Mom!! แม่ครับผมอยากแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ [JUNSEOB]

ลำดับตอนที่ #4 : [Mom!!แม่ครับผมอยากแต่งงานกับผู้ชายคนนี้] ไปอยู่บ้านผมได้มั๊ย????

 ไปอยู่บ้านผมได้มั๊ย????








 

ในเวลาสายๆ ณ ใจกลางเมืองแห่งหนึ่งถึงจะเลยเวลาของการนอนมามากแล้วก็ตามแต่ว่าร่างสองร่างในคอนโดสุดหรูมีสไตล์แห่งนี้กลับไม่มีความคิดที่จะตื่นมาเลยแม้แต่น้อย แต่แล้วคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของห้องก็ตื่นมาเสียก่อน

“นี่ โยซอบครับ”เสียงนุ่มๆกระซิบไปที่ข้างหูของคนที่กำลังนอน

“อื้อออ ไม่อาว วว ววไม่ตื่นๆ”คนที่นอนอยู่พูดขึ้นมาแล้วยังยกนิ้วเรียวนั้นเป็นเชิงปฏิเสธ คนที่กำลังปลุกเห็นอาการนี้ก็อดยิ้มไม่ได้ แล้วยังไม่เข้าใจตัวเองอีกว่าทำไม๊ทำไมเค้าถึงได้ยอมปลุกคนตัวเล็กนี้ทั้งๆที่ถ้าเป็นคนอื่นๆที่เขาเลือกมามีความสุขด้วยนั้นเขาแทบจะตะโกนด่าให้ออกไปเลยทีเดียว

“โยซอบครับตื่นเหอะนี่มันสายมากแล้วนะ”จุนฮยองยังไม่ยอมแพ้กับการปลุกคนขี้เซานี้

“ไม่ตื่นๆวันนี้ไม่มีเรียน”พูดเสร็จก็จัดการคลุมโปงเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง

“ถ้าไม่ตื่นผมจะอุ้มแล้วเอาไปโยนในห้องน้ำน้า”จุนฮยองพูดพร้อมกับเตรียมตัวจะอุ้มคนที่นอนอยู่นั้นจริงๆแต่ว่า ไม่ได้ผลคนตัวเล็กยังคงนอนต่อไป

“เฮ้อ”จุนฮยองเริ่มถอดใจกับการปลุกคนตัวเล็กเลยจะกระซิบไปบอกอะไรซักอย่างสะหน่อยแต่ถ้าไม่ติดที่ว่า

“อ๊ากกกกกกกกก นี่มันอะไรกันชั้นต้องกลับบ้านแล้ว”ถ้ามันไม่ติดที่คนตัวเล็กที่เมื่อกี้ยังนอนไม่ยอมตื่นอยู่ๆลุกขึ้นมาพูดอะไรแปลกจนทำให้คนที่ฟังอยู่นั้นคิ้วแทบจะผูกเป็นปมอยู่แล้ว

“เกิดอะไรขึ้นหรอ”จุนฮยองถามอย่างมึนๆ

“ชั้นจะกลับบ้าน”คนตัวเล็กพูดพร้อมกับจะเดินไปจากห้องนอนสุดหรูนี้แต่ว่า

“โยซอบยังไม่ได้ใส่เสื้อเลยนะ”เหมือนมีใครกดปุ่มหยุดโยซอบหยุดในสิ่งที่จะทำทันที

“อ่า  เอ่อ  ชั้นคงมึนไปหน่อย”ว่าแล้วคนตัวเล็กก็จัดการเอาผ้าห่มที่คุมตัวอยู่มาม้วนตัวเองราวกับเด็กๆ จุนฮยองเห็นการกระทำแบบนั้นก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ วันนี้เค้ายิ้มเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วนะ???

โยซอบพาร่างที่ห่อด้วยผ้าห่มผืนหนาเดินไปหากองเสื้อผ้าที่เค้าถอดทิ้งเมื่อคืนอย่างไม่สนโลก


 

“แล้วจะไปไหน?”อยู่ๆจุนฮยองก็ถามขึ้นมาพร้อมกับจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์ในชุดผ้าคุมอาบน้ำ

“ก็กลับบ้านอ่ะดิ” โยซอบตอบพร้อมกับใส่เสื้อยืดตัวดีลงไป

“อ้าว แล้วเมื่อกี้บอกไม่ตื่น” จุนฮยองถามด้วยรอยยิ้ม

“เออน่าจะไ..”  






