fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #26 : 23 ติด15นิดๆเพราะโหดไป- -:;

ณ บ้านฮันเตอร์ (ไรเปลี่ยนไอคอนแล้ว เจ๋งป่าว~//นอกเรื่อง^*0*^)
ร่างบางนอนซมเพราะพึ่งหายจากพิษไข้บนที่นอนสีขาวสะอาดบริสุทธ์ในห้องที่มุคุโร่ได้จัดเตรียมไว้ ส่วนเคียวโกะก็กำลังเลือกว่าจะทำอะไรสำหรับมื้อค่ำให้ทุกคนดี บาจิลเดินไปเลือกเสื้อผ้าเพื่อที่จะได้ไปอาบน้ำต่อจากสึนะที่อาบน้ำเสร็จนานแล้ว รีบอร์นก็นั่งจิบน้ำชาอยู่หน้าบ้านรอจีอ็อคโต้ ส่วนโกคุเทระและฮารุก็จัดเตรียมของกันอยู่ แม่ค้าพ่อค้าที่ขายของอยู่ย่านนี้ก็พากันเก็บของเข้าบ้านกันยกใหญ่เพราะยังกลัวเกี่ยวกับข่าวเรื่องนั้นอยู่ โกคุเทระมองไปรอบๆก่อนที่จะถามสาวน้อยเคียวโกะขึ้น
"นี้ๆ พวกฮันเตอร์ไปไหนกันหมดรึ"
"ออกตามล่าหาแวมไพร์น่ะจ้ะ ช่วงกลางคืนแวมไพร์จะออกหาเหยื่อน่ะจ้ะ"
"อ้อ อื้อ "
โกคุเทระได้แต่พยักหน้ารับรู้ๆช้าก่อนที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างและไปสะดุดตาที่มามอน ที่ยืนอยู่หน้าบ้านไม่ไปไหน
"ละแล้วมามอนล่ะ"
"ก็เค้าอยู่เป็นเวรคุ้มกันพวกเราใงจ้ะ"
"คนเดียวจะไหวรึ"
".......น่าจะไหวน่ะค่ะ"
โกคุเทระหมดข้อสงสัยก่อนที่จะไปช่วยฮารุจัดของต่อ ร่างบางกอดหมอนข้างแน่นก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองโทรศัพท์คู่ใจของตน
"ขอโทษน่ะครับ...."
ร่างบางถอนหายใจช้าๆก่อนที่จะบรรจงเอาริมฝีปากแตะโทรศัพท์เบาๆ .
...ขอโทษจริงๆ....
....ผมคงไม่อาจแข็งแกร่งได้ตามที่คุณพูด... .
...ผมคงเป็นแค่ไอ้อ่อนแอคนนึงที่ดีแต่ปากเก่ง..
...ต้องคอยให้คนอื่นช่วยตลอด...ร่วมถึงคุณ..
...เช่นเมื่อตอนนั้น....
ร่างบางลงไปนอนกองกับที่นอนแสนนุ่มอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสั่นระริกเหมื่อนจะร้องให้
"...เมื่อตอนนั้น.."
...
...
..
..
.
.
..
..
.
