fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #6 : 5

"เข้าห้องน้ำนานจัง คนที่ชื่อยามาโมโตะ ทาเคชิน่ะ"
ร่างบางบ่นหลังจากยามาโมโตะหายไปนานแล้ว  บาจิลมองไปที่ห้องน้ำที่ยามาโมโตะอยู่ โกคุเทระเห็นว่ายามาโมโตะไม่ยอมออกมาซักที จึงเปิดประตูเข้าไป โดยที่ให้สึนะกับบาจิลรอตนอยู่ข้างนอก
ในห้องน้ำ
"นี้เจ้าบ้าทำไมไม่ออกไปหาคุณหนู ห๋า เกิดท้องเสียอะไรตอนนี้เนี้ย"
โกคุเทระเข้าไปถึงก็โวยวายทันทีที่เห็นยามาโมโตะ และพึ่งสังเกตุได้ว่ายามาโมโตะหน้าชีดเหมื่อนไม่ใช่คน  ตนจึงเดินเข้าไปเขย่าตัวยามาโมโตะทันที 
"เฮ้ย เป็นไรไป ยามาโมโตะ"
""อ่ะ โกคุเทระ"
"ใช่ ฉันเอง นายเป็นอะไร"
"ฉ...ฉันกระหาย เลือด ขอเลือดนายได้ไหม"
ยามาโมโตะเดินตรงมาจับมือโกคุเทระแน่น ทำให้โกคุเทระรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที สะบัดเท่าไร ยามาโมโตะก็ไม่ยอมปล่อย และเดินมาใกล้เรื่อยๆจนได้ยินเสียงลมหายใจ 
"ยามาโมโตะ นายพูดอะไรน่ะ"
"ฮะฮะฮะฉันล้อเล่นจ้าฮะฮะ ดูโกคุเทระคุงทำหน้าจิ ฮะฮะ"
ยามาโมโตะได้สติและปล่อยมือโกคุเทระทันทีพลางเกาหัวแบบเนียนๆ  โกคุเทระที่พยายามดึงแขนตนเองจากยามาโมโตะนั้นเมื่อยามาโมโตะปล่อยมือแล้วร่างของเค้าก็ลงไปกองกับพื้นทันทีตามแรงดึง  พลางพยายามหนีห่างจากยามาโมโตะทันที 
"อึ่ก ตะกี้นายเป็นอะไรไป ท่าทางของนายเหมื่อน......"
"ฮะฮะฮะ ฉันแสดงน่ะ เหมื่อนมากใชไหมล่ะ"
โกคุเทระพยายามตั้งสติ และลุกขึ้นมามองหน้าฝ่ายตรงหน้า
....หน้าไม่ซีดแล้วเหรอ ยังใงฉันก็รู้สึกเหมื่อนมากๆ..
โกุเทระมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อใจและเว้นระยะห่างจากยามาโมโตะ ยามาโมโตะยิ้มให้อย่างเป็นมิตรในขณะที่โกคุเทระทำหน้าบึ้งอยู่
"คุณหนูรอแกอยู่น่ะเมื่อไรจะไปสอนคุณหนูสักที "
"โกคุเทระคุง ฉันคงไปสอนไม่ได้เหรอ ฉันปวดท้องน่ะ ฝากบอกสึนะด้วย"
ยามาโมโตะเอามือกุมท้องแสดงให้เห็นว่าเจ็บ โกคุเทระทำท่าจะพูดต่อ แต่ก็เงียบและออกจากห้องน้ำไป เสียงปิดประตูดังขึ้น 
โกคุเทระวิ่งไปหาสึนะและยืนหอบ สึนะมองโกคุเทระอย่างงงๆและรอโกคุเทระหอบเสร็จ
"ยามาโมโตะปวดท้องครับ มาสอนไม่ได้"
"อ้าว ปวดท้องงั้นเหรอ อื้มงั้นกลับกันเถอะถือว่าวันนี้มาเที่ยวแล้วกัน"
"อื้ม ท้องฟ้าแบบนี้ ฝนอาจจะตกก็ได้รีบขึ้นกันเถอะ"
จีอ็อคโต้มองท้องฟ้าที่ตอนนี้เฆมฝนบังหมด จนท้องฟ้ามืดขึ้น ทุกคนขึ้นรถและขับรถไป ซักพักฝนก็ตกลงมาเป็นพายุ รถก็แล่นผ่าพายุไปอย่างช้าๆจนผ่านอุโมงที่1 แอร์ในรถเริ่มเย็นขึ้นตามอากาศร่างบางตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อรีบอร์นเห็นก็สละเสื้อคลุมให้ทำให้ร่างบางอุ่นขึ้นโดยสายตาเคื่องๆของโกคุเทระจ้องอยู่ บาจิลที่หนาวเหมื่อนกันก็มาซดสึนะพลางดึงจีอ็อคโต้มาใกล้ๆเพื่อเสริมความอบอุ่น พายุข้างนอกเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆท้องฟ้าก็มืดลงเริ่อยๆ 
