ลำดับตอนที่ #33
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : 30
ณ โรงพยาบาล
รถคันดำงามคอยๆขับตรงมาชลอลงเรื่อยๆก่อนที่ประตูจะเปิดดังขึ้นพร้อมกับร่างบางและบาจิลพยายามช่วยกันห่ามร่างเอ็นมะและโกคุดทระที่ร่างเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์อย่างทุรังทุเรงจนกระทั่งหน่วยพยาบาลจะเข้ามาเห็นและรีบกู่กันมาช่วยห่ามชายหนุ่มที่บาดเจ็บทั้งสองเข้าห้องICUทันที หลังจากความวุ่ยวายเริ่มจางหายไป ร่างบางทรุดลงไปนั่งกับพื้นและถอนหายใจเฮือกใหญ่ บาจิลที่นั่งลนลานอยุ่ที่นั่งก้หันมามองร่างบางอย่างเป็นห่วง
"พี่...สึ..นะ"
เสีบงเรียกนั้นดังขึ้นในท่ามกลางบรรยกาสที่เงียบสงัด แทบจะไม่มีเสียงตอบกลับของอีกฝ่ายเลยทำให้ร่างเล็กยิ่งหนักใจขึ้น แต่ถ้าจะถามหรือจุกจิกอะไรร่างบางในตอนนี้ ร่างบางคงไม่ตอบอะไรอยู่ดีไม่ว่าจะทำยังใง ร่างเล็กจึงเลือกที่จะนั่งอยู่เฉยๆ และคอยเป็นห่วงอาการของทั้งสองที่บาดเจ็บก็พอเพราะตอนนี้ร่างเล็กรู้ดีว่า
'ร่างบางกำลังสับสน'
.....โยชิคุง...
...โผล่มาพร้อมกับความลับแล้วก็หายตัวไปเหมื่อนเมื่อ9ปีก่อน...
..ทิ้งฉันอีกแล้วสิน่ะ.....แต่เค้าก็ช่วยเอ็นมะและโกคุเทระไว้ด้วย...
...แต่เค้าก็ยังเป็นเหมื่อนเดิมแทบทุกอย่าง....และก็ได้รู้แล้วว่าเค้ายังไม่ตาย...
...ควรดีใจหรือเสียใจดี....
...หรือควรคิดว่าเค้าเป็นแบบเดียวกับพวกเดม่อน....
กึก!!
ร่างบางสะดุ้งขึ้นก่อนที่จะสะบัดหัวไปมาจนคอแทบหลุด ร่างเล็กตกใจพลางมองร่างบางอย่างเป็นห่วง
"พี่สึนะ เป็นอะไรรึ"
"ไม่เป็นอะไรหรอก บาจิล พี่แค่อยากสลัดความคิดบางอย่างออกจากสมองก็เท่านั้นเอง^^"
"งั้นเหรอครับ"
"อื้อ"
ร่างบางยิ้มให้ร่างเล็กที่เป็นห่วงตนอยู่อย่างฝืนๆ เพียงแค่อยากยิ้มให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้นเท่านั้น ร่างบางในตอนนี้ยังทำไม่ได้เลย
สักพักประตูห้องICUก็เปิดขึ้นพร้อมกับร่างของหมอโรมาริโอ้ที่เดินออกมาพร้อมกับเอกสารมากมายเต็มมือไปหมด เมื่อร่างบางได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น ร่างบางก็รีบสาวเท้าเดินตรงมาหาคุรหมออย่างรวดเร็วซึ่งบาจิลก็ตามมาติด
"เอ็นมะกับโกคุเทระเป็นยังใงบ้างฮะ คุณหมอโรมาริโอ้!!"
