[SF-2U] Rainbow - END

Title :  Rainbow (รักนี้สีรุ้ง ^^)

Author : Soria

Couple : 2U

Rating : PG

Authors note : อ่า...ไม่รู้พล็อตมันผุดขึ้นมาได้ไง ตอนอ่านหนังสือสอบ 555+ อยากเขียนให้แบบชอนนี่ดูงุ้งงิ้งๆ พี่หมีเท่ห์ๆ ดูบ้าง ยังไงก็ฝากผลงานด้วยนะคะ

Rainbow

Intro

โถ่...ไอ้ขี้เก๊กเอ๊ย! หล่อตายแหละ! เสียงแง้วๆ ที่ออกมาจากริมฝีปากอิ่มของเจ้าของดวงหน้าสวยหวานไม่ได้มีความหมายหรือต้องการสื่ออะไรเป็นพิเศษนอกจาก...หมั่นไส้!

ชิๆ ดูทำเข้า คิดว่าเท่ห์หรือไง แหวะๆๆๆ คนพูดยังไม่เลิกแสดงอาการหมั่นไส้อีกคนที่กำลังวิ่งรับเสียงกรี๊ดไปรอบสนามหลังจากชู๊ตลูกลงห่วงอย่างสวยงามในการแข่งขันบาสเกตบอลระหว่างสีชมพูและสีแดง

...จะว่าอยู่คนละสี อยู่ทีมตรงข้าม...ก็ไม่ใช่ สีเดียวกันนั่นแหละ

...หรือเพราะมีเรื่องบาดหมางกัน...ก็ไม่ใช่อีกแหละ ตานั่นน่ะเพื่อนร่วมห้องด้วยซ้ำ...

...เอ๊ะ! หรือเพราะ ชองยุนโฮ คนนั้นทำให้ไม่พอใจ...ยิ่งไม่ใช่ใหญ่เลย เค้าออกจะเป็นคนดี

แล้วอะไรกันน๊า ที่ทำให้ ปาร์คยูชอน ทำหน้าเป็นตูด คอยพูดคอยบ่นว่ากัปตันทีมบาสที่โชว์ลีลาสุดเท่ห์ในสนามแบบนี้?

กรี๊ดดดดดดด... เสียงกรี๊ดของกองเชียร์ทั้งดังถล่มทลาย เมื่อยุนโฮปิดเกมส์ด้วยการชู๊ตลูกสุดท้ายก่อนหมดเวลาได้อย่างสวยงาม ทำให้ทีมสีแดงของเค้าชนะไปอย่างขาดลอย แต่น่าแปลกที่คนอยู่สีเดียวอย่างยูชอนกลับนั่งเบะปากเหมือนไม่พอใจอะไรซักอย่าง ทั้งๆ ที่กองเชียร์ฝั่งตรงข้ามบางคน (แต่เป็นส่วนใหญ่) ยังร้องเชียร์ยุนโฮด้วยซ้ำ

ยูชอน ขอผ้าขนหนูหน่อยครับ ร่างสูงเดินเข้ามาริมสนามที่นักกีฬาสำรองและพวกสตาร์ฟนั่งอยู่

อ้ะ! เอาไป! คนยื่นให้ใส่อาการกระแทกกระทั้นเต็มที่ แถมพอให้เสร็จยังหันหลังใส่ กอดอกทำหน้ามุ่ยอีกต่างหาก ยุนโฮเลิกคิ้วอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เค้าใช้ผ้าขนหนูผืนนุ่มหอมมีกลิ่นหอมจางๆ เช็ดหน้าเช็ดตา เพราะเหงื่อออกมากมายจากการออกแรงอย่างหนัก

สตาร์ฟ ขนผ้าขนหนูที่ใช้แล้วขึ้นไปซัก ต่อไปมีแข่งบอล แล้วเอาผ้าใหม่ลงมาให้ทันก่อนหมดครึ่งแรก ประธานสีหันมาสั่งคนตัวบางที่แขวนป้ายสตาร์ฟหราอยู่บนคอ เค้าก็เลยต้องจำใจลุกขึ้นหิ้วตะกร้าผ้าแสนหนักไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์ของสีตัวเอง ซึ่ง...อยู่ชั้นสี่ของอาคารกิจกรรม ToT

