fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #21 : 18#

ณ เมืองนามิโมริ ในวันที่หิมะตก
เด็กชายตัวเล็กอายุ 6 ขวบ เดินผ่าพายุหิมะไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายด้วยชุดบางขาว ตาเรียวสวยสีส้มมองไปยังบ้านหลังอื่นๆที่หลบกันอยู่ที่บ้านอย่างอบอุ่น บางครอบครัวก็เล่นกับลูกอย่างมีความสุข ทุกครอบครัวหรือบ้านที่ร่างบางเดินผ่านนั้นล้วนมีแต่ใบหน้าที่เปียมยิ้มกันทุกคน
"ดีจัง..........."
ร่างบางบ่นเบาๆอย่างอิจษาและเดินต่อไปอย่างไร้จดหมาย นำ้ตาใสๆค่อยๆไหลริมมายังแก้มนวลซีดเลยน้อย ทำไมเค้าต้องทำอย่างนี้งั้นหรือ เพราะมันใกล้จะถึงวันเกิดเค้าแล้ว วันที่ฝันร้ายได้เกิดขึ้น และมันได้ตามหลอกหลอนร่างบางตลอด ฝันร้ายท่ี่เกิดขึ้นมาอย่างซ้ำซาก จนเค้าไม่อยากนอน พี่จีอ็อคโต้เองก็ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลแม้จะหายดีแล้ว บาจิลเองก็นอนอุตุอยู่ แกมม่าและรีบอร์นก็ไปธุระ ทำให้เค้าออกมาจากบ้านได้โดยไม่โดนรีบอร์นบ่น
"ฮะฮะฮะฮะ นี้แน่ะ"
เสียงเด็กๆวิ่งไล่ปาหิมะกันอย่างสนุกสนาน ร่างบางหยุดยืนมองเล็กน้อยและก้มลงมองพื้นที่บัดนี้เต็มไปด้วยหิมะ
"นี้ลูกๆจ้ะ รีบเข้าบ้านมาได้แล้วน่ะ แม่อบเค็กที่ชอบเตรียมมาให้แล้วน่ะจ้ะ"
"ฮับ"
เด็กๆเดินเข้าไปในบ้านที่อบอุ่นนั้น ด้วยความดีใจเพราะจะได้กินเค็กที่ชอบและเป็นฝีมือของแม่ด้วย
(ซือคุงจ้ะ แม่ทำเค็กรสสตรอเบอร์รี้ รสที่หนูชอบใง อยากกินไหมจ้ะ)
(อ้า~แม่ฮับ ผมอยากกินมากเลย)
(จ้ะ งั้นไปหยิบจานมาน่ะจ้ะเดี้ยวแม่ตัดแบ่งให้)
(ครับ)
(เร็วๆล่ะ เดี้ยวป๋ะป๋าแย่งน่ะ)
อิเอมิตซึตะโกนไล่หลังร่างบางที่รีบวิ่งไปถือจานมาอย่างรีบเร่งพลางยิ้มเอ็นดูการกระทำของร่างบาง เด็กน้อยวิ่งมาพร้อมกับจานใบโปรดและนานะก็ตักแบ่งให้สึนะใหญ่เป็นพิเศษก่อนที่จะตักให้จีอ็อคโต้และบาจิล อิเอมิตซึเดินตรงมาหยอกล้อร่างบางทันทีเพราะได้มาใหญ่กว่าใคร
(พ่อจะมาแย่งแล้วน่ะ)
(ไม่ให้ครับ)
ร่างบางพูดพลางรีบตักเค็กนั้นเข้าปากจนแก้มป่องขึ้น
(ฮะฮะฮะซือคุงเดี้ยวติดคอหรอกจ้ะ ค่อยๆเคี้ยวน่ะ)
นานะและอิเอมิตซึหัวเราะขบขันกับสิ่งที่ร่างบางทำก่อนที่อิเอมิตซึจะเดินตรงบาจิล
(มาให้พ่อแย่งเค็กซะเถอะบาจิล)
(ไม่ให้ครับ)
(แหม่~ใจร้ายเหมื่อนสึนะเลยแหะ)
(พ่อกินของผมได้น่ะ)
อิเอมิตสึหันไปมองเด็กชายผมสีทองที่ยื่นเค็กให้เค้า พลางส่งยิ้มให้จีอ็อคโต้ทันที
(พ่อไม่ได้ต้องการกินหรอกพ่อแค่หยอกล้อพวกเธอเอง รักดอกจึงหยอกเล่นฮะฮฮะฮะฮะ)
และทุกคนก็ร่วมหัวเราะกันอย่างมีความสุข----
"พ่อ แม่ ให้ตายสิ คิดถึงเป็นบ้า"
ร่างบางบ่นอุบอิบพลางเดินไปนั่งชิงช้าเก่าที่สนามเด็กเล่น สึนะค่อยๆแกว่งไปมาอย่างช้าๆก่อนที่ลมเริ่มพัดไหวขึ้น ร่างบางกอดอกพลางสั่นเทาไปทั้งตัว เสื้อขาวบางค่อยๆพลิ้วไหวไปตามลมเรื่อย ริมฝีปากสีชมพูค่อนข้างซีดเล็กน้อย ร่างกายซูบผอมของร่างบางสั่นเทาไปหมด พายุหิมะเริ่มกระหน่ำพัดมาอย่างไร้ปราณี
