fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #20 : 17#

ณ โรงพยาบาล
ร่างโปร่งนั่งลงรออาการของโคซาร์ตอย่างเป็นห่วง ในขณะที่ชายหนุ่มผมแดงยืนอยู่ข้างระเบียง สายตาสีแดงคมมองไปยังรถตำรวจและรถพยาบาลที่ขับไปยังสนามบินอย่างเร่งรัด ร่าโปร่งมองไปยังประตูของห้องไอซียูที่ปิดอย่างหนาแน่นพลางถอนหายใจเบาๆ โรงพยาบาลนี้เป็นที่ๆตอนเด็กๆเค้าถูกพาเข้ามารักษาตาข้างขวาหลังจากที่โดนเดม่อน สเปรเด้ควักไป และตอนเด็กๆเค้าก็เข้ามาเป็นประจำจนเบื่อหน้าหมอ เดี้ยวตรวจ เดี้ยวฆ่าเชื้อ ตอนนั้นเค้าหงุดหงิดมากแต่จำเป็นต้องทำ ซึ่งต่อมาสึนะก็กลายเป็นว่าเข้าโรงพยาบาลบ่อยแทนเค้าแล้วเพราะโรคประจำตัว บวกกับร่างกายที่เล็กบางและอ่อนแอ ถึงแม้สึนะจะจิตใจเข้มแข็งก็เถอะแต่เค้าก็เป็นห่วงแม้อาการตอนนี้จะดีขึ้น บางครั้งบาจิลก็งอนเค้าเพราะว่าเค้าห่วงสึนะมากกว่าตน บาจิลน้องเล็กของเค้าจิตใจค่อนข้างอ่อนแอและไร้เดียงสาแต่สุขภาพกลับดีและสมบูรณ์ยิ่งกว่าพี่ชายทั้งสองอีก ทำให้เค้าไม่ค่อยห่วงบาจิลมาก
"เฮ้อ~"
ร่างโปร่งถอนหายใจอีกครั้ง เค้าค่อนข้างเชื่อใจหมอคนนี้หน่อยเพราะรักษาทั้งสึนะและเค้าจนค่อนข้างหายดีขึ้น แต่เค้าก็อดเป็นห่วงโคซาร์ตไม่ได้อยู่ดี สักพักประตูบานใหญ่สีขาวสะอาดของห้องไอซียูก็เปิดมาพร้อมกับร่างของคุณหมอที่เค้าคุ้นเคยทันที ร่างโปร่งรีบตรงมาหาคุณหมอพร้อมกับชายหนุ่มผู้มาช่วยเค้าทันที
"คุณหมอโรมาริโอ้ครับ อาการของโคซาร์ตเป็นยังใงบ้างครับ"
"เอ้อ จีอ็อคโต้คุง เพื่อนของเธอน่ะอาการดีขึ้นแล้ว แต่ทว่าว่าตอนนี้เธอยังเค้าไปหาไม่ได้เพราะคนไข้ยังไม่ฟื้นน่ะ ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่ก็ต้องอยู่รักษาอีกนาน"
ร่างโปร่งรู้สึกดีใจขึ้นทันทีเมื่อคุณหมอโรมาริโอ้พูดเสร็จ ร่างโปร่งยิ้มสดใสขึ้นเมื่อรู้ว่าโคซาร์ตพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ก็รู้สึกเสียใจอยู่ที่โคซาร์ตจะต้องอยู่รักษาต่อและตนไม่ได้เค้าไปหาโคซาร์ต ร่างโปร่งเดินตรงไปที่กระจกและมองโคซาร์ตผ่านกระจกหนา โคซาร์ตตอนนี้กำลังนอนหายใจแผ่วๆอยู่ที่สายช่วยหายใจอยู่ ตาพลิ้วใสกลมสีทองของร่างโปร่งเริ่มมัวหมองและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดทันที
"โคซาร์ตคุง ขอโทษด้วยน่ะ ถ้านายไม่ได้เป็นเพื่อนฉันนายคงไม่ต้องกลายเป็นอย่างนี้หรอก"
"ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอก"
ชายหนุ่มเดินมาอยู่ข้างๆร่างโปร่งและกระซิบหูอย่างแผ่วเบา ร่างโปร่งตกใจและหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีก่อนที่จะหันมาปะกับหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มผมสีแดงเข้ม ร่างโปร่งรีบผงะออกห่างทันที
"ขอโทษน่ะที่ทำให้ตกใจน่ะ"
"มะไม่เป็นไรครับ ขอบคุณที่มาช่วยพวกผมแถมออกค่าโรงพยาบาลให้น่ะครับ ขอบคุณจริงๆ"
"อื้ม ไม่เป็นไรหรอกน่า เธอเองก็รีบกลับบ้านไปได้แล้ว"
"ยังไม่กลับหรอกครับ เดี้ยวผมโทรไปบอกผู้ปกครองเองครับ"
ร่างโปร่งพูดพลางกดเบอร์โทรศัพท์ไปหารีบอร์นทันที
"ฮัลโหล คุณรีบอร์น"
"จีอ็อคโต้รึ"
"ครับ ผมจะบอกว่าตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลน่ะครับ"
"นายเป็นอะไรจีอ็อคโต้"
" ไม่ได้เป็นอะไรครับ เกิดเหตุสุวิสัยนิดหน่อยเกี่ยวกับเพื่อนผมน่ะครับ"
".....................งั้นหรือ" "ครับ ตอนนี้ผมจะกลับไปช้าหน่อยน่ะครับ"
".เหรอ...................จีอ็อคโต้ฉัน"
"ครับ อะไรครับ"
".....................ไม่มีอะไรหรอก แค่นี้น่ะ"
ปลายสายวางไปอย่างดื้อๆทำให้ร่างโปร่งงง?เล็กน้อยกับน้ำเสียงที่ดูเหมื่อนโกรธใครอยู่ของรีบอร์น ร่างโปร่งละความสนใจก่อนที่จะนึกถึงชายหนุ่มผมทองเจ้าของตาสีฟ้าครามที่แสนเยือกเย็นนั้น
.......คุณยังปลอดภัยดีไหม......
