fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #4 : 3(ปัจจุบัน)

(ปัจจุบัน)
ณ คฤหาสน์ตระกูลซาวาดะ

"เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ล่ะ โกคุเทระคุง"
"งั้นเหรอ เรื่องทั้งหมดเป็นอย่างนี้เอง มิน่าคุณหนูของผมจึงระวังตัวมากมายน่ะ ขอบคุณน่ะคุณแกมม่า"

gokudera havato talk

หลายคนคง งง?ซิท่าว่าทำไมเป็นแบบนี้ ก็ผมถามอดีตทั้งหมดของคุณหนูจากแกมม่าใง(ตอนที่ 1-2.3น่ะ) เกี่ยวกับเรื่องของคุณหนูเมื่อสิบปีที่แล้วน่ะ  ส่วนผมพึ่งเป็นเพื่อนของคุณหนูเมื่อ 5 ปีที่แล้วเอง ผมก็ตกใจทันทีที่แกมม่าบอกว่า คฤหาสน์นี้เคยมีโศกนาฏกรรมหมู่อยู่น่ากลัวอยู่  และคุณหนูของผมก็เคยมีสีหน้าอย่างนั้นด้วยเหอ
ย้อนไป 5ปีก่อนตอนที่เราเจอกันครั้งแรกนั้น
ผมกำลังเดินเตะฝุ้นเล่นอยู่ดีๆ จู่ๆก็มีคนมาชนผมเต็มๆจนล้ม ผมพยุงตัวให้ลุกขึ้นก่อนที่จะชี้นิ้วด่าคนตรงทันที
"เห้ยยยยยยย เดินดูทางหน่อยสิ จะรีบไปไหน"
"ข..ขอโทษ"
ผมปัดเสื้อผ้ารอบตัวก่อนที่จะมองคนที่ชนผมที่ปัดเสื้อเหมื่อนผม 
...นี้ใช่ผู้ชายรึ...
..ร่างกายบอบบาง..ตัวก็เล็กกว่าด้วย
...เรือนผมสีน้ำตาลที่ฟูไม่เป็นทรง..กับสีตาที่กลมโตใสเหมื่อนลูกแก้วสีน้ำตาลสวย
...แต่สีหน้าดูไม่ดีเลย
"เป็นไรมั้ย"
ร่างบางตรงหน้าผมเดินมาปัดเสื้อผ้าให้ผมพลางมองหาแผลว่ามีรึเปล่า ผมที่ยังสงสัยว่าว่าเค้ารีบร้อนไปไหนเลยถาม
"คุณรีบไปไหนน่ะ"
คนตรงหน้ามองหน้าผมก่อนที่จะชี้ไปที่ข้างหลังผมที่มีผู้ชายคนหนึ่ที่กระซากมือเด็กคนคนนึงอยู่ เด็กคนนั้นร้องให้และพยายามมาหาคนที่อยู่กับผมอยู่ ผมสังเกตุดูดีก็รู้ทันทีว่าผู้ชายคนนั้นเป็นแวมไพร์เลยห้ามคนตรงหน้าไม่ให้วิ่งไปหา 
"นี้อย่าไปน่ะ ผู้ชายคนนั้นเป็นแวมไพร์"
"เด็กคนนั้นก็น้องฉันน่ะ หลีกไป"
"ห๋า น้อง"
ผมตกใจก่อนที่เด้กตรงหน้าผมจะผลักผมและวิ่งไปใส่มีดปาไปที่หัวแวมไพร์นั้นเต็มๆพร้อมกับราดน้ำมันใส่แวมไพร์นั้น ทำให้แวมไพร์นั้นปล่อยเด็กนั้นทันที และโกรธมากที่เด็กข้างผมทำอย่างนั้น เด็กที่ถูกปล่อยแล้วก้วิ่งมาหาพี่ชายทันที
"พี่ครับ"
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะ บาจิล"
"ทั้งๆที่กะจะเอาไปคนนึงแล้ว แต่ยังมาเห็นได้งั้นเอาไปสองคนแล้วกัน"
แวมไพร์นั้นพูดเสร็จก็วิ่งตรงมาหาเด็กคนนั้นทันที เด็กคนนั้นก็โยนไฟแช็คใส่ตัวแวมไพร์ทันที ไฟลุกทัวตัวแวมไพร์จนแวมไพร์ตนนั้นตาย ผมตกใจเป็นอย่างมากก่อนที่จะหันมาขอโทษผม
"ขอโทษน่ะที่ทำให้ตกใจน่ะ"
"นี้เดียวก่อน ทำไมแวมไพร์นั้นจะจับตัวน้องชายนายล่ะ"
"เรื่องนั้นบอกไม่ได้เหรอ"
คนตรงหน้าผมตั้งท่าจะเดินหนีไป ผมจับมือเค้าไว้
"นายชื่ออะไร ฉันชื่อโกคุเทระ ฮายาโตะ อยากเป็นเพื่อนนาย"
คนตรงหน้าขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมื่อนแปลกใจกับผมว่าทำไมถึงอย่างเป็นเพื่อนกับคนที่เผาแวมไพร์ต่อหน้าตนเอง  ก่อนที่จะถอดหายใจเบาๆ
"ฉันชื่อซาวาดะ สึนะโยชิส่วนน้องชายฉันชื่อบาจิล ทำไมนายอยากเป็นเพื่อนฉันล่ะ"
"ก็เธอน่าสนใจน่ะ แถมท่าทางนายจะมีอันตรายรอบตัวด้วยเลยอยากปกป้องน่ะ เห็นความเคยถนัดของเธอตั้งแต่เมื่อกี้ท่าทางเจอเรื่องแบบนี้เยอะ"
"ฉันมีอันตรายรอบตัวเยอะน่ะ ไม่ใช่เรื่องสนุกด้วยแถมมีทั้งมนุษย์และที่ไม่ใช่มนุษย์ด้วยอย่างที่ตายอยู่ตรงนั้น และนั้นแค่ฝุดได้น่ะไม่ได้ถนัดเหรอนายไม่รักชีวิตเหรอ "
"ฉันอยากเป็นเพื่อนนายและก็อยากเจออะไรที่แปลกๆน่ะ"
"ฉันเตือนนายแล้วน่ะ แต่ถ้านายอยากเป็นขนาดน้ั้น...ก็ได้น่ะ ยินดีเสมอ"
ร่างบางตรงหน้ายิ้มบางๆอย่างอ่อนโยนให้ผม

