fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #19 : 16#

ณ บ้านฮันเตอร์
ร่างเล็กเดินไปมาอยู่กับที่พลางมองทางที่สึนะไปกับโกคุเทระอย่างร้อนรนก่อนที่จะมานั่งข้างๆมุคุโร่
"คุณมุคุโร่ เมื่อไรพี่ผมจะมางั้นเหรอครับ"
ร่างเล็กถามชายหนุ่มผู้เป็นฮันเตอร์ที่มี่อากาศลุกลี้ลุกลนดูเหมื่อนจะเป็นห่วงพี่ชายเค้าเหมื่อนกัน ชายหนุ่มหันมามองร่างเล็กข้างๆเค้าอย่างปรับอารมณ์ให้นิ่งที่สุดพลางปลอบให้ร่างเล็กใจเย็นลง
"ผมคิดว่าพวกเค้าคงไปขับรถเที่ยวเพลินไปหน่อยน่ะครับ เดี้ยวผมลองไปตามดู"
ชายหนุ่มทำท่าลุกขึ้นและจะเดินไปแต่มีมือนึงจับเค้าไว้อยู่
"ฉันไปเอง"
รีบอร์นพูดพลางเดินนำไปซึ่งมุคุโร่ก็มีท่าทางขัดเล็กน้อย
"ผมคิดว่าฮันเตอร์น่ะต้องไปมากกว่าน่ะครับ เผื่อเจอแวมไพร์เข้าจะได้ช่วยทัน"
"ไม่ต้องเหรอ ฉันคิดว่านายน่าจะรอจีอ็อคโต้และคุ้มครองบาจิลอยู่ตรงนี้น่ะ"
ชายหนุ่มพูดอย่างแดกดันก่อนที่จะเดินไปตามทางเดินเรื่อยๆร่างเล็กวิ่งตามไปและเกาะแขนรีบอร์นขึ้น
"ผมอยากตามไปหาพี่ครับ น่ะผมเป็นห่วงพี่จริงๆขอไปด้วยเถอะ"
ร่างเล็กใส่สายตาอ้อนวอนชายหนุ่มแบบมีความหวังเล็กๆก่อนที่ชายหนุ่มมาดเข้มจะยอมพูดขึ้น
"ก็ได้ ฉันจะคุ้มครองนายเอง"
ชายหนุ่มถอนหายใจช้าๆในขณะที่ร่างเล็กกลับรู้สึกดีใจเต็มเปี่ยม มุคุโร่ทำท่าจะตามไปแต่ก็หยุดกระทำในสิ่งที่คิดพลางบ่นเล็กน้อย
"ให้ตายสิ ดุจังเลยคนเค้าก็เป็นห่วงคุณหนูผู้อันตรายคนนั้นแท้ๆเชียว ไม่เชื่อใจฮันเตอร์อย่างฉันหรือใงกัน"
"คงงั้นมั้งครับ จะให้meสะกดรอยตามไปไหมครับ"
โป้ก!!!!!!!
"เค้าไม่ใช่ผู้ก่อการร้ายน่ะไอ้กบบ๊อง แต่ผมคิดว่าคงไม่ต้องตามไปหรอก เอ๋........ว่าแต่ใครได้กลิ่นแวมไพร์เหมื่อนฉันมั้ง รู้สึกมันจะจ้องเราอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"
"เอ๋..จ้องอยู่เหรอ"
เคียวโกะพูดขึ้นอย่างหวาดๆ มุคุโร่เหลียวตามองคนธรรมดาอย่างเคียวโกะเล็กน้อย ก่อนที่จะมองรอบๆข้าง
"ฉันคิดว่าทางนั้นอาจจะมีอยู่น่ะ แวมไพร์น่ะ"
"งะงั้นต้องรีบไปช่วยคุณรีบอร์นแล้วสึนะน่ะจ้ะ"
สาวน้อยมีอาการลุกลี้ลุกลนต่างจากชายหนุ่มฮันเตอร์ที่เยือกเย็น
"ไม่ต้องพยายามเหรอครับ"
ชายหนุ่มพูดขึ้นพลางเล่นเอานิ้วจิ้มปลายแหลมของสามง่ามและถูไปมาสาวน้อยที่ลุกลี้ลุกลนมองอย่างแปลกใจ
"ผมคิดว่าพวกแวมไพร์น่ะอยู่ที่เดิมๆไม่นานเหรอ เพราะมันมีการเปลียนแปลงเสมอถ้าอยู่แถวไหนนานๆก็มีคนเห็นและนำพาตนเองเข้าจนมุม ผมคิดว่าแวมไพร์คงไม่อยู่แถวนั้นนานถึงขนาดเค้าไปถึงเหรอ ซึ่งมันก็ไม่แน่น่ะ แต่ที่ผมไม่ตามไปเพราะผมอยากรู้ว่าคนที่ชื่อรีบอร์นอะไรนั้นจะเจ๋งพอไหมที่จะปกป้องคนในสายเลือดที่ใกล้จะสูญพันธ์นั้นนะน่ะ"
"...........ถ้าอย่างนั้น คงตามที่คุณพูด"
สาวน้อยโศกเศร้าขึ้นและมองตามทางถนนที่สึนะใช่ขับไป ในขณะที่ชายหนุ่มเดินไปสั่งการกับทุกคนบางอย่าง
.......ขอให้ปลอดภัยน่ะ....สึนะคุง
สาวน้อยถอนหายใจหนักพลางมองเห็นมุคุโร่ที่ยังมีท่าทางเป็นห่วงร่างบางเล็กน้อย
"คงจะเป็นห่วงเหมื่อนกันสิน่ะ".
