fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #9 : 8

ท่ามกลางน้ำที่ใหลเชี่ยว ร่างบางพยายามว่ายน้ำแต่ร่างบางว่ายน้ำไม่เป็นพลางมองร่างเล็กที่ตะกรุยน้ำอยู่
"รอก่อนน่ะบาจิล พี่จะไปช่วยแล้ว"
ร่างบางพูดเสร็จก็พยายามตะกรุยน้ำไปหาบาจิลทันที ในขณะที่โกคุเทระหมดสติอยู่และจมหายไปในน้ำ ร่างบางค่อยๆสติเลื่องลางก่อนที่จะจมลงไปในผิวน้ำ
"...บ.บาจิล..."
ภาพข้างหน้าเริ่มสีขาวจางไปเรื่อยๆจนร่างบางหมดสติไป







........... ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นเรื่อยๆและมองสิ่งรอบข้าง สิ่งที่เค้านอนอยู่นั้นเป็นกองใบไม้ที่ทับถมกันจนกลายเป็นที่นอนไว้นอนได้ ร่างบางพยายามตั้งสติและพยายามลุกขึ้น
...นี้เราอยู่ที่ไหนกัน ..เหมื่อนถ้ำเลยแหะ
.บาจิล..โกคุเทระคุง..
ร่างบางใส่มือกุมศิรษะไว้เพราะมึนหัวเล็กน้อยก่อนที่จะคล้ำทางเพื่อพยุงตนเองและเดิน จนไปเห็นคนๆหนึ่ง
"ฟื้นแล้วเหรอ"
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยและมองชายตรงหน้า ชายที่มีตาสีแดงและมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยแผลมองร่างบางอย่างหาเรื่อง ทำให้ร่างบางรู้สึกกลัวจนตัวสั้นพลางพยายามวิ่งหนีแต่ชายที่มีแผลเต็มหน้าจับมือไว้ทำให้ร่างบางไปไหนไม่ได้ ร่างบางหันไปมองผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาเรียบเฉย
"แกเป็นใคร ปล่อยชั้นเดี้ยวนี้น่ะ"
"คนอุสาห์ช่วยไม่ขอบคุณแล้วยังจะมาเสียมารยาทใส่อีก ตะกี้ยังตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่แท้ๆ"
ร่างบางเบิกตากลมโตขึ้นและเข้ามาพูดกับชายคนนั้นด้วยหน้าตาที่ใสชื่อและดีใจทันทีที่รู้ว่าชายคนนี้ไม่อันตรายเหมื่อนหน้าตา
"คุณเป็นคนช่วยผมเองเหรอ ขอบคุณน่ะ ว่าแต่คุณได้ช่วยพวกของผมที่ตกมาด้วยหรือเปล่า"
"ช่วยไว้หมดแหละ เดี้ยวฉันพาไปหาพวกของแกเอง"
ชายคนนั้นพูดเสร็จก็เดินนำหน้าร่างบางไป ร่างบางฮัมเพลงอย่างร่าเริงเมื่อรู้ว่าทุกคนปลอดภัยดีก่อนที่จะพยายามตามชายตรงหน้าให้ทันเพราะเค้าตัวสูงและขายาวกว่าร่างบางอีกแถมก้าวไปอย่างไม่รอด้วยแต่ร่างบางไม่บ่นอะไรเพราะรู้ว่าจะได้ไปเจอน้องชายแล้ว
"คนพวกนั้นปลอดภัยดีไช่ไหมครับ"
"ปลอดภัยสิ เงียบๆและเดินตามมาอย่าพูดมากสิ"
ร่างบางปิดปากเงียบทันทีก่อนที่จะเดินตามไปเรื่อยๆจนเห็นร่างเล็กอยู่กับโกคุเทระและชายผมสีขาวยาว บาจิลเห็นสึนะก็รีบวิ่งมากอดสึนะทันที และโกคุเทระก็วิ่งตามมาอย่างดีใจ
"พี่ครับผมเป็นห่วงแทบแย่แนะ คิดว่าพี่จะจมน้ำและหายไปจากชีวิตผมชะแล้ว"
"พี่ก็เป็นห่วงน้องเหมื่อนกัน บาจิลไม่มี่แผลอะไรใช่ไหม"
"ไม่มีแผลอะไรเหรอครับ ผมตรวจดูแล้วคุณหนู ตอนแรกพอได้สติขึ้น บาจิลก็ถามหาคุณหนูเหมื่อนกันแต่พอสคร่อโล่บอกว่าคุณหนูปลอดภัยดี บาจิลเลยโล่งอกอะครับ"
"อ..เอ๋ สคร่อโล่"
ร่างบางชี้ไปทางชายผมยาวก่อนที่จะมองชายข้าง
"ฉันชื่อซันซัส เจ้านั้นก็สคร่อโล่นั้นแหละ"
ชายข้างๆร่างบางพูดขึ้นเพราะรู่ว่าร่างบางจะถาม ร่างบางยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะมองรอบๆที่ผนังเป็นหิน
"ที่นี่้เป็นถ้ำเหรอ"
ร่างบางลูบผนังที่ค่อนข้างมีตะไคร้นิหน่อยในขณะที่บาจิลเกาะแขนเค้าไม่เลิก
...เป็นคนหรืออะไรกันแน่ทำไมต้องอาศัยที่ถ้ำ...
ร่างบางลูบๆคล้ำผนังไปเรื่อยจนเจอหมาป่าสองตัว บาจิลกลัวมากจนหลบหลังตัวสึนะ สึนะก็ตกใจไม่แพ้กัน โกคุเทระรีบเอาตัวมากันทั้งสองคนทันที
"อึ่กหมาป่า"
ร่างบางพยายามถอยห่างเรือยแต่ก็งงว่าทำไมทั้สคร่อโร่และซันซัสไม่หนีหรือตกใจอะไรเลย สักพักหมาป่าก็เปลียนร่างเป็นคนทันที ตัวแรกเปลี่ยนเป็นชายผมสีเหลื่องปิดตาไว้ส่วนหมาป่าตัวที่สองกลายเป็นผู้ชายผมสีเหลื่องทรงผมฟูขึ้นเล็กน้อย
"อเอ้ ทำไม"
ร่างเล็กสั่นอยู่เล็กน้อยก่อนที่จะเกาะแขนร่างบางแน่น ร่างบางหยุดสั่นเล็กน้อยก่อนที่จะมองทั้งสองคนที่อยู่ในสภาพไม่ไส่อะไรเลย
"พวกนายเป็นมนุษย์หมาป่าที่ว่าเป็นศัตรูกับแวมไพร์สิน่ะ ต้องการอะไร"
ชายตรงหน้ารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ร่างบางไม่ค่อยกลัวตนเลยยิ้มแบบสนใจร่างบางเต็มที่
"ชิชิชิไม่ได้ต้องการอะไรเหรอ ก็แค่มาเชอร์ไพร์น่ะ"
"พอแล้วล่ะ ไอ้สวะเบล เจ้าเปี้ยกนี้เป็นผู้มีสายเลือดน่ะ ก็ต้องระวังตัวอยู่แล้วถ้าแกอยากเชอร์ไพร์ก็หัดดูมือมั่งว่ามีอาวุธไหม ไม่งั้นจะตายแบบไม่รู้ตัว"
ซันซัสพูดขึ้นหลังจากเงียบมานานและเดินไปหาทั้งสองคนนั้นพร้อมสคร่อโล่
"เจ้าตัวผมปิดตานั้นคือเบลส่วนคนผมทองฟูหน่อยคือเคนเข้าใจป่าววววววววววว"
ทุกคนรีบปิดหูทันทีเพราะสคร่อโล่ตะโกนเสียงดัง สึนะมองทั้งสี่คนแบบช็อคๆ
"พวกคุณทั้งสี่คนเป็นมนุษย์หมาป่างั้นเหรอ"
"ใช่ เอานี้สัมภาระของพวกนาย"
ซันซัสยื่นสัมภาระให้โกคุเทระในขณะที่บาจิลกอดสึนะแน่น
"พี่ครับ ผมกลัวหมาป่า"
"บาจิลไม่ต้องกลัวเหรอพวกเค้าไม่อันตรายหรอก ตอนนี้ก็เย็นแล้วด้วยคงต้องพักกับพวกเค้าทั้งคืน"
สึนะลูบหัวบาจิลเบาๆ ...ป่านนี้พี่จีอ็อคโต้คงห่วงพวกเราใหญ่แล้วมั้ง... ..…………….....................................................................................................
ณคฤหาสน์

