fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #8 : 7

ณ คฤหาสน์ตระกูลซาวาดะ
ร่างบางเดินตรงมาที่โซฟาอันโปรดของเค้าพลางลูบมันอย่างคิดถึง เค้าปัดฝุ่นบนโซฟาเบาๆอย่างถนุนถนอม โซฟาอันใหญ่ที่ทำด้วยหนังแท้สีส้มสดใสที่พ่อและแม่ซื้อมาให้ตั้งแต่เด็ก เค้าค่อยๆนั่งลงไปเบาๆและยิ้มบางๆ
....นานแล้วที่ฉันไม่ได้นั่งมันน่ะ....
....ทั้งๆที่เป็นโซฟาที่รักและหวงมากแท้ๆกับปล่อยให้ฝุ่นเกาะขนาดนี้...
....ใช่...ฉันไม่ได้นั่งมันมาตั้งแต่โศกนาฎกรรมคราวนั้นแล้ว....
....โซฟาอันนี้คืออันที่ฉันนั่งในวันนั้น...
....วันที่เจ้าสองคนนั่งบุกมาฉลองวันเกิดด้วย...งานนั้นกลายเป็นสีเลือดปาร์ตี้ของพวกมัน....
....โซฟาอันนี้อาบด้วยเลือดสีแดงสดของผู้คนมากมายรวมถึงพ่อแม่เค้า..
...สีเลือดแดงสดที่ราวกับกุหลาบสดนั้น...และความมืดมิดนั้น
"หึมันเหมาเจาะกันดีจริง"
ร่างบางบ่นเบาๆก่อนที่จะหยิบไหมพรมขึ้นมาถัก บัดนี้ โซฟาอันนี้ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว แม้แต่คราบเลือดหยดเลือดก็ไม่มี กลิ่นเลือดก็ถูกกำจัดไปหมดสิ้น บานประตูเปิดขึ่้นพร้อมกับร่างของน้องชายอันเป็นที่รักของสึนะกับโกคุเทระที่ตามมาด้วย บาจิลเดินตรงมามองสึนะนั่งถักไหมพรมสีฟ้าลายโลมาอย่างงงๆ?
"พี่ครับ ถักอะไรเหรอครับ คล้ายเสื้อเลย"
สึนะหยุดถักและหันมายิ้มให้บาจิลบางๆ โกคุเทระหยิบไหมพรมมาดู
"โห่ คุณหนูไหมเนื้อดีซะด้วยสิ คุณภาพสูง ดี ทนทาน"
"อื้อ ฉันกะจะถักสเว็ตเตอร์ให้บาจิลน่ะ ช่วงนี้ฝนตกบ่อยแถมจะเข้าฤดูหิมะตรงแล้วด้วย บาจิลสวยไหมลายที่นายชอบด้วย"
สึนะถักเสร็จก็ชูเสื้อให้บาจิลดู บาจิลตื่นเต้นมากและวิ่งมากอดเสื้อนี้ทันทีพลางเอาแก้มแนมถูไถ่เสื้อนั้นไปมา
"สวยมากครับ นุ่มด้วย พี่ถักตั้งแต่เมื่อไรเหรอครับ"
"ตั่้งนานแล้วล่ะ รีบอร์นเป็นคนสอนให้น่ะ พี่เลยแอบถักเองที่ห้อง นี้เป็นชิ้นแรกที่เสร็จอย่างสมบูรณ์น่ะเนี้ย เห็นเลข84ไหม เลขที่น้องชอบใง"
ร่างบางชี้ให้ร่างเล็กดู เมื่อร่างเล็กเห็นก็ดีใจมากและก็กอดพี่ชายตนเอง
"ขอบคุณมากครับพี่ ผมรักพี่ที่สุดเลย"
บาจิลพูดอย่างปลื้มปิติในขณะที่มีสายตาน้อยใจมองพี่น้องคู่นั้นอยู่ มองเสร็จก็หางตกหูหุบ
"คุณหนูน่ะคุณหนู ไม่ถักให้ผมบ้างเลย"
หลังจากหางตกได้ไม่นาน โกคุเทระก็วิ่งไปหาร่างบางพลางกระดิกหาง และหยิบใบท่องเที่ยวให้ดู
"คุณหนูครับ ในแผนที่นี้มีภูเขานึงสวยมากครับ คุณหนูสนใจไปไหมครับ"
สึนะหยิบแผนที่มามองและหันมายิ้มให้พลางมองสถานที่ที่โกคุเทระแนะนำ ภูเขานี้งั้นรึ
"ไปสิ ถ้าโกคุเทระอยากไป ก็ไปกันเลย"
"ผมไม่อยากไปชักกะหน่อย"
โกคุเทระปฎิเสธทันควับ ในขณะที่สึนะยิ้มให้กับความซึนเดเระของโกคุเทระ(พวกปากไม่ตรงกับใจ)
"เออๆ ไปเตรียมของเตรียมตัวสิจะไม่เอาอะไรไปเหรอ"
สึนะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน โกคุเทระหน้าแดงและรีบวิ่งไปเตรียมของทันที
....ไม่ว่าจะยิ้มให้กี่ครั้ง...กี่วัน...ก็น่ารักและมีเสน่ห์ตลอดเวลาเลยแหะ
โกคุเทระอมยิ้ม และหันไปบอกกับคุณหนูของเค้า
"คุณหนูครับ ผมจะไปเตรียมของให้คุณหนูด้วยน่ะครับ^~^"
โกคุเทระพูดเสร็จก็เปิดประตูเดินออกไป เสียงปิดประตูดังขึ้นก่อนที่สึนะจะหันมามองบาจิลที่อยู่ข้างๆ
