คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Fic KnB] Himuro x Kagami : บทที่ 2 ความรักของเงือกทหาร
ความรักของหนุ่มเงือก
บทที่ 2 ความรักของเงือกทหาร
Paring : Himuro x Kagami
Rate : PG-13
Story : Lady*Vanila
ความรักกับศัตรูและหน้าที่
คุณชายฮิมุโระนั่งเครื่องบินส่วนตัวจากอเมริกามาที่ทะเลคิเซกิเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง ชายรูปงามมองผ่านกระจกเครื่องบินชมวิวด้านล่าง “ที่นี่แหละ”
“เดี๋ยวลงจอดที่เกาะนั้นเลยนะ” ฮิมุโระบอกคนขับเครื่องบิน พอหันไปอีกทีคนขับเครื่องบินหลับใน เครื่องบินโคลงเคลงบินต่ำลงเรื่อยๆ “เฮ้ย!!!”
เพราะขับมาสามวันสามคืนเลยง่วง ฮิมุโรตกใจหันมาอีกที่เครื่องบินตกถึงพื้น ‘ไม่ทันแล้ว!!!’ โครม!!!!! เครื่องบินตกลงที่เกาะกลางทะเลคิเซกิ “ช่วย..ด้วย”
ฮิมุโระบาดเจ็บเลือดไหลท่วมคลานออกมากไกลจากเครื่องบินด้วยแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ก่อนเครื่องบินระเบิด ตูมม!!!!! เสียงดังสนั่นไปทั่วเกาะ “หืม?”
คากามิตรวจลาดตะเวนรอบเกาะกลางทะเลไม่ไกลนักได้ยินเสียงแว่วๆ “อะไรน่ะ..” กัปตันเงือกฮิวงะบอกให้คากามิไปดู พอไปเห็นก็เจอซากเครื่องบินระเบิด
เงือกทหารผมแดงเตรียมกางเกงไว้สวมก่อนขึ้นเกาะกลายเป็นมนุษย์เดินไปตรวจสอบซากเครื่องบิน ตอนนี้ฝนตกจึงทำให้ไฟดับ เห็นศพคนขับเครื่องบินนอนตาย
คนในเครื่องบินก็ตายกันหมด เขาชินกับภาพแบบนี้เลยไม่ตกใจ เดินไปรอบๆไม่มีใครรอด คากามิหูดีพอได้ยินเสียงบางอย่างขยับอยู่ไม่ไกล ‘ยังมีคนรอด?’
พอจะเข้าไปดูรุ่นพี่ทหารอิสึกิมาเรียกซะก่อนเลยต้องกลับไปรายงานผบ.ไอดะ เงือกหนุ่มยศผบ.สั่งให้พรุ่งนี้คากามิไปดูคนที่รอดชีวิตบนเกาะนั่น
ดึกๆวันนั้นคากามิมาหาเพื่อน เจอคิเสะกับคุโรโกะนั่งคุยกันเลยเข้าไปร่วม คิเสะเล่าเรื่องความรักกับมนุษย์ให้ฟัง ‘ความรักนั้นสวยงามจริงๆ’
‘เราจะมีบ้างไหมนะ ความรักน่ะ..’ คากามิพึมพำนอนกลิ้งไปมาบนเปลือกหอยยักษ์ในถ้ำหินบ้านตัวเอง ทางด้านฮิมุโระก็เพิ่งฟื้นเพราะฝนตก ร่างสูงพยายามลุก
“อึก!” ชายผมดำขลับปรกตาซ้ายเจ็บแผลกระอักเลือดแต่ยังแข็งใจเดินเซบนเกาะเห็นซากเครื่องบิน คนในเครื่องตายหมดเหลือเขาคนเดียว คุณชายไฮโซไม่คิดเลย
ต้องมาตกเครื่องบินติดเกาะแต่ไม่ตายก็โชคดี ฮิมุโระไม่ใช่คุณชายทำอะไรไม่เป็น เขาหาอาหารได้ก่อไฟเป็น พอดำรงชีพได้
เช้ามาเงือกทหารคากามิกับรุ่นพี่ทหารหมู่เดียวกันอีก5คนแยกกันตามหาคนรอดจุดละ1คน คากามิว่ายน้ำมาที่ชายฝั่งใกล้เครื่องบิน เขาเตรียมกางเกงแล้ว
คากามิขึ้นบกเอาหางคลุกทรายแต่เมื่อคืนฝนตกทรายชื้นครีบไม่แห้งเปียกน้ำทะเลเลยไม่เปลี่ยนเป็นขา “บ้าจริง!” ไม่รู้ตัวเลยว่าฮิมุโระแอบมองอยู่ด้านหลัง
ร่างสูงแอบหลังต้นไม้เบิกตากว้างแทบไม่เชื่อสิ่งตรงหน้า ‘เงือก!?’ ฮิมุโระคิด ‘ถ้าเกิดเงือกรู้ว่าเราเห็นมันจะฆ่าเราปิดปากรึเปล่า’ ชายหนุ่มจะเดินหนี
กร๊อบ! “เหวอ!!” เท้าเหยียบกิ่งไม้หักลื่นหงายหลังล้มกลิ้งมาอยู่ข้างเงือกคากามิ ชายผมแดงตกใจเบิกตาค้างสุดขีดสบกับขวาฮิมุโระ “เฮ้ย!!!!”