"อื้อ ทั้งสองก็อาการไม่คอยดีนักแต่อาการก็พ้นขีดอันตรายแล้วน่ะ ซี่โครงบ้างส่วนร้าวเล็กน้อยก็เท่านั้น คงต้องให้พวกเค้านอนพักผ่อนดูอาการก่อนล่ะน่ะ"
"อ่า งั้นเหรอฮะ ฟู่....ดีจริงๆเลยแหะ"
รอยยิ้มเล็กๆค่อยๆฝุดออกมาจากริมฝีปากสีชมพูบางของร่างบางช้าๆ ซึ่งคนไข้ที่อยู่รอบข้างและที่เดินผ่านต่างก็พากันหน้าแดงขึ้น ก็มันคือรอยยิ้มที่น่ารักนิ ร่างบางหุบยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะโค้งให้หมอโรมาริโอ้อย่างสุภาพ
"ขอบคุณที่พยายามรักษาทั้งสองให้พ้นจากขีดอันตรายน่ะครับ คุณหมอโรมาริโอ้"
.....ตอนนี้คงได้แต่ของให้สองคนนี้ปลอดภัยและอาการดีขึ้น..ขึ้นมาก็พอ^^..
"อื้อ ไม่เป็นไรหรอก คนไข้ทุกคนก็มีชีวิตที่สำคัญกันทั้งนั้น เราเป็นหมอเราก็ควรพยายามยึดชีวิตให้มากที่สุดอยู่แล้ว"
"ครับ ขอบคุณจริงๆ"
"อื้อ พวกเธอก็ควรกลับบ้านกันได้แล้วล่ะ เดี้ยวพวกคนที่เหลือที่อยุ่ในบ้านจะเป็นห่วง"
"อ่าครับ ป่ะ ไปกันเถอะ บาจิล"
ร่างบางเดินไปจับไหล่บาจิลเพื่อจะเดินออกจากพยาบาลแต่กับสงักเมื่อเห็นใครคนนึงเดินเข้ามาในดรงพยาบาลอย่างรีบเร่ง
"แกมม่า!!"
"คุณแกมม่า"
แกมม่าสงักฝ่าเท้าลงเมื่อสวนทางกับทั้งสอง ก่อนที่จะหันมากอดทั้งสองอย่างเป็นห่วง
"บาจิล สึนะ เป็นยังใงบ้าง"
"มะ....ไม่เป็นไรครับ.."
"อื้อ ดีแล้วล่ะ โกคุเทระกับเจ้าหนุ่มอีกคนก้ปลอดภัยสิน่ะ"
"อ่ะ ใช่ครับ ว่าแต่.....คุณรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังใง..."
"ก็ฉันเป้นตำรวจนี้หน่า รีบไปขึ้นรถกลับคฤหาสนืกันเถอะ ดูเหมื่อนข้างนอกจะฝนตกแล้วน่ะ"
"อ่าครับ"
ทั้งสองรีบเดินขึ้นไปนั่งบนรถทันที
"เดี้ยว สึนะน่ะ นั่งเบาะหน้ากับฉันน่ะ บาจิลอยุ่ข้างเบาะหลังไป"
แกมม่าพูดขึ้น ร่างบางหันไปมองแกม่าอย่างงง?และก็เดินไปนั่งเบาะหน้าตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ส่วนบาจิลก้เดินคอตกเข้าไปนั่งเบาะหลังอย่างน้อยอกน้อยใจ รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากโรงพยาบาลช้าๆในขณะที่ฝนกระหน่ำตกลงมาหนัก รถคันดำงามขับฝ่าพายุขนาดย่ยไปอย่างช้าๆ
ด้วยอากาศที่เย็นเพราะ ทำให้ร่างเล็กที่งอนแกมม่าอยูก็รู้สึกง่วง และหลับไป ร่างบางหันไปมองร่างเล็กอย่างเอ็นดูก่อนที่จะเอาเสื้อนอกของตนเองคลุมร่างของบาจิลอย่างถนุดถนอม แกมม่าชายตามองบาจิลเล็กน้อยก่อนที่จะชายตามองร่างบาง
"นี้ สึนะ"
"หืม? อะไรครับ"
"คงเจอเรื่องร้ายแรงมากสิน่ะ สายตามืดมนแบบนั้นน่ะ ปิดฉันไม่มิดหรอก"
"อะ........"
ร่างบางยกมือขึ้นแตะตาเล็กน้อย
"อื้อ แล้วฉันมีเรื่องจะบอกน่ะ เกี่ยวกับโยชินะ"
"??!!!!!!"