ผมช่วยครับ! มือหนาของใครบางคนคว้าตะกร้าในอ้อมแขนของยูชอนทำเอาคนถือเกือบล้ม ใบหน้าน่ารักที่ตอนนี้บึ้งตึงตั้งแต่ดูการแข่งขันเงยขึ้นเพื่อมองว่าใครกันนะ ที่มีน้ำใจมาช่วยเหลือ

นาย...ยุนโฮ... ยูชอนตกใจทำหน้าไม่ถูก แต่ก็รีบกลบเกลื่อนด้วยการตีสีหน้าเรียบเฉย ...ชั้นสี่เลยนะ นายจะขึ้นไปทำไม

ผมจะไปอาบน้ำครับ เหงื่อออกขนาดนี้คงไม่ไหว ไม่รู้ว่าพวกเพื่อนร่วมทีมทนได้ไง พวกเค้าไปดูบอลต่อแล้วล่ะครับ ยุนโฮก็ยังคงเป็นยุนโฮวันยังค่ำ สุภาพ แสนดี เป็นสุภาพบุรุษ ที่สำคัญยังรูปหล่อพ่อรวยแม่สวยน้องสาวน่ารัก (อันนี้เริ่มไม่เกี่ยว - -) เลยเป็นที่หมายปองของสาวๆ และหนุ่มๆ (?) ไม่น้อย

นี่มันหน้าที่ชั้น ให้ชั้นทำเองเถอะ ร่างบางจะแย่งตะกร้าคืน แต่มีหรือที่สุภาพบุรุษยุนโฮจะยอม

ไม่ได้หรอกครับ ยูชอนตัวเล็กนิดเดียว ถือของหนักๆ แบบนี้ขึ้นไปถึงชั้นสี่คงเหนื่อยแย่ ผมถือไปให้ดีกว่า ไหนๆ ห้องเก็บอุปกรณ์ก็อยู่ข้างห้องพักนักกีฬา

นายอย่ามาว่าชั้นตัวเล็กนะ! ยูชอนแหวอย่างขัดใจ ชั้นแค่...แค่...ยังโตไม่เต็มที่! เป็นความจริงที่เค้าสูงไม่ถึงไหล่ยุนโฮด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่เรียนชั้นเดียวกัน จะว่าไปแล้วยูชอนตัวเล็กเกือบที่สุดในห้อง ความสูงของเค้าพอๆ กับนักเรียนหญิง แถมยังมีใบหน้าสวยหวายน่ารักอีก ยิ่งข้อนี้ นิ่งทำให้เจ้าตัวไม่พอใจและไม่อยากยอมรับที่สุด ทำไมนะ พระเจ้าถึงไม่ยุติธรรมเอาซะเลย

ยุนโฮนั้นมีรูปร่างหน้าตามาดแมนสมชายชาตรี ส่วยสูงของเค้ามากกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร และดูจะสูงขั้นทุกปี ผิวเป็นสีแทนมีเสน่ห์ ทั่งร่างมีมัดกล้ามสมส่วนอย่างที่ใครๆ หลายคนอิจฉา รวมถึงยูชอนด้วย

ผมขอโทษครับที่ทำให้ยูชอนไม่พอใจ เด็กหนุ่มทำท่าตกใจที่อีกคนเหวี่ยงใส่ซะงั้น ผมเห็นว่ายูชอนตัวเล็กน่ารักดี ก็เลย...

พอๆ ไม่ต้องพูดแล้ว จะช่วยถือก็รีบตามมาสิ ชั้นมีงานต้องทำอีกเยอะ! ยูชอนสะบัดเสียง รีบเดินจ้ำเร็วๆ นำหน้า ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก เป็นเพราะเค้าต้องการซ่อนใบหน้าของตัวเอง ที่แดงขึ้นมาตั้งแต่ยุนโฮชมว่าน่ารัก

ให้ผมช่วยก็ได้นะครับ ผมไม่มีอะไรแล้ว ยุนโฮเดินตามอย่างสบายๆ เพราะความยาวช่วงขาต่างกันเยอะ

ดี! อยากช่วยนัก ก็ซักให้หมดนั่นแหละ!

