คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Kiss 5 minute [ แอ๊ะ ใครกัน?!!? ] (RTP.)
4
ที่บ้านของฮยอนซึงหลงการทดลอง โยซอบตัดสินใจมาบอกความในใจของเขาที่มีต่อผู้ร่วมทดลอง จุนฮยอง แต่แล้วฮยอนซึงก็พบว่าความรู้สึกของโยซอบนั้นมันคือสิ่งที่เขากลัว
มันคือ....ตกหลุมรัก...
...เอาไงดีๆ...
ฮยอนซึงคิดในใจแล้วได้แต่กุมมือของตัวเองแน่นแล้วหันไปมองหน้าน้องชายข้างๆ กลับพบใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและไม่แน่ใจในตัวเองเอามาก สายตาที่จ้องมากมัน
...ใสซื่อเกินไปแล้วนะโยซอบ...
“โยซอบพี่ว่านะ โยซอบน่ะ หลงรักผู้ร่วมทดลองแล้วล่ะ” ฮยอนซึงตอบตามความรู้สึกของตัวเอง เพราะคิดว่าโกหกเด็กคนนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร
“ละ...แล้ว พี่ฮยอนซึงโกรธโยซอบมั้ย?”โยซอบถามด้วยหน้าตาตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด
...ก็โยซอบกลัวพี่ฮยอนซึงดุ...
“อืม จะว่าไงดีล่ะ” ฮยอนซึงพูด
“พี่ฮยอนซึงโกรธโยซอบใช่มั้ย? โยซอบผิดไปแล้วโยซอบขอโทษ” ร่างเล็กๆนั้นพูดด้วยความรวดเร็ว กลัวจริงๆว่าคนตรงหน้าจะโกรธ กลัวจนไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้น้ำตามันไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยนั้นแล้ว
“โยซอบ ระ...ร้องไห้ทำไม?” ฮยอนซึงถามด้วยความตกใจ ก็ไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะอ่อนไหวได้ขนาดนี้
“ฮึก พี่ฮยอนซึง โยซอบผิดไปแล้ว พี่ฮยอนซึงโกรธใช่มั้ย ฮึก” โยซอบพูดออกมา
...พี่ฮยอนซึง โยซอบขอโทษ...
“เฮ้ย ไม่ต้องโทษตัวเองหรอก พี่รู้ว่าความรู้สึกคนเรามันห้ามกันไม่ได้” ฮยอนซึง
“ตะ..แต่ว่า ต่อไปนี้นะโยซอบจะเลิก เลิกอะไรนะที่พี่ฮยอนซึงบอกเมื่อกี้?” โยซอบ
“หลงรัก” ฮยอนซึงพูด เบาๆ
...เด็กน้อยจริงๆนะเรา...
“ใช่ๆ ต่อไปนี้โยซอบจะเลิกหลงรักผู้ร่วมทดลองคนนั้นนะ พี่ฮยอนซึงจะได้ไม่โกรธโยซอบไง” โยซอบพูดไปน้ำตาก็ไหลไป
“นี่โยซอบ พี่เคยบอกเราหรอว่าพี่โกรธ?” ฮยอนซึงเอ่ยถามพร้อมกับแตะหัวของคนตัวเล็กข้างๆเบาๆ
“มะ..ไม่ เคย แต่ว่าพี่ฮยอนซึงโกรธใช่มั้ยล่ะ?” โยซอบพูดแต่น้ำตาก็ยังคงไหลมาอย่างไม่ขาดสาย
“ไม่โกรธ ^^” ฮยอนซึงพูดแล้วยิ้มบางๆ ส่งผลให้โยซอบยิ้มตามอย่างอดไม่ได้ รอยยิ้มที่แสนจริงใจจากเด็กน้อยคนนี้
...น่ารักจริงๆ...
