ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 6
ณ บ้านไม้ขนาดกลางที่ตั้งอยู่ในป่ารกร้าง
พายุฝนข้างนอกที่กระหน่ำตกแบบไม่หยุดง่ายๆ ร่างบางมองออกไปทางหน้าต่างพลางแช่น้ำอุ่นอย่างสะบายใจ ห้องน้ำที่เป็นห้องน้ำรวมใช้ร่วมกัน พื้นกระเบื้องสีฟ้าที่เข้ากับสถานที่ได้ดี และต้นไม้เล็กๆที่เอามาประดับอ่างนี้เล็กน้อยเพื่อความสวยงามและธรรมชาติของที่นี้ สีผนังที่นี้เป็นสีส้มเพื่อตัดกับสีกระเบื้องพื้นที่เป็นสีฟ้า ที่นี้สะอาดเหมื่อนมีคนมาทำความสะอาดทุกวันเลยแหะ แปรงก็อยู่ส่วนแปรง สบู่ก็อยู่ส่วนสบู่ แทบไม่มีคราบตะไคร้ติดเลย
...คนพวกนั้นคงรักสะอาดน่าดู...
ร่างบางถูสบู่และเล่นฟองสบู่ไปมา จีอ็อคโต้ก็ให้บาจิลถูหลังให้ ในขณะที่พวกรีบอร์นกับแกมม่าก็คุยกันในแบบผู้ใหญ่ โกคุเทระเดินตรงมาหาร่างบางและนั่งแช่ด้วย
"น้ำอุ่นกำลังดีเลยน่ะครับ"
"อื้ม สะบายตัวดีแหะ"
ร่างบางพูดพลางทำหน้าเคลิม โกคุเทระก็ยิ้มและมองหน้าต่างข้างนอก
"ฝนยังไม่หยุดตกเลยแหะ และดูเหมื่อนจะตกข้ามคืนด้วย"
"อื้ม ก็คงต้องรบกวนเค้าอีก"
ร่างบางพูดและมองไปที่บาจิล และกวักมือเรียก บาจิลชี้มาที่ตนเองเหมื่อนถามว่าเรียกผมเหรอ เมื่อสึนะพยักหน้าก็หยุดถูหลังให้จีอ้อคโต้ที่หลับคาอ่างและเดินมาหา
"มีอะไรเหรอ พี่สึนะ"
"ยื่นหูมานี้"
สึนะดึงมาบาจิลมาใกล้และกระชิบเบาโกคุเทระก็ขยับตัวเข้ามาฟังด้วย
"นายชอบคุณแกมม่าเหรอ"
แก้มมนของบาจิลแดงระเรื่อลามไปถึงใบหูทันทีที่พี่ชายของตนถามตรงๆอย่างนั้น โกคุเทระก็ช็อคไม่แพ้กัน
"พ..พี่สึนะ บ บ้าเหรอ คิดอะไรแบบนั้น"
"ก็ตั้งแต่เค้าช่วยพวกเราแล้ว ตอนแรกๆนายก็กลัวเค้า แต่พอนานแกก้สนิดสนมกับเค้า เหมื่อนกับตอนที่แกมม่าอุ้มนายก่อนหน้านี้เหมื่อนกัน หน้างี้ แดงเลย"
"พ พี่สึนะบ้าบ้าบ้า"
บาจิลทุบสึนะตามแรงเขิน ในขณะที่โกคุเทระช็อคอยู่
"ยอมรับเถอะ บาจิลพี่ไม่ว่าเหรอ"
"อะ อะ เอ้อ ผม ผม ใช่ครับ ผมแอบรักคุณแกมม่าครับ"
สึนะยิ้มอย่างเป็นผู้ชนะและกอดอกเหมื่อนยืนเหนือกว่าบาจิล เมือบาจิลยอมสารภาพ บาจิลที่ก้มหน้ายอมแพ้ก็เงยหน้าขึ้นมามองสึนะ สึนะยิ้มให้อย่างอ่อนโยนและลูบหัวร่างเล็กเบาๆ
...พี่ สึนะ..ถึงพยายามยิ้มแค่ไหน..ผมก็รู้....
