธอก็เดินออกไปอย่างเร็ว ผมพยายามเดินตามติดๆ ใครนะจะเป็นที่แก้คำสาปให้ผม
15 นาทีผ่านไป
เธอพาผมมายืนอยู่ในผับแห่งหนึ่ง เสียงเพลงดังกระหึ่ม ผู้คนต่างโชว์ลีลาการเต้นของตัวเองบนฟลอร์ ผมไม่เคยคิดจะมาที่แบบนี้เลยนะ แต่...เพื่อให้ได้เจอกับคนที่แก้คำสาปผมยอมมาก็ได้
“คนไหนเป็นคนที่จะแก้คำสาปให้ผม”ผมหันไปถามเธอที่ยืนอมยิ้มอยู่ตรงหน้าผม
“หาเอาเองละกัน ฉันบอกแค่นี้แหละ ว่าคนๆนั้นน่ะ อยู่ในนี้ แล้วก็รีบหาด้วยนะ เดี๋ยวเขากลับก่อน ไปและนะ บ๊ายบาย~”เธอพูดจบก่อนโบกมือให้ผมแล้วรีบเดินๆๆๆจนหายไปเลย จะเดินตามไปก็คงไม่ทันแล้ว
‘ บ้าป่ะเนี่ย ในผับมีตั้งกี่ร้อยกี่พันคน จะไปหาเจอได้ไงกัน ’
ผมเดินไปเรื่อยๆด้วยความเบื่อหน่าย อุตส่าห์ดีใจว่าจะได้เจอ แล้วนี่มันอะไรให้มาหาเอง เหล้าผมก็ไม่กิน แล้วก็ไม่เข้าใจเลยว่ามันจะเปิดเพลงดังอะไรขนาดนี้ เฮ้อ
‘ กลับดีกว่า ไม่หามันและ สักวันเดี๋ยวเราก็คงเจอกันเองแหละ ’
ยืนคิดเสร็จ กำลังจะหันหลังแล้วเดินออกจากที่นี่ อยู่ดีๆตาผมก็โฟกัสไปที่ผู้หญิงในชุด เดรสสั้นสีแดงกับผู้ชายคนนึงตรงเคาท์เตอร์ แต่เดี๋ยวนะ นั่นมันแดฮยอนฮยองนี่!!
‘ นี่ยังไม่กลับบ้านอีกหรอเนี่ย ’
ผมที่กะจะเดินเข้าไปหา แต่ก็ต้องชะงักผู้หญิงคนนั้นคว้าคอเสื้อของอีกคนเข้าไปใกล้ๆก่อนประทับรอยจูบลงไปที่คอเสื้อของอีกคน รอยลิปสติกสีแดงบนเสื้อนั้น ทำไมถึงทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ รู้สึกเสียใจลึกๆ รู้สึกเจ็บ ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ล่ะ ผมเลือกที่จะเดินออกจากทีนี่โดยไม่คิดจะหาคนที่จะถอนคำสาปให้อีกต่อไป เวลาแบบนี้กลับไปนอนดีกว่า ใจจริงก็อยากหาต่อให้เจอ แต่ผมไม่มีอารมณ์แล้วล่ะ... ผมเดินตามทางออกมาเรื่อยๆ อากาศที่หนาวจัดกว่าตอนแรก ทำให้ผมถึงกับเดินตัวสั่น
“เมี๊ยว ~” ผมก้มลงไปก็พบกับเจ้าแมวสามสีตัวเล็กกำลังนั่งตัวสั่นพร้อมกับแหงนหน้ามามองผม
“แกคงหนาวมากสินะ” พูดพลางย่อตัวลงไป มือยื่นออกมาลูบหัวมันเบาๆ อยากเอาไปเลี้ยงจัง แอบเอาไปดีไหมเนี่ย แต่คงเลี้ยงไม่ได้หรอก ที่นั่นมันหอพัก เขาคงไม่อนุญาตให้เลี้ยงสัตว์หรอก คิดได้อย่างนั้น ผมค่อยๆลุกขึ้นยืนก่อนจะค่อยๆเดินออกไปจากตรงนั้น
“เมี๊ยววว”นั่นไงล่ะ อย่าร้องแบบนี้สิ ผมอยากอุ้มมันกลับใจจะขาดแล้ว TT ก็ได้ เอาไงเอากันล่ะ
ผมหันหลังกลับไปก่อนค่อยๆอุ้มเจ้าแมวตัวเล็กขึ้นมาไว้ก่อนเร่งฝีเท้าให้ไวมากขึ้นเพราะนี่ก็เลยเที่ยงคืนมาแล้วด้วย
-ด้านแดฮยอน-
โอ้ย ผมอยากจะบ้าตาย ทำไมต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ด้วย ผมคงต้องลาออกจากที่นั่นแล้วล่ะสิครับ ก็ดูดิอีผู้หญิงโนตมนั่นเล่นทิ้งรอยลิปสติกสีแดงแด๊งแดงเอาไว้แบบนี้ คิดว่าใหญ่แล้วจะทำอะไรใครก็ได้หรือไง พอกันที ทำงานที่นี่มาตั้งนานแต่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ลาออกแม่มดีกว่า แต่พักเรื่องของผู้หญิงคนนี้ไว้ก่อน แล้วหันมาสนใจน้องผี(?)ดีกว่า
“เจลโล่ ฉันกลับมาแล้วนะ นายอยู่หรือเปล่าน่ะ”
“…”
“เมี๊ยว~”ผมก้มลงมองที่พื้นก็พบกับน้องแมวสามสีที่ทำตาบ๊องแบ็ว(?)ใส่ผม แต่เดี๋ยวอ่นะ แมวมาจากไหนวะครับ คนหล่องง!
