fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #30 : 27(เลขสวย หุหุ)

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ตระกูลซาวาดะ

รถคันดำงามขับมาถึงหน้าคฤหาสน์และจอดลงอย่างช้าๆ  ร่างบางลงมาจากรถอย่างช้าๆพร้อมกับอุ้มกระต่ายสุดรักของตนลงมาด้วย ดวงตาสีส้มประกายมองคฤหาสน์ที่ยังคงความสะอาดอยู่ ร่างบางเพ่งมองสักพักก่อนที่จะเดินเปิดประตูเข้าคฤหาสน์ไป พร้อมกับจีอ็อคโต้ รีบอร์น บาจิลที่เดินตามหลังไปติดๆ โกคุเทระและฮารุต่างพากันหยิบกระเป๋าบนรถและเดินเข้าคฤหาสน์อย่างทุลังทุเลง 
ร่างบางรีบก้าวไปที่ห้องของตนอย่างตื่นเต้นก่อนที่จะเอา กระต่ายวางลงบนเตียงของตนอย่างถนุดถนอม
"ควรตั้งชื่อให้แกว่าอะไรดีนะ กระต่ายน้อย"
ร่างบางยิ้มอย่างเด็กน้อยและนั่งจ้องตากับกระต่ายสีขาวปุกปุย ดวงตาของกระต่ายเป็นสีดำปนน้ำตาล ขนมันฟูเล็กน้อยพอน่ารักเลยล่ะ ร่างบางนั่งคิดอยู่นาน คิ้วบางเริ่มขมวดเข้าหากัน
"อ้อ แกชื่อว่าปุกปุยดีไหม"
ร่างบางพูดขึ้นแล้วเอานิ้วชี้เรียวบางของตนไปเล่นกับขนของกระต่ายน้อย
"แต่ชื่อนี้มันดูแปลกๆยังไม่รู้แหะ= ="
ร่างบางเกาหัวก่อนที่จะนั่งคิดต่อ
"ขาว"
"ก้อนเมฆ"
"ตัวเล็ก"
"สึบาโต้"
"สึนะ"
"ฮิจัง......"
ร่างบางสะงักเล็กน้อย ก่อนที่จะถอนหายใจเสียงดังแล้วเอาหน้าไปแนบกับที่นอน
"เฮ้อ.....แต่ละชื่อที่เราคิดนี้ไม่เห็นเข้าท่าเลย ถ้าเราเอาชื่อเราเองก็สับสน ถ้าเราเอาชื่อว่า'ฮิจัง'มันก็แปลกมากๆแล้ว"
....เรายังไม่รู้จักเค้ามากพอเลย......
....ถึงจะอยากรู้จักมากกว่านี้ก้เถอะ.....
"เอ๋ เราลืมไปเลยแหะ ยังไม่รู้ว่ามันตัวผู้ตัวเมียเลย....."
ร่างบางอุ้มกระต่ายขึ้นมาเช็คว่าเพศอะไรทันที
"ตัวเมียรึ....."
ร่างบางวางกระต่ายลงและนั่งคิดอีกครั้ง ก่อนที่จะเหลือบตาไปเห็นช่อลิลลี่ที่คุณฮิบาริให้มา
"ตายล่ะ ดอกลิลลี่ ยังไม่ได้เอาไปตั้งในแจกันดอกไม้เลยแหะ สงสัยเราคงรีบร้อนไปหน่อย"
ร่างบางละสายตาจากกระต่ายน้อย ก่อนที่จะเดินไปจัดดอกลิลลี่เข้าแจกันลายดอกไม้สีชมพูและลูบกลีบดอกไม้เบาๆ ก่อนที่จะหันไปมองทางกระต่ายนอนที่บัดนี้กำลังเอาจมูกเล็กๆสีชมพุของมันถูกับหมอนข้างอันโปรดของร่างบาง
" ลิเลีย(Lillia) "
ร่างบางยิ้มบางๆก่อนที่จะเดินตรงมาหากระต่ายน้อยและจับขาน้อยๆทั้งสองข้างของมันชูขึ้น
"ลิเลีย ต่อไปนี้แกจะชื่อว่าลิเลียนะ ลิเลียที่แปลว่าดอกลิลลี่ ฉันได้แกมาพร้อมกับดอกลิลลี่ แกก็คงต้องชื่อว่าลิลลี่ ชื่อนี้เข้าท่าสุดแล้วล่ะ ที่นี้คือบ้านแกแล้วนะ"
ร่าบางยิ้มหวานก่อนที่จะอุ้มกระต่ายน้อยลงมาวางบนพื้นช้าๆ และเดินไปเอาเสื้อผ้าสมัยเด็กที่ตนไม่ใส่แล้วมาตกแต่งทำใหม่เป็นที่นอนน่ารักขนาดเล็กพอดี ร่างบางยืนพินิจพิจารณาก่อนที่จะนำที่นอนมาวางไว้ให้ลิเลีย
ลิเลียกระโดดมาใกล้ที่นอนนั้นเล็กน้อยก่อนที่จะดมซักพัก และเข้าไปนอน
"ท่าทางถูกใจสินะ"