.......ว่าแต่พวกน้องๆของฉันล่ะ.....ถึงมีรีบอร์นและพวกฮันเตอร์ก็เถอะ...
......เจ้าพวกนั้นมันมาแล้ว.... ..
..ยังปลอดภัยดีไหม.......บาจิล......
..........สึนะ..............
----------------------------------------------------------------------------------
"ปล่อยฉันน่ะ~~~~~~~~~~"
เสียงร่างบางตะโกนโหวกเหวกดังลั่นพลางใช้มือเล็กบางทุบหลังแกร่งของชายหนุ่มปริศนาที่มาช่วยตนออกจากเบียคุรัน แต่ทว่าตอนนี้ร่างบางถูกสายเลือดแวมไพร์อสูรของเบียคุรันควบคุมอยู่ เลยดึงดันที่จะขัดขื่นชายหนุ่มที่มาช่วย ตอนนี้ร่างบางอยู่ในสภาพเสื้อผ้าขาดหลุดหลุ่ยและโดนแบกขึ้นมาบนไหล่กว้างของชายหนุ่ม
"ไม่ปล่อย"
งับ!!!!!!!!!!
"โอ้ย!!!!!!!!!!!"
ชายหนุ่มร้องด้วยความเจ็บปวดขึ้นเมื่อร่างบางใช้ฟันคมเล็กของตนกัดหลังเค้า
"คนหรือหมาเนื่้ยยยย"
"หมามั้ง ปล่อยฉันไปหาคุณเบียคุรันเดี้ยวนี้น่ะ"
"ม่ายยยยปล่อยยย~~ น่ะเจ้าหมาน้อย"
ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกล้อบวกกับเอ็นดูทำให้ร่างบางแยกเขี้ยวใส่ จนมาถึงที่หมายซึ่งเป็นกระท่อมเล็กๆและค่อนข้างร้าง ชายหนุ่มเดินเข้าไปและโยนร่างบางลงในฟูกนุ่มๆสีขาวที่ดูเหมื่อนจะเป็นที่นอนอย่างแรง
"อุ้ย!!!"
ร่างบางอุทานเล็กน้อยก่อนที่จะมองชายหนุ่มดวงตาสีนิลที่ค่อนข้างเป็นสีแดงที่พึ่งผ่านการต่อสู้ของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เป็นมิตร
"แกจะทำอะไรน่ะ พาฉันไปหาคุณเบียคุรันเดี้ยวนี้น่ะ!!!!!!!!"
"พูดอย่างนั้นทำอย่างกับฉันจะพาไปแหละ ไม่มีทางซะหรอก"
ชายหนุ่มมีแววตาที่ค่อนข้างดุดันเล็กน้อย ก่อนที่จะใช้มือหนาใหญ่ของตนจับข้อมือทั้งสองข้างของร่างบางแน่นและเอาตัวมาคร่อมร่างบางทันที เฮือก!!!!!!
ร่างบางสะดุ้งพลางส่งสายตาที่หวาดกลัวไปทางชายหนุ่มทันที พลางพยายามบิดข้อมือไปมาเพื่อให้หลุดพ้นจากการโดนจับกุมของชายหนุ่มตรงหน้า
"ปะปล่อยน่ะ กะแกจะทำอะไรน่ะ ปะปล่อย...ปล่อยฉันน่ะ"
ร่างบางเริ่มเสียงสั่นขึ้น ร่างกายสั่นสะท้านไปหมดทั้งร่างกาย นำ้ตาใสๆเริ่มใหลออกมาจากดวงตาสีส้มของร่างบางขึ้น ชายหนุ่มเริ่มส่งสายตาอ่อนโยนให้และกัดริมฝีปากของตนเองจนเลือดใหลขึ้น
"เอ้!!?"
