fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #2 : 1

Gamma talk


ผมชื่อแกมม่าเป็นตำรวจมาแล้ว 1 ปีเต็มๆ คดีที่ผมทำในแต่ละครั่งนั้นเป็นคดีที่ธรรมดาถึงแม้ว่ามันจะเป็นคดีฆาตรกรรมที่มีคนตายตายก็เถอะ แต่ตายก็ตาย 1-2คนเท่านั้นเป็นอย่างมาก แต่หมูบ้านนี้ไม่ค่อยมีคดีอะไรผมเลยว่างบ่อยและตลอดเวลา
และแล้ววันหนึ่งวันที่ 14 ต.ค เวลา 20.30 มีรายงานแจ้งมาว่ามีการสังหารหมู่ภายในคฤหาสน์ตระกูล ซาวาดะ ซึ่งคนที่โทรมาแจ้งกับหัวหน้าของผมนั้นไม่ยอมบอกนามตัวเองเลย ทำให้ตำรวจทั้ง กองงง? แถมยังบอกด้วยว่าให้เชื่อว่าคนร้ายที่ก่อเหตุครั่งนี้คือแวมไพร์ หัวหน้าเลยหมอบหมายให้ พวกผมไปตรวจคฤหาสน์นั้นตามคำเรียกร้อง ผมน่ะรู้เรื่องแวมไพร์มานิดหน่อยแต่ก็ไม่ปักใจเชื่อ เพราะผมคิดว่าคนที่ลงมือทำนั้นคงมีเรื่อง บาดหมางกับเจ้าของบ้านเลยแค้นและมาฆ่าในวันเกิดของลูกชายคนกลางและเมื่อคนร่วมงานเห็น เลยฆ่าปิดปากก็ได้มั้ง
ผมคิดในขณะที่ขับรถผ่าพายุไปพร้อมกับรถพยาบาลจนมาถึงคฤหาสน์ตระกูลซาวาดะ ผมจอดรถ และเดินลงมา
..บรรยากาศช่างเข้ากับสถานที่ในตอนนี้สะจริง.
รถพยาบาลก็จอดตามผมก่อนที่ผมจะเปิดประตูเข้า เข้าไปถึงกลิ่นเลือดก็ฟู่งกระจายเข้ามาในจมูกเค้าทันที พื้นที่เคยตกแต่งมาสวยกับถูกย้อมไปด้วยสีเลือด กองศพของผู้คนกองไปคนละจุดจนย้อมคฤหาสน์นี้เป็นสีแดง แต่ละศพมีสีหน้าทรมานก่อนสิ้นใจตายบางคนนก็กอดคนที่รักก่อนที่จะตายไปด้วยกัน ทุกคนที่มาเห็นร่วมถึงผมก็อึ้งทำอะไรไม่ถูก ก่อนที่พวกคนจากรถพยาบาลจะได้สติและก็มาตรวจว่ามีใครยังหายใจอยู่ไหม
ส่วนผมก็พยายามเดินหาช่องว่างเดินผ่านศพไปจนไปถึงศพเจ้าของคฤหาสน์ ซาวาดะ อิเอมิตซึ ที่ตอนนี้อยู่ในสภาพจมกองเลือดตาไม่ยอมปิดน้ำตาใหลนองนั้น มือขวากุมมือผู้เป็นภรรยาอยู่ ส่วนภรรยาก็ตายตาหลับน้ำตาไหลและจมกองเลือดเช่นกัน ผมเลยเอามือปิดตาอิเอมิตซึสักพักตาเค้าก็หลับไป
..ใช้แรงเฮือกสุดท้ายกุมมือภรรยาตัวเองงั้นรึ... คงมีเรื่องค้างคาใจบ้างอย่างแน่นอนสิน่ะ
"แกมม่ามีคนตายไม่เหลือเลยครับ"
โนซารุลูกน้องของผมมารายงานให้ผม ในขณะที่ผมได้ยินเสียงสะอึ้กเหมื่อนคนร้องให้ในห้องครัว
"เดี้ยวก่อนโนซารุมีคนไปตรวจห้องครัวแล้วยัง"
"ยังไม่มีครับ"
"ฉันขอไปตรวจดูก่อนน่ะ"
"ครับ"
ผมเดินตรงไปทางห้องครัวจนไปถึงประตู ผมก็ได้ยินเสียงสะอึ้นยิ่งกว่าดังยิ่งกว่าเดิมจึงเคาะประตูเรียก