ร่างบางมองลิเลียซักพักและเดินไปเปิดประตูออกจากห้องไป 
"อ้าว พี่สึนะ ออกมาพอดีเลยเหรอครับ ผมกำลังจะไปเรียกให้พี่มากินข้าวเลย^^"
บาจิลที่ซึ่งเดินตรงมาที่ห้องร่างบางตั้งแต่ทีแรกวิ่งมากอดแขนร่างบางทันที เมื่อเห็นร่างบางออกจากห้อง
"อื้อ ว่าแต่บาจิล กับข้าววันเที่ยงนี้จะอร่อยไหมน้า..."
"อร่อยอยู่แล้วล่ะ ผมไปร่วมทำกับพี่จีอ็อคโต้และรีบอร์นกับฮารุด้วยนะ ต้องอร่อยอยู่แล้ว"
บาจิลพูดขึ้นอย่างมั่นใจ จนร่างบางเดินมาถึงโต๊ะอาหารที่มีจีอ็อคโต้ รีบอร์น ฮารุ โกคุเทระรออยู่แล้ว ร่างบางเดินตรงไปนั่งข้างๆจีอ็อคโต้และบาจิลก่อนที่จะมองอาหารมากมายหลากตาที่วางอยู่บนโต๊ะ
"น่ากินดีนิ^^"
"งั้นกินเลยสิ พี่สึนะ คุณรีบอร์น พีจีอ็อคดต้ โกคุเทระฮารุ กินกันไม่อั้นเลยนะ"
สิ้นเสียงบาจิล ทุกคนก็ตักอาหารที่ตนชอบกินทันที
"นี้ สึนะ ที่นายรีบขึ้นห้องไปนี้ มีอะไรรึ เห่อกระต่ายสินะ"
จีอ้อคโต้ชวนร่างบางคุยขึ้นเพื่อกลบความเงียบ
"ใช่ ผมเห่อนะ ตอนนี้ก็ตั้งชื่อมันได้แล้ว มันชื่อว่า'ลิเลีย'"
"ลิเลีย ลิเลียที่หมายถึงดอกลิลลี่งั้นรึ"
"ใช่ฮะ ก็ผมเจอมันพร้อมกับดอกลิลลี่นิ"
"อ้อ อื้อ^^"
จีอ้อคโต้พยักหน้ารับรู้ช้าๆ ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
" รีบอร์น แล้วเมื่อใหร่แกมม่าจะมารึ"
บาจิลถามขึ้นพร้อมกับหน้าแดงหน่อยๆ
"แกมม่างั้นรึ  เจ้านั้นยังไม่มาตอนนี้หรอก ตอนนี้เจ้านั้นกำลังทำงานหนักนะ ว่าแต่........เรื่องที่สนามบินนั้น เจ้าพวกนั้นเริ่มทำอะไรหนักขึ้นแล้วสินะ นี้ฉันพึ่งรู้สินะ คิดว่ามีแต่คนบาดเจ็บ ที่แท้ก้มีคนเสียชีวิตด้วยสินะ"
กึก!!...
จีอ็อคโต้สะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปสบตากับรีบอร์นและพุดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก
"อะ...เอิ่ม.."
"อื้อ เรื่องมันผ่านไปแล้วสินะ ตอนนี้เพื่อนนายก็อาการดีขึ้นแล้วล่ะ แกมม่าฝากมาบอก"
รีบอร์นพูดตัดบทขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของจีอ็อคโต้ที่หวาดกลัวอยู่
.....ไม่อยากนึกถึงเหตุการ์ณนั้น......
จีอ็อคโต้หลับตาและถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะตักข้าวมากินต่อ แต่ใบหน้าเรียวยังคงเศร้าอยุ่
...ป่านนี้ คนที่ชื่อว่าจี และอลาวดี้ เป็นใงบ้างแล้วนะ......
"เอ้อ คุณหนูครับ หลังจากเรากินข้าวเที่ยงเสร็จ เราไปเที่ยวกันนะครับ"
โกคุเทระพุดขึ้น ในขณะที่ร่างบางคีบกุ้งมากินอยุ่
"เอ๋ ไปเที่ยวรึ"
"ก็คลายเครียดใงครับ เครียดมากเดี้ยวแก่เร้วหรอกครับ ฮะฮ่าๆ"
"ฮ่าๆ"
ร่างบางขำเล็กน้อยแล้วยิ้ม
"อื้อ เดี้ยวไปเที่ยวกันนะ แล้วค่อยคิดว่าจะไปเที่ยวที่ไหนที่หลังแล้วกัน"
"ครับๆ^^"
หลังจากตกลงกันเสร็จ ร่างบางก็กินข้าวต่อในขระที่จีอ้อคด้เหม่อลอยเล็กน้อย ซึ่งร่างบางก้ไม่อยากจะไปยุ่งกับจีอ็อคโต้ในตอนนี้