....พี่ไม่เคยยื้มมาจากใจเลย ที่พยายามยิ้มก็เพราะผมและพี่จีอ้อคโต้..
...พี่ไม่เคยยิ้มเต็มปากเลย..รอยยิ้มที่ไม่เหมื่อนเมื่อก่อนนั้น....
...มันก็แค่รอยยิ้มจอมปลอมสิน่ะ...
...แม้มันจะยังอบอุ่นก็ตาม....
....พี่..ผมยังอยากเห็นรอยยิ้มที่แท้จริงของพี่...
...ได้โปรดถอดหน้ากากนั้นซะ....
...........ได้โปรด............
ร่างเล็กน้ำตาใหลลงมาอาบแก้มทำให้ร่างบางตรงหน้าตกใจทันที ร่างเล็กรีบเอามือปิดหน้าตนเองและเอาหน้าจุมน้ำทันที
"บาจิลคุยกับพี่ ร้องให้ทำไม เรื่องนั้นน่ะ ถ้าไม่อยากบอกก็บอกตรงๆก็ได้ บาจิลอย่าร้องให้สิ"
ร่างบางเขย่าร่างเล็กแรงๆในขณะที่ทุกคนมารุมดูว่าเกิดอะไรขึ้น จีอ็อคโต้ก็มองบาจิลอย่างงงเพราะพึ่งตื่นเป็นเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรครับ ผมแค่นึกถึงละครน้ำเน่าหลังข่าวมันซึ้งดีเลยร้องให้"
....ไม่ใช่ ผมร้องให้เพราะพี่..สึนะ
"....งั้นเหรอ..อย่าเกิดอาการบ้าแบบนี้อีกล่ะ คนอื่นเค้าเป็นห่วงน่ะ"
จีอ็อคโต้ดุร่างเล็กก่อนที่จะกอดแน่น พลางส่งสายตาเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด บาจิลตาสั่นเล้กน้อยก่อนที่จะยื้มกลับไปให้
..ใช่สิ สายตาของพี่ทั้งสองคนของฉันไม่จอมปลอมนี้หน่า ฮะฮะฮะ..
ทุกคนอาบกันเสร็จก็กินข้าวและเดินเข้าห้องนอนร่วม เตียงมีทั้งหมดหมด 5 อัน เตียงล่ะสองชั้นซึ่งพอดีกับจำนวนคนพอดี
เตียงแรก ผู้ชายผมทองอยู่ข้างล่าง ผู้ชายผมสีเพลิงนอนอยู่ชั้นบน เตียงสองสึนะนอนอยู่ชั้นบน โกคุเทระนอนอยู่ชั้นล่าง
เตียงสาม จีอ็อคโต้อยู่ชั้นล่าง บาจิลอยู่ชั้นบน เตียงสี่ แกมม่าอยู่ชั้นล่าง รีบอร์นอยู่ชั้นบน เตียงห้า ฮารุคนเดียวอยู่ชั้นล่าง
ในระหว่างนั้นชายผมสีทองยังไม่หลับร่วมถึงชายผมสีเพลิงด้วย ทั้งสองคนทยอยกันมาห่มผ้าห่มให้ทุกคนที่หลับแล้ว
"พวกคุณนี้ คนดีจังเลยน่ะะครับ"
ร่างบางที่ยังไม่นอนนั่งไขว่ห้างอยู่มองทั้งสองคนอยู่บนเตียงสองชั้นบน ก่อนที่จะลงมา
"คุณยังไม่นอนเหรอครับ "
ชายผมทองยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ชายผมสีเพลิงยิ้มให้เล็กน้อย
...ร่างบางตรงหน้านี้ใส่ชุดกิโมโนะสีดำลายดอกไม้สดนี้ ทำไมตอนมืดชุดถึงกลมกลืนกับคนใส่แบบนั้นล่ะ ทั้งๆที่ตอนแรกไม่เหมาะ แต่ตอนนี้กลับกลมกลืนกันจนน่าหลงใหล...