หลังจากโวยวายตกใจอัดหน้ากันแล้วคากามิกับฮิมุโระก็นั่งเงียบทั้งคู่ คุณชายติดเกาะยังช็อกที่เห็นเงือก เขาขอคากามิลองจับหางหน่อย “อะ..อืมได้”
เงือกทหารอนุญาตจับได้ ฮิมุโระก็เอื้อมมือไปจับอย่างกล้าๆกลัวๆ พอสัมผัสแล้วพบว่าเหลือเชื่อ! “เนื้อเหมือนปลาเลย..” “เงือกก็ครึ่งคนครึ่งปลานะเฟ้ย!”
“ตามกฏแล้วมนุษย์ที่เห็นเงือกก็ต้องถูกฆ่าทิ้ง” คากามิว่าตามกฏของทหารเงือก และมันทำให้ฮิมุโระถึงกับสะดุ้ง “นายจะฆ่าฉันสินะ..”ชายหนุ่มรู้ตัวต้องตาย
“แต่ถ้าเป็นมนุษย์ที่เดือดร้อนอย่างนายพวกเราต้องช่วย” ฮิมุโระโล่งใจโชคดีพวกเงือกมีน้ำใจไม่ฆ่าคนที่กำลังลำบากเช่นเขา พอดีพวกทหารเงือกรุ่นพี่มาเจอ
พวกเขารับรู้เรื่องทุกอย่าง มนุษย์คนนี้รู้แล้วว่าพวกเราเป็นเงือกแต่มนุษย์กำลังลำบากต้องช่วยเหลือ “คากามิ ต่อจากนี้นายดูแลเขา” ฮิวงะบอก “ห๊ะ!?ผม?”
“ใช่ นายแหละ ไม่เคยรับหน้าที่แบบนี้มาก่อนงั้นครั้งนี้ถือเป็นปสก.” อิสึกิพูดเสริมเห็นด้วยกับฮิวงะเชื่อว่าความเทนชิมีมากพอ คากามิเลยปฏิเสธไม่ได้
ตกเย็นคากามิก่อไฟให้ฮิมุโระ อากาศแบบนี้ฮิมุโระหนาวตัวสั่นไม่มีผ้าห่มแล้ว ของกินก็ต้องเป็นพวกผลไม้หรือนกย่าง เงือกไม่ยอมให้กินอาหารทะเลแน่นอน
มื้อค่ำวันนี้คากามิทำอาหารให้ เป็นนกย่างยำสับปะรด ของแบบนี้คากามิเรียนรู้จากมนุษย์มาบ้าง แรกๆฮิมุโระกลัวกินไม่ได้ แต่พอกินไปคำเดียว อร่อย..
คุณชายจากอเมริกากินอาหารพิสดารที่สุดในชีวิตไฮโซหมดเกลี้ยง เงือกหนุ่มยิ้มปลื้มอาหารฝีมือเรา.. “นายทำอาหารเก่งขนาดนี้เลยหรอ?” ฮิมุโระทึ่งในฝีมือ
“ก็นะ นายโชคดีได้ฉันดูแล พี่ๆคนอื่นทำไม่เป็นหรอก มีหวังได้กินสาหร่ายทะเล” พูดแล้วฮิมุโระสยอง ให้เงือกทำอาหารไม่เป็นเอาสาหร่ายทะเลมาทำคงอร่อย
“คืนนี้นายก็นอนข้างกองไฟละกัน” พูดจบคากามิขอตัวกลับคืนร่างเงือกแล้วว่ายน้ำไป ฮิมุโระมองครีบสีแดงเข้มสะบัดตีน้ำห่างเรื่อยๆ “น่าสนใจจริงๆ”
“ถ้าเรากลับไปได้ก็..” ชายผมดำปรกตาซ้ายยิ้มบางซ่อนเล่ห์ เขาหนาวลมบกเลยล้มตัวนอนใกล้กองไฟ ‘พรุ่งนี้ตื่นมาคากามิจะทำอาหารให้กินอีกไหมนะ’
ฮิมุโระนอนภาวนาขอให้พรุ่งนี้ๆได้กินฝีมือคากามิ ถึงวัตถุดิบรวมๆกันดูแปลกหน่อยแต่ก็อร่อย แถมเขาอยากมีเพื่อน กับคากามิจะมีอะไรเข้ากันได้บ้าง
ชายหนุ่มติดเกาะตื่นเช้าแต่ตื่นมาเจอคากามิมาทำอาหารรอแล้ว “นายตื่นเช้าจังนะ” ฮิมุโระกล่าวพลางเดินไปดูอาหารที่ทำใส่ชามหินไว้ให้ “วันนี้เมนูอะไร??”
