คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Fic KnB] Aomine x Kise : บทที่ 1 ความรักของเงือกสีทอง
ความรักของหนุ่มเงือก
บทที่ 1 ความรักของเงือกสีทอง
Paring : Aomine x Kise
Rate : PG-13
Story : Lady*Vanila
ความรักที่อยู่ด้วยกันไม่ได้
คิเสะ เรียวตะ เงือกหนุ่มสีทองผู้ทำหน้าที่ตรวจสอบความสงบเรียบร้อยของชาวทะเล เขาพบเจอใครมามากและเป็นที่รัก ช่วงนี้ตรวจพบมีเรื่องผิดปกติ
“ประชากรกุ้งหาย!!!” คิเสะตกใจกำรายงานแผ่นทรายจากม้าน้ำแตกกระจาย “พวกมนุษย์ชักจะจับกุ้งมากเกินไปแล้ว ทั้งที่เพิ่งได้พัฒนาสายพันธุ์แท้ๆ!!”
ปกติมนุษย์จับสัตว์ทะเลก็ยอมรับได้อยู่ แต่ช่วงนี้เกินกว่าปกติ มันมากเกินไป คิเสะที่ตรวจสอบตลอดรู้ดี ช่วงนี้ราชินีกุ้งทะเลเพิ่งพัฒนาสายพันธุ์
ได้กุ้งพันธุ์ยักษ์ตัวใหญ่ครึ่งท่อนแขน เป็นที่น่ายินดีของชาวทะเล แต่พวกมนุษย์ก็เลยแห่กันมาจับ คิเสะต้องสืบว่ามนุษย์คนไหนทำเรื่องแบบนี้
เงือกสีทองแอบขึ้นมาอยู่บริเวณน้ำตื้น มนุษย์ชาวประมงมักผ่านแถวนี้ เป็นบริเวณกุ้งถูกจับ ไม่นานมีเรือประมงใกล้เข้ามา คิเสะรีบหลบแอบดูหลังโขดหิน
ชายผิวเข้มผมสั้นยืนส่องทะเลจากหัวเรือ ‘ดูเปล่งประกายจัง..’ คิเสะตาแพรวพราวมองชาวประมง ‘นี่ฉันคิดอะไร!เจ้านั่นจับกุ้งนะ!’ เงือกหนุ่มเขกหัวตัวเอง
อาโอมิเนะจับกุ้งได้สายพันธุ์ยักษ์ของราชินี ชายผิวดำดีใจรอบนี้ราคางามอีกแล้ว เขาจับกุ้งมากมายเต็มเรือคิเสะเห็นแล้วน้ำตาไหล ‘โหดร้ายป่าเถื่อน!!’
ตาคมสีเหลืองคลอน้ำตามองเพื่อนๆกุ้งมากมายนอนแห้งใกล้ตายบนเรือ ‘มนุษย์ใจร้าย!!’ คิเสะยอมไม่ได้ แอบว่ายน้ำตามอาโอมิเนะไปถึงชายฝั่งไม่ให้รู้ตัว
อาโอมิเนะลงเรือเอากุ้งทั้งหมดมาเก็บไว้ในโกดังเล็กๆที่พักชาวประมง ก่อนอกไปข้างนอก คิเสะตามดูก็ได้โอกาสรีบคลานขึ้นบกแล้วกลิ้งกับทรายให้หางแห้ง
จากครีบเงือกกลายเป็นขา ครีบหูและรอบๆตัวหายไป ตอนนี้เหมือนมนุษย์ทุกประการวิ่งเข้าไปในโกดังอาโอมิเนะเห็นกุ้งมากมายตัวแห้งใกล้ตายเต็มที
“ฉันจะช่วยพวกนายเอง!ก่อนโดนไอ้ดำจับไปจ่อไฟจนเนื้อสุก” คิเสะหมายถึงเอาไปทำกุ้งเผาแต่ใช้คำไม่ถูกเลยเรียกจ่อไฟ ชายหนุ่มผมทองรีบปล่อยกุ้งลงทะเล
กุ้งนับร้อยไม่เหลือแล้วในโกดัง คิเสะปล่อยคืนหมดแล้วว่ายน้ำหนีลงทะเล พาไปส่งให้ราชินีกุ้งที่เป็นแม่ของพวกเขา หล่อนดีใจมากลูกๆยังไม่ตาย
อาโอมิเนะกลับถึงที่โกดังตอนฟ้ามืดจะจับกุ้งเอามาเผาขาย แต่พอมาถึงก็ใจร่วง กุ้งหาย!!! โกดังโล่งคิดว่าโดนขโมยแน่ “ใครฟะ!!!กุ้งตูอุส่าลำบากไปจับ!!”
แต่นานวันแล้วก็หาตัวไม่ได้ อาโอมิเนะไม่คิดว่าจะโดนขโมยรอบ2เลยออกไปจับกุ้งใหม่ คราวนี้จะจับให้มากกว่าเดิมเพื่อทดแทนคราวก่อนที่เสียหายไปเยอะ
คิเสะเห็นการกระทำนั้น คราวนี้จับเยอะกว่าเดิมมาก เงือกหนุ่มจิกโขดหินจนนิ้วเรียวแหลมถลอก “หน็อย!!ไอ้มนุษย์สีหมึก!” คิเสะว่ายน้ำตามไปอีกรอบ
คราวนี้อาโอมิเนะนั่งเฝ้ากุ้งเลย คิเสะเจ็บใจทำไงดีไปปล่อยเพื่อนๆไม่ได้ เลยเอาแต่หลบที่โขดหินใกล้ๆรอโอกาส สักพักอาโอมิเนะงีบหลับ “เสร็จล่ะ!!!”
เงือกผมทองในร่างมนุษย์ย่องเข้าโกดังผ่านอาโอะมิเนะ พอจะเข้าไปปล่อยกุ้ง หันมามองอีกทีชายผิวสีเข้มยังหลับเลยหันมาปล่อยกุ้งต่อ “เฮ้ย!!หยุดนะ!!!”
คิเสะหน้าซีดใจหล่นตุบ ‘โดนจับได้แล้ว!’ ชายผมทองตัวสั่นค่อยๆหันกลับมา อาโอมิเนะยังนั่งที่เดิมมือไขว่คว้าอากาศ “อย่าเอาไมจังไป เอามา!!!” แค่ละเมอ...