จีอ็อคโต้นั่งดูละครอยู่กับรีบอร์นพลางกินคุ้กกี้ แกมม่าขอตัวกลับบ้านก่อนเลยต้องดูหนังกับรีบอร์นสองคน ในใจเค้าก็เป็นห่วงทั่งสามคนอยู่แต่ก็ต้องเชื่อใจสึนะ ระหว่างที่ดูละครจนจบนั้น
"จีอ็อคโต้ฉันไปห้องน้ำก่อนน่ะ นายดูข่าวไปก่อน"
"ครับ"
จีอ็อคโต้นั่งดูข่าวไปเรื่อยๆจนถึงข่าวหนึ่ง
---เกิดเหตุไม่คาดฝันค่ะเมื่อเจ้าหน้าที่พบศพหนึ่งที่ดูเหมื่อนจะเป็นผู้หญิงค่ะ ซึ่งดูจากสภาพแล้วคือตรงคอมีรอยเขี้ยวเหมื่อนของแวมไพร์เลยค่ะแถมศพก็เหี่ยวแห้งเหมื่อนโดนดูดเลือดไปนั้นทำให้พอเชื่อได้ค่ะ สถานที่เกิดเหตุคือเมืองนามิโมริค่ะ ชาวบ้านให้การว่าเมื่อสิบปีที่แล้วก็เคยมีเหตุนี้เกิดขึ้นหลายครั้งจนกระทั้งมีโศกนาฎกรรมขึ้นในบ้านตระกูลซาวาดะขึ้น ทำให้คดีนี้เงียบมานานค่ะจนกระทั่งเกิดขึ้นอีกครั้ง เชื่อว่าเป็นแวมไพร์ตัวเดิมค่ะ เหล่าฮันเตอร์เมื่อได้ยินข่าวเลยมาเช่าบ้านอยู่แถวเมืองนามิโมริเพื่อตามล่าแวมไพร์นั้นอีกครั้ง ข่าวต่อไป---------
จีอ็อคโต้มองอย่างอึ้งพลางทำรีโมทหล่น รีบอร์นวิ่งมาดูจีอ็อคโต้ทันที
"เป็นอะไรเหรอจีอ็อคโต้"
"ตั้งแต่เมื่อตอนนั้นแล้ว ฉันไม่ได้รู้สึกเองสิน่ะ เจ้าพวกนั้นมาแล้ว"
จีอ็อคโต้พูดพลางเหงือท่วมหน้า
...สึนะน้องพี่..ตอนนี้นายปลอดภัยไหมเนี้ย...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~,~~~~~~~~~~~~~~~~~,
ไรเตอร์ จบไปอีกตอนแล้วค่ะตอนนี้ไรเตอร์คิดไม่ออก
จึงออกมาเละๆอย่างนี้และค่ะ
อ่านแล้วเม้นด้วยน่ะค่ะ