“อ้อ!วันนี้เนื้อลิงรวมมิตรผลไม้” ผู้ต้องรับประทานถึงกับหน้าซีด เห็นอาหารน่ากินดีแต่บอกเนื้อลิงถึงกับกินไม่ลง “มันจะอร่อยใช่ไหม” ฮิมุโระถามให้แน่ใจ
“ฉันก็ไม่ได้ชิม แต่รู้แค่ว่ากินแล้วไม่ตายหรอก” คากามิแอบจิกว่าอย่าเรื่องมาก มีให้กินก็ดี เขาเป็นถึงเงือกที่ทำอาหารเก่งฝีมือเลิศ ‘มันต้องอร่อยสิ’
และพอกินเข้าไปก็เป็นดั่งหวังๆ “มันอร่อยมากจริงๆ!!” ฮิมุโระลืมว่าเป็นเนื้อลิงเลยกินเพลินรู้ตัวอีกทีหมดแล้ว คากามิปลื้มอีก เขากินหมดอีกแล้ว
ทุกมื้อที่คากามิทำมักจะพิสดารเสมอ นก หนู งู ลิง คิงคอง+ผลไม้ทำกินได้หมด และอร่อยด้วย ฮิมุโรก็กินได้หมดเช่นกัน คากามิแอบประทับใจในส่วนนี้
จะเมนูไหนหรือกินมากี่อาทิตย์ฮิมุโระไม่เคยกินเหลือ เขาเป็นคนแรกที่ชื่นชอบในการทำอาหารของคากามิ เงือกหนุ่มรู้สึกดีได้ทำอาหารให้ฮิมุโระได้กิน
ทางด้านฮิมุโระก็ประทับใจเงือกหนุ่ม ทำอาหารเก่งมากถึงขั้นยกนิ้วชม ‘นี่แค่เนื้อสัตว์ป่า ถ้าเกิดทำจากสัตว์ทะเลคงต้องอร่อยกว่านี้แน่เลย’
2เดือนผ่านไปเร็วมาก ฮิมุโระกินอาหารฝีมือคากามิทุกวันไม่เคยเหลือ วันหนึ่งคากามินั่งย่างนกแร้งที่เหวี่ยงหอกไปโดน ฮิมุโระถาม “รอยนี่อะไรน่ะ”
ฮิมุโระชี้รอยแผลสีดำเป็นรอยกรีดแนวขวางตามตัวคากามิ “นี่น่ะสัญลักษณ์ของเงือกทหาร ผู้ปกป้องทะเลคิเซกิ” เงือกหนุ่มร่างมนุษย์ตอบตอนนั่งย่างนกแร้ง
“ถ้าใครคิดจะมาทำอะไรให้ทะเลนี้ต้องเสียหายพวกเราจะไม่ยอมแน่” ชายผมแดงกระตุกยิ้มภูมิใจในหน้าที่อันมีเกียรติแล้วหันไปย่างนกไม่เห็นสีหน้าฮิมุโระ
‘ปกป้องทะเลหรอ..’ ชายผมดำพึมพำบางอย่างในใจพอได้ยินแบบนั้นเขารู้สึกผิดและละอายมาก แต่เลือกที่จะไม่พูดออกมาดีกว่า ถ้าคากามิรู้เขาคงจะ...
ฮิมุโระเบื่อๆเดินกลับไปที่ซากเครื่องบินเผื่อมีของใช้ได้ เขาเจอลูกวอลเล่ย์บอลเลยเอามาเล่น คากามิมาเห็นเลยถาม “ไอ้นั่นคืออะไรน่ะ?” วอลเล่ย์บอลไง
“นายเล่นเป็นไหม?”ฮิมุโระถามจะชวนเล่น เขาเคยเป็นนักวอลเล่ย์บอลเรียนม.ต้นที่อเมริกา แต่เงือกอย่างคากามิไม่รู้จักแต่เห็นน่าสนใจ “สอนฉันบ้างสิ!!”
คนหนุ่มติดเกาะสอนให้ เล่นให้ดูบ้างจนคากามิเริ่มติดใจ พอถึงเวลามาดูแลฮิมุโระก็ได้เล่นด้วย รู้สึกเล่นด้วยกันแล้วสนุกทำให้สนิทกันได้เร็วขึ้น
“ไทกะอย่างอแขนสิ” ชายผมดำปรกตาสอนเงือกทหารตั้งท่ารับลูก มือหนาจับแขนคากามิให้ยืดตรง “เอ่อ..” คากามิไม่พูดแต่รู้สึกร้อนๆยังไแปลกๆ ‘ทำไมแดดร้อนวะ!’
แถมอีกฝ่ายเริ่มเรียกเขาด้วยชื่อต้นเพราะสนิทกันมากขึ้นคากามิก็ไม่ได้ว่า “เอาล่ะไทกะลองเสริฟลูกสิ” ร่างสูงผมดำวิ่งไปอยู่อีกฝั่งรอรับลูกเสริฟ “อื้ม”
ปึก! คากามิเสริฟลูกให้ “เฮ้ยๆ!!” ฮิมุโระแทบรับลูกไม่ได้ อีกฝ่ายเสริฟใส่แรงมากไป “แรงไปแล้วไทกะ” ฮิมุโระขมวดคิ้วลูกเกือบเข้าหน้า “อ่า โทษทีๆ”
ปึก!เสริฟลูกอีกครั้งคราวนี้แทนที่แรงจะลดลงดันเพิ่มมากกว่าเดิมอีก ผั๊วะ!! บอลกระแทกเข้าหน้าฮิมุโรเต็มๆ “ฮะๆๆ” คากามิหัวเราะเห็นอีกฝ่ายตัวเซ
ที่แท้ตั้งใจแกล้ง ฮิมุโระดูออกก่อนกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์จะเอาคืน “ชอบความรุนแรงนะไทกะ” คากามิหุบยิ้มพลันเห็นหน้าฮิมุโระน่ากลัวยิ่งตอนกระโดดเสริฟ
ปึก!! ลูกบอลทวีคูณความแรงและเร็ว คากามิตกใจรับพลาด ผั๊วะ!!! ปึก! “เฮ้ยไทกะ!!” ชายหนุ่มผมดำตกใจเห็นเงือกหนุ่มในร่างมนุษย์ล้มคางกระแทกหิน “เลือด!”