วันที่14กุมภาพันธ์(วันวาเลนไทร์)(สึนะอายุ8ขวบ)
ร่างบางเดินตามถนนไปอย่างร่าเริงเล็กน้อย พลางในอุ้มมือน้อยมีถุงผ้าใบใหญ่ใส่ช็อกโกแล็ตและของมากมาย ของพวกนี้ร่างบางไม่ได้เป็นคนเตรียมมา แต่ได้มาจากคนที่ร่างบางเดินผ่าน
(ไรเตอร์เกรียน:เสน่ห์แรงเหมื่อนกันน่ะเนี้ย' สึนะน้อยของฉัน'//โดนแฟนคลับสึนะตรบ)
ร่างบางถือมันแกว่งไปมาอย่างร่าเริง ก่อนที่จะเริ่มเบะปากขึ้น
"หายไปไหนก็ไม่รู้ตั้ง 1 ปี(หลังจากมาหากันได้ไม่นานนัก)นายอยู่กับฉันหนึ่งปีและหายไปหนึ่งปีเต็มๆ แม้แต่วันวาเลนไทร์นี้ก็ไม่มา น้อยใจน่ะ-3-" ร่างบางบ่นกับตัวเองเบาๆ
"บาจิลก็ไม่กล้าออกมาเดินเที่ยวด้วย พี่จีอ็อคโต้ก็อยู่ที่โรงพยาบาล รีบอร์นแกมม่าก็ไม่ว่าง นายน่าจะอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย"
ร่างบางยังคงบ่นอุบอิบต่อไปโดนไม่รู้ว่าตนเองเดินอยู่ในที่ไม่ค่อยมีคนมากนัก สักพักมีชายหนุ่มร่างใหญ่ท้วมสองคนเดินเข้ามาใกล้ร่างบางอย่างประสงค์ร้าย
"นี้ หนูน้อย หนูมากับใครรึ"
ร่างบางตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะเงยหน้ามองชายหนุ่มร่างท้วมสองคนที่อยู่เบื้องหน้า
"มะ...มาคนเดียวครับ"
"อ้อ งั้นหรือ จะไปเที่ยวบ้านพวกน้าไหม พวกน้าจะเลี้ยงขนมให้~"
"มะ...ไม่ดีกว่าครับ ผมจะรีบกลับบ้านแล้ว ขอตัวก่อนน่ะครับ"
ร่างบางพูดปฎิเสธขึ้น เพราะเชื่อฟังรีบอร์นที่เคยเตือนตนเองไว้ว่า ห้ามไว้ใจใครนอกจากคนในบ้านแม้ว่ามันจะมี่สิ่งล่อตาล่อใจเราก็ตาม ร่างบางเดินหันหลังให้ชายหนุ่มสองคนนั้นแต่เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ร่างบางก็ถูกอุ้มขึ้นด้วยฝีมือของชายร่างท้วม 1ใน2คนนั้น
"ไม่อยากไปก็ต้องไป!!"
ชายหนุ่มร่างท้วมอุ้มร่างบางขึ้นรถก่อนที่จะขับรถไปอย่างเร็วจนถึงจุดเป้าหมาย ซึ่งเป็นคอนโดร้างที่ซึ่งเป็นที่กบดานของพวกมัน ร่างบางถูกกระซากลากถูเข้าไปในนั้น แม้ร่างบางจะพยายามขัดขื่นแค่ไหนก็ไม่สำเร็จ
"ปล่อยผมน่ะ คุณจะพาผมมานี้ทำไมน่ะ"
"หึ..."
ชายร่างท้วมไม่พูดอะไร ก่อนที่จะโยนร่างบางเข้าห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ ร่างบางจุกเล็กน้อยก่อนที่จะพยายามลุกขึ้นและวิ่งไปทุบชายหนุ่มร่างสองคนนั้น
"ปล่อยผมน่ะ ผมจะกลับบ้าน!!!!!!"
ร่างบางร้องให้หนักพร้อมทั้งเอากำปั้นน้อยๆทุบชายทั้งสองที่ยืนขวางประตูทางออก แต่ชายทั้งสองกลับไม่มีความเจ็บเลย มีแต่ความรำคาญมากกว่า
"หนวกหู!!! หุบปากและทำตัวเป็นเด็กดี นิ่งๆหน่อยเซ่!!!!"
