fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ตระกูลซาวาดะ ในวันที่ฟ้าครึ้มฝนจะตก(ตอนเย็น)

ซาวาดะ อิเอมิตซึนั่งอยู่บนโซฟาสีเทาหมองๆและหยิบหนังสือพิมพ์มาดูข่าวของวันนี้พลางจิบกาแฟ ซาวาดะ นานะผู้เป็นศรีภรรยาเดินมานั่งข้างๆและหยิบไหมพรมที่ถักค้างไว้ตั้งแต่เมื่อวานมาถักต่อ ลูกชายทั้งสามวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนานภายในบ้าน โอเรกาโน่แม่บ้านของตระกูลซาวาดะกำลังจัดเตรียมอาหารและเค็กเพื่อฉลองวันเกิดให้ลูกชายคนกลางตามคำสั่งของอิเอมิตซึผู้เป็นพ่อ ข้ารับใช่คนอื่ๆก็กำลังจัดงานวันเกิดกันอย่างแข่งขัน
อิเอมิตซึวางหนังสือลงอย่างช้า และหยิบแก้วกาแฟมาจิบ
"มันตามมาแล้วสิน่ะ ฉันจะไม่ยอมให้มันมาทำลายงานในวันนี้เด็ดขาด"
เมื่อนานะได้ยินอย่างนั้นจากปากอิเอมิตสึก็ถอนหายใจ พลางมองลูกทั้งสามคนที่ตอนนี้กำลังวิ่งไปชวนโอเรกาโน่เล่นอยู่ 
"ถ้ามีแค่เราสองคนคงไม่หนีจากอิตาลีมาญี่ปุ่นเหรอ  คงพยายามสู้พวกนั้นอย่างที่สุดและตายกันไป แต่มีพวกลูกมาค่อยรับสายเลือดคำสาปนั้นอีก ซึ่งพวกเราเหลือน้อยเต็มทน มันคิดจะจับลูกเราไปกันให้ได้สิน่ะ"
นานะพูดเสร็จก็มองเห็นอิเอมิตซึกุมขมับอย่างเครียดๆและเหงื่อออกเต็มใบหน้า นานะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหน้าอิเอมิตซึอย่างเบาๆก่อนที่จะมีมือมาสะกิดตัวเองเบาๆ  นานะหันไปมองก็เห็นเด็กน้อยอายุ 10 ขวบที่เป็นลูกชายคนโตผมสีทองพองฟูตั้ง ใบหน้าที่สดใสและนัยน์ตาสีทองประกายที่ใช้มือสกิดตัวเองเบาๆและทำหน้าสงสัยกับสิ่งที่ตัวเองกับอิเอมิตซึพูด
"ใครตามมาเหรอครับ แม่"
"ไม่มีอะไรเหรอจ้า จิอ็อคโต้คุงเดี๋ยวตอน 2ทุ่มก็จะฉลองวันเกิดของสึนะแล้วน่ะ เตรียมท้องไว้กินเลยล่ะ"
นานะพูดเสร็จก็ลูบหัวฟูทองอย่างเบาๆ จีอ็อคโต้ที่ยังสงสัยอยู่ก็ยังมองหน้านานะแบบอยากได้คำตอบ แต่ก็รู้ว่ายังใงผู้เป็นแม่ก็ไม่บอกเค้า เค้าเลยเดินไปเล่นกับน้องทั้งสอง อิเอมิตซึก็เดินไปสั่งการกับโอเรกาโน่กับลูกน้องคนอื่นๆ ให้เตรียมอาวุธมาไว้ล่วงหน้าเพราะรู้ว่าสิ่งนั้นกำลังจะมาถึงคฤหาสน์แล้ว




เวลา 2 ทุ่ม  00นาที
ในคฤหาสน์ตระกูลซาวาดะกำลังฉลองวันเกิดกันอย่างสนุกสนาน ในขณะที่มีสายตานึงมองไปที่คฤหาสน์นั้นและแสยะยิ้ม