“ไทกะฉันขอโทษ!!” หนุ่มติดเกาะทิ้งลูกวอลเล่ย์วิ่งไปพยุงคากามิเลือดไหลจากปาก “โอย..” หนุ่มผมแดงครางเจ็บฟันกรามน้อยซี่ซ้ายบน “ลองอ้าปากซิไทกะ”
พออ้าปากมาฮิมุโระเห็นฟันโยกจะหลุดแต่ยังติดรากฟันเลยคาอยู่อย่างนั้น “ฟันนายจะหลุดแล้วนะเนี่ย” ชายผมแดงประคองกรามที่ปวดแปล๊บ ‘ปวดมากเลยแฮะ’
“น่าๆฉันขอโทษนะ” ฮิมุโระตามง้อคากามิที่ลุกหนีจะเดินลงทะเลแต่เงือกหนุ่มไม่หันกลับมามองหนีว่ายลงน้ำไปเลย ฮิมุโระแทบร้อง “เวรแล้วไง! ใครจะทำอาหารเย็นให้”
ตอนเย็นคนกามิไม่มา อิสึกิมาแทนบอกคากามิปวดฟันไม่ยอมมา ฮิมุโระรู้ว่าจริงๆแล้วโกรธเขาต่างหาก อิสึกิจะทำอาหารให้กินแต่เห็นในมือถือสาหร่ายทะเล
ปรากฏทำออกมาน่าอ้วกมาก สาหร่ายล้วนๆ อิสึกิบอกเป็นอาหารนิยมชาวทะเล ฮิมุโระสะอิดสะเอียนไม่อยากกินแต่กลัวเสียมารยาทเลยจำเป็น กำลังจะหยิบเข้าปาก
“พี่อิสึกิ เดี๋ยวผมดูเขาต่อเอง” คากามิขึ้นบกมาพอดีเลยห้ามไว้ทัน รู้ว่าฮิมุโระกินไม่ได้แน่ “อ้าว!นายไม่เป็นไรแล้วหรอ” “ครับ ผมดีขึ้นแล้ว”
ดวงตาขวาสีเทาช้อนมองชายผมแดงเดินมาหน้านิ่งไม่พูดจาถือหอกติดมือทำท่าจะเขวี้ยงใส่หน้าฮิมุโระ “เฮ้ย!” ชายผมดำหลับตาปี๊ยกแขนป้องหน้า ฉึก!!
ทุกอย่างเงียบ ฮิมุโระลืมตามองตัวเองไม่บาดเจ็บก่อนเหลือบตามองคากามิเดินสวนมาตามทางหอก พอหันตามไปเห็นหอกปักร่างลูกเป็ดนอนตายเลือดไหล ‘เป็ด??’
คากามิเอามาทำมื้อค่ำย่างเป็ดยื่นให้ฮิมุโระกิน ชายหนุ่มกินเงียบๆ คากามิก็นั่งเงียบมือแตะแก้มยังปวดอยู่เลย “ไทกะฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ”
ถึงจะทำคากามิฟันโยกปวดไปหมดแบบนี้แต่เขาก็ยังมีน้ำใจมาทำอาหารให้กิน ‘ค่ำนี้เกือบได้กินสาหร่ายแล้วไง’ “ฉันปวดฟัน..กินอะไรไม่ได้ก็เพราะนาย”
ฟังแล้วรู้สึกผิดกว่าเก่าเลยได้แต่เงียบ “แต่ฉันปล่อยให้ทัตสึยะลำบากไม่ได้หรอกน่า” “ห๊ะ!?” ฮิมุโระเลิกคิ้วได้ฟังแบบนี้รู้สึกประหม่าซะงั้น ‘ไทกะ..’