"อื้ม ยังไม่ง่วงน่ะ ว่าแต่พวกนายชื่อว่าอะไรเหรอ พอดีฉันอยากรู้ชื่อผู้มีบุญคุณน่ะ"
"ฉันดีโน่ส่วนคนข้างๆชื่อโคซาโต เอ็นมะน่ะ และฝั่งพวกนายล่ะ"
ฉันชื่อ ซาวาดะ สึนะโยชิน่ะ ส่วนน้องฉันชื่อ บาจิล พี่ฉันชื่อ จีอ็อคโต้ ผู้ปกครองฉันชื่อรีบอร์น และแกมม่าส่วนคนใช้ชายก็ โกคุเทระ ฮายาโตะ คนใช้หญิงชื่อ มิอุระ ฮารุน่ะ ที่นี้ตกแต่งได้ดีมากห้องน้ำก็สวย ทำไมพวกนายทั้งสองไม่ตั้งโรงแรมเลยล่ะ"
ร่างบางทำหน้าตื้นเต้นเล็กน้อยและยิ้มออกมา ทำให้ทั้งสองคนหน้าแดงพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมายทันที
"ไม่เหรอ แค่นี้ก็พอแล้้วล่ะ ขอบคุณที่ชมน่ะ เอ็นมะไปนอนกันเถอะ ฉันง่วงล่ะ"
ดีโน่พูดเสร็จก็ลากเอ็นมะไปข้างนอก
..ที่นอนอยู่นี้ไม่ใช่รึ จะไปไหน
ร่างบางมองตามหลังไปก่อนที่จะเดินไปยืนอยู่หน้าระเบียงมองวิว ฝนเริ่มหยุดตกแล้ว
"แค่ก แค่ก"
ร่างบางปิดปากไออกมา และมองมือที่เต็มไปเลือดของตัวเองและล้างมือด้วยน้ำฝน
..กำเริบอีกแล้วสีน่ะ ไอ้อุปสรรคที่ทำให้ฉันออ่นแอเนี้ย...
สึนะล้างมืออยู่ดีๆ ก็มีร่างนึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างบางตกใจก่อนที่จะมองหาาทันที แต่เมื่อไม่เจอร่างบางก็เดินเข้าไปนอนทันที
อีกร่างหนึ่งที่นอนไม่หลับก็นอนยื่นแขนไปข้างหน้าพลางมองมือตนเอง โกคุเทระนั้นเองที่ทำหน้าตึงเครียดอยู่
..ตอนนั้น เจ้านั้น ถ้าเจ้านั้นเป็นจริงจะเป็นอันตรายต่อคุณหนูไหมเนี้ย ยามาโมโตะ ทาเคชิ
********************************************************************
ตอนเช้า
ฝนตกปรอยๆ ทุกคนเดินไปที่รถ อุโมงข้างหน้าที่ถล่มถูกเอ็นมะและดีโน่จัดการเรียบร้อยแล้ว
"ขอบคุณน่ะ ทั้งสองคน ถ้าว่างๆเดี้ยวแวะมาหาน่ะ "
ทุกคนบอกก่อนที่จะจะขับรถกันไป ดีโน่กับเอ็นมะโบกมือให้ทุกคนก่อนที่จะหันมาคุยกัน