"นี้ ในนั้นมีใครอยู่ไหม ตอบกลับมาหน่อย"
ไม่มีเสียงตอบแถมเสียงสะอึ้กก็เงียบลงด้วย ผมเลยเปิดประตู
กึก
ประตูล็อคผมเลยตัดสินใจถีบประตูเข้าไปแต่แล้วเมื่อผมเข้าไป ก็มีมีดมาจี้ที่หลังผมทำให้ผมตกใจมากเมื่อผมหันมามองก็ปรากฤษว่าเป็นเด็กอายุ 5ขวบ ผมสีน้ำตาล ตาสีน้ำตาลที่แฝงไปด้วยความโกรธ
"แกคือใคร แกต้องการอะไร แกใช่พวกของพวกมันไหม"
และนี้คือคำพูดของเด็กคนนั้น ผมยกมือขึ้นเหมื่อนจะบอกว่ายอมแพ้แลัว และชี้ไปที่เครื่องแบบของตนเอง
"เจ้าหนู ฉันไม่ใช่พวกที่นายเข้าใจเหรอ ฉันคือตำรวจ และก็ตำรวจจริงด้วย"
ได้ผล เด็กตรงหน้าลดมีดลงทันที
"คุณตำรวจงั้นเหรอช่วยพี่ผมด้วย"
พูดเสร็จเด็กนั้นก็จุงมือฉันไปดูอาการอีกคนที่ตาขวาโดนควักไป ส่วนเด็กอีกคนก็ร้องให้ฟูมฟายอยู่ ผมรีบวิ่งไปดูอาการเด็กคนนั้นทันที ผมเขย่าเด็กคนนั้นเพื่อดูว่ายังมีสติอยู่รึป่าว
"อึ่ก โอ้ย"
ยังมีสติอยู่ ค่อยยังชัวร์
"นี้ฉันตำรวจมาช่วยนายแล้ว"
"ตำรวจเหรอครับ ผมง่วงจังเลย"
"เดี้ยวนายอย่าหลับเด็ดขาดน่ะ รถพยาบาลอยู่นี้แล้ว เดี้ยวพาไปรักษาน่ะ อดทนไว้"
ผมพูดเสร็จก็อุ้มเด็กคนนั้นวิ่งไปหารถพยาบาลทันทีเด็กทั้งคนที่ดูเหมื่อนจะเป็นน้องวิ่งตามมาด้วย เมื่อผมถึงรถพยาบาลแล้วก็อุ้มเด็กคนนั้นขึ้นรถทันที เด็กอีกคนที่ตามมาผมก็อุ้มขึ้นไปด้วย "ลูกพี่มีคนรอดด้วยเหรอครับ"
"อื้มเอ๋ "
ทั้งสองคนขึ้นรถแล้วเว้นแต่เด็กผมสีน้ำตาลคนนั้นที่ยืนมองทางป่าที่น่าจะเป็นที่ๆคนร้ายหลบหนีไป ผมเลยเดินเข้าไปดูและได้ยินเด็กคนนั้นบ่นเบาๆแต่เค้าได้ยิน
"แวมไพร์อสูร ชื่อเดม่อน สเปคเด้กับเบียคุรันสิน่ะ"
ผมได้ยิน. พูดเสร็จเด็กคนนั้นก็กำเศษผ้าของทั้งสองคน(แอบเอามาจากเศษผ้าที่โดนกระสุนสอยร่วงลงมา)ผมเลยเดินมามองหน้าเด็กคนนั้นเพื่อดูว่าโอเครึป่าวแต่สายตาของเด้กนั้น ........สายตาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า......
... แต่ก็แฝงไปด้วยความโกรธอาฆาตแค้น...
ทำเอาเค้าสดุ้งและตกใจมาก เด็กคนนั้นไม่สนใจผมแล้วยังพูดต่อว่า
"ฉันจะจำชื่อนั้นเป็นอย่างดี ไอ้แวมไพร์ชาติชั่ว"
พูดเสร็จก็เอาเศษผ้าของทั้งสองคนมาพันแขนไว้
"ฟังน่ะไม่ว่าแกจะอยู่ที่ไหน นี้ไม่ใช่การเก็บเป็นที่ระลึกหรึอผูกไว้เพื่อยอมแพ้มันผูกไว้เพื่อให้รู้วว่าสักวันแกต้องตายด้วยมือฉันแน่"
ก่อนที่จะจับมือผมเอาดื้อๆและลากขึ้นรถไป