 ตึกตัก

ผมกุมหน้าอกทันที ในขณะที่คนตรงหน้าผมงงเป็นไก่ตาแตก และแล้วก็มีชายหนุ่มใส่สูทเดินตรงมา
"สึนะมาเดินเล่นอะไรเนี้ย กับคฤหาสน์เดี๋ยวนี้ "
ไอื้ม เดี้ยวไปน่ะรีบอร์น"
ห๋า คฤหาสน์ นี้คนตรงหน้าผมรวยขนาดนั้นเลยรึ แล้วทำไมใส่ชุดธรรมดาเกินขนาดนั้นล่ะ ร่างบางหันมายิ้มให้ก่อนที่จะจูงมือผม
....มือเล็กและนุ่มจัง...
"นี้ิโกคุเทระคุง ไปบ้านฉันไหม "
"ไปสิ"
ว่าแต่ทำไมเรียกว่าบ้านล่ะ ร่างบางก้เดินนำหน้าผมไปส่วนคนที่ใส่สูทสีดำก็เดินนำหน้าร่างบางไป
"โกคุเทระคุง นั้นรีบอร์นน่ะ ผู้ปกครองฉันน่ะ เค้าดูแลชั้นดีมากเลยล่ะ"
"เหรอครับ"
ถ้าเป็นพ่อทำไมเรียกว่าผู้ปกครองละนั้น ผมไม่ค่อยจะเข้าใจคนตรงหน้าเลย สงสัยเป็นพ่อบุญธรรมมั้ง พอไปถึงไปถึงคฤหาสน์นั้นก็ทำให้ผมอึ้งเพราะมันสวยมากเหมื่อนพึ่งตกแต่งและทาสีไหม่สวนก็เหมื่อนกัน พอไปถึงประตูก็เจอผู้ชายที่หน้าตาคล้ายร่างบางข้างๆผมเพียงแต่ตาอีกข้างนึงปิดไว้ เค้าแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นผม ร่างบางเดินจูงมือผมเดินไปหาทันที
"โกคุเทระคุงนี้พี่ชายฉันจีอ็อคโต้ ส่วนพี่นี้โกคุเทระ ฮายาโตะ เค้าอยากเป็นเพื่อนผมล่ะ "
ผู้ชายที่ชื่อจีอ็อคโต้ก็มองผมแบบพินิจพิจารนาก่อนที่จะตั้งคำถามกับผมทันที
"อายุเท่าไร"
"11ปีครับ"
"บ้านล่ะ"
"อยู่อิตาลีครับ"
"เตรียมใจมาพร้อมแล้วรึ"
"เตรียมใจมาพร้อมแล้วครับ ที่นี้มีตำแหน่งที่นี้ว่างไหมครับ "
ร่างบางดูเหมื่อนจะแปลกใจมากที่ผมถามอย่างนั้นพอๆกับพี่เค้า ก็ผมอยากอยู่ใกล้เค้านิ ไม่รู้เป็นไร
"ตำแหน่งพ่อบ้านกับแม่บ้าน"
"ผมขอเข้ามาเป็นพ่อบ้านครับ"
ร่างบางตกใจเล็กๆน้อยก่อนที่จะมองผมเหมื่อนตัวประหลาด ในขณะที่ผมยิ้มกลับให้เค้า
"ได้สิ "
จีอ็อคโต้ยิ้มให้ผมก่อนที่จะส่งเครื่องแบบให้และพาไปตรวจรอบบ้านและอธิบายอะไรให้ปล่อยให้ร่างบางทำหน้าหาเรื่องผมอยู่ รีบอร์นมองผมแล้วยิ้มเหมื่อนคิดว่าผมแน่