ณ กระท่อมแห่งนึง

จีนั่งสูบบุหรี่อย่างสะบายอารมณ์
"เจ้าอลาวดี้นี้หายไปนานเลยแหะ ท่าทางต้องให้ฉันไปตามสินะ"
ชายหนุ่มบ่นอุบอิบและตั้งท่าจะเดินไปเปิดประตู แต่ยังไม่ทันไปเปิด ประตูก็เปิดมาเองพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่พอดี่กับจี
"เอ๋ อลาวดี้ นี้นายหายไปไหนมา ฉันคิดว่าแกโดนเจ้าเดม่อนจัดการไปแล้วซะอีก"
จีพุดขึ้นเมื่อเห็นอลาวดี้เดินเข้ามา
"ฉันมาถึง ก็พูดเป็นชุดเลยนะ ฉันไม่เสร็จเจ้าเดม่อนง่ายๆหรอก"
"ก็นายละ หายไปนาน"
"ฉันหายไปสองวันเอง"
"ก็นะ ว่าแต่นายรู้ได้ใงว่าฉันมารอนายอยุ่ในกระท่อมนี้"
จีพูดขึ้นและสำรวจตัวอลาวดี้ยกใหญ่
"ตามกลิ่มแกมาใง"
"อ้อ เอ้อเนอะ"
"ว่าแต่ เจ้าเด็กหัวทองกับหัวแดงปลอดภัยดีไหม"
"ถ้าหมายถึงจีอ็อคโต้และโคซาร์ตละก็ ก็ปลอดภัยดีน่ะ"
"งั้นรึ"
"อื้อ ว่าแต่นายไม่ได้แพ้มาจากการต่อสู้เลยรึ"
จีพูดพร้อมจ้องอลาวดี้อย่่างไม่วางตา
"แกคิดว่าฉันหายไปสองวันไปทำอะไรล่ะ ฉันก้ต้องไปรักษาตัวอยุ่แล้ว แต่ก็นะ มีใครบางคนช่วยนะ"
"ใครรึ"
".................."
จีมองสีหน้าอึกอัดของอลาวดี้อย่างเข้าใจง่าย
"นายไม่อยากบอกสิน่ะ"
"อื้อ แต่ก้น่ะ คนที่มาช่วยฉัน......หน้าตาเหมื่อนสึนะ เด็กสายเลือดพิเศษที่ว่าเลย"
"เอ๋ งั้นรึ"
"อื้อ เราคงต้องสืบประวัติเกี่ยวกับซาวาดะสึนะโยชิมากกว่านี้แล้วล่ะ"



*************************************************
ไรเตอร์ 
ดีค่ะ จบไปแล้วอีกตอนนะค่ะ 
ตอนนี้ก็ง่วงไปแต่งไป เลยสั้นและเละอยู่ 
ขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ
นี้น้องลิเลียค่ะ



ขอโทษที่หายไปนานจริงๆน่ะค่ะ
แต่อ่านแล้วคอมเม้นด้วยนะค่ะ บาย