ร่างบางงง?กับสิ่งที่ชายหนุ่มตรงหน้าทำอยู่เล็กน้อย ก่อนที่ชายหนุ่มเริ่มโน้มหน้าเข้ามาใกล้กับร่างบางจนลมหายใจที่ร้อนผ่าวเริ่มปะทะกับลมหายใจอุ่นๆของร่างบาง ก่อนที่ชายหนุ่มจะประกบจูบร่างบางอย่างอ่อนโยน และค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปลุกล้ำช่องปากหอมหวานของร่างบาง ร่างบางรู้สึกตกใจและตะลึง ก่อนที่จะได้ลิ่มรสเลือดของอีกฝ่ายที่ถ่ายทอดมาอย่างอบอุ่น ทำให้ร่างบางรู้สึกสับสนและเคลิ้มก่อนที่ภาพตรงหน้าของร่างบางเริ่มเลื่องลอยขึ้น
.....ความอ่อนโยนนั้น......
....แม้มันจะมาจากคนที่ไม่รู้จักแต่มันกลับคล้ายคลึง....
..เหมื่อนเค้าคนนั้นแม้มันจะไม่ค่อยเหมื่อนมาก......
"อ่ะ....อา"
ร่างบางครางเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มถอดริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย ร่างบางค่อยๆสลบลงไปทันที ชายหนุ่มทอดสายตาสีนิลของตนมองใบหน้าสวยเรียบสะอาดของร่างบาง ดวงตาหลมโตที่ปิดสนิท พร้อมกับขนตาบางพลิ้วงอน ไล่ลงมาคือจมูกเล็กที่ขาวโด่งคมสวย ริมฝีปากเล็กบางสีชมพูสดอวบอิ่มเผยอออกมาเล็กน้อยดูน่ารัก
"หึหึ"
ชายหนุ่มขำเล็กน้อยก่อนที่จะใช้นิ้วของตนเล่นผมสีส้มละเอียดของร่างบางที่สลบอยู่ ชายหนุ่มมองเสื้อผ้าที่หลุดหลุ่ยของร่างบางก่อนที่จะส่ายหัวไปมา
"เฮ้อ~~เจ้าเบียคุรันนี้ ใช้ร่างบอบบางของคนตัวเล็กแค่นี้เป็นโล่ ทำให้เกียบเสียท่า ดีน่ะที่พยายามโจมตีแบบไม่ให้โดนตัวน่ะ แม้มันจะโดนบ้างบางครั้งก็เถอะ"
ดวงตาสีนิลมีท่าทางแค้นเล็กน้อยเมื่อมองไปยังบาดแผลแม้จะเล็กน้อยของร่างบาง เค้าค่อยๆถอดเสื้อที่จะขาดของร่างบางออก พลางมองอกเล็กบางขาวไล่ไปยังหน้าท้องที่ค่อนข้างผอมและะขาวของร่างบาง "อึ่ก" ชายหนุ่มกลืนน้ำลายของตน และพยายามข่มอารมณ์สับสนพลางรีบถอนเสื้อเชิ้ดสีขาวสะอาดมีคราบเลือดเล็กน้อยใส่ให้ร่างบางทันที ส่วนตนก็ใส่เสือกั๊กนอกสีดำไว้ เสร็จแล้วก็ค่อยถอดกางเกงที่จะขาดของร่างบาง ชายหนุ่มพยายามข่มอารมณ์ฟุ้งซ่านของตนและห่มผ้าห่มให้ร่างบาง
"เฮ้ออ~~~~~~~. เสื้อเชิ้ดตัวเดียวคงใช้ได้แล้วมั้ง"
ชายหนุ่มถอนหายใจลากยาวเมื่อกระทำเสร็จพลางจมองบาดแผลฉกรรจ์ของตน
....ต้องใช้เวลานานกว่ามันจะสมานท์ตัวได้...แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ชายหนุ่มจูบหน้าผากของร่างบางอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะทรุดตัวลงมานอนด้วย
"ฝันดีน่ะ"
ชายหนุ่มกล่าวเสร็จก่อนที่จะเข้าสู่การหลับใหลอย่างเหนื่อยล้า


*******************************************************************************

ไรเตอร์ สวัสดีค่า ขอโทษที่มาอัพช้าน่ะค่ะ แถมเป็นตัวหนังสือติดกันอีกด้วย
ต้องขอโทษจริงๆTATแต่จะแก้ไขให้น่ะค่ะ
ส่วนชายหนุ่มปริศนาผู้อ่อนโยนนี้ไม่ใช่คนรักหนูชือน่ะอย่าเข้าใจผิดแต่ยังไม่เฉลยให้ค่ะ เ
อาเป็นว่าอ่านแล้วเม้นด้วยน่ะค่ะ บายบายจ้ะ