ชายหนุ่มร่างท้วมตะโกนขึ้น ก่อนที่กำปั้นใหญ่หนาจะกระทบเข้ามาบนหน้าร่างบางเต็ม ร่างบางกระเด็นล้มลงไปตามแรงต่อยของชายคนนั้น
"นี้ แกจะเล่นแรงกับเด็กเกินไปไหมล่ะนั้น"
ชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้นพลางเอามือแตะใหล่ชายผู้กระทำคนนั้น
"ไม่มากไปหรอกหน่า เราอุสาห์ลงทุนฆ่าไอ้แก่นั้นที่แอบมาคุ้มครองเจ้าเด็กนี้แล้วน่ะ"
"ไอ้แก่มีหนวดทีดูจะลามกน่ะเหรอ"
"เอ้อสิ กว่าจะฆ่ามันได้น่ะ ในกล่องยาของมันมีแคสซูลอะไรไม่รู้มากมายดูเหมื่อนจะเป็นหมอน่ะ อาจจะเป็นญาติห่างๆเจ้าเด็กนี้ก็ได้"
ร่างบางตกใจสุดขีดเมื่อได้ยินทั้งสองพูดกัน และอีกอย่างร่างบางรู้ดี ว่าคนทีพวกมันฆ่าคือใคร
...ลุงชามาล.....
ร่างบางหน้าชาไปหมด เรี่ยวแรงก็ไม่ค่อยมีที่จะลุก ได้แต่นอนกองอยู่กับพื้น
..ลุงชามาลที่ว่านั้น คือเพื่อนสนิทของพ่อที่รอดจากเหตุการณ์นั้น เพราะไม่ได้ไปร่วม เมื่อได้รู้ข่าวลือว่าพ่อตายนั้น เค้าก็เกิดสงสารพวกเราและจะค่อยแอบตามคุ้มครองพวกเราอยู่ห่างๆ ปากบอกไม่เป็นห่วงแต่จริงๆก็ห่วงพวกเราอยู่ เพราะพวกเราเป็นลูกของเพื่อนสนิทของตน .
...จะ....เจ้าพวกนั้นฆ่าลุงชามาลรึ...
ร่างบางช็อกสุดขีดก่อนที่จะนอนแนบนิ่ง ดวงตาสีน้ำตาลค่อยๆเหม่อลอยเหมื่อนคนไม่มีสติ
"เจ้าเด็กนี้หน้าตาดีไม่เบาเลยน่ะเนี้ย ถ้าขายจะได้ตังค์กี่บาทเนี้ย"
"ไม่รู้สิ แต่ขอให้ได้คุ้มๆพอกับที่เราต้องลงทุนไปฆ่าไอ้แก่นั้นแล้วกัน"
"ตาสีน้ำตาลสวย ผิวสีขาว จมูกโด่งได้รูป ร่างบางตัวเล็กแบบนี้ ฉันว่าคุ้มแน่นอน น่าเสียดายจัง จริงแล้วก็อยากยืดครองเอามาเป็นของตัวเองแท้ๆเลย~~"
"เห้ย!!!อย่าหื่นเซ่!! อย่าน้อยเราควรได้เงินกันก่อนน่ะ รีบๆเอาเด็กนี้ไปขายเร็ว"

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นในขณะที่ชายทั้งสองถกเถียงกันอยู่ ร่างบางนอนแนบนิ่งอยู่เช่นเดิม
...นี้เราจะโดนจับไปขายรึ...
...คงอาจจะไม่ได้เจอหน้าทุกคนแล้วสิน่ะ...
ชายหนุ่มร่างท้วมเดินไปเปิดประตูก่อนที่จะก้มหน้ามองเด็กหนุ่มอีกคนที่มีหน้าคล้ายกับคนที่ตนจับไว้
"เอ๊??? เจ้าหนู มีอะไรรึ"
"น้าฮะ ช่วยผมด้วย ผมหลงทางอ่ะครับ"
เด็กหนุ่มพูดพลางน้ำตาซึมเล็กน้อย
"ฮ่าๆๆๆ แถวนี้มันอันตรายน่ะเจ้าหนู อยู่ๆก็มีโบนัสมาถึงที่เลย เข้ามาก่อนสิ"
ชายหนุ่มพูดพลางหลีกทางให้เด็กหนุ่มเข้ามา แต่เด็กหนุ่มกลับไม่เข้ามา
"หื้อ ไอ้หนู ทำไมไม่เข้ามารึ"
" น้าช่วยยื่นหูเข้ามาหน่อยสิครับ ผมมีอะไรจะบอก"
ชายหนุ่มร่างท้วมแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ยื่นหูไปให้เพื่อฟังเด็กหนุ่ม

ฉัวะ!!!!!!!