"หึหึหึ"
"จะบุกไปเลยไหม"
อีกคนที่อยู่ด้วยพูดอย่างใจร้อนเหมื่อนอยากบุกไปอย่างเต็มที่ 
"อย่าพึ่ง อย่างใจร้อนสิ คราวนี้ไม่ปล่อยให้พวกนี้หนีไปไหนแล้ว"
"เอ้อ ก็ได้ว่ะ"
ภายในคฤหาสน์นั้น ลูกคนกลางเจ้าของวันเกิด้เป่าเค็กท่ามกลางความยินดีของเพื่อนๆและก็พี่น้อง นานะยิ้มกับอิเอมิตซึอย่างมีความสุขและเพื่อนก็รุมกันอธิฐานให้เด้กหนุ่มพร้อมกับกินเค็กและปาดหน้ากันอย่างสนุกสนาน ลูกชายคนกลางดดนเยอะสุดก่อนที่จะมีเด็กผู้หญิงอายุไล่เรียงกับสึนะผมสีน้ำตาลอ่อนเดินมาเช็ดหน้าให้ สึนะส่งยิ้มให้กับเพื่อนอย่างอ่อนโยน
"ครบ 5 ขวบแล้วน่ะสึนะคุง ยินดีด้วยน่ะจ้ะ"
สาวน้อยเคียวโกะส่งยิ้มกลับมาให้และส่งของขวัญกล่องเล็กให้ พอเปิดมาก็เป็นจี้เล็กหมายเลข 27
"ขอบคุณมากน่ะ เคียวโกะจัง จะใส่ตลอดเวลาเลย"
"จ้ะ"
และทั้งสองคนยิ้มส่งให้กันก่อนที่สึนะจะขอตัวไปอาบน้ำ ส่วนบาจิลลูกคนเล็กก็นอนอยู่บนห้องหลังจากฉลองเสร็จให้หนำใจแล้ว จิอ็อคโต้ก้กำลังแปรงฟันอยู่ สึนะเดินลงมาจากชั้นบนมาเห็นทุกคนก็ยังฉลองกันอยู่ก่อนที่ฝนข้างนอกจะตกลงมาเป็นพายุ
"เอ๋ พวกเราคงกลับกันไปไม่ได้ล่ะ งั้นฉลองกันจนฝนหยุดก็แล้วกัน"
คนในงานต่างเฮกันลั่นก่อนที่จะฉลองกันลั่น สึนะเดินไปหาพ่อกับแม่และกระโดดมานั่งตักแม่ นานะยิ้มให้และลูบหัวสึนะเบาๆ
"ใงจ้ะ ครบ5ขวบแล้ว ดีใจไหมเอย"
"ดีใจครับ มากๆๆด้วยครับ ^^"
"จ้ะ สึนะคุงของแม่"
ก่อนที่จะมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น โอเลกาโน่เดินไปเปิดก่อนที่จะตกใจ
"ก....แก"
"ฉลองท่าทางสนุกกันดีนิ ขอฉันฉลองด้วยคนสิ"
เด็กหนุ่มอายุเท่ากับจีอ็อคโต้ ผมสีน้ำเงินเข้ม มีตาสีนน้ำเงินที่แสนเจ้าเล่ห์ยืนกอดอกมองอิเอมิตสึ โอเรกาโน่รีบซักปืนขึ้นและกระหน่ำปืนยิงไปที่เด็กคนนั้นแต่ไม่โดนซักนัด เด็กคนนั้นยิ้มให้โอเรกาโน่เมื่อหลบกระสุนได้หมด 
"กระสุนเงินงั้นรึ หึหึ ทักทายแปลกดีจริง"
ก่อนที่เด็กหนุ่มคนนั้นจะกำมือและโอเรกาโน่ก็เลือดออกจากปากและก็ตัวแหลกไป อิเอมิตซึที่เห็นลูกน้องคนสนิดโดนฆ่าตายต่อหน้าต่อตาก็ดกรธจัดและสั่งให้นานะเอาตัวสึนะไปซ่อน ร่างบางที่เห็นเหตุการ์ณนั้นก็ตัวสั่นไปหมดไม่กล้าขยับไปไหน 
....นี้มันอะไรกัน...คนๆนั้น...
