fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #24 : 21

ณ โรงพยาบาล

ร่างโปร่งจุงมือชายหนุ่มเดินลงมาจากห้องไอซียูจนมาถึงชั้นล่างสุดพลางปล่อยมือชายหนุ่มและเดินนำไปเหมื่อนคุ้นเคยกับที่นี้ดี ทำให้ชายหนุ่มงง??แต่ไม่ถามอะไรร่างโปร่งนอกจากจะเดินตามร่างโปร่งไปจนถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง ร้านอาหารนี้ไม่ได้มีอะไรโดดเด่นมาก ภายนอกก็ตกแต่งไว้ดูเรียบๆเหมื่อนตกแต่งไว้ให้คนป่วยที่มากินโดยเฉพาะ ต้นไม้ดอกไม้ก็แขวนและวางตกแต่งไว้ไม่มากจนดูเกะกะ ประตูก็มีเป็นกระจกหนาทึบที่พอทำให้มองเห็นข้างในได้ สีของร้านเป็นสีคลีมสด เรียกว่าสมบูรณ์แบบสำหรับร้านอาหารไว้ให้คนป่วยมากินเลยล่ะ ร่างโปร่งเดินเข้าไปพลางสูดหายใจลึกๆและเผยยิ้มออกมา
"ไม่ได้มานานแล้ว ภายนอกยังแตกต่างไปจากเดิมนิดหน่อยเอง เอาเป็นว่าเข้าไปข้างในกันเถอะครับ"
ร่างโปร่งพูดเสร็จก็ฉีกยิ้มกว้างอย่างเด็กๆและจุงมือชายหนุ่มเข้าไปอย่างตื่นเต้นโดยไม่ถามความสมัคใจของชายหนุ่มเลย แต่ชายหนุ่มก็มองหน้าเรียวสวยของร่างโปร่งพลางยิ้มอย่างเอ็นดู
....สดใสจัง.....น่ารัก....
เมื่อเข้ามาในร้านร่างโปร่งก็กวาดตามองข้าวของรอบข้างทันที ผนังของที่นี้เหมื่อนทาสีมาไหม่และเป็นสีครีมสดถ้าสังเกตุดูดีๆจะมีลายดอกกุหลาบสีคลีมที่สวยงามอยู่ โต๊ะแต่ละถูกจัดเตรียมเป็นระเบียบอย่างดีและผ้าปูโต๊ะก็เป็นขาวสะอาดที่พึ่งโดนซักมา แม้เค้าไม่ได้อยู่ใกล้แต่กลิ่นอายของผงซักฟอกบวกกับกลิ่นน้ำหอมกุหลาบอ่อนๆก็ลอยมาปะทะกับจมูกของเค้าหน่อยๆด้วยแรงลม
"ไม่ค่อยเปลี่ยนแปลง...ดีจังเลยแหะ"
ร่างโปร่งมองหาที่นั่งที่ถูกใจก่อนที่จะจูงมือเค้าเดินตามไป และเมื่อนั่งเสร็จก็มีสาวน้อยตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มผมสีฟ้าเดินตรงมาพร้อมกับแผ่นกระดาษแข็งสีคลีมสดที่มีตัวอักษรยึกยักคือเมนูอาหาร สาวน้อยยื่นเมนูมาให้อย่างเรียบร้อยก่อนที่จะจ้องหน้าร่างโปร่งเหมื่อนเคยเห็นร่างโปร่งมาก่อน ร่างโปร่งยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะพูดขึ้น
"จำพี่ไม่ได้รึ บลูเบล พี่คือจีอ็อคโต้ที่แต่ก่อนมากินร้านนี้บ่อยๆใง"
"อ่ะจำได้แล้ว พี่จีอ็อคโต้ซัง"
เมื่อรู้สาวน้อยก็กอดร่างโปร่งอย่างคิดถึงทันที พลางถูไถแก้มกับร่างโปร่งไปมา
"คิดถึงจะแย่อยู่แล้วน่ะค่ะเนี้ย พี่จีอ็อคโต้"
สาวน้อยพูดพลางน้ำตาซึม ร่างโปร่งยิ้มอ่อนโยนพลางลูบหัวสาวน้อยอย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มที่สงสัยมานานเลยถามร่างโปร่งขึ้น
"พวกเธอรู้จักกันรึ"
"ใช่ พวกเรารู้จักกันทำไมเหรอ"
ร่างโปร่งพูดพลางส่งสายตาสงสัยใส่ชายหนุ่ม สาวน้อยที่ได้ชื่อว่าบลูเบลก็หันมามองชายหนุ่มเช่นกัน
"อ้อแค่อยากรู้อ่ะน่ะ"
"อ่า งั้นเหรอครับ เอ้อนี้คุณจี นี้บลูเบล พนักงานเสริฟอาหารของที่นี้น่ะ เสริฟมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ผมเข้ามากินบ่อยเลยสนิทกันน่ะครับ ส่วนนี้คุรจีน่ะบลูเบล คนที่มีบุญคุณกับฉันน่ะ ทำความรู้จักกันสิ"
"ยินดีที่ได้รู้จักน่ะค่ะ"
"เช่นกันน่ะ"
ทั้งสองจับมือทักทายกันในขณะที่ร่างโปร่งยิ้มบางๆขึ้น ชายหนุ่มมองหน้าร่างโปร่งก่อนที่จะพูดขึ้น
"นี้ ฉันอยากรู้เรื่องของคุณแล้วแหะ ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม.....เรื่องเกี่ยวกับคุณ.....และน้องทั้งสองของคุณ"
"อะ...เอ๋....ทำไมรึ"
ร่างโปร่งมีท่าทางเงอะงะอ้ำอึ้งทันทีเมื่อชายหนุ่มพูดขึ้น
"ไม่รู้สิ....แค่อยากรู้น่ะ"
"อะ..เอ๋...ก่อนอื่นก้สั่งอาหารกันก่อนสิครับ"
ร่างโปร่งพูดขึ้นก่อนที่จะยื่นเมนูมาให้ ชายหนุ่มกวาดสายตามองรายการอาหารก่อนที่จะสั่งสาวน้อยที่ยืนรออยู่
"แล้วเธอล่ะ สั่งรึยัง"
ชายหนุ่มเงยหน้าออกจากเมนูพลางมองร่างโปร่งที่มีเหงื่อใหลซึมเล็กน้อย ก่อนที่ร่างโปร่งจะหันไปบอกสาวน้อยที่ยืนรออยู่
"เอาเหมื่อนเดิมน่ะ"
"ข้าวต้มเปล่าใช่ไหมค่ะ"
"อื้ม ความจำดีนี้หน่า"
สาวน้อยยิ้มและเดินออกไป เมื่อสาวน้อยไปร่างโปร่งก็ก้มหน้านิ่งเงียบทันที ชายหนุ่มมองอาการของร่างโปร่งอย่างรู้สึกผิดที่ไปลึกฟื้นร่างโปร่งตรงหน้า แต่ในเมื่อเค้าอยากรู้เลยทำใจแข็งไว้ ร่างโปร่งกลืนน้ำลายดังเฮือกก่อนที่จะเงยหน้ามามองชายหนุ่มด้วยท่าทางที่แตกต่างและสายตาไปจากเดิมทันที 
...สายตาที่เยือกเย็นคล้ายอลาวดี้...และท่าทางที่เย็นชานั้น.....
"นะนายโกรธฉันรึ"
ร่างโปร่งส่ายหน้าไปมาเชิงว่าไม่ใช่ ก่อนที่จะพูดขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชาดุจน้ำแข็ง
"เดี้ยวผมเล่าให้ตามที่ต้องการเอง"