"นี้ ทั้งสามคนมีสายเลือดพิเศษที่เค้าร่ำลือกันสิน่ะ กลิ่นเลือดถึงเยายัวแบบนี้"
"ใช่ ทำเอาเกือบทนไม่ไหว"
"อย่าลืมสิ ว่าพวกเราคือแวมไพร์อารยะน่ะ ถึงฉันจะกระหายก็เถอะ"
เอ็นมะเตือนดีโน่ก่อนที่จะลากไปเข้าบ้านด้วยกัน
ในความมืดในป่า
มีสายตาสองคู่จ้องมองทุกคนอยู่นั้นตั้งแต่อุโมงถล่มแล้ว
"ฮึฮึฮึ สามพี่น้องนั้นเวลาโตแล้วก็น่าหม่ำจริงๆด้วย อย่างที่ฉันบอกน่ะ เป็นที่หมายตาและน่าหลงใหลของแวมไพร์ทุกชนิดสิน่ะ"
"แกก็อย่าหื่นให้มากนัก ถึงเห็นด้วยก็เถอะ ดูเหมื่อนเด็กที่ชื่อซาวาดะ สึนะโยชิที่มีสายเลือดเต็มๆนั้นจะแค้นเราและตามล่าพวกเราน่ะ"
"แบบนั้นถึงหน้าสนุกยังใงล่ะ ฮึฮึฮึ"
"ดูสิ สิบปีจะเป็นยังใงกันบ้าง ฮึฮึฮึ"
"ไม่ต้องขำก็ได้"
"ฮึฮึฮึฮึ"
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ไรเตอร์
เงามืดมาแล้วค่าาาาาาาาาาา ทุกคนก็น่าจะรู้ดีว่าใคร
ตอนก่อนต้องขอโทษด้วยมันเป็นกิโมโน ไม่ใช่ชุดธรรมดา
ลืมบอก จบไปอีกตอนแล้วน่ะค่ะ ผู้ท้าชิงสองคนไหม่
เอ็นมะและดีโน่ แวมไพร์อารยะน่ะค่ะ ที่ไรเตอร์ให้ทายว่าใครเมื่อตอนที่แล้วอ่ะ
เรื่องนี้ตัวละครมีแต่ในรีบอร์นค่ะ อ่านแล้้วเม้นด้วยน่ะค่ะ
to be continued
พายุฝนข้างนอกที่กระหน่ำตกแบบไม่หยุดง่ายๆ ร่างบางมองออกไปทางหน้าต่างพลางแช่น้ำอุ่นอย่างสะบายใจ ห้องน้ำที่เป็นห้องน้ำรวมใช้ร่วมกัน พื้นกระเบื้องสีฟ้าที่เข้ากับสถานที่ได้ดี และต้นไม้เล็กๆที่เอามาประดับอ่างนี้เล็กน้อยเพื่อความสวยงามและธรรมชาติของที่นี้ สีผนังที่นี้เป็นสีส้มเพื่อตัดกับสีกระเบื้องพื้นที่เป็นสีฟ้า ที่นี้สะอาดเหมื่อนมีคนมาทำความสะอาดทุกวันเลยแหะ แปรงก็อยู่ส่วนแปรง สบู่ก็อยู่ส่วนสบู่ แทบไม่มีคราบตะไคร้ติดเลย
...คนพวกนั้นคงรักสะอาดน่าดู...