“แล้วทำไมพี่ฮยอนซึงไม่บอกให้เร็วกว่านี้ -0-“ โยซอบถามพร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาที่หน้าของตัวเอง
“ก็เราเคยเงียบให้พี่พูดป่ะล่ะ? - -‘’ ” ฮยอนซึง
“แหะๆ ไม่เคย” โยซอบพูดพร้อมกับเกาหัวแก้เขินนิดหน่อยๆ
“ว่าแต่ว่า เสียใจเพราะกลัวพี่โกรธ รึว่าเสียใจที่พี่จะไม่ให้ชอบไอ้ผู้ร่วมทดลองนั้นกันแน่?” ฮยอนซึงถามพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“พะ...เพราะกลัวพี่ฮยอนซึงโกรธตะหาก” โยซอบตอบตะกุกตะกัก
“แน่ใจ? ไม่ใช่เพราะกลัวตัวเองหยุดรักนายนั่นไม่ได้” ฮยอนซึงแกล้งถามน้องเพื่อให้มันเขินเล่นๆ คึคึ
“ก็บอกแล้วว่ากลัวพี่ฮยอนซึงโกรธ -0-“ โยซอบยังคงเถียงต่อไป
“อ่ะๆ พี่ยอมๆ แต่ว่าไม่กลับบ้านหรอ” ฮยอนซึงถาม เพราะตอนนี้มองๆนาฬิกาดูแล้วมันจะทุ่มครึ่งแล้ว
“อ่า จริงด้วย งั้นโยซอบกลับบ้านนะ เจอกันพรุ่งนี้นะครับพี่ฮยอนซึง” โยซอบพูดลวกๆแล้วรีบเดินออกจากบ้าน แต่ว่าพออยู่ที่ประตูก็ไม่ลืมที่จะโบกมือลาพี่ชายคนนี้ของเค้า
“เด็กคนนี้จริงๆเล้ย เห็นหน้าแล้วโกรธไม่ลง” ฮยอนซึงพูดกับตัวเอง
...เฮ้อ มันเกิดขึ้นจนได้ซิน้า อุตส่าห์จับคนที่ไม่น่าจะรักกันได้(?)มาจูบกันแล้ว ยังจะเป็นแบบนี้อีกหรอเนี่ย...
วันต่อมาของการทดลองก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยน แต่ถ้าจะเปลี่ยนก็คงเป็นความรู้สึกของทั้งสามคน
จางฮยอนซึง เค้าจะดีใจขึ้นทุกวันๆเพราะว่าการทดลองของเค้ามันใกล้จะเสร็จขึ้นทุกวันและมันกำลังจะไปได้ดีขึ้นเรื่อยๆ
ยังโยซอบ หัวใจที่เคยเต้นแรงทุกครั้งขณะทำการทดลองมันเต้นเร็วมากขึ้นๆ ในทุกๆวัน
...ผมหลงรักผู้ร่วมทดลองจริงๆแล้วล่ะครับ ><…
ยงจุนฮยอง จากที่หัวใจเต้นไม่เป็นปกติอยู่ทุกวันๆ แต่ยิ่งนานวันยิ่งแปลกไปเรื่อยๆ รึว่า
...ผมอาจจะหลงรักเด็กน้อยคนนี้ อุ๊บ ผมป่าวนะ –x- ...
และทั้งสามก็ยังสนิทกันมากขึ้น มากขึ้นและมากขึ้น ในทุกๆวันหลังทดลองเสร็จทั้งสามจะมานั่งคุยกัน พอหกโมงครึ่งก็จะแยกย้ายกลับบ้าน และก็จะมีประโยคการบอกลาที่ดูจะสนิทกันมาขึ้น เช่น “กลับบ้านดีๆนะ เจ้าตัวเล็ก” – เจ้าของประโยคจุนฮยอง “กลับบ้านดีๆนะ ผู้ร่วมทดลองที่แสนดี ^^” – เจ้าของประโยคโยซอบ
และมันเป็นแบบนั้นมาจนถึงวันที่ 27 ของการทดลอง
ทุกอย่างยังคงปกติแบบไม่ปกติ(?)เหมือนเดิม
หกโมงครึ่งจ้า -0-
“พี่ฮยอนซึงพวกเรากลับบ้านล่ะน้า ^^” โยซอบพูดพร้อมกับลุกยืนจากโซฟาในห้องนั่งเล่นของบ้านผู้ที่ทำการทดลองกับพวกเขา
“จ้า กลับบ้านดีๆนะเด็กๆ โชคดีๆ” ฮยอนซึงพูดแล้วเดินนำเด็กๆไปส่งที่หน้าบ้านแต่ว่า
“แอ๊ะ ใครมายืนอยู่หน้าบ้าน” ฮยอนซึงพูดขึ้นมาเพราะเขาเห็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งมายืนอยู่ตรงรั้วของบ้าน ใบหน้าของเธอดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความทุกข์ใจเลย...