....มาถึงก็มาทำให้โอเรกาโน่.ต้องตาย
....เค้าเป็นใครกัน..เค้าต้องการอะไรกัน..
....และเค้าใช่คนเหรอนั้น.......
คำถามนี้วนเวียนอยู่บนหัวสึนะก่อนที่มารดาของเค้าจะจับเค้าไปซ่อนไว้ในตู้ที่อยู่ใกล้ที่สุด ซึ่งเคียวโกะเป็นคนชี้ทางและบอกให้
"เคียวโกะจังทำไมไม่เข้าไปด้วยล่ะจ้ะ"
"ไม่ค่ะ หนูต้องไปหาพ่อแม่หนูด้วย"
เคียวโกะพูดตอบกลับก่อนที่จะวิ่งไปหาผู้คนที่พยายามหนีตายกัน สึนะแหงะประตูออกมาเล็กน้อยและมองดูเหตุการณ์ข้างนอกและเค้าก็เห็น
แม่ของเค้ากำลังวิ่งไปช่วยพ่อที่กระหน่ำยิงเด็กคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง ผู้คนมาร่วมงานที่พยายามหนีนั้นก็โดนเด็กที่มาด้วยกับเด็กที่ผมสีน้ำเงินซึ่งมีดวงตาสีม่วง และผมสีขาวบริสุทธ์ขวางไว้และทำร้ายทุกคนแม้คนที่ออกไปได้แต่เดินไปไม่กี่ก้าวก็ล้มลงและตายเพราะทนกับบาดแผลไม่ได้
ในกลุ่มนั้นมีเคียวโกะ!!!แต่เค้าแทบไม่เห็นเคียวโกะเลย เค้ากลัวมาก เมื่อเด็กผมขาวจัดการกับผู้คนเสร็จก็เดินมาข้างหลังมารดาของเค้าและล็อคแขนนานะไว้ อิเอมิตซึหยุดยิงในทันที
"แก ปล่อยนานะเดี๋ยวนี้น่ะ ฉันยอมแล้ว"
อิเอมิตซึตะโกนเสียงดัง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเด็กผมขาวถือมีดอยู่ เค้ากลัวว่านานะจะโดนมีดอันนั้นปาดคอ
"พวกแกน่ะ ฉันไม่เอาแล้ว ลูกพวกแกอยู่ไหน"
อิเอมิตซึตกใจกับคำถามมากแต่ก็ไม่ยอมตอบ เค้าส่งสายตาไปให้นานะเหมื่อนกับจะบอกว่า
ขอโทษนะ นานะ คงไม่โกรธฉันน่ะ 
นานะยิ้มให้เหมื่อนกับว่าสิ่งที่อิเอมิตซึทำนั้นถูกแล้ว
"อึ้ก"
เด็กผมขาวทำหน้าไม่สบอารมย์ก่อนที่จะจิกผมนานะและปาดคอทันที ต่อหน้าอิเอมิตซึและสึนะ 
"นานะ!" 