"บาจิลก็ไปเตรียมของสิ เราจะไปกันสามคน มีพี่ โกคุเทระ กับบาจิลใงล่ะ ช่วงนี้พี่จีอ็อคโต้ไม่อยากออกจากบ้านน่ะ เพราะติดละครอยู่ เดี้ยวไปขออนุญาติก่อนและไปกัน"
"ครับ"
บาจิลรีบวิ่งไปอย่างตื่นเต้น ร่างบางมองตามหลังร่างเล็กพลางสายหัวไปมาอย่างเอ็นดู ซักพักทั้งสองคนก็วิ่งมาพร้อมข้าวของเต็มมือ ร่างบางกวาดตามองข้าวของที่โกคุเทระกับบาจิล
"นี้จะไปค้างคืนกันรึใง ห๋าทั้งสองคนน่ะ"
"ค้างหนึ่งวันเป็นการชื่นชมธรรมชาติอย่างเต็มอิ่มใงครับ"
ทั้งสองคนตอบพร้อมกันพลางยิ้ม สึนะตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะหัวเราะขึ้นมา
"ฮะฮะฮะพวกนายนี้ตลกจังหุหุ"
"ก็แค่ค้างคืนหนึ่งวันเอง หัวเราะทำไมเหรอครับ"
"พวกนายน่ารักกันดีน่ะ ไปกันเถอะ"
สึนะเดินนำทั้งสองคนไปหาจีอ็อคโต้ที่เล่นจิ๊กซออยู่ จีอ็อคโต้หันมามองสึนะ
"เอ้ มีอะไรเหรอสึนะหื่ม"
"พี่ครับ ผมขอไปค้างคืนที่ภูเขากับโกคุเทระและบาจิลได้ไหมครับ หนึ่งคืนครับ"
จีอ็อคโต้หันมามองทั้งสามคนก่อนที่จะลุกขึ้น
"พี่ไปส่งน่ะ"
จีอ็อคโต้เดินนำหน้าทั้งสามคนที่ดีใจเพราะจีอ็อคโต้อนุญาติพอถึงรถ จีอ็อคโต้ก็เปิดประตูให้ทั้งสามคนเข้าไป เหลือแต่โกคุเทระ
"ม...ไม่ต้องเปิดประตูให้ผมก็ได้ครับ"
"เข้าไปเถอะนา ฉันจะเป็นคนขับรถเอง"
จีอ็อคโต้ผลักโกคุเทระเข้าไปก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ และขับรถไป ณ ภูเขาขนาดใหญ่ จีอ็อคโต้หยุดรถก่อนที่ทั้งสามคนจะลงมา "ขอบคุณน่ะครับ พี่จีอ็อคโต้"
จีอ็อคโต้พยักหน้ารับ ร่างบางกำลังจะเดินออกไป แต่จีอ็อคโต้จับมือไว้ พอร่างบางหันมามองจีอ็อคโต้ก็ส่งสายตามาให้แบบเป็นห่วง สึนะลูบมือให้จีอ็อคโต้และส่งยิ้มให้
"รักษาตัวเอง และดูแลบาจิลให้ดีล่ะ"
"ครับ เชื่อใจผมสิ "
จีอ็อคโต้ยิ้มให้ก่อนที่สึนะจะเดินไป จีอ็อคโต้เคลื่อนรถไปอย่างช้าแต่ก็ไม่วายหันมามองน้องทั้งสองคนที่ชื้นชมความงามอยู่ พลางถอดหายใจและขับรถไป ร่างบางสูดลมหายใจช้าและมองบรรยากาศรอบข้าง ที่นี้มีต่้นไม้เล็กใหญ่สูงเตี้ยมากมายและหลากหลายชนิด แม่น้ำใหลเชี่ยวลงมาอย่างช้า และนักท่องเที่ยวสองสามครอบครัวก็เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน บาจิลเดินไปปูเสื่อข้างๆครอบครัวทั้งสองครอบครัวนั้น และนั่งพักกับโกคุเทระริมแม่น้ำ ก่อนที่จะหันมาเรียกสึนะ
"พี่ครับ ทำไมไม่มานั่งล่ะครับ "
"อ่ะ โอเค"
สึนะพูดเสร็จก็เดินตรงมานั่งข้างโกคุเทระที่เล่นกับกระต่ายป่าที่ไม่รู้มาจากไหนมาเล่นกับโกคุเทระด้วย สึนะลูบหัวมันช้าอย่างอ่อนโยนและยื่นขนมที่ตนเองแวะซื้อระหว่างทางให้ กระต่ายขนสีขาวปุกปุยกินอย่างเอร็ดอร่อยและขยับมาใกล้ชิดกับสึนะและเอาจมูกชื้นๆของมันมาดมมือสึนะ
"ฮะฮะฮะจั๊กจี้น่ะ ฮะฮะฮะหยุดสิ"
กระต่ายตกใจและใช้ตากลมๆใสๆมองสึนะ บาจิลหันมามองและยิ้มพลางลูบหัวกระต่ายตัวนั่้นเบาๆ
"กระต่ายนี้เหมื่อนพี่เลยครับ"
บาจิลยิ้มให้สึนะและลูบหัวกระต่าย
"กระต่ายมันอ่อนแอไปน่ะ"
สึนะยิ้มตอบให้บาจิล และมองเด็กสาวสามคนกับเด็กชายหนึ่งคนเล่นนำกันอย่างสนุกสนาน เด็กผู้หันมามองเห็นสึนะ
"พี่ครับ ลงมาเล่นน้ำด้วยกันสิ"
สฺนะตกใจก่อนที่จะส่งยิ้มให้และโบกมือไปมา
"ไม่เล่นหรอจ้ะ"
"เล่นหน่อยน่ะครับ น่ะครับนะน่ะน่ะ"
"โชบะคุง ไปกวนพี่เค้าทำไมล่ะ มาหาแม่เดี้ยวนี้น่ะ"
....ชื่อน่ากินมาก...