********************************************************************

ณ โรงพยาบาล
จีอ็อคโต้ก็ถูกเข้าไปในห้องไอซียู ส่วนบาจิลก็ร้องให้จนเนื่อยแล้วนอนตักสึนะสึนะก็ลูบหัวและเล่นผมบาจิลไปมา แกมม่าที่ไม่ยอมกลับบ้านก็เดินมานั่งด้วย และสอบถามสึนะทันทีตามหน้าที่ "คนที่ฆ่าพ่อแม่นายใช่คนไหม"
"ตอบแล้ว เชื่อไหมล่ะ ถ้าบอกว่าไม่ใช่ล่ะ"
"เชื่อน่ะ ว่าแต่มันต้องการอะไรล่ะ"
"เลือดต้องสาปของตระกูลฉัน สืบทอดมาตั่งแต่บรรพบุรุษเราแล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกมันต้องการทำไมด้วย ไม่เข้าใจเลย "
"นายรู้ได้ยังใง"
"แม่เคยเผลอเล่าให้น่ะครับ"
"นายมีญาติไหม"
"ไปที่ชอบที่ชอบก่อนพ่อแม่ผมอีก"
"งั้นนายก็ไม่มีที่อยู่น่ะสิ ฉันแนะนำไหม"
"ผมจะอยู่ที่คฤหาสน์ครับ"
...เจ้าเด็กนี้ไม่กลัวเหรอ รึที่พูดนั้นพูดจริง...สินะ
สึนะมองหน้าแกมม่า
"คุ่ณไม่ต้องห่วงผมเหรอ ผมอยู่เพื่อแก้แค้นอยู่แล้ว"
"ฉันจะแนะนำคนที่มาดูแลนายเอง"
"ถ้าคุณพยายามจะช่วยผม ก็ได้ครับ"
"คฤหาสน์นายถูกปิดไว้ พักบ้านฉันจนกว่าจีอ็อคโต้จะหายแล้วกัน"
"ครับ"

******************************************************************** อีกด้านนึงในป่า
"นายทำไมถึงปล่อยพวกนั้นไปล่ะ ทั้งๆที่เรามีโอกาศแล้วแท้ๆ ห๋า เดม่อน"
เบียคุรันถามเพราะสงสัยมานาน
"ไม่รู้สิ สายตาของเด็กที่ชื่อจีอ็อคโต้ทำให้ฉันใจอ่อนน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงเหรอ ยิ่งโตยิ่งน่าหม่ำน่ะ หึหึหึหึ"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~}~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ไรเตอร์
ดีจ้านี้ตอนที่สองแล้วน่ะจ้ะ แบบว่าจริงแล้วก็อยากแต่งมากกว่านี้แต่มันแต่งในipodน่ะค่ะเลยแต่งไม่สะดวกน่ะค่ะ ขอโทษด้วยน่ะค่ะ แต่อ่านแล้วเม้นด้วยน่ะค่ะ