"อ้ากกก!!!!!!!!!!"

ชายหนุ่มร่างท้วมตะโกนขึ้นก่อนที่จะกุมต้นคอตนเองที่เลือดใหลไม่หยุดพลางกระเสือกกระลนเพื่อเอาชีวิตรอดแต่แล้วก็หมดลมหายใจและล้มลงไปนอนกับพื้น เสียงแหกปากทำให้สติที่ล่องลอยของร่างบางกลับคืนมาทันที ชายหนุ่มอีกคนที่เห็นเหตุการณ์(หรือพวกของมัน)มองไปยังเด็กชายที่ถือมีดที่เปื้อนเลือดอยู่
"หนอย!!!! ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!!!"
ชายหนุ่มสบถและวิ่งเข้าไปหมายจะฆ่าเด็กตรงหน้า แต่แล้วมีดที่อยู่ในมือของเด็กคนนั้นก็ปามาปักกระโหลกศรีษะของชายหนุ่มทันที ชายหนุ่มล้มลงไปกองและหมดลมหายใจ ร่างบางช็อกสุดขีดและพยายามพยุงตัวลุกขึ้นเพื่อหนีแต่ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและหวนหาขึ้น
"ทำตัวน่าสมเพซอีกแล้วน่ะ"
ร่างบางค่อยๆหันไปหาต้นเสียงก่อนที่จะใช้แรงทั้งหมดกระโดดเข้าไปกอดคนตรงหน้า
"นะ..นายหายไปไหนมา รู้ไหมฉันคิดถึงนายแค่ไหน~~..อึก ฮือๆ"
ร่างบางปล่อยโฮก่อนที่จะกอดเด็กหนุ่มแน่นเหมื่อนกับว่าถ้าปล่อย เด็กหนุ่มจะหายไปจากตนอีกครั้ง เด็กหนุ่มค่อยๆใช้มือของตนลูบหลังร่างบางที่ขวัญเสียอยู่
"เลิกร้องให้ได้แล้วน่ะ เข็มแข็งหน่อยสิ-_-"
"ก็...ก็...คิดถึงคุณนิ ชามาล ชามาลเพื่อนพ่อฉันโดนเจ้าพวกนี้ฆ่าน่ะ ฮือๆๆ"
"อื้อ ฉันรู้แล้ว ใจเย็นก่อนน่ะแล้วเดี้ยวกลับบ้านกัน"
"อึก...อื้อ"
เด็กหนุ่มยิ้มบางๆให้ร่างบางก่อนที่จะจูงมือและเดินนำไป ร่างบางหยุดเดินตามเมื่อนึกอะไรได้ขึ้น
"อ่ะ เดี้ยวก่อนน่ะ รอก่อนน่ะครับ"
ร่างบางพูดก่อนที่จะวิ่งไปหยิบถุงผ้าบรรจุของมากมายที่กระจักกระจายหลังจากโดนต่อยขึ้นมา และวิ่งเข้ามาหาเด็กหนุ่ม
"ได้เยอะดีเหมื่อนกันนี้หน่า"
"ครับ"
ร่างบางอมยิ้มน่ารักแต่ก็ปนไปด้วยความเศร้าเพราะเสียใจเรื่องชามาลอยู่ ทั้งสองจูงมือกันเดินต่อไป
"อ่ะนี้ เกือบลืมเลย"
เด็กหนุ่มพูดขึ้นก่อนที่จะยื่นกล่องช็อกโกแล็ตให้ร่างบาง ร่างบางแปลกใจอย่างมากก่อนที่จะยิ้มอย่างปลื้มปิติขึ้น
"นี้คุณให้ผมจริงๆเหรอ? ขอบคุณครับ ผมจะเก็บไว้อย่างดีเลย~"
" หืม~ไม่ต้องเก็บไว้หรอก ฉันเอาให้กิน ถ้านายไม่กินก็หมดกำลังใจคนให้สิ กินตอนนี้เลย"