ร่างบางถูสบู่และเล่นฟองสบู่ไปมา จีอ็อคโต้ก็ให้บาจิลถูหลังให้ ในขณะที่พวกรีบอร์นกับแกมม่าก็คุยกันในแบบผู้ใหญ่ โกคุเทระเดินตรงมาหาร่างบางและนั่งแช่ด้วย
"น้ำอุ่นกำลังดีเลยน่ะครับ"
"อื้ม สะบายตัวดีแหะ"
ร่างบางพูดพลางทำหน้าเคลิม โกคุเทระก็ยิ้มและมองหน้าต่างข้างนอก
"ฝนยังไม่หยุดตกเลยแหะ และดูเหมื่อนจะตกข้ามคืนด้วย"
"อื้ม ก็คงต้องรบกวนเค้าอีก"
ร่างบางพูดและมองไปที่บาจิล และกวักมือเรียก บาจิลชี้มาที่ตนเองเหมื่อนถามว่าเรียกผมเหรอ เมื่อสึนะพยักหน้าก็หยุดถูหลังให้จีอ้อคโต้ที่หลับคาอ่างและเดินมาหา
"มีอะไรเหรอ พี่สึนะ"
"ยื่นหูมานี้"
สึนะดึงมาบาจิลมาใกล้และกระชิบเบาโกคุเทระก็ขยับตัวเข้ามาฟังด้วย
"นายชอบคุณแกมม่าเหรอ"
แก้มมนของบาจิลแดงระเรื่อลามไปถึงใบหูทันทีที่พี่ชายของตนถามตรงๆอย่างนั้น โกคุเทระก็ช็อคไม่แพ้กัน
"พ..พี่สึนะ บ บ้าเหรอ คิดอะไรแบบนั้น"
"ก็ตั้งแต่เค้าช่วยพวกเราแล้ว ตอนแรกๆนายก็กลัวเค้า แต่พอนานแกก้สนิดสนมกับเค้า เหมื่อนกับตอนที่แกมม่าอุ้มนายก่อนหน้านี้เหมื่อนกัน หน้างี้ แดงเลย"
"พ พี่สึนะบ้าบ้าบ้า"
บาจิลทุบสึนะตามแรงเขิน ในขณะที่โกคุเทระช็อคอยู่
"ยอมรับเถอะ บาจิลพี่ไม่ว่าเหรอ"
"อะ อะ เอ้อ ผม ผม ใช่ครับ ผมแอบรักคุณแกมม่าครับ"
สึนะยิ้มอย่างเป็นผู้ชนะและกอดอกเหมื่อนยืนเหนือกว่าบาจิล เมือบาจิลยอมสารภาพ บาจิลที่ก้มหน้ายอมแพ้ก็เงยหน้าขึ้นมามองสึนะ สึนะยิ้มให้อย่างอ่อนโยนและลูบหัวร่างเล็กเบาๆ
...พี่ สึนะ..ถึงพยายามยิ้มแค่ไหน..ผมก็รู้....
....พี่ไม่เคยยื้มมาจากใจเลย ที่พยายามยิ้มก็เพราะผมและพี่จีอ้อคโต้..
...พี่ไม่เคยยิ้มเต็มปากเลย..รอยยิ้มที่ไม่เหมื่อนเมื่อก่อนนั้น....
...มันก็แค่รอยยิ้มจอมปลอมสิน่ะ...
...แม้มันจะยังอบอุ่นก็ตาม....
....พี่..ผมยังอยากเห็นรอยยิ้มที่แท้จริงของพี่...
...ได้โปรดถอดหน้ากากนั้นซะ....
...........ได้โปรด............
ร่างเล็กน้ำตาใหลลงมาอาบแก้มทำให้ร่างบางตรงหน้าตกใจทันที ร่างเล็กรีบเอามือปิดหน้าตนเองและเอาหน้าจุมน้ำทันที
"บาจิลคุยกับพี่ ร้องให้ทำไม เรื่องนั้นน่ะ ถ้าไม่อยากบอกก็บอกตรงๆก็ได้ บาจิลอย่าร้องให้สิ"
ร่างบางเขย่าร่างเล็กแรงๆในขณะที่ทุกคนมารุมดูว่าเกิดอะไรขึ้น จีอ็อคโต้ก็มองบาจิลอย่างงงเพราะพึ่งตื่นเป็นเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรครับ ผมแค่นึกถึงละครน้ำเน่าหลังข่าวมันซึ้งดีเลยร้องให้"
....ไม่ใช่ ผมร้องให้เพราะพี่..สึนะ
"....งั้นเหรอ..อย่าเกิดอาการบ้าแบบนี้อีกล่ะ คนอื่นเค้าเป็นห่วงน่ะ"
จีอ็อคโต้ดุร่างเล็กก่อนที่จะกอดแน่น พลางส่งสายตาเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด บาจิลตาสั่นเล้กน้อยก่อนที่จะยื้มกลับไปให้
..ใช่สิ สายตาของพี่ทั้งสองคนของฉันไม่จอมปลอมนี้หน่า ฮะฮะฮะ..