เปรี้ยง
บาจิลปิดหูและตัวสั่นจนสึนะกับจีอ็อคโต้รู้สึกได้ สึนะจึงกอดบาจิลไว้ ส่วนจีอ็อคโต้ก็ลูบหัวบาจิลเบาๆ
"ลืมซะเถอะบาจิล อย่านึกถึงสิ"
"อึ่ก ฮื่อ ฮื่อ จริงด้วย ผมยังมีแกมม่า รีบอร์นและพวกพี่อยู่นี้หนา ฮึฮึ"
ร่างเล็กพยายามยิ้มทั้งน้ำตาและจับมือของจีอ็อคโต้ที่ลูบหัวของตนเองนั้นมาลูบแก้มแทน  จีอ็อคโต้ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"เด็กดีต้องไม่ร้องให้น่ะ บาจิลคุง"
"ผม 14แล้วน่ะ พี่จีอ้อคโต้"
บาจิลเถียงจีอ็อคโต้ข้างๆคู้ๆ ในขณะที่ร่างบางมองออกไปนอกหน้าต่าง
....ท้องฟ้าที่ย้อมทุกอย่างเป็นสีดำ พายุฝนที่กระหน่ำมาจนมองไม่เห็นข้างนอก มองเห็นแต่ต้นไม้ต้นใหญ่กวักไกวอยู่ ฟ้าผ่าที่เดี๋ยวดังขึ้นเรื่อยๆเหมื่อนมันจะมาผ่าเรา ทุกอย่างมืดไปหมดเหลือแต่ความเย็นยะเยือกที่ปกคลุมรอบกายเท่านั้น
..ใช่ บรรยากาศนี้เลย..
โศกนาฏกรรมเมื่อสิบปีนั้น วันเกิดที่ถูกจัดตั้งมาพร้อมกับเลือด เค้าที่ซ่อนอยู่ในตู้แคบๆและผู้คนที่หนีตายกันพลางหาคนสำคัญ พ่อแม่ที่สู้กับสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่คนและโดนมันฆ่าไป ผู้คนโดนสิ่งนั้นฆ่าจนหมด รวมถึงเพื่อนสาวเค้า ร่างผู้คนล้มตายไปประดับพื้นห้องให้กลายเป็นสีเลือด สิ่งนั้นคือแวมไพร์ที่ฆ่าทุกคน ทำให้บาจิลต้องออน่แอ ทำให้จีอ็อคโต้เสียตาข้างขวาไป เพราะแค่ต้องการเลือดเพื่อตนเองชื่อของมันคือ เดม่อนและเบียคุรัน 
"คุณหนูครับ ข้างหน้าอุโมงถล่มครับ ทำใงดี"
".................................................."
"แถวนี้ก็เป็นป่าซะด้วยสิ เราก็ผ่านบ้านยามาโมโตะมานานแล้ว หาบ้านพักแถวนี้ดีกว่าน่ะ อาจจะมี"
จีอ็อคโต้ตอบแทนสึนะที่เอาแต่เงียบและมองหาบ้านแถวนี้ บาจิลมองได้สักพักก่อนที่จะมองเห็นบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งไม่ไกลนัก เป็นบ้านไม้ธรรมดาที่ตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หลายต้น ไม่ใช่บ้านร้างเพราะไฟยังเปิดอยู่ ทุกคนเห็นก็จอดรถและออกมาจากรถ
"ทุกคนระวังด้วยล่ะ เดี๋ยวฉันกับบาจิลนำหน้าก่อนน่ะ"
แกมม่ากล่าวเสร็จก็อุ้มบาจิลขึ้น บาจิลหน้าแดงระเรื่อขึ้นก่อนที่แกมม่าจะเดินนำหน้าไป สึนะสังเกตุเห็นก็ช็อคทันทีและหยุดเดิน
..บาจิลอย่าบอกน่ะ เป็นอย่างที่พี่คิดน่ะ ตั้งแต่ที่แกมม่าแวะมาบ่อยแล้ว ท่าทางที่เขินอายของนายมันฟ้อง
"อ้าว คุณหนูทำไมไม่รีบเดินล่ะ เปียกหมดแล้ว"