"ม..แม่"
ร่างบางตกใจ ขวัญเสียและเสียใจมากๆ แต่ก็ต้องปิดปากทันทีเมื่อเด็กผมสีขาวหันมามองทางนี้ อิเอมิตซึเสียใจและวิ่งไปหาเด็กผมขาวพร้อมมีดเงินหมายจะแทงเด็กคนนั้นอย่างไม่คิดชีวิต ก่อนที่ตัวเองจะโดนของแหลมข้างหลังแทงไปเต็มๆ จนทะลุ
"เบียคุรัน ใจร้อนเกินไปแล้วน่ะ ดูสิ เลยไม่ได้ถามเลย"
เด็กผมสีน้ำเงินเดินมาตำหนิเด็กผมขาวที่มีชื่อว่า เบียคุรัน ในขณะที่อิเอมิตซึหายใจรวยริบอยู่ และมองสึนะที่น้ำตาใหลเป็นทางอยู่ก่อนที่จะหมดลมหายใจไป
"พ..พ่อ"
"ผู้หญิงฉันฆ่า แต่เจ้านี้มันแกไม่ใช้รึ"
"ช่างเถอะ พวกเราไปหากันเองดีกว่า อย่าลืมเก็บเลือดเจ้าพวกนี้ไว้ด้วยล่ะ"
ทั้งสองคนช่วยกันเก็บ ก่อนที่เบียคุรันจะเริ่มพูดขึ้น
"ฉันรู้สึกเหมื่อนลูกของเจ้าพวกนี้คนหนึ่งอยู่นี้น่ะ"
สึนะตกใจมากก่อนที่เบียคุรันจะเดินมาใกล้จะมาถึงตัวเค้าส และแล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ซึ่งเป็นเสียงของน้องเค้า บาจิล
"ข้างล่างเกิดอะไรขึ้นน่ะ"
และเมื่อเห็นพวกเบียคุรัน และเห็นพื้นข้างล่างเปลี่ยนเป็นสีเลือดและศพของทุกคนร่วมถึงพ่อแม่ของตนก็ตกใจมากและร้องให้วิ่งมากอดร่างพ่อแม่ สึนะก็ตกใจมากที่บาจิลไม่รู้สึกกลัวแต่ทำอะไรไม่ถูก
"เห้ มาหาเองเลยแหะ ใงวิวสวยไหม"
เด็กผมสีน้ำเงินเดินมาจับร่างเล็กและจับคางเพื่อให้ร่างเล็กมองหน้าตน ร่างเล็กกลัวเป็นอย่างมากแต่ไม่กล้าขัดขื่น 
"เอาเจ้านี้ไปก่อนและกัน"
เบียคุรันพูดขึ้น ทำให้สึนะตัดสินใจวิ่งมาปัดมือเด็กผมสีน้ำเงินพร้อมเอาตัวมากันบาจิลไว้ 
"ห้ามทำอะไรน้องฉันน่ะ"
"แหม่ เจ้าตัวน้อย ปกป้องน้อง น่ารักจัง ก็ไปทั้งสองคนสิ"
สึนะโดนเด็กผมสีน้ำเงินจับมือไปบาจิล สึนะพยายามขัดขื่นแค่ไหนก็ไม่ได้ผล จึงหยิบมีดเงินขึ้้นมาฟันแขนผู้ชายคนนั้น
"โอ้ยย!!!!!!"
ได้ผลผู้ชายคนนั้นคนนั้นปล่อยมือทันที และจับแผลตนเองตนเองและมองสึนะและแสยะยิ้ม
"นี้สิ ถึงจะน่าสนใจ แสบดีนี้หน่า หึหึหึ"
ทันทีที่ผู้ชายคนนั้นปล่อยจีอ็อคโต้ที่เห็นโอการ์ณก็วิ่งมาจับมือน้องทั้งสองทั้งสองและหาที่ไปหลบซึ่งเป็นห้องครัว ทั้งสองคนถูกโยนไปที่ตู้เก็บของที่ดูเหมื่อนโดนรื้อของออกหมดด้วยฝีมือจีอ็อคโต้ทั้งสองคนตกใจมากที่พี่ชายของตนไม่เข้ามาหลบด้วย แต่เอาตัวพิงประตูตู้เก้บของไว้
"พี่ ทำไมไม่เข้ามาด้วยล่ะ"
"หุบปากซะ"
จีอ็อคโต้ตวาดใส่ทำให้ทั้งสองคนเงียบ ในขณะนั้นเสียงเปิดประตูของห้องครัวก็ดังขึ้น มาพร้องกับร่างทั้งสองคนนั้น