เด็กน้อยทำหน้าหงอยหน่อยๆก่อนที่จะเดินไปหาแม่ สึนะจับแขนเด็กชายคนนั้นไว้พลางตะโกนบอกแม่ของเด็กคนนั้น
"ไม่เป็นไรครับ เดี้ยวผมเล่นกับโชบะคุงเองครับ"
สึนะพูดเสร็จก็วิ่งลงไปลุยน้ำทั้งๆที่ใส่เสื้อผ้าอยู่ เด็กคนนั้นดีใจมากและสาดน้ำใส่เค้าอย่างสนุกสนานโกคุเทระก็ลงมาเล่นด้วย เด็กผู้หญิงทั้งสองคนก็มาสาดน้ำใส่โกคุเทระกับสึนะ บาจิลนั่งมองและยิ้มบวกกับหัวเราะไปด้วย จนกระทั้งสึนะขึ้นมาเช็ดตัว เด็กทั้งสามก็ขึ้นไปหาพอแม่ โกคุเทระก็ขึ้นมาจากน้ำ
"ฮะฮะฮะคุณหนูครับ สนุกจังเลย ทำไมถึงยอมเล่นกับเด็กคนนั้นล่ะครับ"
"ที่ยอมเล่นด้วยเพราะเด็กนั้นเหมื่อนชั้นน่ะ "
สึนะยิ้มพลางมองเด็กชายคนนั้น
(พี่จีอ็อคโต้ครับ ไปเล่นกับผมสิครับ)
(ไม่ พี่ไม่ว่างน่ะ)
(พี่ไปเล่นกับผมเถอะน่ะ น่ะครับน่ะน่ะน่ะ)
(นี้ ซือคุงอย่าไปกวนพี่เค้าสิ)
(ไม่เป็นไรเหรอแม่ ผมเล่นกับสึนะก็ได้)
(สึนะนี้ล่ะก็)
(ฮะฮะฮะไม่เป็นไรเหรอครับ ป่ะสึนะไปเล่นกัน)
สึนะหลังยิ้มร่าเริงกลายเป็นยิ้มเศร้าๆ โกคุเทระมองสึนะอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะเดินไป
"คุณหนูครับ ขึ้นเขากันดีกว่า"
"อื้อ "
พูดเสร็จก็เดินตามโกคุเทระไป เมื่อเดินไปเรื่อยๆและไกลจากที่เดิมจนมาถึงสะพานที่เชื่อมต่อภูเขานี่ไปหาอีกลูกนึงซึ่งมันไกลมากแถมสะพานก็เก่าแล้วด้วย อยู่ฝนก็ตกลงมาพร้อมกับพายุทั้งสามคนที่พยายามเดินข้ามก็รีบหาอะไรเกาะทันที แล้วสึนะก็หันมาเห็นเข้ากับสิ่งหนึ่ง
"โกคุเทระดูนั้นสิ เชือกสะพานจะหลุดแล้ว"
สึนชี้ให้โกคุเทระดูก่อนที่เชือกจะขาดและทั้งสามคนร่วงลงไป
"คุณหนู"
"โกคุเทระคุง บาจิล"
"พี่"
ตู้ม!!!!!!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไรเตอร์ หวัดดีค่ะ จบไปแล้วอีกตอน ตอนนี้ไม่ค่อยสมประกอบเท่าไรน่ะค่ะ ข้างล่างสะพานคือแม่น้ำไหลเชี่ยวค่ะ มาค่อยลุ้นกันน่ะค่ะว่าผู้ท้าชิ่งคนไหนจะมาช่วยหนูซือของเรา ขอโทษที่มาอัพช้าน่ะค่ะ อ่านแล้วเม้นด้วยล่ะจบแบบลุ้นๆ