สาวน้อยนึกขึ้นพลางเดินไปหาชายหนุ่มและช่วยหาแวมไพร์ที่หลบอยู่แถวนี้ทันที -
-----------/--------------------------------------------------------------
"ฮือฮือ โกคุเทระคุงทำใงดีล่ะคุณหนูหายไปน่ะ"
"หนวกหูหน่า ยัยติงต๊อง ฉันกำลังหาอยู่เนี้ย อะไรกันว่ะ(ขออภัยในความไม่สุภาพ)หาตั้งนานขับวนมาห้ารอบแล้ว คุณหนูไปไหนของเค้าเนี้ย"
ชายหนุ่มขยี้หัวสีขาวปนเทาของเค้าจนมันไม่เป็นทรงอย่างหงุดหงิดไม่ใช่เพราะเค้าหงุดหงิดที่หาคุณหนูของเค้าไม่เจอเหรอ เค้าหงุดหงิดหญิงสาวข้างหลังที่ร้องให้มาร่วมชั่วโมงแล้วต่างหาก
"ฮื่อ ฮื่อ ฮื่อ คุณหนู"
"หนวกหูหน่ายัยบ้า ฉันบอกให้เลิกร้องใง ถ้าเธอเอาแต่ร้อง นำ้ตาเธอจะช่วยหาคุณหนูได้หรือ ถ้าได้ฉันจะให้เธอร้องข้ามคืนเลย"
ชายหนุ่มพูดอย่างหัวเสียพลางบีดรถไปเรื่อยๆ
"โกคุเทระคุง ดูนั้นสิ"
สาวน้อยพูดขึ้นพลางชี้ให้ชายหนุ่มที่หยุดรถกระทั่งหันมองอย่างตื่นตระหนก
"กลุ่มควัน ทำไมเหรอ"
ชายหนุ่มมองและขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยอย่างสงสัย
"ก็คุณหนูขับรถไม่เป็นใช่ไหมล่ะ ฉันคิดว่าคุณหนูอาจจะพลาดท่าและบังคับรถไม่ได้แล้วไปชนกับสิ่งของจนระเบิดน่ะ อาจะ...............กรี้ดดดดดดดดดดดดดด"
ยังไม่ทันที่ฮารุจะพูดเสร็จ โกคุเทระที่อารมณ์ร้อนอยู่แล้วรีบขับรถบึ่งเข้าไปทันที จนสาวน้อยแทบตกรถเพราะในใจเค้าร้อนรนไปหมด .
...คุณหนู...ขอให้อย่าเป็นอย่างที่คิดเถอะ....
ชายหนุ่มรีบขับมาอย่ารีบเร่งจนมาถึงและก็ช็อคทันที เมื่อเห็นสภาพของที่ที่มาถึง สภาพของที่นี้มีรถจักรยานยนต์ที่น่าจะคาดว่าเป็นของสึนะลุกไหม้ไปด้วยเพลิงสีแดงจ้าที่มีสีอื่นปนอยู่ข้างในส่วนรอบข้างนั้นเต็มไปด้วยเลือดเต็มไปทั่วเหมื่อนมันพึ่งผ่านจากการต่อสู้ของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง สู้กันเพื่อแย่งบางอย่าง ชายหนุ่มทรุดไปกับพื่นอย่างหมดหวังเมื่อแน่ใจว่ารถที่ระเบิดอยู่นั้นเป็นรถของคุณหนูของเค้า
"คะคุณหนู"
"ฮะฮิคุณหนูอึ่กฮื่อฮื่อ"
"ยังไม่ตายเหรอ คุณหนูของพวกแกน่ะ"
ชายหนุ่มผู้มาไหม่พูดอย่างเรียบเฉยพลางมองทั้งสอง โกคุเทระค่อยๆมองผู้มาไหมอย่างช้าๆ
"ซันซัส"
"สภาพน่าสมเพชดีนิเจ้าพวกสวะ"
"นายมาทำไมกัน"
ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างสิ้นหวังเพราะไม่มีอารมณ์ทะเลาะกับคนที่ด่าเค้าอยู่ตอนนี้ ซันซัสมองชายหนุ่มแบบหยิ่งๆและไม่ให้คำตอบพลางเดินไปตรวจสอบสภาพต่างและมองรถที่ไฟเริ่มมอดลงตามกาลเวลา "ทำไมนายถึงคิดว่าคุณหนูยังมีชีวิตอยู่" ชายหนุ่มพยายามถามขึ้นและมองฝ่ายตรงข้าม ซันซัสไม่สนใจโกคุเทระและเดินไปคุยโทรศัพท์ทันที