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ บ้านดีโน่&เอ็นมะ
ชายหนุ่มผมแดงเดินกลับมาพร้อมกับแผลฉกรรจ์อันใหญ่ที่รักษายากทำให้ทั้งเดม่อนและเบียคุรันแปลกใจเป้นอย่างมาก
"ไปเสียท่าให้ใครมาน่ะ ซาคุโร่"
"อ่ะ มีคนเข้ามาขัดขว้างครับ มีรูปร่างคล้ายสายเลือดพิเศษแต่ไม่เหมื่อนกันทุกอย่างงน่ะ มันอันตรายมากเลย!!"
หลังจากพูดเสร็จซาคุโร่กระอักเลือดอย่างหนักและทรุดหนักขึ้น
"เห้ยยย!! ไอ้อารยะ(ดีโน่) มารีบรักษาซาคุโร่หน่อยสิ "
เบียคุรันออกคำสั่งขึ้นพลางยิ้มเยาะใส่ดีโน่ที่กวาดบ้านอยู่ ส่วนดีโน่ก็ส่งสายตาอาฆาตใส่เบียคุรันก่อนที่จะเดินมารักษาซาคุโร่ตามที่สั่ง
"ว่าแต่มันชื่อว่าอะไร ซาคุโร่"
"เหมื่อนมันจะชือว่า โยชิน่ะ มันเข้ามาขวางในขณะที่ผมจัดการไอ้สุนัขของสายเลือดพิเศษและไอ้แวมไพร์อารยะได้น่ะ"
"โยชิงั้นรึ ชื่อคุ้นๆเหมื่อนเคยเจอหรือได้ยินที่ไหน แต่ก็น่าสนใจดีน่ะ หึหึหึหึ"
*******************************************************
ไรเตอร์
จบไปอีกตอนแล้วค่ะ
ขอโทษน่ะค่ะที่มาอัพช้า พอดีไรเตอรืจะสอบพอดีน่ะค่ะ><
เอายังใงก็ ตอนนี้ก้แต่งลวกๆไปน่ะค่ะ-//-
อ่านและคอมเม้นด้วยน่ะค่ะ^^
เอาอีกรูปแทนคำขอโทษจ้ะ^^
เดือดทะลุจุดศูนย์แบบดัดแปลงใส่คนอ่าน??
รถคันดำงามคอยๆขับตรงมาชลอลงเรื่อยๆก่อนที่ประตูจะเปิดดังขึ้นพร้อมกับร่างบางและบาจิลพยายามช่วยกันห่ามร่างเอ็นมะและโกคุดทระที่ร่างเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์อย่างทุรังทุเรงจนกระทั่งหน่วยพยาบาลจะเข้ามาเห็นและรีบกู่กันมาช่วยห่ามชายหนุ่มที่บาดเจ็บทั้งสองเข้าห้องICUทันที หลังจากความวุ่ยวายเริ่มจางหายไป ร่างบางทรุดลงไปนั่งกับพื้นและถอนหายใจเฮือกใหญ่ บาจิลที่นั่งลนลานอยุ่ที่นั่งก้หันมามองร่างบางอย่างเป็นห่วง
"พี่...สึ..นะ"
เสีบงเรียกนั้นดังขึ้นในท่ามกลางบรรยกาสที่เงียบสงัด แทบจะไม่มีเสียงตอบกลับของอีกฝ่ายเลยทำให้ร่างเล็กยิ่งหนักใจขึ้น แต่ถ้าจะถามหรือจุกจิกอะไรร่างบางในตอนนี้ ร่างบางคงไม่ตอบอะไรอยู่ดีไม่ว่าจะทำยังใง ร่างเล็กจึงเลือกที่จะนั่งอยู่เฉยๆ และคอยเป็นห่วงอาการของทั้งสองที่บาดเจ็บก็พอเพราะตอนนี้ร่างเล็กรู้ดีว่า
'ร่างบางกำลังสับสน'
.....โยชิคุง...
...โผล่มาพร้อมกับความลับแล้วก็หายตัวไปเหมื่อนเมื่อ9ปีก่อน...
..ทิ้งฉันอีกแล้วสิน่ะ.....แต่เค้าก็ช่วยเอ็นมะและโกคุเทระไว้ด้วย...
...แต่เค้าก็ยังเป็นเหมื่อนเดิมแทบทุกอย่าง....และก็ได้รู้แล้วว่าเค้ายังไม่ตาย...
