คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ' A l l o f B J i n ' ; all of BJin อวสาน
all of B J i n
อวสาน.
เสียงร้องหวานใสยังคงดังต่อเนื่องตามจังหวะดนตรี ขับกล่อมให้เด็กน้อยนับยี่สิบคนหลับปุ๋ยโดยไม่ต้องสงสัย ฮันบินกับจินฮวานและเพื่อนๆในคณะของจินฮวานอีกนับสิบคนที่วันนี้อาสามาดูแลเด็กกำพร้าต่างพร้อมกันถอนหายใจ หลังเสียงเพลงจบลง ถึงเด็กๆจะมีจำนวนน้อยกว่าพี่ๆแต่ก็เล่นเอาคนแก่หมดแรงไปตามๆกัน
“ตัวเล็กว่าถ้าเรามีลูกลูกจะหน้าตาประมาณไหนอ่ะ” ผมเอ่ยถามคนน่ารักตรงหน้าที่ตอนนี้เอนหัวมาพิงไหล่ผมด้วยความเหนื่อย
“เหมือนตัวโตดีกว่า เวลายิ้มน่ารักดี” พี่จินฮวานของผมยังคงน่ารักสม่ำเสมอแม้ตอนนี้จะดูเหนื่อยๆ
“ไม่เอาอ่ะ เหมือนตัวเล็กดีกว่า เวลานอนจะได้น่ารัก” อันนี้เรื่องจริงไม่มีโม้
“งือ เหมือนเราทั้งสองคนเลยเหอะ” ใบหน้าขาวๆนั้นขึ้นสีทันทีที่ได้รับคำชม
“จริงสิ วันนี้ไปหาป๊านะ”
“เกือบลืมไปเลย แวะซื้อของให้ด้วยดีกว่าก่อนไป” น่ารักทั้งหน้าตาและจิตใจ แฟนใครเนี่ยยยยย
“อะแฮ่มๆๆๆๆ หวานจนหมดขึ้นไปหมดแล้วครับบบบบ” เสียงพี่ๆเพื่อนพี่จินฮวานเอ่ยแซวเราสองคน ทำให้พี่จินฮวานต้องรีบเด้งตัวมาปฏิเสธทั้งหน้าแดงๆ มันน่าหอมแก้มโชว์คนอื่นจริงๆ
ตอนนี้เวลาก็ผ่านมาปีกว่าแล้วที่เราคบกัน ทางบ้านของผมและพี่จินฮวานต่างยอมรับและเห็นดีเห็นงามด้วยทั้งสองฝ่าย นับว่าเป็นโชคดีของพวกเราสุดๆเลยล่ะครับ พี่จินฮวานก็เรียนจบแล้วกำลังทำงานเกี่ยวกับการร้องเพลง และกิจกรรมยามว่างที่ชอบที่สุดก็คีอมาช่วยเหลือเด็กๆตามสถานกำพร้าต่างๆ นางฟ้าจริงๆนะครับ บินเลือกคู่ชีวิตไม่ผิดจริงๆ T///T
“ป๊าาาาาาาาา” ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้านก็เจอป๊ะป๋านั่งดูทีวีอยู่เลยวิ่งไปกอดซะเลย
“อ้าว จินฮวานนั่งก่อนลูก” ไรง่ะ นี่วิ่งมากอดก่อนป๋าไม่ทักสักคำงี้แหละ คำก็จินฮวาน สองคำก็จินฮวาน #บินเสียจรุย
“ครับ ขอบคุณมากครับ ว่าแต่ม๊าไปไหนล่ะครับ?” พอพ่อไม่สนใจผมก็เลยไปนั่งข้างแฟนตัวเองแทน
“ออกไปซื้อของน่ะ เดี๋ยวก็มาแล้วเราเอาอะไรมาเยอะแยะน่ะ” ป๋า...ไม่มองหน้าลูกตัวเองเลย
“อ่อ ผมกับฮันบินแวะซื้อของมาฝากก่อนมากันน่ะครับ เห็นฮันบินบอกม๊าชอบบ่นหน้าไม่ค่อยใสก็เลยซื้อพวกเครื่องสำอางมาให้ กับอาหารเล็กๆน้อยๆมาด้วยน่ะครับ” คุยกันจริงจังไม่สนใจคนที่กำลังนั่งอีกคนเลย ผมก็เลยเนียนโอบเอวอีกคนเพื่อเรียกร้องความสนใจแต่ก็ได้ศอกงามๆจิ้มมาที่ท้องแทน
“ไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรมาก็ได้บ้านก็ไม่ได้ไกลอะไรมากมาย ว่าแต่ไอ้ฮันบินมันไปรบกวนอะไรมั้ยเวลามันไปนอนที่หอ” แหนะ ไม่สนับสนุนแล้วยังมีถาม บินออกจะเป็นเด็กดีตั่ลร้ากตลอดแหละเนอะ หันไปสบตาพี่จินฮวานก็ได้รอยยิ้มสดใสกลับมา #ชีวิตดี๊ดี
“ไม่นะครับ จะมีก็แต่ชอบชวนไปเที่ยวไม่ยอมอยู่กับที่”
“นั่นแหละ เป็นงี้กันทั้งบ้าน” เป็นเสียงของม๊าที่เพิ่งมาถึงเรียกเสียงหัวเราะจากพี่จินฮวานกับป๋า โหยยยย ชีวิตดีมากกกก #ไม่ได้อวดนะคริคริ
หลังจากพูดคุยกับป๊าม๊าเสร็จผมก็พาพี่จินฮวานเอาของมาไว้ที่ห้อง เพราะวันนี้เราจะนอนที่นี่กัน พอเอาของไว้เป็นที่เป็นทางเสร็จ เราสองคนก็ขอไปเยี่ยมพี่สาวพี่ชายของผมหน่อย แต่ติดที่ว่าเหลือแต่พี่สาวที่ยังอยู่บ้าน พี่ชายผมช่วงนี้ไปทำงานทีญี่ปุ่นอยู่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เจ้ สุดหล่อกลับมาแล้วน้า” แนะนำตัวในแบบ Lovely Family ฝุดๆ
“ไอ้บินเหรอ เอาจินฮวานของเจ้มาด้วยม้ายยยย” เสียงตุบตับๆ ดังมาคาดว่าเจ้ผมกำลังเดินผ่านกองเสื้อผ้าตัวเองออกมาอยู่ แล้วสักพักพี่ซีแอลก็เปิดประตูมา....กอดพี่จินฮวานทันที รายนั้นก็ยิ้มแถมกอดตอบด้วยหน้าตาแช่มชื่น #เอาดีๆนี่บ้านใคร
“เป็นไงมาไงพากันมาบ้านเนี่ย” พี่ซีแอลถามพวกเราขณะที่กำลังเดินลงมาทานข้าวกัน
“วันนี้เค้าพาจินฮวานไปบ้านเด็กกำพร้ามาแล้วก็คิดได้ว่าเกือบเดือนแล้วที่เค้าไม่ได้กลับบ้านเลยพาลูกสะใภ้มาหาป๊ากะม๊า”
“โห ยังไม่ถึงเดือนอีกเหรอที่เจ้ห่างกับจินฮวาน ทำไมคิดถึงจัง อร้าย” ว่าแล้วก็กอดแขนพี่จินฮวานแน่น #ถามอีกทีนี่บ้านบินใช่มั้ย
หลังจากมื้ออาหารอันแช่มชื่นเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของพวกเรากับเสียงงุ้งงิ้งๆของผมที่ไม่ค่อยมีผลเท่าไหร่ #เสียใจ ผมก็พาพี่จินฮวานขึ้นห้อง มาอาบน้ำเตรียมตัวนอน ถึงพรุ่งนี้จะเป็นวันอาทิตย์แต่ถ้ามาบ้านกิจกรรมเยอะจนต้องตื่นแต่เช้าแหละครับ
“ตัวโตไปอาบน้ำ” ผมโดนไล่ด้วยผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืนที่โดนโยนมาโดยแฟนสุดที่รักของผม
“ไปอาบด้วยกัน” งอแงหน่อยน้า
“ไม่เอา เดี๋ยวขอคุยกับเพื่อนก่อน” ฮึ้ยยยยย #สาบานว่านี่เมะ ?