-------------------------------------------------------------------------------------------------

ณ ป่าทึบแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากสนามบินนัก


ร่างนึงกำลังล้มลงด้วยบาดแผลฉกรรจ์ โลหิตสีแดงค่อยใหลออกมาเรื่อยๆ ขายหนุ่มค่อยพยายามรอการสมานแผลของตนเอง ก่อนที่ร่างอีกคนจะเดินตรงมาหาชายหนุ่ม
"คุณคืออลาวดี้ใช่ไหม"
ชายหนุ่มหอบเล็กน้อยก่อนที่จะเงยหน้ามองเจ้าของเสียงและอึ้งขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้าผู้มาเยือน
"นายคือใครกัน"
"ผมเป็นใครคงขอไม่บอก แต่ขอให้คุณไปกับผมเถอะ ผมไม่อันตรายหรอก"
อีกฝ่ายพูดขึ้นด้วยสายตาเย็นชาดังนภาเยือกเย็น ชายหนุ่มไม่ค่อยไว้วางใจคนตรงหน้าแต่ก็ยอมเดินตามชายคนนั้นไป
"นายมีจุดประสงค์อะไรรึ"
"ผมแค่ต้องการช่วยคุณ "
อีกฝ่ายพูดพลางเดินนำไป ชายหนุ่มก้ยอมเดินตามร่างตรงหน้าไปอย่างโดยดีพลางมองหลังอีกฝ่ายที่ใส่เสื้อคลุมใหญ่สีดำคลุมทั้งหัวและหน้าแต่ก็พอมองเห็นสายตาและหน้าอยู่
......เพราะอะไรกันฉันถึงยอมเดินตาม......
...แล้วทำไมคนๆนี้ช่างคล้ายคลึงกับ.....
....ซาวาดะ..สึนะโยชิ..เช่นนี้กัน.....



********************************************************************

ไรเตอร์เฟ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย

สวัสดีค่ะ ตอนนี้ไม่ต้องมีแก้ไขน่ะ   แต่ก็สั้นเกิ้นนน
แต่ชายหนุ่มที่มาช่วยอลาวดี้คือใครกัน มีคำใบ้อยู่น่ะ
ทายกันให้ออกก็แล้วกันน่ะค่ะ บางคนที่คอมเม้นมาก็ฉลาดเกิ้นนนนนนนนนนนนน=__=
ช่วงนี้เปิดเทอม ไรจะมาอัพบางครั้งน่ะค่ะ ดองไว้ อิอิ
เอาเป้นว่าอ่านแล้วคอมเม้นด้วยน่ะค่ะ บายยยยยย