คิเสะงง ‘ไมจังคืออะไร ชื่อกุ้ง?’ แต่ช่างเถอะตอนนี้ปล่อยเพื่อนตัวน้อยก่อน พวกกุ้งมากมายกลับทะเลอีกครั้ง คิเสะจะตามไปทีหลังชะงักหันมามองอาโอมิเนะ
‘แบร่! อย่าหวังจะจับกุ้งเลย’ ชายผมทองแลบลิ้นปลิ้นตาใส่คนงีบหลับแล้ววิ่งลงทะเลตามกุ้งไป อาโอมิเนะหนาวลมบกตอนกลางคืนเลยตื่น หันมาดูโกดัง “เฮ้ย!!!”
กุ้งหายอีกแล้ว “บัดซบ!!” มือใหญ่ทุบผนังโกดังต้องทำอะไรสักอย่างไม่งั้นไม่มีกุ้งขายอดตายแน่ อาโอมิเนะคิดแผน หลายวันต่อมาจึงออกเรือจับกุ้งอีก
จับกุ้งจำนวนมากเหมือนเดิม คิเสะหงุดหงิดเหลืออด “ยังไม่หยุดอีก!!” แต่ช่าง จับกี่ครึ้งก็จะปล่อยทุกครั้ง ดูซิจะทนจับกุ้งเสียแรงฟรีไปได้ถึงเมื่อไร
คิเสะตามไปอีกคราวนนี้อาโอมิเนะไปซื้อของแล้ว “ทางสะดวก!” คิเสะวิ่งเข้าโกดังจะปล่อยกุ้งอีก ปัง!! ประตูโกดังปิด อาโอมิเนะเข้ามาแล้วล็อกประตู “แก..”
คราวนี้ชัดเจนมาก กุ้งที่ปล่อยยังคามือ ในที่สุดก็จับขโมยได้!! “แกรู้ไหมกว่าฉันจะจับกุ้งมาเผาแล้วขายน่ะ เงินนั่นฉันต้องกินต้องใช้นะเว่ย!!!”
คิเสะตัวสั่นถอยหลังชิดผนัง คนตรงหน้าน่ากลัวเกิน เหมือนจะหยิบหินมาฟาดหัวแตกตายได้ “ฉัน..ฉัน” ชายผมทองพูดกุกกักแก่ตัวไงดี
“แกขโมยกุ้งฉันไอ้หน้าหล่อ!!” อาโอมิเนะกระชากคอเสื้อคิเสะจนตัวลอย ‘หมอนี่กำลังเยอะ!!’ คิเสะร้องในใจอะไรก็ได้ช่วยที “แกต้องชดใช้!!!”
อาโอมิเนะขังคิเสะไว้ในโกดัง ให้กลายเป็นคนเฝ้ากุ้งห้ามออกมา ปังๆ!! “ปล่อยฉันนะ!!!ไอ้มนุษย์บ้า!!!” คิเสะทุบประตูที่โดนล็อก มันเปิดไม่ได้
คิเสะนั่งปาดน้ำตาหน้าเศร้า ‘อยากกลับทะเล..’ พวกกุ้งพากันปลอบ ทนไปก่อนสักวันก็ได้หนี ชายหนุ่มเริ่มยิ้มได้ แต่ตอนนี้หิวมากยังไม่ได้กินอะไรเลย
พอเช้าอาโอมิเนะเปิดประดูมา คิเสะที่นั่งงีบถึงกับสะดุ้ง “แกน่ะมากับฉัน” ชายประมงผิวเข้มเดินนำออกไป คิเสะก็เดินตามไปอย่างระแวง แล้วมาหยุดที่บ้านสังกะสี
ที่นี่บ้านพักชาวประมง มันจะโทรมๆเหมือนใกล้พังแต่เหมาะกับบรรยากาศทะเล อาโอมิเนะพาขึ้นมาตรงระเบียงบ้าน
คิเสะสงสัยพามาทำไม พอเหลือบมาเห็นเปลือกหอยมากมายหลากสีสันในกะละมังถึงกับลืมทุกสิ่งทุกอย่าง “สวยชะมัดเลย!!!” ชายผมทองนั่งลงจับเปลือกหอยดู
“แกนี่ชอบเปลือกหายยังกับผู้หญิงเลยว่ะ” คิ้วเข้มย่นลงทันที่เห็นผู้ชายดี้ด๊าเจอเปลือกหอยสวยๆ คิเสะไม่สนใจ สนแต่เปลือกหอยสวยงามตรงหน้า
“ว่าแต่..นาพาฉันมาทำไมเนี่ย” คิเสะหันมาถาม “นายขโมยกุ้งทำฉันเสียรายได้หากินต้องทำงานใช้” พอได้ฟังคิเสะถึงกับลุกขึ้น “ทำไมฉันต้องทำ นายน่ะผิด!!!”
ชายผิวเข้มยืนงง ‘อะไรวะ!?’ “ก็นายจับกุ้งเพื่อนๆฉัน!! พวกเขาเพิ่งเกิดไม่นานนายก็จะจับเขาไปจ่อไฟนายมันโหดร้าย!!!” ชายผมทองเริ่มโวยวายใหญ่
“แต่มันอาชีพฉันนะเฟ่ย!!ไม่ทำจะเอาเงินไหนใช้แ_ก” “แล้วอาชีพอื่นมันไม่มีรึไงเล่า!!” คิเสะไม่ยอมแพ้เถียงไม่เลิกจนอาโอมิเนะทนไม่ไหว คราวนี้ใช้ไม้ตาย
“ถ้านายไม่ทำงานใช้ฉัน ฉันจะจับนายทำเมีย!!” คำพูดเดียวทำคิเสะเงียบกริบไม่กล้าเถียงเลย อาโอมิเนะยิ้มที่อีกฝ่ายยอมสงบปาก “เอาล่ะ นายทำอะไรเป็นบ้าง”
คิเสะโกรธแต่เถียงไม่ได้เลยเงียบพอถามก็ไม่ตอบแถมเบ้หน้าใส่ คิ้วเข้มขมวดย่นลง ‘ไอ้นี่กวนละ’ ชายผิวสีถอดเสื้อกล้ามโชว์ซิกแพ็ค “เฮ้ยๆจะทำอะไร!!” คิเสะถอยหนี
พอเห็นคิเสะจนมุมอาโอมิเนะเลยได้โอกาสบังคับให้ตอบ เงือกหนุ่มในร่างมนุษย์ไม่อยากพูดด้วยแต่เดี๋ยวโดนขืนใจเลยยอมบอก “ฉันเก่งพวกเรื่องเปลือกหอย”
พวกของสวยงามฉันถนัด คิเสะมองเปลือกหอยในกะละมัง อาโอมิเนะจับคาง “หืม..เปลือกหอย เราก็มีมากอยู่แฮะ” สักพักปิ้งไอเดียออก “ทำเครื่องประดับขายไง”
“ของแบบนั้นฉันทำได้ แต่.. ถ้าจะให้ฉันทำงานตรงนี้นายห้ามจับกุ้ง!” คิเสะชี้นิ้วราวออกคำสั่งแต่เรื่องอะไรอาโอมิเนะจะยอม “ไม่ได้!แล้วฉันจะทำไรกิน!”
