fic (all27) พันธนาการแห่งเลือด

ลำดับตอนที่ #12 : 11

"เคียวโกะจัง ฉันไม่นึกว่าเธอจะรอดจากตอนนั้นได้ นั้นใช่เธอจริงเหรอ เคียวโกะตัวจริงใช่ไหม"
ร่างบางเดินมากอดสาวน้อยตรงหน้าอย่างคิดถึงสุดหัวใจในขณะที่เคียวโกะก็เช่นกัน
"อื้มฉันเองจ้ะ สึนะคุง เคียวโกะเพื่อนของเธอ"
ร่างบางดีใจสุดขีดก่อนที่จะกอดสาวน้อยแน่นยิ่งกว่าเดิมจีอ็อคโต้และบาจิลก็ไปร่วมกอดเคียวโกะด้วยในขณะที่มุคุโร่งงเต็งอยู่
"พวกคุณรู้จักกันเหรอ"
มุคุโร่ขมวดคิ้วแบบสงสัยก่อนที่จะตกใจเมื่อทั้งสี่คนหันมาตอบประสานเสียงกัน
"อื้ม^~^"
สึนะยิ้มอย่างดีใจก่อนที่จะหยิบสร้อยที่แขวนบนคอขึ้นมาชูให้เคียวโกะดู
"ฉันยังใส่อยู่เลยเธอล่ะ"
"ยังใส่อยู่จ้า มันเป็นสัญลักษณ์ว่าเราเป็นเพื่อนรักกันใงล่ะค่ะ ฮิฮิ"
เคียวโกะโชว์สร้อยหมายเลข95ให้สึนะดูก่อนที่จะยิ้มให้อย่างเบิกบาน พลางมองสร้อยหมายเลข27ของสึนะ ในขณะที่โกคุเทระมองคุณหนูกับเพื่อนรักของคุณหนูนั้นก็มีศอกของผู้หญิงกระแทกมาที่เค้าเต็ม
"อุ๊ป"
"ฮะฮิ เอาแต่ตามคุณหนูไม่รอฉันมั้งเลย"
"ยัยฮารุมาได้ยังใง"
"ก็แอบมาน่ะสิ ชิร์"
"ยัยนี้นี้ล่ะก็"
"หึ"
ฮารุเบะหน้าไปทางอื่นก่อนที่จะมองสาวน้อยที่อยู่กับคุณหนูของเธอ
..เพื่อนสมัยเด็กของคุณหนูเหรอ.......................น่ารักจังแฮะ
เคียวโกะมองร่างบางเล็กน้อยก่อนที่จะถามเรื่องที่ตนสงสัยมานาน
"สึนะคุง รอดมาจากตอนนั้นได้ใงเหรอจ้ะ"
ร่างบางอึ้งทันทีเหมื่อนสาวน้อยตรงหน้าถามเค้าไม่เพียงแค่สึนะเท่านั้น จีอ็อคโต้ โกคุเทระ บาจิล รีบอร์นก็อึ้งไม่แพ้กัน ในขณะที่มุคุโร่ก็ตั้งใจฟังทันทีเพราะตนเองก็อยากรู้ไม่ต่างจากเคียวโกะ
"คือ........ตอนนั้น................ฉัน.........................ขอโทษน่ะ..เคียวโกะจัง"
ร่างบางทรุดลงไปกับพื้นในขณะที่สาวน้อยตกใจและพยายามปลอบโยนคนตรงหน้า พลางมองหน้าสึนะอย่างรู้สึกผิดปนเป็นห่วง
"สะสึนะคุงขอโทษน่ะ ฉันดันถามเรื่องที่ทำให้สึนะคุงไม่สบายใจขนาดนี้ ขอโทษด้วยน่ะจ้ะที่ลึกฝื้นเรื่องเลวร้ายแบบนั้น ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบก็ได้จ้ะ"