"ว้าว มากันครบเลย รู้ทั้งรู้ว่ายังใงก็ไม่รอดยังหาที่หลบอีก ออกมาข้างนอกนี้้ เตรียมใจไว้แล้วรึ"
"ใช่ แต่ฉันไม่ให้แกแตะต้องน้องทั้งสองคนของฉันเช่นกัน"
"แสดงว่าแกจะมากับฉันเอง"
"ไม่ แกคงเป็นแวมไพร์อสูรหรือเรียกว่าแวมไพร์เลือดบริสุทธ์ที่พ่อแม่พูดถึงตลอดเวลาสิน่ะ ฉันคิดว่าพวกแกก็ได้เลือดของพ่อแม่ฉันมามากพอแล้วน่ะ
ปล่อยพวกฉันเถอะ"
จีอ็อคโต้ใช้สายตาอ่อนวอนให้อีกฝ่ายแม้รู้ว่ามันจะไม่ค่อยได้ผล
"ก็ได้ แต่มีขอแม้" 
จีอ็อคโต้เริ่มมีความหวังเล็กน้อยร่วมถึงพวกสึนะด้วย ผู้ชายคนนั้นชี้มาที่ตาข้างขวาของจีอ็อคโต้
"ฉันต้องการสิ่งนี้"
จีอ็อคโต้ตกใจเป็นอย่างมาก และเมื่อเห็นน้องชายทั้งสองคนแหงะประตูออกมาเพื่อออกไปแต่จีอ็อคโต้ใช้ขาปิดไว้
"ได้สิ"
ชายคนนั้นเดินมาใกล้จีอ็อคโต้ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบไป
"พี่จะเป็นอะไรไหมครับ"
บาจิลที่ร้องให้ฟูฟายออกมาก็กอดสึนะแน่น สึนะที่เชื่อใจพี่ชายตนเองนั้นก็ปลอบน้องชายว่า
"พี่เค้าไม่เป็นไรแน่ บาจิล"
"แค่เนี้ยแหละ แกนี้น่าสนใจมากเลยล่ะ ชื่อจีอ็อคโต้ใช่ไหม ฉันชื่อเดม่อน สเปคโด้ แล้วเจอกันอีก สิบปีข้างหน้าก็แล้วกัน คราวหน้าไม่ยอมแล้วน่ะ"
เสียงข้างนอดังขึ้นพร้อมเสียงปิดประตู สึนะที่รู้สึกว่าปลอดภัยแล้วก็เปิดประตูออกมาพร้อมกับบาจิล และภาพที่เห็นคือ
ภาพที่พี่ชายของตนเองกำลังเอามือกุมตาขวาตนเองอยู่ และเลือดก็ไหลออกมาไม่หยุด
"พี่จีอ้อคโต้"
สึนะร้องให้ในขณะที่บาจิลวื่งไปกอดจีอ็อคโต้ที่เงียบไป รถพยาบาลมาถึงแล้วก้มาเพยายามดูอาการของคนอื่นๆที่่นอนกองอยู่ 
แกมม่าที่เป็นตำรวจก็มาทำคดี
"แวมไพร์บุกสิน่ะ"
กล่าวเสร็จก็จับตัวจีอ็อคโต้ไปส่งให้พยาบาล
"ทุกคนตายหมดเลย มีคนบาดเจ็บด้วยเหรอ"
พยาบาลพูดขึ้นและอุ้มจีอ็อคโต้ขึ้นรถ แกมม่าเดินมาสกิลสึนะที่กำมือแน่นก่อนที่จะได้ยินว่า
"แวมไพร์อสูรสิน่ะ เดม่อน สเปคโด้กับเบียคุรัน"
แกมม่ารู้สึกถึงแรงอาฆาตก่อนที่จะจับตัวสึนะเพื่อมองให้ดีว่าเป็นอะไร และก้ต้องตกใจเมื่อเห็นแววตาของสึนะ แววตาท่เต็มไปด้วยแรงอฆาตนั้น

"ฉันจะจำชื่อนั้นให้ดีเลย ไอ้แวมไพร์ชั่ว"







 

---------------------------------------------------------------------------
(ไรเตอร์)
จบไปแล้วหนึ่งตอนแล้วน่ะค่ะ
ต้นเหตุที่สึนะโกรธนะค่ะ ส่วนเคียวโกะเป็นปริศนาค่ะ
อ่านแล้วเม้นด้วยล่ะค่ะ