คิดอีกทีก็จริงมนุษย์นี้จับสัตว์ทะเลทำอาชีพ เลยยอมให้จับสัตว์อื่นได้ปริมาณปกติยกเว้นกุ้ง พวกเขากำลังขยายพันธุ์ อาโอมิเนะเซงนิดหน่อยแต่ก็ได้
“แต่แกต้องทำงานนี้เอาเงินมาคืน ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยนาย” สุดท้ายคือตกลงกันได้คิเสะยอมทำงาน อาโอมิเนะนั่งดูอีกฝ่ายทำโมบายเปลือกหอย “เจ๋งนี่หว่า..”
“แบบนี้ขายได้ราคาดีพอตัว” คิเสะยิ้มไปทำไป “ฉันชอบเปลือกหอย” ชายผิวเข้มเลิกคิ้ว “โห..เหมือนตุ๊ดเลยว่ะ” ชายหนุ่มชะงักหันมองอย่างงงๆ “ตุ๊ดคือ?”
อาโอมิเนะตบหน้าผาก ‘ไอ้หมอนี่มันไปอยู่ฟากไหนของโลกวะ!’ ดูคนผมทองซื่อบื้อใช้คำเรียกอะไรไม่ค่อยถูก “พิลึกว่ะ..” แต่เงือกจะไปรู้ได้ไงก็เกิดในทะเล
สำหรับชาวเงือก รองจากไข่มุกก็คือเปลือกหอย ถือเป็นแฟชั่นเป็นของสวยงามเหมือนเสื้อผ้าของมนุษย์ คิเสะชอบสิ่งสวยงามของทะเลไม่ได้ตุ๊ดหรืออะไร
“เออนี่ ฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลย” อาโอมิเนะถามคิเสะนั่งทำโมบาย “ฉันอาโอมิเนะ ไดกิ นายล่ะ” ชายผมทองหันมาตอบนิ่งๆ “คิเสะ เรียวตะ” พูดจบทำโมบายต่อเฉย
เพียงสองวันคิเสะทำโมบายได้เยอะมากและสวยมากที่ขนาดอาโอมิเนะยังชอบ พอเอาไปขายก็ได้เงินดี อาจไม่เท่ากุ้งเผาแต่ก็ถือว่ากำไรมาก โครกกก~
ท้องร้องขอสาหร่ายอีกแล้ว ชายผมทองกุมท้องที่หิวโซ “ฉันให้นายกินก็ไม่ยอมกิน เป็นอะไรของนาย” อาโอมิเนะหันมาบ่นให้อะไรกินก็ส่ายหน้าไม่ยอม
เพราะคิเสะกินพรรคพวกตัวเองไม่ลง อยู่กับชาวประมงมีแต่อาหารทะเล เห็นเพื่อนทั้งหมึกหอยปูปลามานอนตายให้กินอยู่ในจาน ไม่อ้วกก็ดีแค่ไหนแล้ว
สิ่งที่พอกินได้มีแต่พวกผลไม้ อย่างมะพร้าว คิเสะนั่งกินตอนกลางคืนนอนชมดาวกับอาโอมิเนะบนเก้าอี้ริมทะเล มองน้ำแล้วอยากเดินลงไป แต่ทำไม่ได้
ไม่งั้นขาเปลี่ยนเป็นครีบอาโอมิเนะตกใจพอดี จู่ๆอาโอมิเนะถาม “นายมาจากไหนน่ะ ฉันไม่คุ้นหน้า” คิเสะหน้าซีดตอบไงดี ก็ไกลจากที่นี่ ไกลมากด้วย
จริงๆที่อยู่ของคิเสะคือทะเลน้ำลึกซึ่งมันไกลจากตรงนี้ ลึกลงไปในถ้ำใต้น้ำมันมีดินแดนของชาวทะเลที่สวยงามมาก บ้านเกิด เพื่อนๆที่รัก ‘คิดถึงจัง..’
“อาโอมิเนจิ เมื่อไรฉันจะได้กลับล่ะ” คิเสะถาม “ถ้าให้บอกก็คงอีกนานเป็นเดือนๆล่ะมั้ง นายเอากุ้งฉันไปเยอะนี่” พอได้ยินแล้วเพลีย อยากกลับบ้านจะแย่
เดือนกว่าแล้วคิเสะมาอยู่ริมหาดนั่งทำโมบายหาเงินคืนให้ชาวประมงอาโอมิเนะ กินมะพร้าวแทนสาหร่าย วันๆง่วงอยู่กับเปลือกหอยรอวันถูกปล่อย
วันนี้เพื่อนชาวประมงมาหาอาโอมิเนะ “งาย อาโอมิเนะคุง” ชายสวงแว่นเดินขึ้นบ้านมาเห็นผู้ชายผมทองหน้าหล่อทำโมบายตรงระเบียงบ้าน “เหวอ!!!” คิเสะตกใจ
เจอคนแปลกหน้าวิ่งหนีไปหาอาโอมิเนะในบ้าน พออิมะโยชิเดินเข้ามาเห็นคิเสะหลบหลังอาโอมิเนะ “ปล่อยเหอะคิเสะ หมอนี่เพื่อนฉัน” ชายผิวเข้มแกะมือคิเสะ
อาโอมิเนะออกมาคุยเล่นตามประสาเพื่อนกับอิมโยชิ ในขณะที่คิเสะนั่งทำเปลือกหอยอย่างระแวงผู้ชายใส่แว่น “อาโอมิเนะคุง ผู้ชายคนนี้ใคร?” อิมะถาม
พลางแอบชำเลืองมองคิเสะ อาโอมิเนะก็เล่าให้ฟังเรื่องโดนขโมยกุ้ง ชายผมดำนั่งขำ “กลายเป็นว่าคิเสะคุงต้องมานั่งทำโมบายให้นายขาย?” “ก็อย่างที่เห็น..”