"เฮ้ยยไอ้สวะ ทางสนามบินเป็นใงบ้าง ทางนี้ไม่ทันน่ะ"
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยไอ้คุณบอส ทางนี้ก็ไม่ทันเฟ้ย แต่ก็มีร่องรอยการต่อสู้เช่นกันว่ะ ที้นี้เหม็นคาวเลือดซะมัดเลยแหะ"
"โถ่อีฉลามสวะเอ้ยยยยไม่ได้เรื่องเลย"
"หมาป่าว้อยไอ้คุณบอสไม่ใช่ฉลาม เฮ้ยยยเดี้ยววางสายก่อนน่ะตำรวจมาว้อยยยยย"
"ชื่อแกมันแปลอย่างนั้นนิ อื้อ"
ตู้ดดดตู้ดดดด
ปลายสายวางไปแล้ว โกคุเทระได้ยินบนสนทนาของทั้งสองเล็กน้อย
"สนามบินงั้นเหรอ คุณจีอ็อคโต้ ......คุณจีอ็อคโต้เป็นอย่างไรบ้างห๋ะ"
".......ยังไม่รู้"
"อ่ะ............................งั้นเหรอ เฮ้ยแล้วแกรู้ได้ใงว่าคุณหนูยังมีชิีวิตน่ะ"
ซันซัสเหลียวตามองโกคุเทระที่ยืนขึ้นแล้วทำท่าหาเรื่องเค้าอยู่ ซันซัสเลยส่ายหัวไปมาอย่างเหลืออดและมองทั้งสองคนอย่างเหยียดหยาม
"พวกแกน่ะ เป็นพ่อบ้านและแม่บ้านได้อย่างไรกันน่ะ ได้ไปเรียนหรือป่าววิธีการสังเกตุน่ะ ศพที่ไม่ว่าจะโดนระเบิดจากอะไรที่ร้ายแรงแต่ไม่มากขนาดทำลายทุกอย่างหมดสิ้นน่ะ มักจะมีร่องรอยเช่นเศษเสื้อ. หรือเศษเนื้อที่ถูกไหม้เกรียม แต่นี้กลับไม่มีแถมมีรอยการต่อสู้ของพวกแวมไพร์อยู่ ตัวใดตัวนึงนั้นแหละที่อาจจะได้เด็กนั้นไป เพราะผู้มีเลือดพิเศษน่ะ ไม่มีทางตายได้จนกว่าจะกลายเป็นของแวมไพร์ตัวใดตัวนึงเหรอ ถ้าพวกแกโง่แบบนี้ ลาออกซ่ะเถอะ"
ชซันซัสพูดสบประมาทโกคุเทระพลางมองอย่างดูถูก .
.....จริงด้วย.... ...เรานี้มัน........ ...ช่างโง่เง่าไม่สมกับการเป็นพ่อบ้านเลย...
...ของคุณหนูผู้สูงศักดิ์เลย.... ..กะอีแค่...ปกป้องคุณหนู่คนเดียว
"คิดไว้แล้วเชียวว่าต้องกลายเป็นอย่างนี้ โกคุเทระฮายาโตะ มิอุระ ฮารุ พวกแกมันไม่ได้เรื่องจริงด้วย ฉันไม่น่าปล่อยให้พวกแกพาสึนะขับรถไปตามลำพังเลย ขอฆ่าพวกแกในฐานะผู้ปกครองของสึนะได้ไหม"
ชายหนุ่มอีกคนนึงมาพร้อมกับความโกรธจัดและมาพร้อมกับร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆและช็อคอยู่
"ฮะฮิ คุณหนูบาจิล"
"ระรีบอร์น"
___________________________________________________
ไรเตอร์ สวัสดีค่ะมาอัพแล้วน่ะค่ะหลังจากหายไปสองวัน
ว่าแต่คนที่มาช่วยหนูซือของเราล่ะ5555+^~^ไม่บอกตอนนี้เหรอ
ไรไม่รู้เป็นอะไรถึงเวลาเล่นในipodแล้วมันแต่งได้แต่เล่นในคอมแต่งไม่ได้ เอาเป็นว่าอ่านแล้วเม้นด้วยน่ะค่ะ สมองบินไปสู่ควเวิ้งว้างอันไกลโพ้น คุฟุฟุฟุชิชิชิชิ-โดนคนอ่านกระทืบ= =