เด็กหนุ่มยิ้มให้ร่างบางอย่างอ่อนโยน ร่างบางหน้าแดงระเรื่อก่อนที่จะฉีกถุงช็อกโกแล็ตแล้วกิน
"อะอร่อยมากๆเลยครับ"
"อร่อยงั้นรึ งั้นกินต่อไปน่ะ"
ร่างบางยิ้มและกินช็อกโกแล็ตอย่างเอร็ดอร่อยและยื่นช็อกโกแล็ตของตนให้
"นี้ครับ ผมทำเอง ไม่รู้ว่าจะอร่อยรึเปล่าน่ะครับ^^"
ชายหนุ่มรับมาก่อนที่จะฉีกถุงและกินในขณะที่ร่างบางลุ้นใจจดใจจ่อ
"อื้อ อร่อยมากเลยล่ะ"
"ฮ่ะๆ ครับ^^"
ร่างบางอมยิ้มก่อนที่จะมองทางข้างหน้า
"ใกล้จะถึงบ้านแล้วสิน่ะ"
ร่างบางมองทางข้างหน้าและหันมายิ้มให้คนข้างๆ
"อื้อ"
ชายหนุ่มเดินไปเรื่อยๆจนถึงบ้าน ร่างบางค่อยๆเดินมาหยุดหน้าบ้านและหันมามองชายหนุ่ม
"จะเข้าไปบ้านผมไหม?"
"....ไม่หรอก ฉันมาส่งนายแค่หน้าบ้านก็พอ.."
ร่างบางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ไม่พูดอะไร ได้แต่ก้มหน้างุดอย่างเดียว
"ฟังน่ะ เธอต้องเข้มแข็งขึ้น ต้องพยายามทำตัวให้แข็งแกร่งและไม่มีพึ่งใคร ในวันที่ฉันไม่อยู่ เธอต้องช่วยเหลือตนเอง และจะไม่อ่อนแอเป็นอันขาด.."
"อ่ะเอ๋"
ร่างบางค่อยเงยหน้าขึ้น
"อะไรน่ะครับ ในวันที่คุณไม่อยู่รึ ทำไมครับ"
"ไม่มีอะไรหรอก เข้าบ้านไปส่ะเถอะ"
ชายหนุ่มลูบหัวร่างบางอย่างเอ็นดู ร่างลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไม่แต่ไม่ลืมที่จะหันมามองชายหนุ่มที่เดินจากไป
......
...
...
..
..
..
.
.....เราไม่รู้เลยสักนิดว่านั้นคือคำบอกลา...
น้ำตาใสๆค่อยๆใหลริมอาบแก้มนวลอมชมพูช้าๆ
"บางที การที่คุณจากไป มันคงถูกแล้วสิน่ะ ก็ผมมันตัวซวยนิ"
ร่างบางพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะทรุดตัวลงนอน ด้วยความเพลียบวกกับพิษยาที่กินไป ในขณะที่ร่างบางนอนหลับแล้ว ยังมีร่างนึงแอบมองร่างบางอยู่ห่างๆหลังจากที่ช่วยฮารุเก็บของเสร็จ
"คุณหนู..."
ชายหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมกับลูบหัวร่างบางที่นอนหลับใหล
"ผมไม่ชอบเลยที่เห็นคุณเศร้า แต่...ฝันดีน่ะครับ"
ชายหนุ่มพูด ก่อนที่จะลุกขึ้นและเดินออกไป
...คุณหนูที่ผมรัก....
...ต้องเศร้าเพราะคนๆนั้น...
...น่าเจ็บใจจริง...