“อาโอมิเนจจิ!!แบบนี้เป็นไงบ้าง!!” คิเสะวิ่งลงจากบ้านจะเอาโมบายแบบใหม่มาให้อาโอมิเนะดู แต่เห็นอิมะโยชิก็ไม่กล้าเข้ามา “มานี่สิคิเสะ” อาโอมิเนะเรียก
ร่างสูงผมทองเดินเกร็งๆมาหาชายผิวสีแล้วยื่นโมบายให้ “เจ๋งนี่!แบบนี้สวยออก” อาโอมิเนะชม คิเสะยิ้มดี๊ด้าก่อนวิ่งกลับไปทำต่อ อิมะนั่งมอง
คิเสะเหมือนกลัวคน “สนิทแต่กับนายนะ” ชายผมดำในเสื้อยืดสีขาวคลี่ยิ้ม แต่แอบสงสัยอยู่ อิมะโยชิลอบสังเกตคิเสะหลายอาทิตย์ เป็นพวกพูดจาพิลึกอยู่
บางครั้งเห็นถามอาโอมิเนะว่าไมจังคืออะไร ทั้งที่มันก็เป็นชื่อคนไม่น่าถามเลย กลัวคนแปลกหน้า ชอบเปลือกหอย ไม่กินสัตว์ทะเล “อืม... คล้ายจริงๆ”
อิมะโยชินั่งอ่านนั่งอ่านหนังสือแนวโปรด สัตว์ในเทพนิยาย เปิดมาที่บทเงือก อ่านแล้วรู้สึกมีนิสัยเหมือนคิเสะหลายอย่าง วันหนึ่งแอบหลอกถามอาโอมิเนะ
“อาโอมิเนะคุงเคยเห็นคิเสะคุงเปียกน้ำไหม” “ไม่เคย” หมอนั่นอาบน้ำที่ไรไม่เคยให้ฉันเห็น ชายประมงผิวเกรียมตอบไปแคะหูไปดูหนังสือโป๊ไป “แล้วถามทำไม?”
“ฉันสงสัยว่าคิเสะคุงอาจเป็นเงือก” “ห๊ะ!?เงือก? พรืดดด!!!!” อาโอมิเนะทิ้งหนังสือกุมท้องขำก๊ากเสียงดังลั่น “เงือกเนี่ยนะ?นายอ่านหนังสือจนเพี้ยนป่าววะ”
อิมะโยชิอยากทดลองเลยชวนอาโอมิเนะทั้งที่ไม่เชื่อ90%แต่ก็ยังตามมา สองคนย่องมาหาคิเสะที่นั่งทำโมบายเปลือกหอยอย่างเงียบๆพร้อมน้ำเปล่าขวดหนึ่ง ซ่า!!
“ยะ..เย็น!!!!. คิเสะสะดุ้งลุกหนีทันทีโดนน้ำเย็นสาดตัวเปียกไปหมด สองคมสีเหลือบมองร่างตัวเองเปียกโชกแนบเนื้อเห็นรูปร่างชัด อาโอมิเนะกลืนน้ำลาย
คิเสะหุ่นดีสมร่างชาย กล้ามเนื้อกำลังงาม อาโอมิเนะคิดไปมาเกิดพิลึกตัวเอง ‘มองอะไรวะเรา!! นั่นผู้ชาย!’ อิมะโยชิมองขาคิเสะ เปียกแต่ไม่เกิดอะไรขึ้น
“เฮ้อ..สงสัยเราเพ้อ คิดมากไป” คนแว่นผมดำเซงนิดหน่อยผิดหวังอดเห็นเงือกที่เชื่อว่าน่าจะมีจริง เลยบอกอาโอมิเนะขอกลับบ้านก่อน “พวกนายเล่นไรกันน่ะ?” คิเสะเอียงคอ
“ปะ..เปล่า ไปเช็ดตัวไป” หนุ่มผิวเข้มผมสั้นบอกปัดแล้วไล่ไปเช็ดตัว “ว่าแล้ว..คิเสะจะเป็นเงือกได้ไงวะ” อาโอมิเนะเดินเข้าบ้านทิ้งคิเสะให้ยืนงง ‘หืม?..’
ขาทั้งสองข้างจะกลายเป็นครีบได้ก็ต่อเมื่อเปียกน้ำก็จริง แต่หนังสือไม่ได้บอกถูกเสมอไป ความจริงแล้วต้องเป็นน้ำทะเล แต่เมื่อกี้น้ำเปล่า..
“อาโอมิเนจิ เปลือกหอยใกล้จะหมดแล้วนา” คิเสะเขย่ากะละมังที่เปลือกหอยข้างในเหลือไม่เท่าไร ไว้เดี๋ยวฉันไปหามาเพิ่มแล้วกัน อาโอมิเนะนอนดูรูปไมจัง
สามเดือนแล้วคิเสะมาอยู่บนบกไม่แตะน้ำทะเลเลย นี่อาจจะทำงานใกล้ใช้เงินได้หมดแล้ว ‘เราก็ใกล้จะถึงขีดจำกัด กว่าจะได้กลับก็ขอให้ไหวทีเถอะ’ คิเสะใจลอย
“โอ๊ย!” เหม่อจนเปลือกหอยบาดมือ อาโอมิเนะลุกมาดู “ซุ่มซ่ามจังวะ” คนผิวเข้มบ่น ลืมตัวชะโงกหน้าไปดูแผล “โห..บาดลึกแฮะ” คิเสะหน้าร้อนผ่าว ‘ใกล้ไปแล้ว..’