นั้นแหละจุดเริ่มต้นที่ผมมาอยู่ในคฤหาสน์นี้และได้ใกล้ชิดกับคุณหนูก่อนที่จะไปเจอแกมม่าที่แวะมาคฤหาสน์นี้บ่อยแถมสนิทกับทั้งสามพี่น้องร่วมถึงรีบอร์นด้วย ผมเลยติดตามเค้าจนถามประวัติคุณหนูได้ 
ผมยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงวันที่เราเจอกัน มันแปลกที่ผมกับสนใจเค้า ก็เผลอตกหลุมรักน่ะในช่วงเวลาสั้นๆ(อายุ 11นี้น่ะ ตอนนี้16 สึนะ15บาจิล14จีอ็อคโต้20)
"โกคุเทระคุง หวัดดีตอนเช้า"
"ครับคุณหนู"
ผมยิ้มให้กับร่างบางที่เดินถือตุ๊กตากระต่ายสีชมพูในชุดนอนลายแครอทเดินขยี้ตาลงมาจากชั้นบน(คนใช้นอนอยู่ชั้นล่างเจ้านายนอนอยู่ชั้นบน)
ก่อนที่จะมองที่แขน(พึ่งสังเกตุตอนแกมม่าเล่าเสร็จ)
....ยังผูกไว้รึ..
"อาหารมาแล้วน่ะค่ะ คุณจีอ็อคโต้กับบาจิลจังนั่งรออยู่น่ะค่ะ"
มิอุระ ฮารุเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม ผมเป็นคนชวนให้มาเป็นแม่บ้านเอง ช่วงว่างๆเราทั้งสองจะะไปฝึกกันเพื่อปกป้องคุณหนูทั้งสาม
"ไปกันก่อนเลย โกคุเทระด้วย เดี๋ยวฉันตามไป"
"ค่ะ" 
"อะ เอ้อครับ"
โกคุเทระที่ดูเหมื่อนจะไม่ยอมไปก็โดนฮารุลากไป สึนะเดินไปยืนอยู่ที่ระเบียงก่อนที่จะสูดหายใจเบาๆ และมองผ้าที่ผูกแขน
"สิบปีแล้วน่ะ"
"ฉันไม่มีวันลืมหรอก"
ร่างบางเหยียดยิ้มอย่างเย็นชา 
"ชั้นจะฝึกให้เก่งขึ้นและฆ่าพวกแกไอ้แวมไพร์ขยะ"
"ถึงฉันจะยังอ่อนแต่ก็จะปกปองคนในครอบครัวฉัน  จะไม่ให้ใครมาเจ็บเพราะการแค้นของฉันแน่ เดม่อน สเปคเด้ เบียคุรัน"



********************************************************************

ไรเตอร์
จบไปอีกตอนแล้วน่ะ อันนี้โกคุเทระถามถึงอดีตอะค่ะ ถ้างง?
สึนะทำเป็นร่าเริงต่อหน้าทุกคนในขณะที่เบื้องหลังหน้ากลัวกว่าที่คิดน่ะค่ะ
ส่วนตอนนี้มีผู้ท้าชิงคนแรกมาแล้วค่ะ โกคุเทระ ฮายาโตะ มนุษย์ธรรมดา
เดี๋ยวจะมีผู้ท้าชิงต่อไปน่ะค่ะ  โกคุเทระนี้ตกหลุมรักง่ายๆเลย แต่รีบอร์นก็มีลุ้นน่ะค่ะ
อาจจะr27ก็ได้ 555+ถึงจะเป็นผู้ปกครองก็เถอะ
อ่านและเม้นด้วยน่ะค่ะ