"น่าสมเพชจัง"
หลังจากคำพูดที่แข็งด้านของชายที่มาไหม่ดังขึ้น ผ่้าคลุมสีดำใหญ่ก็ปกคลุบทั้งร่างกายของร่างบางทันที และดูอบอุ่นไปทั้งร่างกายแบบไม่น่าเชื่อ ร่างบางค่อยๆหันไปมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลัง พลางเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ หน้าตาของชายหนุ่มค่อนข้างเหมื่อนตนเองแต่แตกต่างออกไป "คุณเอาเสื้อให้ผมทำไม"
"ใส่เสื้อบางๆอย่างนั้นออกมาข้างนอกเดี้ยวก็เป็นหวัดหรอก"
คำพูดนั้นแฝงไปด้วยความเป็นห่วงจนร่างบางหน้าแดงระเรื่อ
"แล้วแต่ผมสิ ว่าแต่ทำไมคุณเป็นห่วงผมล่ะ"
ร่างบางพูดพลางมองชายหนุ่มเย็นชาตรงหน้า
"ไม่รู้สิ ............เอาเป็นว่าเธอกลับบ้านเถอะ"
ชายหนุ่มพูดตัดบทและจะเดินออกไป แต่โดนมือเล็กบางขาวจับเอาไว้
"?!"
ชายหนุ่มหันมามองร่างบางที่ค่อนข้างหน้าแดงก่อนที่ยื่นมือมาแตะหน้าผากร่างบาง ร่างบางยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม
"เป็นไข้งั้นหรือ"
"มะไม่ใช่น่ะ ผะผมแค่อยากเชิญคุณไปบ้านผมเอง ทดแทนบุญคุณน่ะ"
"จะดีหรอก"
"ปะไปเถอะครับ"
ร่างบางพูดตะกรุกตะกรักพลางมองชายหนุ่มตรงหน้า
"อื้มโอเคฉันจะไป"
ชายหนุ่มพูดพลางยิ้มอ่อนโยนให้อีกฝ่ายแต่ใบหน้ายังคงความเย็นชาไว้อยู่ ร่างบางได้ยินก็ดีใจและจุงมือชายหนุ่มไปทางคฤหาสน์ของตนแบบไม่รู้สึกตัว และเมื่อมาถึงก็เจอรถรีบอร์นที่จอดอยู่ ร่างบางสะดุ้งเฮือกใหญ่ก่อนที่จะค่อยๆย่องไปเปิดประตูคฤหาสน์
"ไปไหนมา!!!"
เสียงดุของรีบอร์นดังขึ้นเมื่อสึนะได้เปิดประตูเข้ามาในคฤหาสน์ ร่างบางตัวสั่นระริกก่อนที่จะตอบกลับด้วยเสียงสั่นๆ
"อะออกปะไปข้างนอกแปปเดี้ยวเองน่ะ"
ร่างบางพูดพลางจับมือที่อบอุ่นของชายหนุ่มที่มาด้วยแน่น รีบอร์นมองชายหนุ่มงง?ๆก่อนที่จะถามร่างบางด้วยเสียงแข็งจนร่างบางสะดุ้งโหยงอีกครั้ง
"นั้นใครน่ะ"
"คะคือว่า"
"สึนะน้องพี่คิดถึงจัง"
จีอ็อคโต้วิ่งมากอดร่างบางอย่างแน่นพลางหอมแก้มฟอดใหญ่ ซึ่งร่างบางก็กอดกลับเพราะความ คิดถึง รีบอร์นทำหน้าขัดใจเล็กน้อยเมื่อจีอ็อคโต้มาขัดบทสนทนาของตนแต่ก็เฉยๆและเดินหนีไปอย่างไม่สนใจ จีอ็อคโต้กอดร่างบางเสร็จก็มองชายหนุ่มอีกคนที่มากับร่างบางพลางมองมือสึนะที่ยังจับชายหนุ่มแน่น
"เธอใครงั้นเหรอ เพื่อนสึนะหรือ"
"ใช่ครับ"
ชายหนุ่มตอบด้วยแววตาที่เรียบเฉย ร่างบางหันมายิ้มให้ชายหนุ่มอย่างร่าเริงก่อนที่จะพูดเสียงดังอย่างตื่นเต้น
"คุณจะมาเป็นเพื่อนผมงั้นเหรอครับ"
"อื้มใช่"
ชายหนุ่มตอบก่อนที่จะยิ้มให้ร่างบาง ร่างบางหน้าแดงระเรื่อพลางถูแก้มตัวเองไปมา
"นั่งกินข้าวกับผมไหม"
ร่างบางพูดอย่างเขินอาย
..ทะทำไมเราต้องประหม่าต่อหน้าเค้าด้วยน่ะ....