ร่างบางมองสาวน้อยเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มบางๆและกอดสาวน้อยอีกครั้ง
"ขอโทษด้วยน่ะเคียวโกะจังที่ต้องเกียบตายเพราะพวกเรา ถึงเธอจะไม่อยากรู้แต่ฉันก็ควรบอก จริงแล้วน่ะพวกฉันมีสายเลือดที่แวมไพร์ต้องการอยู่และหายากมากแวมไพร์ต้องการครอบครองเลยไม่กล้าฆ่าฉันหรืออีกเหตุผลหนึ่งที่มันไม่จับพวกฉันไปเพราะพี่จีอ็อคโต้"
ร่างบางพูดพลางมองผู้เป็นพี่ชาย
"นี้คุณที่เสียตาข้างขวาไปเพื่อปกป้องน้องชายทั้งสองคนงั้นเหรอ"
"เป็นพี่ชายที่น่านับถือสุดๆไปเลยแฮะ"
มุคุโร่กับm.m.เอยชมจีอ็อคโต้ เคียวโกะและฮารุเช่นกันในขณะที่บาจิลกอดพี่ชายตนเองอย่างแสนรัก มุคุโร่เดาถูกเผงเลยร่างบางมองมุคุโร่เล็กน้อย
"ฮันเตอร์เป็นหมู่คนที่ตามล่าทั้งแวมไพร์และหมาป่าสิน่ะ ว่ากันว่าพวกคุณจะกินเนื้อแวมไพร์เพื้อให้ตนเองมีชีวิตที่ยืดยาวและมีความเร็วเท่าเทียมกับแวมไพร์สิน่ะ พวกนายมีกันอย่างที่เห็นหรอก"
"ยังมีอีกครับ เพียงแค่ว่ามากันไม่ครบแค่นั้นเอง คุณหนูผู้อันตราย"
"เห้~พาฉันไปดูหน้าคนพวกนั้นหน่อยสิ"
"ได้ครับ ไปกันได้เลยครับ"
มุคุโร่เดินนำร่างบางไปอย่างช้าๆพวกบาจิลก็เดินตามมาด้วยในขณะที่จีอ็อคโต้กำลังเดินตามอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น จีอ็อคโต้มองเบอร์อย่างง?เล็กน้อยเพราะเบอร์ไม่คุ้นแต่เค้าก็รับสายร่างบางหยุดเดินก่อนที่จะหันไปมองผู้เป็นพี่ที่คุยโทรศัพท์ไปหัวเราะไปยิ้มสักพักจีอ็อคโต้ก็วางสาย บาจิลเดินตรงไปหาจีอ็อคโต้พลางถามอย่างสงสัย
"ใครโทรมาเหรอครับ พี่จีอ็อคโต้"
"เพื่อนรักตั้งแต่เด็กๆน่ะ เดี้ยวพี่ไปรับเค้าที่สนามบินก่อนน่ะ "
จีอ็อคโต้ตอบบาจิลพลางทำหน้าดีใจซึ่งน้องทั้งสองร่วมถึงรีบอร์น เคียวโกะ โกคุเทระ ฮารุก็ยิ้มแสดงความยินดีให้ที่จีอ็อคโต้จะได้เจอกับเพื่อนสมัยเด็กๆ ร่างบางเดินมาสกิดจีอ็อคโต้พลางยิ้มอย่างยินดีด้วย
"แหม่พี่ เจอเพื่อนสมัยเด็กวันเดียวกับผมเลยน่ะ"
"ฮะฮะฮะเดี้ยวพี่ไปก่อนน่ะจะไปรับเค้าที่สนามบิน เค้าบอกว่าจะมาพักอยู่กับพวกเราด้วย"
"งั้นผมก็จะได้เห็นแฟนของคุณจีอ็อคโต้แล้วน่ะสิ"