ทุกคนอาบกันเสร็จก็กินข้าวและเดินเข้าห้องนอนร่วม เตียงมีทั้งหมดหมด 5 อัน เตียงล่ะสองชั้นซึ่งพอดีกับจำนวนคนพอดี
เตียงแรก ผู้ชายผมทองอยู่ข้างล่าง ผู้ชายผมสีเพลิงนอนอยู่ชั้นบน เตียงสองสึนะนอนอยู่ชั้นบน โกคุเทระนอนอยู่ชั้นล่าง
เตียงสาม จีอ็อคโต้อยู่ชั้นล่าง บาจิลอยู่ชั้นบน เตียงสี่ แกมม่าอยู่ชั้นล่าง รีบอร์นอยู่ชั้นบน เตียงห้า ฮารุคนเดียวอยู่ชั้นล่าง
ในระหว่างนั้นชายผมสีทองยังไม่หลับร่วมถึงชายผมสีเพลิงด้วย ทั้งสองคนทยอยกันมาห่มผ้าห่มให้ทุกคนที่หลับแล้ว
"พวกคุณนี้ คนดีจังเลยน่ะะครับ"
ร่างบางที่ยังไม่นอนนั่งไขว่ห้างอยู่มองทั้งสองคนอยู่บนเตียงสองชั้นบน ก่อนที่จะลงมา
"คุณยังไม่นอนเหรอครับ "
ชายผมทองยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ชายผมสีเพลิงยิ้มให้เล็กน้อย
...ร่างบางตรงหน้านี้ใส่ชุดกิโมโนะสีดำลายดอกไม้สดนี้ ทำไมตอนมืดชุดถึงกลมกลืนกับคนใส่แบบนั้นล่ะ ทั้งๆที่ตอนแรกไม่เหมาะ แต่ตอนนี้กลับกลมกลืนกันจนน่าหลงใหล...
"อื้ม ยังไม่ง่วงน่ะ ว่าแต่พวกนายชื่อว่าอะไรเหรอ พอดีฉันอยากรู้ชื่อผู้มีบุญคุณน่ะ"
"ฉันดีโน่ส่วนคนข้างๆชื่อโคซาโต เอ็นมะน่ะ และฝั่งพวกนายล่ะ"
ฉันชื่อ ซาวาดะ สึนะโยชิน่ะ ส่วนน้องฉันชื่อ บาจิล พี่ฉันชื่อ จีอ็อคโต้ ผู้ปกครองฉันชื่อรีบอร์น และแกมม่าส่วนคนใช้ชายก็ โกคุเทระ ฮายาโตะ คนใช้หญิงชื่อ มิอุระ ฮารุน่ะ ที่นี้ตกแต่งได้ดีมากห้องน้ำก็สวย ทำไมพวกนายทั้งสองไม่ตั้งโรงแรมเลยล่ะ"
ร่างบางทำหน้าตื้นเต้นเล็กน้อยและยิ้มออกมา ทำให้ทั้งสองคนหน้าแดงพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมายทันที
"ไม่เหรอ แค่นี้ก็พอแล้้วล่ะ ขอบคุณที่ชมน่ะ เอ็นมะไปนอนกันเถอะ ฉันง่วงล่ะ"
ดีโน่พูดเสร็จก็ลากเอ็นมะไปข้างนอก
..ที่นอนอยู่นี้ไม่ใช่รึ จะไปไหน
ร่างบางมองตามหลังไปก่อนที่จะเดินไปยืนอยู่หน้าระเบียงมองวิว ฝนเริ่มหยุดตกแล้ว
"แค่ก แค่ก"
ร่างบางปิดปากไออกมา และมองมือที่เต็มไปเลือดของตัวเองและล้างมือด้วยน้ำฝน
..กำเริบอีกแล้วสีน่ะ ไอ้อุปสรรคที่ทำให้ฉันออ่นแอเนี้ย...
