คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF คำถามอยู่ที่ฉัน... คำตอบอยู่ที่เธอ ( KrisLay feat. Hun )
SF คำถามอยู่ที่ฉัน... คำตอบอยู่ที่เธอ
KrisLay feat. Hun
สวัสดีครับ ผม “ จาง อี้ชิง ”
ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ในห้องซ้อมเต้น ทุกๆคนไปพักกันหมดแล้วครับ เรามีเวลาพักแค่ครึ่งชั่วโมงเอง เหลือแต่ผมที่ยังนั่งอยู่ในห้องนี้...
นั่งนึกถึงอะไรหลายๆอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตตอนนี้...
หลายอย่าง... ที่กำลังเปลี่ยนไปจากเดิม
ผมไม่รู้ว่าคุณจะรู้รึเปล่า ว่าผมน่ะ เป็นคนที่ความรู้สึกอ่อนไหวมากๆ คิดมาก ขี้กังวล สารพัดจะเรื่องเยอะ
ดูเหมือนผมจะเรื่องมาก คุณคิดอย่างนั้นใช่มั้ย?
ใช่ จริงๆผมก็แค่ “ คนงี่เง่า ”
น่าแปลกใจเหมือนกันนะ...
ที่ผ่านมา มีผู้ชายคนนึงทนผมได้เสมอ เขาเข้าใจดีว่าผมอ่อนไหวแคไหน เขาคอยดูแลผมมาตลอด ยิ้มไปกับผม หัวเราะไปด้วยกัน ปลอบผมเวลาร้องไห้ ท้อแท้
เราไม่เคยทะเลาะกันจริงๆจังๆซักครั้ง เพราะผมไม่ชอบมีเรื่อง และเขามักจะยอมผมเสมอ
เขาอยู่ข้างๆผมมาตลอด เรามองเห็นกันและกันทุกเวลา ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์
แต่ตอนนี้ทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไป...
เพราะอะไรน่ะเหรอ...
ผมก็ไม่รู้หรอกครับ ผมก็สงสัยเหมือนกัน
ถ้าเจอเขา คุณช่วยถามเหตุผลของเขาแทนผมหน่อยได้มั้ย?
ทำไมต้องเดินจากผมไป
ทำไมกัน... “ อู๋ อี้ฟาน ”
==================================================
ซักพักแล้วล่ะ ที่คริสเปลี่ยนไป...
เดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ ถึงจะเป็นรูมเมทกันก็เถอะ แต่คุณก็รู้ใช่มั้ยว่าเราต้องซ้อมเต้นกันจนดึกจนดื่นทุกคืน พอกลับไปถึงหอ พูดกันแค่ประโยคสองประโยคก็ต้องแยกกันไปนอนแล้ว
อยู่ในงาน event ในรายการโชว์ หรือรายการวิทยุ เราก็ไม่ค่อยได้นั่งใกล้กัน ไม่ได้คุยกันทั้งในเวลางานและเวลาส่วนตัว หรืออันที่จริงจะบอกว่าเราไม่มีเวลาแบบนั้นด้วยกันแล้วก็ได้
ระยะห่างระหว่างเราเพิ่มมากขึ้นทุกวัน
มาก จนผมกลัว...
แต่คริสคงไม่รู้สึกอย่างนั้นหรอก เพราะตอนนี้ข้างๆตัวเขามีคนอื่นอยู่แล้ว
ข้างๆคริส มักจะมี “ จื่อเทา ” เสมอ
ตอนนี้เทากับคริสตัวติดกันตลอดเวลา ไม่ว่าจะเวลาทำงาน หรือว่า
เวลาส่วนตัว...
เวลา ที่นักร้องแบบเราไม่ค่อยจะมี...
โดยเฉพาะผมและคริส... เวลาส่วนตัวของผมและเขามีไม่มากตั้งแต่เป็นเทรนนี่แล้วล่ะครับ
เพราะอะไรรู้มั้ย?
มัน มักจะกลายเป็น เวลาของเรา ไง... J
เราใช้เวลาเหล่านั้นร่วมกัน จนไม่ค่อยจะเหลือเป็นของส่วนตัวของตัวเอง
แต่มันคงไม่มีอีกแล้ว...
ทั้งๆที่เมื่อก่อน... คนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาคือผมแท้ๆ
คริสอาจจะลืมไปแล้วว่าผมเป็นคนคิดมาก...