โป๊ก!!!!!!!!!!!!!!!!

เป็นอย่างที่ร่างบางคลาดหมายจีอ็อคโต้ใช้มือโขกหัวโกคุเทระเต็มๆก่อนที่จะเดินตรงไปที่รถและขับไป ร่างบางมองตามหลังจีอ็อคโต้ซักพักก่อนที่ตนจะเดินตามมุคุโร่ต่อคนอื่นก็เช่นกันระหว่างทางเดินไปเรื่อยๆ สึนะเห็นคนขี้เมาที่เดินโซเซอยู่แถวนี้ก็พวกค้าขายบริการที่เรียกลูกค้ากันอย่างขวักไขว่พวกแม่ค้าก็ส่งเสียงแจ้วจ้าวโฆษณาสินค้าของตนเองยกใหญ่
"ในตลาดเมืองแบบนี้มีจำพวกนั้นเยอะขนาดนี้เชียว"
"เพราะอย่างนั้นผมถึงได้อยู่ที่นี้ยังใงล่ะครับ เหยื่อเยอะดี"
มุคุโร่ยักไหล่อย่างเคยชินพลางจูงมือสึนะที่จูงมือบาจิลอยู่และหันมายิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์
"ที่นี้คนเยอะจับมือผมไว้คุณจะได้ไม่หลงคุฟุฟุฟุ" ร่างบางยอมให้มุคุโร่จับมืออย่างว่าง่าย
(จะเรียกว่าใสซื่อไม่ค่อยทันคนก็ได้ถึงแม้จะค่อนข้างโหด)
มุคุโร่ยิ้มอย่างดีใจในขณะที่โกคุเทระส่งสายตาไฟลุกไปหาอยู่ก่อนที่จะรับโทรศัพท์ที่โทรเข้ามานานแล้ว
"ฮัลโหล"
"โย่ โกคุเทระคุงทำไมไม่ยอมไปฝึกกับฉันเหรอ หลายวันแล้วน่ะคุณหนูของนายด้วย"
"ยามาโมโตะงั้นเหรอ ตอนนี้ไม่ค่อยจะว่างน่ะ ถ้ามีโอกาศเดี้ยวฉันไปฝึกเองเข้าใจไหม"
"อื้ม ฉันจะรอ"
โกคุเทระกดวางสายก่อนที่จะเดินตามร่างบางไปจนมุคุโร่พาออกนอกจากเมืองเป็นแถบแถวที่เป็นธรรมชาติจนไปถึงที่จอดรถหลายคัน
"ฟราน มานี้สิ"
"เรียกmeทำไมเหรอครับ"
ชายหนุ่มผมสีเขียวอ่อน ใต้ตามีขีดเล็กน้อย โครงหน้าคมเล็กน้อยผิวขาวใส่หมวกกบมาพร้อมกับชายหนุ่มผมสีม่วงที่แก้มมีสัญลัษณ์สี่เหลียมใส่เสื้อสีดำเหมื่อนนักเวทย์ซึ่งส่วนตาถูกผ้าคลุมหัวปิดไว้ทั้งสองคนกำลังตรวจตารถกันอยู่เลย
"นี้คุณหนูบ้านซาวาดะ ซาวาดะ สึนะโยชิน่ะเค้าอยากมาทักทายพวกนายนี้คุณหนูสึนะคนที่สวมหมวกกบสัปปะระเคนั้นชื่อฟรานน่ะส่วนคนที่ผมม่วงลึกลับนั้นชื่อมาม่อน"
"ยินดีที่ได้รู้จักน่ะทั้งสองคน"
"เช่นกันครับ"
ร่างบางโค้งคำนับให้ทั้งสองคนอย่างเป็นมารยาทในขณะที่ฟรานและมามอนก็โค้งคำนับกลับเหมื่อนกัน
"คุณหนูครับมีรถจักรยานยนต์ด้วย เราไปขับเล่นกันไหมครับ"
โกคุเทระพูดอย่างตื่นเต้นพลางลูบรถไปมาร่างบางมองอย่างสนใจ
"ถ้าอยากขับmeให้ขับได้น่ะ จะเอาไปพังที่ไหนก็ได้สำหรับคุณหนูคนเดียวน่ะ แต่ต้องขออนุญาติหัวหน้าฮันเตอร์หัวสัปปะรดสะก่อนน่ะครับ"

ส้วบ!!!!!