---------------------------------------------------------------
ณ หมู่บ้าน
การไล่ล่าแวมไพร์ได้เกิดขึ้น เหล่าฮันเตอร์ต่างกระจายกันไปคนละทิศเพื่อออกไล่ล่า หมู่คนก็ปิดบ้านกันเพื่อป้องกันตนเอง
"ถึงเราจะเป็นฮันเตอร์แต่ก็ระวังตัวให้ดีน่ะ มีสิทธิ์ ตายได้"
มุคุโร่เตือนทุกๆคนผ่านเครื่องสื่อสารเล็กๆ
"โอ้ว!!!!!!"
ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน ก่อนที่ฝนจะตกลงมาอย่างไม่เป็นใจ
"หึ- -:; ฝนตก"
มุคุโร่หงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อฝนตก เพราะถ้าฝนตก การดมกลิ่นแวมไพร์ของพวกเค้าจะไม่ได้ผล
"กรี้ดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เสียงกรีดร้องของสาวคนนึงดังขึ้นกลางดึกแถมดังไปทั่วด้วย
"นะนั้นอะไรกันน่ะ"
ฟรานพูดขึ้นผ่านเครื่องสื่อสารวิทยุเล็กๆที่ติดตัว แม้มันจะไม่ชัดเพราะฝนตกก็ตาม
"คงเป็นสาวโสเภณีที่ออกหากินตอนกลางคืนน่ะ เลยตกเป็นเหยื่อ ปล่อยให้ฉันจัดการเอง"
มุคุโร่พูดขึ้นก่อนที่จะวิ่งไปตามเสียง และที่เมื่อมาถึงที่หมาย แม้ฝนตกก็ตาม กลิ่นเลือดของสาวผู้เคราะห์ก็ยังฟุ้งกระจายไปหมด
"แกคงเป็นแวมไพร์ สาวกของเบียคุรันที่ว่าเก่งสิน่ะ"
มุคุโร่พูดขึ้นก่อนที่จะมองชายหนุ่มแวมไพร์หัวแดงที่กำลังดูดเลือดสาวผู้เคราะห์ร้าย
"หือ ใช่ แกคงเป็นฮันเตอร์สิน่ะ"
ชายหนุ่มแวมไพร์ตอบกลับ ก่อนที่จะจ้องมุคุโร่หัวยันเท้า บัดนี้ สาวที่โดนดูดเลือดนั้นได้สิ้นลมหายใจแล้ว และการเป็นขี้เถ้าเหลือแต่กระดูกผุๆสีน้ำตาล แวมไพร์ตนนั้นปล่อยโครงกระดูกของสาวผู้เคราะห์และแสยะยิ้ม ซึ่งมุคุโร่ก็แสยะยิ้มตอบ
"นี้ เรามาเล่นเกมส์ฆ่ากันดีกว่า ใครแพ้ ตาย!!!"
"หึ ฮันเตอร์ที่น่าสนใจอย่างแก ฉันก็อยากเห็นสภาพตอนนั้นเหมื่อนกัน"
ทั้งสองจ้องหน้ากันก่อนที่จะต่อสู้กันขึ้น
*************************************************************
ไรเตอร์
สวัสดีค่ะ ไรมาอัพแล้วน้า~~~~
คราวนี้อัพยาวเลยเพราะว่าไม่ได้อัพนาน
แต่ขอโทษที่ตัวอักษรติดกันน่ะค่ะ เดี้ยวไรแก้ไขให้T^T
แต่ก็น่ะ ไรจะออนเฟสมากกว่าเด็กดี
เพราะฉะนั้น ถ้าคนอ่านอยากจะอ่านก็ไปเร่งไรที่เฟสได้หน่า~
แต่ก่อนอื่น พวกคุณต้องบอกเฟสของตนมาก่อน
แล้วไรจะ@ไปน่ะ (ถ้าไร@ไป พวกคุณจะรับมั้งค่ะQAQ)
เอาเป็นว่า เดี้ยวมาอัพไหม่น่ะค่ะ บายค่ะ