อาโอมิเนะนั่งล้างแผลให้ด้วยแอลกอฮอลล์ คิเสะแสบจนแทบดิ้น “น้ำบ้าอะไรแสบขนาดนี้!!!” “แอลกอฮอลล์ไง ไม่รู้จักอ่อ?” กว่าจะทำแผลได้คิเสะแทบนอนตาย
“วันนี้พักหน่อยเหอะ มือเจ็บอยู่” อาโอมิเนะบอกหลังทำแผลเสร็จ คุยกับคิเสะว่าเย็นนี้จะไปหาเปลือกหอยมาเพิ่ม วันนี้หนุ่มผมทองได้พัก1วัน สบายจริงๆ
ตอนกลางวันอาโอมิเนะได้แตงโมจากอิมะโยชิ สิ่งแรกที่คิดคือ ‘เอาไปกินกับคิเสะดีกว่า เอ๊ะ!ทำไมเราถึงคิดเผื่อหมอนั่น’ ไม่เข้าใจตัวเองที่เริ่มผูกพัน
เหมือนว่าไอ้คนที่มาขโมยกุ้งแล้วเข้ามาทำงานหาเงินคืนเริ่มกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต เหมือนเป็นหนึ่งในครอบครัว บางครั้งเข้าใกล้มากก็ใจเต้นแปลกๆ?
กลับบ้านมานั่งปอกแตงโมกินกับคิเสะ ดูเหมือนว่านอกจากมะพร้าวก็กินแตงโมได้ อากาศร้อนๆเลยมานั่งกินแถวชายหาด “นี่อาโอมิเนจจิ”
“ฉันจะได้กลับบ้านเร็วๆนี้แล้วหรอ?” คิเสะถามหน้าเฉยแต่แอบเศร้า ทำไมไม่ค่อยรู้สึกดีใจเลย “ใช่” ชายผิวเข้มกินแตงโมแล้วตอบสั้นๆ บรรยากาศเริ่มเงียบ
พอรู้สึกตัวว่าอีกฝ่ายใกล้จะไปก็หงุดหงิดขึ้นมา “นายคงดีใจล่ะสิ” อาโอมิเนะพูดลองเชิงแต่ดูเหมือนว่าใจตรงกัน “ดีใจหรอ?ไม่รู้สิ..” คิเสะตอบเสียงค่อย
“ถ้าไม่เจออาโอมิเนจจิแล้วมันรู้สึก..ไม่รู้สิ” ชายผมทองวางแตงโมบอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูก อาโอมิเนะก็เช่นกัน ลึกๆทั้งคู่ก็รู้ดีว่าผูกพันไปแล้ว
อีกความรู้สึกหนึ่งก็คือความรัก ข้อนี้คิเสะก็รู้ตัวแต่เงือกจะอยู่กับมนุษย์ไม่ได้ ถ้าขึ้นมาอยู่บนแล้วใช้ชีวิตรักด้วยกัน ไม่นานเงือกก็ตายอยู่ดี
“ถามอะไรอย่างสิอาโอมิเนจจิ..” ชายหนุ่มเว้นคำพูด แล้วเรียบเรียงคำในหัวให้ดีก่อนถามต่อ “ถ้าความจริงฉันไม่ใช่อย่างที่นายเห็น..นายจะรังเกียจฉันไหม”
คิ้วเข้มเลิกสูงหลังได้ยินคำถามพิลึก “ถามอะไรของนายวะ” อาโอมิเนะกระตุกยิ้มขำแต่สีหน้าคิเสะเหมือนจริงจังเลยไม่เล่น “ไม่หรอก นายก็ยังเป็นนายอยู่ดี”
คำตอบอาโอมิเนะทำให้คิเสะยิ้มโล่งใจ อย่างน้อยถึงวันไหนความจริงเปิดเผยว่าเป็นเงือกขึ้นมาอาโอมิเนะก็ไม่เปลี่ยนไป ถึงจะอยู่ด้วยกันไม่ได้
แต่ก็ยังรักกันได้ ใบหน้าหล่อเงยขึ้นมองท้องฟ้า แดดแรงแต่ลมพัดเย็น.. “อึก!!” ร่างสูงล้มลงไปกับพื้นทรายแต่พยายามจะดันตัวขึ้นมาอีกครั้ง “เฮ้ย!คิเสะ!”
ร่างใหญ่ผิวสีลุกมาช่วงประคองยืน พอจับตัวคิเสะก็สากมือ ผิวพรรณที่เคยชุ่มชื้นตอนนี้แห้งลอกเป็นขุย ตาสีเหลืองหางคมหรี่มองคนตรงหน้า ภาพเริ่มเบลอ
“คิเสะเป็นอะไรน่ะ!” ชายผมสั้นเขย่าตัวอีกฝ่ายในอ้อมกอด คิเสะกัดฟันดีดตัวลุกขึ้นมายืน “แหะๆ ฉันลื่นล้มน่ะ” ถึงจะยิ้มออกแต่ในใจรู้ ‘ใกล้ถึงขีดจำกัด’
“ไม่เป็นไรแน่หรอ” อาโอมิเนะเห็นท่าไม่ค่อยดีแต่อีกฝ่ายกลับปกปิด “ไม่เป็นไรจริงๆ อากาศร้อนขอไปพักนะ” คิเสะยิ้มกว้างกลบเกลื่อนวิ่งกลับเข้าบ้านไป
พอเข้าบ้านมารีบคว้าขวดน้ำเย็นรดหัวเปียกทั้งตัว ‘ทำแบบนี้พอจะช่วยยื้อเวลาได้สักหน่อย’ ร่างสูงสมส่วนทรุดนั่งอ่อนแรงเต็มที ‘อีกไม่นาน อดทนไว้..’