...ควรดีใจหรือเสียใจดี....
...หรือควรคิดว่าเค้าเป็นแบบเดียวกับพวกเดม่อน....
กึก!!
ร่างบางสะดุ้งขึ้นก่อนที่จะสะบัดหัวไปมาจนคอแทบหลุด ร่างเล็กตกใจพลางมองร่างบางอย่างเป็นห่วง
"พี่สึนะ เป็นอะไรรึ"
"ไม่เป็นอะไรหรอก บาจิล พี่แค่อยากสลัดความคิดบางอย่างออกจากสมองก็เท่านั้นเอง^^"
"งั้นเหรอครับ"
"อื้อ"
ร่างบางยิ้มให้ร่างเล็กที่เป็นห่วงตนอยู่อย่างฝืนๆ เพียงแค่อยากยิ้มให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้นเท่านั้น ร่างบางในตอนนี้ยังทำไม่ได้เลย
สักพักประตูห้องICUก็เปิดขึ้นพร้อมกับร่างของหมอโรมาริโอ้ที่เดินออกมาพร้อมกับเอกสารมากมายเต็มมือไปหมด เมื่อร่างบางได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น ร่างบางก็รีบสาวเท้าเดินตรงมาหาคุรหมออย่างรวดเร็วซึ่งบาจิลก็ตามมาติด
"เอ็นมะกับโกคุเทระเป็นยังใงบ้างฮะ คุณหมอโรมาริโอ้!!"
"อื้อ ทั้งสองก็อาการไม่คอยดีนักแต่อาการก็พ้นขีดอันตรายแล้วน่ะ ซี่โครงบ้างส่วนร้าวเล็กน้อยก็เท่านั้น คงต้องให้พวกเค้านอนพักผ่อนดูอาการก่อนล่ะน่ะ"
"อ่า งั้นเหรอฮะ ฟู่....ดีจริงๆเลยแหะ"
รอยยิ้มเล็กๆค่อยๆฝุดออกมาจากริมฝีปากสีชมพูบางของร่างบางช้าๆ ซึ่งคนไข้ที่อยู่รอบข้างและที่เดินผ่านต่างก็พากันหน้าแดงขึ้น ก็มันคือรอยยิ้มที่น่ารักนิ ร่างบางหุบยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะโค้งให้หมอโรมาริโอ้อย่างสุภาพ
"ขอบคุณที่พยายามรักษาทั้งสองให้พ้นจากขีดอันตรายน่ะครับ คุณหมอโรมาริโอ้"
.....ตอนนี้คงได้แต่ของให้สองคนนี้ปลอดภัยและอาการดีขึ้น..ขึ้นมาก็พอ^^..
"อื้อ ไม่เป็นไรหรอก คนไข้ทุกคนก็มีชีวิตที่สำคัญกันทั้งนั้น เราเป็นหมอเราก็ควรพยายามยึดชีวิตให้มากที่สุดอยู่แล้ว"
"ครับ ขอบคุณจริงๆ"
"อื้อ พวกเธอก็ควรกลับบ้านกันได้แล้วล่ะ เดี้ยวพวกคนที่เหลือที่อยุ่ในบ้านจะเป็นห่วง"
"อ่าครับ ป่ะ ไปกันเถอะ บาจิล"
ร่างบางเดินไปจับไหล่บาจิลเพื่อจะเดินออกจากพยาบาลแต่กับสงักเมื่อเห็นใครคนนึงเดินเข้ามาในดรงพยาบาลอย่างรีบเร่ง
"แกมม่า!!"
"คุณแกมม่า"
แกมม่าสงักฝ่าเท้าลงเมื่อสวนทางกับทั้งสอง ก่อนที่จะหันมากอดทั้งสองอย่างเป็นห่วง
"บาจิล สึนะ เป็นยังใงบ้าง"
"มะ....ไม่เป็นไรครับ.."
"อื้อ ดีแล้วล่ะ โกคุเทระกับเจ้าหนุ่มอีกคนก้ปลอดภัยสิน่ะ"
"อ่ะ ใช่ครับ ว่าแต่.....คุณรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังใง..."