ตุบ


ยังไม่ทันจะพูดจบคนตัวเล็กที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ต้องมาตกอยู่ในสภาพที่ไม่น่าดูเอาสะเลยกับการที่หกล้มโดยการสะดุดขาตัวเอง = =’’

จุนฮยองที่เมื่อกี้นั่งมองคนตัวเล็กอยู่รีบวิ่งมาหาคนตัวเล็กที่กำลังสะดุดขาตัวเองแต่ทว่าไม่ทันเสียแล้วร่างเล็กๆนั้นกระแทกลงไปกับพื้นห้องแสนสวยเสียสะแล้ว

“เป็นอะไรมั๊ย”จุนฮยองพูดพร้อมกับยื่นมือเข้าไปช่วยให้คนตัวเล็กลุกขึ้นมาได้ โยซอบจับมือนั้นแล้วลุกขึ้นยืนอย่างเต็มความสูง

“จุ๊บ”  เสียงของการกระทำน่ารักๆของโยซอบที่เกิดจากการที่เจ้าตัวเอาสันจมูกนั้นเตะไปที่แก้มของคนตัวสูง

“ไปล่ะหวังว่า...”ยังไม่ทันที่จะพูดถึงสิ่งที่ต้องการได้โยซอบก็ถูกคนที่ตนนั้นยืนสนทนาด้วยเมื่อครู่เอาริมฝีปากมากดทับกับริมฝีปากของตนเสียแล้ว คนตัวเล็กทำอะไรได้ไม่มากเพราะคนที่เป็นฝ่ายรุกล้ำนั้นมีกำลังมากกว่าจึงทำได้แค่ตอบสนองสิ่งที่คนที่รุกล้ำนั้นทำ ไม่นานมากหนักจุนฮยองก็ละริมฝีปากออกมา แล้วเอ่ยถึงสิ่งที่ตนต้องการในเวลานี้

“ไปอยู่บ้านผมได้มั๊ย????”จุนฮยองพูดออกมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“...................”

“ได้มั๊ยครับ???”จุนฮยองยังคงรบเร้าให้คนตัวเล็กที่กำลังยืนอึ้งนั้นตอบ แต่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้เลยว่าจะขอให้คนตัวเล็กนี้ไปอยู่บ้านทำไม มันกลับมีเพียงอย่างเดียวที่ตอบเขามามีเพียง หัวใจที่บอกมาว่าต้องการคนคนนี้เหลือเกิน

“เอ่อ...............ชั้น..ไม่อยากไป”คนตัวเล็กพูดออกมา

“.......................”

“นายคิดว่าแค่ได้อยู่กับชั้นคืนเดียวนายคิดว่าเวลาแค่นั้นมันจะรักกันได้ยังไง??”

“......................”

“นายคิดว่านายรู้จักชั้นดีรึยัง นายรู้แค่ชื่อชั้นเท่านั้น ซึ่งชั้นอาจโกหกนายก็ได้”

“...............................”

“นายมั่นใจหรอว่านายต้องการที่จะพาชั้นไปอยู่ที่บ้านนายจริงๆน่ะ”

“...................”

“ขอร้อง ถ้านายยังไม่เข้าใจตัวเอง หยุดในสิ่งที่นายจะทำซะ”โยซอบพูดเสร็จก็เดินจากไปแต่ก็ไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าใบสวยของตนเองออกไปด้วย แต่แล้วโยซอบก็ต้องหยุดการกระทำนั้น

“คิดแบบนั้นหรอ”จุนฮยองที่หยุดฟังคนตัวเล็กมานานเอ่ยขึ้นขณะที่โยซอบกำลังจะจากไป

“คิดว่าผมคิดกับโยซอบแค่นั้นหรอ??”

“.................”ร่างเล็กไม่มีปฏิกิริยาตอบเพียงยืนหันหลังฟังในสิ่งที่คนตัวโตจะพูดต่อ

“โยซอบคิดว่าผมแค่คิดเล่นๆกับโยซอบหรอ”

“...............”

“ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากทำแบบนี้ แต่ว่า...ผมอยากดูแลโยซอบ ได้มั๊ย??”คนตัวเล็กถึงกับใจอ่อนวูบกับคำว่า “อยากดูแล” ภาพในอดีตของคนตัวเล็กผุดขึ้นมาอย่างหยุดไม่ได้กับคำว่าจะดูแล

ในวันนั้นวันที่ท้องฟ้าช่างสดใสบรรยากาศช่างดีเหลือเกินกับการออกมาเที่ยวข้างนอก ในสวนสาธารณะที่หนึ่งยังมีคนสองคนที่นั่งเล่นกันอยู่ที่ม้านั่ง

“นี่ พี่ดูจุน”เสียงหวานๆของคนตัวเล็กที่เพิ่งนั่งลงข้างๆคนตัวสูงที่ชื่อ ดูจุน

“มีอะไรหรอ”คนตัวสูงพูดขึ้นพร้อมกับยกเอาท่อนแขนของตนเองโอบไปที่เอวของคนตัวเล็กนั้น

“พี่ดูจุนรักเค้าป่ะ”คนตัวเล็กพูดด้วยหน้าตาแสนน่ารัก

“รักดิรักมากเลยด้วย แล้วก็อยากจะรักอยากจะดูแล อยากปกป้องยังโยตลอดไปเลย”คนตัวสูงพูดด้วยรอยยิ้ม
แสนจริงใจ

“อ่า~พี่ดูจุนพูดจนเค้าเขินเลยนะเนี่ยแต่ว่าเค้าก็รักพี่ดูจุนนะ”โยซอบพูดแต่ดูเหมือนว่ามันจะมีผลแปลกๆเพราะคนตัวเล็กนั้นถึงกับหน้าขึ้นสีเลยทีเดียว

แต่ว่าภาพที่โผล่มาต่อจากนั้นมันช่างทำให้หัวใจที่บอบบางของคนตัวเล็กนั้นเจ็บปวดเหลือเกินเมื่อเค้าคิดถึงเหตุการณ์ที่ถูกคนตัวโตบอกเลิก แต่ว่ามันช่างไม่เหมือนการบอกเลิกมันเหมือนกับการบอกให้เค้ารอ รอ ว่าคนตัวโต ยุน ดูจุน จะกลับมา

“โยซอบครับได้มั๊ยให้ผมดูแลโยซอบนะ”เสียงประโยคที่ดูแสนจะอ้อนวอนนั้นดังขึ้นจึงทำให้ภาพอดีตของโยซอบนั้นแตกสลาย

“อื้ม ได้”โยซอบตอบออกมาโดยที่เจ้าตัวนั้นยังไม่รู้เลยว่าทำไมถึงตอบไปแบบนั้นรึเค้าอาจจะคิดว่าถ้าคบกับจุนฮยอง ซึ่งเป็นที่รู้ๆอยู่ว่ารวยขนาดไหนเค้าอาจจะรวยไม่รู้ตัวแล้วอีกอย่างเค้าอาจได้เจอคนคนนั้น






รักครั้งแรกของเค้า ยุน ดูจุน



===============================================================

นังแป้งโม้ๆๆๆๆ

อ๊ากๆๆๆตอนนี้ไรเตอร์มาอัพอันเนื่องจากกำลังใจที่มากมายเกินคาดการของไรเตอร์อ่านคอมเม้นทีไรอดหัวใจเต้นแรงไม่ได้(ก็มันดีใจนี่นา) >_<
และแล้วซอบน้อยของเราก็จะเข้าไปในบ้านนั้นแล้ว แว๊กๆๆๆ เรื่องราวมันจะเป็นยังไงต่อน้า แต่อย่างที่เคยบอกไปว่ายังโยมัน รั่ว .......... ละไว้นะฐานที่เข้าใจ = =''
ตอนนี้ไรเตอร์มีเรื่องจะเล่าด้วยคือว่าเมื่อกี้ไรเตอร์จะอัพฟิคแต่ทว่ากลับมีเด็กคนหนึ่งมาที่บ้านแม่ก็เลยจัดการให้ไรเตอร์ดูแล(มันอยู่ ป.1แล้ว(มั้ง)) ไอ้เราจะอัพต่อหน้าเด็กมันก็ไม่ดีก็เลยมาอัพตอนนี้ แล้วอีกอย่างตอนนั้นจิ้นมันกำลังพุ่งแต่ว่าเด็กมันมานั่งอยู่หน้าคอมจะให้เราแต่งได้ไงหว่า???
เอาล่ะพูดมากเกินไปแล้วยังไงตอนนี้ก็ต้องขอบคุณทุกเม้นทุกกำลังใจจ้า ^^
 

จาก.................ใจไรเตอร์เลย



แวะมาแก้ไขเล็กน้อย -w-    4356