หมวกกบของฟรานโดนสามง่ามของมุคุโร่เสียบทันทีในขณะที่ร่างเล็กมองอย่างอึ้งๆ
"อาวุธของฮันเตอร์อย่างคุณคือสามง่ามเหรอเท่ห์จังเลยน่ะ"
ร่างเล็กถามอย่างตื่นเต้นพลางเขย่าแขนมุคุโร่
"อ้อ คุณบาจิลผมน่ะมีสามง่ามไม่พอต้องมีมีดเงินและปืนใส่กระสุนเงินเพื่อตามล่าแวมไพร์ด้วย ว่าแต่ฟรานนายหาแวมไพร์สาวแถวนี้ได้หรึอเปล่า"
"meไม่เห็นครับ"
"ฉันก็ไม่เห็น"
มามอนและฟรานตอบพร้อมกันก่อนที่จะหันไปมองร่างบางที่ลูบคลำรถอยู่กับโกคุเทระ
"คุฟุฟุฟุคุณจะขับชมวิวแถวนี้ก็ได้ครับหรือจะเอาไปพังก็ได้เพราะผมรู้ว่าคุณไม่เก่งเรื่องการขับรถ"
"จริงเหรอ งั้นโกคุเทระไปกันเอ้เดียวก่อนว่าแต่บาจิลจะไปไหม"
ร่างบางจ้องไปที่ร่างเล็กร่างเล็กรีบโบกมือส่ายไปมาทันที
"ไม่เหรอครับ ผมจะนั่งกินข้าวรอพี่อยู่แถวนี้"
"รีบอร์นล่ะ"
"ฉันจะอยู่กับบาจิล"
"สึนะคุง ฉันก็จะอยู่ตรงนี้แหละจ้ะ"
เคียวโกะพูดพลางยิ้มพวกฮันเตอร์ก็จะอยู่ที่นี้
"ฮาฮิฮารุจะไปด้วย นั่งช้อนท้ายโกคุเทระไป"
ฮารุพูดพลางมานั่งช้อนท้ายโกคุเทระทันที โกคุเทระอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนที่จะมองร่างบาง
"คุณหนูจะขับรถเองเหรอ"
"อื้มฉันจะลองฝึกดูน่ะ โกคุเทระช่วยสอนชั้นด้วยน่ะ"
"ครับ"
---------------------------------------------------------------------------
ณ สนามบิน

ร่างโปร่งค่อยมองเครื่องบินอย่างตื่นเต้นจนกระทั่งเครื่องบินล่าสุดลงมาจอดร่างโปร่งรีบวิ่งไปดูและมองหาเพื่อนทันที และแล้วชายหนุ่มผมสีแดงสั้น ดวงตาสีทับทิมแสนอบอุ่นแต่ไม่เหมื่อนใคร โครงหน้าคมเข้มผิวขาวมองมาที่ร่างโปร่งที่ยืนเอ๋ออยู่ก่อนที่จะเดินเข้าไปกอดด้วยความคิดถึงปนหมั่นใส
"ฮะฮะฮะคิดถึงจังเลยน่ะ จีอ็อคโต้"
ชายหนุ่มเผยยิ้มให้คนตรงหน้าและหอมแก้มครั้งนึง ร่างโปร่งตกใจและถูแก้มเนียนไปมา
"ทำบ้าอะไรน่ะ นายโคชาร์ดใช่ไหม"
"ใช่ ฮะฮะเอ๋..............ว่าแต่.....ตาข้างขวาของนาย.....เป็นอะไรงั้นเหรอ"
จีอ็อคโต้รีบปิดตาข้างขวาของตนทันที โคชาร์ดเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเค้าตอนเค้าอายุ5ขวบ เราสนิทกันมากจนโคชาร์ดต้องไปอิตาลีตอนเค้าอายุ10ขวบก่อนวันเกิดสึนะ5วัน ตั้งแต่นั้นจีอ็อคโต้ก็ค่อยแต่คิดถึงเพื่อนของเค้า แต่คงไม่ต้องให้โคชาร์ดรู้เรื่องเกี่ยวกับโศกนาฎกรรมนั้นก็ได้ "อา...เอ้อ....มันคืออุบัติเหตุน่ะ ไม่มีไรมากเหรอ เป็นเรื่องธรรมดาของสัตว์โลก"
"อะเอ้องั้นเหรอ" "อื้มไปที่รถกันเถอะ ฉันจอดรถเตรียมไว้แน่ะ"



"หึหึหึหึหึท่าทางมีความสุขดีน่ะ จีอ็อคโต้ซังหึหึหึ"






กึก!!!!!!!!!





ร่างโปร่งหยุดซะงักก่อนที่จะตัวสั่นจนผิดสังเกตุโคชาร์ดมองผู้ที่มาเยือนด้วยสายตาที่ไม่สู้ดีนักเพราะรู้ว่าอันตรายเค้าพยายามจับมือร่างโปร่งไว้เพื่อไม่ให้ร่างโปร่งสั่นแต่กับไม่ได้ผล ร่างโปร่งค่อยๆหันไปมองที่ต้นเสียงก่อนที่จะเหงื่อแตกหน้าซีดเซียวยิ่งกว่าเดิม

....คนที่ทำลายตาข้างขวาของเค้าไป...





...คนที่สร้างรอยแผลในจิตใจให้เค้าและน้องชายทั้งสองของเค้า...



