Mom!! แม่ครับผมอยากแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ [JUNSEOB]

ลำดับตอนที่ #5 : [Mom!!แม่ครับผมอยากแต่งงานกับผู้ชายคนนี้] ออกจากบ้านได้อย่างง่ายดาย

 ออกจากบ้านได้อย่างง่ายดาย








 

“อ๊ากกกกกกกกกกกก ” เสียงที่บ่งบอกถึงความรู้สึกขัดใจอย่างสุดขีดนี้ดังขึ้นในห้องนั่งเล่นห้องหรู ที่โยซอบเปล่งออกมาสุดเสียงด้วยความรู้สึกที่ว่า “ตรูตอบตกลงเข้าบ้านไอ้บ้ากามนั้นตั้งแต่ตอนไหนฟระ”

“ไม่จริงนั้นมันเป็นเรื่องโกหก”โยซอบพยายามพูดปลอบใจตัวเองแต่ทว่า

RRRrrrrrrrrr

เสียงสั่นสะเทือนของโทรศัพท์เครื่องบางดังขึ้นทำเอาคนตัวเล็กนั้นหยุดเรื่องที่กำลังคิดไว้ แต่พอคนตัวเล็กเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาถึงกับต้องย่นคิ้วเข้ากันด้วยความไม่เข้าใจ

“นี่มันเบอร์ใครฟระ”เรียวปากเล็กบ่นอุบอิบกับตัวเอง

[ฮัลโหล] เสียงหวานกรอกลงไปแต่ดูจะปนความหงุดหงิดเล็กน้อย

“นี่เบอร์โยซอบใช่มั๊ยครับ”

[ใช่แล้วมีไรมั๊ยครับ] คนตัวเล็กตอบไปด้วยน้ำเสียงแสนน่ารักเพราะเค้าถือคติว่า “ถ้าทำเสียงน่ารักๆคนโทรผิดอาจหลงเสน่ห์เราได้”

“คือว่านี่ ผมจุนฮยองเองนะ”บร๊ะเจ้านี่คือเบอร์โทรไอ้คนที่จะมาเป็นว่าที่สามีเราหรอนี่จะเข้าบ้านเค้าอยู่แล้วยังไม่รู้เบอร์โทรเลยตรู โยซอบได้แต่ร้องโวยวายในใจคนเดียว

[เอ่อ...........]

“คือว่าผมจะโทรมาบอกว่าเดี๋ยวเย็นนี้ผมจะไปรับโยซอบนะ” 

[อ้าว แล้วรู้ที่อยู่ชั้นแล้วหรอ???]

“ครับ เรื่องนั้นรู้เรียบร้อยแล้วล่ะ”

[ =[]= ]โยซอบได้แต่ทำหน้าทึ่งๆอยู่ในห้องนั่งเล่นของตัวเองเพราะเค้ากำลังคิด คิดว่าทำไม๊ทำไมคนคนนี้ถึงได้มารู้เรื่องเค้านะ



“โยซอบมีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ”

[เอ่อ............ปัญหา..............ปัญหาของชั้นคือ เอ่อ.............] คนตัวโตที่เห็นว่าโยซอบคงจะกำลังคิดอะไรอยู่เลยเร่งเร้าโยซอบเล็กน้อย

“โยซอบจะพูดอะไรหรอครับ”

[คือว่า ชั้นนะยัง ยังไม่ได้บอกพ่อแม่เลย] ทันทีที่หัวสมองอันชาญฉลาดคิดวิธีเอาตัวรอดได้ร่างบางก็พูดมัน

“อ๋อ เรื่องพ่อแม่ของโยซอบน่ะหรอครับ ผมได้ข่าวมาว่าพวกท่านน่ะไปอยู่อเมริกาไม่ใช่หรอครับแล้วคงจะอีกเป็นปีกว่าจะกลับ” อ้าว ไอ้เวร รู้เรื่องกุหมด โยซอบได้แต่คิดในใจ

[งั้นพ่อแม่นายล่ะ]

“อืม.............นั้นดิเนอะยังไม่ได้บอกเลยแต่ว่าถ้าโยซอบไปถึงเราค่อยคุยก็ได้” ตอนแรกที่โยซอบได้ยินคำว่าอืมหัวใจดวงน้อยนั้นก็เริ่มมีหวังแต่ว่ามันก็พังลงอย่างน่าสงสาร

“งั้นเดี๋ยวผมวางล่ะนะตอนเย็นๆผมจะไปรับ” พูดเสร็จจุนฮยองก็วางสายไปทิ้งไว้แต่เพียงความรู้สึกมึนเล็กน้อยกับยังโยผู้น่าสงสาร

“เฮ้อ เอาไงเอากันอีกไม่นานก็เลิกเดี๋ยวก็จบกันคิดไรมาก”โยซอบได้แต่พูดคนเดียวแล้วลุกจากโซฟาตัวหรูเพื่อเดินไปยังห้องน้ำ ในหัวนั้นก็ยังมีแต่เรื่องของคนที่โทรมาเมื่อกี้อยู่ตลอด

 