สึนะล้างมืออยู่ดีๆ ก็มีร่างนึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างบางตกใจก่อนที่จะมองหาาทันที แต่เมื่อไม่เจอร่างบางก็เดินเข้าไปนอนทันที
อีกร่างหนึ่งที่นอนไม่หลับก็นอนยื่นแขนไปข้างหน้าพลางมองมือตนเอง โกคุเทระนั้นเองที่ทำหน้าตึงเครียดอยู่
..ตอนนั้น เจ้านั้น ถ้าเจ้านั้นเป็นจริงจะเป็นอันตรายต่อคุณหนูไหมเนี้ย ยามาโมโตะ ทาเคชิ
********************************************************************
ตอนเช้า
ฝนตกปรอยๆ ทุกคนเดินไปที่รถ อุโมงข้างหน้าที่ถล่มถูกเอ็นมะและดีโน่จัดการเรียบร้อยแล้ว
"ขอบคุณน่ะ ทั้งสองคน ถ้าว่างๆเดี้ยวแวะมาหาน่ะ "
ทุกคนบอกก่อนที่จะจะขับรถกันไป ดีโน่กับเอ็นมะโบกมือให้ทุกคนก่อนที่จะหันมาคุยกัน
"นี้ ทั้งสามคนมีสายเลือดพิเศษที่เค้าร่ำลือกันสิน่ะ กลิ่นเลือดถึงเยายัวแบบนี้"
"ใช่ ทำเอาเกือบทนไม่ไหว"
"อย่าลืมสิ ว่าพวกเราคือแวมไพร์อารยะน่ะ ถึงฉันจะกระหายก็เถอะ"
เอ็นมะเตือนดีโน่ก่อนที่จะลากไปเข้าบ้านด้วยกัน
ในความมืดในป่า
มีสายตาสองคู่จ้องมองทุกคนอยู่นั้นตั้งแต่อุโมงถล่มแล้ว
"ฮึฮึฮึ สามพี่น้องนั้นเวลาโตแล้วก็น่าหม่ำจริงๆด้วย อย่างที่ฉันบอกน่ะ เป็นที่หมายตาและน่าหลงใหลของแวมไพร์ทุกชนิดสิน่ะ"
"แกก็อย่าหื่นให้มากนัก ถึงเห็นด้วยก็เถอะ ดูเหมื่อนเด็กที่ชื่อซาวาดะ สึนะโยชิที่มีสายเลือดเต็มๆนั้นจะแค้นเราและตามล่าพวกเราน่ะ"
"แบบนั้นถึงหน้าสนุกยังใงล่ะ ฮึฮึฮึ"
"ดูสิ สิบปีจะเป็นยังใงกันบ้าง ฮึฮึฮึ"
"ไม่ต้องขำก็ได้"
"ฮึฮึฮึฮึ"
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ไรเตอร์
เงามืดมาแล้วค่าาาาาาาาาาา ทุกคนก็น่าจะรู้ดีว่าใคร
ตอนก่อนต้องขอโทษด้วยมันเป็นกิโมโน ไม่ใช่ชุดธรรมดา
ลืมบอก จบไปอีกตอนแล้วน่ะค่ะ ผู้ท้าชิงสองคนไหม่
เอ็นมะและดีโน่ แวมไพร์อารยะน่ะค่ะ ที่ไรเตอร์ให้ทายว่าใครเมื่อตอนที่แล้วอ่ะ
เรื่องนี้ตัวละครมีแต่ในรีบอร์นค่ะ อ่านแล้้วเม้นด้วยน่ะค่ะ
to be continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น