โกคุเทระหันมาเห็นสึนะที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ และเดินมาจูงมือไป เมื่อทุกคนเดินมาถึง แกมม่าก็เคาะประตูเรียกทันที
"นี้คุณ มีใครอยู่ไหม "
ทันทีที่แกมม่าเคาะ ประตูก็เปิดมาพร้อมกับผู้ชายที่ผมสีเหลือง ตาสีทองเดินมาพร้อมขยี้หัว และมองทุกคนที่เปียกโชกอยู่
"ดินถล่มถนนน่ะ ทำให้พวกเราไปไหนไม่ได้ขอพักอาศัยสักคืนนึงได้ไหม"
แกมม่าพูดพลางชี้ไปที่รถที่จอดอยู่ไม่ไกลมากนัก หนุ่มผมทองส่งยิ้มให้และเปิดประตูกว้างๆให้ทุกคนเข้าไป
...ในบ้านนี้ดูเหมื่อนจะสบายเพราะไม่มีของตกแต่งอะไรมาก คงอยู่คนเดียวสิน่ะ แต่จะว่าไปเค้าก็เท่ห์แหะ..
"ทำตัวตามสะบายกันได้เลย "
ชายผมทองยิ้มให้และเดินไปให้อาหารเต่า ทุกคนไม่กล้าทำอะไรมากเพราะเกรงใจจึงนั่งเงียบกันจน ชายผมทองนั้นมา
"พวกคุณจะไปอาบน้ำไหม ห้องน้ำ อยู่ห้องถัดไปน่ะ "
"เดี้ยวก่อน นายอยู่คนเดียวเหรอ"
โกคุเทระถามขึ้นตรงกับใจของสึนะพอดี ชายผมทองยิ้มให้โกคุเทระเล็กน้อย 
"อยู่กับเพื่อนสองคนน่ะ"
"ใครน่ะ"
"ใครน่ะ"
สึนะพูดพร้อมกับผู้ชายที่ลงมาจากชั้นบน  ชายผมสีเพลิง ตาที่แแปลกจากคนอื่นและสีแดงเหมื่อนทับทิมนั้น
"คนมาขออาศัยบ้านเราคืนนึงน่ะ"
ชายคนนั้นได้คำตอบก็ลงมานั่งด้วย
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ"
"อุโมงถล่มน่ะเลยเดินทางต่อไม่ได้"
ร่างบางตอบด้วยสายตาเรียบเฉย ในขณะที่ชายตรงหน้าแปลกใจเล็กน้อย
...หน้าตาแบบนี้ แทนที่จะยิ้มแย้ม...
"มีคนหลงมาบ่อยนัก พวกเราเลยเตรียมเสื้อมาเยอะเริ่มจากชุดนอนแล้วกัน"
ชายผมสีเพลิงวางชุดนอนเนื้อผ้าบางและละเอียดเหมื่อนผ้าใหมพึ่งถักไหม่บนโต๊ะ ทุกคนก็ทยอยกันหยิบจนเหลือสองสี
สีเทาขาวลายขนนก และสีดำลายดอกไม้แดงสด
จีอ็อคโต้เอื้อมมือจะไปหยิบชุดสีดำแต่มีคนจับไว้ 
"สึนะ"
"พี่เหมาะกับสีเทาที่อบอุ่นน่ะ "
สึนะส่งยิ้มให้จีอ็อคโต้และกอดเสื้อสีดำแดงนั้นแน่น

..........................................




เหตุผลที่ชอบสีดำและแดงนั้น














เพราะสีดำมีความหมายว่า














การจมปลัก










ความมืดมิด












ความแค้น 













ความขุ่นมัว













ปกคลุมทุกอย่าง














ไม่มีแสงสว่างแห่งใดทั้งสิ้น
.
.
.
.
.
แสงสว่างที่ไม่มีตลอดกาล

สีแดง





สีแห่งความซู่ซาน






และเหมื่อนกับ






เลือด

โลหิดที่ใหลตามร่างกายมนุษย์






พันธนาการแห่งเลือด

********************************************************************************
ไรเตอร์
ตอนนี้ไม่รู้จะเข้าท่าอ่ะเปล่าน่ะค่ะ
แต่ชายหนุ่มปริศนาสองคนที่ให้พวกสึนะอาศัยบ้านนั้น คือใครคิดกันดูน่ะค่ะ
55+แอบมี 8059นิดหน่อย 555+
อ่านแล้วเม้นด้วยน่ะค่ะ สีประจำเรื่องนี้คือ สีดำแดงค่ะ