“ก็ได้” ว่าแล้วผมก็ลากร่างและใจห่อเหี่ยวของตัวเองเข้าห้องน้ำไป พอผมอาบน้ำเสร็จก็เห็นพี่จินฮวานเตรียมตัวอาบน้ำต่ออยู่แล้ว เดินชวนไปก้มหน้าเล่นมือถือไป ฮันบินจะงอน!
“ตัวโตเป็นอะไรทำหน้ายุ่ง” พออาบน้ำมาเสร็จพี่จินฮวานก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าผมงอน ให้มันได้งี้
“.........” ไม่ตอบ เออ ใครจะว่าเด็กก็ช่างดิ ไม่มีแฟนไม่เข้าใจหรอก
“งอนเค้าเหรอ?” แล้วพี่จินฮวานก็มานั่งข้างๆผมที่เตียง
“ครับ ไม่ค่อยชอบเวลาตัวเล็กสนใจเพื่อน สนใจมือถือมากๆแบบเมื่อกี้” นี่คือคู่เราครับมีอะไรตรงๆ ไม่ประชดให้เหนื่อยให้เสียเวลา
“งั้นขอโทษนะ” จริงๆก็ไม่งอนอะไรมากหรอกครับ แต่วันนี้ทั้งวันแทบไม่มีเวลาสองต่อสองเลย พอมีพี่จินฮวานก็เอาไปให้เพื่อนอีก
“ขอของง้อหน่อย” ว่าแล้วผมก็ทำแก้มพองลมรับของแก้ง้อซะหน่อย
“จุ้บ” พี่จินฮวานไม่ได้หอมแก้มนะ...พี่จินฮวานจุ๊บปากเค้า ฮืออออ ดีใจ นานๆทีจะมีโอกาสขอสานต่อนะครับตัวเล็ก
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เปิดทางมาขนาดนี้ ผมก็เลยเงยหน้าไปประกบปากมอบรสจูบแสนหวานให้กับคนตรงหน้า ต้อนควานหาความหวาน จนพี่จินฮวานเริ่มทุบไหล่เบาๆเป็นสัญญาณว่าแทบไม่เหลืออากาศจะหายใจแล้วผมถึงได้ผละออกมา
“รักตัวเล็กนะครับ”
“รักตัวโตเหมือนกัน”
เวลาผ่านไปไวเหมือนในนิยาย ผ่านมาเกือบเจ็ดปีแล้วที่ฮันบินและจินฮวานคบหากันมา ช่วงเวลาเนิ่นนานไม่ได้ทำให้ความรักทั้งสองลดลงเลย ตอนนี้ทั้งฮันบินและจินฮวานก็มีงานทำกันแล้ว จินฮวานเริ่มเปิดสอนร้องเพลง ส่วนฮันบินหลังจากเรียนจบก็เปิดร้านขายเสื้อเป็นหุ้นกับพี่สาวและทำเพลงให้ค่ายใหญ่ๆของเกาหลีใต้ไปด้วย ทั้งคู่ย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันที่ใกล้ทั้งร้านของฮันบินและโรงเรียนสอนร้องเพลงของจินฮวาน
แสงแดดยามเช้าของวันอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้องนอนของทั้งสองคน จินฮวานขยี้ตาอยู่หลายครั้งหลังจากพบว่าคนรักของตนที่นอนกอดกันอยู่เมื่อคืนหายไป แต่พอหันไปมองก็พบว่าฮันบินนั่งทำหน้าเครียดพิงหัวเตียงอยู่
“ตัวโตมีอะไรรึเปล่า หน้าเครียดๆ” จินฮวานเมื่อสังเกตเห็นหน้าคนรักตนเองปิดปกติไปจากทุกวันก็ลุกนั่งมองหน้าอีกคนตรงๆ