พออาโอมิเนะหาเปลือกหอยมาเพิ่มได้เต็มกะละมังคิเสะก็มานั่งทำต่อ นี่เป็นกาละมังสุดท้ายถ้าทำหมดนี่ก็ได้กลับบ้าน เขายอมฝืนตัวเองนั่งทำ
จนหมดกะละมังใช้เวลาไป2สัปดาห์ โมบายอันสุดท้ายวางไว้บนพื้น คิเสะถอนหายใจพลางมองผิวตัวเองแตกลอกหมด ‘วันนี้จะได้กลับแล้ว’ ถึงอย่างนั้นก็แอบเศร้า
จะต้องจากอาโอมิเนะแล้ว ถ้ากลับมาเจอก็หาโอกาสยาก ว่าแต่วันนี้ไม่เห็นชายผิวสี ไปไหนของเขานะ? คิเสะเดินลงจากบ้านมองหาคนที่ปกตินั่งอยู่หน้าบ้าน
เดินมาตามชายหาดในตอนพระอาทิตย์ใกล้ตกเห็นอาโอมิเนะกับอิมะโยชิและเพื่อนๆในละแวกหมู่บ้านโทโอมานั่งจับกลุ่มย่างบาบีคิวเหมือนจัดปาร์ตี้รอบกองไฟ
“เฮ้ยคิเสะ!มานี่ดิ” อาโอมิเนะหันมาโบกมือเรียก ชายผมทองเดินมาอย่างระแวงคนแปลกหน้าเยอะ พออิมะโยชิเห็นคิเสะก็บอกวันนี้จัดปาร์ตี้ส่งคิเสะกลับ
ทุกคนรู้ว่าคิเสะจะไปแล้วเลยมาเลี้ยงส่ง ทั้งงานมีแต่กินเล่นแล้วก็ร้องเพลง ถึงไม่ชอบคนแปลกหน้าแต่คิเสะก็สนุกจนค่ำมืดดึกดื่นมีดาวขึ้นเต็มฟ้า
ทุกคนโดนอิมะโยชิชวนกินเหล้าเมาหลับหมดแล้ว เหลือคิเสะกับอาโอมิเนะนั่งริมหาดหันหลังให้กองไฟเงยหน้าดูดาวราวกับจะบอกลาวันเวลาสนุกสนานเช่นคืนนี้
“ผ่านไปเร็วจังเนอะ” คิเสะนั่งดูดาวมายมายบนท้องฟ้าด้วยแววตาที่อยากจดจำ ได้เวลาไปแล้วแต่ในใจยังอยากอยู่ต่อเลย หมับ! อาโอมิเนะจับมือ คิเสะหันมอง
“นายไม่ไปไม่ได้หรอ” สีหน้าชายผิวเข้มดูจริงจังบีบมือคิเสะแน่นจนกดแผล แต่คิเสะลืมเจ็บเพราะสายตาของอาโอมิเนะที่เหมือนจะอ้อนวอนขอร้องไม่อยากจากลา
เขาก็ไม่ได้อยากไป แต่มันจะถึงขีดจำกัดของเงือก อยู่นานกว่านี้ไม่ได้ คิเสะส่ายหน้าบอกต้องไปจริงๆ พอจะลุกอีกฝ่ายก็ไม่ปล่อยมือ “ฉันรักนายนะคิเสะ!”
“อย่าไปเลยนะ อยู่กับฉันก่อน” ชายผิวสีดึงร่างสูงให้กลับมานั่งแล้วสบตาใกล้ๆ ในเวลานี้ชายหนุ่มอยากตอบตกลงเหลือเกิน “ฉันก็รักอาโอมิเนจจินะ แต่ว่า..”
รู้ตัวอีกทีอาโอมิเนะอยู่ใกล้มาก.. ดวงตาประสานกันราวกับกำลังสื่อสารบางอย่างที่ดึงใบหน้าเริ่มเข้าใกล้กันจนระยะห่างของริมฝีปากลดลง..และ.. “อึก!!.
ดวงตาสีเข้มเบิกกว้างเมื่อใบหน้าที่เข้าใกล้นั้นหายไปจากระยะการมองเห็นแล้วล้มลงหมดสติไปทันที “คิเสะ!” อาโอมิเนะตกใจรีบอุ้มร่างชายผมทองกลับไปบ้าน
เงือกหนุ่มในร่างมนุษย์หายใจถี่อยู่บนอ้อมแขนอาโอมิเนะที่กำลังพาวิ่งกลับ ดวงตาหางคมปรือมองภาพทะเลที่อยู่ใกล้ๆแค่ไม่กี่ก้าว สัญชาติญาณสั่งเขา
ตุบ! “เฮ้ย! คิเสะดิ้นหลุดจากอาโอมิเนะ” ร่างที่อ่อนแรงบนพื้นทรายเหลือบมองน้ำทะเลอย่างกระหาย พออาโอมิเนะจะช่วยพยุงก็ผลักออกจะคลานไปหาน้ำอย่างเดียว
“คิเสะนายจะทำอะไร!!” อาโอมิเนะโดนผลักล้มตะโกนห้ามคิเสะที่จะคลานลงน้ำให้ได้ มันเกินขีดจำกัด..จิตใต้สำนึกเป็นตัวควบคุมร่างกาย “น้ำ..” คิเสะพึมพำ
อาโอมิะเนะตาโตมองร่างที่ค่อยๆคลานลงไปในทะเลเริ่มเปลี่ยนแปลง ครีบหูและรอบๆตัวเริ่มงอกออกมา เช่นเดียวกับขาที่รวมเป็นหางครีบเกล็ดสีทอง...
“คิเสะ..” อาโอมิเนะช็อกพูดไม่ออก ตรงหน้าเขา คนที่รัก..เป็นเงือก ตลอดเวลาเขาอยู่กับเงือก สัตว์ในเทพนิยายครึ่งคนครึ่งปลา ‘คิเสะไม่ใช่มนุษย์’
คิเสะเริ่มได้สติหลังจากร่างกายโดนน้ำทะเลกลับมาเป็นร่างจริง ใบหน้าหล่อเงยหน้ามามองคนผิวเข้มที่ยืนอยู่บนชายหาดใกล้ๆ ดวงตาหางคมหรี่ลงมองตัวเอง
ตอนนี้เป็นเงือก อาโอมิเนะเห็นและรู้ความจริงหมดแล้ว “อาโอมิเนจจิ..ฉัน” อย่าเข้ามานะ!!” พอจะคลานเข้าไปหากลับถูกตะวาดกลับมาด้วยสีหน้าหวาดระแวง “ทำไมล่ะ?”
“แกไม่ใช่มนุษย์!!แกมัน!” อาโอมิเนะเม้มปากส่ายหน้าไม่อยากเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง พยายามหลอกตัวเองว่าฝันไปแต่ที่อยู่ตรงหน้านี้มันปฏิเสธไม่ได้
“ฉัน..ฉันก็คือคิเสะไง!” เงือกหนุ่มจะคลานเข้ามาแต่อาโอมิเนะกลับถอยหนี ‘สายตารังเกียจนี่มันอะไร..’ คิเสะเห็นแววตาของอีกฝ่ายมองเขาเป็นตัวประหลาด
“ไหนอาโอมิเนจจิบอกจะไม่รังเกียจฉันไง” “ก็ฉันไม่รู้นี่..ว่าความจริงแก..เป็นแบบนี้!!” คำพูดอาโอมินะทำให้น้ำตาไหลมาคลอเบ้า ‘ทำไมมันเจ็บแบบนี้..’