กลายเป็นว่ายูชอนทำอย่างที่พูดจริงๆ เพราะเมื่อขึ้นมาถึงห้องเก็บอุปกรณ์ ซึ่งถือเป็นของพักผ่อนของเหล่าสตาร์ฟด้วย ร่างบางก็ตรงไปเปิดตูเย็นเอาขนมมานั่งกินบนโซฟาหน้าตาเฉย โดยไม่สนใจยุนโฮที่ถือตะกร้าผ้ามาวางไว้ แล้วขอตัวไปอาบน้ำก่อน ฮึ! อยากเสนอตัวเองนี่ ช่วยไม่ได้!

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อย คนตัวสูงก็เอาผ้าในตะกร้าไปซักอย่างดี ไม่ปริปากบ่นซักคำ เพราะเค้าถือคติว่าต้องช่วยเหลือและปกป้องคนที่อ่อนแอกว่า ซึ่งยูชอนก็จัดอยู่ในประเภทนั้นด้วย

เอ๊ะ!  เป็นเรื่องธรรมดาที่คนมีสมองอันชาญฉลาดจะสังเกตบางสิ่งบางอย่างได้รวดเร็ว ผ้าที่เราใช้อยู่ไหนนะ ที่ยุนโฮสังเกตได้เพราะผ้าผืนที่ขอจากยูชอนมาเช็ดหน้านั่นเป็นสีชมพูอ่อน ไม่ใช่สีขาวเหมือนผ้าผืนอื่นๆ

สงสัยหล่นหาย หรือยูชอนคงเก็บมาไม่หมดล่ะมั้ง ยิ่งป้ำๆ เป๋อๆ ขี้ลืมอยู่ด้วย เค้าบ่นเบาๆ พร้อมยิ้มกับตัวเอง เพราะสังเกตเห็นว่าเพื่อนร่วมห้องคนนี้ชอบทำท่ามึนๆ แต่ก็...น่ารักดี

ยูชอนครับ เสร็จแล้ว...อ้าว... ยุนโฮจัดการตากผ้าและกลับเข้ามาให้ห้องเก็บอุปกรณ์อีกครั้ง พบว่าสตาร์ฟคนเก่งหลับไปบนโซฟาเสียแล้ว แถมที่ข้างแก้มยังมีเศษขนมติดอยู่เลย ดูยังไงก็เหมือนเด็กน้อย

ยูชอน...ยูชอนครับ... ร่างสูงเรียกเบาๆ แต่คนที่กำลังหลับสบายก็ไม่คิดที่จะตื่น เค้ามองยูชอนยิ้มๆ แล้วจึงเอาตะกร้าผ้าขนหนูใหม่ไปให้นักบอลซะเอง โดยที่จัดการล็อกประตูจากด้านนอกไว้ด้วย เพราะกลัวจะมีใครเข้ามาทำร้ายคนที่นอนหลับอยู่ในห้อง ตัวก็เล็ก แถมยังหลับอีก เกิดคนไม่ดีเข้ามา จะไปู้อะไรไหว

ยุนโฮออกไปจากห้องเร็วไปนิดเดียว เพราะถ้าอยู่ต่ออีกสักสองนาทีอาจจะได้เห็นอะไรดีๆ

อืม...ยุนโฮ...สู้ๆ นะ... ยูชอนละเมอออกมายามหลับ เค้าพลิกตัวไปอีกข้าง ทำให้บางอย่างที่เป็นสีชมพูแลบออกมาจากกระเป๋ากางเกง...






อ่า...มาเป็น Intro กันเลยทีเดียว ไม่รู้เป็นไร ช่วงสอบแต่ละทีอ่ะขยันอัพฟิคตลอด สงสัยเครียดมาก เลยมา relax ตรงนี้แหละ ฝากๆๆๆๆ เรื่องนี้หน่อยนะคะ ไม่รู้แนวนี้จะถูกใจบ้างป่าว ^^