และกลัวการถูกแทนที่มากแค่ไหน
ฮะๆ ฟังดูตลกจังนะ
แต่ก็นั่นแหละ... ผมก็แค่ “ คนงี่เง่า ” เท่านั้นเอง
==================================================
“ ตุ้ยจาง~ ตื่นได้แล้วววว ”
ผมกำลังปลุกคริส เมมเบอร์ที่ลุกขึ้นจากเตียงยากที่สุด
คริสปลุกยากจนคนอื่นๆเริ่มเอือม ดีโอเบื่อการเดินไปปลุกเขาเต็มทน จึงยกหน้าที่นั้นให้กับผมแทน
ผมก็ปลุกของผมอย่างนี้ทุกวัน
แล้วทำไม วันนี้ถึงไม่เหมือนเดิม...
“ คนอื่นเขาตื่นกันหมดแล้วนะ เป็นลีดเดอร์ตื่นสายกว่าคนอื่นได้ไงเนี่ย ” เมื่อปลุกไม่ตื่น ผมก็ต้องใช้มาตรการสุดท้าย คือการดึงนวมออกมาจากร่างสูงที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียง
“ โอ๊ยยยย นายปลุกฉันดีๆไม่ได้รึไง ” คริสตื่นแล้วลุกขึ้นมาบ่นอย่างหัวเสียเหมือนทุกวัน
“ ปลุกดีๆแล้วเคยตื่นมั้ยล่ะ ” ผมก็ตอบออกไปเหมือนทุกวัน
“ ถ้ามันยากเย็นนัก งั้นวันหลังนายก็ไม่ต้องปลุกสิ! ” คริสตะคอกใส่หน้าผมอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินปึงปังเข้าห้องน้ำไป
เขาไม่เคยตะคอกใส่หน้าผม
เรารู้กันเสมอว่าคำพูดจิกกัดแบบนี้เป็นเพียงคำพูดหยอกล้อกันเท่านั้น
ปกติคริสเป็นคนใจเย็น และหากเป็นเรื่องเล็กน้อย ก็มักจะยอมให้ผมเสมอ
ทำไมมันถึงไม่เหมือนเดิม
เพราะผมทำตัวเป็น “ คนงี่เง่า ” ใส่คริสรึเปล่านะ...
==================================================
“ เลย์ ทำไมนายถึงทำแบบนี้ล่ะ! ”
“ บอกไปหลายครั้งแล้วนะลู่หาน ว่าไม่ได้ตั้งใจ! ”
“ นายไม่ควรมายุ่งกับของของฉัน! ”
“ แต่ฉันแค่จัดของให้นายเองนะ นายจะปล่อยให้มันวางรกอยู่อย่างนั้นไปอีกนานเท่าไหร่กัน ไม่ใช่ว่านายควรจะขอบคุณฉันเหรอ ”
“ จะมากไปแล้วนะเลย์! นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของของฉัน ”
“ ผมก็ไม่ชอบให้ใครมาหาเรื่องผมแบบนี้เหมือนกัน ”
“ เลย์! ”
เสียงของผมกับลู่หานดังลั่นไปทั่วหอ...
ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ผมแค่ทะเลาะกับพี่ลู่หาน คนขี้หวงของ แค่นั้นเอง
เราเคยทะเลาะกันรุนแรงแบบนี้มาแล้วครั้งนึง ผมถึงขั้นจับป๊อบคอร์นของเทามาสาดใส่ตัวเขา แต่สุดท้ายก็ต้องจบลงด้วยการไปขอความช่วยเหลือจากคริส และแน่นอนว่าคริสยอมผม
วันนี้ก็คงเป็นแบบนั้นอีกนั่นแหละ
แต่ผมอาจคิดเข้าข้างตัวเองมากไป...
“ พวกนายทำอะไรกันน่ะ ” คริสเดินออกมาหาพวกเราที่เป็นต้นเสียงโวยวายอันน่ารำคาญ
“ ก็ทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ! ” ผมกับลู่หานพูดออกมาพร้อมกัน
คริสเป็นลีดเดอร์ที่ใจเย็น มีเหตุหล รู้จักประณีประนอมคน และเขาแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยความหนักแน่นแต่อ่อนโยนเสมอ...
“ นายควรจะเลิกทำตัวแบบนี้ได้แล้วนะเลย์! ”
นี่เป็นอีกครั้ง ที่คริสตะคอกใส่ผม...
ทั้งหอถูกปกคลุมด้วยความเงียบทันที ทุกๆคนที่นั่งอยู่รวมทั้งลู่หานต่างหน้าเหวอไปตามๆกันด้วยความตกใจ
แหงล่ะ คริสไม่เคยตวาดใส่ผมนี่นา
“ ทำไม ฉันทำตัวยังไง ทำตัวแย่ขนาดนั้นเลยรึไง! ” ไม่ผิดใช่มั้ย ที่ผมจะตวาดกลับบ้าง...
“ เลิกทำตัวงี่เง่าได้แล้วเลย์! ”
คริสตะโกนเสียงแข็งออกมาสุดเสียง และเอามือมาบีบข้อมือของผมไว้ด้วย
“ เจ็บ ”
ใช่... เจ็บ.