“หือ? ไหนๆ” โยซอบผู้อยากรู้อยากเห็นรีบแทรกตัวเพื่อไปดูทันที
“เอ่อ ไม่รู้จักแฮะ เพื่อนนายรึเปล่าผู้ร่วมทดลอง” โยซอบพูดแล้วหันไปมองหน้าจุนฮยองที่ตอนนี้ยืนทำหน้ามึนอยู่
“หา? ไหน?” เอาแต่พูดแต่ไม่ยอมขยับตัวเห็นแบบนี้เจ้าตัวเล็กยังโยซอบเลยจัดการลากแขนของจุนฮยองมาที่ประตูบ้านของฮยอนซึงเพื่อที่จะมองออกจากกระจกตรงประตูได้
“เห็นยังล่ะ?” โยซอบถาม
“อืม เห็นแล้ว” จุนฮยองตอบด้วยหน้าตาหงุดหงิดอย่างเห็นให้ชัด
“เป็นอะไรรึเปล่า?” โยซอบถามออกไป เพราะดูหน้าตาจุนฮยองตอนนี้เหมือนไม่อยากเจอเธอคนนั้นเต็มทน
“เปล่า ไม่มีอะไร งั้นกลับล่ะนะ ^^”จุนฮยองพูดแล้วยิ้มบางๆให้คนทั้งสอง
“พี่ว่า พี่ออกไปส่งถึงหน้าบ้านเลยดีกว่านะ” ฮยอนซึงพูดขึ้นมา เค้าเชื่อว่ามันต้องเกิดเรื่องแน่ๆ มันเป็นลางน่ะ
“ไม่ต้องก็ได้” จุนฮยองตอบไป
“อืม ให้พี่ฮยอนซึงไปส่งเหอะ ^^”โยซอบพูดออกมาเพราะเค้าก็รู้สึกเหมือนฮยอนซึงนั่นแหละ มันดูไม่ชอบมาพากลแปลกๆ
“ออ ก็ได้” จุนฮยองตอบทั้งคู่ไป พร้อมกับเปิดประตูออกไปเป็นคนแรก
...ทำไมต้องใจอ่อนกับเด็กคนนี้ด้วยนะ...
จุนฮยองหันหน้าไปมองโยซอบที่เดินมาข้างๆตามด้วยพี่ฮยอนซึง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มใสสดใสของคนที่เดินมาข้างๆ
“จุนฮยอง” หญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าบ้านตะโกนออกมาทันทีที่เห็นจุนฮยอง
“มาที่นี่ได้ยังไง”จุนฮยองถามทันทีที่เดินไปถึงประตูรั้วเตี้ยๆหน้าบ้านฮยอนซึง
“พี่ ของนายบอกมาน่ะ” เธอกล่าว สร้างความสับสนและไม่เข้าใจอย่างมากต่อบุคคลทั้งสองที่ดูเหตุการณ์อยู่
“ว่าแล้วเชียว”จุนฮยองดูโมโหอย่างเห็นได้ชัดหลังจากได้ยินประโยคจากหญิงเมื่อครู่
“อ๊ะ สองคนนี้ ต้องใช่แน่ๆเลย” หญิงสาวพูดขึ้นมาทันทีที่สังเกตเห็นส่วนเกิน(?)ทั้งสอง
“คนนี้คือคนร่วมทดลองกับจุนฮยองใช่มั่ยค่ะ?” เธอมองหน้าโยซอบแล้วถาม
“คะ...ครับ” โยซอบตอบอย่างงงๆ แต่ก็ยังคงยิ้มให้หญิงสาวคนนั้น แล้วก็ได้รอยยิ้มน่ารักๆมาจากเธอเช่นกัน
...ทำไมเรากลัวเธอแบบแปลกๆนะ...
“แล้วคนนี้ก็ต้องเป็นคนที่ชวนจุนฮยองมาทดลอง”เธอพูดแล้วชี้ไปที่ฮยอนซึง ฮยอนซึงได้แต่พยักหน้าเท่านั้น
“อ่า งั้นแนะนำตัวเลยนะคะ ฉันชื่อฮาร่าค่ะ เป็นแฟนของจุนฮยอง ^^” หญิงสาวแนะนำตัว พร้อมกับรอยยิ้มแล้วโค้งนิดๆ และจัดการคล้องแขนของเธอเขากับจุนฮยองที่ยืนอยู่ข้างๆ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
“ปล่อย!” จุนฮยองพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่แฝงไปด้วยความโกรธอย่างเห็นได้ชัด และจัดการจับมือของเธอออกจากแขนของเขา
“ไปก่อนนะพี่ฮยอนซึง บาย นายตัวเล็กด้วย” จุนฮยองพูดแล้วเดินจากไปพร้อมกับร่างเล็กๆของหญิงสาวคนนั้นที่เดินตามไป
“พี่ฮยอนซึง”โยซอบพูดออกมา เพราะเค้าไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้วและฮยอนซึงก็คงเป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจ
ทุกๆการกระทำของหญิงสาว สีหน้า ท่าทาง คำพูด การกระทำของจุนฮยองต่อผู้หญิงคนนั้น สายตาที่ทั้งสองมองกัน โยซอบจำมันได้หมดภาพทั้งหมดที่ผ่านมาเมื่อกี้ส่งผลให้คนตัวเล็กรู้สึกร้อนที่ใต้ตา แล้วจู่ๆน้ำตามันก็เริ่มคลออยู่ตรงนั้น และค่อยๆไหลลงมา
“โยซอบ” ฮยอนซึงเอ่ยเรียกน้องชายของตัวเองเบาๆ เขาเห็นทุกอย่างและรู้ว่าน้องชายที่แสนน่ารักของเขาจะเจ็บปวดกับมันแค่ไหน
“.........”โยซอบไม่พูดอะไรแล้วเดินเข้าไปในบ้านของฮยอนซึงอย่างรวดเร็ว
...ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาอีกแล้ว...