ร่างใหญ่กำยำนั่งหันหลังไห้แล้วแอบหน้าแดงแต่ฮิมุโระไม่รู้ มือใหญ่ที่ถือก้อนหินแทบจะยกมากระแทกปากให้ฟันโยกอีก ‘พูดอะไรเรา!’ “โอ๊ย!” เริ่มปวดรากฟัน
“ไทกะเป็นไรไหม” ฮิมุโระกินเป็ดหมดเดินมาหาจับคากามิอ้าปากดู เลือดยังไหลซิบๆ “ฉันว่านายต้องถอนฟัน ไม่งั้นอักเสบ” พอพูดเท่านั้นคากามิถึงกับวิ่งหนี
“ไม่เอานะ!!ไม่ถอนเด็ดขาด!!” ชายผมแดงโวยวายแทบวิ่งรอบเกาะแต่ฮิมุโระก็วิ่งตามจนเหนื่อยก็ไม่เลิก จนคากามิถาม “เหนื่อยขนาดนั้นยังจะพยายามเพื่ออะไร”
ใบหน้าหล่อเปียกโชกเหงื่อเงยขึ้นสบตาคากามิแล้วตอบ “ขนาดไทะกะยังไม่ปล่อยให้ฉันลำบาก แล้วฉันจะปล่อยให้ทรมานได้ยังไง” ฮิมุโระหอบไปพูดไป “อะ..เอ่อ”
ใบหน้าแดงก่ำรีบเบือนหนีทันทีที่ได้ฟังแบบนั้น สุดท้ายยอมให้ฮิมุโระถอนฟัน “เอาล่ะ จะดึงละนะ. ฟันคากามิโดนฮิมุโระจับไว้เตรียมจะดึง “เดี๋ยวๆ!ทำใจแปป”
“ทำใจหลายรอบแล้วไทกะ” ฮิมุโระบ่นเริ่มเหลืออดที่คากามิป็อดไม่หายแต่แปลกใจว่าเงือกทหารทำไมแค่นี้กลัว พอถามคากามิเลยเล่าให้ฟัง “ฉันมีอดีตเรื่องฟัน”
ตอนเด็กแม่คากามิจะถอนฟันน้ำนมที่โยก เลยเอารากพืชทะเลมาผูกฟันยึดไว้กับตัวม้าน้ำแล้วให้วิ่งไปแต่คากามิเจ็บฟันไม่หลุดเลยโดนม้าน้ำลากไปไกล
แล้วมันไม่ยอมหยุด กว่าฟันจะหลุดคากามิก็เหงือกฉีกเลือดไหลไม่หยุด เล่าไปตัวสั่นผวาไป นั่งถึงวันนั้นยังกลัวการถอนฟัน ฮิมุโระนึกภาพตามแล้วเข้าใจ
“อืม..นายคงเจ็บมาก” หนุ่มติดเกาะปลอบเงือกทหารร่างมนุษย์ “แต่ยังไงนายต้องถอนออกไม่งั้นมันจะแย่กว่านี้” คากามิหันมามองแววตาขอความปราณี “เบาๆหน่อยนะ”
ชายผมดำตั้งใจมั่นคราวนี้ต้องดึงออก! แต่พอจะนับเลขคากามิก็ตัวสั่นเหมือนลูกเสือตกน้ำ ดวงตาขวาประดับไฝใต้ตามองร่างคากามิขดตัวสั่นมากกว่าเดิม
“โอ้..น่ารักดี” ริมฝีปากหนาเม้มแน่นเห็นน้ำตาเล็ดจากหางตาคากามิ เห็นแบบนี้น่ารักดีแต่ดันสงสารจนไม่กล้าดึงซะงั้น เขาคิดออกแล้ววิธีนี้เคยลองกับผญ
“ไทกะ..มองตาฉัน” เสียงนุ่มนวลอ่อนโยนขึ้นมาทำคากามิปริบตางง?? พอได้สบเข้ากับดวงตาเจ้าเสน่ห์ที่อยู่ใกล้ๆแล้วใจก็สั่นจนลืมกลัว ยิ่งเขายิ้มมันยิ่ง..
เคล็ดลับนี้เขาเคยใช้หว่านใส่ผญให้เคลิ้มยอมนอนด้วย เพิ่งรู้ว่ากับผชก็ได้ เขาทำเป็นจ้องตาคากามิไปเรื่อยๆให้เคลิ้มแต่มือยังจับฟัน ปึก! หลุดแล้ว
ร่างกำยำสะดุ้งเจ็บเล็กน้อยแต่แทบลืมไปเลย หันมองฟันตัวเองในมือฮิมุโระ “เห็นไหม ไม่เจ็บหรอก” ชายผมดำขลับยิ้มแย้มถอนฟันสำเร็จ คากามิก็โล่งใจ
รากฟันอาจปวดๆบ้างนิดหน่อยแต่ก็สบายใจพอกินสาหร่ายที่อิสึกิทำไว้ได้อยู่ จากที่หิวมานานท้องเริ่มอิ่มหันไปที่ฮิมุโระก็หับไปแล้ว เร็วจริงๆ
อเล็กซ์ซานดร้า การ์เซีย พี่สาวผู้ร่วมธุรกิจกับฮิมุโระทราบข่าวเรื่องเครื่องบินตก เธอช็อกมากไม่รู้ป่านนี้ฮิมุโระเป็นตายร้ายดียังไง
ถ้าเขาตายขึ้นมาธุรกิจที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์นี้พังแน่ ทุ้มทุนไปมากมายจะยอมได้ไง อเล็กซ์บอกสายสืบให้ไปสืบเงียบๆ “นายต้องหาศพทัตสึยะให้ได้”
“ถ้าไม่เจอแสดงว่าเขายังมีชีวิตและต้องหาเขาให้ได้เข้าใจไหม” สาวผมบลอนด์โทรไปสั่งคนก่อนเดินกลับมานั่งกุมขมับบนโต๊ะทำงาน “ปลอดภัยทีเถอะทัตสึยะ”
และไม่นานก็ได้ข่าวฮิมุโระว่ายังมีชีวิต อเล็กซ์ดีใจมากเขายังไม่ตายเลยรีบขึ้นเครื่องบินส่วนตัวไปลงที่นั่น ตอนนั้นคากามิไปจับหนูมาทำอาหาร
“ทัตสึยะ!!!” “อเล็กซ์!?” สาวผมบลอนด์ตะโกนเรียกทั้งน้ำตาวิ่งเข้ามากอดฮิมุโระร้องไห้ฟูมฟาย “ฉันนึกว่านายตายไปแล้ว ฮืออ” “ไม่เป็นไรอเล็กซ์ฉันยังอยู่”
ฮิมุโระปลอบ พออเล็กซ์ดีขึ้นมาบ้างก็จับจูบปากทักทายตามแบบของเธอซึ่งกับฮิมุโระนั้นเรื่องปกติ แต่สำหรับคากามิที่เดินมาเห็นมันไม่ปกติ ‘ผญนี่ใคร??’