"ก็ฉันเป้นตำรวจนี้หน่า รีบไปขึ้นรถกลับคฤหาสนืกันเถอะ ดูเหมื่อนข้างนอกจะฝนตกแล้วน่ะ"
"อ่าครับ"
ทั้งสองรีบเดินขึ้นไปนั่งบนรถทันที
"เดี้ยว สึนะน่ะ นั่งเบาะหน้ากับฉันน่ะ บาจิลอยุ่ข้างเบาะหลังไป"
แกมม่าพูดขึ้น ร่างบางหันไปมองแกม่าอย่างงง?และก็เดินไปนั่งเบาะหน้าตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ส่วนบาจิลก้เดินคอตกเข้าไปนั่งเบาะหลังอย่างน้อยอกน้อยใจ รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากโรงพยาบาลช้าๆในขณะที่ฝนกระหน่ำตกลงมาหนัก รถคันดำงามขับฝ่าพายุขนาดย่ยไปอย่างช้าๆ
ด้วยอากาศที่เย็นเพราะ ทำให้ร่างเล็กที่งอนแกมม่าอยูก็รู้สึกง่วง และหลับไป ร่างบางหันไปมองร่างเล็กอย่างเอ็นดูก่อนที่จะเอาเสื้อนอกของตนเองคลุมร่างของบาจิลอย่างถนุดถนอม แกมม่าชายตามองบาจิลเล็กน้อยก่อนที่จะชายตามองร่างบาง
"นี้ สึนะ"
"หืม? อะไรครับ"
"คงเจอเรื่องร้ายแรงมากสิน่ะ สายตามืดมนแบบนั้นน่ะ ปิดฉันไม่มิดหรอก"
"อะ........"
ร่างบางยกมือขึ้นแตะตาเล็กน้อย
"อื้อ แล้วฉันมีเรื่องจะบอกน่ะ เกี่ยวกับโยชินะ"
"??!!!!!!"
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ บ้านดีโน่&เอ็นมะ
ชายหนุ่มผมแดงเดินกลับมาพร้อมกับแผลฉกรรจ์อันใหญ่ที่รักษายากทำให้ทั้งเดม่อนและเบียคุรันแปลกใจเป้นอย่างมาก
"ไปเสียท่าให้ใครมาน่ะ ซาคุโร่"
"อ่ะ มีคนเข้ามาขัดขว้างครับ มีรูปร่างคล้ายสายเลือดพิเศษแต่ไม่เหมื่อนกันทุกอย่างงน่ะ มันอันตรายมากเลย!!"
หลังจากพูดเสร็จซาคุโร่กระอักเลือดอย่างหนักและทรุดหนักขึ้น
"เห้ยยย!! ไอ้อารยะ(ดีโน่) มารีบรักษาซาคุโร่หน่อยสิ "
เบียคุรันออกคำสั่งขึ้นพลางยิ้มเยาะใส่ดีโน่ที่กวาดบ้านอยู่ ส่วนดีโน่ก็ส่งสายตาอาฆาตใส่เบียคุรันก่อนที่จะเดินมารักษาซาคุโร่ตามที่สั่ง
"ว่าแต่มันชื่อว่าอะไร ซาคุโร่"
"เหมื่อนมันจะชือว่า โยชิน่ะ มันเข้ามาขวางในขณะที่ผมจัดการไอ้สุนัขของสายเลือดพิเศษและไอ้แวมไพร์อารยะได้น่ะ"
"โยชิงั้นรึ ชื่อคุ้นๆเหมื่อนเคยเจอหรือได้ยินที่ไหน แต่ก็น่าสนใจดีน่ะ หึหึหึหึ"
*******************************************************
ไรเตอร์
จบไปอีกตอนแล้วค่ะ
ขอโทษน่ะค่ะที่มาอัพช้า พอดีไรเตอรืจะสอบพอดีน่ะค่ะ><
เอายังใงก็ ตอนนี้ก้แต่งลวกๆไปน่ะค่ะ-//-
อ่านและคอมเม้นด้วยน่ะค่ะ^^
เอาอีกรูปแทนคำขอโทษจ้ะ^^
เดือดทะลุจุดศูนย์แบบดัดแปลงใส่คนอ่าน??
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น