“ โตขนาดไหนแล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กๆไปได้... นายควรจะมีเหตุผลให้มากกว่านี้นะ ”
เหตุผลเหรอ...
นั่นสินะ ผมก็แค่ “ คนงี่เง่า ”
ผมผิดเองที่ไปยุ่งกับของของพี่ลู่หาน ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าเจ้าตัวขี้หวง
แต่สิ่งที่ผมไม่เคยรู้เหตุผล คือทำไมคริสถึงทำแบบนี้
ผมผิดอะไร ทำไมต้องใจร้ายกับผม
ผมผิดอะไรเหรอครับ...
“ นายเครียดมาก็ไม่ควรจะมาลงกับฉันรึเปล่าคริส ”
“ ... ” เราสองคนมองสบตากันนิ่งๆ เหมือนคริสกำลังพยายามกลืนคำพูดร้ายกาจที่กำลังจะปล่อยออกมาลงคอ
“ นายไม่เคยทำแบบนี้กับฉันเลยนะ ”
“ ... ” คริสยังคงเงียบ มีเพียงแววตาเท่านั้นที่ฉายออกมาแทนคำพูด
แววตาว่างเปล่าที่ไร้ซึ่งความรู้สึกผิดและคำขอโทษ
ผมสะบัดมือคริสออกอย่างแรง
ตอนนี้สมองคิดได้เพียงอย่างเดียวว่าควรรีบเดินออกไปให้พ้นๆจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
รู้สึกเหมือนจะมีน้ำอุ่นๆ หยดลงมาบนแก้มของผมแล้วล่ะ
ขืนให้คริสเห็น ผมก็กลายเป็น “ คนงี่เง่า ” อย่างสมบูรณ์น่ะสิ
ผมเริ่มเหนื่อยแล้วล่ะครับ ถ้าผมหาคำตอบของคำถามต่อไป ผมอาจจะช้ำตายก็ได้
คำถามที่หาคำตอบยากที่สุด...
“ ทำไม ถึงไม่เหมือนเดิม ”
ผมเริ่มกลัวการค้นหาคำตอบต่อไปแล้วล่ะ
มันอาจจะ แย่กว่านี้ก็ได้นะ...
ผิดตรงไหนไม่รู้ ทำไม เหตุใด
หรือเพราะอะไร ที่ยังคงเป็นคำถาม
เหมือนไม่มีเหตุผลที่คิดแยกทาง
ฉันไม่รู้ว่าจะพูดยังไง
ฉันสงสัยเหมือนกับเขาคนที่ถาม
ฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนเธออย่างไร
คำถามนั้นอยู่ที่ฉัน คำตอบอยู่ที่เธอ
อยากบอกว่ามีแค่เธอ คนเดียวเท่านั้นที่รู้
เพราะคือเธอที่เดินจากไป เมื่อวันนี้ไม่มีเธออยู่
จะให้ฉันนั้นตอบว่าไง จะให้ฉันนั้นตอบเช่นไร
เมื่อเฉลยคำตอบนั้นอยู่ ที่เธอ
==================================================
“ เลย์ฮยอง! ”
“ เฮ้ยยย ” ผมสะดุ้ง เป็นใครก็ตกใจ เล่นมาตะโกนเรียกกันข้างหูแบบนี้
“ ทำอะไรเนี่ยเซฮุน พี่ตกใจหมด ”
อยู่ๆ มักเน่ตัวแสบ “ โอ เซฮุน ” ก็มานั่งข้างๆผมซะงั้น
“ พี่นั่นแหละ นั่งทำอะไรอยู่ คนอื่นเค้าไปพักกันหมดแล้วนะ ”
“ ก็เหลือนายไง ” ผมหันไปมองหน้าเซฮุนนิ่งๆ
“ พี่คริสกับเทาออกไปซื้อของด้วยกัน ผมฝากเค้าซื้อไปแล้วล่ะ ”
“ ... ”
นายไม่สนใจฉันเลยสินะ... คริส
“ ฝากซื้อเผื่อคนที่สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวแถวนี้ด้วยนะ ” เซฮุนพูดเสียงเรียบ แล้วหันมายิ้มบางๆให้ผมเหมือนทุกครั้ง
คงจะฟังดูน่าตลกใช่มั้ยครับ ถ้าผมจะบอกว่าหลังจากที่ผมกับคริสทะเลาะกันจนไม่ได้พูดกันอีกเลย คนที่มาคอยดูแลผม มาอยู่ข้างๆผม ก็กลับกลายเป็นมักเน่คนนี้... ไม่ใช่คริสอีกต่อไปแล้ว