“อ้าวไทกะมาแล้วหรอ” ฮิมุโระเรียก อเล็กซ์จ้องผู้ชายผมแดงเดินถือหนูกับคางคกเข้ามาใกล้ ตาสีแดงมองสาวผมบลอนด์ด้วยหา “ทัตสึยะนี่ใคร?” อเล็กซ์ถาม
“นี่คากามิ ไทกะเพื่อนฉัน” ฮิมุโระแนะนำทั้งสองคนให้ได้รู้จัก อเล็กซ์ก็เฟรนลี่เป็นมิตรด้วยแต่เธอเห็นสายตาคากามิแล้วรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ชอบเธอ
“ทัตสึยะ กลับอเมริกากันเถอะนะ” อเล็กซ์บอกชายผมดำตอนคากามิกำลังก่อไฟ พวกเขาคุยกันคิดว่าคากามิไม่ได้ยิน แต่หูของเงือกได้ยินไกลกว่ามนุษย์
เขาได้ยิน อเล็กซ์ถามว่าทำไมถึงมาที่นี่ และคำตอบของฮิมุโระทำให้คากามิถึงกับใจหล่นวูบ “ฉันมาที่นี่ เพื่อมาเอาปะการังจากทะเลคิเซกิกลับไปอเมริกา”
เขากำลังจะทำOcean Worldชั้นใต้ดิน ต้องใช้ปะการังและเขาเลือกปะการังของที่นี่ แต่เครื่องบินดันมาตกซะก่อนเลยติดเกาะอยู่ที่นี่ตั้งหลายเดือน
เงือกทหารกำหมัดกัดฟันกรอดที่แท้แกมาเพื่อจะมาเอาปะการังของที่นี่! คากามิทิ้งหนูและคางคกเดินกระแทกส้นออกห่างจากสองคนนี้ ‘พวกมนุษย์เห็นแก่ตัว..’
ฮิมุโรเอะใจ ‘หรือไทกะได้ยิน?’ ชายหนุ่มวิ่งตามไปปล่อยอเล็กซ์นั่งกินคางคกที่ทำเสร็จแล้ว “ไทกะ!!เดี๋ยวก่อน!!” ฮิมุโระตะโกนเรียกคากามิจะกลับไปในทะเล
“อะไร” ร่างที่เปียกน้ำเริ่มเปลี่ยนแปลงหันกลับมาตอบเสียงห้วน “ทำไมถึงกลับเร็วล่ะ” เขาถามเพื่อให้แน่ใจว่าเพราะคากามิได้ยินเรื่องที่เขาพูด
“รู้สึกผิวแห้งไม่ค่อยสบาย” พูดจบก็สะบัดครีบว่ายลงน้ำไป ฮิมุโระถอนหายใจโล่งคงไม่ได้ยินแต่เข้าใจผิดดันคิดในแง่ดีว่าอีกฝ่ายคงหึงเขากับอเล็กซ์
เงือกทหารเกล็ดสีแดงเข้มว่ายลงทะเลกลับมาในถ้ำ ลำบากใจเรื่องฮิมุโระตอนนี้รู้แล้วถึงจุดประสงค์ของฮิมุโระ เขาจะเอาปะการังไป ‘แล้วสัตว์ทะเลล่ะ’
‘จะอยู่ยังไงหากไม่มีปะการัง’ ตอนนี้รู้แล้วว่าฮิมุโระเป็นศัตรูและหน้าที่ของเงือกทหารคือปกป้องทะเลคิเซกิ เรื่องนี้ถึงหูผบ.ริโกะฮิมุโระจะถูกฆ่า
แต่เขาทำไม่ลง..เขาไม่กล้าให้ใครรู้ว่าฮิมุโระจะเอาปะการังของทะเล ไม่อยากให้คนที่ผูกพันเหมือนพี่ชายต้องตาย แต่หน้าที่ที่ต้องปกป้องที่นี่ล่ะ
เขาควรจะเลือกอะไร ระหว่างสิ่งที่ต้องปกป้องกลับสิ่งที่รัก คากามิว่ายไปเรื่อยๆได้ยินเสียงคิเสะพูดคุยกับชาวทะเลอยู่ใกล้ๆนี้เอง “อ้าว! คากามิจิ”
คิเสะทักทาย ตอนนี้ทำหน้าที่ตรวจสอบประชากรทะเลอยู่ เหมือนคิเสะจะสนุกกับงานเพราะได้พบปะกับชาวทะเล “แล้วคากามิจิจะไปไหนหรอฮะ?” “ฉันก็ว่ายไปเรื่่อย”
“ขยันจังนะคิเสะ แล้วนายยังไม่ไปหาอาโอมิเนะ ไม่กลัวเขาเหงาบ้าง?” คากามิถามเห็นตั้งแต่กลับมาคราวนั้นคิเสะก็ว่ายวนเวียนอยู่แต่ที่นี่ “ก็อยากไปนะ”
“แต่ทำไงได้ หน้าที่ต้องมาก่อนเรื่องส่วนตัวสิฮะ” พูดจบคิเสะขอตัวไปทำงานต่อ ‘หน้าที่ต้องมาก่อน?’ คากามิเม้มปากคิด จะเอาไงดีเรื่องฮิมุโระ
บางทีการตัดสินใจเรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา คากามิไม่ขึ้นมาหาฮิมุโระอีกเลย ชายหนุ่มยืนรอ คลื่นซัดน้ำทะเลมาโดนเท้าจนเปื่อยคากามิก็ยังไม่มา