....คนที่ยืนเหยียดยิ้มในเบื้องหน้าเค้ากับโคชาร์ด..



...เดม่อน....สเปคเด้.........

----------------———-----______------------------------------------------

ด้านพวกสึนะ ร่างบางค่อยๆขับรถไปอย่างช้าๆในขณะที่โกคุเทระสอนอยู่โดยมีฮารุนั่งช้อนท้ายรถ รถทั้งสองคันขับขนานเรียงคู่กันไปร่างบางค่อยบิดอย่างช้าและเริ่มเพิ่มความเร็วร่างบางมองของในกระเป๋าที่บาจิลให้ล่วงหน้ามา
(ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยน่ะครับ ยังใงพี่ก็เตรียมอาวุธไว้แล้วกันน่ะครับ)
(อื้มได้สิบาจิลพี่จะรับไว้)
สึนะเก็บมีดเงินและปืนใส่กระเป๋าพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนและลูบหัวร่างเล็ก
(ฮะฮะฮะขอบคุณน่ะ บาจิล ขอบคุณที่เป็นห่วงพี่)
(ครับ พี่สุดที่รักของผม)
ร่างบางยิ้มพลางสายหัวไปมากับความน่ารักของน้องชายและมองดูทางตอนนี้เค้าขับรถตามหลังพวกโกคุเทระอยู่ ร่างบางรู้สึกร้อนอกขึ้นมาอีกครั้ง ...ใครเป็นอะไรกัน... ..บาจิล...พี่จีอ็อคโต้...
...ไม่สิบาจิลอยู่กับพวกฮันเตอร์..ปลอดภัยแน่..งั้น



........พี่จีอ็อคโต้..........


ร่างเบางใจหายวับขับรถผ่านเมืองที่ดูเหมื่อนมีคนน้อย(ไซเลนฮิลแงะๆ////ไรเตอร์) สักพักร่างบางก็เหลียบตาไปเห็น ในซอกมุงแคบมีชายคนหนึ่งเดินเล่นอยู่แถวนั้น ชายคนนั้นผมสีขาวบริสุทธ์ ดวงตาสีม่วงเจ้าเล่ห์ โครงหน้าคมเข้มผิวสีขาวซีดเดินเล่นไปมา ซักพักก็มีรถจักยานยนต์พุ่งตรงเข้ามา ชายคนนั้นรีบหลบด้วยความเร็วทันที รถนั้นชนเข้ากับกำแพงจังก่อนที่มันจะไฟลุกและระเบิด ชายหนุ่มคนนั้นหลบจนพ้นจากเขตอันตรายพลางมองรถจักรยานยนต์คันนั้นก่อนที่จะกระตุกยิ้ม
"ในรอบสิบปีน่ะ เป็นการทักทายที่น่ารักเหมื่อนเดิม"
"ในที่สุดก็เจอตัวแกแล้วสิน่ะ เบียคุรัน เดม่อน สเปคเด้อยู่ไหนซะล่ะ"
"หึไม่อยู่เหรอน่า เรามาเล่นอะไรสนุกสนุกกันดีกว่าน่ะ"
เบียคุรันกระตุกริมฝีปากยิ้มเจ้าเล่ห์และมองคนตรงหน้า
"ซาวาดะ สึนะโยชิคุง"
---------------------------------------------------/--------------------------------
ไรเตอร์

เจอดีแล้วจ้าตอนนี้ จะอธิบายอะไรให้กระจ่างน่ะ
ร่างบาง=สึนะ
ร่างเล็ก=บาจิล
ร่างโปร่ง=จีอ็อคโต้
ตอนนี้ก็เจอแล้วทั้งสองคนดูชิ ตอนต่อไปจะเป็นยังใง555556+^~^
แต่เงี่ยนไขตอนต่อไปคือคำตอบรับกับหรือคอมเม้นนั้นเอง ถ้าเยอะก็จะมาอัพตอนต่อค่ะ
ตอนนี้เลยจะอู้5555+สตรีไทยอู้ไว้ชาติเจริญ ตอนนี้จริงแล้วก็จะอัพที่คอมแต่มันช่วยไม่ได้นี้หน่าToTT_T
อ่านแล้วเม้นด้วยน่ะค่ะ ถ้าอ่านไม่ถนัดเดี้ยวแก้ไขค่ะ จุ๊บจุ๊บ