“ผมเก็บมาเองฮะ เห็นมันนั่งหนาวอยู่ข้างนอกแล้วผมสงสารมัน ฮยองช่วยผมดูแลมันหน่อยได้ไหมฮะ”ผมมองไปทางเจลโล่ที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ เดี๋ยวนะ เจลโล่บอกว่าเขาเก็บมาเท่ากับว่าเขาออกไปข้างนอกได้ แล้วตอนนี้เขาก็ใส่เสื้อผมอยู่ อะไรเนี่ย ผมงงไปหมดแล้ว
“ตอนกลางคืน ผมสามารถเปลี่ยนตัวเองให้เป็นกายเนื้อได้ฮะ แล้วก็ขอโทษนะฮะที่เอาเสื้อไปใส่โดยพลการ”เจลโล่ถอดเสื้อพร้อมกับยื่นคืนให้ผม
“แต่ที่นี่เขาไม่ให้เลี้ยงสัตว์น่ะสิ ฉันว่านายเอาไปปล่อยเถอะ”ผมพูดจบสีหน้าของเจลโล่ค่อยๆซึมลงอย่างเห็นได้ชัด
“อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิ ฉันให้เลี้ยงก็ได้”ผมเดินไปหาเจลโล่ก่อนเอื้อมมือไปยีผมอีกคนเล่น
“ผมยุ่งหมดแล้วฮะ เดี๋ยวหมดหล่อกันพอดี”ผมมองอีกคนที่กำลังยกมือลูบผมตัวเองให้เข้าที่ อย่างนายเขาไม่เรียกว่าหล่อแล้ว เขาเรียกว่าน่ารักตังหาก
“ทำไมตัวสั่นแบบนั้นล่ะ หนาวหรอ?”
“ก็..นิดหน่อยฮะ”
“งั้นวันนี้นายนอนกับฉันล่ะกัน”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ที่นอนมันไม่ได้กว้างขนาดนั้น แค่ฮยองนอนคนเดียวก็เต็มแล้วล่ะฮะ”
“ฉันก็ไม่ได้ตัวใหญ่ขนาดนั้น เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อนละกัน”
“น้ำมันหนาวมากเลยนะ เครื่องทำน้ำอุ่นเสียไม่ใช่หรอฮะ?”
“เอ้อ ลืมบอกเจ๊เลยว่าให้คนมาซ่อมเครื่องทำน้ำอุ่นให้หน่อย งั้นล้างหน้าแปรงฟันพอ”ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไวปานความเร็วแสง เพราะด้วยความที่อยากนอนเต็มทน
ผมเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับเช็ดหน้าไปด้วย อ้าว ไหนบอกว่าไม่นอนด้วยไง ผมมองไปที่คนตัวสูงก่อนเดินไปล้มตัวนอนลงที่เตียงข้างๆอีกคน
“หนาว..”ผมหันไปมองอีกคนที่นอนตัวสั่นน้อยๆอยู่ข้างๆ
“หนาวมากไหม”ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวอีกคนให้ แต่ดูเหมือนว่าผ้าห่มมันจะเล็กไปสำหรับอีกคน
“อือ..หนาว..”
“ให้กอด..ไหม?”
“…”
“งั้น...อย่าหาว่าฉันลวนลามนะ”
ผมค่อยๆดึงคนตัวสูงมากอดไว้ แขนทั้งสองโอบอีกคนไว้หวังจะได้คลายหนาวให้อีกคน ตอนนี้หน้าของผมกับเจลโล่อยู่ห่างกันไม่มากเท่าไหร่ ผมมองเจลโล่ที่ค่อยๆเอาหน้ามาซุกที่อกผม อ่า นายทำแบบนี้ฉันก็เขินเป็นนะ...
(ลืมกันแล้วหรอเมี้ยวTT : จากน้องเหมียวสามสี)
ขอโทษนะคะ ที่มาอัพช้า TT
พอเปิดเทอมปุ๊บ ไรท์แทบจะไทม่มีเวลามาแตะฟิคเลย
เทอมนี้ไม่มีคาบว่างด้วย อยากจะบ้า TT ไรท์จะพยายามหาเวลามาแต่งให้มากขึ้นนะคะ
และสัญญาว่าจะไม่ดองฟิคนานๆน้า เม้นกันเยอะๆนะคะ ขอบคุณที่ติดตามฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น