“ทัตสึยะ แล้วนายจะกลับเมื่อไร” อเล็กเดินมาถาม เธอตั้งใจมารับตั้งแต่เมื่อวานแต่ฮิมุโระยังไม่ยอมกลับ เธอก็เลยยังไม่ยอมกลับเหมือนกัน “ฉันจะรอไทกะ”
“ฉันอยากจะบอกลาเขา และก็เรื่องที่ฉันยังไม่ได้บอกเขาด้วย” ฮิมุโระหมายถึงเรื่องที่เขาจะมาเอาปะการัง ตั้งใจจะบอกวันนี้ แต่คากามิไม่ยอมมา
“นี่อเล็กซ์” “หืม?” ฮิมุโระเรียกก่อนใบหน้าด้านซ้ายปิดด้วยด้วยเส้นผมที่ขยับตามแรงลมหันกลับมาหาพี่สาวผู้ร่วมธุรกิจ “เรื่องocean world น่ะ”
“ฉันคงไม่ทำต่อแล้วล่ะ” “อะไรนะ!!?” สาวอเมริกาผมบลอนด์อ้าปากค้างเสียดายเงินที่ลงทุนไปแล้วต้องสูญเปล่า “ทำไมล่ะทัตสึยะ..” “ฉันรู้สึกละอายน่ะ”
“ไทกะรักทะเลนี้เป็นบ้านเกิด เขาดูแลฉันดีมาตลอดทั้งที่ไม่รู้เลยว่ากำลังช่วยคนที่จะมาเอาปะการังของที่นี่ไป” ชายหนุ่มพูดเสียงเศร้ารู้สึกผิดจริงๆ
“ขอโทษนะอเล็กซ์..ฉันไม่อยากทำแล้ว” เขาไม่เสียดายเลยกับเงินที่ใช้ไป กับสิ่งที่ได้จากการมาอยู่ที่นี่หลายเดือน และการที่ได้เจอเงือกทหารคากามิ
หญิงสาวนิ่งเงียบมองดวงตาขวาสีขุ่นเศร้าหมองรู้สึกผิดเหลือเกิน ถึงเธอจะหนักใจเรื่องที่จะทำกลับต้องเลิก ทั้งที่หวังผลกำไรไว้ตั้งมาก แต่ก็..
“เอาเถอะทัตสึยะ ถ้าประธานบริษัทตัดสินใจ ฉันก็ว่าตาม” อเล็กซ์ยิ้มบางยอมรับ ยังไงก็ยังมีแผนโครงการอื่นอีกตั้งมากมายรอเขาไปจัดการ “ขอบใจนะอเล็กซ์”
2สัปดาห์ฮิมุโระยังรอคากามิเขาไม่ขึ้นมาหาเลย ทุกวันนี้ต้องหากินเอง รู้สึกคิดถึงอาหารฝีมือชายผมแดงเหลือบดำ อยากเจอกันสักครั้งก่อนจะกลับอเมริกา
‘ไทกะ..ทำไมนายถึงไม่มา..’ พึมพำในใจตอนที่นั่งมองผลไม้ที่ไปเก็บมา อยากจะตะโกนดังๆออกไปนอกทะเลให้คากามิได้ยินแต่คงไม่ได้ รู้สึกปวดหนึบในอกซ้าย
เสียงฝีเท้าดังอยู่ใกล้ๆ “ไทกะ!” ฮิมุโระหับควับมองคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่คากามิแต่เป็นอเล็กซ์ “ฉันแค่จะมาบอกว่าเราควรจะกลับให้เร็วที่สุดนะทัตสึยะ”
“งานที่อเมริกาไม่รอเรานานขนาดนั้น” พูดจบเธอเดินผ่านไปแล้วหยุดเหลือบมองฮิมุโระ เห็นแล้วเธอก็สงสารอยากจะให้เขารอบอกลาคากามิ แต่ฝ่ายนั้นกลับไม่มา
ตาสีฟ้าเห็นร่างใหญ่กำยำผมสีแดงที่คุ้นตาเดินมาจากไกลๆ “ทัตสึยะ!นั่น..” เธอเรียกให้ชายผมดำหันไปมอง เป็นคากามิจริงๆ ดวงตาสีแดงคู่นั้นดูว่างเปล่า “ไทกะ..”
ร่างสูงวิ่งเข้าไปหาคากามิด้วยรอยยิ้มดีใจที่อย่างน้อยเขาก็กลับมา “ไทกะนายหายไปไหนมา” ฮิมุโระพอจะเดาออกแล้วว่าคากามิได้ยินที่คุยกับอเล็กซ์
“ฉันรู้เรื่องของนาย ทัตสึยะ นายกับฉันเป็นศัตรูกัน ทางที่ดีนายควรกลับไปซะ แล้วอย่ามายุ่งกับที่นี่จะดีกว่า ถ้าไม่อยากให้ฉันพาเงือกทหารมาฆ่านาย”
“ฉันตั้งใจจะบอกนายแล้วไทกะ ขอโทษที่มาบอกเอาป่านนี้ และฉันจะกลับอเมริกาแล้ว” คำพูดว่าจะไม่ได้ทำให้คากามิตกใจ เพราะเขาเตรียมใจไว้ “อืม..”