“ไปให้พ้น!!อย่ามาให้ฉันเห็น!!” อาโอมิเนะไล่เสียงดังแล้วเดินกลับบ้านไม่เหลียวมองเงือกสีทองที่เบิกตาค้างมองตามหลังด้วยความปวดใจ “ไอ้คนใจร้าย!!”
นิ้วแหลมปาดน้ำตาแล้วสะบัดครีบว่ายลงทะเลอย่างรวดเร็วไม่หันกลับมามองเช่นกัน คิเสะว่ายมาไกล..ไกลมากและดิ่งลงเรื่อยๆก่อนหยุดนิ่ง “อาโอมิเนจจิ..”
ตาสีทองหลุบมองครีบตัวเองด้วยแววตาเจ็บปวด ‘นานแล้วสินะที่ไม่ได้อยู่ในร่างนี้’ คิดถึงครีบหาง..คิดถึงทะเลและเพื่อนๆ เงือกหนุ่มว่ายเข้าถ้ำใต้ทะเล
ออกมาที่ดินแดนใต้ทะเลบ้านเกิด คิเสะปรับสีหน้ายิ้มแย้มทักทายชาวเงือกที่ส่งยิ้มให้เขา ‘นี่คือที่ของเรา..’ เงือกสีทองปลอบตัวเองให้ทำใจได้
เข้าใจอาโอมิเนะ คิดอยู่แล้วว่าเอาเข้าจริงคงรับไม่ได้ หลงรักเงือกที่คิดว่าเป็นมนุษย์เหมือนๆกันแต่ความจริงไม่ใช่เลย คิเสะโทษตัวเองไม่น่าเผลอใจ
เงือกหนุ่มว่ายขึ้นไปบนหินสูงเป็นโรงอนุบาลปู ไปหาเพื่อนที่เป็นคนดูแลเด็กๆลูกปูน้อย เงือกหนุ่มผมสีฟ้าพาลูกปูเข้านอนตามเวลา ‘เด็กๆหลับแล้ว..’
“คุโรโกจจิ เป็นไงบ้าง” คิเสะโผล่มาเรียกเบาๆรู้เวลานี้ลูกปูหลับอยู่ คุโรโกะเลยลงมาคุย “หายไปนานนะครับคิเสะคุง” เงือกหางบางคลี่ยิ้มดีใจเจอเพื่อน
ไม่นานคุโรโกะหุบยิ้ม เพื่อนกันมานานเขาดูออก คิเสะคุง..เกิดอะไรขึ้นครับ เงือกสีฟ้าหางบางกดเสียงต่ำจริงจัง คิเสะไม่อยากปกปิดอีกเลยเล่าให้ฟัง
เล่าไปน้ำตาซึมไปคุโรโกะก็รับฟัง “อืม..ไม่เป็นไรครับ” เงือกจืดจางพูดปลอบ คิเสะยังเสียใจเรื่องอาโอมิเนะ คงยากจะร่าเริงตอนนี้ คุโรโกะไม่รู้จะทำไง
ตัวเขาไม่เคยมีความรัก คิเสะก็อกหักรักแรก “แต่จากที่ฟังคิเสะคุงเล่า ผมว่าเขาแค่กำลังตกใจเลยพูดออกมาแบบนั้นน่ะครับ” เงือกหนุ่มหันมาเลิกคิ้วฟัง
“ผมว่าเขาก็แค่ยังรับไม่ได้ คงต้องรอให้เขาใจเย็นหน่อยแล้วค่อยไปคุยกันนะครับ” คุโรโกะให้คำปรึกษาบ้างปลอบบ้างจนคิเสะรู้สึกดีขึ้นเยอะ
“ขอบใจนะคุโรโกจจิ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลย” คิเสะโผกอดคุโรโกะจนตัวโคลงแทบล้ม เงือกหนุ่มสีทองรู้สึกตัวนึกได้รีบผละออกมา “ขะ..ขอโทษนะคุโรโกจจิ”
คุโรโกะมองนิ่งๆแล้วถอนหายใจ “ไม่เป็นไรครับ ครีบผมยังไม่ขูดหิน” เงือกหนุ่มร่างผอมก้มมองครีบตัวเองแล้วโล่งใจ มันยังปลอดภัยถ้าขูดอะไรขึ้นมาล่ะแย่
คิเสะขอตัวกลับบ้านไม่อยากกวน จากได้คุยกับคุโรโกะรู้สึกดีขึ้นมาก “อาโอมิเนจจิอาจจะกำลังตกใจ อีกสักอาทิตย์ค่อยไปหาละกัน”
ทางด้านอาโอมิเนะ ตื่นเช้ามาไม่เจอคิเสะ เพิ่งนึกได้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ‘ไปให้พ้น!!’ นึกถึงคำพูดตัวเองเมื่อคืนแล้วอยากเอาหัวโขกเรือ “บ้าจริง!”