“พี่จินฮวาน เราเลิกกันมั้ย” หลังจากถ้อยคำนั้นหลุดออกมาจากปากฮันบิน ร่างเล็กก็นิ่งไปเหมือนถูกกดแช่แข็ง มีเพียงอย่างเดียวที่เคลื่อนไหวตอนนี้ก็คือหยาดน้ำตาที่ค่อยๆไหลมา ขนาดเจ้าตัวยังไม่รู้
“โอ๋ๆ ไม่ร้องสิครับ คนดี ตัวโตขอโทษ” ว่าแล้วคนตัวโตกว่าก็จับร่างอีกคนมากอดจมอก
“ที่บอกว่าเลิกคือ เลิกเป็นแฟนกันแล้วมาเป็นคู่ชีวิตตัวโตแทน” หลังจากอีกคนพูดจบคนตัวเล็กก็เงยหน้าออกมาจากอกแกร่ง ม่านตายังเต็มไปด้วยน้ำใสๆ แต่ริมฝีปากบางกลับมีแต่รอยยิ้ม
“ตัวเล็ก” ฮันบินว่าแล้วยื่นมือมาซับน้ำตาอีกคน จ้องมองตัวตาคนรัก อยากส่งทุกความรู้สึกให้อีกคนได้รับอย่างเต็มที่
“แต่งงานกันนะครับ” เพียงประโยคเดียวก็เรียกน้ำตาจินฮวานได้อย่างง่ายดาย แต่คราวนี้เป็นน้ำตาของความสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ คนตัวเล็กทำตัวไม่ถูกได้แต่ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง พร้อมกันนั้นฮันบินก็หยิบเอากล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินมา เปิดกล่องให้เห็นภายในว่าเป็นแหวนทองคำขาว เรียบๆไม่มีเพรชเม็ดโต หรือของแสดงมูลค่ามากมาย
“ตรงนี้มีเครื่องหมายอินฟินิตี้ ที่หมายความว่าตลอดไป ตัวเล็กครับ อยู่เป็นแรงใจ เป็นโลกของตัวโตไปตลอดนะครับ” ว่าแล้วก็เอื้อมหยิบมือข้างซ้ายของอีกคนมา จินฮวานทำได้แค่พยักหน้าแล้วมองการกระทำนั้นด้วยหัวใจที่พองโต
มือใหญ่ค่อยๆสวมแหวนวงน้อยใส่นิ้วนางของคนตัวเล็ก เมื่อสวมเสร็จก็ได้รับอ้อมกอดจากคนตัวเล็กเป็นของตอบรับ
“ขอบคุณนะตัวโต” ราวกับมีแรงดึงดูดริมฝีปากของทั้งคู่เคลื่อนเข้าหากัน ตอนนี้เวลานี้ ทุกๆอย่างของคิมจินฮวานเป็นของ คิมฮันบิน และทุกอย่างของคิมฮันบินก็เป็นของคิมจินฮวานเหมือนกัน ตลอดไป.
ทุกคนคะ.... มันจบแล้ว จริงๆ ถึงจะมักง่ายกับตอยจบไปหน่อย #ไม่หน่อยนะ 555555555
ฟิคทั้งเรื่องไม่มีคสามดราม่าแม้แต่น้อย ดีใจค่ะ ในที่สุดชีวิตนี้ก็ดันฟิคจบได้อีกเรื่อง
#ปาดน้ำตาแรง
ชอบไม่ชอบก็บอกได้เนอะ TT
ถึงเวลาขอบคุณทุกคนแล้ว
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณที่ชอบกันบ้างไม่ชอบกันบ้าง 555
ต่อไปนี้ก็มารอ iKON เดบิวต์กันเนอะ :)
สุดท้ายนี้ รักทุกคนเหมือนเดิมนะ ไว้เจอกันใหม่ในวันที่ชาติต้องการ 55555
รักจริงนะไม่ได้ล้อเล่น ♥
ความคิดเห็น