ฮะๆ ผมต้องให้เด็กมาดูแลล่ะครับ งี่เง่าชะมัดเลย
“ พี่มีอะไรพี่บอกผมได้นะ เห็นเป็นเด็กน้อยน่ารักอย่างนี้ แต่ผมก็มีวุฒิภาวะพอนะพี่ มักเน่เซฮุนยินดีรับฟังปัญหาของฮยองเสมอครับผม! ”
เซฮุนพูดทีเล่นทีจริง แต่ในน้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความหนักแน่นอยู่ตลอดเวลา
“ ถ้า สมมติว่า... ” ผมตัดสินใจพูดออกมา อย่างน้อยมีใครซักคนรับฟังก็น่าจะดี
“ ... ” เซฮุนมองหน้าผม ตั้งใจฟังสิ่งที่ผมจะพูด
“ ถ้านายมีคำถามมากมายอยู่ในสมอง คำถามที่หาคำตอบยากที่สุด เพราะคำตอบพวกนั้นมันไม่ได้อยู่ที่นาย นายไม่มีวันรู้เฉลยของคำถามพวกนั้นได้เองเลย นายจะทำยังไงต่อไป... จะทำยังไง กับคำถามพวกนั้น... ” ผมพูดจบแล้วหันไปมองเซฮุนที่กำลังครุ่นคิดตามผมอยู่
“ ถ้าผมเป็นพี่... ผมจะเลิกหาคำตอบ แล้วโยนคำถามพวกนั้นทิ้งไปซะ ”
“ ... ”
“ คำถามพวกนั้น... จำเป็นต้องได้คำตอบด้วยเหรอพี่เลย์ ”
นั่นสินะ...
ผมจะต้องการมันไปทำไมกัน รู้ไปก็ทำอะไรไม่ได้แท้ๆ
“ อย่าเก็บมาคิดให้หนักหัวเลยพี่ ในเมื่อต้องการเหตุผล ต้องการคำตอบเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ก็ถึงเวลาตอบคำถามพวกนั้นด้วยตัวเองแล้วล่ะ ”
“ ... ”
“ ผมเชื่อว่า... พี่เลย์ที่ร่าเริงและมีรอยยิ้มตลอดเวลาของผม มีค่ามากกว่าคำตอบพวกนั้นนะครับ ”
ฮะๆ นั่นสิ
ผมก็ยัง “ งี่เง่า ” จนถึงนาทีสุดท้ายอยู่ดีสินะ
ใช่ครับ นาทีสุดท้าย...
ผมอาจจะลืมนับไป ว่าที่ผ่านมา โอเซฮุน ยิ้มให้ผมมาแล้วกี่ครั้ง
“ พี่งี่เง่าจริงๆเลยเนอะ ” ผมพูดแล้วยิ้มออกมานิดๆ สายตายังทอดออกไปอย่างไร้จุดหมาย... แต่ไม่ไร้ความหมายอีกต่อไป
“ พี่มีเหตุผลของพี่ต่างหาก ” เซฮุนเลื่อนมือมาจับมือของผมไว้เบาๆ
“ ต่อไปนี้ให้ผมเป็นคนรับฟังเหตุผลของพี่นะครับ J ”
เราหันมามองหน้ากันอัตโนมัติ แววตาของเซฮุนดูจริงจัง... เขาเป็นที่พึ่งของผมได้เสมอเลย
“ อืม ” ผมตอบไปสั้นๆ แต่กลับเรียกรอยยิ้มของเราทั้งสองฝ่ายออกมาได้อีกครั้ง
คำตอบนั้น ผมคงไม่ต้องการมันแล้วล่ะครับ
โอ เซฮุน ตอบคำถามของผมแล้วล่ะ
^_^
Rotten Apple
16 / 08 / 2013
# ทอร์คคคคคคค >.<
ฮัลโหล เทสสสสส สวัสดีฮะ
แวะเอา SF มาเสริฟก่อนจ้า รีดเดอร์
เป็นไงบ้าง นี่เรื่องแรกเลยนะ คือเราตั้งใจจะให้มันดราม่า มันไม่ฮาใช่ป่ะ 555555
กังวลมากเลย กว่าจะแต่งเสร็จ กว่าจะพิมพ์เสร็จตั้งนานแน่ะ
คนอ่านจะเข้าใจสิ่งที่ต้องการสื่อไหมหนอ =..=
ก่อนอื่น ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าเราเป็นคริสเลย์ชิปเปอร์
แต่เราหมั่นไส้พี่คริสอ่ะแก อยากแกล้งมัน จับมาเป็นตัวร้ายซะเลย 55555555
ฟิคเราโอเคใช่ป่ะ ;____;
ผิดพลาดหรือควรปรับปรุงตรงไหนเม้นท์บอกกันได้น้าาาาา
ความคิดเห็น