ตะคอกใส่คิเสะไปแบบนั้นคงเสียความรู้สึกไม่ใช่น้อย เสียงคิเสะพูดว่าใจร้ายแล้วว่ายกลับทะเลยังดังอยู่ในหัว จำได้ว่ามันดังและสั่นมากแค่ไหน
ถึงตอนนี้อยากขอโทษคิเสะก็คงไม่กลับมา ‘หมอนั่นได้กลับบ้านแล้ว..’ อาโอมิเนะคิดถึงคนที่เคยยื่นโมบายให้แล้วถามว่าสวยไหม คิดถึงคนที่กินได้แต่มะพร้าว
ป่านนี้คงกินสาหร่ายเหมือนที่เคยเป็น ตอนนี้โดดเดี่ยวเหลือเกิน อยู่บ้านคนเดียวเงียบๆไม่มีเสียงโมบายเปลือกหอย อันสุดท้ายที่คิเสะทำไว้เลยมาแขวน
หลายอาทิตย์แล้วไม่เจอคิเสะมันเงียบเหงามาก อาโอมิเนะออกเรือประมง จุดที่คิเสะตามมาวันนั้น จริงๆเขารู้ว่ามีอะไรตามมาแต่ไม่แน่ใจ แล้วนั่นก็คือคิเสะ
‘คงจะเป็นตรงนี้’ ชาวประมงผิวสีจอดเรือไว้นิ่งๆมองไปรอบๆไม่เจอคิเสะ ‘คิดถึงจัง..’ เขาภาวนาให้อีกฝ่ายกลับมา อยากจะขอโทษที่พูดอะไรไป
ทุกวันออกเรือมาจอดอยู่แถวนี้ จอดไว้แล้วมองหาเงือกสีทองที่จากไป เกือบเดือนแล้วคิเสะจากไปไม่กลับมา ชายหนุ่มไม่ทันสังเกตว่ามีเงือกมาเกาะเรือ
“อาโอมิเนจจิ..” เงือหนุ่มเรียกเบาๆ พอชาวประมงได้ยินก็รีบหันมา เห็นเงือกมีครีบหูโผล่พ้นขอบเรือมาครึ่งหน้า “คิเสะ!!!” อาโอมิเนะยิ้มกว้างวิ่งมาหา
ตอนแรกว่า1อาทิตย์จะมา แต่มีงานที่ใต้ทะเลเลยนานกว่าจะขึ้นมาได้ อาโอมิเนะดูเหมือนดีใจมากได้เจอเขา และนั่นทำให้คิเสะยิ้มได้ “เขาไม่ได้เกลียดเรา!”
“ฉันดีใจจังเลยได้เจอนาย” ชายชาวประมงพาเงือกขึ้นมาบนเรือแล้วขอโทษเรื่องวันนั้นที่พูดรุนแรงออกไป “ไม่เป็นไรหรอก ฉันให้อภัยอาโอมิเนจจิ”
ไม่อยากเชื่อเลยนะว่าเงือกมีอยู่จริง ตาคมสีเข้มแผนมองครีบหางสีทองงดงาม เกล็ดยามต้องแสงอาทิตย์ดูเปล่งประกายเหมือนทองคำ อาโอมิเนะลูบหางเนื้อแน่น
ท่อนล่างเนื้อเหมือนปลาทั่วไป ออกคล้ายปลาทองแต่ครีบไม่ใช่ “ฉันอยากให้นายมาอยู่กับฉันนะคิเสะ” อาโอมิเนะหันมาสบตาอ้อนวอนเหมือนคืนนั้นที่บอกรัก
“แต่อาโอมิเนจจิก็เห็น..ฉันเป็นเงือก” ตาสีเหลืองหลุบมองครีบตัวเอง ไม่ใช่ขาดั่งมนุษย์ “ฉันอยู่กับอาโอมิเนจจิไม่ได้ นายก็เห็นว่า..ฉันจะตาย”
“แต่เรายังรักกันได้ใช่ไหมคิเสะ” คนหนุ่มผมสั้นสีน้ำเงินกุมมือเรียวแหลมของเงือกหนุ่ม คิเสะพยักหน้าบอกว่าจะขึ้นมาหาบ่อยๆแน่นอน อาโอมิเนะยิ้มดีใจ
“ฉันไปนะ” คิเสะบอกลาก่อนพลิกตัวคลานลงเรือ เงือกหนุ่มเกาะขอบเรือหันมามองอีกครั้ง ร่างใหญ่ผิวสีนั่งลงใกล้ๆแล้วโน้มหน้าเข้ามาประกบปาก “อึก!!!”
ใบหน้าคมเข้มผละออกห่างจากคิเสะ “สัญญานะ” อาโอมิเนะยิ้มกว้างเห็นอีกฝ่ายหน้าแดงมือไม้สั่นพูดไม่ออก อะ..อืม ตอบแล้วก็ว่ายลงน้ำทันที “ไอ้คนบ้าเอ้ย!”
เงือกสีทองปิดหน้าปิดตาว่ายน้ำหนีกลับบ้านใต้ทะเลลึก พอมาถึงก็วิ่งเข้าหาคุโรโกะบอกเล่าเรื่องที่ไปเจอมา “ฉันมีความสุขมากเลย!อาโอมิเนจจิจูบฉันด้วย”
“ดีใจด้วยนะครับ” เงือกหางบางยิ้มยินดีเห็นเพื่อนรักมีความสุขแล้วก็ดีใจด้วย ในตอนนั้นได้ยินเสียงเงือกอีกตัวว่ายมาด้านหลัง “นั่นคากามิจจินี่”
เงือกทหารร่างกำยำสีแดงเข้มว่ายเข้ามาหาเพื่อนหลังไปออกพื้นที่ตรวจพื้นที่รอบเกาะ คากามิทักทายเพื่อนสนิท “ไง!คิเสะ คุโรโกะ” เงือกสีแดงยิ้มกว้าง
รอยแผลกรีดลายทางตามตัวเป็นสัญลักษณ์ของเงือกทหาร ผู้ดูแลปกป้องดินแดนใต้สมุทร สามเงือกว่ายไปคุยไป แต่ต้องว่ายช้าๆรอคุโรโกะที่ว่ายตามไม่ทัน
เงือกหนุ่มสีทองเล่าเรื่องที่ไปอยู่บนบกให้ฟัง เรื่องความรักกับอาโอมิเนะมันเป็นอะไรที่วิเศษมาก ทั้งสองก็ฟังแล้วอมยิ้ม ที่คือความรักของคิเสะ
ถึงที่ไม่อาจอยู่ด้วยกันได้แต่สายใยแห่งความรักก็ยังตรึงอยู่ในใจพวกเขาทั้งสองได้ยาวนานแม้ไม่ได้ใกล้กันตลอด ทุกความทรงจำล้ำค่าจะอยู่ในใจเสมอ
เราจะได้พบกันอีกแน่นอนอาโอมิเนจจิ
End.
บทที่ 1 ความรักของเงือกสีทอง ความรักของเงือกและชาวประมง ถึงแม้จะรักกันแต่ความรักนั้นไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันเสมอไป สโลแกนที่เป็นแรงบันดาลใจให้แต่งฟิคนี้มาจากเว็บนี้ค่ะ ^^ -
http://www.baanmaha.com/community/thread22881.html
บทที่2 ต่อไปคู่น้ำแข็งไฟค่ะ เงือกทหารกับคุณชายจากแดนไกล เราแต่งลงทวิตเตอร์ ถ้าเสร็จแล้วจะรวมมาลงค่ะ
ความคิดเห็น