เมื่อเข้าไปถึงในบ้านของฮยอนซึงแล้วคนตัวเล็กค่อยเดินไปตามทางเดินที่เขาเดินผ่านทุกวัน แต่วันนี้มันดูยาวไกลเหลือเกิน โยซอบเดินไปที่ห้องที่เขาทำการทดลองทุกวัน และมันอาจจะเป็นเพราะน้ำตาที่มันคลออยู่ที่ตาและไหลลงเรื่อยๆนี้ล่ะมั้ง ที่ทำให้โยซอบใช้เวลาไปตั้งนานกว่าจะจับลูกบิดได้แล้วเดินเข้าไปในห้องนั้น ห้องที่มีความทรงจำของเค้ากับผู้ร่วมทดลองคนนั้น แต่ว่าร่างเล็กๆคงจะทนกับความเจ็บปวดไม่ไหวโยซอบล้มลงกับพื้นตามแรงโน้มถ่วงอย่างรวดเร็ว
...ทำไมเรารู้สึกเจ็บตรงหัวใจจัง...
โยซอบจัดการยกเข่าตัวเองขึ้นแล้วกอดเข่าของตัวเอง และหลั่งน้ำตาของความเสียใจออกมาทั้งหมด
“ฮึก ฮือออออออออออ ฮึก ออมม่า ฮือออออออออออออ โยซอบ ฮึก เจ็บ ฮึก หัวใจจังเลยครับ ฮึก ฮืออออออออออออออ” โยซอบได้แต่ร้องไห้ออกมา และทุกๆการกระทำของเขาก็อยู่ในสายตาของฮยอนซึงทั้งหมด
“โยซอบ นาย”ฮยอนซึงพูดได้เพียงเท่านั้นเพราะมันเหมือนมีอะไรมาจุกที่อกน้ำตาของเขาเริ่มคลออยู่ที่เบ้าตา ฮยอนซึงจัดการเช็ดน้ำตาของตัวเองแล้วเดินเข้าไปหาโยซอบในห้องนั้น
“โยซอบ” ฮยอนซึงเอ่ยเรียกเบาๆ
“พี่ฮยอนซึง” โยซอบเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองหน้าคนที่ตนเองเรียกชื่อ
“ไม่เป็นไรนะ” ฮยอนซึงพูดแล้วนั่งลงข้างๆโยซอบ แล้วกอดคนตัวเล็กๆอย่างหลวมๆ
“ฮึก ผม ฮึก ไม่เป็นไร ฮึก ครับ” พูดได้แค่นั้นโยซอบก็โผเข้ากอดฮยอนซึงเต็มแรง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่สี่แล้วๆ มีใครคิดถึงไรท์เตอร์มั่งมั้ยเอ่ย? คึคึ ไม่มีอ่ะดิ - -''
แต่ว่าไม่เป็นๆไรๆ ตอนนี้ไรท์เตอร์ไม่ได้ตั้งใจให้มันดราม่าเลยนะเออ (หราาา) จริ๊งงงงงงงงงง
หุหุ ไรท์เตอร์ปั่นเรื่องนี้ถึงตีสองกว่าเลยเมื่อวานอ่ะ T^T (น่าสงสารอ่ะดิ -..-)
แต่ว่าพอคิดว่ามีรีดเดอร์ที่น่ารักรออ่านอยู่ไรท์เตอร์ก็มีกำลังใจขึ้นมาเลย คึคึ
แล้วพอปั่นไม่ออกแล้วมาอ่านคอมเม้นนะมันก็ปั่นออกเลย
สุดท้ายรักรีดเดอร์ทุกคนเหมือนทุกวันแต่เพิ่มตลอดนะ >/////<
ป.ล แทงคิ้วพี่โหดของแป้งน้าให้กำลังใจแป้งมากเลยเมื่อคืนอ่ะ รักนะชุ๊บๆ -3-
ความคิดเห็น