เวลาผ่านไปท้องฟ้าที่เคยมีสีฟ้าสดใสแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนๆแล้ว

“อ่า~ซ้ายๆๆขวาๆอีกนิดๆ โถ่เว้ยตายจนได้ไอ้ต้นไม้บ้า”เสียงหวานๆของคนตัวเล็กที่ดูจะไม่รู้ร้อนรู้หนาวดังขึ้นในห้องนอนอันกว้างใหญ่ที่ตกแต่งอย่างสวยงามเหมือนในวังสมกับที่เป็นลูกของท่านทูตเสียจริง อันเนื่องมาจากการที่เจ้าตัวเล่นเกมแข่งรถสุดโปรดแต่ดันตายเพราะชนต้นไม่ซะงั้น

“เฮ้อ แล้วนี่เย็นแล้วหรอนี่ ตายแล้วยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลย”ทันทีที่คิดได้คนตัวเล็กก็ออกแรงเดินไปบริเวณตู้เสื้อผ้าทันที

“แล้วทำไมเราต้องจัดเองให้คุณแม่นมช่วยจัดให้ดีกว่า”ทันที่คิดได้คนตัวเล็กก็จัดการตะโกนสุดเสียงเพื่อให้คุณแม่นมของเค้าขึ้นมาจัดของทันที่ พอจัดของเสร็จแล้วโยซอบก็พาร่างเล็กๆของตัวเองออกมานอนบนเตียงนอนตัวสวย

“นี่เราต้องจากกันแล้วหรอเตียงนอนที่รัก”โยซอบเริ่มพูดกับเตียงของตัวเอง แต่ถ้าเจ้าเตียงมันตอบได้คงจะตอบว่า ทุกวันก็แทบไม่ได้นอนบ้านเลยด้วยซ้ำวันๆเอาแต่เที่ยวกลับมาก็สายๆ

“แล้วไหนจะหนังสือการ์ตูนพวกนี้อีก”ว่าแล้วก็ลุกจากเตียงรีบวิ่งไปกอดตู้หนังสือแสนสวยทันที

“คอยดูเหอะชั้นจะทำให้นายเบื่อชั้นเร็วๆเลยคอยดู แต่ว่าถ้าเบื่อเร็วตังก็น้อยดิเนอะแล้วเราก็คงจะไม่ได้เจอพี่ดูจุนด้วย”คนตัวเล็กยังคงบ่นๆต่อไป

RRrrrrrrrrrrrr

เสียงของโทรศัพท์เครื่องสวยดังขึ้นมาอีกรอบ โยซอบจึงเดินออกมาจากบริเวณตู้หนังสือมายังโต๊ะเครื่องแป้งในห้อง

[ฮัลโหล]

“ผมมาถึงหน้าบ้านแล้วนะลงมาได้แล้ว” สิ้นเสียงคนตัวเล็กก็กดวางทันทีและค่อยๆพาร่างของตนเองเดินลงบันไดไปทีละขั้นพร้อมกับมือทั้งสองข้างที่แบกกระเป๋าใบหรูสีสวยลงมาด้านล่าง

“อ้าว คุณหนูจะไปไหนล่ะครับ”เสียงตะโกนของชายที่ดูท่าทางว่าจะมีอายุมากกว่า 50 ปีแล้วเอ่ยขึ้น

“อ๋อผมจะไปเที่ยวกับเพื่อนน่ะครับยังไม่มีกำหนดกลับ ไม่ต้องห่วงผมนะครับคุณลุง” โยซอบพูดพร้อมรอยยิ้มแสนจริงใจส่งไปให้คุณลุงที่ถาม

“แล้วถ้าคุณนายมาล่ะครับ”คุณลุงคนนั้นยังคงถามต่อ

“ก็บอกไปว่าผมไปเที่ยวนั้นแหละครับ ม๊ากะป๊าคงเข้าใจผม”พูดจบคนตัวเล็กก็หันไปยิ้มให้กับคุณลุงอีกรอบพร้อมกับก้าวออกจากบ้านไปด้วยกระเป๋าใบหรู




------------------------------------------------------------------------------------------------
 

นังแป้งโม้ๆๆๆๆ

 

รอบนี้ไรเตอร์มาอัพอันเนื่องมาจาก

1 กำลังใจที่แสนดีจากลีดเดอร์ทุกคน ><

2 เนื่องจากไรเตอร์จะไม่ได้แนะนำตัวว่าอายุ 12 แล้ว (พรุ่งนี้ก็วันเกิดไรเตอร์แล้วล่ะ >///<)

3 แรงกดดันจากนังติมเพื่อนที่แสนดี(ประชดๆ)

สุดท้ายก็ต้องขอบคุณทุกความเห็นนะค่ะ >o<

ปล.ตอนนี้อาจดูมึนๆเล็กน้อยเนื่องจากสุขภาพกายที่ไม่ค่อยดีของไรเตอร์นะคะ ^^

--------------------------

ตอนนั้น 12 มาอัพตอนนี้อีกที 15 แล้วล่ะค่าคุณผู้ช๊มมมมม 55555555555555555