‘เขาไปก็ดีแล้ว’ ก่อนที่เงือกทหารคนอื่นรู้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ และฮิมุโระจะไม่ปลอดภัยหากยังอยู่ที่นี่ “ก่อนฉันไป ช่วยมากับฉันหน่อยได้ไหม”
ฮิมุโระพามาที่ซากเครื่องบิน เขาเดินเข้าไปหยิบกล่องเล็กๆออกมา แล้วเปิดมันออก มีแหวนคล้องโซ่อยู่1คู่ เขายื่นมันให้คากามิ1เส้น และอีกเส้นสวมเอง
“นี่อะไร?” คากามิพลางเลิกคิ้วมองแหวนคล้องโซ่ในมือ เห็นอีกเส้นฮิมุโระนำไปใส่เอง “มันเป็นตัวแทนของฉัน และเป็นเครื่องหมายที่ว่าเราได้พบกัน”
แหวนคล้องโซ่ในมือคากามิถูกฮิมุโระสวมให้ “ฉันให้แหวนนี้กับนายมันมีอีกอย่างที่ฉันอยากบอก” ดวงตาขวามองร่างสูงกว่าพร้อมรอยยิ้มก่อนบอกคำสุดท้าย
ทำพูดนั้นทำให้คากามิในเต้นรัวและพองโตยิ่งกว่าจะเรียกว่าดีใจ เขาเข้าใจแล้วในสิ่งที่เรียกว่าความรัก ถึงฮิมุโระไม่เคยพูดแต่ก็เข้าใจกันทางสายตา
เครื่องบินที่อเล็กซ์ใช้มารับฮิมุโระบินอยู่เหนือฟ้า ร่างของชายหนุ่มอยู่บนเครื่องบินก้มมองลงมาจากหน้าต่าง เงือกทหารคากามิยิ้มให้เขาจากด้านล่าง
แหวนเงือกที่คล้องคอกระทบแสงแดดเป็นประกายสีเงินเห็นชัดในดวงตาสีเทา ฮิมุโระยิ้มตอบแทนคำลาแล้วโบกมือให้เงือกหนุ่มก่อนที่คากามิจะว่ายลงน้ำกลับไป
ครีบสีแดงสดสะบัดตีน้ำดำดิ่งลงสู่ก้นบึ้งของทะเลปากทางเข้าถ้ำ เงือกทหารคากามิกระตุกยิ้มมือจับแหวนเงินขึ้นมาดูแล้วนึกถึงคำพูดสุดท้ายของฮิมุโระ
“แหวนนี้กับนายมันมีอีกอย่างที่ฉันอยากบอกว่าฉันดีใจที่ได้พบไทกะ นายทำให้ฉันได้พบกับความรู้สึกที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อน มันมีค่ามากที่สุดในชีวิต มันเป็นความรู้สึกแรกที่ทำให้ฉันเรียกได้อย่างเต็มปากว่า’ความรัก’ ”
.
.
“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ล่ะนะ” คากามิเท้าแขนกับชั้นหินใกล้โรงอนุบาลลูกปูหลังเล่าเรื่องความรักของตัวเองให้ฟัง “ตอนนี้เขาไปแล้วสินะฮะ” “อืม กลับอเมริกาน่ะ”
คุโรโกะจับลูกปูขึ้นมาเล่นไปพลางยิ้มไปพลางเช่นเดียวกับคิเสะที่มีความรักเหมือนกัน ต่อจากคิเสะก็คากามิที่ได้มีประสบการณ์นี้กับมนุษย์ “คุโรโกจจิ..”
“เหลือนายคนเดียวแล้วนาา” คิเสะหยอกล้อเเซวคุโระโกะที่เป็นเพียงคนเดียวที่ยังไม่มีความรักกับเขาบ้าง “ผมยังไม่มีเรื่องเเบบนั้นสักหน่อยครับ!”
ถึงจะบอกว่ายังไม่คิดเรื่องนั้นแต่แก้มขึ้นสีชมพูอ่อนๆไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ตัว เพื่อนอีกสองคนกลั้นขำเห็นคุโรโกะพยายามเก็บอาการแต่ไม่เคยเนียน
ความรักของเงือกทหารคากามิ ไทกะ ได้เริ่มไปแล้ว ถึงจะเป็นรักที่เกิดขึ้นกับศัตรู แต่ถึงอย่างนั้นใช่ว่ามันจะห้ามได้ และอีกหนึ่งความรักครั้งต่อไป
ความรักในความแตกต่าง ของเงือกที่อ่อนแออย่างคุโรโกะ เท็ตสึยะ จะเป็นเครื่องราวความรักของเขาเพียงเรื่องเดียว ที่เพื่อนทั้งสองคงจะไม่ได้ฟัง..
End.
บทที่ 2 ความรักของเงือกทหาร ในที่สุดก็มาถึงคู่สุดท้ายยยย แดงดำแล้วจ้า ในตอนนี้แต่งในทวิตเตอร์จะจบแล้ว แต่คือกว่าจะได้รวมก็คงวันจันทร์นู่นน่ะ ^^
ความคิดเห็น