....แล้วอาการใจเต้นและหวันไหวนี้มันอะไรกัน...
"....กินชิ"
ชายหนุ่มมองร่างบางและเดินตรงมาหาพลางนั่งลงโต๊ะที่ร่างบางจัดให้ ร่างบางไปเรียกคนอื่นและร่วมวงกินข้าวกัน ชายหนุ่มมองอย่างงง?ๆก่อนที่จะกระซิบหูร่างบาง
"ไหนบอกว่าให้กินกับนายใง"
"คะคือว่ามันติดนิสัยน่ะครับ"
ร่างบางพูดอย่างเก้อๆพลางเกาหัวไปมา
"คิคิ"
ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยนอีกครั้งพลางใช่นิ้วจิ้มแก้มอวบๆของร่างบาง ร่างบางตกใจพลางหน้าแดงจัด
"คะคุณจิ้มแก้มผมทำไมอ่ะครับ"
ร่างบางพูดพลางเอามือถูแก้มไปมา
"เธอมันน่ารักดีนิ"
ชายหนุ่มพูดมาหน้าตาเฉยส่วนร่างบางก็หน้าแดงจัด จนรีบอร์นหมั่นใส้ขึ้นและพูดดักคอขึ้น
"ฉันยังไม่รู้เลยว่านายเป็นใคร"
"เป็นเพื่อนผมเองครับ"
ร่างบางตอบพลางยิ้มให้ชายหนุ่ม บาจิลและจีอ็อคโต้ก็มองร่างบางพลางยิ้ม
"อ่ะเสร็จแล้ว มากินกันเถอะ"
แกมม่าพูดขึ้นพลางหยิบอาหารที่ตนทำขึ้นมา ทุกคนร่วมกินกันอย่างมีความสุขจนร่างบางรู้สึกคิดถึงแม่พ่ออีกครั้ง แต่แล้วชายหนุ่มก็กระซิบหูร่างบางอีกครั้ง
"บ้านนายดูอบอุ่นดีน่ะ"
"มะไม่ขนาดนั้นหรอกครับ"
ร่างบางพูดพลางตีหน้าเศร้า
"คิดถึงพ่อแม่งั้นเหรอ"
"ระรู้ได้ใงครับ"
"ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ จงมีความสุขซะเถอะเพราะว่านายยังเหลือครอบครัวอยู่แม้ไม่มีพ่อแม่ก็ตาม"
"ครับ"
ร่างบางหันไปกินข้าวต่อพลางมองชายหนุ่มที่เย็นชาตรงหน้า
"ฉันกินเสร็จแล้วขอไปก่อนน่ะ ขอบคุญสำหรับอาหารเย็นน่ะ เสื้อตัวนั้นฉันให้นายน่ะ"
ชายหนุ่มพูดพลางเดินออกไป ร่างบางหันไปมองก่อนที่จะวิ่งส่งชายหนุ่มถึงประตูบ้าน
"คะคุณจะมาหาผมทุกวันไหมครับ"
"มาสิ"
ชายหนุ่มพูดพลางเดินจากไป ร่างบางมองตามหลังชายหนุ่มจนหายลับไป
...จะว่าแก่แดดไหม ถ้ามันคือรักแรกพบ....
กึก!!!!!!!!!
ร่างบางสะดุ้งตื่นมาอย่างช้าๆพลางมองสิ่งแวดล้อมรอบตัวที่มีแต่ความมึด อากาศภายนอกก็ฝนตก
"ที่นี้ที่ไหนกัน และฝันนั้น"
ร่างบางบ่นเบาๆก่อนที่จะน้ำตาใหลอีกครั้งเมื่อนึกถึงชายหนุ่ม
....คุณมาหาผมทุกวันจนผมตกหลุมรักแบบกู่ไม่ขึ้น....
....ความอ่อนโยนและการดูแลเอาใจใส่ของคุณทำให้ผมลืมความโศกเศร้า...
....และคุณก็หายลับไป....ทำไมกัน....
ร่างบางนั่งกอดเข่าตัวเองและปล่อยให้น้ำตาใหลออกมาเรื่อยๆบนฟูกสีขาวนุ่ม
"คิดถึงคุณจัง"

*************************************************************
ไรเตอร์ ตอนนี้ไม่ค่อยสมประกอบเลยแหะ
แต่นี้คือความฝันของสึนะจังค่ะ แบบว่าที่หนูซือตกหลุมรักชายคนนั้นน่ะไม่ใช่แค่เหตุผลแค่นี้น่ะ ยังมีอีกเยอะ
แต่เอาแค่นี้ก่อน ส่วนชายหนุ่มดวงตาสีนิล ตอนหน้าก็เฉลยแล้วค่ะ
คิดกันก่อนแล้วกัน รักแรกของหนูซือคือใคร ขอโทษที่แต่งแบบไม่สมประกอบน่ะค่ะ
อ่านแล้วเม้นด้วยล่ะ บาย